Τη Δύση κοιτώ και χαιρετώ τη νέα Ανατολή μου.....: Πετάω χαρταετό.....

Τη Δύση κοιτώ και χαιρετώ τη νέα Ανατολή μου.....: Πετάω χαρταετό.....: Αυτό το τριήμερο, σας ικετεύω!!!  Μείνετε μακριά από τη σοβαρότητα και τις απαιτήσεις της δουλειάς. Διασκεδάστε!!! Ανανεώστε την ενέ...

Πετάω χαρταετό.....

Αυτό το τριήμερο, σας ικετεύω!!! 

Μείνετε μακριά από τη σοβαρότητα και τις απαιτήσεις της δουλειάς. Διασκεδάστε!!! Ανανεώστε την ενέργειά σας. Όλοι γνωρίζουμε την αξία της δουλειάς, αλλά την αξία της διασκέδασης, του παιχνιδιού, του γέλιου; Αν όλη μέρα καίει η λάμπα, στο τέλος θα καεί , γι αυτό κι εφευρέθηκαν διακόπτες……… 

Αφεθείτε στη χαρά του παιχνιδιού, του γέλιου - αυτό δε σημαίνει να κακαρίζετε συνέχεια - και μοιραστείτε τη με άλλους. Με φίλους, το σόι, τα παιδιά, αγνώστους, που προτιμότερο μέσα από μια χαρά να γίνονται γνωστοί μας, το γείτονα ακόμα και το διευθυντή, που μην απορήσετε αν δεχτεί μια πρόσκληση σε γεύμα , κι ας είναι αυτό λαγάνα και τυρί. Γελάστε, φτιάξτε χαρταετό, φτιάξτε και την ουρά του αντί να τρέχετε πίσω απ’ των άλλων την ουρά ή να κυνηγάτε τη δική σας. 

Δεν ξέρετε; Να μάθετε!! Μακριά ουρά, από εφημερίδες ( εκεί  είναι το μυστικό) και πάνω του φέτος γράφουμε όλες μας τις ευχές. Απλό!! Ύστερα αμολάμε την καλούμπα και αφήνουμε τα νέα της χώρας μας, του κόσμου, μαζί και τις ευχές μας να πιάσουν ουρανό. Αμόλα καλούμπα!!!!! Ψηλά να πάει φέτος, ας σπάσει και ο σπάγκος. Συνέχισε σαν παιδί να γελάς εσύ, αυτό είναι το θέμα, να φτάσουν τα νέα και οι ευχές μας σε όλης της γης τα μάτια!!!  Άκου “πετάω χαρταετό” θα πει βαριέμαι………άλλο και τούτο πάλι!!!! 

 Αν πάλι  ο καιρός δεν το επιτρέψει ,κάντε πικ-νικ πάνω στο πιο ακριβό χαλί σας. “Έτσι είναι αυτά κυρία Μοιραράκη! Εδώ χαλιά γίναμε εμείς, και θα μας νοιάξει αν λεκιάσει το δικό σας;’’ Κλείστε από σήμερα ένα ραντεβού με τη διασκέδαση και μη τη στήσετε. Δε θα το κάνατε ποτέ αυτό σε επαγγελματικό σας ραντεβού……  Δεν είναι ένα αστείο η Ζωή, μα αν το σκεφτούμε σοβαρά, θα δούμε πως είναι αστεία. 

Να περάσετε πολύ όμορφα!!!!!! Καλά κούλουμα!!!! 

Ξέρετε!! Λαγάνα, ελιά, ντομάτα και χαλβάς. Η Καθαρά Δευτέρα έρχεται, όχι ξανά η Τσικνοπέμπτη…………

Η Μεγαλόνησος

Σήμερα είχε τόσο ανάγκη η ψυχή μου να πει κάτι.......
Δεν ξέρω πως θα βγει αυτό το κείμενο, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δε με αφορά. Τον πρώτο και τελευταίο λόγο, έχει και σήμερα η ψυχή μου. Εγώ απλώς πληκτρολογώ.....

Ξεκίνησα με τη Μεγαλόνησο, γιατί εκεί βρίσκω απάγκιο.

