Ευγνωμοσύνη

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :
 «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής» 
 Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε: 
 «Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν» 
 Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα. «Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. 
 «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
 «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια». 
 «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι. «Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!» 
 «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;» 
 • Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
 • Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν. 
• Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα. 
 • Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης. 
 • Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
 • Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
 • Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση 
• Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν. 
 «Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;» 
 «Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι " 
Περιοδικό «Τόλμη», αρχιμ. Δανιήλ Σάπικα, ιατρού

Tελικά μπορεί το όνειρο κάποιου να είναι η δική μας αφύπνιση; Γιατί πράγματι, η καλύτερη στάση ζωής είναι αυτή της ευγνωμοσύνης και της εκτίμησης. Από τα πιο απλά πράγματα, όπως για το ότι βρήκαμε μια θέση πάρκινγκ στην Αθήνα, μέχρι τα πio μεγάλα, όπως τον ζεστό ήλιο που χαϊδεύει και πάλι σήμερα το μάγουλό μας. Από τα πιο ευχάριστα που ήταν η εισαγωγή μας σε μια σχολή της επιλογής μας, μέχρι τα πιο δυσάρεστα όπως το να βρεθούμε από ένα γραφείο που η ταμπελίτσα έλεγε "διευθυντής" , να πλένουμε τώρα σκάλες, μα όμως έτσι όπως είμαστε σκυμμένοι να βλέπουμε πως το πανί αυτό το κρατούν τα δυο γερά μας χέρια. Γιατί θα πρέπει να φτάνουμε εμείς οι άνθρωποι σε ακραία γεγονότα, όπως εκείνο της απώλειας  όχι υλικών, μα ανθρώπων, για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε; Γιατί θα πρέπει να βιώνουμε τον πόνο για να μάθουμε; Γιατί θα πρέπει να αρρωστήσουμε  βαριά για να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής; Γιατί θα πρέπει να υπερεκτιμούμε πρόσωπα και πράγματα εις βάρος κάποιων άλλων, γιατί θεωρούμε πως θα 'ναι εκεί πάντα για εμάς και μόλις αυτοί ή αυτά χαθούν τότε να αρχίζουμε να θρηνούμε; Εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος. Και κάποιοι τη κόλαση τη ζουν. Όχι φανταστικά, πραγματικά τη ζουν!!! Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να βιώνουμε τη λέξη ευγνωμοσύνη πριν απ' τη λέξη πόνος; 

 Όταν βιώνουμε πραγματικά το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, τότε και μόνο τότε μπορούμε να ελπίσουμε αλλά και να προσελκύσουμε ,ακόμα περισσότερα και ομορφότερα πράγματα στη ζωή μας. Αλλά και μόνο τότε, αφού θα έχουμε εκτιμήσει όσα υπάρχουν ήδη στη ζωή μας, ακόμα και αυτά που απ' ότι φαίνεται δεν είναι αυτονόητα για όλους, θα καταφέρουμε επιτέλους να απλώσουμε το βλέμμα μας πέρα από το δικό μας κύκλο, να δούμε τι γίνεται εκεί έξω, να καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτό εκεί έξω μας αφορά και εμάς και να παλέψουμε ώστε να γκρεμίσουμε όλους τους κυκλικούς προσωπικούς μας τοίχους. Η γη μας είναι στρογγυλή, είναι ένας κύκλος με ζωές πολύτιμες όσο κι οι δικές μας. Γιατί κλειστήκαμε μέσα στα δαχτυλίδια μας και αναγκάσαμε έτσι να φτιάξουν κι άλλοι το δικό τους και σήμερα συγκρινόμαστε ανάλογα με το υλικό απ' το οποίο είναι φτιαγμένα αυτά; Μήπως το μάλαμα απ' το οποίο είναι φτιαγμένο το δικό μας έγινε από κάποιους μας ει βάρος εκείνων που οι κύκλοι τους, οι τοίχοι τους , τα σπίτια τους και τα όποια δαχτυλίδια τους είναι στην καλύτερη περίπτωση φτιαγμένα από άχυρο και τσίγκο; Αν όχι,(αλλά ακόμα και γι αυτούς ποτέ δεν είναι αργά)τότε ας είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε και ας αφήσουμε τον κύκλο μας να μεγαλώσει και ένα να γίνει με εκείνον που περικλείει όλη τη γη. Και συνεχίζω.......... 

