Θεέ μου......

Καλησπέρα σε όλους!!!! Καλησπέρα και σε εμένα!!!
Για πες μου.............σε μένα απευθύνομαι, δε θέλω εσάς να σας κουράσω.....αλλά εγώ…. ξύπνησα με απορίες πάλι σήμερα…… 

Για πες μου λοιπόν.....υπάρχει κάτι που δημιούργησες αφού το είχες πρώτα οραματιστεί;
Έλα, σίγουρα κάτι υπάρχει που ονειρεύτηκες και άρχισες να το σχεδιάζεις, να το πλάθεις, να το τελειοποιείς……πες μου, πως ένιωσες τη μέρα που τ’ όνειρό σου πήρε την τελική μορφή; Σε αφήνω να το σκεφτείς….
Πες μου….και πως ένιωσες τη μέρα που τα σώματα που χρόνια ζωγράφιζες κάηκαν μέσα σε μια στιγμή; Τη μέρα που ένας ύφαλος στα δύο έσπασε εκείνο το πλοίο που κατασκεύασες. Πώς ένιωσες τη μέρα που καταστράφηκε ο αμπελώνας σου; Το όνειρο δηλαδή, που γέννησε όταν ήσουν παιδί ένα κλήμα και λίγο χώμα μες στις χούφτες σου.
Ότι και αν δημιούργησες που το ονειρεύτηκες, μικρό ή μεγάλο, όσο και να κράτησε η περίοδος της δημιουργίας του, από μια μέρα έως μια ζωή…..το ξέρεις…..το ξέρω…..πολύ το αγάπησες!!
Το αγάπησες από την πρώτη εκείνη στιγμή που πήρες στα χέρια σου καλέμι και σφυρί, που έπιασες το πινέλο, το μολύβι, το χαρτί………από εκείνη τη στιγμή που το οραματίστηκες να πετά και ας μη γνώριζες καν ακόμα ποια είναι η θέση η σωστή για τα φτερά…..Το αγαπούσες τόσο την ώρα το έπλαθες…….οραματιζόσουν την καλύτερη θέση που του αναλογεί….. γιατί ήταν το όνειρό σου, για σένα άξιζε ήδη…..
Αγάπησες την ιδέα που σου γεννήθηκε ….. όλα τα όμορφα συναισθήματά σου, τα χρώματα της ψυχής σου, όλο το είναι σου…..σε αυτή. Μόνο να δεις να παίρνει ζωή το όνειρο σε ενδιέφερε. Δε θυμάμαι να ευχόσουν όσο το έφτιαχνες να ραγίσει, να σπάσει, να ματώσει, να πονέσει…..δε σκεφτόσουν το τέλος του, ούτε το αίσιο καν…. Σε ένοιαζε μόνο να είναι καλοτάξιδο….το πλοίο, το αεροπλάνο, το βιβλίο σου, ο καρπός με το σπέρμα, αυτό που μεγάλωνε μες στα σπλάχνα σου….
Ότι ονειρεύτηκες, σε όποιο όνειρο με αγάπη ενεφύσησες ζωή……πολύ το αγάπησες!!
Σε ότι δημιουργεί η ομορφιά και η δύναμη της ψυχής σου εύχεσαι μόνο…..τα καλύτερα, καλό ταξίδι, καλή τύχη!!!! Έτσι δεν είναι;

Για πες μου όμως τώρα…..τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Θεός σε έχει εγκαταλείψει;
Ότι αδιαφορεί ….ότι δεν βρυχάται, δεν θυμώνει, δεν πονά, δεν κλαίει, όταν το δημιούργημά του απειλεί, απειλείται, σκοτώνει και σκοτώνεται….. στο μάταιο αυτού του κόσμου... Τι σε κάνεις να πιστεύεις ότι δεν ματώνουν τα σωθικά του όταν βλέπει το ίδιο του όνειρό του τελικά να δυστυχεί;
Διαφέρεις πολύ από αυτόν τον δημιουργό; Λες ο πόνος σου, όταν εκείνο το πρώτο κεραμικό που έγινε μπρος στα μάτια σου χίλια κομμάτια, να είναι μεγαλύτερος απ΄τον δικό του…… όταν βλέπει εσένα να γίνεσαι χίλια κομμάτια;
Αλλά όχι….. αυτός σίγουρα και κάποιος άλλος πάντα φταίει για όλα τα δεινά…. γιατί είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι για μία ήττα, μια δυστυχία, για έναν πόνο δικό σου ή του άλλου μπορεί την ευθύνη να έχεις εσύ και μόνο εσύ….. Όχι, μόνο τα εύσημα σου αναλογούν εσένα…. Σε εκείνον όμως εύσημα, όχι για το αριστοκρατικό, αλλά το θεϊκό αίμα που κυλά μέσα σου, για τις ικανότητες της ψυχής και του εγκεφάλου σου, για την μαγικό χτύπο της καρδιάς σου, την τελειότητα σου……ούτε λόγος…..
Θυμάσαι πόσες φορές τα έβαλες μαζί του μπροστά σε αυτό που θεωρούσες άδικο εσύ; Πόσες φορές έριξες σε αυτόν την ευθύνη για τους πολέμους, την πείνα, τη φτώχεια, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, τις αρρώστιες, τα ατυχήματα, τα εμπόδια……..και με πόση συχνότητα και ευκολία λες…..δεν υπάρχει Θεός!!! Πάντα στο στόμα σου το όνομά Του…..είτε ως ο έχων την ευθύνη για κάθε ανεπαίσθητο ή μέγα πόνο, είτε ως απλώς……ανύπαρκτος. Τι άδικο και αυτό……όταν από την άλλη…..στο γέλιο, στη χαρά σου, στην ευημερία σου, σπάνια είναι η αναφορά στο όνομά Του…..
Αλήθεια, πως νιώθεις όταν μόνο σε κατηγορούν και ποτέ δε σου αναγνωρίζουν ένα καλό που κάνεις; Ξέρεις….ξέρω……αλλά Εκείνος δεν έχει ανάγκη από αναγνώριση, Εκείνος δεν πονά, Εκείνος δε νοιάζεται, Εκείνος δεν υπάρχει……αλλά για κάποιο λόγο….πάντα φταίει…….
Θες αποδείξεις……..θες να Τον δεις να εκδικείται…..να ευνουχίζει βιαστές, να κόβει χέρια σε κλέφτες, να παίρνει κεφάλια δολοφόνων, να τιμωρεί, να τιμωρεί, να τιμωρεί…….μα τότε δε θα ήτανε μάλλον Θεός, μα άνθρωπος…. Μόνο μία σκληρή πλευρά του θα σε έπειθε ότι υπάρχει….Θεός τιμωρός…..τι κρίμα …..που αγνοείς την καλή, αυτήν της αγάπης, γιατί ευτυχώς, αυτήν μονάχα έχει……
Γιατί αυτό είσαι και εσύ…..γιατί …..ένας Θεός, μόνο Θεούς μπορούσε να γεννήσει, σε έναν κόσμο πολύ μεγάλο……
Πού να το φανταζόταν όμως…… ότι τη θεϊκή ομορφιά, τη θεϊκή φωνή, το θεϊκό νου, ο ένας Θεός θα το χρησιμοποιούσε ως όπλο φονικό εναντίων του άλλου….. Πού να το φανταζόταν ότι όλος αυτός ο κόσμος , η πλούσια αυτή γη δεν είναι αρκετή και ικανή για να εγκατασταθούν, να ριζώσουν, να καρποφορήσουν τα όνειρα όλων…. Πού να το φανταζόταν ότι τη δύναμή μας θα τη χρησιμοποιούσαμε για να φτιάχνουμε ουρανοξύστες, μόνο και μόνο για να μας ακούει καλύτερα όταν του τα ψάλλουμε.... Πού να το φανταζόταν ότι τα χέρια μας αντί αγάπη να προσφέρουν, θα φτιάχνουν όπλα για να πυροβολούν πουλιά, Θεούς, αγγέλους....Πού να το φανταζόταν ότι το δημιούργημα του θα πάσχιζε να ανακαλύψει το ελιξίριο της νεότητας, της μακροβιότητας, της ζωής, παντού, εκτός απ΄τον πυρήνα του.... Πού να το φανταζόταν ότι οι φτερούγες του ονείρου του, αντί να προσφέρουν ασφάλεια, θαλπωρή, αντί να βοηθούν τα όνειρα άλλων να πετάξουν, εδώ, στη γη…….θα γέμιζαν με αίμα, από κομμένες παιδικές φτερούγες, τον ουρανό Του....τον ουρανό μας.
Αλλά και να το φαντάστηκε…….
Ποιος άντρας που γεννά, ποια γυναίκα που τίκτει φαντάζονται ότι το ένα από τα δυο παιδιά που θα φέρουνε στον κόσμο θα κλέψει, θα αδικήσει ή θα σκοτώσει το άλλο;
Αλλά και να το φανταστούν……και αν κάποιος τους πει πως έτσι ακριβώς θα γίνει…….θα πείθονταν, θα διέκοπταν του ονείρου τους την κυοφορία ή μήπως δε θα επιχειρούσαν καν τη σύλληψη;

Θεέ μου…….σε έχω μέσα μου και έχω βαλθεί με κάθε τρόπο να σε σκοτώνω…..εάν μου έλεγαν ότι έχω αριστοκρατική καταγωγή, θα πάσχιζα να αποδείξω πως έτσι είναι και εγώ έχω θεϊκή και προσπαθώ απεγνωσμένα, με κάθε τρόπο, επιστημονικό και μη, να αποδείξω πως δεν υπάρχεις…..πως δεν υπάρχω……
Θεέ μου…….είμαστε το τέλειο όνειρό σου, με σάρκα και οστά, καρδιά και λογική……και ξέρω πως όπως κάθε δημιουργός, πονάς , πονάς πολύ κάθε φορά που σπάει μια χορδή...... Εμείς δε θέλουμε να το καταλάβουμε αυτό, εμείς έχουμε βαλθεί να σου αποδείξουμε πως όχι ως Θεοί, μα ούτε ως Άνθρωποι ανάμεσα σε Ανθρώπους δεν μπορούμε πια να ζήσουμε………
Συγχώρα μας!!! Δεν ξέρουμε τι κάνουμε, δεν ξέρουμε τι χάνουμε……

Ήρθε......

μες στα μαύρα μεσάνυχτα……στην ώρα του, όπως πάντα…..ολόιδιος με πέρυσι, με τα μαλλιά του ανακατεμένα και μπλεγμένα σαν ολόγυμνα από τον άνεμο κλαδιά. Η όψη του άγρια, σκληρή, αλλά το τρυφερό, καθαρό του βλέμμα ήταν στα μάτια μου κατάλευκο, εκτυφλωτικής ομορφιάς τοπίο. Φορούσε τα ίδια μουντά ρούχα, όμως ξεχώριζε και φέτος ο αγάπανθος που είχε καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς, ξεχώριζαν οι ελπίδες που έκρυβε στις μπαλωμένες τσέπες του.
Έντονη πάντα η παρουσία του…ο άνεμός του στροβίλισε το είναι μου, νιφάδες αγάπης κρυσταλλένιες, απ’ τη βουκολική του κάπα σκορπίστηκαν στο χώρο μου. Άνοιξαν διάπλατα οι καλαίσθητες αίθουσες της μνήμης μου και χρυσαφένιες σκέψεις ξύπνησαν την υπνωτισμένη αισιοδοξία μου, ζωντάνεψαν τα πεθαμένα λαμπάκια από το δέντρο μου, τα ψεύτικα κλαδιά του, τα τυπωμένα γράμματα στις ευχητήριες κάρτες, τα στολίδια του.
Μες στην ψυχρή του ατμόσφαιρα, ο αέρας του, ο αέρας των τελευταίων κυρίως εκπνοών του, πάλι τα παγωμένα τζάμια της ψυχής μου θα θολώσει και εγώ ….ένα αστέρι για το δρόμο μου θα σχεδιάσω σε αυτά, ενώ εκείνος με τρεμάμενα μπλάβα χείλη, θα επιφωνεί Ωσαννά.

