Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Τόση ώρα σε κοιτώ...

και η αλήθεια είναι πως θα ΄θελα να γνωρίζω το όνομα σου...
Να σε λέω Άγγελο ή μήπως Αγάπη; Ελπίδα;
Εγώ πάντως Ειρήνη μου, θέλω να ξέρεις πως θα ΄θελα να σε βλέπω με λουλούδια στα όμορφα μαλλιά σου και αντί να βρίσκεσαι τώρα εκεί, να τρέχεις μέσα σε γεμάτα στάχυα αγρούς. Να μαθαίνεις τους άλλους να σπέρνουν τα ονόματά σου, να τα οργώνουν, να τα θερίζουν. Να τους μαθαίνεις να ποτίζουν και να θρέφουν με αυτά, και άλλους με τη σειρά τους....
Οι χώρες Σωτηρία μου απ΄όπου θα περνάς, από τον Πλούτο της ψυχής σου, γρήγορα να πλουταίνουν. Η γη να γεμίζει με καρπούς, να πρασινίζουν τα λιβάδια και όλα τα ονόματα που σου εδωσα και τόσο σου πηγαίνουν, να γεννούν συνεχώς και να πληθαίνουν....
Φοβάμαι ομορφοκόριτσο! Φοβάμαι τη μέρα που η θλίψη και η οργή σου για αυτήν τη βίαιη αρπαγή των νεανικών ονείρων σου και για όλον το βιασμό που έχει υποστεί η ζωή σου, σε οδηγήσουν στην απόφαση, να μην αφήσεις κανένα σπόρο να φυτρώσει ξανά πάνω στη γη μας, στη δική σου.

Μήπως σε λένε Δήμητρα τελικά; Γιατί είναι πραγματικά θεϊκή η ομορφιά, μα και η σιωπή σου....
.............
Καλημέρα όμορφε κόσμε!!


Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

-Αφού σε ξέρω...εσένα σου αρέσουν οι αλλαγές!
-Και τι να κάνω;
-Ξεκίνα αντί για συνοφρύωση, να δίνεις πολλά χαμόγελα και τόπο στην οργή...
-Θα αλλάξει κάτι με αυτό;
-Ίσως και ο κόσμος σου όλος....!!!



Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Πόσο μαγικό είναι...

και πόσο κουράγιο, πόση δύναμη απαιτείται για να σου ανοίξει κάποιος την κύρια πόρτα εισόδου της ζωής του! Αυτήν την βαριά, τη συμπαγή που κρύβει όχι τη μισή, μα όλην την αλήθεια του....Να αφήνει μισάνοιχτο αρχικά, το κάποτε ερμητικά κλειστό και τελικά μέσα απ΄το διάπλατο, να αναλαμβάνει και την ξενάγηση μέσα στους φωτεινούς και σκοτεινούς διαδρόμους και τις ρυτίδες όλες της ψυχής του.
Να σε αφήνει να κοιτάξεις όλους τους πίνακες που έχει συλλέξει και κρέμονται επάνω στους γερούς και τους σαθρούς του τοίχους, και εσύ.......διακριτικά, με σεβασμό όπως αρμόζει σε κάθε χώρο ιερό, απλά να ακούς ...την κάθε μουντή και φωτεινή ιστορία. Να μην αγγίζεις, να μη μιλάς, μόνο να βλέπεις....μια φύση νεκρή που κάποιο γέλιο τη σαλεύει, μια ζωντανή να αιμορραγεί, αράχνες, σπασμένα τζάμια, κορνίζες άδειες, πίνακες που έχουν σαν θέμα τη ντροπή, άλλους της περηφάνιας....
Ο ένας να ξεναγεί και o άλλος, εσύ, μόνο να ακούς, να βλέπεις και ίσως να νιώθεις αν το θες...τον ήρωα, το δειλό, τον δούλο και τον κατακτητή, το άσχημο και το όμορφο στο ίδιο πάντα πρόσωπο.
Να φεύγεις στο τέλος και να λες..."σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και μου έδειξες όλους τους πόνους και τις χαρές της συλλογής σου, που μ΄έβαλες μέσα στην αλήθεια σου...ξέρω, θα κλείσω φεύγοντας! Ανοίγεις μόνο σε όσους διακριτικά χτυπούν και μπαίνουν μόνο, όσοι σκουπίζουν πρώτα καλά τα πόδια τους...."
"Καλά το κάνεις!! Δικαίωμα της ψυχής σου..."





Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Tι όμορφα τα όνειρα που σε ξυπνούν με μια δροσερή ανάσα αγάπης...!! Δίνουν στη μέρα ένα άλλο χρώμα...
Καλημέρα!!!!