1. Τι θα μας έλεγαν άραγε τα μάτια του 75% αυτού του κόσμου, εάν τους λέγαμε πως βαρεθήκαμε τα ρούχα που υπάρχουν στη ντουλάπα; Πως δεν μπορούμε να φάμε το φαγητό που έμεινε από χθες; Πως θέλουμε μία πολυθρόνα από εκείνες που κάνουν μασάζ την ώρα που αλλάζουμε κανάλια; 

2. Τι θα μας έλεγαν τα μάτια του 92% εάν τη δυσαρέσκεια έβλεπαν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας γιατί σε κάποια θυρίδα έχουμε χρήματα που είναι μεν ασφαλή ,αλλά που όμως δεν αυγατίζουν;

3. Τι θα μας έλεγαν τα μάτια ενός μελλοθάνατου εάν μας έβλεπε κάθε μέρα να επιτρέπουμε στο άγχος μας να καταβροχθίζει τα χρόνια της ζωής μας; Ποιος θα τολμούσε άραγε να του πει πως το πολυτιμότερο αγαθό δεν είναι η υγεία; Πως άλλα μας καίνε τώρα εμάς, πως δε νοιαζόμαστε γι αυτή, πως επειδή πόνο δε νιώθουμε σωματικό, αυτήν την έχουμε εξασφαλίσει;

4. Τι μας έλεγαν τα 700 εκ. ζευγάρια μάτια, αν οι κοιλιές μας ήταν πρησμένες αλλά όχι από ασιτία; Πόσο ακόμα θα καμαρώνουμε και θα τις χαϊδεύουμε μπροστά σε αυτά τα μάτια; Για πόσο ακόμα θα αγνοούμε αυτό το γαλάζιο του ουρανού; Πότε το βλέμμα θα σηκώσουμε, θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη και ύστερα αυτό το βλέμμα που θα 'χει πλέον ζεσταθεί το στείλουμε να αγγίξει εκείνους που χρόνια έβλεπαν χρώμα γκρι και ήρθαν εδώ έχοντας όχι ως σκοπό να κάνουν δύσκολη τη δική μας τη ζωή, αλλά να μοιραστούν αυτό το χρώμα το θαλασσί μαζί μας; Πότε θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη που πήραμε αληθινή αγάπη, που είχαμε κάποιον δίπλα μας και πήραμε τη σωστή απόφαση, που είχαμε κάποιον δίπλα μας μας τάιζε αξίες και δεν παρασυρθήκαμε, που δε μας έλειψαν τα απαραίτητα, που δεν κακοποιηθήκαμε ή που από τύχη ίσως,βλέπουμε τώρα το απέραντο γαλάζιο και όχι ένα κομμάτι του μέσα από κάποια φυλακή;

5. Πόσο ευγνώμονες είμαστε στην όποια πηγή της δύναμής μας, που είμαστε ελεύθεροι να τη λατρεύουμε, να προσευχόμαστε σ'αυτή χωρίς κανένα φόβο; Πόσο ευγνώμονες είμαστε που δεν πιστεύουμε σε καμία ανώτερη δύναμη πέρα από τη δική μας την εσωτερική και είμαστε πάλι ελεύθεροι να το εκφράζουμε;

6. Τι λένε αλήθεια αν τα κοιτάξετε τα μάτια των γονιών, των ζωντανών μέσα σε ιδρύματα και γηροκομεία , μα πεθαμένων από την αγνωμοσύνη των παιδιών τους;

7. Σωστά!! Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες εάν βρίσκουμε τη δύναμη ακόμα να γελάμε, εάν μπορούμε ακόμα παρόλο που ζούμε στο "δε γνωρίζουμε το αύριο τι μας ξημερώνει" να έχουμε το κεφάλι μας ψηλά. Μα όμως μας φτάνει; θέλουμε σε αυτό να είμαστε η εξαίρεση; Αν πιάσουμε στα χέρια μας και αν σηκώσουμε ψηλά του φίλου μας το κεφάλι; Δε χάνουμε  έτσι δύναμη. Μπορεί να τη μοιραζόμαστε αρχικά μα στη συνέχεια θα δείτε πως μαθηματικά και όχι μαγικά, αυτή θα πολλαπλασιαστεί. 