Σε κάποια μέρη αυτού του κόσμου, η πρώτη ανάσα της Αγάπης γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα στη βαρυχειμωνιά…… μα έχει και αυτό την αξία του…..
Καλωσόρισες Δεκέμβρη!!!!!!!! Πάντα καλοδεχούμενος στο σπίτι μου. Της ψυχής μου Ασπρομηνάς….

Καλό μήνα!!! 

Ας “ντυθούμε” γιορτινά, ας βγούμε βόλτα στους στολισμένους δρόμους και ας ακουμπήσουμε από ένα μεγάλο κομμάτι ζεστής αγάπης σε όποια παγωμένη ψυχή του κόσμου συναντήσουμε. Ας νιώσουμε συνάνθρωποι επιτέλους, ας γίνουμε όλοι συνεπιβάτες στο όνειρο…..Γεια χαρά σε όλους!!!

Πες αλήθεια.....

Κανένας, μα κανένας δεν είναι σαν κι εσένα. Εννοώ ότι κανένας άλλος δε διαθέτει, δεν είναι, όλα αυτά που από φόβο επιμελώς κρύβεις. Η μοναδικότητά σου κατοχυρώθηκε τη μέρα που γεννήθηκες. Όσο και να προσπαθήσει κανείς να την αντιγράψει, να την οικειοποιηθεί, να την διεκδικήσει, να την καταστρέψει....δεν θα τα καταφέρει. Το είναι σου δεν μπορεί να ταιριάξει γάντι σε κανέναν. Το είναι σου δεν μπορεί να το εξαφανίσει κανείς....εκτός από εσένα..... Μην κρύβεσαι άλλο, μην προσπαθείς να περνάς απαρατήρητος, μην προσπαθείς να δείξεις πως είσαι κάτι άλλο από αυτό που πράγματι είσαι. Ξέρεις....μάτια έχουμε, και αντίληψη. Οι μάσκες δεν κρύβονται, αυτό που δεν γνωρίζουμε, είναι αυτό που κρύβουν ακριβώς.... μέχρι να πέσουν. Tι κρίμα!! Να αναζητάς την αλήθεια και να προσπαθείς με κάθε τρόπο από την άλλη να καμουφλάρεις τη δική σου…. και να φανταστείς ότι κάποιος εκεί έξω μπορεί να ενδιαφέρεται, να ψάχνει, όλα αυτά που μπορείς να προσφέρεις και δεν το κάνεις, όλα αυτά που είσαι και τα κάνεις αόρατα. Μα δεν μπορεί να σε εντοπίσει, καταλαβαίνει ότι εσύ κάτι του κρύβεις, δεν καταλαβαίνει όμως τι, αρχίζουν τα ερωτηματικά, τα σενάρια, οι ανασφάλειες, οι φόβοι και τελικά σε προσπερνάει…..και εσύ…..μένεις ουσιαστικά μόνος, περιτριγυρισμένος στην καλύτερη……από μασκαράδες…. Δεν είναι κρίμα;
Προσπαθείς να μείνεις μέσα σε ένα ένδυμα που δε σου κάνει, που ποτέ δε σου ταίριαζε. Βγες απ’ τα ρούχα σου!! Όλη η αλήθεια σου που είναι χαραγμένη σε μορφή ανεξίτηλων παραστάσεων και λέξεων στο δέρμα της ψυχής σου, ασφυκτιά κάτω απ’ αυτά. Η γύμνια σου θα σε απελευθερώσει από το ψέμα που μέσα του έχεις σκλαβωθεί. Άσε μας να δούμε τις ευαισθησίες σου, την ομορφιά σου, τα ταλέντα σου, τα πιστεύω σου, τις ανάγκες σου, τα θέλω σου….ότι ξεκάθαρα είσαι. Και τι έγινε αν ξαναπληγωθείς, τι έγινε αν δεν σε εκτιμήσουν όλοι. Έχεις την εντύπωση ότι τώρα όλοι σε εκτιμούν ή μήπως παίζοντας κρυφτό με τον εαυτό σου δεν πληγώνεσαι; Σε κρύβεις, σε ψάχνεις, σε βρίσκεις, σε ξανακρύβεις……θα χαθείς στο τέλος και ας είναι γνώριμο για σένα αυτό το δάσος….Η μοναδικότητά σου κατοχυρώθηκε τη μέρα που γεννήθηκες, μη σου πω και από πιο πριν….Ένα αστέρι έλαμπε και για σένα εκείνη την ημέρα….ακόμα λάμπει….άντε και στάσου κάτω από το φως του. Άντε να φωτιστεί η αλήθεια σου!!! Δεν είσαι παράνομος, φονιάς, παιδόφιλος, βιαστής… είσαι καρδιά, ευαίσθητη, είσαι αγάπη, είσαι το ίδιο εκείνο το αστέρι, μη σε σβήνεις απ’ τα μάτια σου, μη σε σβήνεις απ’ τα δικά μας. Λάμψε!! Κάποιους θα τυφλώσεις, κάποιους θα μαγνητίσεις. Έτσι γίνεται. Μη φοβάσαι! Δείξε και πες αυτά που είσαι. Άσ’ την καρδιά σου να εκπέμπει την κατοχυρωμένη μοναδικότητά σου, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ζωής σου. Κανείς εδώ μέσα ή εκεί έξω δεν είναι τέλειος, για να σε κρίνει για το στραβό σου δόντι ή για την τσαλακωμένη φωτογραφία που θα δημοσιεύσεις της ψυχής σου. Άντε να χαρείς!!! Άντε να χαρεί και όποιος σε ονειρεύεται και απεγνωσμένα παντού σε ψάχνει….
Μείνε, ξαναγίνε, αυτό που γεννήθηκες……μια καθαρή αλήθεια.

Σε όλες τις ψυχές που σήμερα γιορτάζουν..... Χρόνια Ευτυχισμένα!!!!! Εύχομαι κάθε σκοτάδι και σκιά, το φως σας στα δύο να το κόβει. Να είναι το πέρασμά σας από αυτά μια εμπειρία απλώς, πολύτιμη, για μια φωτεινή Ιθάκη....

What a wonderful world.....

Σε σένα ….που δεν περιμένεις τα Χριστούγεννα για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, που είναι το σπίτι σου μικρό μα τους χωράει ως δια μαγείας όλους, που είναι το χριστουγεννιάτικο μενού σου συνήθως φτωχικό μα τους χορταίνει ο λόγος σου όλους, που δεν περνάς με άδεια χέρια το κατώφλι κάποιου, μα πάντα κρατάει κάτι η πλούσια καρδιά σου.... Σε σένα ….που δεν έχεις κάνει βήμα απ’ την πόλη σου, μα οι αράδες των βιβλίων σου έγιναν τα σκαλοπάτια και τα ανοδικά μονοπάτια σου για τη σκεπή του κόσμου, που αν και δεν έχεις χρήματα κλείνεις την τηλεόραση, παίρνεις το βαλιτσάκι σου και επιλέγεις τους πιο μαγικούς από τους προορισμούς που σου προτείνει το μουσικό γραφείο ταξιδίων σου…… Σε σένα…..που ξέρω πως παρά την ωριμότητά σου θα το απολαύσεις με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού, θα το χορέψεις έχοντας αγκαλιά τον εαυτό σου, θα το τραγουδήσεις δυνατά και ας μην έχεις ωραία φωνή….με λόγια δικά σου, στη γλώσσα σου, γιατί ο καλλιτέχνης μέσα σου, η αγάπη, γνωρίζει καλά την τέχνη της μετάφρασης …. Σε σένα ….που ένα αστεράκι από τον ουρανό σου θα κατεβάσεις, για να το βάλεις στου μικροσκοπικού σου δέντρου την κορφή……που θα ευχηθείς σε αυτό, η αγάπη που φέτος θα γεννηθεί να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να ματώσει, να πονέσει, να πεθάνει …..που θα ευχηθείς στο θαύμα της γέννησης και μόνο, χαρμόσυνα να χτυπούν καμπάνες και καρδιές…..σε σένα....αφιερωμένο……

Μαθήματα στρατηγικής.....

προς όλους τους ειρηνικούς πολεμιστές......
Για να μπορέσουμε να χαράξουμε με επιτυχία τη μοίρα μας, θα χρειαστούμε τέτοια αποφασιστικότητα, που να μπορεί να αναγκάσει ακόμα και τη θέληση του Ουρανού να οπισθοχωρήσει…………είπε ένας μεγάλος δάσκαλος των πολεμικών τεχνών. 

Καληνύχτα σας!!!

Λίγες οι ώρες ….

ξημερώνει….σε βλέπω, ετοιμάζεσαι….ένα πινέλο κρατάς κι έναν καμβά. Αρχίζεις τη ρότα να χαράζεις , φάρους να ζωγραφίζεις, ανέμους να γητεύεις, στο μέλλον ν’ αρμενίζεις…..Έτοιμος είσαι ν’ αρπάξεις το τιμόνι…. δεν έχεις άλλη υπομονή, σε περιμένει.... η ζωή. Σε βλέπω…..θεάσαι ήδη το απέραντο γαλάζιο, με όλη σου την ψυχή. Σε συνοδεύουν άρπες και βιολιά, λαούτα και κιθάρες ……χορδές θεϊκές, που τα σκοτάδια σου…. τα κόβουνε στα δυο. Τίποτα δε φοβάσαι….ένα μυστηριώδες σώμα φωτοβόλο, εκπέμπει γραμμές φωτός…… “είναι ένας άγγελος”, μου λες, "ο μαέστρος μου, που πρώτη φορά τον κάλεσα και εκείνος αμέσως στήθηκε……στην πλώρη των ματιών μου". 
Ναι, έτσι όπως σε βλέπω, έτσι όπως μου τα λες, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι….. λίγη ακόμα υπομονή και η ζωή για σένα σε λίγο ξημερώνει….

