Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χθες. Τι έχει απομείνει άραγε; Μια σχολική εορτή ή μήπως μια ευκαιρία ακόμα για περισσότερες ανιαρές και άνευ ουσίας κομματικές δηλώσεις; Μια ευκαιρία για να ξεσπάσουμε το θυμό μας και να βγάλουμε τα όποια απωθημένα μας καίγοντας γι άλλη μια φορά κάδους, αυτοκίνητα,, δημόσια και ιδιωτική περιουσία ή μία μήπως ακόμα ευκαιρία για να κατηγορήσουμε τους άλλους, αλλά όχι εμάς;
Σε αυτήν τη μέρα αρμόζουν μονάχα λίγα λεπτά σιωπής και μέσα από εκεί η ευκαιρία μας για περισυλλογή.......
Γιατί…..ξεχάσαμε το ’21, το ΟΧΙ, τη 17η Νοεμβρίοιυ, ξεχάσαμε όλο το αίμα και τις θυσίες για να μπορούμε να ζούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Ξεχάσαμε τόπους θυσίας και αιματοχυσίας. Ξεχάσαμε ήρωες και θύματα. Ξεχάσαμε τους σκοπούς για τους οποίους κάποιοι κάποτε αγωνίστηκαν και έγραψαν μία μικρή ή μια μεγάλη Ιστορία. Γνωρίζουμε τα Καλάβρυτα για όλες τις πίστες του, που πάνω σε πέδιλα κυλούν αμέριμνα τα όνειρα, για τα σαλέ που απολαμβάνουμε φλυτζάνια ξέχυλα ματαιοδοξίας, μα λίγοι γνωρίζουν πως και εκεί γράφτηκε Ιστορία. Όλα ξεχάστηκαν, άλλα ξεπουλιούνται, άλλα ακυρώνονται……κρυφά σχολειά, Μικρασιατική καταστροφή, πόνος, φτώχεια, πείνα, αίμα……όλα σε έναν κάδο ανακύκλωσης. Σε μια κορδέλα κυλούν σαν άχρηστα υλικά και από χέρια που ρόζους δεν έβγαλαν ποτέ απ’ τη δουλειά, διαστρεβλώνονται συστηματικά……
Πολυτεχνείο……σήμερα……ένα ακόμα ιστορικό, πανέμορφο κτίριο της Αθήνας, που χάνεται μέσα στο γκρίζο της Πατησίων και όλης της εποχής μας. Στόχος πολλών, πέτρα σκανδάλου, άσυλο, μη άσυλο, ο φόβος των επαγγελματιών της περιοχής, το στέκι των ματ, της αναρχίας του κράτους και των οργάνων του ......... μα έλα που όμως δεν είναι μόνο αυτό……Είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το όνειρο χιλιάδων παιδιών, που έχει καταταχτεί μέσα στα πρώτα καλύτερα ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια της Ευρώπης…… αφού προηγουμένως…… γράφτηκε και εκεί, με αίμα Ιστορία.
Δημοκρατία… ξέχασε ακόμα και εκείνη η γενιά του Πολυτεχνείου όταν ανέβηκε στην εξουσία. Κάθισαν σε δερμάτινες καρέκλες και ξέχασαν…… πούλησαν, πρόδωσαν, εμάς για τους οποίους αγωνίστηκαν, τους εαυτούς τους, τους συμφοιτητές τους, τους συναγωνιστές τους.
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο……ανώνυμα παιδιά που κάποτε τόλμησαν. 1940…… ανώνυμα παλικάρια που αψηφώντας το θάνατο ξεχύθηκαν στα βουνά. 1821 …… ανώνυμα πρόσωπα που κάποτε επαναστάτησαν. Ξεχάσαμε τους επώνυμους της Ιστορίας…… μορφές που θάβονται στα ψιλά γράμματα των βιβλίων του υπουργείου παιδείας. Επώνυμοι που αμφισβητούνται και κάποιοι εξ αυτών(καθόλου άδικα) δέχονται σήμερα την απαξίωσή μας, αλλά εγώ……κράτησα χθες πολλά λεπτά σιωπής για το ανώνυμο εκείνο πλήθος, που θυσιάστηκε για μένα ανά τους αιώνες. Για όλους τους αφανείς ήρωες, που απονήρευτοι για τα χαρτιά που κρύβει κάθε Ιστορία κάτω απ΄το τραπέζι, παρασυρμένοι από άλλους, αλλά και από την άσβεστη μέσα τους φλόγα, αγωνίστηκαν για την ελευθερία ης χώρας μου, του πνεύματος, της ψυχής μου.
