Το Μήνυμα

«Μα πώς μπορώ να είμαι ευδιάθετος όταν ζω σ’ έναν κόσμο γεμάτο χαζούς; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι χαίρονται με τα Χριστούγεννα!! Είναι μια περίοδος που πρέπει συνεχώς να ξοδεύεις χρήματα. Γίνεσαι ένα χρόνο μεγαλύτερος κι ούτε μια πένα πλουσιότερος. Αν ήταν στο χέρι μου θα φρόντιζα όποιος λέει “Καλά Χριστούγεννα” να έβραζε μέσα στην ίδια του την πουτίγκα. Δε θα μου καιγόταν καρφί αν δε γιόρταζαν ποτέ τα Χριστούγεννα.» Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Τον ήρωα του Ντίκενς; Εμένα πάλι, εμάς!! «Μας έχει τρελάνει ο Δήμος με τα τραγούδια του όλη μέρα!! Κρίση, κρίση , αλλά όλοι έξω!! Θα μας πρήξουν πάλι μεθαύριο με τα κάλαντα!!!» Για φτιάξτε ένα φίλτρο επιτέλους μαγικό και δώστε απ’ αυτό στον  Εμπενίζερ Σκρουτζ να πιεί.  Ανοίξτε την πόρτα στο μήνυμα αυτών των ημερών, κρεμάστε το σαν αστέρι φωτεινό επάνω στην κορφή σας και μην το ξεκρεμάσετε  στο τέλος των γιορτών . Ανοίξτε τις πόρτες  σας στους καλαντιστές κι αφήστε τα λόγια τους να ποτίσουν τους τοίχους του “σπιτιού” σας . Αφήστε αυτά τα λόγια να γίνουν λευκές χιονονιφάδες και ν' ασβεστώσουν το μαύρο από φόβο "σπιτικό" σας. Και μόλις το περιβάλλον σας το νιώθετε ν'ασπρίζει, ανάψτε με την ελπίδα μία φωτιά στο χιόνι. Ζεστάνετε τα χέρια σας και νιώστε τη θερμότητα να ταξιδεύει μέσα στο σώμα μας. Στα αγγεία να φτάνει της καρδιάς, στα αγγεία του εγκεφάλου. θα δείτε!!!! Θα κάνει κορμιά μαρμαρωμένα, μυαλά ζωντανά που έχουν πέσει όμως σε κώμα, ψυχές που πάγωσαν στη νέα που ζούμε εποχή των παγετώνων και πάλι να κινούνται, να νιώθουν, να αισθάνονται, αερόστατα να γίνονται  και ταχυδρόμοι μέσα σ'αυτά, που τώρα με τη σειρά τους το μήνυμα αυτών των ημερών, σε "σπίτια" με φώτα όμως σβηστά θα θέλουν να μοιράσουν.
Ανοίξτε την πόρτα άνθρωποι στο μήνυμα αυτών των ημερών, μη βλέπετε απ' το ματάκι. Παιδάκια  στέκονται εκεί.  Στέκονται στο κατώφλι σας, στην πόρτα της ψυχής σας. Ακούστε καλά τα κάλαντα, από αγνά μα πάνσοφα Ανθρωπάκια, από ψυχές πλημμυρισμένες φως, ψυχούλες που περιμένουνε μαζί με το κερματάκι, φλόγα  να δουν στο βλέμμα μας, κίνηση και σπιρτάδα. Το μήνυμα ελπίζουν, αγωνιούν και εύχονται να μη σταθεί πάλι στα αυτιά, μα να κυλήσει, να φτάσει επιτέλους στην καρδιά μας. Το μήνυμα εκείνο που γεννήθηκε ,μέσα σε αρμονία αγγελική , 2012 χρόνια πριν..............