Πολυτεχνείο

Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χθες. Τι έχει απομείνει άραγε; Μια σχολική εορτή ή μήπως μια ευκαιρία ακόμα για περισσότερες ανιαρές και άνευ ουσίας κομματικές δηλώσεις; Μια ευκαιρία για να ξεσπάσουμε το θυμό μας και να βγάλουμε τα όποια απωθημένα μας καίγοντας γι άλλη μια φορά κάδους, αυτοκίνητα,, δημόσια και ιδιωτική περιουσία ή μία μήπως ακόμα ευκαιρία για να κατηγορήσουμε τους άλλους, αλλά όχι εμάς;
Σε αυτήν τη μέρα αρμόζουν μονάχα λίγα λεπτά σιωπής και μέσα από εκεί η ευκαιρία μας για περισυλλογή.......
Γιατί…..ξεχάσαμε το ’21, το ΟΧΙ, τη 17η Νοεμβρίοιυ, ξεχάσαμε όλο το αίμα και τις θυσίες για να μπορούμε να ζούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Ξεχάσαμε τόπους θυσίας και αιματοχυσίας. Ξεχάσαμε ήρωες και θύματα. Ξεχάσαμε τους σκοπούς για τους οποίους κάποιοι κάποτε αγωνίστηκαν και έγραψαν μία μικρή ή μια μεγάλη Ιστορία. Γνωρίζουμε τα Καλάβρυτα για όλες τις πίστες του, που πάνω σε πέδιλα κυλούν αμέριμνα τα όνειρα, για τα σαλέ που απολαμβάνουμε φλυτζάνια ξέχυλα ματαιοδοξίας, μα λίγοι γνωρίζουν πως και εκεί γράφτηκε Ιστορία. Όλα ξεχάστηκαν, άλλα ξεπουλιούνται, άλλα ακυρώνονται……κρυφά σχολειά, Μικρασιατική καταστροφή, πόνος, φτώχεια, πείνα, αίμα……όλα σε έναν κάδο ανακύκλωσης. Σε μια κορδέλα κυλούν σαν άχρηστα υλικά και από χέρια που ρόζους δεν έβγαλαν ποτέ απ’ τη δουλειά, διαστρεβλώνονται συστηματικά……
Πολυτεχνείο……σήμερα……ένα ακόμα ιστορικό, πανέμορφο κτίριο της Αθήνας, που χάνεται μέσα στο γκρίζο της Πατησίων και όλης της εποχής μας. Στόχος πολλών, πέτρα σκανδάλου, άσυλο, μη άσυλο, ο φόβος των επαγγελματιών της περιοχής, το στέκι των ματ, της αναρχίας του κράτους και των οργάνων του ......... μα έλα που όμως δεν είναι μόνο αυτό……Είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το όνειρο χιλιάδων παιδιών, που έχει καταταχτεί μέσα στα πρώτα καλύτερα ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια της Ευρώπης…… αφού προηγουμένως…… γράφτηκε και εκεί, με αίμα Ιστορία.
Δημοκρατία… ξέχασε ακόμα και εκείνη η γενιά του Πολυτεχνείου όταν ανέβηκε στην εξουσία. Κάθισαν σε δερμάτινες καρέκλες και ξέχασαν…… πούλησαν, πρόδωσαν, εμάς για τους οποίους αγωνίστηκαν, τους εαυτούς τους, τους συμφοιτητές τους, τους συναγωνιστές τους.
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο……ανώνυμα παιδιά που κάποτε τόλμησαν. 1940…… ανώνυμα παλικάρια που αψηφώντας το θάνατο ξεχύθηκαν στα βουνά. 1821 …… ανώνυμα πρόσωπα που κάποτε επαναστάτησαν. Ξεχάσαμε τους επώνυμους της Ιστορίας…… μορφές που θάβονται στα ψιλά γράμματα των βιβλίων του υπουργείου παιδείας. Επώνυμοι που αμφισβητούνται και κάποιοι εξ αυτών(καθόλου άδικα) δέχονται σήμερα την απαξίωσή μας, αλλά εγώ……κράτησα χθες πολλά λεπτά σιωπής για το ανώνυμο εκείνο πλήθος, που θυσιάστηκε για μένα ανά τους αιώνες. Για όλους τους αφανείς ήρωες, που απονήρευτοι για τα χαρτιά που κρύβει κάθε Ιστορία κάτω απ΄το τραπέζι, παρασυρμένοι από άλλους, αλλά και από την άσβεστη μέσα τους φλόγα, αγωνίστηκαν για την ελευθερία ης χώρας μου, του πνεύματος, της ψυχής μου.
Τι έγινε, για εμάς ακόμα δεν ήρθε η ώρα; Πότε όλα τα like και votes στο internet θα σηκωθούν απ τις καρέκλες και μ΄ ένα μεγάλο ΟΧΙ γραμμένο με θαλασσί, θα σταματήσουν τη νέα γενιά –και όχι μόνο- των Ελλήνων, που αναζητά καλύτερη τύχη εγκαταλείποντας τη χώρα; Πότε θα αρχίσουμε να ξεφυλλίζουμε σελίδες της ιστορίας και ΟΧΙ θα πούμε σε αυτές που μας μιλούν για τη ζωή των δήθεν σταρ των ημερών μας και που φροντίζουμε να μη χάνουμε τελεία; Πότε η χώρα και οι πλατείες θα πάψουν να γεμίζουν από σημαίες κόκκινες και αίμα; Πότε θα πάψει να πρασινίζει ο τόπος από σημαίες και δάκρυα από χήρες και ορφανά; Πότε το μπλε θα ανήκει και πάλι αποκλειστικά στη γαλανόλευκη, στη θάλασσα και στον ουρανό μας;
Είναι πολλά τα ονόματα, πολλές οι ημερομηνίες, πολλά τα γεγονότα και κάποια…… ρετουσάρονται για να καλύψουν ατέλειες ……κάποιων, καίγονται απροκάλυπτα σε Εθνικά τυπογραφεία και μέσα σε κάδους σκουπιδιών της Πατησίων. Τόμοι πολλοί Ιστορίας, ξεχνιούνται εύκολα, κι αυτό είναι αλήθεια. Πώς να τα συγκρατήσει ένα μυαλουδάκι όλα αυτά; Ένα μυαλό όλη μέρα…για τις υποχρεώσεις, τα δανεικά, τις ευθύνες……τι να πρωτοθυμηθεί, τι να σώσει, την Ιστορία του ή το σπίτι του απ΄τις τράπεζες; Με τι να πρωτοασχοληθεί , με την Ιστορία του και τους ήρωές της ή με την ανεργία του; Αποφάσεις πολλές, ανάγκες (κάποιες πλασματικές) πολλές, έγνοιες αμέτρητες, συντηρητικά πολλά, φόβος, εφιάλτες, αϋπνίες……πού μυαλό να γραφτεί μία ωραία, αισιόδοξη ιστορία… Αν βάλουμε τώρα και τα τηλεσκουπίδια, το νέο lifestyle, τα gourmet……μια χαρά τα έχουν καταφέρει……λαός δίχως παρελθόν, δίχως σκέψη, δίχως ιδανικά, φοβισμένος, αποπροσανατολισμένος, ανοργάνωτος……… είναι λαός ευάλωτος, οπότε…… το αχνιστό του αίμα του προσφέρεται εύκολα στα τσιμπούσια κάποιων καλύτερα “οργανωμένων”…… παμπόνηρων, χοντρόπετσων, ανελέητων μυαλών.
Δεν ξέρω, ίσως πραγματικά να είμαστε βαθιά νυχτωμένοι, ίσως κάποια κομμάτια αλήθειας και ψέματος της Ιστορίας να σαπίζουν σκόπιμα μέσα σε κάποιο επτασφράγιστο μπαούλο, αλλά δε με νοιάζει πια, εγώ σκέφτομαι μόνο τους αφανείς ζωντανούς και νεκρούς ήρωες και τα αθώα όλων των αγώνων θύματα. Όλοι αυτοί, που οι προθέσεις τους δεν έκρυβαν δολιότητα, έσπειραν σε βουνά, στρατόπεδα, δρόμους, Πολυτεχνεία… σπόρους αγάπης, δικαιοσύνης, ελευθερίας, ιδεών, δικαιωμάτων. Πότε επιτέλους θα προασπιστούμε τους καρπούς που γέννησαν πεθαίνοντας;
Πότε επιτέλους θα πάψουμε ΝΑΙ να λέμε σε κόμματα που ξέχασαν την έννοια της λέξης δημοκρατία; Πότε θα πάψουμε να στηρίζουμε πρόσωπα που όπως όλα δείχνουν ξέχασαν; Πρόσωπα που δε δούλεψαν ποτέ, πρόσωπα που δε γδάρθηκαν, που δε θυσιάζουν γραμμάριο απ΄το φαί τους, πόντο απ’ την κοιλιά τους, λεπτά του ευρώ απ’ το μισθό τους. Πρόσωπα που από ΜΜΜ, μποτιλιάρισμα και έξοδα μετακίνησης δεν ξέρουν. Πρόσωπα που με αλεξίσφαιρα πολυτελή αυτοκίνητα και αστυνομικές συνοδείες, την ανασφάλεια τη δική μας δεν την ξέρουν. Πρόσωπα που στα ανιαρά τους βράδια παίρνουν αποφάσεις για τη Δημόσια Υγεία, την Παιδεία, αλλά τρέχουν στο εξωτερικό για γιατρειά και έχουνε τα παιδιά τους σε κολλέγια. Πρόσωπα απαίδευτα, μασκαρεμένα. Πότε θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια μέσα σε αυτό το καρναβάλι; Πότε θα αρχίσουμε να ξεσκονίζουμε τα βιογραφικά των υποψήφιων προέδρων, βουλευτών, δημάρχων, πρωθυπουργών; Πότε θα αρχίσουμε να βάζουμε εμείς τους σταυρούς στα ψηφοδέλτια και όχι το χέρι του θείου, του μπαμπά, του παιδιού, του γείτονα, του κουμπάρου; Ψήφος από ανάγκη για βόλεμα; Ψήφος από υποχρέωση; Ψήφος από άγνοια, από αδιαφορία…για πόσο ακόμα; Τι είμαστε, άβουλοι ή μήπως ζούμε σε άλλη χώρα; Πότε κάποιος υποψήφιος θα τολμήσει να περπατήσει, να αντέξει χωρίς να μουτζουρωθεί, ανάμεσα στους μασκαρεμένους; Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά;
Αρνούμαι πεισματικά να πάρω μέρος σε πολιτικές συζητήσεις, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί σιχάθηκα……όλοι με χίλια δυο παράπονα και όλοι στα ίδια καταλήγουν, με την ατάκα……και τι άλλο να ψηφίσεις, αφού όλοι τα ίδια είναι. Ακούς τις γροθιές στα τραπέζια που συνοδεύουν τις δηλώσεις για αλλαγή πολιτικών πεποιθήσεων, σε σπίτια, πλατείες, καφενεία, χωριά, ακριτικές περιοχές, μα……αν είχαμε τελικά αποτινάξει τα “δεσμά” μας όλοι αυτοί που κάναμε δηλώσεις, θα ήτανε εκκωφαντικός ο κρότος……

Δε θέλω άλλους “δρόμους με τη δική τους ιστορία”. Δε θέλω άλλα ποιήματα και τραγούδια γραμμένα για κάποιους ήρωες. Δε θέλω νέους ήρωες. Γέμισε ο τόπος αγάλματα και μνημεία. Δε θέλω άλλες κηδείες, μνημόσυνα, επετείους. Δε θέλω άλλες αυτοεξορίες, ούτε τραγούδια ξενιτιάς. Μπορούμε επιτέλους να νικήσουμε; Γιατί ποτέ μας δε νικήσαμε τελικά…… Ποτέ δε σπάσαμε όλες τις αλυσίδες και τώρα κινδυνεύουμε για άλλη μια φορά να σπάσουμε, να λυγίσουμε, να υποδουλωθούμε, να κλάψουμε, να ντροπιαστούμε, να ματώσουμε, να μεταναστεύσουμε, να ξεπουλήσουμε -για να επιβιώσουμε- σπίτια, χωράφια, όνειρα, ιδανικά, ανθρώπους. Μήπως δεν είμαστε απλώς μπροστά στον κίνδυνο, αλλά συμβαίνουν ήδη όλα αυτά; Την ανάπτυξη που μας τάζουν, μπορεί τελικά και να τη δούμε να περνά κάποιων το κατώφλι, για να την βιώσουμε όμως όλοι, για να ζούμε σε μια κοινωνία ευημερίας, έχουμε ανάγκη συνεχώς εκτός από πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη.
Αίμα αθώο, που δεν ξέρω αν τελικά άξιζε και χύθηκες, αίμα αθώο όλων των εποχών, κράτησα για σένα χθες πολλά λεπτά σιγής. Τουλάχιστον τόλμησες, ύψωσες το κεφάλι σου. Εσύ αίμα, δεν ξέρω αν το ένιωσες, μα νίκησες την ώρα ακριβώς που τόλμησες.
Αίμα αθώο…… εγώ δεν έχω πάρει μέρος ούτε σε μάχες, ούτε σε αγώνες, ούτε και σε πολέμους. Εμένα απλώς μου μίλησαν με σεβασμό κάποιοι για σένα και έμαθα να σε σέβομαι. Σε είδα σε γερασμένα μάτια, δακρυσμένα και με συγκίνησες τόσο που έκλαψα και εγώ. Σε μύρισα σε ασπρόμαυρα ντοκουμέντα και με ανατρίχιασες. Σε άκουσα αίμα θυμωμένο και αυστηρό όταν στάθηκα μπροστά σε ένα μνημείο αγνώστων στον πόλεμο πεσόντων και έγινα απ΄την ντροπή μου κόκκινη σαν εσένα. Μα μέχρι εκεί……δεν είμαι αγωνίστρια. Είμαι ένας από εκείνους που χάνουν και από κάτι κάθε μέρα, μα μόνο κάθομαι και γράφω. Ένας από εκείνους που απεγνωσμένα προσπαθώ να ξεσηκώσω. Προσπαθώ να με ξεσηκώσω αίμα, μα είναι τα πόδια μου δειλά. Μήπως δεν έχω μάθει να περπατώ ελεύθερη αίμα; Μήπως στο αίμα το δικό μου, κυλάει η σκλαβιά;
Ξεσήκωσε με εαυτέ μου, να πατάξω την αυτοΑπειθαρχία μου, να κατατροπώσω τον εχθρικό στόλο που πλέει χρόνια ανενόχλητος στο αίμα μου, να νικήσω……
Όσο για σένα μπογιά στο χρώμα του αίματος, που έγραφες κάποτε το σύνθημα……“όλοι ενωμένοι και θα νικήσουμε” , τέλειωσες φαίνεται νωρίς, γιατί……λίγο αν είχες περισσέψει, θα συνέχιζες…… “και έπειτα απ’ τις μικρές μας νίκες, μη σκορπιστούμε και μη χαθούμε μες στα στενά του “κόσμου μας” παιδιά!!!!!”

