Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Το πρώτο μου βιβλίο

Το πρώτο μου βιβλίο!!!!! Το πρώτο μου σας λέω βιβλίο!!! Κοιτάξτε το, στα χέρια μου το κρατώ!!
Το αγγίζω απαλά, το φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου. Eυωδιάζει από το άρωμα που αναδίδουν  όλα εκείνα τα γιασεμιά, το αγιόκλιμα και η πασχαλιά που φύτεψα στις σελίδες του όταν το 'γραφα. Μυρίζω και τον καφέ, παρέα μου αχνιστή, το στήριγμα, ο μάρτυρας σε όλα τα ξενύχτια μου μες την αγαπημένη του πάντα κούπα τη λευκή, όταν στα μάτια μου έλεγε η ψυχή: " εγώ ακόμα αντέχω!!!".
Το ακουμπώ στ' αυτί μου και σαν κοχύλι ακούω μέσα σ'αυτό ανάσες ηρώων και φωνές, κλάματα γέλια και σιωπές. Ακούω τα φύλλα να ψιθυρίζουν, τον άνεμο να λυσσομανά , πουλιά να καλημερίζουν και τα  βιολιά που συνοδεύουν λόγια αγάπης από πελάγη , την ώρα που ο ήλιος μέσα τους βουτά.
Το ανοίγω με συγκίνηση μα όμως χρειάζομαι γυαλιά. Μεγάλωσαν οι ήλιοι που άναβαν τις δάδες μου στα σκοτεινά στενά. Τους πότισα με τόσα δάκρυα χαράς όταν το " ΤΕΛΟΣ " έβαλα που εκείνοι όχι απλώς δεν έσβησαν, μα τώρα με τυφλώνουν. Τώρα κοιτώ τ' αυλάκι που ανοίγουν οι τράτες μου, μέσα σε θάλασσα απ' το φεγγάρι ασημί. Τις λίμνες που δίπλα στις όχθες τους κάθονται παιδιά και μέσα τους καθρεπτίζονται βουνά. Το χρώμα του ουρανού που έβαλε η εικονογράφος και που ένιωθα όσο το 'γραφα, πως μέσα από 'κει έπεφταν πάνω μου τα μάτια του Θεού. Να και οι πυραμίδες!!!! Της είχα πει: "πιστεύω στα θαύματα από μικρή!". Ο επίλογος..... "το Αστέρι" μου!!! Θυμάμαι που το'κλεισα στη χούφτα μου και έκανα την ευχή μου.
Στη μητέρα μου. Το πρώτο στο δέντρο μου στολίδι, σ' αυτήν τ΄αφιερώνω. Σ΄αυτήν που όταν με είδε από μακριά να σβήνω, ευχήθηκε άνθρωπος μέσα της να γίνω. Στη μάνα που ξέρω, πως κάθε φορά που σβήνω , στα δάση μου μέσα τρέχει τα σκοτεινά, ξερόκλαδα από τα μονοπάτια μου μαζεύει, σπίρτο η ίδια γίνεται, πονάει όπως τσουρουφλίζεται, λιώνει μέσα στην ίδια της τη φωτιά, μα έτσι από μικρή την έμαθαν τζάκια που παν να σβήσουνε ν΄ανάβει.
Στα χέρια μου το κρατώ και της το παραδίδω. Ψάχνω στα μάτια της να δω όσα τα χείλη της δε λένε. Μα τώρα όμως γνωρίζω...........για πράγματα που δεν έμαθε, πλέον δεν περιμένω. Βουτάω στο βλέμμα της με μιας, γαντζώνω τα ποδαράκια μου σε ένα απ' τα καλώδια που υπάρχουν στο μυαλό της και χάνομαι στους υπότλιτους, χάνομαι μες στις σκέψεις της, στην εσωτερική φωνή της. Τινάζω τις φτερούγες μου που στάζουν απ΄τα δάκρυα και με το σώμα πια στεγνό κουρνιάζω στη φωλιά της.
Σε μια φωλιά ίδια μ' αυτή που έπλεξα στην ψυχή μου, τη μέρα που έγινα μάνα και εγώ.
