Πολυτεχνείο...για μένα είναι...

ο στόχος...πολλών, η πέτρα του σκανδάλου, το άσυλο, ο φόβος των επαγγελματιών της περιοχής ( όσων έχουν μείνει δηλαδή), το στέκι των ματ, της αναρχίας του κράτους και των οργάνων του.
Δεν το θυμάμαι τότε αλλά το ζω, σήμερα, αφού επιμένει απ΄ότι φαίνεται να επαναλαμβάνεται...στην καθημερινή καταπάτηση του Συντάγματος, στον καθημερινό εξευτελισμό, στο σαθρό πολιτικό σκηνικό, στους ανάξιους πολιτικούς, στην πουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία που για την εξουσία, ξεπουλά για άλλη μια φορά το μέλλον μας και των παιδιών μας. Σε μια ηγεσία που χρόνια μας προετοιμάζει απ΄ότι φαίνεται για γκαρσόνια στην...τόσο, μα τόσο φθηνά ξεπουλημένη χώρα μας. Πολυτεχνείο...τα χαρτιά, που κρύβει κάθε Ιστορία τελικά κάτω απ΄το τραπέζι, η γενιά αυτών που ξέχασε, η γενιά με το σύνθημα '' Ελλάς, Ελλήνων ....βολεμένων'', αλλά και εκείνη των απλών Ελλήνων πολιτών, που ξέχασαν δυστυχώς, τι σημαίνει συμπόνια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, φιλοξενία, ελευθερία. Η γενιά που κράζει απλώς πολιτικούς, που πάλι όμως ψηφίζει, που αρκείται στο να δοξάζει εξεγέρσεις, μα λόγος για επαναστάσεις...λες και αυτές σχεδιάζονται και ξεκινούν, όπως προσπαθούν κάποιοι να πείσουν, από την Πατησίων και το Σύνταγμα...οριοθετημένος στόχος δηλαδή, προς διευκόλυνση των ΜΑΤ να υποθέσω...!!;;
Πολυτεχνείο σήμερα λοιπόν...εγώ και εσύ , σε μία σύγχυση θα έλεγα...πνευματική κυρίως, μόνο τα μέτρα ίσως καταφέρουν να μας κινητοποιήσουν. Τα μέτρα που νιώθει η τσέπη, γιατί η καταρράκωση της αξιοπρέπειας δεν είναι αρκετή, όχι για κινητοποίηση, αλλά ούτε για να αλλάξουμε στον καναπέ μας στάση...
Μας στρίμωξαν τελικά....αφού πρώτα μας έπεισαν...για όσα είμαστε και όσα πια δεν είμαστε... Καλά να πάθουμε! Δεχτήκαμε πολύ εύκολα και υιοθετήσαμε αυτό το....Νεοέλληνας. Τελικά... στο όνομα του προοδευτισμού και της εξέλιξης, έπεσε πολύ ριζοσπαστισμός, βάλαμε απ΄ότι φαίνεται, πολύ παραπάνω απ΄ότι έπρεπε νερό στο κρασί των αξιών μας....και φυσικά τα καταφέραμε!! Μπορεί να χάνουμε το δικό μας, μα αποκτήσαμε τον Ευρωπαϊκό εκείνον αέρα που ως Νεοέλληνες ποθήσαμε....Πού χώρος και χρόνος για κάποιον Ήρωα, Φιλόσοφο...για την έρμη την έννοια, τη σημασία, αυτού που αποτελεί και έμβλημα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου...
Έμβλημά ενός εκ των πιο ιστορικών και πανέμορφων κτιρίων της Αθήνας, που χάνεται μες τις αφίσες, τα συνθήματα, συχνά στους καπνούς, τον πετροπόλεμο, στα στεφάνια που καταθέτει κάθε χρόνο η υποκρισία, την αδέσμευτη- θα θέλαμε!!!- δημοσιογραφία και μες την καταθληπτική πια Πατησίων. 
Προμηθεύς Πυρφόρος, το έμβλημα του ονείρου χιλιάδων παιδιών. Του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου...γιατί αυτό είναι το Πολυτεχνείο, κυρίως αυτό...το όνειρο και ταυτόχρονα, το πιο παλιό και πιο φημισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ελλάδας, που έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάπτυξη αυτής της χώρας και στέκει περήφανα μες τον κατάλογο των πιο φημισμένων ερευνητικών ιδρυμάτων του κόσμου. Αυτό! Όχι δε θα εστιάσω στην εξέγερση, γιατί το Πολυτεχνείο δεν ήταν η εξέγερση, μα μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν σε αυτό. Γεγονότων που είμαι σίγουρη πια, πως είναι ίδια με αυτά που μας οδηγούν κάπου και σήμερα ή πουθενά...
Μόνο σε αυτούς θα αναφερθώ και αυτούς μέσα μου σιωπηρά τιμώ... όσους με ανδρεία δε δίστασαν ανά τους αιώνες, να ορθώσουν το ανάστημα τους, για τη δική μου ελευθερία. Σε αυτούς που με περίσσια γενναιότητα και δίχως κανένα συμβιβασμό, έχυσαν το αίμα τους σε μια μικρή ή μεγάλη μάχη, σε έναν μικρό αγώνα ή επανάσταση, για να μη ζήσουμε, για να μη νιώσουμε ποτέ εμείς, αυτό το σκοτεινό, το ζοφερό σκοτάδι της δουλείας...
Αυτούς σκέφτομαι σήμερα. Αυτούς και την αισιόδοξη μειοψηφία, που βάζει την αξιοπρέπεια της πάνω απ΄όλα. Αυτούς και τη μειοψηφία των αληθινών ανθρώπων, τους πραγματικούς αγωνιστές της ζωής και της ελευθερίας του πνεύματος και της ψυχής. 
Αυτούς...και έχω απλώς το νου μου ....για όσους μας θέλουν να ξεχάσουμε πως είμαστε Έλληνες. Γιατί αυτό είμαστε και όχι νεοέλληνες. Απόγονοι της σοφίας και απόγονοι αυτών που θυσιάστηκαν για να είναι ελεύθερο, όχι το πονηρό και ωχαδερφικό, μα το ανήσυχο, το εφευρετικό, το δημιουργικό μας πνεύμα....