Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Είναι η ώρα, που της μέρας τα βλέφαρα αρχίζουν να βαραίνουν και ο νους, κουρασμένος πια από ευτυχία, ψάχνει για εκείνη την ήσυχη γωνιά.... Στρώστε του στο πιο όμορφο δωμάτιο, σε ένα ανάκλιντρο μπροστά σε ένα τεράστιο παράθυρο. Ζωγραφίστε του ένα φεγγάρι και αφήστε τον εκεί να χαλαρώσει και μέσα στην αγκαλιά του να αποκοιμηθεί. Όσο για την ψυχή, μετά από μια τέτοια νύχτα.........την αγγελικότητα του βλέμματός της θα τη δείτε σίγουρα στον καθρέπτη το πρωί. Καλό ξημέρωμα!!!


Τρίτη 29 Απριλίου 2014

H zωή μας είναι κατασκεύασμα των σκέψεων μας. Εγώ τουλάχιστον το έχω πια εμπεδώσει. Το κατάλαβα και με το καλό και με το κακό....... Η ευτυχία είναι η συγκομιδή ενός ήρεμου μόνο νου. Αγκυροβόλησε τη σκέψη σου στη γαλήνη,στην ομορφιά, στην ηρεμία, στη νηνεμία, στην ασφάλεια, στην ειρήνη. Δώσε στην κάθε νοερή εικόνα σου το φιλί της αγάπης, της ζωής. Κάνε της μεγάλες ενέσεις χρώματος και ο νους σου πολύ γρήγορα θα αρχίσει να παράγει ευτυχία. Δεν υπάρχει εμπόδιο. Το βασίλειο της ευτυχίας βρίσκεται στη σκέψη σου. Αυτή δημιουργεί το όποιο συναίσθημά σου. Κάθε καλό ή κακό που σκέφτεσαι, γίνεται αυτόματα μια ευχή που επιστρέφει ........πάντα σε εσένα. Επέλεξε σήμερα, έτσι για αλλαγή, να σκεφτείς την ευτυχία. Όσο για τη μουσική επένδυση της εικόνας σου, αναλαμβάνει αν το θελήσεις η καρδιά σου. Στα τόσα χρόνια επαγγελματικής καριέρας...........έχει να επιδείξει ουκ ολίγες στιγμές επιτυχίες.......... 
Καλή σας μέρα!!!!


Στον ανθρώπινο βίο είναι όπως όταν ρίχνεις τα ζάρια σου , όταν δεν έρχεται αυτό που περισσότερο χρειάζεσαι να φέρεις, τότε πρέπει να διορθώσεις με την τέχνη σου αυτό που έχει έρθει.............. 
Δε θυμάμαι ποιος το έχει πει, αλλά θα το θυμάμαι πάντα. Καλό ξημέρωμα!!!


photo by Adel Tonkens

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέρα!!!! 


Έτσι!! Φρόντισε και σήμερα να είσαι αυτό που πράγματι είσαι,  εμπιστέψου τη φωνή της καρδιάς σου, πάρε ψαλίδι, πάρε μαχαίρι, χρησιμοποίησε τα δόντια σου τα κοφτερά, τα χέρια της ψυχής σου που είναι δυνατά και κόψε επιτέλους τα σχοινιά με τα οποία είναι δεμένος ο εαυτός σου. Βγάλε το περιτύλιγμα που η κοινωνία με το ζόρι σου έχει φορέσει λες κι είσαι πακέτο έτοιμο να παραδοθείς……. 
Βγάλε τα ψηλοτάκουνα γυναίκα, βάλε της αυθεντικότητάς σου το βραχιολάκι μόνο γύρω απ’ το γυμνό αστράγαλό σου και ελεύθερα πια περπάτα. Έχεις σαπούνι, έχεις νερό, ξέβαψε  αυτό το δήθεν απ’ τα χείλη,  απ’ τη ματιά σου και άσε τον άντρα εκείνον που δεν αντέχει την ψευτιά,  σε ένα πρόσωπο που βασιλεύει η αλήθεια να χαθεί. 