Χαίρονται τα αστέρια μου!!! Ακούν την καρδιά μου που γελά, στο νέο ρυθμό που αυτή χτυπά, την πιάνουν απ' τα χέρια και στήνουν χορό μαζί μου. Πήραν το στολιδάκι μου, το κρέμασαν στο δέντρο κι είπαν: "αυτό για τη γιαγιά!". Ούτε για μια στιγμή δεν έφυγε η λάμψη από τα ματάκια τους. Ξέρουν πως η μαμά τους σε αυτές και σ' όλους τους αγγέλους αφιερώνει όχι κομμάτια, μα όλη τη ζωή της. Ξέρουν καλά πως τώρα είμαι στο "πώς  θα αλλάξω τον τρόπο σκέψης τον δικό μου και έπειτα των άλλων". Ξέρουν πως ονειρεύομαι εδώ στη γη να βλέπω τους αγγέλους  ν' ανοίγουν τα φτερά τους. Στον ουρανό άγγελοι άλλοι δε χωρούν.........
Το πρώτο μου βιβλίο!! Τώρα η φωνή μου ακούγεται, μπαίνει σε αυτοκίνητα, πλοία και αεροπλάνα και με εξώφυλλο σμαραγδί, ταξίδι κάνει και ακουμπά ψυχές σαν τη δική μου, σε όλη την Ελλάδα.
Το ακούς Καιτούλα που γελάς, που ήσουν πριν γεννηθείς μαζί μου; Τα μάτια κάποιων κι οι καρδιές ρουφούν όλα τα λόγια μου που γράφτηκαν σε γραμμές και θέλουν ταξίδι να κάνουν, στο όμορφο άγνωστο μαζί μου. Θέλουν μαζί μου ν ' ανέβουνε στο πλοίο, τη ρότα μαζί μου να χαράξουν , βαλίτσες γεμάτες αγάπη και αξίες μαζί τους μόνο να πάρουν, θέλουν μόνο μ' αυτά μαζί μου ν' αρμενίσουν και εγώ ............ υπόσχομαι σε αυτούς, σε μένα που με πίστεψα , πως θα προσέξω το θησαυρό, στα χέρια δε θα αφήσω ποτέ να πέσει των πειρατών - εκτός αν αντικρύζοντάς τον θελήσουν να αλλάξουν τη μαύρη σημαία που ανεμίζει πάνω και μέσα στο "πλοίο" το δικό τους- μ' αυτόν θα συνεχίσω στο δεύτερο, στο τρίτο, στο τέταρτο βιβλίο........
Μόλις ανοίξαμε πανιά!!! Άγγελο έστησα για μαέστρο στην πλώρη του μυαλού μου, μία πυξίδα να μη χαθώ ακουμπώ επάνω στης καμπίνας μου το ωραίο κομοδίνο και πάντα τους φάρους θα κοιτώ. Ξέρω πως κρύβει ακόμα πολλούς υφάλους η ζωή μου...........
Ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου; Έχετε δίκιο!!! Ώρα λοιπόν να αποκαλύψω.................. πως όλα όσα διαβάσατε , δεν ήταν τίποτε άλλο από μια δήλωση μου θετική, που έστειλα πρώτη φορά  γραπτώς στο σύμπαν. Πειστική; Έβαλα όλο μου το πάθος , το πίστεψα, το ένιωσα με όλο μου το Είναι. Μια δήλωση θετική που εκφράζει ένα μεγάλο μου όνειρό, σαν να 'χει ήδη επιτευχθεί.
Το μέλλον μας λένε δημιουργείται από κάθε σκέψη που κάνουμε. Έτσι αποφάσισα και εγώ.......... να το δημιουργήσω με εικόνες από το μέλλον μου κι όχι απ' το παρελθόν μου. Από αυτό  κρατώ μόνο τις όμορφες στιγμές κι όλα τα "λάθη" αλλά όχι σαν βάρος, σαν χειρόφρενο που ξέχασα να λύσω.  Το καύσιμό μου είναι αυτά, πατώ το γκάζι και επιταγχύνω!!!!!!! Πρέπει  να φτάσω στο τέρμα, να κόψω το νήμα  νοερά , πριν καν ο αφέτης πατήσει τη σκανδάλη.
Πρέπει  να κινηθώ προς τ' όνειρο, αλλιώς.............
πώς θα το συναντήσω;

