Άνοιξαν οι ουρανοί…

φουσκώνει επικίνδυνα λέει κι ο Πηνειός….αν δεν είχαμε θρηνήσει αθώα θύματα, θα έλεγα πως κάποιος ήρωας ξύπνησε από το παρελθόν και προσπαθεί με μανία να καθαρίσει την κοπριά από τη χώρα. Και μιλάμε για Κόπρο!!! 
Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Κανένας ήρωας δε θα ρίσκαρε, εκτός απ΄τον εαυτό του, να παρασύρει με όλα τα σκάρτα και αθώους ανθρώπους. Τους κόπους, τις αξίες τους, την αξιοπρέπεια τους. Κανένας ήρωας δε θα δεχόταν να θαφτεί κάτω από τόνους λάσπης η ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής. Ούτε η φύση, ούτε ο Θεός θελήσαν ποτέ να πνίξουν αθώες αλήθειες. Ανθρωπάρια έβαλαν πάλι το χεράκι τους… εκεί όπου δεν έπρεπε. Πολλή κοπριά, πολλά τα χρόνια. Μια χώρα πραγματικά υπό ανάπτυξη…των κώλων! Εκείνων που με περίσσιο ωχαδερφισμό, απλώνονται στα έδρανα.
Ντρέπομαι. Σκέφτομαι…όσους δεν δίστασαν ανά τους αιώνες να ορθώσουν το ανάστημα τους. Να δώσουν μια μικρή ή μεγάλη μάχη, το αίμα τους σε έναν μικρό αγώνα ή επανάσταση, για τη δική μας ελευθερία. Όλους αυτούς που θυσίασαν τη δική τους ζωή, για τη δική μας.
Και ζούμε φυσικά...δίχως πολλά κουράγια οι πιο πολλοί, ανήμποροι, φοβισμένοι, κάποιοι φορώντας μάσκα, άλλοι μέσα σε κάποια "ασφάλεια"... Ζούμε, ναι, έτσι μας λένε..αυτοί που ελεύθερα, απλώς βιντεοσκοπούν την απαξίωση και τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής.
Ελλάδα μου…πόσο να αντέξεις; Σε έχουνε πάλι πιάσει απ΄το λαιμό και σε βουλιάζουν. Αν σε άφησαν δηλαδή ποτέ… Ελλάδα μου “πνιγόμαστε”!! Φοβάμαι!
Φοβάμαι, αλλά θυμώνω πολύ και ελπίζω…σε αυτούς που δίχως να το σκεφτούν, γράφουνε στίχους ηρωικούς σε κάποια, άγνωστη στους πολλούς, ανθρώπινη ιστορία. Ελπίζω στην αισιόδοξη μειοψηφία…σε εκείνους τους Έλληνες με το ανήσυχο, το εφευρετικό, το δημιουργικό, το συλλογικό, το δίκαιο, το αλτρουιστικό τους πνεύμα.
Πιστεύω…ακόμα στον Άνθρωπο.
Λυπάμαι , λυπάμαι πολύ… για όσους έφυγαν, για όσους κάτι δικό τους έχασαν, για όσους σήμερα πάλι αγωνιούν…

Τι άλλο να πω;

Σήμερα θα γιορτάζαμε τα γένεθλιά σου...

εγώ θα σου έφερνα λουλούδια και εσύ όπως πάντα θα μου γκρίνιαζες, γιατί σκορπάω τα λεφτά μου. Όσο εγώ θα έκανα τη γνωστή, πίσω απ΄την πλάτη σου γκριμάτσα, εσύ που μάτια είχες παντού, με μια κρυφή ικανοποίηση θα στόλιζες το βάζο σου.
Δεν πάει καιρός που φτιάξαμε έναν άγγελο και του έδωσα το όνομα σου, για να θυμάμαι...τι ήσουν για μένα και τι θα ΄σαι. Όμως... η αλήθεια είναι πως όσο κι αν σου μιλούν τα χείλια μου, εσύ δεν είσαι πια εδώ. Άνθρωπος βλέπεις είμαι, δε σε θωρεί η ματιά μου...
Πρώτη φορά δε θα γιορτάσουμε λοιπόν για τα γενέθλιά σου. Είσαι αλλού μαμά, είσαι μακριά. Μια διάσταση μας χωρίζει, ολάκερος ουρανός ανάμεσα μας...
Ή μήπως... σήμερα ειδικά είσαι εδώ; Σήμερα, που απ΄το ξημέρωμα, άνοιξαν πάλι οι ουρανοί...

Βρέχει...μούσκεμα πάλι η ψυχή μου σήμερα. Μα αντί να κρυώνω, ξεδιψώ...ναι, είσαι εδώ. 

Εσύ να επιμένεις, να βλέπεις τη μέρα με την ωραία σου ματιά...σύννεφα γκρι αυτοί, ουράνια τόξα εσύ.

Καλή εβδομάδα!

Έντιμοι,

έντιμοι οι άγγελοι, γιατί κι όταν ακόμη σε στραβώνουν με το άσπρο, ψιθυρίζουν "δεν υπάρχω". Aγγελάκη - Ρουκ

Χρόνια πολλά! Να τα ζείτε! Ανθρωπινά.

Φύλλα παντού...Νοέμβριος

Στο κόκκινο, το πορτοκαλί, το καφετί, το χρυσοκίτρινο, εκεί να χάνεσαι… στη μέθη, στη ζεστασιά αυτών των αποχρώσεων. Να βουτάς σε αυτό το ηλιοβασίλεμα της γης και μέσα σου να ξεσπά μια χρωμοκαταιγίδα. Χωμένος στα φύλλα της ζωής, εσύ να θεραπεύεσαι… να συναντάς το στοχαστή, τον ζωγράφο, τον ποιητή. Στη θρυμματισμένη επάνω πραγματικότητά σου, εσύ να συναντάς τον εαυτό σου και κάπως έτσι… να κλείνουν και να ανοίγουν όλοι οι κύκλοι της ζωής σου, όλες οι εποχές σου. 
Μια δωρεά της φύσης σε εσένα….

Νοέμβριος. Ο χρωματοπώλης με την απλή, γλυκιά μελαγχολία.