8. Και τέλος δεν ξέρω αν νιώθετε ευλογημένοι που δεν ανήκετε στους αναλφάβητους και άρα μπορείτε να διαβάζετε όλα αυτά, ξέρω όμως πως αν τα μάτια των 2 δις ανθρώπων κατάφερναν να διαβάσουν για την αγνωμοσύνη που μας χαρακτηρίζει, τότε τα δάκρυα τους θα έσβηναν όλο το μελάνι. Όχι για την ελπίδα τους για ευεργεσίες που σβήστηκε μαζί, αλλά για τη λύπη τους, το φόβο τους, πως όλη αυτή η αγνωμοσύνη μια μέρα θα μας στείλει στο κύκλο που τώρα είναι αυτοί. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι αγράμματοι, μπορεί να είναι φτωχοί, μπορεί να είναι πεινασμένοι, μα είναι όμως οι πιο πολλοί ,και αν συνεχίσουμε κάποιοι να τους στερούμε το δικαίωμα "στον ήλιο να έχουν μοίρα" και αν συνεχίσουμε οι περισσότεροι "τον ήλιο μας "να μην τον εκτιμούμε, τότε πολύ φοβάμαι ,όπως και εκείνοι, πως μάλλον ξέρω τι μας επιφυλάσσει η μοίρα τελικά.....

Αν κάθε μέρα και λεπτό  

θυμόμαστε - δε λέω να νιώθουμε ενοχές, μα να θυμόμαστε- πως για ότι έχουμε τώρα, είτε είναι η ελευθερία μας , είτε είναι μια υπέροχη σχέση, ένα αμάξι, ένα σπίτι, μια δουλειά , είτε ακόμα και το ακριβό το συνολάκι που φοράμε, κάποτε είχαμε ελπίσει, ευχηθεί, εμείς ή οι γονείς μας, τότε θα βοηθήσουμε τη λέξη ευγνωμοσύνη ποτέ να μη γεράσει, μαζί της να μη χαθεί η χαρά για εμάς, μαζί και η ελπίδα για χαρά μες στη ζωή για κάποιους άλλους.

Τι είναι ρίσκο καλέ μαμά;