Στην Καίτη


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

2012.......

..........το τέλος στ'αλήθεια ή μήπως η αρχή;
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σ' ετούτον τον πλανήτη , ακούμε προβλέψεις για τέλος, για μερική ή ολική καταστροφή, για ημερολόγια που έχουν γραφτεί........... θα πέσει πάνω μας τελικά κάποιος κομήτης; Μια στέκα αόρατη, θα στείλει πάνω μας με θυμό έναν άλλο θεόρατο πλανήτη και θα μας στείλει μέσα σε μία μαύρη τρύπα που θα μας καταπιεί; Θα φύγει απ' τον ήλιο μακριά η γη και θα μετατραπεί στο πιο υπέροχο γλυπτό από πάγο που έχουν ποτέ δορυφόροι δει ή μήπως το απαγορευμένο θελήσει αυτή να αγγίξει , μέσα στο ίδιο το πάθος της να καεί, να λιώσει μέσα στην αγκαλιά του ήλιου η ίδια και εκατομμύρια που κουβαλά καημοί; Δεν ξέρω, δεν ξέρω!! Όλα τα ακούω με ενδιαφέρον, μαγεύομαι απ' τα μυστήρια και  πύλες που οδηγούν σε ανεξήγητα, μα δε με επηρεάζουν. Ποτέ μου δε με τρόμαξαν σενάρια, προβλέψεις ή εξωγήινοι εισβολείς. Αυτός ο πλανήτης που κάποιοι τον είπαν Γη, γεννήθηκε από μια μήτρα . Δεν τρόμαξε όταν έμαθε πως θα χορεύει ολόγυμνος αιώνες μέσα στο σύμπαν. Βρέφος ήτανε μα κατάλαβε πως θα 'ναι από παντού εκτεθειμένος, μα επειδή δεν έκλαψε , δώρο του δόθηκε σαν αντάλλαγμα , τη γύμνια του να καλύψει με θάλασσες, δάση και βουνά, ανάσα να αποκτήσει και ανάσες εκατομμύρια πάνω του να γεννήσει .
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε ετούτο τον πλανήτη, ξέρω τι θα συμβεί σ΄αυτήν την κοινωνία αν γρήγορα δεν αντικαταστήσει όλες τις δυσλειτουργικές και τόσο κοντόφθαλμες μεθόδους της.
2012, γιατί να είναι το τέλος και να μην είναι μια αρχή; Γιατί αντί τα μάτια να κλείνουμε στο τέλος, να μην τα ανοίξουμε καλά  ετούτη τη χρονιά; Τι θα γινόταν αλήθεια αν κάποιοι επιβεβαίωναν επιστημονικά πως πρέπει να αρχίσουμε αντίστροφα να μετράμε; Ρωτήστε κάποιον που οι γιατροί του δίνουν λίγους ακόμα μήνες ζωής. Αλλάζει!!! Παύει να ασχολείται με όλα τα υλικά και κάνει βουτιά για πρώτη φορά μες τη ΖΩΗ. Όχι, τίποτα δεν τελειώνει εδώ!!! Αυτός ο πλανήτης ακόμα αντέχει να ταξιδεύει μέσα στο σύμπαν, μα κάποιες φορές λυκνίζεται, φουντώνει και εκρήγνεται, γιατί απλώς δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να μας πει, πως αν δεν αλλάξουμε πορεία τότε στ'αλήθεια μόνος θα μείνει να ταξιδεύει, ολόγυμνος πάλι, χωρίς ζωή. Γιατί αντί να ψάχνουμε τον τρόπο μετεπιβίβασης σ'ένα καινούργιο πλοίο, δεν κάνουμε ότι περνά απ΄ το χέρι μας αυτό να να μη ναυαγήσει;
2012, δε με τρομάζει μια φανταστική ή όχι καταστροφή, το ΕΓΩ μας με τρομάζει. Γνωρίζω πως η κοινωνία μας κινείται με όλο και μεγαλύτερη κεκτημένη ταχύτητα προς κάπου, γι αυτό ορίζω  αυτή τη χρόνια σαν μια καινούργια αρχή και αυτό το κάπου το ονομάζω φώτιση. Θα αφοσιωθώ σε αυτό το όραμα και για να λειτουργήσει πρέπει ν' αφοσιωθώ στην πραγματοποίησή του. Γελάτε; Δεν είμαι μόνη μου, υπάρχουν πολλοί που όρισαν το 2000, το 2010, κάποιοι τώρα το 12, σαν μια αρχή για ανάδυση μίας πνευματικής αντίληψης επάνω στην πλανήτη. Είναι πολλοί αυτοί που ονειρεύονται λουκέτο επιτέλους να μπει σ' αυτό το σφαγείο που άνοιξε και ύστερα επεκτάθηκε ανοίγοντας παραρτήματα σ' όλη τη γη. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν υιοθετήσει ,και ακόμα περισσότεροι θα βρεθούν στο μέλλον, μια κουλτούρα που βασίζεται σε εκείνες τις ανθρώπινες αξίες της Αγάπης, του δέους, της ταπεινότητας, της συμπόνοιας. Δεν ξέρω αν θα' ναι η φετινή χρονιά, μα όχι αργά αλλά γρήγορα, όλοι θα ανακαλύψουμε πως η θέση , η κοινωνική  τάξη, η περιουσία , δε θα αποτελούν πια κίνητρα για μας.
Ορίζω το 2012 σαν τη  χρονιά για τη δική μου αλλαγή. Για τον προσωπικό μετασχηματισμό μου αν θέλω να λέω πως είμαι από εκείνους που θέλουν στον κόσμο την αλλαγή . Κοίταξα αλλάζοντας η χρονιά προσεκτικά εμένα στον καθρέπτη , είπα πως είμαι άρρωστη πριν άλλοι και άλλα με αρρωστήσουν και  μου υποσχέθηκα πως για όσο θα ζω, να ζήσω!!! Φέτος δεν έστειλα ευχές, στην αλλαγή του χρόνου, αυτές που μπλοκάρουν δίκτυα, πλουτίζουν εταιρίες μα όχι τις καρδιές. Φέτος ευχήθηκα σε όλους όσους αγαπώ κι έστειλα εκατομμύρια μηνύματα σε όλον τον κόσμο, που δε θα μπορούσα έτσι κι αλλιώς με κινητό ή σταθερό, κοιτώντας απλώς τον ουρανό.  Φέτος το γιόρτασα πραγματικά χωρίς πολλές φανφάρες και έκανα εγώ ποδαρικό στο νου και στην καρδιά μου. Δεν ξέρω τι λεν οι στατιστικές, η Ευρώπη, η Αμερική, αν πίσω απ'ότι συμβαίνει  υπάρχει κάτι σατανικό, μα ξέρω πως σχέδιο υπάρχει και αυτό είναι ένα ................ να επικρατήσει η ΑΓΑΠΗ. Ο αγώνας για δύναμη είναι μια τελειωμένη υπόθεση. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και εγώ επιλέγω τον δρόμο που οδηγεί εμένα και τα παιδιά μου σε μια ασφάλεια πρώτα απ΄όλα πνευματική. Ο δρόμος για υλική και μόνο μας έφερε εδώ και τώρα αναρωτιόμαστε πόσο θα αντέξει η Γη. Αν δεν αρχίσουμε εμάς να εξυψώνουμε αλλά και άλλους ψυχικά , αν πίσω πρώτα δε γυρίσουμε για να κοιτάξουμε με άλλα μάτια πια μπροστά, αν στο σκαρί που μας κουβαλά τρύπες δεν κλείσουμε που ανοίξαμε και αν την αγάπη, για μαέστρο, στην πλώρη αργήσουμε να τη στήσουμε, τότε μονάχοι μας θα πνιγούμε και μαυροφορεμένη θα βλέπουν τ' αστέρια να τριγυρνά στο σύμπαν η Μάνα Γη σαν ζωντανή νεκρή.