Στην Ανατολή, στον τόπο τον παράδοξο, μία γυναίκα με ρούχα μάλλον φτωχικά, με όψη πικραμένη, μα βλέμμα όμως λαμπρό και ένα άξιο για να θρονιάσει μία αγνή ψυχή κορμί, γέννησε ένα παιδί. Τον είπαν Εμμανουήλ, Ιησού , Χριστό, Ανώτερο απ΄τους ανθρώπους, οι μάγοι Βασιλέα ,τον είπανε Θεό. Η πιο υπέροχη ιστορία!!!!! Μα, αν δε θέλετε, μη  νοιάζεστε για εκείνο το προσωπάκι, το πρόσωπο αργότερα  με εκείνη τη  σεβαστή μελαγχολία, για εκείνον που  έγινε ψηλός, με καστανά μαλλιά κυματιστά στους ώμους, που κήρυττε στις συναγωγές με στόμα μελιστάλαχτο,  χιλιάδες λεν Τον άκουγαν και μύριοι ακολουθούσαν. Ξεχάστε τα όσα λέγονται , πως άπιστοι Τον πίστεψαν, τυφλοί πως φωτιστήκαν κι ανάπηροι περπάτησαν. Εκεί στην Ανατολή, μέσα σ’εκείνη τη σπηλιά, με το νεροστάλαχτο από πάνω της ουρανό και τα πλευρά της σκαλισμένα από τα βρόχινα νερά κι από ιστούς αράχνης, πάνω στα άχυρα και όχι σε στρώμα μαλακό μέσα σ’ ένα παλάτι, γεννήθηκε η Αγάπη. Μέσα σε μία φάτνη βγήκε η πρώτη της ανάσα και μύρισε βάλσαμο ο ντουνιάς. Σ' αυτήν την αγάπη και την καλοσύνη πρόσφεραν σμύρνα, λιβάνι, χρυσό οι μάγοι. Αυτή μαγνήτισε πάνω της βλέμματα και ψυχές, αυτή είναι που κήρυττε, αυτή ανέστησε νεκρούς, αυτή οδήγησε ανάπηρους και φώτισε τυφλούς. Δεν πέθανε κι ας σταυρώθηκε. Υπάρχει, έχει αποδειχτεί πως θεραπεύει και μόνο αυτή  μπορεί να αναστήσει και σήμερα ζωντανούς νεκρούς. Μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει, να συγχωρήσει, να επιτρέψει στο χέρι να απλωθεί, στην αγκαλιά να ανοίξει και να δεχτεί, τσιρότο να γίνει σε πληγές, πολέμου φωτιές να σβήσει , φωτιές να ανάψει για πίπες της ειρήνης. Μόνο αυτή μπορεί στον όμορφο κόσμο που κάποιος κάποτε μας παρέδωσε, να κάνει τον καθένα μας και πάλι να ελπίσει. 
Μια χαραμάδα είναι αρκετή. Μια ψαλιδιά στο ωραίο μας πουκάμισο, κάπου εκεί στο ύψος της καρδιάς, για να χυθεί το φως της σα θάλασσα στη σπηλιά μας. 

Εκείνο το μήνυμα που γεννήθηκε μαζί με έναν κρίνο τρυφερό, που κάποτε φωτίστηκε από αστέρι λαμπερό, ήρθε και πάλι σήμερα φορώντας σκούφους κόκκινους, κρατώντας τριγωνάκια, κιθάρες και μελόντικες  και χτύπησε την πόρτα.. Ανοίξτε!!!!!!!!!!!!!!!!!! Για την Αγάπη σας μιλά!!! Ανοίξτε, ακούστε αυτά τα λόγια, μη βιάζεστε να κλείσετε ,να πείτε .......... και του χρόνου!!! Τα χέρια που επίμονα χτυπούν το ρόπτρο πάνω στην πόρτα, δε θέλουν τον οβολό μας,. Θέλουν υπόσχεση να δουν στα μάτια μας γραμμένη, στην παγωμένη μας ματιά επάνω σκαλισμένη ......... πως σήμερα κιόλας όλοι εμείς ,όχι πάλι του χρόνου, στο θαύμα θα μείνουμε ανοιχτοί, στη φάτνη πάνω θα σκύψουμε που βρίσκεται όχι στη Βηθλεέμ, μα κάτω απ΄τα μπουφάν μας, με χνώτα θα τη ζεστάνουμε και ήλιο λαμπρό θα ανάψουμε επάνω στο κατάλευκο τοπίο της καρδιάς μας.


Μιας και αισθάνομαι παιδί, πιστεύω και στα θαύματα. Πιστεύω στη μαγεία που κρύβουμε όλοι μέσα μας,  στο πρόσωπο και στο μήνυμα αυτής της ιστορίας.  Πιστεύετε δεν πιστεύετε, εγώ σε όλους εύχομαι ........
Καλά Χριστούγεννα!!!!!!!!!!!

Αξίζω!!!!!!!!!!!!!!

Καλημέρα, καλημέρα!!! Καταρχάς χρόνια πολλά για χθες στους Νίκους και όλες τις Νικολέτες της ζωής σας!!!

Τώρα εγώ δεν ξέρω γιατί δείχνει ακόμα Τρίτη αυτό το μαραφέτι ...... Τετάρτη είναι τώρα και φυσικά θυμάστε φαντάζομαι ότι και ετούτη την ημέρα αξίζετε να σας φερθούν όλοι καλά.!!