Καλό μήνα!!!

Καλησπέρα, καλησπέρα!!!! Καλό μήνα!!! Ναι, σε εσένα στέλνω την ευχή μου, σε εσένα με τη σιδερένια θέληση. Συνέχισε να ψάχνεις ανάμεσα στις θλιβερές και αποθαρρυντικές πλευρές της ζωής σου. Καλά το κάνεις!!! Εκεί ακριβώς χρειάζεται να ψάχνεις για εκείνο το πολύτιμο, που επίτηδες δεν εμφανίζεται εύκολα μπροστά σου. Θα το βρεις!!! Είμαι σίγουρη, το πιστεύω!! Εκεί βρίσκεται και περιμένει τη συνειδητή από εσένα ανακάλυψη της ύπαρξης του. Θα το βρεις, γιατί έχεις καταλάβει πια πως βρίσκουμε μόνο, ότι αναζητάμε με όλη μας την καρδιά. Συνέχισε λοιπόν, μάζεψε όλες τις τίμιες ήττες σου, ότι βίαιο έχει αναταράξει το είναι σου και μετάτρεψε τα όλα σε νήματα για την σαϊτα του αργαλειού σου. Βύθισέ τα καλά μέσα στις μνήμες σου. Άσε τα να μουλιάσουν μες στα νερά απ’ τις μπόρες σου, μέχρι να μαλακώσουν, Άσε τα εκεί, μέχρι να ποτιστούν οι φυσικές τους ίνες, από την ομορφιά των ουράνιων τόξων της ζωής σου. Τέντωσε τις χορδές τους, στείλε τα νήματα στις ηλιόλουστες στιγμές σου να στεγνώσουν και άρχισε να υφαίνεις μετά με υπομονή, στον χειροκίνητο αργαλειό σου, το γνήσιο, το πιο εντυπωσιακό υφαντό σου. Θα καταλάβεις ότι είναι έτοιμο, θα καταλάβεις ότι έχεις βρει αυτό το πολύτιμο που τόσο καιρό ψάχνεις, τη μέρα που θα ξυπνήσεις και θα είσαι ντυμένος με αυτό. Τη μέρα που θα ξυπνήσεις και θα νιώθεις………..άλλος άνθρωπος!!!
Εύχομαι άνθρωπε με τη σιδερένια θέληση, να είναι για σένα φωτοδότης αυτός ο μουντός και κρύος Νοέμβρης. Να είναι ο μήνας της δημιουργίας και της πιο ευχάριστης για σένα αποκάλυψης.

Τι κοιτάς;

Σταμάτα να κοιτάς μέσα στα μάτια μας, δε θα βρεις εδώ την ομορφιά που ψάχνεις. Σε έναν καθρέφτη χίλια κομμάτια μες στις λάσπες σου βρίσκεται η αλήθεια. Άκου τι λέει…..εσύ είσαι η πιο ωραία. Σταμάτα να μας κοιτάς, δε θα δεις εδώ τον ελεύθερο κόσμο που ονειρεύεσαι. Αυτός σκλαβώθηκε τη μέρα που αρχίσαμε να περιφράζουμε, για να μη μας κολλήσεις φτώχεια και δυστυχία, τον δικό σου. Σταμάτα πια!! Δε θα δεις ούτε ένα φάρο μες στα μάτια μας. Σβήσαμε και τον τελευταίο. Τι να τον κάνουμε; Αφού πια δεν ταξιδεύουμε. Τι συνεχίζεις να κοιτάς; Τον φωτεινό τον άνθρωπο που ψάχνεις , οι πιθανότητες λένε πως θα τον βρεις πιο εύκολα μες στα σκουπίδια και μέσα στα σκοτάδια σου. Τι ψάχνεις; Γιατί επιμένεις;  Η καρδιά που γυρεύεις χτυπάει μέσα σου. Όχι, έλα, σε προκαλώ. Διάλεξε όποια θες, στην τύχη. Προσπάθησε να την στύψεις. Σταγόνες φόβου, αγωνίας, εγωισμού, μίσους, ηττοπάθειας, υπεροψίας, ζαμανφουτισμού, θα αισθανθείς, αλλά ανιδιοτελούς αγάπης, ούτε για δείγμα. Καλά κάνεις, μην πλησιάζεις, θα βάψεις τα χέρια σου και με αίμα. Το εκθαμβωτικό περιτύλιγμα της καρδιάς μας κρύβει από κάτω ένα άλλο, συρματόπλεχτο, θα τραυματίσεις άσχημα τα πεντακάθαρα και μαλακά σου χέρια.

Έεεεε!!!! Μίλα, πες κάτι. Μήπως δεν ψάχνεις κάτι μες στο βλέμμα μας, αλλά εκλιπαρείς με το δικό σου; Τι θες; Να σε φέρουμε στις γειτονιές του κόσμου μας; Εδώ η αλήθεια είναι πως τρώμε καλά, μα πρέπει να ξέρεις πως γίναμε πλάσματα αχόρταγα. Εδώ το νερό είναι για φτύσιμο, μόνο ότι ρουφάει βότκα, ουίσκι και ανθρώπινο αίμα επιβιώνει. Έχουμε θέρμανση, βέβαια, αυτόνομη και τζάκια και σόμπες και αιρκοντίσιον. Τα ανάβουμε όλα μαζί για να ζεστάνουμε τα σώματα, τις αγκαλιές τις αποφεύγουμε γιατί εκπέμπουν παγωνιά. Και σπίτια γερά, εννοείτε, με αρκετά δωμάτια και τηλεόραση στο καθένα, έτσι οι κάτοικοί τους σπάνια συναντιούνται. Ελευθερία; Εδώ και αν γελάμε…… αυτή είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έχουμε, γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη…..εδώ την ελευθερία την έχουμε μπερδέψει με το σεξ, τη γυμνή φωτογράφιση, το τόπλες στην παραλία, τα ξεδιάντροπα λόγια, τις ξετσίπωτες συμπεριφορές. Υπάρχει ελευθερία σε όλες τις κινήσεις μας, αλλά όχι στη σκέψη μας. Είμαστε ελεύθεροι να σε σκλαβώσουμε, να σε αφήσουμε να πεινάσεις, να πεθάνεις, άθαφτη να σε φάνε τα κοράκια, μα μέχρι εκεί. Πώς να σε νιώσει μία ζαμανφουτίστρια, σκλαβωμένη στην πραγματικότητα καρδιά; Γιατί θα σου πω κάτι που ίσως δεν γνωρίζεις…..ακόμα και αυτοί που υποτάσσουν είναι κάποιων άλλων υποταχτικοί. Ανθρώπων, του χρήματος, ακόμα και μιας θρησκείας.

Τώρα μας προκαλείς εσύ…. να αλλάξουμε θέσεις ε; Όχι, μη σε κοροϊδεύουμε, εμείς έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Να τρώμε σκουπίδια για παράδειγμα, μα μέσα σε ωραίο περιτύλιγμα. Εμείς δεν ψάχνουμε στα σκουπίδια. Μας τα σερβίρουν. Οι μακρόβιες διεφθαρμένες κυβερνήσεις, οι τηλεοράσεις και ναι, το απολαμβάνουμε. Εσείς εκεί ακόμα διεκδικείτε το δικαίωμα στη μόρφωση, εμείς που θα διδάξουμε; Εδώ τα ξέρουμε όλα, είμαστε όλοι δάσκαλοι μεγάλοι. Στα μέρη σου γίνονται πόλεμοι με βόμβες και όπλα, οι φωνές που ακούς είναι θανάτου και οι φυσικές από τυφώνες και πλημμύρες καταστροφές, πολλές. Εμείς έχουμε συνηθίσει τον πόλεμο μέσα στο κεφάλι μας, τις ένοχες και πωρωμένες φωνές των συνειδήσεών μας, τον καταιγισμό από σκέψεις. Εκεί που μένεις, εμείς πού θα τον δούμε το Θεό, μου λες; Εδώ χωρίς να λαχανιάσουμε, φτάνουμε με ασανσέρ στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη και τον φωνάζουμε. Βεβαίως και ανταποκρίνεται. Είναι καλός ο δικός μας ο Θεός. Μακρόθυμος και φιλεύσπλαχνος, γι αυτό και εμείς δεν έχουμε κανέναν ενδοιασμό, τα λάθη, την ανηθικότητα, την απατεωνιά, τους βιασμούς, τους φόνους , τα επαναλαμβάνουμε. Άσε που αν έχεις καλό δικηγόρο και λεφτά δεν Τον χρειάζεσαι. Ενώ εκεί, φτωχά έως ανύπαρκτα θα είναι τα ελέη Του για εμάς. Το άλλο πού το πας………εσύ εκεί δεν ξέρεις εάν θα ξημερώσεις την άλλη μέρα, ενώ εμείς κάνουμε σχέδια κυρίως μακροπρόθεσμα. Η μακροζωία είναι στο DNA μας και η αναβλητικότητα συνεπώς, το life style μας.

Γι αυτό σου λέμε…..σταμάτα να μας κοιτάς. Δε θα δεις τίποτα από εσένα μέσα σε εμάς και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για σένα. Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι……εμείς το είπα, δεν αντέχουμε με τίποτα στα μέρη τα δικά σου, αλλά εσύ; Πόσο θα άντεχες αλήθεια να ζεις με πεθαμένα συναισθήματα μες στον παράδεισό μας; Στην κόλασή σας ζουν, όσο ζουν, μόνο οι ζωντανοί. Πόσο θα άντεχες το μισό μας μάτι; Την υπεροψία, το ρατσισμό μας, γιατί μπορεί να ακούς πολλά από εμάς, αλλά ξεχάσαμε να σου πούμε και κάτι άλλο που μας χαρακτηρίζει……την ασυνέπεια που υπάρχει ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις μας. Θα μπορούσες πραγματικά να ζήσεις στα μέρη τα δικά μας; Εκεί που είσαι, ξέρεις με τι έχεις να παλέψεις. Εδώ στα άλλα, στα όμορφα για σένα μέρη, οι κτηνώδεις επιθυμίες των ανθρώπων είναι καλά κρυμμένες κάτω από κουστούμια με γραβάτες, πίσω από καλοραμμένες, φιλικές, καθησυχαστικές εμφανίσεις, πίσω από λαμπερά χαμόγελα, πίσω από δεκάδες διαφορετικές μάσκες. Εδώ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το κακό…..

Έτοιμη είσαι, το βλέπω. Έτοιμη να μας γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις. Μα τι περίμενες στ’ αλήθεια; Να αντέξουμε; Να είμαστε ειλικρινείς απέναντί σου; Να αντέξω από την ώρα που σε είδα στη φωτογραφία και άρχισα να γράφω, αυτό το βλέμμα σου ; Να είμαι ειλικρινής; Να σου πω δηλαδή ότι εσύ είσαι Άνθρωπος του Θεού και εμείς ανθρωπάρια που έχουμε υποκλιθεί στο διάολο; Ότι εάν εσύ φοβάσαι μία τις βόμβες, εμείς φοβόμαστε δέκα όταν μας βομβαρδίζει η αλήθεια……… ποιος τώρα, η αλήθεια…… Δε γίνεται κορίτσι μου. Δεν το αντέχουμε με τίποτα αυτό το πονεμένο, διαπεραστικό, καθαρό σου βλέμμα. Είμαστε πολύ δειλοί, γι αυτό όπου βρούμε αδύναμο ξεσπάμε. Είμαι πολύ δειλή και όσα σου γράφω τόση ώρα είναι δικαιολογίες για να καλύψω τη ντροπή μου και την ανεπάρκεια που νιώθω ως άνθρωπος μπροστά σου. Όχι, φυσικά και δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ο κόσμος που ζούμε είναι πραγματικά όμορφος, μόνο που να, είναι πολλά τα όρθια τετράποδα που όταν αρχίζουν να μεγαλώνουν "ασχημαίνουν"….