“Τι είναι ρίσκο;” με ρώτησε χθες βράδυ η μικρή μου. Κι όταν της είπα το βρήκε επικίνδυνο αλλά επειδή αυτά τα μικρά σοφά παιδιά δεν αγνοούν τον κίνδυνο, αλλά έχουν μια υγιή θε έλεγα στάση απέναντι στο ρίσκο, το βρήκε και ενδιαφέρον. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί ακόμα θα μπουσούλαγαν, ποτέ δε θα μάθαιναν ποδήλατο, δε θα ξεκόλαγαν απ’ τη φούστα μας, δε θα ‘θελαν μαζί μας να μοιραστούν αυτόν τον κόσμο.
 “Μα αν θέλουμε να κερδίσουμε πρέπει και να ρισκάρουμε μικρούλα , αρκεί να μη μπερδέψεις ποτέ τη λέξη, με αυτή της αυτοκτονίας. Σ’αυτή τη ζωή τα πάντα είναι ένα ρίσκο. Απ’ το να πιάσεις κάπου δουλειά, να διασχίσεις ένα δρόμο, να οδηγήσεις πάνω σε αυτόν, να φας σε μέρος άγνωστο, να ανοίξεις τη πόρτα σ’ έναν συνάνθρωπο, να ξεκινήσεις μια επιχείρηση, μια σχέση, μια οικογένεια, μέχρι να πεις σε κάποιον σ’αγαπώ ή να τολμάς  να είσαι απλώς ο εαυτός σου. Αυτό να δεις τι ρίσκο κρύβει!!! Μα αυτό που μέσα σου θα νιώθεις δε θα στο δώσει ποτέ κανείς. Δε θα στο δώσει τίποτα ,όσα χιλιόμετρα και να διανύσεις.  Αλλά τι να κάνουμε; Στο όνομα της ασφάλειας και της εξασφάλισης να καταπνίγουμε την εσωτερική μας δύναμη, ενέργεια, την ίδια μας τη φύση; Να κάτσουμε μπροστά στην τηλεόραση και να θαυμάζουμε, να ζούμε, μέσα  από τα κατορθώματα των τηλεοπτικών ηρώων; Να αρχίσουμε δηλαδή να ξεφυλλίζουμε το βιβλίο της ζωής μας όταν θα έχουμε πια ασπρίσει και μέσα να δούμε χειροκροτήματα, αλλά όχι για μας, για άλλους; Και το χειρότερο, να ανακαλύψουμε πως οι περισσότεροι δεν το άξιζαν;"
“Τότε μπορώ μαμά να αρχίσω αργότερα να σκαρφαλώνω στα βουνά όπως εσύ; Δε θα φοβάσαι; Δε θα αγωνιάς;”
 “Τι σημασία έχει; Αν εκεί πάνω στις κορφές πιστεύεις πως βρίσκεται η δική σου ευτυχία, τότε προχώρα ακόμα και με τα τέσσερα αν χρειαστεί”.
 “Και θα τα καταφέρω;"
“ Μα αν θέλουμε να κερδίσουμε πρέπει και να ‘μαστε σοβαροί, πρέπει και να επιμένουμε. Πιάσε και ρώτα αν θες αυτούς που νικούν στο στίβο της ζωής. Πρώτα δεσμεύτηκαν στον ίδιο τον εαυτό τους πως θα τα καταφέρουν και έκαναν έπειτα γι αυτό, όχι ότι μπορούσαν, αλλά ότι χρειαζόταν. Κι ύστεραν σκόνταψαν πολλές φορές, δεκάδες άλλες γύρισαν ξανά στην αφετηρία και μέτρησαν ήττες άπειρες πριν τελικά κερδίσουν."
 “ Και αν αποτύχω παρ’ όλα αυτά, αν δε τα καταφέρω; Θα με κοροϊδεύουν μαμά;”
“Ποιός είναι αυτός στ’ αλήθεια που θα σε κρίνει; Αποτυχίες δε μετρούν, τη λέξη δε τη γνωρίζουν, μόνο αυτοί που τίποτα δε τόλμησαν στη ζωή τους. Ανέβα στο βατήρα και μόλις νιώσεις έτοιμη, βούτα μες στη ΖΩΗ. Πάντα με σοβαρότητα, με πείσμα, με επιμονή και έχοντας πάντα στο μυαλό σου πως πάνω σε άλλα σώματα, πάνω σε άλλων τα μυαλά, πάνω σε ανθρώπινες ψυχές ποτέ μας δεν πατάμε. Όσο επίπονες κι αν είναι οι προσπάθειες, ακόμα και αν τελικά δε καταφέρεις να φτάσεις εκεί ακριβώς που θες, θα λες τουλάχιστον πως ζεις. Όλη η κίνησή σου μες το δικό σου κουλουάρ θα δείχνει σε σένα και σε εμάς, πως δε φυτοζωείς..............”

