Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Πλατεία Ομονοίας, Βικτωρίας, Αμερικής…

πλατεία Αφρικής, Ευρώπης , Ασίας, Αυστραλίας…κάποια παιδιά τα χέρια πιάνουνε σφιχτά και κύκλο σχηματίζουν. Στη μέση ανάβουν μια φωτιά, με σπίρτα βρεγμένα που τα τρίβουν στο κέντρο της καρδιάς. 
Μάτια γαλάζια, καστανά…ψυχούλες, κορμάκια κουρασμένα, σημαία ανταλλάσσουν και ματιά ,στα μούτρα μας γελάνε και γίνονται όλα ένα. Δειλοί τα κοιτούν από μακριά, από έναν κόσμο που τρίζει πια, μα τρέχουν ακόμα οι μωροί...τρέχουνε να τον ενισχύσουν με επιπλέον σίδερα, μάρμαρα και μπετά. Το νιώθουν, το ξέρουνε καλά…ψεύτικο κόσμο έχτισαν και να που τώρα τα παιδιά, αρχίζουν να τον γκρεμίζουν. Κομμάτι κομμάτι, τοίχο τοίχο, σύνορο σύνορο… και αργά ή γρήγορα…αν όχι σήμερα, αν όχι αύριο, αγάπης θεμέλια θα ρίξουν. 

Στη Λιβερία, την Παλαιστίνη, στη Σομαλία, τη Συρία, το Αφγανιστάν… κάποια παιδιά βαρκούλες μεγάλες με πανιά, στην άμμο ζωγραφίζουν. Τολμούν τα όνειρα! Με χέρια αγνά και τρυφερά, με χέρια που τρέμουν, αρπάζουν τα κουπιά. Όνειρα αδύναμα, μα φωτεινά... που κάποια κατάμαυρα μυαλά ,ξανά και ξανά, στα πέλαγα βυθίζουν. 
Ουρλιάζει η θάλασσα, πονά. Συχνά σωπαίνει, μένει ασάλευτη, δείχνει νεκρή... μα είναι η στιγμή που πια γονυπετής, το έλεος του ανέμου αναζητά. Αυτού του εξουσιαστή, που αν και τη διάκριση τόσο επιθυμεί, μπροστά στις θάλασσες δακρύων, λυγάει και βοηθά. Μα...σαν ξεβρασμένα απ΄τα κύματα μπουκάλια, μοιάζουν στο τέλος τα παιδιά και μάνες στεριές , θρηνούν τα άψυχα κορμιά. Οι θαρραλέοι περισυλλέγουν τα επιζώντα όνειρα, και οι ειρηνικοί πολεμιστές …τα επιζώντα, μες στα νεκρά παιδιά, μηνύματα.

Πλατεία…Παραδείσου. Κάποια παιδιά αλλάζουν θέση στα φτερά, βάφονται και ελπίζουν… Τον ήλιο παρακαλούν, στη γη τα δάκρυα να στεγνώσει. Στις βαλτωμένες ανθρώπινες ψυχές, κρινάκι να φυτρώσει.  Άγγελοι με ινδιάνικα, τα σύνορα του άυλου κόσμου τους αρχίζουν να προασπίζουν. Στον ουρανό πια δε χωρούν!! και με ότι όπλο διαθέτουν πολεμάνε… Μα δεν αντέχουν οι άνθρωποι το φως και σκάβουν λαγούμια να κρυφτούνε. Λευκά και πολύχρωμα ουρανόσταλτα φτερά, τους φέρνουν αλλεργία, και με ότι μπορούν, τα καταπολεμούν…
Βρυχιέται το σύμπαν, ο Θεός, και τότε μόνο...για όσο κρατά ο βρυχηθμός, οι άνθρωποι ξυπνάνε και σιωπούνε. Mα λίγοι μπορούνε τελικά μες στη σιωπή τους να  “ακούσουν” και να “δουν".  Κάποιοι...πολλοί... ξεχνάνε γρήγορα και πάνω στο παιδικό μυαλό, στο παιδικό κορμί, στην παιδική ψυχή αρχίζουν πάλι να ασελγούνε….και κάποιοι άλλοι, πάρα πολλοί,  σαν λήξει ο συναγερμός, αδιαφορούν και συνεχίζουν, νομίζοντας, πως έτσι εκείνοι ζούνε…

Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, του Νότου, της Δύσης και της Ανατολής, του Ουρανού, της Γης, των ΧριστουγέννωνΘεέ μου!!! 
Προσάναμμα κάνε όλους εμάς, αν είναι η φλόγα αγάπης μες στις πλατείες να φουντώσει…
Σανίδες κάνε μας  στις προχειροφτιαγμένες κιβωτούς , αν είναι πάνω μας τα όνειρα να πιαστούν και να σωθούνε…
Κάνε μας χώμα για σπορά...για την ευχή…στη γη παιδιά μας να ανοίγουν τα φτερά σας!!!!

Aς γίνουμε από φέτος η αλλαγή...
Καλές γιορτές!!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Οι άνθρωποι που χειροκροτείς με τη ματιά σου ή... καρφώνεις, οι άνθρωποι που θαυμάζεις ή ζηλεύεις επειδή ακολουθούν τελικά όχι ένα οποιοδήποτε, μα το δικό τους το αστέρι, να θυμάσαι πως χρειάστηκε να το ανακαλύψουν πρώτα....
Σε κομβικό χρονικό σημείο, σε μέρος συγκεκριμένο.  Σε τόπο και χρόνο που μοιάζει πολύ με αυτόν που κοιτάς και βρίσκεσαι τώρα και εσύ .....σε ένα πηχτό, απόλυτο και φαινομενικά αδιαπέραστο σκοτάδι.
Συνέχισε να εξερευνείς τον ουρανό σου....


Χαρούμενη και αισιοδόξη εβδομάδα!!

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπάνιο, αλλά και πιο ξεχωριστό, από το να βιώνεις τη μεταμόρφωσή σου δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς. Συμβαίνει...μέσα σε μία όχι αιτιακή, μα ουσιαστική σχέση. Συμβαίνει...όταν ο ένας δεν κοιτά να λύσει του άλλου τα προβλήματα, όταν δε θέλει ο ένας να "φτιάξει" του άλλου τη ζωή...μα όταν δίνει ο ένας στον άλλον το ελεύθερο, να ξεδιπλώσει ότι κι αν τον πονά, ότι κι αν τον φοβίζει, ότι έχει μισήσει ή απαρνηθεί. Όταν η ίδια η ένωση δεν εμποδίζει κανέναν από τους δυο εσωτερικά να αναπτυχθεί...
Συμβαίνει στο πλαίσιο του...μάλλον στο εκτός πλαισίου, σε νοιάζομαι. Σε αγαπώ με δύο λόγια...
Έτσι είναι... τη διαφορά στη ζωή μας τελικά, την κάνει αυτός που απλώνει το είναι του στο είναι μας, για έναν χορό που θα μας εξελίσσει διαρκώς.....
Έτσι είναι...σε ευχαριστώ!!
..............
Καλό Σαββατοκύριακο!!
Με σχέσεις όμορφες, όχι εξάρτησης...



Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Να τσαλαβουτάς στη ζωή όλο χαρά...
Αλήθεια...γιατί μεγαλώνοντας εγκαταλείπουμε όλα τα αξιόλογα απλά; Γιατί μπαίνουμε σε τόσα έξοδα; Γιατί μας πείθουν τόσο εύκολα πως είναι πολυσύνθετη και ακριβοθώρητη η ευτυχία;




Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Μου λες πως θες μια αλλαγή, να γίνει και ένα θαύμα...μα μην το λες σε μένα....στα σωθικά σου να το πεις.  Και δώσ' τους μετά τέτοια φωνή, ν' αναστατωθεί όλο το σύμπαν!!! Κάν' το  να σε πιστέψει....



Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Έλα, μη μου στεναχωριέσαι...γύρνα στο σπίτι....θα τη βρεις την άκρη...
Κάποιοι σε περιμένουν πώς και πώς και έτσι ακριβώς...με άδεια χέρια, για να μπορείς να τους πάρεις αγκαλιά....
Να είστε όλοι καλά! Καλό Σαββατοκύριακο!!


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Σε καταπίνει το "βαθύσκιωτο" άνθρωπε...

Αγνόησες εκείνο το πρώτο φιλί στα χείλη και αυτό σου μαύρισε τα ρηχά, τα ξέβαθα της ψυχής σου...και τώρα στοχεύει βάθη....
Έχεις αρχίσει να βλέπεις φως και να φοβάσαι άνθρωπε, να βλέπεις φως και πάνω του να χυμάς, να βλέπεις φως και εσύ σαν κάτι πια φυσιολογικό, απλά να το σβήνεις ή να το προσπερνάς...
Διψά το βαθύσκιωτο άνθρωπε, διψά πολύ, σε καταπίνει, μα σε έπεισαν...κάτι σαν δάσος να το δεις... να του καταπραϋνεις τη δίψα και να το απολαμβάνεις....
Και κάπως έτσι... σε προσπερνάει το παρόν και οριστικά, σε σβήνει απ΄τα πλάνα του το μέλλον....
Άνοιξ΄τα μάτια άνθρωπε!! Αν ξαναπέσεις πάνω σε αδέσποτο, άπλετο φως, όχι απλά μη φοβηθείς...μα ν' αδραχτείς από αυτό!! Και να το αδράξεις...






Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Πόσο θα ήθελα να μην υπήρχε τέλος εποχής για σένα αγάπη...

 Να μην έχουμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια... γεννητούρια, σκοτωμούς....να μη χρειάζεται να σε σκοτώνουμε και έπειτα πάλι να ζούμε με την προσμονή να ξαναγεννηθείς... να γινόταν μόνο να γεννιόσουν...και να ήσουν μονίμως ανθισμένη! Να μπορούσαμε να διατηρούμε μέσα μας συνεχώς μια φάτνη...μία ζεστή, ασφαλή... για να μην κρύωνες ποτέ, να μην μπορούσε κανείς να σε πειράξει. Μακάρι μόνο να μοιραζόσουν, μόνο να πολλαπλασιαζόσουν...να μη χρειαζόταν να κλάψει ποτέ κανείς ξανά για χάρη σου αγάπη....να μη χρειαζόταν να ρίχναμε πρώτα όλα τα φύλλα μας για να έρθεις να μας στολίσεις...να μην ήσουν μία ακίνητη γιορτή , να μην ήσουν καν ευχή.
Θα 'θελα να ήσουν προϋπόθεση απαραίτητη για να μπορεί κανείς να υπάρχει και να ζει. Να λέγαν αγάπη τη ζωή. Να ήσουν το μόνο δώρο, που ως άνθρωποι των τύπων, θα έπρεπε...έστω... να σε ανταλλάσσουμε κάθε μέρα. Να σε προσφέρουμε και εσύ να είσαι ανεξάντλητη. Να μας προσφέρεσαι και εμείς να σε χαιρόμαστε, να σε απολαμβάνουμε...σαν...να είχες πρώτα πεθάνει.
Ναι... αυτό αν είχαμε στο νου μας.... Γιατί δεν μπορούσε εκείνος ο πρώτος να ήταν και ο ένας μοναδικός σου θάνατος; Και να μας είχε αφήσει μια τεράτια ουλή, για να μπορούμε να θυμόμαστε...πώς ένιωσες τότε και πώς νιώσαμε...Διότι τουλάχιστον μια φορά, έχουμε όλοι από εσένα πληγωθεί και σε έχουμε σοβαρά πληγώσει...
Μου λες αγάπη πως αιώνια μπορείς να ζεις, μα αυτό που εύχομαι εγώ είναι σε κάθε δική σου γενέθλια γη, σε κάθε καρδιά, σε κάθε καταχείμωνο, εσύ να γεννάς αγάπες αειθαλείς....
..................
Καλό μήνα!!



Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Μου αρέσουν...

αυτοί οι δύο...που αντί να παραμένουν στην ασφάλεια της φωλιάς τους, τολμούν να μουσκεύουν την αγάπη τους. Αυτοί οι δύο...που με ενωμένες τις δυνάμεις τους, τα χέρια, τα χείλη, τις καρδιές τους, διψούν για ζωή...μαζί!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!



Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Σου εύχομαι Κατερίνα μου σήμερα που γιορτάζεις, κάθε επιθυμία που θα γεννά η ψυχή σου, πριν καν προλάβει να γίνει λέξη να βγει απ΄το στόμα σου, σε κάποιο θεϊκό αυτί να φτάνει.
Χρόνια σου πολλά!!


Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Κλεφτάκος ξέρω πως δεν είσαι, από πλούσια οικογένεια δε φαίνεται να κατάγεσαι...οπότε ένα μένει να σκεφτώ...πως κάθε άλλο παρά απένταρη είναι η καρδιά σου. Πώς να εξηγήσω τα ακριβά σου γούστα αλλιώς; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο σημείο της φτώχειας σου, που να μπορεί να σου ντύνει έτσι πανάκριβα τα μάτια και τα χείλη....
Δεν είμαι άνθρωπος κακός, μα εύχομαι άνθρακας να γίνεται, όποιος με δολιότητα, απλώνει χέρι στο θησαυρό σου...
Την καλησπέρα μου σε όλους!!


Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Πόσο, μα πόσο τυχεροί είμαστε...

όσο και αν θέλουν τα σύννεφα να παίζουν μαζί μας το κρυφτό, ακούραστα ο ήλιος φωνάζει το "φτου ξελευτερία!!" Μάλλον μας θέλει με ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς...μάλλον δε θέλει κανείς από εμάς να τα φυλάει... 
Άσε βρε άνθρωπε λοιπόν στα σύννεφα το μέτρημα, τις συντριπτικές νίκες στον ήλιο και ζήσε τη ζωή!!! Αυτήν που από τύχη μάλλον, κέρδισες πάλι χθες στα "μήλα"...
Καλησπέρα! Σκέψου πριν την πετάξεις...




Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Αναζητώντας τα απάτητα, πατάς το χωραφάκι μου. Δε βλέπεις ότι είναι φυτεμένο; Μείνε εκεί!! Θα σου μαζέψω προσεκτικά εγώ...δυο αγκαλιές ελπίδες!  Σου φτάνουνε μέχρι να φυτέψεις πάλι το δικό σου; Έχω και υπεραισιοδοξίες, αν θες σου κόβω μερικές... Μόνο αν θες χαμογέλα λίγο και φρόντισε να μην καταστρέφεις αυτό που παλεύω να διατηρήσω εγώ....
Καλό Σαββατοκύριακο!!


Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Πολυτεχνείο...για μένα είναι...

ο στόχος...πολλών, η πέτρα του σκανδάλου, το άσυλο, ο φόβος των επαγγελματιών της περιοχής ( όσων έχουν μείνει δηλαδή), το στέκι των ματ, της αναρχίας του κράτους και των οργάνων του.
Δεν το θυμάμαι τότε αλλά το ζω, σήμερα, αφού επιμένει απ΄ότι φαίνεται να επαναλαμβάνεται...στην καθημερινή καταπάτηση του Συντάγματος, στον καθημερινό εξευτελισμό, στο σαθρό πολιτικό σκηνικό, στους ανάξιους πολιτικούς, στην πουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία που για την εξουσία, ξεπουλά για άλλη μια φορά το μέλλον μας και των παιδιών μας. Σε μια ηγεσία που χρόνια μας προετοιμάζει απ΄ότι φαίνεται για γκαρσόνια στην...τόσο, μα τόσο φθηνά ξεπουλημένη χώρα μας. Πολυτεχνείο...τα χαρτιά, που κρύβει κάθε Ιστορία τελικά κάτω απ΄το τραπέζι, η γενιά αυτών που ξέχασε, η γενιά με το σύνθημα '' Ελλάς, Ελλήνων ....βολεμένων'', αλλά και εκείνη των απλών Ελλήνων πολιτών, που ξέχασαν δυστυχώς, τι σημαίνει συμπόνια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, φιλοξενία, ελευθερία. Η γενιά που κράζει απλώς πολιτικούς, που πάλι όμως ψηφίζει, που αρκείται στο να δοξάζει εξεγέρσεις, μα λόγος για επαναστάσεις...λες και αυτές σχεδιάζονται και ξεκινούν, όπως προσπαθούν κάποιοι να πείσουν, από την Πατησίων και το Σύνταγμα...οριοθετημένος στόχος δηλαδή, προς διευκόλυνση των ΜΑΤ να υποθέσω...!!;;
Πολυτεχνείο σήμερα λοιπόν...εγώ και εσύ , σε μία σύγχυση θα έλεγα...πνευματική κυρίως, μόνο τα μέτρα ίσως καταφέρουν να μας κινητοποιήσουν. Τα μέτρα που νιώθει η τσέπη, γιατί η καταρράκωση της αξιοπρέπειας δεν είναι αρκετή, όχι για κινητοποίηση, αλλά ούτε για να αλλάξουμε στον καναπέ μας στάση...
Μας στρίμωξαν τελικά....αφού πρώτα μας έπεισαν...για όσα είμαστε και όσα πια δεν είμαστε... Καλά να πάθουμε! Δεχτήκαμε πολύ εύκολα και υιοθετήσαμε αυτό το....Νεοέλληνας. Τελικά... στο όνομα του προοδευτισμού και της εξέλιξης, έπεσε πολύ ριζοσπαστισμός, βάλαμε απ΄ότι φαίνεται, πολύ παραπάνω απ΄ότι έπρεπε νερό στο κρασί των αξιών μας....και φυσικά τα καταφέραμε!! Μπορεί να χάνουμε το δικό μας, μα αποκτήσαμε τον Ευρωπαϊκό εκείνον αέρα που ως Νεοέλληνες ποθήσαμε....Πού χώρος και χρόνος για κάποιον Ήρωα, Φιλόσοφο...για την έρμη την έννοια, τη σημασία, αυτού που αποτελεί και έμβλημα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου...
Έμβλημά ενός εκ των πιο ιστορικών και πανέμορφων κτιρίων της Αθήνας, που χάνεται μες τις αφίσες, τα συνθήματα, συχνά στους καπνούς, τον πετροπόλεμο, στα στεφάνια που καταθέτει κάθε χρόνο η υποκρισία, την αδέσμευτη- θα θέλαμε!!!- δημοσιογραφία και μες την καταθληπτική πια Πατησίων. 
Προμηθεύς Πυρφόρος, το έμβλημα του ονείρου χιλιάδων παιδιών. Του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου...γιατί αυτό είναι το Πολυτεχνείο, κυρίως αυτό...το όνειρο και ταυτόχρονα, το πιο παλιό και πιο φημισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ελλάδας, που έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάπτυξη αυτής της χώρας και στέκει περήφανα μες τον κατάλογο των πιο φημισμένων ερευνητικών ιδρυμάτων του κόσμου. Αυτό! Όχι δε θα εστιάσω στην εξέγερση, γιατί το Πολυτεχνείο δεν ήταν η εξέγερση, μα μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν σε αυτό. Γεγονότων που είμαι σίγουρη πια, πως είναι ίδια με αυτά που μας οδηγούν κάπου και σήμερα ή πουθενά...
Μόνο σε αυτούς θα αναφερθώ και αυτούς μέσα μου σιωπηρά τιμώ... όσους με ανδρεία δε δίστασαν ανά τους αιώνες, να ορθώσουν το ανάστημα τους, για τη δική μου ελευθερία. Σε αυτούς που με περίσσια γενναιότητα και δίχως κανένα συμβιβασμό, έχυσαν το αίμα τους σε μια μικρή ή μεγάλη μάχη, σε έναν μικρό αγώνα ή επανάσταση, για να μη ζήσουμε, για να μη νιώσουμε ποτέ εμείς, αυτό το σκοτεινό, το ζοφερό σκοτάδι της δουλείας...
Αυτούς σκέφτομαι σήμερα. Αυτούς και την αισιόδοξη μειοψηφία, που βάζει την αξιοπρέπεια της πάνω απ΄όλα. Αυτούς και τη μειοψηφία των αληθινών ανθρώπων, τους πραγματικούς αγωνιστές της ζωής και της ελευθερίας του πνεύματος και της ψυχής. 
Αυτούς...και έχω απλώς το νου μου ....για όσους μας θέλουν να ξεχάσουμε πως είμαστε Έλληνες. Γιατί αυτό είμαστε και όχι νεοέλληνες. Απόγονοι της σοφίας και απόγονοι αυτών που θυσιάστηκαν για να είναι ελεύθερο, όχι το πονηρό και ωχαδερφικό, μα το ανήσυχο, το εφευρετικό, το δημιουργικό μας πνεύμα....



Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Mόνο καλή μπορεί να είναι η μέρα όταν μπορείς να δεις, να αγγίξεις, να γευτείς ότι αγαπάς. 'Όταν ξεκινά έχοντας δίπλα σου όσους αγαπάς....
Έτσι! Να μην προλαβαίνει να χτυπά το ξυπνητήρι. Να σε ξυπνά εύχομαι κάθε πρωί απότομα η ευγνωμοσύνη...
Καλή εβδομάδα!!



Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Εάν πιστεύεις ότι ο κόσμος σου έχει διαλυθεί...

ότι δε φτιάχνεται με τίποτα, ότι σου έχουν πάρει κάθε τι όμορφο απ΄τη ζωή, πως άλλο δεν αντέχεις, ένα σου λέω....δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάτι μικρό ή μεγάλο να θρηνήσει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει μία μικρή ή μεγάλη πληγή να γλείψει, αλλά η καρδιά δε σταματά, σαν τρελή κάνει να προχωρήσει... 
Ψάξε!! Τα δώρα της ημέρας. Ψάξε!! Τις φωτεινές εκείνες αναμνήσεις που σε στηρίζουν κάθε φορά που το σκοτάδι σε τυλίγει. Σώπασε και άκου!!! Είναι η δική σου εσώτερη μουσική. Ακολούθησε την. Πάντα θα σε οδηγεί σε κάποιο λόγο για να κλάψεις, αλλά και για να τρέξεις, να χορέψεις, να γελάσεις! Οφείλεις να την ακούσεις. Μαζί της να ονειρευτείς, να ελπίσεις. Οφείλεις σου λέω να ζήσεις! Να ζήσεις για σένα, μα και για όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν... για όσους δεν θα συμμερίζονταν την όποια τώρα απελπισία σου. Για όσους ήθελαν κι άλλο χρόνο για να παλέψουν, να παλέψουν!!, αλλά δεν μπόρεσαν τελικά να επιζήσουν...
Παρασκευή σήμερα, Σαββατοκύριακο μπροστά σου, μια νέα εβδομάδα, ζήσ' τα!!!! Έχεις πολλά να κάνεις. Γι αυτό είσαι εδώ. Καλεσμένος στη γιορτή σου, στη ζωή σου. Κάνε της την τιμή! Φόρεσε τα καλά σου, φόρα κατάσαρκα τον λαμπερό εαυτό σου,για πότε τον φυλάς; Άσε ακάλυπτη στον ήλιο την καρδιά και την ψυχή σου και βγες στις πίστες της. Ρούφηξε το άρωμα των ευωδιαστών εδεσμάτων της, γεύσου το ουράνιο τόξο που έχει ζωγραφίσει για σένα πάνω στα άσπρα πιάτα της. Βγες στο κέφι και σπάσε όλα εκείνα που πάνω γράφουν μίσος, εκδίκηση, απαισιοδοξία, παραίτηση. Γέλα με τα αστεία, τους μορφασμούς, γέλα ακόμα και αν ...κύκλοι σχηματίζονται από ένα δάκρυ στο ποτό σου. Απόλαυσε το μοναδικό σκηνικό που για σένα έχει στηθεί. Γιατί για σένα ακόμα, ανάβουνε εδώ τα φώτα...δεν καίνε τσάμπα, υπάρχει λόγος, γι αυτό...ζωντάνεψε τη ζωή σου!!
Μην περιμένεις θαύματα, κάνε εσύ το θαύμα σου και γίνε μαζί, ο φύλακας άγγελός του κορμιού και της ψυχής σου. 


Καλό Σαββατοκύριακο!!




Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Μην το σκέφτεσαι καθόλου!

Δεν την έχεις εσύ ανάγκη. Δεν κρύβει καμιά μαγεία αυτό το θεάτρο... γιατί δεν είσαι ηθοποιός θεάτρου!! Είσαι μια αλήθεια, που αν όχι σε όλους, σε κάποιους σίγουρα θα αρέσει. Μην την ξαναφορέσεις! Δεν είναι μόνο που δε σε αναγνωρίζουμε εμείς, που σε χάσαμε, είναι που κινδυνεύεις να σε χάσεις...είδε κι έπαθε να σε αναγνωρίσει σήμερα ο εαυτός σου.
Έτσι είναι! Καλημέρα στην αλήθεια σου λοιπόν!



Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Δεν είναι στα ίσως του αύριο η ζωή, τα μάλλον, τα μακάρι... μα στο κατάματα κοιτώ, με θάρρος, το όποιο τώρα. 

Εσείς μου δώσατε ευχές, εγκάρδιες, θερμές...γι αυτό και εγώ ετοιμάζομαι να κάνω στο κάθε σήμερα, ότι μπορώ να πιάσουν!!!
Καλημέρα!!!



Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Καλημέρα, καλημέρα!! Καλό μήνα!!!

Ναι, σε εσένα στέλνω πάλι την ευχή μου, σε εσένα με τη σιδερένια θέληση. Συνέχισε να ψάχνεις ανάμεσα στις θλιβερές και αποθαρρυντικές πλευρές της ζωής σου, καλά το κάνεις!!! Εκεί ακριβώς χρειάζεται να ψάχνεις για εκείνο το πολύτιμο, που μάλλον επίτηδες δεν εμφανίζεται εύκολα μπροστά σου. Θα το βρεις!!! Είμαι σίγουρη, το πιστεύω!! Εκεί βρίσκεται και περιμένει τη συνειδητή από εσένα ανακάλυψη της ύπαρξης του. Θα το βρεις, γιατί έχεις καταλάβει πια πως βρίσκουμε μόνο, ότι αναζητάμε με όλη μας την καρδιά. Συνέχισε λοιπόν, μάζεψε όλες τις τίμιες ήττες σου, ότι βίαιο έχει αναταράξει το είναι σου και μετάτρεψε τα όλα σε νήματα για την σαϊτα του αργαλειού σου. Βύθισε τα καλά μέσα στις μνήμες σου. Άσε τα να μουλιάσουν μες στα νερά απ’ τις μπόρες σου, μέχρι να μαλακώσουν. Άσε τα εκεί, μέχρι να ποτιστούν οι φυσικές τους ίνες, από την ομορφιά των ουράνιων τόξων της ζωής σου. Τέντωσε τις χορδές τους, στείλε τα νήματα στις ηλιόλουστες στιγμές σου να στεγνώσουν και άρχισε να υφαίνεις μετά με υπομονή, στο χειροκίνητο αργαλειό σου, το γνήσιο, το πιο εντυπωσιακό υφαντό σου.
Θα καταλάβεις ότι είναι έτοιμο, θα καταλάβεις ότι έχεις βρει αυτό το πολύτιμο που τόσο καιρό ψάχνεις, τη μέρα που θα ξυπνήσεις και θα είσαι ντυμένος με αυτό. Τη μέρα που θα ξυπνήσεις και θα νιώθεις…..άλλος άνθρωπος!!
Εύχομαι άνθρωπε με τη σιδερένια θέληση, να είναι για σένα φωτοδότης ο συνήθως μουντός και κρύος Νοέμβρης. Να είναι ο μήνας της δημιουργίας και της πιο ευχάριστης για σένα αποκάλυψης.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Τόση ώρα σε κοιτώ...

