Μου αρέσουν τα απερπάτητα...

θέλω να ξεχωρίζω το κάθε χνάρι που αφήνει το πέλμα της ψυχής μου... Δεν τα μετρώ, μα απ΄όταν έμαθα κατάματα να κοιτώ το πάτημα το σωστό, μα και το λάθος...μαθαίνω ποιά είμαι εγώ, τι θέλω και πού πάω...
Θελω το μονοπάτι μου...αφού και τη λεωφόρο αν για ευκολία επιλέξω, γνωρίζω πια πως η ζωή, σε αυτό ξανά θα με οδηγήσει...και στο σημείο ακριβώς που το έχασα...και ας είναι χιλιόμετρα πάλι πίσω...
Εκεί...με όλες τις γραμμένες για μένα λύπες. Εκεί...ξεχορταριάζοντας όπου και όταν χρειαστεί το άβατο το δικό μου, αυτό που υπάρχει ακριβώς για να το παραβιάζω...για τις δυσπρόσιτες, φαινομενικά, δικές μου κατακτήσεις. Εκεί...από το μονοπάτι μου, με όλα τα δικά μου καλώς και κακώς κείμενα...γιατί μπορεί να μην μπορώ να αλλάξω το πεπρωμένο, αλλά μπορώ ρίχνοντας προς τα πίσω μια ματιά, βλέποντας τι είναι φυτεμένο, να συνεχίσω... ή να αλλάξω αυτά που σπέρνω...
Από εκεί, απ΄το μονοπάτι μου...για τις διασταυρώσεις μου και μόνο... με όλες εκείνες τις χαρές, με τους ωραίους ανθρώπους, τις ευτυχίες τις δικές μου...
Πάνω σε αυτό ήμουν ευτυχώς, όταν μετά από μίλια κακοτράχαλου, συνάντησα και εσένα.... γιατί ήτανε στα γραμμένα, μα θα μπορούσε να συμβεί όταν τα χνάρια του χρόνου πάνω μας, θα ήταν πολύ πιο έντονα...και ίσως τα μάτια σου τότε δεν τα άκουγα και δε γυρνούσα...δεν απαντούσα...
Δεν έχω ιδέα που καταλήγουνε οι δρόμοι μας, μα όσο αυτοί εφάπτονται, μπορούμε να γνέθουμε μαζί το νήμα της ζωής μας....μπορούμε, τη μία τουλάχιστον Μοίρα απ΄τις τρεις, για όσο κινούμαστε παράλληλα, εμείς να την ορίζουμε....
Δώρα, όμορφα δώρα να θυμόμαστε κάθε μέρα... για όσο καιρό... να ανταλλάσσουμε....
Πόσο χαίρομαι για όλους εκείνους τους δρόμους που πήρα ή που δεν πήρα...για όλα όσα έχασα και έδιωξα και με όσα μου έμειναν και κράτησα, είμαι αυτό που είμαι, με αυτούς που θέλω και με θέλουν, σε αυτό ακριβώς το τώρα. 

Να είστε καλά, να γίνεστε καλύτερα!!!