"Οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο, αλλά η κοινωνία που τους αγνοεί και τους χτυπάει έχει πάντα άδικο." Δεν ξέρω δυστυχώς ποιος το έχει πει, μα συμφωνώ μαζί του.
Όχι, δεν είμαι υπέρ των καταλήψεων, ανέκαθεν ήμουν υπέρ του διαλόγου. Του διαλόγου του εποικοδομητικού όμως. Του δημιουργικού, του καρποφόρου, του σωτήριου κάποιες φορές… Δεν είμαι υπέρ των καταλήψεων, αλλά είμαι υπέρ ενός διαλόγου που θα πρέπει να διεξάγεται στην ώρα του. Να διεξάγεται όμως! Είμαι υπέρ ενός διαλόγου όπου υπάρχει ισοτιμία, όπου το κάθε μέρος μπορεί να εκφραστεί ΕΛΕΥΘΕΡΑ, χωρίς να επαπειλείται από τη "θέση" του άλλου. Ενός διαλόγου που επικρατεί ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ήθος και όχι αλαζονικό, απαξιωτικό, περιφρονητικό ή ΕΚΦΟΒΙΣΤΙΚΟ. Λυπάμαι! Λυπάμαι για τους νέους μας και ντρέπομαι για συνομήλικους μου. Ντρέπομαι για αναρτήσεις, σχόλια και δηλώσεις. Από πολιτικούς, από δημοσιογράφους αλλά και από γονείς. Λυπάμαι, όχι για τις μάσκες που πρέπει, αν πρέπει, να φορούν τα παιδιά μας, αλλά για την σκληρή και απάνθρωπη κριτική που τους ασκείται, επειδή ζητούν τα αυτονόητα. Τα αυτονόητα! Ακούστε τους. Ακούστε τους!!!! Δεν είναι φίδια, δεν είναι πίθηκοι, δεν είναι ανώριμοι όπως τους χαρακτηρίζουν κάποιοι. Ποιοι είναι ανώριμοι; Αυτά τα παιδιά που τους δόθηκε το δικαίωμα να ψηφίζουν στα 17; Αυτά τα παιδιά που τους δόθηκε το δικαίωμα να αλλάζουν φύλο στα 15; Αυτά τα παιδιά που τα απογεύματα, σε αργίες, σε διακοπές μοιράζουν φυλλάδια ή σας σερβίρουν τον καφέ σας; Αυτά τα παιδιά που περιθάλπουν όποιο πλάσμα βαρέθηκαν και εγκατέλειψαν ανεύθυνοι ενήλικες; Αυτά τα παιδιά που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ξεγνοιασιά, ανεμελιά, παιχνίδι, ουσιαστική επικοινωνία, ελεύθερος χρόνος ακόμα και το ζεστό φαγητό, για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος; Για αυτά τα παιδιά μιλάμε; Για αυτά; Ποιος πήγε με πραγματικό ενδιαφέρον έξω από τα κάγκελα, ναι, έξω απ΄ τα κάγκελα, να τα ρωτήσει, πώς νιώθουν με όλα αυτά που βιώνουν; Πώς νιώθουν!! Ειδικά τα μεγαλύτερα παιδιά. Εφτά ώρες σχολείο (με μάσκες, χωρίς κλιματιστικά, ανοιχτά παράθυρα και ένα χειμώνα μπροστά …), φροντιστήρια (με μάσκες), μετακινήσεις (με μάσκες, αλλιώς τα ποδαράκια να είναι καλά), εργασίες, αθλήματα ( για τις σχολές που απαιτούνται), φαγητό στο πόδι, γονείς απόντες ( για να τα βγάλουν πέρα) και διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα, να βγει μια εξεταστέα ύλη που ανάθεμα και αν την καταλαβαίνει κανείς από εμάς. Σας φαίνονται φυσιολογικά όλα αυτά; Δεν είναι!!! Και όμως, παρ’ όλα αυτά, το παλεύουν. Παλεύουν να κρατήσουν το παιδί μέσα τους ζωντανό, μαζί και τα όνειρά τους. Παλεύουν να διατηρήσουν το χαμόγελο τους. Παλεύουν να ανακαλύψουν την ταυτότητα τους . Παλεύουν για την αποδοχή τους από την κοινωνία, για μία θέση μέσα σε αυτή. Παλεύουν να προσαρμοστούν σε αυτούς τους απάνθρωπους, για όλους