και η αλήθεια είναι πως θα ΄θελα να γνωρίζω το όνομα σου...
Να σε λέω Άγγελο ή μήπως Αγάπη; Ελπίδα;
Εγώ πάντως Ειρήνη μου, θέλω να ξέρεις πως θα ΄θελα να σε βλέπω με λουλούδια στα όμορφα μαλλιά σου και αντί να βρίσκεσαι τώρα εκεί, να τρέχεις μέσα σε γεμάτα στάχυα αγρούς. Να μαθαίνεις τους άλλους να σπέρνουν τα ονόματά σου, να τα οργώνουν, να τα θερίζουν. Να τους μαθαίνεις να ποτίζουν και να θρέφουν με αυτά, και άλλους με τη σειρά τους....
Οι χώρες Σωτηρία μου απ΄όπου θα περνάς, από τον Πλούτο της ψυχής σου, γρήγορα να πλουταίνουν. Η γη να γεμίζει με καρπούς, να πρασινίζουν τα λιβάδια και όλα τα ονόματα που σου εδωσα και τόσο σου πηγαίνουν, να γεννούν συνεχώς και να πληθαίνουν....
Φοβάμαι ομορφοκόριτσο! Φοβάμαι τη μέρα που η θλίψη και η οργή σου για αυτήν τη βίαιη αρπαγή των νεανικών ονείρων σου και για όλον το βιασμό που έχει υποστεί η ζωή σου, σε οδηγήσουν στην απόφαση, να μην αφήσεις κανένα σπόρο να φυτρώσει ξανά πάνω στη γη μας, στη δική σου.

Μήπως σε λένε Δήμητρα τελικά; Γιατί είναι πραγματικά θεϊκή η ομορφιά, μα και η σιωπή σου....
.............
Καλημέρα όμορφε κόσμε!!


Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

-Αφού σε ξέρω...εσένα σου αρέσουν οι αλλαγές!
-Και τι να κάνω;
-Ξεκίνα αντί για συνοφρύωση, να δίνεις πολλά χαμόγελα και τόπο στην οργή...
-Θα αλλάξει κάτι με αυτό;
-Ίσως και ο κόσμος σου όλος....!!!



Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Πόσο μαγικό είναι...

και πόσο κουράγιο, πόση δύναμη απαιτείται για να σου ανοίξει κάποιος την κύρια πόρτα εισόδου της ζωής του! Αυτήν την βαριά, τη συμπαγή που κρύβει όχι τη μισή, μα όλην την αλήθεια του....Να αφήνει μισάνοιχτο αρχικά, το κάποτε ερμητικά κλειστό και τελικά μέσα απ΄το διάπλατο, να αναλαμβάνει και την ξενάγηση μέσα στους φωτεινούς και σκοτεινούς διαδρόμους και τις ρυτίδες όλες της ψυχής του.
Να σε αφήνει να κοιτάξεις όλους τους πίνακες που έχει συλλέξει και κρέμονται επάνω στους γερούς και τους σαθρούς του τοίχους, και εσύ.......διακριτικά, με σεβασμό όπως αρμόζει σε κάθε χώρο ιερό, απλά να ακούς ...την κάθε μουντή και φωτεινή ιστορία. Να μην αγγίζεις, να μη μιλάς, μόνο να βλέπεις....μια φύση νεκρή που κάποιο γέλιο τη σαλεύει, μια ζωντανή να αιμορραγεί, αράχνες, σπασμένα τζάμια, κορνίζες άδειες, πίνακες που έχουν σαν θέμα τη ντροπή, άλλους της περηφάνιας....
Ο ένας να ξεναγεί και o άλλος, εσύ, μόνο να ακούς, να βλέπεις και ίσως να νιώθεις αν το θες...τον ήρωα, το δειλό, τον δούλο και τον κατακτητή, το άσχημο και το όμορφο στο ίδιο πάντα πρόσωπο.
Να φεύγεις στο τέλος και να λες..."σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και μου έδειξες όλους τους πόνους και τις χαρές της συλλογής σου, που μ΄έβαλες μέσα στην αλήθεια σου...ξέρω, θα κλείσω φεύγοντας! Ανοίγεις μόνο σε όσους διακριτικά χτυπούν και μπαίνουν μόνο, όσοι σκουπίζουν πρώτα καλά τα πόδια τους...."
"Καλά το κάνεις!! Δικαίωμα της ψυχής σου..."





Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Tι όμορφα τα όνειρα που σε ξυπνούν με μια δροσερή ανάσα αγάπης...!! Δίνουν στη μέρα ένα άλλο χρώμα...
Καλημέρα!!!!


Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Ξέρω γιατί επιμένεις έτσι να μας κοιτάς...όχι για να σε λυπηθούμε, μα για να ψάξουμε και να βρούμε μες στο βλέμμα σου, ότι καλό έχει απομείνει μέσα σε εμάς...
Μακάρι να αντέχαμε και κάθε μέρα να σε κοιτούσαμε από λίγο...!!
.............
Καλημέρα όμορφε κόσμε μου!!!



Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Χαμόγελο ημέρας...

φρέσκο!!! Να σας φτιάξω και εσάς ένα, γιατί μου φαίνεστε Δευτεριάτικα λίγο εξασθενημένοι.....
Καλημέρα!!!!!



Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Έτσι όπως σε είδα, μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό... αυτήν που φοράει ένα βαθύ, τολμηρό "μοιράζομαι". Είναι προκλητική! Απ΄ όλους μας επιθυμητή, μα... απαιτεί ουσιαστικά προσόντα το ΜΑΖΙ, έτσι δεν είναι; 
Και ακούραστους, επίμονους, εμπνευσμένους προασπιστές...



Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Σε θαυμάζω...

εσένα βέβαια!!! Εσένα...που η μπρατσωμένη σου ψυχή συνέθλιψε, ότι κι αν τόλμησε να πριονίσει τα φτερά σου...



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Καλή αρχή!!