Κορίτσι μικρό με την τεράστια καρδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν μπορέσω να κάνω κάτι σημαντικό για σένα όσο ζω, γιατί είμαστε και σε μία κατάσταση ο σώζων εαυτόν σωθήτω, αλλά επειδή θέλω είμαι από τους άλλους , εκείνους που νοιάζονται εσένα και όλου του κόσμου τα παιδιά, θα συνάψω μία διαθήκη με το Θεό. Με τον δικό μου, το δικό σου δεν με νοιάζει. Εξάλλου ένας είναι για όλους. Όνομα του αλλάζουμε, γιατί δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι ο Θεός που εγώ πιστεύω, ο Χριστός που εγώ λατρεύω, δεν νοιάζεται για σένα. Αυτόν λοιπόν που την αγάπη μόνο δίδαξε, θα Τον αναζητήσω και με περίσσια ταπεινότητα θα προσπαθήσω να του μιλήσω για αυτή τη διαθήκη που θέλω μαζί του να συνάψω. Μα είδες.........δεν μπήκα καν στον κόπο τόση ώρα να μάθω το όνομά σου. Λοιπόν, στη χειρόγραφη αυτή διαθήκη θα σε αναφέρω ως Άγγελο, Αγάπη, Ειρήνη, Ελπίδα, Σωτηρία μου και ότι καλό έχω και δεν έχω, θα γράφω να στο χαρίσει εσένα. 
Θέλω να σε βλέπω με λουλούδια στα μαλλιά, να τρέχεις μέσα σε γεμάτα στάχυα αγρούς. Να μαθαίνεις τους άλλους να σπέρνουν τα ονόματά σου, να τα οργώνουν, να τα θερίζουν. Να τους μαθαίνεις να ποτίζουν και να θρέφουν με αυτά και άλλους με τη σειρά τους. Οι χώρες απ΄όπου θα περνάς, παρέα με τον αχώριστο σύντροφό σου, τον Πλούτο της ψυχής σου, γρήγορα να πλουταίνουν, η γη να γεμίζει με καρπούς, να πρασινίζουν τα λιβάδια, τα ονόματά σου να γεννούν συνεχώς και να πληθαίνουν.

Τελικά θα σου πήγαινε  πολύ και το Θεά Δήμητρα…….

Ξέρω, τίποτα δεν αναζητούσες τόση ώρα σε εμάς, απλά μας επέτρεψες να ψάξουμε και να βρούμε μες στο βλέμμα σου, ότι καλό υπάρχει σε εμάς.
Προσωπικά, σε ευχαριστώ!!

ΟΧΙ

Σπάνε τα "τύμπανα" άραγε σήμερα αυτών που αντί για ΟΧΙ ακούν ......'"Παρακαλώ, είμαστε ανοιχτά, περάστε, ελεύθερα". Ματώνουν άραγε οι "κόρες" τους όταν κοιτούν τη χώρα μας να σερβίρεται αχνιστή πάνω σε ασημένιο δίσκο από τα χέρια μας τα ίδια; Γίνεται θρύψαλα άραγε σήμερα, η ψυχή του παλικαριού που αποχαιρέτησε κάποτε τη μάνα για να υπερασπιστεί την Πατρίδα μας, όταν Ελευθερία, Τόλμη, Πατρίδα, Αυτοθυσία, Ιδανικά, κατάντησαν λέξεις ξεθωριασμένες μέσα σε λεξικά; Μήπως πονάει σήμερα περισσότερο εκείνος που τότε του ακρωτηρίασαν τα πόδια; Εκείνων που τόλμησαν και κατέβασαν τη ναζιστική σημαία απ΄ την Ακρόπολη, η ψυχή όσων θυσιάστηκαν για ένα ελεύθερο, όχι δικό τους, αλλά δικό μας μέλλον, άραγε μες στην αιωνιότητα που τώρα ζουν, πονάει; Εκείνα τα παιδιά που πέθαναν από πείνα μέσα στην κατοχή και τώρα αναγνωρίζουν από τους ουρανούς τους εαυτούς τους σε αυτά τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα, πονάνε; Πονάνε άραγε οι άγγελοι;

Λυγίζει άραγε η περηφάνια όλων εκείνων των Ελλήνων ηρώων, που από φόβο μη χάσουμε άνεση, βόλεμα, επενδύσεις και υλικά αγαθά, μας βλέπουν σήμερα με λυγισμένα γόνατα και κεφάλια; Όλων εκείνων η περηφάνια που τα ονόματά τους δεν σκαλίστηκαν στο μάρμαρο κάποιου ηρώου, γιατί δεν χώραγαν, ήταν πολλά, πολλά, πολλά!!!!! Λυγίζει η περηφάνια τους που τα παιδιά μας τον Εθνικό μας ύμνο τον ακούν μόνο στις Εθνικές, με προχειρότητα διοργανωμένες συνήθως πια, σχολικές εορτές; Που δεν μπορούν να εντοπίσουν στο χάρτη, όχι πού είναι τα Καλάβρυτα ή το Δίστομο, αλλά η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη…… Που τα βιβλία της Ιστορίας σε λίγο δε θα φουντώνουν, αλλά θα σβήνουν και εκείνη τη φλογίτσα που ακόμα καίει μέσα στο τζάκια;. Κλαίνε, πονάνε, άραγε οι ψυχές; Αναρωτιούνται γιατί ενώ έχουμε πάλι κατοχή, ενώ κλέβουν μπροστά στα μάτια μας κομμάτι κομμάτι το γαλανό ουρανό μας, τη γαλανή μας θάλασσα, τη γαλανόλευκη ψυχή μας, εμείς δεν αντιστεκόμαστε; Απορούν γιατί ενώ μας κλέβουν πολύτιμα πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα, αιγιαλούς, νησιά, ορυκτό πλούτο, δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, μυαλά, επιστήμονες, το χθες μας, το σήμερα, το αύριο μας, εμείς δεν κάνουμε……απολύτως τίποτα; Να νιώθουν άραγε πως άδικα θυσιάστηκαν; Να έχουν μετανιώσει;

Μακάρι αύριο να καταφέρουμε τους πεθαμένους εκείνου του πολέμου να ξεγελάσουμε…..Να ακούσουν τις φιλαρμονικές, τα τύμπανα, τα χειροκροτήματα, να δουν σημαίες και σημαιάκια, στις παρελάσεις, στα μπαλκόνια και να πιστέψουν πως όλα βγαίνουν μέσα από τη δυνατή των απογόνων τους ψυχή. Μακάρι!! Ας βιώσουν πάλι τη λευτεριά, τη νίκη, έστω για μία μέρα, έτσι, να μαλακώσει για λίγες ώρες η ψυχή τους. Ας τους παραμυθιάσουμε για λίγο, την αξία τους άλλωστε εκείνοι τη γνωρίζουνε και εμάς, ας συνεχίζουμε, αφού ούτε κουράγια, ούτε τόλμη μάλλον έχουμε, να μας παραμυθιάζουμε τις υπόλοιπες 363 ημέρες ….. να λέμε πως είμαστε ελεύθεροι, πως έχουμε Δημοκρατία, πως η ανάπτυξη που είναι σε απόσταση ανάσας θα ομορφύνει πάλι τη ζωή μας, πως η Ελλάδα ανήκει σε εμάς του Έλληνες, πως μέσα μας κυματίζει η γαλανόλευκη, πως μέσα μας παραμένει άσβεστη η Ελληνική μας φλόγα. 

Πού είσαι μεγάλη Βέμπο να μας εμψυχώσεις; Γίναμε οι Έλληνες αυτόχειρες. Οι Έλληνες . Οι γεμάτες ήλιο και πελαγίσια κύματα ψυχές. Πνίξαμε αγαπημένη μας Σοφία με καλώδια τη ζωή μας, σβήσαμε τα λυχνάρια μας και ψάχνουμε τώρα μες το χάος και τα σκοτάδια να βρούμε την ελπίδα , το κουράγιο, την αξιοπρέπεια και την Ελληνική Ψυχή μας..
Τραγουδίστρια της Νίκης, συνέχισε με την Εθνική φωνή σου να ενθαρρύνεις και όλους εκείνους που είναι στα ουράνια. Φαντάζομαι πως νιώθουνε, μα πείσε τους πως τίποτα δεν τελείωσε. Όσο μας χαϊδεύει ο “αέρα” τους, υπάρχουνε ελπίδες……

Ήσουν εκεί.......

τα είδες όλα. Τον ουρανό σου να χτίζεται με πελώρια μαύρα συννεφότουβλα. Τον αέρα να παρασύρει το χαρτόσπιτό σου. Το δρόμο σου να σκοτεινιάζει τελείως όταν κάηκε και η τελευταία λάμπα. Την ελπίδα σου να μουσκεύει και να σβήνει μέσα στο αυτοσχέδιο φαναράκι σου. Τα είδες όλα. Εκείνους που έκλαιγαν, που έβριζαν, που έτρεμαν. Μπροστά από τα μάτια σου πέρασαν μουσκεμένες αγωνίες, φόβοι, αγανακτήσεις, λαμαρίνες, κάδοι, σκουπίδια, περιουσίες. Είδες και εμένα. Στη λάμψη μιας αστραπής. Σε τρόμαξα. Το πρόσωπό μου παραμορφωμένο από το φόβο, το μεικάπ, τη μάσκαρα, τις σκιές. Με φόβισα και εμένα. Με είδα στο καθαρό απ΄τη βροχή βλέμμα σου. Στη λάμψη μιας δεύτερης αστραπής. Σε λυπήθηκα πριν με λυπηθείς. “Δεν ξέρω ποιος μοίρασε τους ρόλους” ψιθύρισα, μα ήξερα πως με άκουγες. Δεν το απόφυγα, με λυπήθηκες. Ήταν τη στιγμή που ο αέρας κραυγάζοντας απ΄τους πόνους, γέννησε ανέμους που έσπασαν τζάμια, εσένα, τον καθρέφτη μου, ξερίζωναν τα πάντα απ΄το εσωτερικό μου. Σε έχασα. Με έχασα. Με βρήκα μετά από ώρα αιχμάλωτη σε ένα στρατόπεδο γνώριμο για σένα, μα άγνωστο για μένα. Έλεγα ότι είχα καταλάβει τι περνούσες. Κούρνιασα στη γωνιά σου. Έκλεισα μάτια και αυτιά, για να μη βλέπω πια τις αστραπές, να μην ακούω τους κεραυνούς. Άρχισα να κρυώνω απ΄τη βροχή, να τρέμω από το φόβο. Θυμήθηκα εκείνο το παραμύθι που μου ‘λεγαν μικρή, για εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα….. Ένιωθα τόσο μόνη χωρίς εσένα. 
Έκανα άνω κάτω τη φωλιά σου. Μπορούσα να φύγω, να δραπετεύσω απ΄το στρατόπεδο αυτό, δεν είχε κάγκελα, δεν είχε σύρματα. Δεν το έκανα, συνέχισα να παραβιάζω το άσυλό σου. Ήθελα να πειστώ πως ήσουν πρόσωπο υπαρκτό. Ότι δεν ήσουν πλάσμα της φαντασίας μου. Σε είχα δει, ήσουν εκεί, τα είχες δει όλα, μα τίποτα δεν φανέρωνε εσένα και το άθλιο παρόν σου. Ούτε ένα σπίρτο που θα φώτιζε το μέλλον σου, ούτε μια οικογενειακή φωτογραφία απ΄το παρελθόν σου. Ένα μπουκάλι με κρυστάλλινο νερό, ένα αιμάτινο τριαντάφυλλο σε αυτό, ένα βιβλίο χρυσόδετο, μία ευχή στο μαξιλάρι σου…… “Θεέ μου, θυσία γίνομαι εγώ, αυτά τα κύματα βροχής ας πλύνουνε τον κόσμο”. 
Άχρηστα ήσαστε πόδια μου!! Δεν ήρθανε κοντά σου όσο ήσουνα εκεί.
Παράλυτα ήσαστε χέρια μου!! Δεν σε αγκάλιασα όσο ήσουνα εκεί.
Εσύ δεν ήσουνα φτωχός, εσύ δεν ήσουν βρώμικος, εσύ δεν ήσουν άνθρωπος, εσύ ήσουν ένας άγγελος. 
Έχωσα το πρόσωπό μου μέσα στο μαξιλάρι σου, ανέπνευσα βαθιά γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με τον αέρα και το άρωμα της ψυχής σου και ευχήθηκα να κολλήσω την αρρώστια σου…..αγάπη. 
Είμαι ευγνώμων που πέρασες απ΄τη ζωή μου, έστω σαν αστραπή. Νόμισα ότι εσύ ήσουν ο αιχμάλωτος και ο αιχμαλωτιστής μου μαζί, αλλά τώρα ξέρω. Ξέρω γιατί δεν έφυγα ενώ μπορούσα…….ήθελα να “σωθώ”, να δραπετεύσω μέσα απ΄τα δικά μου κάγκελα, απ΄τα δικά μου σύρματα. Τα ψίχουλα της ψυχής σου άστεγε άγγελε, άρχισε με ευλάβεια να τα μαζεύει ένα πουλί και έμεινα εκεί θαυμάζοντας τα φτερά του μέχρι που…….
Ξύπνησα. Όνειρο ήσουν τελικά. Σε είδα την ώρα που βλέποντας τις καταστροφές απ΄τη βροχή, την ώρα που έπεφταν στο σπίτι μου δίπλα κεραυνοί, κουκουλώθηκα και αποκοιμήθηκα, αλλά για κάποιο λόγο…….. μοσχοβολά το δέρμα και η ανάσα μου.