Τι έγινε, για εμάς ακόμα δεν ήρθε η ώρα; Πότε όλα τα like και votes στο internet θα σηκωθούν απ τις καρέκλες και μ΄ ένα μεγάλο ΟΧΙ γραμμένο με θαλασσί, θα σταματήσουν τη νέα γενιά –και όχι μόνο- των Ελλήνων, που αναζητά καλύτερη τύχη εγκαταλείποντας τη χώρα; Πότε θα αρχίσουμε να ξεφυλλίζουμε σελίδες της ιστορίας και ΟΧΙ θα πούμε σε αυτές που μας μιλούν για τη ζωή των δήθεν σταρ των ημερών μας και που φροντίζουμε να μη χάνουμε τελεία; Πότε η χώρα και οι πλατείες θα πάψουν να γεμίζουν από σημαίες κόκκινες και αίμα; Πότε θα πάψει να πρασινίζει ο τόπος από σημαίες και δάκρυα από χήρες και ορφανά; Πότε το μπλε θα ανήκει και πάλι αποκλειστικά στη γαλανόλευκη, στη θάλασσα και στον ουρανό μας;
Είναι πολλά τα ονόματα, πολλές οι ημερομηνίες, πολλά τα γεγονότα και κάποια…… ρετουσάρονται για να καλύψουν ατέλειες ……κάποιων, καίγονται απροκάλυπτα σε Εθνικά τυπογραφεία και μέσα σε κάδους σκουπιδιών της Πατησίων. Τόμοι πολλοί Ιστορίας, ξεχνιούνται εύκολα, κι αυτό είναι αλήθεια. Πώς να τα συγκρατήσει ένα μυαλουδάκι όλα αυτά; Ένα μυαλό όλη μέρα…για τις υποχρεώσεις, τα δανεικά, τις ευθύνες……τι να πρωτοθυμηθεί, τι να σώσει, την Ιστορία του ή το σπίτι του απ΄τις τράπεζες; Με τι να πρωτοασχοληθεί , με την Ιστορία του και τους ήρωές της ή με την ανεργία του; Αποφάσεις πολλές, ανάγκες (κάποιες πλασματικές) πολλές, έγνοιες αμέτρητες, συντηρητικά πολλά, φόβος, εφιάλτες, αϋπνίες……πού μυαλό να γραφτεί μία ωραία, αισιόδοξη ιστορία… Αν βάλουμε τώρα και τα τηλεσκουπίδια, το νέο lifestyle, τα gourmet……μια χαρά τα έχουν καταφέρει……λαός δίχως παρελθόν, δίχως σκέψη, δίχως ιδανικά, φοβισμένος, αποπροσανατολισμένος, ανοργάνωτος……… είναι λαός ευάλωτος, οπότε…… το αχνιστό του αίμα του προσφέρεται εύκολα στα τσιμπούσια κάποιων καλύτερα “οργανωμένων”…… παμπόνηρων, χοντρόπετσων, ανελέητων μυαλών.
Δεν ξέρω, ίσως πραγματικά να είμαστε βαθιά νυχτωμένοι, ίσως κάποια κομμάτια αλήθειας και ψέματος της Ιστορίας να σαπίζουν σκόπιμα μέσα σε κάποιο επτασφράγιστο μπαούλο, αλλά δε με νοιάζει πια, εγώ σκέφτομαι μόνο τους αφανείς ζωντανούς και νεκρούς ήρωες και τα αθώα όλων των αγώνων θύματα. Όλοι αυτοί, που οι προθέσεις τους δεν έκρυβαν δολιότητα, έσπειραν σε βουνά, στρατόπεδα, δρόμους, Πολυτεχνεία… σπόρους αγάπης, δικαιοσύνης, ελευθερίας, ιδεών, δικαιωμάτων. Πότε επιτέλους θα προασπιστούμε τους καρπούς που γέννησαν πεθαίνοντας;
Πότε επιτέλους θα πάψουμε ΝΑΙ να λέμε σε κόμματα που ξέχασαν την έννοια της λέξης δημοκρατία; Πότε θα πάψουμε να στηρίζουμε πρόσωπα που όπως όλα δείχνουν ξέχασαν; Πρόσωπα που δε δούλεψαν ποτέ, πρόσωπα που δε γδάρθηκαν, που δε θυσιάζουν γραμμάριο απ΄το φαί τους, πόντο απ’ την κοιλιά τους, λεπτά του ευρώ απ’ το μισθό τους. Πρόσωπα που από ΜΜΜ, μποτιλιάρισμα και έξοδα μετακίνησης δεν ξέρουν. Πρόσωπα που με αλεξίσφαιρα πολυτελή αυτοκίνητα και αστυνομικές συνοδείες, την ανασφάλεια τη δική μας δεν την ξέρουν. Πρόσωπα που στα ανιαρά τους βράδια παίρνουν αποφάσεις για τη Δημόσια Υγεία, την Παιδεία, αλλά τρέχουν στο εξωτερικό για γιατρειά και έχουνε τα παιδιά τους σε κολλέγια. Πρόσωπα απαίδευτα, μασκαρεμένα. Πότε θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια μέσα σε αυτό το καρναβάλι; Πότε θα αρχίσουμε να ξεσκονίζουμε τα βιογραφικά των υποψήφιων προέδρων, βουλευτών, δημάρχων, πρωθυπουργών; Πότε θα αρχίσουμε να βάζουμε εμείς τους σταυρούς στα ψηφοδέλτια και όχι το χέρι του θείου, του μπαμπά, του παιδιού, του γείτονα, του κουμπάρου; Ψήφος από ανάγκη για βόλεμα; Ψήφος από υποχρέωση; Ψήφος από άγνοια, από αδιαφορία…για πόσο ακόμα; Τι είμαστε, άβουλοι ή μήπως ζούμε σε άλλη χώρα; Πότε κάποιος υποψήφιος θα τολμήσει να περπατήσει, να αντέξει χωρίς να μουτζουρωθεί, ανάμεσα στους μασκαρεμένους; Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά;