Καλή σχολική μας χρονιά!!
Εννοείται πως θα την περάσουμε και φέτος την τάξη......ίσως με περσινές ξυλομπογιές, τσάντες και τετράδια, αλλά για την πραγματική γνώση, έχουμε καταλάβει πια...δε χρειαζόμαστε ούτε σάκες, ούτε μολύβια, ούτε ποδιές, ούτε χαρτιά. Μία δυο γόμες θα χρειαστούμε μόνο πάλι για να σβήνουμε τα άχρηστα και εκείνα τα γράμματα τα ύπουλα, τα ψιλά……
Πρέπει να μάθουμε και εμείς ξανά, μαζί με τα παιδιά μας, να γράφουμε με μεγάλα γράμματα, όμορφα, καλλιγραφικά και τα προφορικά μας λόγια να είναι σταράτα, "καθαρά". Να ανοίξουμε πάλι και εμείς το λεξικό, να θυμηθούμε τις λέξεις ενθουσιασμός, μοίρασμα, παιχνίδι, αυθορμητισμός. Να αρχίσουμε πάλι να αφήνουμε τα αποτυπώματά μας στις ολόλευκες σελίδες της ζωής μας, να τις γεμίζουμε με ουσία, χρώματα και αυτοκόλλητα γέλιου και χαράς.
Ως μαθήτρια και εγώ σε ετούτη τη ζωή, θα δείξω και φέτος σεβασμό στο "δάσκαλο" εκείνον που κάθε φορά θα με προτρέπει, να είμαι απλώς...εγώ. Σε αυτόν που θα μου μιλά για αγάπη, για ανθρωπιά, για αλληλεγγύη, σε αυτόν που δε θα κομποδένει και δε θα μου ψαλιδίζει τα φτερά.
Ως γονιός, θα δείξω σεβασμό, στο "δάσκαλο" εκείνον που με πολύχρωμες μόνο κιμωλίες θα γράφει στων κοριτσιών μου την ψυχή, και ο μαυροπίνακας... δεν έχει θέση εκεί.
Καλή αρχή συμμαθητές μου!!!
Καλή αρχή σε όλους τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους γονείς, τους μαθητές, μα και καλή δύναμη στα παιδιά εκείνα που φέτος θα δώσουν τον πρώτο τους μεγάλο "αγώνα"!!
Σε όσους δέχονται την πρό(σ)κληση να στελεχώσουν κάποιο απ τα σχολεία των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας, τα σέβη μου!!!


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Μπορεί να φαίνεται ήρεμο...

μα απρόβλεπτο πάντα είναι...και εσύ, καταμεσής του σήμερα, δίχως κουπιά και άρμενα, αντί να μοιάζεις άσωστος.... με άσωστη μοιάζεις θάλασσα. Ίδιος με αυτή τη θάλασσα!!
Μπας και η αρμονία της στιγμής γήτεψε την ψυχή και δεν την πιάνει τρόμος ή μήπως...η αρμονία της ψυχής μπορεί να γητεύει ανέμους; 



Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Εσύ μπορεί να αρνείσαι το ακαθόριστο, το αχανές, το αβέβαιο, μα η ψυχή σου γεννήθηκε σε αυτό και ακριβώς σ΄αυτό το απέραντο ακάλυπτο, με εμπιστοσύνη αιώνες ταξιδεύει...
Δεν έχεις ανάγκη από σύνορα, ούτε από όρια στεγανά... μα από ανθρώπους, αστέρια, οάσεις και νησιά και δόξα σε ότι ή όποιον φρόντισε, όλα τα απέραντα που ξέρουμε, να τα γεμίσει με αυτά....
......
Αράξτε για λίγο!! Όπου ο νους σας γαληνεύει....

Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

Σαν ήσουν παιδί...

στη χαρακτήριζαν ζωηρή, καλπάζουσα, πλούσια, αχαλίνωτη...και όλοι καμάρωναν, μα μεγαλώνοντας... κάπου εκεί στα τέλη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσής σου, άρχισαν να σου δείχνουν πώς να σκλαβώνεις και αυτήν, μαζί με κάθε ελευθερία .... 
Στη διάρκεια λοιπόν μιας εξεταστικής, της πέρασες μια θηλιά και άρχισες να την πνίγεις στη στεριά...και χρόνια τώρα, μένει η δημιουργική, σωτήρια ίσως φαντασία σου, σφιχτά δεμένη στο μουράγιο των καθωσπρέπει ενηλίκων.
Μήπως γι αυτό πνίγεσαι πια ενήλικα και εσύ στο κάθε απροσδόκητο; Μήπως γι αυτό δεν βρίσκει εφαρμογή η τόση γνώση και θεωρία σου; 

Τι λες να παραβιάσεις το "πρωτόκολλο" και να την απελευθερώσεις; Να πλάσεις ξανά με ελεύθερη φαντασία, το εύπλαστο του μέλλοντός σου....




Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Όπως κάθε νέος με όνειρα και φιλοδοξίες, έτσι και ο νέος Αύγουστος... μόνο ένα πράγμα σου ζητά...την προθυμία σου. Μια στάση που να χαρακτηρίζεται από καλή θέληση και διάθεση... για να πιάσει...για να έχεις την ευχή σου!!!!!!


Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

...και η αφήγηση σταμάτησε εκεί που άρχισες να ασπρίζεις....μια μέρα που... κάτι σου είπε η μεσήλικη καρδιά σου και αποφάσισες να αρχίσεις ξανά τη "συγγραφή"... 
Μα τι σου είπε; Με τι σε ενέπνευσε και ήδη κινείσαι μέσα στο θέμα της νέας σου ζωής;





Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Πώς αλλιώς;

Πώς θα ανακαλύπταμε έγκαιρα τα διαβρωμένα κομμάτια του εαυτού μας, πώς θα δημιουργούσαμε μια νέα προοπτική στη ζωή μας, αν δεν αγρίευε συχνά η θάλασσα, αν δε γεννούσε μεγάλα κύματα....


Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Καλό μου...

σου έχω βρει ευτυχώς, μία καλή κρυψώνα...για τις φορές, που μέρος της "ενδοχώρας" μου, καταλαμβάνουν οι αντίθετες δυνάμεις...για τις φορές που πρέπει, όχι εσύ, αλλά για σένα εγώ να "πολεμήσω"...



Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Αθέατε Θεέ μου…

σε έχουμε μέσα μας και έχουμε βαλθεί με κάθε τρόπο να σε σκοτώσουμε. Είμαστε το τέλειο όνειρό σου, με σάρκα και οστά, καρδιά και λογική και ξέρω πως όπως κάθε δημιουργός, πονάς , πονάς πολύ κάθε φορά που σπάει μια χορδή. Εμείς δε θέλουμε να το καταλάβουμε αυτό... εάν μας έλεγαν ότι έχουμε αριστοκρατική καταγωγή, θα κάναμε τα αδύνατα δυνατά να αποδείξουμε πως έτσι είναι... και εμείς, έχουμε θεϊκή και προσπαθούμε απεγνωσμένα, με κάθε τρόπο, επιστημονικό και μη, να αποδείξουμε πως δεν υπάρχεις…..πως δεν υπάρχουμε…έχουμε βαλθεί να σου αποδείξουμε πως όχι ως Θεοί, μα ούτε ως Άνθρωποι ανάμεσα σε Ανθρώπους δεν μπορούμε πια να ζήσουμε……
Στο όνομά σου ένα σωρό εγκλήματα...στο στόμα πολλών αμάχων, ως ο έχων την ευθύνη για κάθε ανεπαίσθητο ή μέγα πόνο...ως ανύπαρκτος, γιατί δεν εκδικείσαι, δεν ευνουχίζεις βιαστές, δεν κόβεις χέρια, κεφάλια δήμιων, δεν τιμωρείς, δεν τιμωρείς!!! Στο γέλιο, στη χαρά, στην ευημερία, στο όποιο μικρό ή μεγάλο καθημερινό θαύμα...σπάνια η αναφορά στο όνομά σου...αυτά είναι ανθρώπινα μόνο έργα ή τύχη ή σύμπτωση...
Θεός τιμωρός, μόνο έτσι θα πείσεις κάποιους μας μάλλον πως υπάρχεις...όχι , δε θέλουμε να ανορθωθούμε εμείς, ούτε καν μέσα μας να σε ψάξουμε, Εσύ να κατέβεις χαμηλά, πολύ χαμηλά, να φανεί επιτέλους το πρόσωπό σου, στους"άπιστους" το καλό και στους "πιστούς" το κακό σου....με λίγα λόγια να γίνεις και Εσύ, αυτό που δεν φανταζόσουν ποτέ όταν ενεφύσησες μέσα μας τη θεϊκότητα σου....άνθρωπος, με άλφα πολύ μικρό...
Εύχομαι, όχι μόνο όσοι έφυγαν εχθές, μα όσοι άδικα -για εμάς τους θνητούς- φεύγουνε κάθε μέρα, να απολαμβάνουν πια το φωτεινό, γεμάτο αγάπη πρόσωπό Σου...να απολαμβάνουν έναν κόσμο που θα μπορούν να ριζώνουν και να καρποφορούν τα όνειρα όλων, γιατί εδώ, κάποια μουμιοποιημένα ζώντα ζώα, αφού το γύρω κάναν του δικού μας, αποφάσισαν πως δεν είναι για όλους αρκετός....
Θεέ μου...σε νιώθω μέσα μου...θυμώνεις, βρυχάσαι, κλαις, πονάς, μα πάντα στο ίδιο καταλήγεις...."η αγάπη ουκ ασχημονεί, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει...η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει..."
....................
Καλησπέρα όμορφε κόσμε!!

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Μικρή μου ευσυγκίνητη...

που τ’ άδικο δεν αντέχεις,εγώ θα επιμένω... ποτέ μην αδικήσεις!! Δικαιολογία στο άδικο δεν στέκει από κανέναν. Δίκαιη πάντα και παντού, με όλους και με εσένα. Μην στήσεις άδικα κανέναν στο εδώλιο, εσένα ποτέ στα τρία μέτρα...
Βάλε τα δυνατά σου...μην κρίνεις, μα να θυμάσαι.....θα κριθείς! Όλοι σε ετούτο τον πλανήτη νιώθουν πως είναι αλάνθαστοι και παίρνουν το δικαίωμα να κάνουν, αυτό που μόνο ένας Θεός όμως μπορεί.
Κάνε εσύ με ότι καλύτερο είσαι, ότι καλύτερο μπορείς και όταν πίσω από αυτό κρύβεται μόνο πρόθεση καλή, ένα σου μένει...να συνεχίζεις...
Μην περιμένεις όλοι να συμμερίζονται τον ενθουσιασμό σου, να συμφωνούν με τις απόψεις σου, τις σκέψεις σου να μοιράζονται, τον πόνο, τις χαρές σου...και το συγγνώμη, αρκεί που εσύ το λες...μάθε και να το εννοείς και μην το περιμένεις... Εσύ επέλεξε να είσαι όσο και αν αυτό σε κάποιους δεν αρέσει, μόνο ένα άτομο. Εγώ σε έμαθα να φοράς τα ρούχα σου, μα μάσκα, εκτός απ΄την αποκριάτικη, ποτέ!



Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Όταν το αγαπημένο σου δάσος γίνεται στάχτη...

εσύ τι κάνεις; Το αποφεύγεις; Το εγκαταλείπεις; Αλλάζεις δάσος; Εγώ πηγαίνω για να βοηθήσω να ξεπεράσει η ζωή τους φόβους, τους δισταγμούς της για τους ανθρώπους...να εμψυχώσω τον ίσκιο, τη δροσιά μου...πηγαίνω, για να ενθαρρύνω το οξυγόνο μου...τα νεογέννητα έλατα, που μες στην ορφάνια τους, παλεύουν να απλώσουν της νίκης τα φτερά τους...


Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Τι κάνεις όταν στραβοπατάς και πέφτεις;

Βρίζεις θεούς και δαίμονες; Πεθαίνεις από ντροπή;
Εγώ πατάω κάτι γέλια τρανταχτά και δε σταματώ εάν δε μου σκάσει ένα χαμόγελο ο πόνος μου...και αν έχω και πληγές, σαν σηκωθώ, κοιτώ τα φτιασιδωμένα πρόσωπα, γελώ ξανά, βάφω με αίμα το δικό μου και παίζω τους Ινδιάνους...


Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Μονογονεϊκή οικογένεια: Μια μητέρα δείχνει τι είναι αληθινή αγάπη και αφοσίωση…