Νύχτα......

ιδανικό ορμητήριο για διαδρομές μες στα πυκνά τα δάση των παραμυθιών σου. Εκεί που οι πρόγονοί μας πίστευαν πως κατοικούσαν οι νεράιδες, τα αερικά, ήρωες μυθικοί, οι μούσες, οι θεότητες. Είναι πηγή φόβου αυτά τα δάση στο σκοτάδι, μα εσύ δε φοβάσαι. Φυγάς απ΄τα εύκολα, τα φωτισμένα με φως νοθευμένο μονοπάτια, ξεχύνεσαι μέσα στα απέραντα σκοτάδια. Ακούς ήχους παράξενους, σε αγγίζουν ίσκιοι και κλαδιά, σκοντάφτεις στις ρίζες πάνω του κακού , πέφτεις σε λάκκους με φίδια και κάποια καλά κρυμμένα μυστικά. Πονάς, αιμορραγείς, μα συνεχίζεις........ το ξέρεις, ότι αναζητάς, μέσα στα δάση αυτά έχει κουρνιάσει.......... Σε γιγαντόσωμα πάνω δέντρα σκαρφαλώνεις. Πυγολαμπίδες και άστρα σε βοηθούν το ξέφωτο εκείνο που γυρεύεις, από ψηλά να το εντοπίσεις. Αρχίζουν να σε τσιμπούν αλήθειες. Κάποιων το τσίμπημα πονά, μα εσύ αντί να πρήζεσαι, όσο περνά η ώρα όλο και ανακουφίζεσαι, όλο και ξαλαφρώνεις. Γίνονται τώρα οι κισσοί στεφάνια στο μέτωπό σου. Η άσβεστη φλόγα της ψυχής σου νικά αυτή των δράκων. Σε απόσταση αναπνοής είναι το ξέφωτό σου.....
Και τώρα εσύ, ο ήρωας του παραμυθιού, ξαπλώνεις εκεί με μια καθάρια και ήρεμη ψυχή. Αυτό το παρθένο, πυκνό δάσος, το μόνο που κρύβει για σένα πια.....είναι Ζωή.
Κοιμήσου!!! Οι πρωινές δροσοσταλίδες και μια ηλιαχτίδα που θα περάσει τα φύλλα το πρωί, γλυκά θα σε ξυπνήσουν, γλυκά θα ξυπνήσουν και στη μνήμη σου, όλα τα όνειρά σου.
Όσο για τις σωματικές σου τις πληγές......μια νεράιδα καλώ, να κάνει αλόη τους κισσούς, για να τις επουλώσουν.
Εσύ..........τόλμησες, τα κατάφερες, βρήκες το ξέφωτο, μα πόνεσες και περπάτησες πολύ, γι αυτό .......εσύ κοιμήσου. Ώρα να ξεχυθούμε στα δάση εμείς.......ώρα να ανακαλύψουμε αν γίνουν πηγή έμπνευσης για εμάς ή αν παραμείνουν φόβου......

Το παραμυθάκι μου

Με ρωτάς και με ξαναρωτάς, πώς γίνεται με όσα συμβαίνουν γύρω μου εγώ να συνεχίζω να φτιάχνω μέσα μου φωλιές χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας. Εντάξει, σπάνια απαντώ σ' αυτό, συνήθως χαμογελάω και σωπαίνω. Τι να σου πω; Ζω σ' έναν άλλο κόσμο εγώ, σ' αυτόν που όσες φορές στον αναφέρω θες να με πείσεις πως δεν υπάρχει, αλλά εγώ τον έχω ανάγκη για να ζω. Ναι, αυτή είναι αλήθεια, τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου φροντίζω να τις περνάω σε έναν κόσμο που η ομορφιά τολμάει να φυτρώνει μες στην καμένη ασχήμια. Που το καλό νικάει το κακό. Που η πουπουλένια αγάπη καταφέρνει με μια πολύ σφιχτή αγκαλιά, να μετατρέψει μία βραχώδη από το μίσος καρδιά σε πλαστελίνη. Σ΄ έναν κόσμο που επιλέγω εγώ τι θα με αγγίζει πια, τι θα με αναστατώνει, τι θα με ρίχνει, τι θα με ανεβάζει. Εσύ βλέπεις το καμένο δάσος και αλλάζεις διαδρομή, αλλά εγώ πάω για να χειροκροτήσω τα ορφανά ελατάκια που ετοιμάζονται να συνεχίσουν το έργο που δεν πρόλαβαν οι γονείς τους. Το οξυγόνο μου. Εσύ βλαστημάς για αυτό το γκράφιτι πάνω στους τοίχους, μα εγώ βλέπω μια αγωνιώδη αναζήτηση για έκφραση, χαζεύω τις λέξεις, τα χρώματα και όλα γεννούν μηνύματα που διαπερνούν το δέρμα και φτάνουν στα αγγεία της καρδιάς. Η αφύπνιση μου. Εσύ περπατάς χωρίς να δίνεις σημασία πού πατάς , αλλά εγώ παραμερίζω αν δω ένα μυρμήγκι να κουβαλά τροφές για την αποθήκη του. Η επιμονή μου. Εσύ σκλαβώνεις τη φαντασία σου και μαυρίζεις την ψυχή σου μπροστά σε μία τηλεόραση, αλλά εγώ καλπάζω με άλογα φτερωτά στον δίχως σύνορα κόσμο της μουσικής. Η ελευθερία μου. Εσύ έχασες την πίστη σου, μα εγώ βράδυ πρωί επικαλούμαι τους αγγέλους, έτσι όπως έκανα και σαν παιδί. Το στήριγμά μου, η προστασία μου, η δύναμή μου. Εσύ δαγκώνεσαι για να μην ελευθερωθούν τα δάκρυά σου, μα εγώ με αυτά έχω τιτλοφορήσει κάμποσα αγαπημένα ποιήματά μου. Η αλήθεια μου. Εσύ σκοντάφτεις, πέφτεις, λερώνεσαι και θέλουν οι φλέβες σου να σκίσουν τη σάρκα απ΄το θυμό σου, και εγώ απλώνω το αίμα από τις πληγές μου σε όλο το πρόσωπο και παίζω τους Ινδιάνους. Το παιδί μέσα μου. Εσύ ακούς για βροχή και ακυρώνεις τα ραντεβού σου, αλλά εγώ αρπάζω την ευκαιρία να πάω μια βόλτα στο πάρκο μία ολόγυμνη και δίχως αδιάβροχο ψυχή. Ο εξαγνισμός μου. Εσύ γελάς μόνο με αστεία, αλλά εγώ γελώ για να γελάς. Η χαρά μου. Εσύ κλαις μονάχα σε λύπες, αλλά εγώ με τον Εθνικό μας Ύμνο, με τα Κατορθώματα των παιδιών μου, την ώρα της Ανάστασης. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον μου. Η ελπίδα μου. Εσένα σκοντάφτει η ματιά σου πάνω στα σύννεφα και εγώ τα σκάβω με τη δικιά μου να βρω το φως μου. Η θέληση για ζωή. 
Τα ίδια πράγματα και οι δυό μας βλέπουμε, τα ίδια ακούμε, τα ίδια αγγίζουμε, τα ίδια μυρίζουμε, τα ίδια ακριβώς γευόμαστε, μόνο που να…….βλέπω ένα κυκλάμινο πάνω στο βράχο που βλέπεις εσύ, ένα κοτσύφι να τραγουδά πάνω στο χέρι αυτού που χτυπά το τύμπανο του πολέμου που ακούς εσύ, αγγίζω το δέρμα του νεογέννητου μέλλοντος και εσύ έχεις κολλήσει στου παρελθόντος χείλη, μυρίζω την ανθισμένη λεμονιά δίπλα ακριβώς από το βόθρο που μυρίζεις εσύ, σε κάθε ευκαιρία γεύομαι τη Ζωή που εσύ δίχως λόγο δεν την περιλαμβάνεις πια μες στη διατροφή σου.
Ναι, τον περισσότερο καιρό μου θέλω να τον περνάω σε έναν κόσμο που η ομορφιά γεννά και ξαναγεννά χωρίς να εξαντλείται. Δεν τολμώ να κάνω αλλιώς. Δε μου επιτρέπεται όταν παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο ανάμεσα σε χαλάσματα, όταν παλικάρια δίχως πόδια σκαρφαλώνουν με της ψυχής τους τα νύχια τα βουνά, όταν άστεγοι άνθρωποι βγάζουν το σκούφο τους και σηκώνουν το βλέμμα στον ουρανό όταν χτυπά η καμπάνα, όταν γονείς δωρίζουν τα όργανα του παιδιού τους για να νικήσει η Ζωή. 
Ναι, είναι αγγελικά πλασμένος αυτός ο κόσμος και οι σατανάδες μέρος αυτού. Πολλές οι άσχημες, μα περισσότερες οι όμορφες μυρωδιές αυτής της ζωής. Άνοιξε τα ρουθούνια σου!!! Μην περιμένεις τις μυρωδιές της Άνοιξης και τα χελιδόνια. Έρχεται ο Χειμώνας. Φτιάξε τώρα με ότι μπορείς χαράς φωλιές και ελπίδας, βάλε έξω από κάθε είσοδό τους και χειμωνιάτικους ψηλούς βασιλικούς και δες τον μικρόκοσμό σου πώς θα αρχίσει να ομορφαίνει……….Γίνεται!!
Να έχεις όνειρα παραμυθένια και το ραβδάκι της νεραϊδογέννητης Αυγής να κάνει τα μάτια σου να βλέπουν τη Ζωή, έτσι όπως της αξίζει…….