Ας προσπαθήσω όμως να βοηθήσω, μπας και τα πράγματα μπουν σε μία τάξη.........όχι, δεν είμαι Κρητικιά, αλλά μήπως μπορείτε να μου πείτε, πώς λέγεται αυτός που δεν αφήνει μέρα να περάσει χωρίς μια αναφορά στην Κρήτη; Χωρίς να ανατρέξει στις έγχρωμες αναμνήσεις απ΄ τη ζωή του εκεί; Δε χάνει μέρα χωρίς να οραματιστεί ότι ανεβαίνει πάλι στα βουνά της, τρέχει στα οροπέδια της, ζωγραφίζει ήλιους στις αμμουδιές της και μακροβούτια κάνει στην ιστορία, στις παραδόσεις, στα γαλανά νερά της;

Μπάλος 

Που "χάνεται" κάθε μέρα στα φαράγγια της;

Φαράγγι του Χα

"Ταξιδεύει" προς αυτήν με κάθε μέσο, κάθε τρόπο, με έναν στοίχο; Αυτός που γαληνεύει κάθε φορά που φέρνει στο νου του αυθεντικές ορεσίβιες μορφές; Πώς αποκαλούμε τελικά αυτόν που δεν είναι Κρητικός, μα κάθε μέρα κάνει νοερά τη διαδρομή Αθήνα-λιμάνι Πειραιά-Ηράκλειο Κρήτης και που σε κάθε σπηλιά που συναντά στην Πάρνηθα, χώνεται να κρυφτεί όπως η Ρέα στη Δίκτη;

Ηράκλειο

Αυτόν που Αρκάδι, Βιάννος, Θέρισος.....του προκαλούνε έντονα συναισθήματα και που με πάθος δηλώνει πως άλλος αέρας φυσά στις Πάχνες, στο Σπαθί, στον Τίμιο Σταυρό του Ψηλορείτη;

Ψηλορείτης

Κολλημένο; Μπορεί!!!

Όχι, η ταυτότητά μου δεν αναφέρει πουθενά αυτό το όμορφο νησί και από την άλλη, η καρδιά μου έχει χτυπήσει περήφανα και δυνατά, στην Καστοριά, στην Ύδρα, στην Ξάνθη, στα Ιωάννινα, στη Μάνη, στη Σαντορίνη, στο Βόλο, στη Χαλκίδα, στην "πληγωμένη" πρόσφατα Κεφαλλονιά ....... σε όλην σχεδόν τη χώρα. Μα εγώ, νιώθω σαν λαβωμένος αετός μακριά από την Κρήτη. Μακριά απ' τη γη μου, τον ουρανό μου και τους ανθρώπους που αγαπώ.

Αγιος Νικόλαος

Νησιώτισσα στην καταγωγή και γέννημα θρέμμα Αθηναία, μα με όλο το σεβασμό στους Ευβοιώτες μου γονείς........δεν ξέρω πού ακούσατε πρώτη φορά την καρδιά μου να χτυπά, δεν ξέρω τι λένε τα χαρτιά, μα η ψυχή μου, ίσως με κάποιο άλλο σώμα, γεννήθηκε σίγουρα στην Κρήτη.

Ρέθυμνο

Δεκάδες οι φορές που με παρότρυναν να σκίσω, να τσαλακώσω, να πετάξω, να αγνοήσω την ψυχική ταυτότητά μου. Το έβλεπα κι εγώ, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να νιώσω την πόλη που γεννήθηκα και στην οποία πάλι ζω, δική μου. Ένιωθα πως έπρεπε να ξεφύγω απ΄το κρητικό μου παρελθόν για να μπορέσω να έχω μέλλον αθηναϊκό. Μάταια!!!  Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, παντρεύτηκα, χώρισα, δημιούργησα, γκρέμισα, τσακίστηκα, γέλασα, έκλαψα, όμως παρόλα αυτά, το μυαλό και η ψυχή μου δεν ήταν πάντα εκεί. Ψάχνοντας, τα έβλεπα να πετούν επάνω από την Κρήτη. Εύκολα χαλιναγωγείς νομίζεις τα πάθη μίας ψυχής;

