Πόσο μαγικό είναι...

και πόσο κουράγιο, πόση δύναμη απαιτείται για να σου ανοίξει κάποιος την κύρια πόρτα εισόδου της ζωής του! Αυτήν την βαριά, τη συμπαγή που κρύβει όχι τη μισή, μα όλην την αλήθεια του....Να αφήνει μισάνοιχτο αρχικά, το κάποτε ερμητικά κλειστό και τελικά μέσα απ΄το διάπλατο, να αναλαμβάνει και την ξενάγηση μέσα στους φωτεινούς και σκοτεινούς διαδρόμους και τις ρυτίδες όλες της ψυχής του.
Να σε αφήνει να κοιτάξεις όλους τους πίνακες που έχει συλλέξει και κρέμονται επάνω στους γερούς και τους σαθρούς του τοίχους, και εσύ.......διακριτικά, με σεβασμό όπως αρμόζει σε κάθε χώρο ιερό, απλά να ακούς ...την κάθε μουντή και φωτεινή ιστορία. Να μην αγγίζεις, να μη μιλάς, μόνο να βλέπεις....μια φύση νεκρή που κάποιο γέλιο τη σαλεύει, μια ζωντανή να αιμορραγεί, αράχνες, σπασμένα τζάμια, κορνίζες άδειες, πίνακες που έχουν σαν θέμα τη ντροπή, άλλους της περηφάνιας....
Ο ένας να ξεναγεί και o άλλος, εσύ, μόνο να ακούς, να βλέπεις και ίσως να νιώθεις αν το θες...τον ήρωα, το δειλό, τον δούλο και τον κατακτητή, το άσχημο και το όμορφο στο ίδιο πάντα πρόσωπο.
Να φεύγεις στο τέλος και να λες..."σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και μου έδειξες όλους τους πόνους και τις χαρές της συλλογής σου, που μ΄έβαλες μέσα στην αλήθεια σου...ξέρω, θα κλείσω φεύγοντας! Ανοίγεις μόνο σε όσους διακριτικά χτυπούν και μπαίνουν μόνο, όσοι σκουπίζουν πρώτα καλά τα πόδια τους...."
"Καλά το κάνεις!! Δικαίωμα της ψυχής σου..."