 Χαλάρωσε άντρα τη σφιχτά δεμένη γραβάτα στο λαιμό σου, μη φράζεις το δρόμο στις λέξεις που τόσο ανάγκη έχει να εκφράσει η καρδιά σου. Βγάλε τα γνήσια Rayban γυαλιά σου και άσε ολόγυμνη, μέσα από ένα δάκρυ, να δει η γυναίκα τη γνησιότητά σου. Ποιος σου ΄πε πως πέφτεις στα μάτια της αν κλάψεις; Πως παύεις να είσαι δυνατός;


Σταμάτα να ακολουθείς τα βήματά της, τα βήματά του, ήρθε η ώρα για ένα αντίο αν η ατμόσφαιρα στο δρόμο που σε οδηγεί δεν είναι οικεία και φιλική για το όνειρο το δικό σου. Το ξέρεις, αργά ή γρήγορα, θα γίνει η ατμόσφαιρα και μέσα σου αποπνιχτική και εχθρική και όσο κι αν αγαπάς, δε θα αντέξεις. Πάρτε τα χέρια σας επιτέλους και ο δυο, πάνω απ΄την πόρτα που επιμένετε με τόσο ζόρι να ανοίξετε. Γεννηθήκατε για να πετύχετε, για να ευτυχήσετε. Μπορείτε να τη σπάσετε αν πάρετε φόρα, να της ανοίξετε τρύπα να περάσετε, αλλά αφού με το πόμολο δεν ανοίγει, αφού το κλειδί που έχετε δεν κάνει, αφού κανείς δε σας ανοίγει γιατί χάνετε το χρόνο σας; Γιατί θέλετε σώνει και καλά να συνθλίψετε τον εαυτό σας, να του προκαλέσετε μόνιμες πια παραμορφώσεις; Δεν έχει μία, δεν έχει δυο πόρτες μόνο η ζωή, έχει πολλές που οδηγούν στην ευτυχία. Αυτή δεν ανοίγει εύκολα για να σας προστατεύσει. Δε θέλει η ζωή να ζήσετε μέσα σε ακόμα μία θρυμματισμένη πραγματικότητα, γι αυτό συχνά βάζει εμπόδια. Είναι για αλλαγή πορείας, είναι μεγάλες ευκαιρίες, είναι για προστασία. Είναι ξεκάθαρα μηνύματα, ακόμα και από πόρτες, που με κλειστό το στόμα το φωνάζουν και κάποιες μάλιστα το γράφουν……. 


Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

                           Πέρασα δάση μαγικά                           
            κάποια με δράκους, ξωτικά,            
ποτάμια με ορμητικά νερά,
που κάποια με παρέσυραν,
φαράγγια που οι ψίθυροι
φωνές, κραυγές γεννούσαν.
Μα πάντα προχωρούσα...
πάντα βελάκια σε κορμούς,
 σε τοίχους πάνω, σε γκρεμούς,
κορδέλες σε κλαδάκια,
στο δρόμο του θησαυρού
σωστά με οδηγούσαν.
Ήταν κι ο ήχος ο ζεστός,
ήχος με χρώμα, αλλιώτικος,
μια μελωδία πλοηγός
που μ' έφερε στην πέτρινη,
τη μαυροφορεμένη Μάνη,
μια γη σου Ιστορία.
Γύρω μου βλέπω μπέηδες,
πύργους, καπεταναίους,
μυρίζει μπαρούτι και ελιά,
 μία ολόγυμνη ομορφιά
με χέρια που σε ντύνουν
με φως, με ευφορία.
Ο ήχος ο μελίχρυσος,
παλέτας υγρής ο στεναγμός,
με ρούφηξε στον κόλπο
σ' ένα σεντούκι ανοιχτό
και άφωνη κοιτάω
κι ακούω το θησαυρό.
Χρυσό το χρώμα κι η ψυχή,
ο ήλιος αναστενάζει
χάνεται, λιώνει σαν κερί
μέσα στη άμμο, στα φιλιά,
της θάλασσας που έβαψε
με χρώμα μελί τα χείλη.
Τα μάτια το λένε δειλινό,
μα εγώ που ήχους άκουσα
το είπα ..... Μελωδείλι