Όχι, θα το αλλάξω.......... θυμάστε φαντάζομαι ότι και τούτη την ημέρα αξίζετε να σας φερθούν, όπως σας αξίζει ........... 

Δε σας ακούγεται καλά ε; Αμ έλα που έτσι είναι!!!! Αυτό που θα δώσουμε στην κάθε μέρα της ζωής μας, αυτά που θα απολαύσουμε, αυτά που θα εισπράξουμε, το πώς θα μας συμπεριφερθούν θα είναι σίγουρα αυτά που μας αξίζουν. Ε πόσο αξίζουμε τελικά; Άντε επιτέλους να την ορίσουμε την αξία μας!!!!!

Ας πάψουμε να την παζαρεύουμε μέσα σε ενεχυροδανειστήρια λες κι είμαστε λίρες , κειμήλια ή αντίκες. 

Αφήνουμε τη ζωή μας στα χέρια κάποιων άλλων και ελπίζουμε απλώς......... να είμαστε τυχεροί. Είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε, να υποστούμε, να αλλάξουμε μία, δύο, πέντε, δέκα, όσες απαιτηθεί προκειμένου να γίνουμε αρεστοί και αγαπητοί. Μας παίρνουν, μας πάνε από εδώ, μας πάνε από κει και στην καλύτερη μας ποτίζουν σαν γλάστρες σε ένα σαλόνι ή μας γυαλίζουν, μας ξεσκονίζουν και μας χώνουν σε ένα ωραιότατο πλαίσιο διαφήμισης σα να 'μαστε έπιπλα εποχής. "Το κτίριο έχει χώρους άνετους με φωτεινά σαλόνια και υπέροχους καναπέδες (εσύ), καθώς και έπιπλα από ραττάν (εγώ) δίπλα σε αντίκες (εσύ), έργα τέχνης (εγώ) και οικογενειακά κειμήλια (εσύ)."

Πώς σας φαίνεστε; Όχι! όχι! ε; Για πάμε στο επόμενο...............

 "Τι όμορφη που θα 'σουνα με ξανθά μαλλιά!" λέει ο Αντωνάκης. Την άλλη μέρα στο κομμωτήριο εμείς.

"Να τα αφήσεις να μακρύνουν" λέει ο επόμενος και να το μαλλιοτράβηγμα και τα extension βράδυ πρωί. 

"Δε μου αρέσει αυτή η φίλη σου, μου φαίνεται λόγια πως σου βάζει. Κομμένη η παρέα μπουμπού μαζί της αν θες να τα πάμε καλά" λέει ο Δημητράκης, και να οι αδιαθεσίες της κοπελιάς ,που άλλο όνομα της είχε δώσει η νονά, τα ψώνια κι οι υποχρεώσεις με τα παιδιά για να αποφύγει τη Νανά.

"Η Αλίκη θα πάει Χριστούγεννα Eλβετία, να πάμε και εμείς Αργύρη μου". "Μα πώς να πάμε αγάπη μου εμείς αφού χρωστάμε; Εδώ ψάχνω για δεύτερη δουλειά". Και να ξαφνικά ένα σαλόνι σαν πίστα απ' τα παλιά, και να οι φωνές, τα κλάματα,  οπότε μεμιάς λυγίζουν οι τύψεις και οι ενοχές τον έρμο τον Αργύρη που κάποτε έταξε στην Ανθούλα του πριγκίπισσα να την έχει.....

Και κάπως έτσι λοιπόν αρχίζουν οι χαλάουες ακόμα κι όταν το δέρμα ουρλιάζει πως δεν αντέχει, το κόντρα ξύρισμα, οι βαφές, το μίνι ή μάξι φόρεμα ανάλογα με τα γούστα, η επιλογή σε φίλους, πρόσωπα, δουλειές αλλά και εκείνες οι ακραίες οι συμπεριφορές.Αφήνουμε κάποιοι κάποιους να μας χειρίζονται, να μας μεταχειρίζονται και τέλος να μας κακομεταχειρίζονται, είτε σωματικά είτε συναισθηματικά. Αρχίζουμε να βαφόμαστε να κρύψουμε σημάδια, χαμόγελα ζωγραφίζουμε να μη φανεί η λύπη, τα μάτια κατεβάζουμε γιατί ίσως προκαλούμε και μάσκες βάζουμε συχνά να δείξουμε ότι δεν είμαστε, να κρύψουμε ότι είμαστε. Γιατί όμως; Δεν τους αρέσουμε τελικά ή μήπως δε μας αρέσει ο εαυτός μας; Αυτά μας αξίζουν τελικά ή μήπως αυτά είπαμε κάποτε πως αξίζει ο εαυτός μας;

Το ξέρω, η εικόνα που έχουμε γι αυτόν έχει χρωματιστεί από εμπειρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, σκέψεις που κάνουμε γι αυτόν, τις αντιδράσεις τρίτων και ξαφνικά όλος ο κόσμος γύρω μας γίνεται η αντανάκλασή μας.

