Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Θεέ μου......

Καλησπέρα σε όλους!!!! Καλησπέρα και σε εμένα!!!
Για πες μου.............σε μένα απευθύνομαι, δε θέλω εσάς να σας κουράσω.....αλλά εγώ…. ξύπνησα με απορίες πάλι σήμερα…… 



Για πες μου λοιπόν.....υπάρχει κάτι που δημιούργησες αφού το είχες πρώτα οραματιστεί;
Έλα, σίγουρα κάτι υπάρχει που ονειρεύτηκες και άρχισες να το σχεδιάζεις, να το πλάθεις, να το τελειοποιείς……πες μου, πως ένιωσες τη μέρα που τ’ όνειρό σου πήρε την τελική μορφή; Σε αφήνω να το σκεφτείς….
Πες μου….και πως ένιωσες τη μέρα που τα σώματα που χρόνια ζωγράφιζες κάηκαν μέσα σε μια στιγμή; Τη μέρα που ένας ύφαλος στα δύο έσπασε εκείνο το πλοίο που κατασκεύασες. Πώς ένιωσες τη μέρα που καταστράφηκε ο αμπελώνας σου; Το όνειρο δηλαδή, που γέννησε όταν ήσουν παιδί ένα κλήμα και λίγο χώμα μες στις χούφτες σου.
Ότι και αν δημιούργησες που το ονειρεύτηκες, μικρό ή μεγάλο, όσο και να κράτησε η περίοδος της δημιουργίας του, από μια μέρα έως μια ζωή…..το ξέρεις…..το ξέρω…..πολύ το αγάπησες!!
Το αγάπησες από την πρώτη εκείνη στιγμή που πήρες στα χέρια σου καλέμι και σφυρί, που έπιασες το πινέλο, το μολύβι, το χαρτί………από εκείνη τη στιγμή που το οραματίστηκες να πετά και ας μη γνώριζες καν ακόμα ποια είναι η θέση η σωστή για τα φτερά…..Το αγαπούσες τόσο την ώρα το έπλαθες…….οραματιζόσουν την καλύτερη θέση που του αναλογεί….. γιατί ήταν το όνειρό σου, για σένα άξιζε ήδη…..
Αγάπησες την ιδέα που σου γεννήθηκε ….. όλα τα όμορφα συναισθήματά σου, τα χρώματα της ψυχής σου, όλο το είναι σου…..σε αυτή. Μόνο να δεις να παίρνει ζωή το όνειρο σε ενδιέφερε. Δε θυμάμαι να ευχόσουν όσο το έφτιαχνες να ραγίσει, να σπάσει, να ματώσει, να πονέσει…..δε σκεφτόσουν το τέλος του, ούτε το αίσιο καν…. Σε ένοιαζε μόνο να είναι καλοτάξιδο….το πλοίο, το αεροπλάνο, το βιβλίο σου, ο καρπός με το σπέρμα, αυτό που μεγάλωνε μες στα σπλάχνα σου….
Ότι ονειρεύτηκες, σε όποιο όνειρο με αγάπη ενεφύσησες ζωή……πολύ το αγάπησες!!
Σε ότι δημιουργεί η ομορφιά και η δύναμη της ψυχής σου εύχεσαι μόνο…..τα καλύτερα, καλό ταξίδι, καλή τύχη!!!! Έτσι δεν είναι;