Σπήλιοι Αρεόπολης


Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Πατέρα χρόνια σου πολλά, λευκά σαν τα μαλλιά σου
το φως που στέλνεις σε εμάς κράτα το στην καρδιά σου.
Γιώργο σε ονομάσανε μέσα σε μαύρα χρόνια, 
δεν το ΄ξερες μα το ‘μαθες ξυπόλητος στ’ αλώνια.
Τα μάτια σου λέγαν χαμηλά, το φως σου το στερούσαν
μα τ’ άστρα κοίταζες ψηλά και αυτά σε οδηγούσαν
Πέρασες φτώχεια, κατοχή, πείνα και κακουχίες
μα πάλεψες, σώμα και ψυχή και νίκησες τις μοίρες.
Με πόδια γυμνά μα θαρρετά, ανέβηκες τα βουνά σου
κι έγινες τόσο δυνατός και εγώ θαυμάστρια σου.
Θυμάμαι πως τρόμαζα μικρή με κεραυνούς, χειμώνες,
μα εσύ με λέξεις μου έχτιζες φωλιές για αλκυόνες.
Τροπαιοφόρος ήτανε ο Άγιος πατέρα,
με τρόπαια ερχόσουνα και εσύ στο σπίτι κάθε μέρα.
Ήσουν σεβάσμια μορφή, σε πίκρες, σε φαγοπότια
και τα διδάγματά σου τα κρατώ μες σε χρυσοκιβώτια.
Σε μένα που δεν πέτυχα όπως μπορεί να νιώθεις,
πλούσια μ’ έκανες μπαμπά, πρέπει να καμαρώνεις.
Είμαι αξία όπως και εσύ, μονόδρομος η ζωή μου,
πάντα η καρδιά με οδηγεί κι ας τρέμει συχνά η φωνή μου.
Πονάς που καρδιοθλίβομαι, όλα είναι βυθισμένα,
μα μ’ έμαθες να αναδύομαι πάντα απ’ τον πυθμένα.
Θέλω μονάχα να γελάς , να είσαι στο πλευρό μου
κραυγές δε θέλω, μα αγκαλιά σαν βλέπεις το γκρεμό μου.
Αυτά είσαι εσύ, αυτά κι εγώ, στιχάκια απ τη ζωή σου
να΄σαι περήφανος ζητώ, για μένα μη κλαις δε χάθηκα
είμαι απ΄τα νύχια ως την κορφή, ντυμένη δύναμη κρυφή,
εγώ έχω την ψυχή σου

Σεβαστέ μου πατέρα, παππού της κόρης μου που έχει το όνομά σου......χρόνια σου εύχομαι όπως τ' αξίζεις....ξάστερα!!!!

Στη μία από τις δύο εμπνεύσεις της ζωής μου, τη Βανέσα Γεωργία μου, σε όλους όσους σήμερα γιορτάζουν, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα!!!



Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Χαιρετίζω όλη την όμορφη παρέα!!!!

Δε σας ξεχνώ, άμα το κάνω, είναι σαν να ξεχνώ εμένα, απλώς έχω αποφασίσει να μην είμαι δέσμια της τεχνολογίας. Μπορώ να δεθώ μαζί σας, αλλά όχι με αυτήν. Με βοηθά και είμαι ευγνώμων γι αυτό, αλλά μέχρι εκεί. Εάν τη στερηθώ...... θα ζήσω. Πρέπει να ζήσω. Δεν ξέρω, ίσως τη λογική μου την απορρίψουν πολλοί, μα εγώ δε θέλω να κάθομαι με τις ώρες μπροστά σε αυτό το μαραφέτι. Θέλω να βγω και εκεί έξω να νιώσω τον ήλιο και ας μου καίει το δέρμα, ζεσταίνει όμως τα κόκαλα και βοηθά να ανθίζει η ψυχή. Θέλω να νιώσω τη βροχή και ας κινδυνεύω αν μείνω ώρες κάτω απ' αυτή να πάθω πνευμονία, με εξαγνίζει, μου καθαρίζει το πνεύμα. Έχω ανάγκη από φως, με ανυψώνει, δεν τις αντέχω τις υπόγειες στοές, δεν είμαι τυφλοπόντικας. Όσο για σκοτάδι .....φυσικά  και το αγαπώ, αφού μου δείχνει τα άστρα, το φεγγάρι.