μονογονέας



Γράφει η Αγγελική Κρόκου
Επιμέλεια: Γιώργος Πατσιλίβας

Κόρες μου ξέρετε τι θαυμάζω σε εσάς; Που δεν αφήνετε καμιά πληγή να αλλοιώσει την τόσο καλοσυνάτη και όμορφη ψυχή σας! Καμαρώνω, όταν σας ακούω να μιλάτε για έννοιες -σε εμάς τους μεγάλους- ξεχασμένες, για φιλία, δικαιοσύνη, έρωτα, αγάπη, αλληλεγγύη. Όταν… στο φθόνο, τον εγωισμό, τη ζήλεια και το μίσος, τις μπάρες μέσα στις φλέβες κατεβάζετε, για να μη φτάσουν ποτέ στους κόλπους της καρδιάς σας!
Πρόσφατα βγήκαν παιδί μου από το στόμα σου λέξεις όπως αλήθεια, ανθρωπιά, συμπαράσταση, κατανόηση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και όλες με μια… πώς να το πω… ευλάβεια;  Λες κι ήξερες καλύτερα από τον καθέναν τι σημαίνουν… Υπάρχουν πραγματικά φορές που τα λόγια σου και οι πράξεις σου με συναρπάζουν, με καθηλώνουν… εσύ ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι το καταφέρνεις… Όπως υπάρχουν και εκείνες οι φορές, που χαίρομαι όταν σε βλέπω να μην αφήνεις το άδικο να σε πνίξει και αντιδράς, το άδικο σε όσα σέβεσαι εσύ και αγαπάς, όλον τον κόσμο δηλαδή…
μαμά και κόρη
Με συγκλόνισες για άλλη μια φορά και εσύ ομορφιά μου, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, όταν σε ελεύθερο θέμα στο μάθημα της έκθεσης εσύ επέλεξες «ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής»… εσύ… όταν θέλησες μέσα από ένα μήνυμα να μου θυμήσεις πως η ζωή είναι μικρή και να την απολαμβάνουμε… πως παραμένει όμορφη και με τις δυσκολίες της… και ήξερες πολύ καλά τι έγραφες…
Από νωρίς άλλωστε είχατε και τα δυο παιδιά μου, εσείς οι κόρες μου, την… ατυχία; την τύχη; να δείτε όχι ένα, αλλά και κάποια από τα άλλα πρόσωπα των ανθρώπων… Από τη μια λοιπόν κονταίνω λόγω ηλικίας, από την άλλη λίγο λίγο ψηλώνω από καμάρι κάθε μέρα… Δεν θα σας πω ψέματα, ποτέ εξάλλου δεν σας είπα… Ναι, πρώτη φορά μού αναγνωρίζω, αυτό που εσείς μου αναγνωρίζετε καιρό….κοιτώντας σας με τα μάτια της ψυχής μου από κοντά, βλέπω πως για όλο αυτό, έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου!
μονογονέας
Όταν δεν επέτρεψα ποτέ να νιώσετε πως μεγαλώνετε σε μια διαλυμένη οικογένεια, αλλά σε μια διαφορετική.
Όταν σας μάθαινα από μικρά ότι το μίσος σκοτώνει πρώτα εμάς και έτσι επιλέξατε να μιλάτε μόνο για αγάπη.
Όταν τις ώρες που χρήματα δεν είχαμε για λούνα παρκ και φροντιστήρια, χαμένες δεν τις αφήσαμε να πάνε, μα διασκεδάζαμε στα δάση και παίρναμε τα βουνά, σκηνή στήναμε στο μπαλκόνι μας και ταξιδεύαμε μέσα από εικόνες, τα άστρα, τη μουσική, τα βιβλία…

Όταν επέλεγα μπροστά σας να αφήνω τα δάκρυα μου, για να σας μάθω πως άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί, δικαίωμα μας είναι να λυγίζουμε!!!
Όπως δικαίωμα μας είναι να παλεύουμε για τα όνειρα και την ευτυχία μας, σε όποια ηλικία κι αν είμαστε.
Όταν τον κάθε πόνο μας τον ζωγραφίζαμε, μέχρι που σε αστείο κατέληγε και με τα χρώματα… θυμάστε; τον γιατρεύαμε!
Μα κι όλους τους ενδόμυχους φόβους μας, πάλι με χρώματα και φως τους διασκεδάζαμε μαζί!

Ναι, έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου λοιπόν, όταν τα πιάτα και το σιδέρωμα σε τρίτη και τέταρτη μοίρα έμπαιναν, για να απαντάω, με απόλυτη πάντα ειλικρίνεια, σε όλα τα δύσκολα ΓΙΑΤΙ σας, ποτέ δεν το μετάνιωσα!
μητέρα μονογονέας
Όπως ποτέ μου δεν μετάνιωσα που δεν προσπάθησα να ξεριζώσω από την ψυχή σας τον μπαμπά. Εκείνον που σας γέννησε, μα αποφάσισε πως θέλει να ζήσει μακριά από όλους μας. Εύκολα θα μπορούσα να τον είχα κατηγορήσει σκληρά, όχι γιατί επέλεξε να ζήσει χωρίς εμένα, αλλά γιατί έφυγε από εσάς τις δύο. Διότι δεν θέλησε ποτέ να μάθει πώς μεγαλώνετε, πώς ζείτε τόσα χρόνια…
Εγώ όμως είχα να αντιμετωπίσω πάλι μια πραγματικότητα, δεν είχα καιρό για δυσμενείς λόγους, που μόνο κακό θα έκαναν στη δική σας την ψυχή, γι’ αυτό και διάλεξα το δρόμο της αγάπης και της φροντίδας. Σας είπα ότι ο μπαμπάς ήταν ένα μεγάλο παιδί, που δεν άντεξε το βάρος των ευθυνών, ότι φέρθηκε ανώριμα, όμως με έναν δικό του τρόπο σας αγαπά και ότι ήμουν σίγουρη ότι σας σκέφτεται. Σας είπα πως το λάθος του αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει και αυτό θα τον πονέσει πολύ. Δεν το έκανα από μεγαλοψυχία, σας είπα ακριβώς αυτό που πίστευα. Όπως και επιμένω να σας λέω, πως δίχως εκείνον, εγώ δεν θα σας είχα…
<i>πατέρα</i> γιατί;
Εμείς, η μικρή μονογονεϊκή οικογένεια, με όλα τα λάθη τα δικά μου, με όλη την κριτική, τα χτυπήματα, τον οίκτο, την περιφρόνηση και την υπεροψία που δέχτηκε από «κανονικές» οικογένειες… νομίζω πως άξια παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουμε!!! Πιστεύω ότι βοήθησα λίγο και εγώ, κρατώντας και μέσα στις γκρίζες μέρες μας, τις δυο πανέμορφες ψυχές σας καθαρές!
Δεν ξέρω κόρες μου αν θα μπορέσω τα όνειρα σας να τα στηρίξω υλικά. Θα είμαι όμως όπως ήμουνα για εσάς εκεί, σε εκείνη την απόσταση που πάντα είχατε τον δικό σας αέρα να αναπνέετε, αλλά και πιο μακριά αν το θελήσετε, γιατί είμαι βέβαιη πως με την υπάρχουσα και μόνο πνευματική και ψυχική σας καλλιέργεια, τα όνειρα σας, αργά ή γρήγορα, μόνες σας θα τα υλοποιήσετε! Ένα με νοιάζει εμένα, να παραμείνετε Άνθρωποι μέσα σε κάθε χαλασμό και σε όλα τα κάλπικα τα βλέμματα, το ατόφιο σας πάντα να ανεμίζετε!
προχωράω
Αυτές τις μέρες λοιπόν, που πάλι κάποια παιδιά αγωνιούσαν για τους βαθμούς τους (μαζί για την κριτική, την αποδοχή, την αγάπη), ένα εσείς οι δύο θα ήθελα ακόμα να θυμάστε, ότι ούτε τα εικοσάρια ούτε τα κάτω από τη βάση θα αγγίξουν ποτέ την αγάπη μου για εσάς! Ούτε τα «αριστεία» ούτε οι «αποτυχίες», γιατί η ασύλληπτη διάστασή της έχει από καιρό οριστεί… απέραντο επί παντοτινό, από τη μέρα ακριβώς που γεννηθήκατε!!!
Η μαμά


https://lifonomy.wordpress.com/2016/06/26/angela-krokou/#more-14943 
Αγγελική Κρόκου