2012, ελάτε να ζωγραφίσουμε, πινέλα αν χρειαστεί να γίνουμε , στα χρώματα να βουτήξουμε και χρώμα να δώσουμε στη Γη, χρώμα, αγάπη και αξία ,στην ίδια μας τη ΖΩΗ.


        
        
        Εξερευνώ την ομορφιά, βουτάω στο φεγγάρι
        Κι απ’ την κοιλιά του βγαίνω εγώ και χίλιοι δορυφόροι.
        Γη σε κοιτώ με θαυμασμό, στου σύμπαντος το μπαλκόνι
        Δεν είσαι πέτρα μα καρδιά, που λάβα οδυρμού σε λιώνει

         Εκατομμύρια ψυχές διαμάντια στο φλοιό σου
         Και κάποιοι σκάβουν για να βρουν πετράδια στο βυθό σου
         Μα έτσι σε ξέρω από μικρή, με αίμα είσαι βαμμένη
         Πάλλεσαι πάντα και χτυπάς, με βέλος καρφωμένη

         Μάτια χιλιάδων θεατών που γέννησε ο θαυμαστή σου
         Κρατούν κοχύλια και ακούν τον πόνο της ψυχής σου
         Γη σε κοιτώ με σπαραγμό, σε πρόδωσαν οι ανθρώποι
         Αν φλέβες ψάχνουν να χτυπούν, ας βρίσκουν μόνο αγάπη


                                   Αυτό δεν το έγραψα εγώ ,μα μ' ένα τρόπο μαγικό ,
                                   δίχως να πιάσω μολύβι ή στυλό, χωρίς να υπαγορεύω ,το έγραψε η ψυχή μου.
                                   Καλή Χρονιά με Αγάπη