Των τεσσάρων Δυνάμεων

Όνειρα, αναμνήσεις, αλληλεγγύη, κατανόηση, χαμόγελα, ανθρωπιά……..αγάπη, πίστη, ελπίδα, σοφία…..αυτές δεν είναι οι λέξεις που κάνουν τον κόσμο να γυρνά; Αυτές δεν είναι που κάνουν τον κόσμο να γεννά και να μας ξαναγεννά; Αυτές είναι!! Αυτές τις λέξεις πρέπει να εκφράζουμε, να γράφουμε, να μοιράζουμε. Αυτές πρέπει να κρατήσουμε μέσα μας βαθιά και μακριά από ετούτη την στειρωμένη από όνειρα εποχή. Στειρωμένη από αγάπη, από ελπίδα, από πίστη, από σοφία. Να ψάξουμε!! Ναι, εάν τις χάσαμε να ψάξουμε, με τα χέρια, μέσα στα σκάρτα  της εποχής, μέσα στα βρωμερά τα άχυρα των στάβλων του Αυγεία της εποχής. Να ψάξουμε, η εποχή της ανοησίας, της απιστίας, της απόγνωσης, της απελπισίας, της υποταγής, του μίσους είναι αυτή που τώρα ζούμε, όμως εμείς …..δε θα αφήσουμε το ποτάμι να παρασύρει μαζί με τα σκάρτα και εμάς,

Έχουμε ταξίδι μπροστά μας , κοπιαστικό μα όμορφο και η πίστη ενδυναμώνει, η ελπίδα μας δίνει τα φτερά, η αγάπη, σε πείσμα κάποιων, πάντα θα κερδίζει  και εδώ δε μιλάμε για βελόνες, δε μιλάμε μόνο για τις Αγίες που κάποτε μαρτύρησαν, αλλά για τέσσερις λέξεις που αράχνες έπιασαν μέσα σε λεξικά,  μα είναι πραγματικές δυνάμεις.  Ένας τόσο δυνατός συνδυασμός ……Σοφία, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα, που εγώ τουλάχιστον,  μπροστά τους υποκλίνομαι.

Χρόνια πολλά!!!!!

Καλησπέρα, καλησπέρα!!!! Καλή σχολική χρονιά να έχουμε!!! Εννοείται πως θα την περάσουμε και φέτος την τάξη..........ίσως με περσινές ξυλομπογιές, τσάντες και τετράδια, αλλά ευτυχώς που για την πραγματική γνώση δε χρειαζόμαστε τελικά ούτε σάκες, ούτε μολύβια, ούτε ποδιές, ούτε χαρτιά. Μία δυο γόμες θα χρειαστούμε μόνο για να σβήνουμε τα άχρηστα και εκείνα τα γράμματα τα ύπουλα, τα ψιλά…… Πρέπει να μάθουμε και εμείς ξανά, μαζί με τα παιδιά μας, να γράφουμε με μεγάλα γράμματα, όμορφα, καλλιγραφικά, να είναι όλα ξεκάθαρα και τα προφορικά μας λόγια να είναι σταράτα και καθαρά. Να ανοίξουμε ξανά το λεξικό, να θυμηθούμε τις λέξεις ενθουσιασμός, μοίρασμα, παιχνίδι, αυθορμητισμός, να λέμε όπως εκείνα αυτό ακριβώς που εννοούμε. Να αρχίσουμε πάλι να αφήνουμε τα αποτυπώματά μας στις ολόλευκες σελίδες της ζωής μας, να τις γεμίζουμε με ουσία, χρώματα και αυτοκόλλητα γέλιου και χαράς. Ως μαθητής σ’ αυτή τη ζωή και εγώ, θα δείξω και φέτος σεβασμό στο δάσκαλο εκείνον που κάθε φορά θα με προτρέπει, να είμαι απλώς……εγώ. Σε αυτόν που θα μου μιλά για αγάπη, για ανθρωπιά, για αλληλεγγύη, σε αυτόν που δεν θα κομποδένει και δεν θα μου ψαλιδίζει τα φτερά. Ως γονιός θα δείξω σεβασμό, στον δάσκαλο εκείνον που με πολύχρωμες μόνο κιμωλίες θα γράφει στων κοριτσιών μου μέσα την ψυχή και ο μαυροπίνακας, δεν έχει θέση εκεί.........
Καλό ξημέρωμα συμμαθητές μου!!!
Καλή αρχή σε δάσκαλους, καθηγητές, γονείς και μαθητές.

Mπορείς πάντα να αμφισβητήσεις το γκρίζο αυτής της πόλης.......κοιτώντας μακριά, το χρώμα που ρέει από την έκρηξη ενός σύννεφου. Μπορείς πάντα να αμφισβητήσεις το γκρίζο αυτού του κόσμου.......κοιτώντας ακόμα πιο μακριά, πέρα από τα σύννεφα....... Καλό βράδυ!!! Ας είναι γκρίζο και βροχερό, μπορείς να το κάνεις να αξίζει.....

Ήταν ένα καλοκαίρι που.......

βούτηξε η ψυχή μας σε θάλασσες μελίχρυσες, πέταξε μες στον ουρανό με γλάρους, μέθυσε με βασιλικούς και γιασεμιά, τραγούδησε σε αυλές παρέα με κοτσύφια, περπάτησε σε βράχια, σε βότσαλα, σε άμμο, περιπλανήθηκε, ήπιε, χόρεψε, φιλήθηκε, αγκαλιάστηκε μες στα σοκάκια του Αιγαίου, ντύθηκε στα λευκά, κολύμπησε ολόγυμνη.........όμως τέλειωσε. Το φως αρχίζει να μειώνεται, ο ήλιος πέφτει για ύπνο πιο νωρίς, σύννεφα κρύβουν τα άστρα και το φεγγάρι, πλησιάζει ο καιρός..... πηχτά σκοτάδια θα περνάνε πλάι μας πάλι όλο και πιο συχνά, καταιγίδες θα σαρώνουν την ησυχία και τη γαλήνη μας, αστραπές θα χωρίζουν στα δυο τις νύχτες μας, δάκρυα και σταγόνες βροχής θα γίνονται ένα, ο φόβος που κάτω από τόσο φως άρχισε διάφανος να γίνεται, θα αρχίσει να βγάζει πάλι πλοκάμια και να θεριεύει. Δεν θα κλειστούμε όμως στο καβούκι μας, στους τέσσερις τοίχους με οράματα και εικόνες καλοκαιριού, του χθες. Θα ορμήσουμε και θα κυριεύσουμε ακόμα και το απόρθητο όπως μας φαίνεται κάθε χρόνο οχυρό, που λέγεται χειμώνας. Η θάλασσα πρέπει να αγριεύει και να γεννάει κύματα, για να μαζεύουμε κοχύλια το καλοκαίρι πάλι απ΄τις ακτές και για να βρίσκουμε μπουκάλια με μηνύματα.....
Όλα τα μαγικά τοπία και οι μαγικές στιγμές θα υπάρχουν πάντα μες στα συρτάρια του νου μας, της ψυχής μας, μα αν χαθούμε μέσα σ' αυτά, αν ναυαγήσουμε σε αυτά, θα χάσουμε τη συνέχεια.........

Φθινόπωρο

Όσο η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο, όσο το φεγγάρι γυρίζει γύρω από αυτήν και όσο το Φθινόπωρο ακολουθεί το Καλοκαίρι, η ζωή μας θα κινείται και αυτή κυκλικά. Πάντα θα υπάρχουν εύκολοι και δύσκολοι καιροί. Πάντα θα βγαίνουμε φωτογραφίες μέσα σε μουντό και μέσα σε φόντο φωτεινό. Πάντα θα έρχεται και ο Χειμώνας. Η αντιμετώπισή του φέτος ας γίνει μία από τις πιο μεγάλες προκλήσεις της ζωής μας. Είμαστε σε μια εποχή αγωνίας, αλλά όχι μόνο. Αυτή η δροσιά του Φθινοπώρου, το αεράκι, το ψιλόβροχο, η μυρωδιά της γης........έχετε περπατήσει ξυπόλητοι πάνω στα πεσμένα φύλλα; Δεν υπάρχουν άσχημες συνέπειες για τα πέλματά, αντίθετα, η άμεση επαφή μας με τη γη, κάποιες σταγόνες γυμνής μα πανέμορφης αλήθειας επάνω στο πρόσωπο και στο κορμί μας, μπορούν να κρατήσουν για κάμποσο καιρό την ψυχή μας ζωντανή. Είναι εποχή ευκαιρίας, για να έρθουμε πιο κοντά στη φύση, πιο κοντά στον εαυτό μας. Θα τα καταφέρουμε, μη μου βιάζεστε. Δείτε τη φύση, ποτέ δε βιάζεται. Τα μεγάλα δέντρα δεν ψηλώνουν σε μία νύχτα και στη διαδικασία της ανάπτυξής τους χάνουν ανθούς, φύλλα, φλοιό, κλαδιά, τη ζωντάνια τους για λίγο. Έτσι είναι, κάθε τι όμορφο και μεγαλοπρεπές μέσα στο κόσμο χρειάστηκε χρόνο για να γίνει. Χρόνο για να θεραπευτεί, για να αναπτυχθεί. Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Πάντα αυτό γίνεται, αλλά και τώρα.......καλά είμαστε. Μια ματιά στις γειτονιές του υπόλοιπου κόσμου, εύκολα θα μας πείσει......
Αν θες και εσύ να "ψηλώσεις".........μην παραιτείσαι, μην τα παρατάς!!! Η άνοιξη θα ξανάρθει, μαζί και το Καλοκαίρι. Τώρα, Φθινόπωρο, χαράζουμε πορεία και πρέπει να είμαστε σίγουροι πως είναι προς το φως........

φωτογραφία Αγγελική Κρόκου

Σεπτέμβρης

Έτσι είναι......κάποιοι φεύγουν, άλλοι έρχονται, άλλοι ανοίγουν πανιά για το άγνωστο και κάποιοι μένουν άθελά τους ή πεισματικά αμετακίνητοι. Η ζωή πάντως κινούμαστε δεν κινούμαστε, προχωράει. Οι εικόνες που βλέπουν τα μάτια μας δεν είναι ποτέ ίδιες. Πάντα κάτι αλλάζει.....το φόντο, τα χρώματα, μια ρυτίδα προστίθεται, άλλη σβήνει, γκριμάτσες, συναισθήματα που άλλοτε κάνουν τις εικόνες φωτεινές και άλλοτε σκοτεινές. Ευτυχώς που εικόνες, πρόσωπα, στιγμές, τοπία διατηρούνται αναλλοίωτα για χρόνια μέσα στη μνήμη μας, ευτυχώς που μένουν αναλλοίωτα σε άλμπουμ και κορνίζες, γιατί η ζωή αλλάζει, προχωράει. Κινείται σε δρόμους, στον αέρα, σε θάλασσες. Σε άλλο λιμάνι ήσουν χθες, σε άλλο σε πάει σήμερα. Και εσύ στα μέσα της διαδρομής σου αναρωτιέσαι.......πάω καλά; Θα δείξει......
Σεπτέμβρης, νέος μήνας. Ολόφρεσκες στιγμές μας περιμένουν, νέες προκλήσεις, ευκαιρίες, πρόσωπα και εικόνες. Φθινόπωρο, όπως πάντα λίγο μελαγχολικό, γι αυτό.......ας κρατήσουμε την ομορφιά του καλοκαιριού αναλλοίωτη στην ψυχή μας, ως τα βαθιά γεράματα του χειμώνα μας......
Καλό μήνα!!!!