Έτσι, έστω κι αργά, πήρα απόφαση να πάψω να κρατώ για μένα μόνο και για εκείνους τους λίγους που με ξέρουν, ότι ποθώ και αγαπώ. Κρήτη θα φωνάζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, από τις Καστανιές του Έβρου μέχρι το Καστελόριζο. Ίσως μια μέρα φτάσει η φωνή μου και μέχρι την Κρήτη και κάποιο αεράκι να πάρει εμένα και εκείνους που αγαπώ και απαλά να μας ακουμπήσει πάλι στον Ψηλορείτη. Μέχρι τότε....... με τους αγαπημένους πια, Κρήτες της Μεταμόρφωσης.

 Ένωση Κρητών Μεταμόρφωσης 

Η Μεγαλόνησος

Είχα τόσο ανάγκη μια τέτοια ΈΝΩΣΗ  και για την ακρίβεια, περισσότερο από ποτέ. Γιατί εκεί, μπορείς όχι μόνο να φας, να πιεις, να μάθεις χορούς, λύρα και μαντολίνο, αλλά και να νιώσεις ότι μπορείς, αν και άγνωστος, σε ενός αγνώστου τον ώμο να ακουμπήσεις. Εκεί, μπορεί μια γουλιά βαριά, αλλά ζεστή κρητική φωνή, να διώξει, έστω για λίγο, εκείνα τα μαύρα σύννεφα που φέρνουν πάντα, μα πάντα δάκρυα και βροχή. Να νιώσεις ξανά παιδί, να πάρεις μέρος σε παρελάσεις, να διεκδικήσεις γκοφρέτες, σερπαντίνες, να κάνεις στο δρόμο πρόβα τα πέντε ζάλα, χωρίς καμιά ντροπή. Όπως ένα παιδί.

Εκεί μπορείς να κάνεις το πιο γευστικό, αρωματικό, συναρπαστικό και φευγάτο σου ταξίδι. Πολύ απλά.!!! Σε ένα ποτήρι τσικουδιά, βάζεις λαγούτο, λύρα, ανακατεύεις καλά καλά να αναμειχθούν οι νότες με τα αρώματα και αρχίζουν τα .......εβίβα!!!!

Ακούγεται λίγο όλο αυτό; Αν όλα ετούτα σού χαρίζονται; Χωρίς κανένα κρυφό, κανένα μικρό ή έστω συμβολικό αντίτιμο; Εντάξει, η αλήθεια είναι πως θέλει ο πρόεδρος να παίρνουμε μέρος στις εκδηλώσεις, αλλά.......εμένα δε με χαλάν καθόλου οι λέξεις παρέα, ρακή και μουσική. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ είχα πολύ ανάγκη για κάτι χωρίς "ναι μεν, αλλά...". να μου δοθεί. Εκεί μαζί τους, μπορώ ελεύθερα να ανεμίζω και την ψυχική και την ανθρώπινη ταυτότητά μου. Εκεί νιώθω........σαν στο σπίτι μου!!!

Και έχω ανάγκη να νιώθω κάπου σαν τον σπίτι μου, έχω ανάγκη να νιώσω ασφάλεια, να νιώσω ζεστασιά, να νιώσω άνθρωπος. Δύσκολοι καιροί και ακόμα πιο δύσκολα βρίσκεις πια ανθρώπους. Είπανε πως η "κρίση" θα φέρει τον κόσμο πιο κοντά, αλλά εγώ κάθε μέρα μετράω όλο και πιο πολλά παράθυρα, ορμητικά κλειστά κι αν κάνεις πως πας να μυρίσεις σε ξένους κήπους τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά...........θα σου ΄ρθει μια μυρωδιά φόβου, καχυποψίας και μοναξιάς. Σπάνια βρίσκεις άνθρωπο πια να σου πει μια ζεστή καλημέρα, να σε ακουμπήσει με την καρδιά του, να νιώσει δίχως τα αυτιά του τη δική σου, να κλείσει τα μάτια για να μπορέσει να σε δει και να σε καταλάβει.