Για πες μου όμως τώρα…..τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Θεός σε έχει εγκαταλείψει;
Ότι αδιαφορεί ….ότι δεν βρυχάται, δεν θυμώνει, δεν πονά, δεν κλαίει, όταν το δημιούργημά του απειλεί, απειλείται, σκοτώνει και σκοτώνεται….. στο μάταιο αυτού του κόσμου... Τι σε κάνεις να πιστεύεις ότι δεν ματώνουν τα σωθικά του όταν βλέπει το ίδιο του όνειρό του τελικά να δυστυχεί;
Διαφέρεις πολύ από αυτόν τον δημιουργό; Λες ο πόνος σου, όταν εκείνο το πρώτο κεραμικό που έγινε μπρος στα μάτια σου χίλια κομμάτια, να είναι μεγαλύτερος απ΄τον δικό του…… όταν βλέπει εσένα να γίνεσαι χίλια κομμάτια;
Αλλά όχι….. αυτός σίγουρα και κάποιος άλλος πάντα φταίει για όλα τα δεινά…. γιατί είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι για μία ήττα, μια δυστυχία, για έναν πόνο δικό σου ή του άλλου μπορεί την ευθύνη να έχεις εσύ και μόνο εσύ….. Όχι, μόνο τα εύσημα σου αναλογούν εσένα…. Σε εκείνον όμως εύσημα, όχι για το αριστοκρατικό, αλλά το θεϊκό αίμα που κυλά μέσα σου, για τις ικανότητες της ψυχής και του εγκεφάλου σου, για την μαγικό χτύπο της καρδιάς σου, την τελειότητα σου……ούτε λόγος…..
Θυμάσαι πόσες φορές τα έβαλες μαζί του μπροστά σε αυτό που θεωρούσες άδικο εσύ; Πόσες φορές έριξες σε αυτόν την ευθύνη για τους πολέμους, την πείνα, τη φτώχεια, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, τις αρρώστιες, τα ατυχήματα, τα εμπόδια……..και με πόση συχνότητα και ευκολία λες…..δεν υπάρχει Θεός!!! Πάντα στο στόμα σου το όνομά Του…..είτε ως ο έχων την ευθύνη για κάθε ανεπαίσθητο ή μέγα πόνο, είτε ως απλώς……ανύπαρκτος. Τι άδικο και αυτό……όταν από την άλλη…..στο γέλιο, στη χαρά σου, στην ευημερία σου, σπάνια είναι η αναφορά στο όνομά Του…..
Αλήθεια, πως νιώθεις όταν μόνο σε κατηγορούν και ποτέ δε σου αναγνωρίζουν ένα καλό που κάνεις; Ξέρεις….ξέρω……αλλά Εκείνος δεν έχει ανάγκη από αναγνώριση, Εκείνος δεν πονά, Εκείνος δε νοιάζεται, Εκείνος δεν υπάρχει……αλλά για κάποιο λόγο….πάντα φταίει…….
Θες αποδείξεις……..θες να Τον δεις να εκδικείται…..να ευνουχίζει βιαστές, να κόβει χέρια σε κλέφτες, να παίρνει κεφάλια δολοφόνων, να τιμωρεί, να τιμωρεί, να τιμωρεί…….μα τότε δε θα ήτανε μάλλον Θεός, μα άνθρωπος…. Μόνο μία σκληρή πλευρά του θα σε έπειθε ότι υπάρχει….Θεός τιμωρός…..τι κρίμα …..που αγνοείς την καλή, αυτήν της αγάπης, γιατί ευτυχώς, αυτήν μονάχα έχει……
Γιατί αυτό είσαι και εσύ…..γιατί …..ένας Θεός, μόνο Θεούς μπορούσε να γεννήσει, σε έναν κόσμο πολύ μεγάλο……
Πού να το φανταζόταν όμως…… ότι τη θεϊκή ομορφιά, τη θεϊκή φωνή, το θεϊκό νου, ο ένας Θεός θα το χρησιμοποιούσε ως όπλο φονικό εναντίων του άλλου….. Πού να το φανταζόταν ότι όλος αυτός ο κόσμος , η πλούσια αυτή γη δεν είναι αρκετή και ικανή για να εγκατασταθούν, να ριζώσουν, να καρποφορήσουν τα όνειρα όλων…. Πού να το φανταζόταν ότι τη δύναμή μας θα τη χρησιμοποιούσαμε για να φτιάχνουμε ουρανοξύστες, μόνο και μόνο για να μας ακούει καλύτερα όταν του τα ψάλλουμε.... Πού να το φανταζόταν ότι τα χέρια μας αντί αγάπη να προσφέρουν, θα φτιάχνουν όπλα για να πυροβολούν πουλιά, Θεούς, αγγέλους....Πού να το φανταζόταν ότι το δημιούργημα του θα πάσχιζε να ανακαλύψει το ελιξίριο της νεότητας, της μακροβιότητας, της ζωής, παντού, εκτός απ΄τον πυρήνα του.... Πού να το φανταζόταν ότι οι φτερούγες του ονείρου του, αντί να προσφέρουν ασφάλεια, θαλπωρή, αντί να βοηθούν τα όνειρα άλλων να πετάξουν, εδώ, στη γη…….θα γέμιζαν με αίμα, από κομμένες παιδικές φτερούγες, τον ουρανό Του....τον ουρανό μας.
Αλλά και να το φαντάστηκε…….
Ποιος άντρας που γεννά, ποια γυναίκα που τίκτει φαντάζονται ότι το ένα από τα δυο παιδιά που θα φέρουνε στον κόσμο θα κλέψει, θα αδικήσει ή θα σκοτώσει το άλλο;
Αλλά και να το φανταστούν……και αν κάποιος τους πει πως έτσι ακριβώς θα γίνει…….θα πείθονταν, θα διέκοπταν του ονείρου τους την κυοφορία ή μήπως δε θα επιχειρούσαν καν τη σύλληψη;