μας, ρυθμούς. Παλεύουν, μα αν με ρωτάτε, δεν ξέρω πραγματικά πώς την παλεύουν… με όλη αυτήν την πίεση, το άγχος τους για το αύριο, με μάσκες, με αντισηπτικά, με υστερία γύρω τους, με όλα τα πρέπει και τα μη και χωρίς ταυτόχρονα την προσμονή μίας χαράς, μιας ομαδικής σκανδαλιάς, ενός πάρτι, αλλά και μιας σχολικής γιορτής αν θέλετε, μιας εκδήλωσης, ενός σχολικού χορού, ενός ομαδικού παιχνιδιού, ενός διαλείμματος με όλους τους φίλους, μιας εκδρομής. Χωρίς την προσμονή της πενταήμερης, που όλοι μας ξέρουμε ότι δεν είναι μια απλή εκδρομή, αλλά ένα μαθητικό όνειρο, μια μαθητική φαντασίωση, μια τονωτική ένεση για τα παιδιά της Γ Λυκείου ειδικά. Κι όμως, παλεύουν, με αξιοπρέπεια και ξεπερνώντας πολύ συχνά τους εαυτούς τους. Πότε "ανασαίνουν" φυσιολογικά; Όταν τους παίρνεις ο ύπνος με το βιβλίο στο χέρι ή όταν καταφέρνουν να μαζευτούν για καμιά ώρα στις πλατείες. Με τι; Με ένα δίευρο συνήθως για μια coca cola στα τρία. Γιατί αυτά είναι τα παιδιά μας. Έχουν επίγνωση της οικονομικής κατάστασης και κατανόηση. Εμείς; Έχουμε επίγνωση και σεβασμό απέναντι στα συναισθήματα των παιδιών μας; Τους ρωτήσαμε πώς ένιωσαν τρεις μήνες μακριά απ’ την παρέα τους; Η πολιτεία; Σέβεται, καταλαβαίνει το παιδί, τον νέο; Για την ψυχική τους υγεία θα ενδιαφερθεί κανείς;
Είναι ωραία τα παιδιά μας! Είναι ωραίοι οι νέοι μας. Πάντα ήταν ωραία τα νιάτα!!!! Και ανέμελα ταυτόχρονα. Υπήρξαμε ανέμελοι, βλέπουμε τις διαφορές… τι δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν; Τι; Ακούστε τους νέους!! Ακούστε τα παιδιά!! Δεν είναι από εκείνα τα λίγα, που βασανίζουν ζώα, που καταστρέφουν δημόσια ή ιδιωτική περιουσία, που καίνε τράπεζες, αυτοκίνητα και μεγαλώνοντας και ανθρώπους. (ακόμα και αυτά εγώ λυπάμαι, γιατί πριν γίνουν θύτες σίγουρα υπήρξαν θύματα). Είναι καλά τα παιδιά μας. Και τα ανυπάκουα φυσικά! Και τα παιδιά των καταλήψεων, ναι! Όλοι ξέρουμε τι παιδιά μεγαλώνουμε και όπως βλέπω, ακούω και διαβάζω, όλοι καμαρώνουμε. Όλοι ξέρουμε ποια είναι στ' αλήθεια τα παιδιά που βρίσκονται "στον κόρφο των σχολείων μας". Αν κάτι δεν μας αρέσει, αν κάτι μας χαλάει, ας κοιταχτούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στους καθρέφτες μας πριν κρίνουμε. Είναι τα δικά μας παιδιά. Είναι τα παιδιά των εκπαιδευτικών. Τα παιδιά μιας κοινωνίας. Μια πολιτείας. Ακούστε τα λοιπόν! Φυσικά και έχουν άποψη! Δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις, έχουν και δικαιώματα. Αφήστε το μέλλον να μιλήσει και λάβετε τα λόγια του σοβαρά υπ' όψιν σας. Παιδιά σε κρίση. Παιδιά που ζητούν τα αυτονόητα. Μαζί και έναν κόσμο όμως από εμάς, που ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να τους παραδώσουμε καλύτερο απ’ ότι τον βρήκαμε.
"Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"
Αγγελική Κρόκου
Μια απλή μαμά με μόνη σημαία της την αγάπη. Μία μαμά με σεβασμό σε όλα τα πλάσματα του κόσμου. Μία μαμά με μια τρελή αγωνία για το μέλλον αυτού του κόσμου...