Δεν έχω παράπονο όμως. Νιώθω τόσο, μα τόσο τυχερή, που στους δύσκολους καιρούς μου έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν. Είμαι ευγνώμων!! Τόσο για τους περαστικούς που μου άπλωσαν το χέρι και έπειτα έφυγαν, όσο και για εκείνους που ακόμα μου το κρατούν και μου το κρατούν, σφιχτά για να μην πέσω, αλλά και με αφήνουν πεσμένη όταν πρέπει. Είναι άνθρωποι απ΄ την Κρήτη, απ΄την Αθήνα, από τα Ιωάννινα, από το πάνω, απ΄το απέναντί μου σπίτι...... Είμαι ευγνώμων ακόμα και για εκείνους που βγήκαν απ΄τη ζωή μου, αλλά εμένα η μορφή τους ακόμα μου δίνει δύναμη. Ποιοι βοηθούν; Αυτοί που "γνωρίζουν" πια!!!! Αυτοί που έχουν πια καταλάβει, πως ένας κούκος την Άνοιξη δεν τη φέρνει. Που έχουν τον εαυτό τους αγαπήσει, τον άνθρωπο, τη ζωή, μετά από έναν, δυστυχώς, μικρό ή μεγάλο συνήθως Γολγοθά.

Λευκά Όρη

Έτσι είναι φίλε μου ........Βασίλη. Όλοι περνάμε το δικό μας Γολγοθά, κάποιοι από εμάς σταυρώνονται, κάποιοι ανασταίνονται, κάποιοι εύχονται να μην πονέσουνε πολύ στον πηγεμό για την ανατριχιαστικά κρύα αυτή κορφή, σε κάποιους χαρίζεται, όπως στα μήλα που παίζαμε μικροί, την τελευταία στιγμή η ζωή. Δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο, αυτό που σίγουρα όμως ξέρω είναι ότι στον κακοτράχαλο δρόμο που σήμερα περπατώ, εγώ νιώθω ευλογημένη. Για κάθε καρβέλι, για κάθε ψίχουλο - χρυσός όταν μου δόθηκε με αγάπη - για κάθε μεγάλο θαύμα, για κάθε μικρό που μου συνέβη. Για όλους αυτούς που με αγαπούν και για όλα τα απάγκια της σκέψης και της ψυχής μου.

Χανιά

Στον κάθε ένα από εσάς, που μου εμπιστεύτηκε της καρδιάς του τα κλειδιά, δωρίζω από ένα κομμάτι απ΄τη δική μου. Τι θαύμα κι αυτό......να πολλαπλασιάζεται κάτι αντί να μικραίνει, όταν αυτό μοιράζεται. Ισχύει όμως!! Έτσι δεν εξαπλώνεται και η επιδημία;  Μακάρι να οριζόσουν ως πανδημία αγάπη!!!!

Σήμερα που μπορώ, για κάθε ανάταση της ψυχής μου........Ζωή.........σε ευχαριστώ!!!

Το αύριο είναι άδηλο, δεν ξέρω τι θα φέρει........

Παραγγελία στο σύμπαν

Λοιπόν, σήμερα λέω να σας προλάβω, δώστε την όποια παραγγελία σας………. στο σύμπαν. Ξεχάστε τα κακής ποιότητας προπαρασκευασμένα από άλλους φαγητά, εδώ μιλάμε για τα όνειρά μας. Στο σύμπαν σήμερα λοιπόν και μάλιστα γραπτώς. Κρύβει  μια άλλη δύναμη αυτό......