Θυμάστε το παραμύθι με τη Ραπουνζέλ; Μια κοπέλα σε ένα κάστρο, αιχμάλωτη μιας γριάς μάγισσας που κάθε ώρα και λεπτό της λέει για το πόσο άσχημη είναι μέχρι εκείνη τη στιγμή που ένας όμορφος πρίγκιπας που πέρασε από ‘κει της είπε πόσο αξιαγάπητη και όμορφη είναι. (Την έσωσε ευτυχώς ο πρίγκιπας και χάρηκε αφάνταστα χθες η κόρη μου) Δεν ήταν όμως το κάστρο, ούτε η μάγισσα που την κρατούσαν φυλακισμένη, αλλά η ίδια η πεποίθησή της ότι ήταν άσχημη.. Πότε ελευθερώθηκε; Όταν αναγνώρισε την ομορφιά της όχι σε ένα καθρέφτη, αλλά καθρεφτισμένη στο πρόσωπο του πρίγκιπα.

Το πρώτο βήμα μας λοιπόν ,μπας και επιτέλους καταλάβουμε την αξία μας, είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον εαυτό μας.  Εμείς αποφασίζουμε για την εικόνα του εαυτού μας, εμείς αποφασίζουμε για την αξία μας, εμείς για το πόση ευτυχία να περιμένουμε στη ζωή μας. Αναγνωρίστε τη μάγισσα μέσα σας που σας εμποδίζει να είστε ελεύθεροι και μόλις την εντοπίσετε ρίξτε την στην πυρά. 

Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να μας αγαπήσουν οι άλλοι, ας του μιλήσουμε όμορφα εμείς και τότε θα δούμε έτσι ακριβώς να μας μιλούν οι άλλοι. Δείτε τον όμορφο σας λέω εσείς και αυτό θα δουν κι οι άλλοι. Φροντίστε τον, χαϊδέψτε τον, κατά καιρούς παραχαϊδέψτε τον, κοιτάξτε τον στα μάτια και δείτε τη μαγεία σας. Μιλήστε του ανοιχτά,  με σεβασμό, με εκτίμηση , με αγάπη. Αναγνωρίστε του την όποια του προσπάθεια , πείτε του Μπράβο!!, Εύγε!!!, γελάστε του, ψωνίστε του , βγάλτε τον έξω βόλτα, ταϊστε τον όπου θέλετε με ότι τραβά η ψυχή του και το δικό του πνεύμα. Εμείς αποφασίζουμε ποια είναι η αξία μας. Μα εδώ κολλάει λέω εγώ το "ανεκτίμητης" και όχι σε έργα τέχνης, πετράδια και κοσμήματα. 

Κομμένες οι κολοτούμπες για να γελάσουν οι άλλοι,κομμένα τα μάτια στο πάτωμα καρφιά γιατί δεν κάναμε το "σωστό", όπως το κρίνουν άλλοι. Κομμένες και όλες οι απαιτήσεις όμως για μια καλύτερη προς εμάς συμπεριφορά. Ας φερθούμε καλά εμείς σε εμάς και ας γίνουμε οι ίδιοι το παράδειγμα , για το πώς πρέπει να μας φερθούν οι άλλοι. Εκεί τα λόγια του θα τα μετρά καλά κανείς πριν μας τα πει.

Αξίζουμε μόνο καλή απ' τους άλλους συμπεριφορά και ας μην είμαστε και τόσο έξυπνοι, πνευματώδεις, καπάτσοι, ψηλά στην ιεραρχία, όμορφοι, αθλητικοί ή με πόδια τύπου Sklenarikova. Αυτό που βλέπουμε εμείς σε εμάς βλέπουν όλοι οι άλλοι. Έτσι όπως φερόμαστε εμείς σε εμάς μας φέρονται και οι άλλοι. Αξίζουμε!!!!  Μας  τάιζαν όταν ήμαστε μωρά με ένα μπουκάλι γεμάτο γάλα, φροντίδα, αγάπη και σεβασμό όχι γιατί προηγουμένως τους κάναμε κολοτούμπες, όχι γιατί ήμαστε ανήμποροι, αλλά γιατί απλώς το αξίζαμε. Ως μέρος αυτού του κόσμου. Μας άξιζε όταν γεννηθήκαμε, μας άξιζε όσο ήμαστε παιδιά........ ε, και τώρα μας αξίζει!!!