φωτογραφία Αγγελική Κρόκου

Κρήτη, λιμάνι και απάγκιο της ψυχής μου

Eννέα χρόνια. Εννέα ολόκληρα χρόνια πέρασαν καρδιά μου από τότε και μέσα σε αυτά ταλαιπωρήθηκες τόσες φορές. Πολλές και οι χαρές δε λέω, αλλά εγώ σου στέρησα κάτι που ήξερα πως αγαπάς πολύ. Δεν το ΄θελα καρδιά μου, είναι που δεν μπορούσα να στο παρέχω. Πάντα όμως μαζί σου το ονειρευόμουν και έβρισκα χίλιους τρόπους για να μας φέρνω πιο κοντά του. Και να, μετά από τόσα μακροβούτια στα βαθιά, την ώρα ακριβώς που κατάφερνες μετά από τόση ταλαιπωρία να βγεις και πάλι στη στεριά, ένα πελώριο κύμα που νόμιζες αρχικά πως μες στη θάλασσα ξανά θα σε παρέσυρε, ένα μπουκάλι δίπλα στο πονεμένο σκαρί σου ξέβρασε. Στεγνώσαμε και οι δυο μέσα σε δυο λεπτά, η αναπνοή επανήλθε στα φυσιολογικά, αλλά αυτό που έντονα θυμάμαι είναι………..το χρώμα που συνεχώς άλλαζε μες στα μάτια σου καρδιά μου. Πήραν εκείνο της έκπληξης, της συγκίνησης, της ελπίδας, της χαράς, μα πιο ωραία από ποτέ , έδειχνες όταν τα μάτια σου καρδιά μου, ψυχή μου, πια δεν έβλεπα, γιατί με ευγνωμοσύνη βάφτηκαν και τα ΄κλεισες. Σηκώθηκα όπως όπως, άρχισα να μαζεύω σπάγκους, ξύλα και ότι άλλο πολύτιμο είχε ξεβράσει εκείνο το κύμα και άρχισα να ανακατασκευάζω το κορμί μου, το σκαρί σου. Με φύκια, κοχύλια, έφτιαξα ένα κολιέ που πέρασα απαλά καρδιά μου στο λαιμό σου και βουτηγμένες και οι δυο μας στο χρώμα της ευτυχίας, πήραμε φόρα για ήρεμα πια, γαλανά νερά. Έσπασα πάνω στην πλώρη μου το μπουκάλι που μέσα σαμπάνια δεν είχε, μα ήταν γεμάτο τσικουδιά και φύγαμε. Με ένα άσπρο μικρό πανάκι που φούσκωνε ελαφρά, κινήσαμε για να δώσουμε το μήνυμα που ήταν μέσα , σε δυο υπέροχα παιδιά.
«Με τσι Μινωικές γραμμές στην Κρήτη μας να πάτε,
που όλοι μας κατέουμε πόσο την αγαπάτε!!!!!»
Μαζί και τρία εισιτήρια καρδιά μου, για σένα-για μένα και για τα δυο μας τα παιδιά. Καρδιά μου!!! Σε πόσες δοκιμασίες σε έβαλα, σε έβαλαν, πόσα στερήθηκες, πόσα χρόνια σου στέρησα το Νησί που τόσο αγαπάς. Μα εσύ ποτέ δε χάνεις την πίστη σου, γνωρίζεις πως πέρα απ΄ το κακό και το καλό παραμονεύει για σένα σε κάποια γωνιά. Γι αυτό……χόρεψε!!! Σούστα, Μαλεβιζιώτη, Πεντοζάλη, ξέρεις τόσες φιγούρες πια. Χόρεψε, το αξίζεις!!! Έτοιμες οι βαλίτσες για τα κορίτσια, έτοιμες και για εσένα καρδιά μου που νιώθεις πάλι νέα, κοπελιά.
Ψυχή μου εσύ είσαι έτοιμη;
Αύριο πρωί στις έντεκα
σαλπάρεις για την Κρήτη
και πρώτο δώρο των ματιών σου
θα ΄ναι η κορφή του Ψηλορείτη.

Να είστε καλά όλοι!!! Να πιστεύετε!!!! Εκεί που όλα φαίνονται χαμένα, ξαφνικά, γίνεται το θαύμα.
Ευχαριστώ αυτόν που εκπλήρωσε την επιθυμία της καρδιάς μου, αυτόν που μας στέλνει στο μέρος που έζησε χρόνια το κορμί μου, εκεί που βρίσκει γαλήνη η ψυχή μου.

Καλησπέρα, καλησπέρα!!! Το ξέρω χάθηκα, αλλά κολυμπούσα για άλλη μια φορά στα ανοιχτά και στα βαθιά......στα απέραντα δύσκολα. Για λίγο με φοβίζουν είναι η αλήθεια, αλλά τελικά με κάνουν κάθε φορά και καλύτερη κολυμβήτρια. Όταν κουράζομαι γυρίζω για λίγο ανάσκελα και αφήνομαι στα κύματα, αλλά τα δυνατά από την πάλη μπράτσα της ψυχής μου με απλωτές τεράστιες στο τέλος τα νικούν. Δεν ξέρω πόσο αντέχει ένα κορμί, ίσως μια μέρα η θάλασσα όπως τα ξύλα και τα φύκια κάπου να το ξεβράσει, όμως η ψυχή........γ αυτήν θα κολυμπώ όσο χρειαστεί. Κύματα αυτήν δε θα την πάτε όπου θέλετε εσείς, αυτήν για παραλίες με μαγικά, παραδεισένια γαλαζοπράσινα νερά την προορίζω......
Kαλά αυγουστιάτικα ταξίδια σε όλους!!!!

Έλα καράβι πάρε μας......

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν’ αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ’ άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Brazil vs Mexico.

Tι άλλο να ευχηθώ από......... ισοπαλία.
Μακάρι η Βραζιλία απόψε να συνθλίψει τη φτώχεια του Μεξικού και το Μεξικό της φτώχεια της Βραζιλίας και εμείς....να απολαύσουμε τρώγοντας nachos και πίνοντας caipirinha έναν αγώνα που θα γράψει ιστορία. Eύχομαι στο τέλος ετούτης της βραδιάς, οι ποδοσφαιριστές τις μπλούζες τους να βγάζουν και με το πράσινο, το κίτρινο, το κόκκινο, το λευκό, το μπλε να ντύνουν τη νεογέννητη φωτεινή ελπίδα.

Η μεγάλη του έρωτα εποχή

Καλοκαιράκι!! Η μεγάλη του έρωτα εποχή!! Ήλιος μελίχρυσος, αστέρια, βλέμματα επίμονα, διαπεραστικά, λόγια μεγάλα, μελιστάλαχτα, φιλιά παθιασμένα και τρυφερά. Έρωτες καλοκαιρινοί. Πέπλα ηδονής, σιωπής και μυστηρίου κάτω από ολόγιομα φεγγάρια, πάνω σε βότσαλα που μοιάζουν μεταξένια και μέσα σε απάτητες για μας αγκαλιές. Διαρκούν ή εξασθενούν κάπου στα τέλη Αυγούστου; Όχι καλοί μου, να τον ζήσετε αν τύχει και το βέλος του βαθιά σας καρφωθεί. Μπείτε στο τούνελ της παραφροσύνης του, χάστε το βήμα σας, τη λογική σας - έρωτας εκ του ασφαλούς δεν ξέρω να υπάρχει- μα μη μετατρέψετε την παραδείσια ανάμνηση σε χειμωνιάτικο εφιάλτη. Μην ελπίσετε μάταια πως οι πεταλούδες που ίσως νιώσετε στην καρδιά σας, θα βρουν το δρόμο εύκολα για τα σοκάκια της δικής του, της δικής της. Μην ξεκινήσετε το καλοκαιρινό αυτό ταξίδι, ελπίζοντας φέτος πως στο πλοίο, σε κάποιο μπαρ ενός νησιού, σε κάποια θορυβώδη ή απόμερη παραλία θα βρείτε το άλλο σας μισό. Ζήστε τον έρωτα, όπου τον συναντήσετε, μα δίχως καμία προοπτική. Η μάταιη ελπίδα τρελαίνει ακόμα και τον πιο δυνατό…..μη μου βιαστείτε να σας φανταστείτε αγκαλιασμένους, δώρα να ανταλλάσσετε κάτω από δέντρα χριστουγεννιάτικα. Χαθείτε στα καλοκαιρινά του έρωτα φιλιά, αγγίξτε μαζί τα αστέρια, χωρίς το φόβο όμως μήπως κατά Σεπτέμβρη μεριά λησμονηθείτε. Μόνο έτσι, έχετε ελπίδα του χρόνου μαζί να μαζεύετε κοχύλια και να μετράτε τα βότσαλα που πάνω τους κυλιστήκατε, σε εκείνη την παραλία.
Εξάλλου, μόνο ο έρωτας που έχει την τόλμη να γίνει αγάπη νικάει το χρόνο και αιώνια ζει…..και αυτό δε συμβαίνει καλοκαίρια. Αυτό για να συμβεί πρέπει απλώς να το αξίζουμε. Αυτό μπορεί να συμβεί αν είμαστε έτοιμοι να το ζήσουμε....ακουμπισμένοι χαλαρά στην κουπαστή του μπαλκονιού μας, ως άνθρωποι ολόκληροι, όχι μισοί….

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Καλό καλοκαίρι στα παιδιά του δημοτικού, καλό καλοκαίρι στη Ρίτα, στη Μαντώ, που συχνά αγνούν επιδεικτικά το Υπουργείο Παιδείας, βγάζουν στην άκρη τα θρανία, στρώνουν ένα χαλί στη μέση της αίθουσας, βάζουν στο κασετόφωνο μουσική και ποτίζουν τις ψυχές των παιδιών μας με Ελύτη, Βρεττάκο, Ρίτσο..... Αυτές οι δασκάλες δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Διδάσκουν πάνω από είκοσι χρόνια, μα συνεχίζουν να διδάσκονται, λένε οι ίδιες, σε ένα σχολείο εδώ δίπλα, σε ένα θρανίο συχνά καθισμένες, όπως τα υπόλοιπα παιδιά, και κάτω απ΄τα δέντρα του προαυλίου. Αφήνουν όλο το χρόνο την πόρτα ανοιχτή στη μουσική, την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο. Έτσι ζεσταίνουν τις κρύες τάξεις τους το χειμώνα και τις δροσίζουν την άνοιξη και τα καλοκαίρια. Σε εκείνες τις μέρες του έτους που ραντεβού έχουνε με την ιστορία της πονεμένης μας Ελλάδας, γκρεμίζουν τοίχους συμβολικά. Ενώνουνε τις φωνές τους μαζί με των παιδιών μας, τις κάνουν κραυγές δυνατές που σπάνε τα τύμπανα τα δικά μας, τις κάνουν μαστίγια στην πλάτη μας, χαστούκια ντροπής στα μάγουλά μας. Έχουν φωτίσει τους γκρίζους τοίχους της αίθουσας με τον λαμπρό πολιτισμό μας, με λέξεις όπως αγάπη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, άγνωστες πια για μας στο λεξιλόγιο μας. Αυτές οι δασκάλες - έμπνευση, άνθρωποι, άγγελοι, φάροι - παίρνουν τα παιδιά μας αγκαλιά όταν τους πονάει η κοιλιά και αφουγκράζονται πάντα τον πόνο και τη χαρά τους. Την έδρα τους κάνουνε παρτέρι και μέσα σε γλάστρες φυτεύουν σπόρους λουλουδιών, μαζί και τα όνειρα των παιδιών μας.
" Μη με χειροκροτάτε εμένα, τα παιδιά, τα παιδιά!!!" είπε με δάκρυα πάλι σήμερα στα μάτια η Μαντώ. Δάκρυα υπερηφάνειας για τα πολλά παιδιά της, που μας παρουσίασαν όχι κάτι ανάλαφρο, καλοκαιρινό, αλλά το " Θρηνητικό συναξάρι για την Άλωση" . Ουκ εάλω το Φως!! φώναζαν περήφανα και εκείνα με τη σειρά τους για τον εαυτό τους και τη δασκάλα τους. " Όχι εμένα, τα παιδιά το αξίζουν τώρα. Εγώ......αν μετά από χρόνια με δουν τυχαία στο δρόμο και δεν αδιαφορήσουν, τότε θα ξέρω σίγουρα πως αρίστευσα ως μαθητής, πως πέτυχα ως άνθρωπος, μα ......έχω πολύ δρόμο ακόμα".

Αφιερωμένο......

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ
Γ. Ρίτσος

ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε
λουλούδια από τον ουρανό.
Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας που
περπατάμε ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα
του ήλιου.
Η φωτιά κάηκε ολόκληρη και γίνηκε πάλι φωτιά.
Φτιάχνουμε λουλουδένια δαχτυλίδια κι αρραβωνιαζόμαστε με τα
δέντρα, με τον αέρα, με την πρώτη σιωπή.
Κάθε λιθάρι μας ξέρει όπως εμείς ξέρουμε κάθε αστέρι που κοιμάται
στο νερό.
Τα βράδια οι ακακίες περνούν απέξω απ’ τα παράθυρα μας, πηδάνε
το ανοιχτό περβάζι μας κι αφήνουν στο ποτήρι ένα κλωνάκι ολάνθιστο.
Φέραμε πάλι στο μεγάλο πράσινο χωράφι τον εύθυμο θεό των
αμπελιών, που απ’ τα γένια του στάζουν οι μούστοι, που τα πόδια του
μοιάζουν με του τράγου κι όμως το βλέμμα του είναι μαλακό και
τρυφερό σαν ου Χριστού.
Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα.
Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας, κι η καρδιά μας είναι
πιο πολύ απ’ τ’ άστρα.
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
..........................................