Αρνούμαι πεισματικά να πάρω μέρος σε πολιτικές συζητήσεις, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί σιχάθηκα……όλοι με χίλια δυο παράπονα και όλοι στα ίδια καταλήγουν, με την ατάκα……και τι άλλο να ψηφίσεις, αφού όλοι τα ίδια είναι. Ακούς τις γροθιές στα τραπέζια που συνοδεύουν τις δηλώσεις για αλλαγή πολιτικών πεποιθήσεων, σε σπίτια, πλατείες, καφενεία, χωριά, ακριτικές περιοχές, μα……αν είχαμε τελικά αποτινάξει τα “δεσμά” μας όλοι αυτοί που κάναμε δηλώσεις, θα ήτανε εκκωφαντικός ο κρότος……
Δε θέλω άλλους “δρόμους με τη δική τους ιστορία”. Δε θέλω άλλα ποιήματα και τραγούδια γραμμένα για κάποιους ήρωες. Δε θέλω νέους ήρωες. Γέμισε ο τόπος αγάλματα και μνημεία. Δε θέλω άλλες κηδείες, μνημόσυνα, επετείους. Δε θέλω άλλες αυτοεξορίες, ούτε τραγούδια ξενιτιάς. Μπορούμε επιτέλους να νικήσουμε; Γιατί ποτέ μας δε νικήσαμε τελικά…… Ποτέ δε σπάσαμε όλες τις αλυσίδες και τώρα κινδυνεύουμε για άλλη μια φορά να σπάσουμε, να λυγίσουμε, να υποδουλωθούμε, να κλάψουμε, να ντροπιαστούμε, να ματώσουμε, να μεταναστεύσουμε, να ξεπουλήσουμε -για να επιβιώσουμε- σπίτια, χωράφια, όνειρα, ιδανικά, ανθρώπους. Μήπως δεν είμαστε απλώς μπροστά στον κίνδυνο, αλλά συμβαίνουν ήδη όλα αυτά; Την ανάπτυξη που μας τάζουν, μπορεί τελικά και να τη δούμε να περνά κάποιων το κατώφλι, για να την βιώσουμε όμως όλοι, για να ζούμε σε μια κοινωνία ευημερίας, έχουμε ανάγκη συνεχώς εκτός από πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη.
Αίμα αθώο, που δεν ξέρω αν τελικά άξιζε και χύθηκες, αίμα αθώο όλων των εποχών, κράτησα για σένα χθες πολλά λεπτά σιγής. Τουλάχιστον τόλμησες, ύψωσες το κεφάλι σου. Εσύ αίμα, δεν ξέρω αν το ένιωσες, μα νίκησες την ώρα ακριβώς που τόλμησες.
Αίμα αθώο…… εγώ δεν έχω πάρει μέρος ούτε σε μάχες, ούτε σε αγώνες, ούτε και σε πολέμους. Εμένα απλώς μου μίλησαν με σεβασμό κάποιοι για σένα και έμαθα να σε σέβομαι. Σε είδα σε γερασμένα μάτια, δακρυσμένα και με συγκίνησες τόσο που έκλαψα και εγώ. Σε μύρισα σε ασπρόμαυρα ντοκουμέντα και με ανατρίχιασες. Σε άκουσα αίμα θυμωμένο και αυστηρό όταν στάθηκα μπροστά σε ένα μνημείο αγνώστων στον πόλεμο πεσόντων και έγινα απ΄την ντροπή μου κόκκινη σαν εσένα. Μα μέχρι εκεί……δεν είμαι αγωνίστρια. Είμαι ένας από εκείνους που χάνουν και από κάτι κάθε μέρα, μα μόνο κάθομαι και γράφω. Ένας από εκείνους που απεγνωσμένα προσπαθώ να ξεσηκώσω. Προσπαθώ να με ξεσηκώσω αίμα, μα είναι τα πόδια μου δειλά. Μήπως δεν έχω μάθει να περπατώ ελεύθερη αίμα; Μήπως στο αίμα το δικό μου, κυλάει η σκλαβιά;
Ξεσήκωσε με εαυτέ μου, να πατάξω την αυτοΑπειθαρχία μου, να κατατροπώσω τον εχθρικό στόλο που πλέει χρόνια ανενόχλητος στο αίμα μου, να νικήσω……
Όσο για σένα μπογιά στο χρώμα του αίματος, που έγραφες κάποτε το σύνθημα……“όλοι ενωμένοι και θα νικήσουμε” , τέλειωσες φαίνεται νωρίς, γιατί……λίγο αν είχες περισσέψει, θα συνέχιζες…… “και έπειτα απ’ τις μικρές μας νίκες, μη σκορπιστούμε και μη χαθούμε μες στα στενά του “κόσμου μας” παιδιά!!!!!”