Το ξέρω, μας έβαλαν σε καλούπια, μας κόλλησαν ετικέτες, το ντέφι μας έπαιζαν και εμείς από ανασφάλεια, από ανάγκη για αναγνώριση, για μια παρέα στα γηρατειά, για εκείνους τους δήθεν καλούς τρόπους ,γιατί είμαστε τα "καλά παιδιά" , χορεύουμε σε  ρυθμό που  ούτε τα αυτιά , ούτε το σώμα, ούτε η ψυχή μας όμως αντέχει. Ακολουθούμε  ανόητους που στήσαμε σε θρόνους, γιατί η δική μας η πεποίθηση κάθε φορά που εμείς μιλούσαμε εκείνη γελώντας έλεγε "μη λες ανοησίες". Ακολουθούμε όνειρα, πιστεύω, τα θέλω άλλων, αλλά και τις άδειες από αξίες και όνειρα ζωές και κάποιων  άλλων. Βαδίζουμε πάνω σε μονοπάτια που άλλοι χάραξαν για εμάς. Μα όμως το θελήσαμε!!!! Αυτοτιμωρηθήκαμε  και αυτοφυλακιστήκαμε  τη μέρα εκείνη που αποφασίσαμε πως τίποτα δεν αξίζουμε.Τη μέρα που θεωρήσαμε πως είμαστε ένα λάθος. Λάθος για εμάς, λάθος της φύσης, λάθος!!!  Ένας μόνο τρόπος όμως υπάρχει για να αλλάξουμε την εικόνα μας................. να βγούμε από την πορεία μας, από εκείνο το μονοπάτι που χάραξαν οι άλλοι. Είμαστε τώρα εδώ!! Φτιαγμένοι από αστερόσκονη, με φως στο εσωτερικό μας και αφήνουμε τα ίχνη μας. Καινούργιο τώρα μονοπάτι, καινούργια δικά μας ίχνη. Αξίζουμε και θα αφήσουμε στη ζωή τα χνάρια της ζωής μας. Σημάδια βάζουμε κόκκινα πάνω σε πέτρες, σε κορμούς και κορδελάκια κόκκινα κρεμάμε στα κλαδιά τους.  Χρειάζεται τόλμη, το γνωρίζω!! Μπορεί για λίγο να χαθούμε. Όταν τολμάμε οι πιθανότητες να μείνουμε για λίγο μόνοι μας είναι πολλές, όταν τολμάμε οι πιθανότητες για λίγο να χάσουμε το βήμα μας είναι ακόμα πιο πολλές, μα αν δε τολμήσουμε, θα χάσουμε για πάντα τον εαυτό μας.

Όχι! τώρα τολμάμε, βγαίνουμε εκτός πορείας γιατί εδώ αν κινδυνεύουμε με κάτι να συγκρουστούμε, αυτό θα είναι σίγουρα άνθρωποι σαν και εμάς. Κάποιοι που ΑΞΙΖΩ φώναξαν και χάραζαν μερόνυχτα καινούργια μονοπάτια, τολμώντας για πρώτη τους φορά, μα όχι και τελευταία, να είναι απλώς ο εαυτός τους.

Τώρα η αγκαλιά μας θα είναι μόνο ανοιχτή γιατί θα ξέρει πως αγκαλιά μονάχα θα δεχτεί. Και ίσως, ίσως μια μέρα, αφού τώρα μιλάμε ευγενικά, με σεβασμό, στην ίδια, τη μία γλώσσα πάνω στη γη, πιαστούμε χέρι χέρι με κάποια αγκαλιά και δρόμους νέους, μαγικούς να ανοίξουμε σ'αυτή.

Αξίζω αγάπη και σεβασμό μόνο και μόνο γιατί είμαι Εγώ.

Αξίζεις αγάπη και σεβασμό μόνο και μόνο γιατί είσαι Εσύ. 

Δεν έχουμε ανάγκη σ' όλο τον κόσμο να το πούμε. Αυτό το Εγώ, αυτό το Εσύ θα βλέπουν τώρα όλοι...............