Γράψτε με κάθε λεπτομέρεια, σαφήνεια και γράμματα καλλιγραφικά το όποιο αίτημά σας. Μη λογοκρίνετε πια τα θέλω σας, μην τα υπονομεύετε και μην αφήσετε κανέναν να μπει εμπόδιο, πείθοντάς σας πως τα μεταξωτά βρακιά είναι για μεταξωτούς ……. Δεν κατάλαβα, ο δικός σας είναι από γυαλόχαρτο φτιαγμένος;  Έτσι φαντάζομαι έκαναν οι Φρανσουάζ και Κλοντ Ερβέ  όταν αποφάσισαν να κάνουν το γύρο του κόσμου με ποδήλατο. Μπορεί, στην κυριολεξία, να πιάστηκε ο δικός τους, αλλά γελούσαν με εκείνους που γέλαγαν μαζί τους. Με όσους δεν πίστευαν πως άνθρωποι που δεν είχαν καμία ιδιαίτερη σχέση με το ποδήλατο , θα διέσχιζαν περισσότερα από 150.000 χιλιόμετρα, περνώντας απ΄όλες τις ηπείρους.  Σχεδίασαν και οραματίστηκαν πολλές φορές τη διαδρομή και έκαναν άπειρες  ώρες νοερά πετάλι μέχρι να ξεκινήσουν. Εντάξει, μπορεί να έπεσαν έξω στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού και αντί για τρία που πίστευαν αρχικά αυτό να ολοκληρώθηκε σε δεκατέσσερα, αλλά τα κατάφεραν τελικά; Ποιος άραγε το πίστευε, ε; Ούτε ο Ιούλιος Βερν!! 

Ο γύρος όμως του κόσμου ξεκίνησε για αυτούς, τη μέρα που τόλμησαν να κινήσουν πρώτη φορά το πόδι και να γυρίσουν το πεντάλ. Έτσι, πρέπει να κινηθείς πρώτα εσύ προς το όνειρο. Πίστεψαν, οραματίστηκαν και έστρεψαν αμέτρητες φορές τα μάτια και την ψυχή τους στο περίγραμμα αυτού του κόσμου. Συνέχισαν και δεν το έβαλαν κάτω, παρ΄όλo που έσκασαν αμέτρητες φορές τα λάστιχα, που ανέβηκαν ατέλειωτες ανηφόρες, ακόμα και όταν η Φρανσουάζ ανακάλυψε  στον όγδοο χρόνο ταξιδιού τους  πως ήταν έγκυος. Μέχρι και τον έβδομο μήνα εγκυμοσύνης, εκείνη διέσχιζε το όνειρο, ποδηλατούσε.

Μπείτε στο όνειρο σας, διασχίστε το με όποιο μέσο θέλετε, ζήστε το όσο μεγάλο και να είναι, έπειτα παραγγείλετε το και ανοίξτε του έτσι δρόμο να έρθει  με δρασκελιές μεγάλες, ακόμα πιο κοντά………….. Καλημέρα!!! 

Η ιδέα μας γοητεύει έντονα. Συνδυάζει την αγάπη μας για τη φύση με εκείνην για τον αθλητισμό. Μόνο που, νά, δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ με την ποδηλασία. Μήπως αυτό αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο; Δεν βαριέσαι! F.C.Herve

Μια αγκαλιά για τη ζωή

Την καλησπέρα μου σε όλους εσάς που έχετε αγκαλιάσει τη Ζωή!!!!!  

                                
Σε εσένα,

που απ’ το λίγο που έχεις δίνεις το πολύ και από το τίποτα τα πάντα, που καταφέρνεις να γελάς ενώ τα τραύματα σου ακόμα είναι νωπά, που μετατρέπεις τον πόνο σου σε δύναμη, που όλα τα δάκρυα σου τα μαζεύεις για να ποτίσεις του άλλου την  αγάπη, την ελπίδα, τη χαρά που μες το χώμα έχει φυτέψει και προσμένει.  

Που παραμένει άδολο το βλέμμα σου κι ας βλέπουν τα μάτια σου πολλά, που βάφτισες μάθημα το λάθος, την όποια αποτυχία τύχη, που ενώ ξανά και ξανά μπροστά σου στήνονται εμπόδια,  εσύ παραμένεις σε αυτό το δρόμο μέχρι να τα περάσεις. Που γελάς όταν σκοντάφτεις γιατί νιώθεις ευλογημένος που έχεις πόδια και μπορείς ξανά σε αυτά να σταθείς και προς τα εμπρός να κινηθείς, που δεν έχεις πόδια, 
μα το ποδοβολητό της ψυχής σου τραντάζει όλους εμάς που καθηλώνουμε το “υγιές “ μας σώμα σε   ένα καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. 