Θεέ μου…….σε έχω μέσα μου και έχω βαλθεί με κάθε τρόπο να σε σκοτώνω…..εάν μου έλεγαν ότι έχω αριστοκρατική καταγωγή, θα πάσχιζα να αποδείξω πως έτσι είναι και εγώ έχω θεϊκή και προσπαθώ απεγνωσμένα, με κάθε τρόπο, επιστημονικό και μη, να αποδείξω πως δεν υπάρχεις…..πως δεν υπάρχω……
Θεέ μου…….είμαστε το τέλειο όνειρό σου, με σάρκα και οστά, καρδιά και λογική……και ξέρω πως όπως κάθε δημιουργός, πονάς , πονάς πολύ κάθε φορά που σπάει μια χορδή...... Εμείς δε θέλουμε να το καταλάβουμε αυτό, εμείς έχουμε βαλθεί να σου αποδείξουμε πως όχι ως Θεοί, μα ούτε ως Άνθρωποι ανάμεσα σε Ανθρώπους δεν μπορούμε πια να ζήσουμε………
Συγχώρα μας!!! Δεν ξέρουμε τι κάνουμε, δεν ξέρουμε τι χάνουμε……

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Ήρθε......

μες στα μαύρα μεσάνυχτα……στην ώρα του, όπως πάντα…..ολόιδιος με πέρυσι, με τα μαλλιά του ανακατεμένα και μπλεγμένα σαν ολόγυμνα από τον άνεμο κλαδιά. Η όψη του άγρια, σκληρή, αλλά το τρυφερό, καθαρό του βλέμμα ήταν στα μάτια μου κατάλευκο, εκτυφλωτικής ομορφιάς τοπίο. Φορούσε τα ίδια μουντά ρούχα, όμως ξεχώριζε και φέτος ο αγάπανθος που είχε καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς, ξεχώριζαν οι ελπίδες που έκρυβε στις μπαλωμένες τσέπες του.
Έντονη πάντα η παρουσία του…ο άνεμός του στροβίλισε το είναι μου, νιφάδες αγάπης κρυσταλλένιες, απ’ τη βουκολική του κάπα σκορπίστηκαν στο χώρο μου. Άνοιξαν διάπλατα οι καλαίσθητες αίθουσες της μνήμης μου και χρυσαφένιες σκέψεις ξύπνησαν την υπνωτισμένη αισιοδοξία μου, ζωντάνεψαν τα πεθαμένα λαμπάκια από το δέντρο μου, τα ψεύτικα κλαδιά του, τα τυπωμένα γράμματα στις ευχητήριες κάρτες, τα στολίδια του.
Μες στην ψυχρή του ατμόσφαιρα, ο αέρας του, ο αέρας των τελευταίων κυρίως εκπνοών του, πάλι τα παγωμένα τζάμια της ψυχής μου θα θολώσει και εγώ ….ένα αστέρι για το δρόμο μου θα σχεδιάσω σε αυτά, ενώ εκείνος με τρεμάμενα μπλάβα χείλη, θα επιφωνεί Ωσαννά.
Σε κάποια μέρη αυτού του κόσμου, η πρώτη ανάσα της Αγάπης γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα στη βαρυχειμωνιά…… μα έχει και αυτό την αξία του…..
Καλωσόρισες Δεκέμβρη!!!!!!!! Πάντα καλοδεχούμενος στο σπίτι μου. Της ψυχής μου Ασπρομηνάς….
Καλό μήνα!!! 
Ας “ντυθούμε” γιορτινά, ας βγούμε βόλτα στους στολισμένους δρόμους και ας ακουμπήσουμε από ένα μεγάλο κομμάτι ζεστής αγάπης σε όποια παγωμένη ψυχή του κόσμου συναντήσουμε. Ας νιώσουμε συνάνθρωποι επιτέλους, ας γίνουμε όλοι συνεπιβάτες στο όνειρο…..Γεια χαρά σε όλους!!!