Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Πολυτεχνείο


   Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα. Τι έχει απομείνει άραγε; Μια σχολική και αυτή τσαπατσουλίστικα στημένη εορτή ή μήπως μια ευκαιρία ακόμα για περισσότερες ανιαρές και άνευ ουσίας κομματικές δηλώσεις; Μια ευκαιρία για να ξεσπάσουμε το θυμό μας ή για να βγάλουμε τα όποια απωθημένα μας καίγοντας γι άλλη μια φορά κάδους, αυτοκίνητα,, δημόσια ( δική μας) περιουσία ή μία μήπως ακόμα ευκαιρία για να κατηγορήσουμε τους απέναντι αλλά ...... "όχι, μη με κοιτάτε εμένα!!!" Σε ετούτη εδώ τη μέρα αρμόζουν μονάχα πολλά λεπτά σιωπής και μέσα από εκεί η ευκαιρία μας για περισυλλογή.......
 Ξεχάσαμε το ΟΧΙ, ξεχάσαμε τη 17η Νοεμβρίοιυ, ξεχάσαμε  όλο το αίμα και τις θυσίες για να μπορούμε να ζούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Ξεχάσαμε τόπους θυσίας και αιματοχυσίας. Γνωρίζουμε τα Καλάβρυτα για όλες τις πίστες που πάνω σε πέδιλα κυλούν αμέριμνα τα όνειρα της αφρόκρεμας ,για τα  σαλέ που απολαμβάνουμε φλυτζάνια ξέχειλα ματαιοδοξίας, μα λίγοι γνωρίζουν πως και εκεί γράφτηκε Ιστορία. Πολυτεχνείο, ωραίο κτίριο με κολώνες που χάνεται μέσα στο γκρίζο της Πατησίων, μα έλα που όμως δεν είναι αυτό. Είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο που κατατάχτηκε μέσα στα πρώτα καλύτερα ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια της Ευρώπης, αφού προηγουμένως γράφτηκε και εκεί, με αίμα Ιστορία.

Δημοκρατία… ξέχασε ακόμα και εκείνη η γενιά του Πολυτεχνείου όταν ανέβηκε στην εξουσία. Μα για εμάς, ακόμα δεν ήρθε η ώρα; Πότε όλα  τα like και  votes  στο internet θα σηκωθούν απ τις καρέκλες και μ΄ ένα μεγάλο ΟΧΙ γραμμένο με θαλασσί θα σταματήσουν τη νέα γενιά –και όχι μόνο- των Ελλήνων που αναζητά καλύτερη τύχη εγκαταλείποντας τη χώρα; Πότε θα αρχίσουμε να ξεφυλλίζουμε σελίδες της ιστορίας και ΟΧΙ θα πούμε σε αυτές που μας μιλούν για τη ζωή των δήθεν σταρ των ημερών μας και που φροντίζουμε...... με λύπη μου βλέπω πως φροντίζουμε , μη χάσουμε τελεία.  Πότε η χώρα και οι πλατείες θα πάψουν να γεμίζουν από σημαίες κόκκινες αλλά και αίμα; Πότε θα πάψει να πρασινίζει ο τόπος από σημαίες και από δάκρυα από χήρες και ορφανά; Πότε γαλάζιο θα βλέπουμε μόνο στη γαλανόλευκη, στη θάλασσα και στον ουρανό μας;
 Είναι πολλά τα ονόματα, πολλές οι ημερομηνίες, μεγάλη η Ιστορία μας. Ξεχνιούνται όλα εύκολα κι αυτό είναι αλήθεια.  Τόμοι που ξεχάστηκαν , που ίσως δε διδάχτηκαν, που σκόπιμα διαγράφτηκαν, γιατί ίσως κάποιους δε σύμφεραν ή ίσως πονούσαν άλλους.
Μα ούτε μια γεύση από αυτά δε μεταφέρθηκε; Και αν μεταφέρθηκε, αλλοιώθηκε από την πολύ gourmet μαγειρική; Δε μπαίνουμε πια στο κόπο να διδαχτούμε απ΄ τη μαμά, να διδαχτούμε απ΄τη γιαγιά, γιατί βεβαίως άλλα απαιτεί το lifestyle της εποχής......... Πλούσια όμως είν΄η κουζίνα μας κι η φασολάδα μαζί με φέτα και ελιά το στυλ μας.
Δε θέλουμε τίποτα καινούργιο αν πρόκειται να διαγράφει το παλιό μας. Είμαστε χώρα ανοιχτή σε ανθρώπους, σε ιδέες, μα όχι να επιτρέπουμε σε αυτά να στέλνουν στα έγκατα της γης την ίδια αυτή τη χώρα που γέννησε τις ιδέες και  Έλληνες να στέλνουμε  να ζήσουν σε άλλες χώρες.


Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά; Πότε επιτέλους θα πάψουμε ΝΑΙ να λέμε σε κόμματα που ξέχασαν την ετυμολογία μαζί και την σημασία της λέξης Δημοκρατία
 Δε θέλουμε άλλους “δρόμους με τη δική τους ιστορία”. Δε θέλουμε άλλα ποιήματα και  τραγούδια γραμμένα για κάποιους ήρωες.  Δε θέλουμε άλλους ήρωες. Γέμισε ο τόπος αγάλματα και μνημεία. Δε θέλουμε άλλα μνημόσυνα, επετείους και θυσίες. Πρέπει επιτέλους μονάχα.................. να νικήσουμε,  γιατί ποτέ μας δε νικήσαμε τελικά. Ποτέ δε σπάσαμε όλες τις αλυσίδες και τώρα κινδυνεύουμε για άλλη μια φορά εμείς να σπάσουμε, να λυγίσουμε, να υποδουλωθούμε, να κλάψουμε, να ντροπιαστούμε, να μεταναστεύσουμε. Γιατί το σύνθημα “όλοι ενωμένοι και θα νικήσουμε” θα έπρεπε και να λέει…..”και έπειτα απ’ τις μικρές μας νίκες, μη σκορπιστούμε και μη  χαθούμε μες στα στενά του “κόσμου μας” παιδιά!!!”   Α.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

“Αρχάγγελος ”


                    
 Είναι φορές που  ξαφνικά
 καλπάζουν οι χτύποι της ζωής μου
                     από ένα θρόισμα φτερών
                     που πιάνει η αίσθηση ακοής μου.
                              
                     Είναι στιγμές που ειλικρινά,
                     δεν είναι παιχνίδι του μυαλού μου
                    Το νιώθω, μ’ αγγίζουνε φτερά
                     και πάψε επιτέλους να γελάς
                     φωνή της λογικής μου.
                             
                     Φύλακας Άγγελος στο φόβο, το θυμό
                    δίπλα στη στράτα, στο βήμα, στ’ άλματά μου
                    Ένας Αρχάγγελος που πε: “ζωγράφε μου πετώ”
                    Το ‘σκασε κι ήρθε κι άγγιξε τον ώμο την καρδιά μου

                     Είναι βραδιές που σκιάζομαι
                     στα δάση των παραμυθιών μου
                     Μα σαν τα φτερά του μ’ ακουμπούν
                     οι δράκοι λιώνουν απ’ το φως μου
                           
                     κι άλλες που τρέμω σαν βρεθώ
                     με δαίμονες της αβύσσου
                     Μα εκείνος μου λέει “μη φοβηθείς”
                     θα στείλω τον αυγερινό να δεις
                     στα έγκατα της γης σου

                      Φύλακας Άγγελος φαρόπλοιο, φεγγοβολεί
                      το δρόμο σα χάσω το χάρτη της ζωής μου
                      ένας Αρχάγγελος που φυγαδεύει την ψυχή
                      σαν κύμα σπάσει τελικά, το άλμπουρο, το σκαρί μου

                         Αγγελική Κρόκου  10/8/1997