Που τολμάς το μαύρο σου χέρι σε  αυτόν που είναι στο έδαφος πεσμένος                                                      

να απλώσεις, ενώ γνωρίζεις πως είναι ρατσιστής, που αντιστέκεσαι στην   άσκηση κάθε μορφή βίας, που δεν κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά όταν αυτή ασκείται, που όταν “ανεβαίνεις” δεν αγνοείς αυτούς που “κατεβαίνουν”, που έχεις πετάξει όλες τις μάσκες που κατά καιρούς φορούσες μέσα απ΄τη ντουλάπα σου, δηλώνεις ομοφυλόφιλος, καρκινοπαθής, αδύναμος, λαϊκός, ευαίσθητος………. αυτό ακριβώς που είσαι δηλαδή, χωρίς καμιά ντροπή.

Την καλησπέρα μου σε εσένα,

που ξέρεις να συγχωρείς και ας είναι ακόμα  η πληγή σου ανοιχτή, που αρνείσαι μαζί με το μίσος να κάτσεις και να τα πιεις, γιατί είσαι από εκείνους που γνωρίζεις πως μόνο έτσι θα γιατρευτείς. Σε εσένα που είσαι ακριβώς εκεί που λέει η καρδιά σου και όχι η βολή σου, που δωρίζεις με αβάσταχτο πόνο του παιδιού σου,  για να νικήσει μια μάχη που δίνει κάπου στον κόσμο η ζωή.

Που πέφτεις στις φλόγες για να σώσεις από το δάσος έστω και ένα δέντρο, που ματώνεις τα χέρια σου  και τα γόνατά σου, γιατί δε θες κανένας ήλιος να σβήνει μέσα σε χαλάσματα, που περιθάλπεις έναν φτωχό, έναν λαθρομετανάστη, έναν πληγωμένο αετό, έναν                          
                 
κακοποιημένο “κακό” λύκο, που κάνεις χώρο σε ένα μυρμήγκι να περάσει, που υπερασπίζεσαι το δίκαιο, που προτιμάς αγκάθινο να βάλεις στο κεφάλι σου στεφάνι απ΄το να αδικήσεις, που δεν υποκλίνεσαι στο διάολο, με τόκο δε δανείζεις, που δεν προβάλεις το μπόι της ψυχής σου, που έχεις τα πάντα μα παραμένεις ταπεινός, που δεν έχεις τίποτα μα χαμογελάς σαν πλούσιος.                                               

Σε εσένα,

που κάθε μέρα με υπομονή καθαρίζεις τη βρωμιά που αφήνουν κάποιοι στο πέρασμά τους, που χτίζεις κάτι για πολλοστή φορά χωρίς να αγανακτείς αλλά και με μανία γκρεμίζεις τείχη που πόλεις και ανθρώπους κόβουνε στα δυο, που ψάχνεις και βρίσκεις την ομορφιά μέσα σε κάθε τι απλό, που έχεις χάσει τα πάντα αλλά καλωσορίζεις 

τη νέα ανατολή, που με κομμένα τα φτερά βοηθάς να ανοίξει ο άλλος τα δικά του για να πετάξει μακρυά, 

που δε χάνεις την πίστη σου παρόλο που όλα δείχνουν ότι ελπίδα στον πάτο του πιθαριού για σένα δεν υπάρχει, που παραμένεις αληθινός μέσα στην τόση υποκρισία, σε εσένα που λάμπεις ολόκληρος από αυτό που λάμπει μέσα σου κι ας το αγνοείς, μα χάρη σε εσένα φωτίζομαι και εγώ, που κάθε μέρα δηλώνεις με τις πράξεις σου, παρόλο το ανθρωποκυνηγητό, πως είσαι  Άνθρωπος………………


τα σέβη μου!!!

  

Μπροστά σας ντρέπομαι τόσο για όλες εκείνες τις φορές που είπα.......βαριέμαι, κουράστηκα, δεν τολμάω, δεν μπορώ. 
Θα αγκαλιάσω τη ζωή μου τώρα που μπορώ, γιατί μπορώ!!!! Γιατί έχω δυο χέρια, καρδιά και δίπλα μου αυτούς που αγαπώ.