 Πόσο καλό μας κάνουν τα παιδιά!!!! Μα πόσο τελικά τους πείθουν οι απαντήσεις μας, όταν αυτές είναι με λόγια και όχι με τις δικές μας πράξεις;

Φουλάρετε το ρεζερβουάρ!!!! Αλλά......γιατί βενζίνη;

Από τη μια φωνάζουμε για τη νοθεία στη βενζίνη που πάει σύννεφο και δεν υπάρχει κανείς να κάνει κάτι, για τη τιμή της που πάει........έχει ξεφύγει σας λέω πια, για όλη την αύξηση στους φόρους, στα τέλη, στις ασφάλειες των αυτοκινήτων και από την άλλη τρέχουμε να τα εφοδίάσουμε με καύσιμα,ενόψει μιας απεργίας, δείχνοντας για άλλη μια φορά εξάρτηση μέχρι αηδίας. Το ξέρω, με αυτά καλύπτονται ανάγκες. Άλλες μεγάλες, άλλες μικρές και κάποιες σίγουρα σημαντικές.Μα είναι αυτές που άραγε χθες δημιούργησαν ατέλειωτες ουρές; Μήπως μας έχει μαστουρώσει όλη αυτή η βενζίνη και πάψαμε να αντιλαμβανόμαστε τι πάει να πει ανάγκη;
Μήπως να ανατρέξουμε στο λεξικό στη λέξη εισητήριο; Όχι,δεν είναι για φτωχούς, ούτε για Αλβανούς, Ινδούς, Πακιστανούς. Είναι για όλους μας!!! Μήπως να ξαναγίνουμε παιδιά πάνω σ' ένα ποδήλατο;

Να ξεσκουριάσουμε τις κλειδώσεις μας, τους μυς και τα οστά μας, πηγαίνοντας στο περίπτερο, στο φούρνο, στα φροντιστήρια αντί να χαλάμε τα λεφτά σε γυμναστήρια, σάουνες, διαιτολόγους,σε fitness δημητριακά; Βολέψαμε τα οπίσθια πάνω στου Ι.Χ το ωραίο καθισμά μας, το κάναμε και δερμάτινο , το κάναμε θερμαινόμενο και γέμισε ο κόσμος πλαστικούς που τώρα πασχίζουν να τα "σηκώσουν".
Αχ!! ξεχάσαμε να γυμνάζουμε κυρίως το μυαλό μας.Φωνάζουμε μας κλέβουνε, μας κόβουν το μισθό μας,μα από την άλλη βλέπω τα θέλει ο απαυτό μας...........
Δεν είναι μιζέρια όλα αυτά. Λύσεις που διευκολύνουν, που δίνουν στην τσέπη μας το σχήμα του χαμόγελου, που κάνουν και το σώμα μας να αισθάνεται ευγνώμων, που βάζουν φρένο στους εθισμούς . Και αν απεξαρτοποιηθούμε; Τότε μπορεί να δούμε να κόβουν ταχύτητα κι οι τιμές, σε πάρα πολλά είδη....

Άντε!! που "των φρονίμων τα παιδιά" έτρεξαν να γεμίσουν ντεπόζιτα και πετόνια με βενζίνη!!!! Ωραία, το γεμίσατε και πόσο θα κρατήσει αν η απεργία έχει διάρκεια;
Από άλλο να μη μείνετε!!!
Τα αποθέματα του φωτός βλέπω να μας τελειώνουν ,γι αυτό αφήστε τα βενζινάδικα και κάντε κάτι άλλο......
Κάθε φορά που βλέπετε ήλιο στον ουρανό, ρουφήξτε, εισπνεύστε και λουστείτε όλο αυτό το φως. Αυτό έχουμε ανάγκη στο σπήλαιο της ψυχής μας. Αφήστε το να φτάσει σε κάθε κύτταρο του κορμιού σας και ύστερα…….. φουλάρετε το ρεζερβουάρ. Τότε θα ξέρετε πως κάθε φορά που ανάβει εκείνο το λαμπάκι, όταν ο δείκτης θα φτάνει σε εκείνο το σημείο που γράφει συννεφιά, εσείς δε θα φοβάστε. Τότε με τόσο φως θα ξέρετε πως έχει το σώμα σας, πως έχει η ψυχή σας, πολλά χιλιόμετρα ακόμα να διανύσει…….
Και ευτυχώς!!! Πάλι είμαστε τόσο μα τόσο τυχεροί!!!

Σ’ αυτή τη χώρα όταν ο ήλιος παίζει το κρυφτό, γρήγορα κάνει φτου ξελεφτεριά, γιατί δε θέλει κανείς μας να τα φυλάει…………