photo by Caras Ionut

Χαιρετίζω λοιπόν την αγαπημένη μου παρέα. Είστε μαζί μου και όταν δεν είστε εδώ, όταν δεν είμαι εδώ. Τα λόγια - κομμάτια της ψυχής του καθενός που με αγγίζουν, τα αναμιγνύω με τα δικά μου και το αποτέλεσμα, σε μένα τουλάχιστον, είναι μαγικό. Πώς ξεπέρασα νομίζετε το γεγονός ότι τα ανθρώπινα σχέδια μου έγιναν σκόνη για ακόμα μια φορά; Αντί για Ανάσταση στην Εύβοια, έκανα με την κόρη μου στο Παίδων, αλλά.........καμιά απ΄τις δυο μας δεν είχε απολαύσει τόσα βεγγαλικά. Μία Αθήνα γεμάτη φως, οι ήχοι απ΄τις χαρμόσυνες καμπάνες έφταναν στο μπαλκόνι από παντού, η Αγία Σοφία έλαμψε νωρίτερα από το Άγιο Φως και εμείς, υγιείς-άρρωστοι και άρρωστοι-υγιείς το λάβαμε με συναίσθημα βαθιάς ευλάβειας και ψυχικής ανάτασης. Συναισθήματα που θα έπρεπε να συνοδεύουν όλες τις παραστάσεις του Θείου, αλλά δυστυχώς τα φανταχτερά φορέματα των πιστών, τα σπρωξίματα, οι εκνευρισμοί, η μυρωδιά της μαγειρίτσας που φτάνει μέχρι την εκκλησία, δεν σου το επιτρέπουν πια. Αυτήν την Ανάσταση τη βίωσα. Για δύο μέρες δεν είχα ξεκολλήσει τα μάτια μου από τον ουρανό. Από τον έκτο όροφο του Παίδων τίποτα δεν με εμπόδιζε να δω τα μάτια Του, που - πείτε με αφελή, έμπιστο υπηρέτη, έμπιστο σκύλο, δε με νοιάζει- πάντα στον ουρανό μου τα γυρεύω. Τίποτα δε του ζήτησα για μένα, για πρώτη φορά μου, τίποτα. Ούτε καν για αυτούς που αγαπώ πολύ. Τον ευχαριστούσα μόνο για τη δύναμη που δίνει στο σώμα και στην ψυχή μας μπροστά στα εμπόδια.


Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που έχω χάσει τα περισσότερα από τα υλικά πράγματα, αυτά που περιτυλίγουν συνήθως τη ζωή όλων μας, αλλά εγώ ένιωθα πλήρης. Δε χρειαζόμουν τίποτα. Θυμόμουν όλα όσα χρόνια γράφω, όλα όσα γράφετε, κάποιους από εσάς που συχνά χειροκροτώ και ας μην πατώ το like. Ανάμιξα όλες τις λέξεις σας μαζί με τις δικές μου και μόνο μπέρδεμα δεν έγινε. Όλο το νόημα ήταν ξεκάθαρο και έτσι ξεκάθαρο, το άφησα ελεύθερα να ρέει μες στις φλέβες μου και εγώ να νιώσω σαν μέσα μου να ρέει, αίμα αριστοκρατικό. Τα έχω κάνει η αλήθεια είναι, όλα τα απαραίτητα βήματα για να παραμείνω άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους και τον εφησυχασμό δεν θα τον επιτρέψω στην ψυχή μου. Θέλω να μεγαλώνει όλο και περισσότερο η καρδιά μου, να μπορεί να ζεστάνει όλον τον κόσμο, να μπορέσει να ζεστάνει έστω έναν. Και θα το καταφέρω αν τη μοιράζομαι μαζί σας, όπως το καταφέρνετε όλοι εσείς που τη μοιράζεστε εδώ μαζί μου, μαζί μας, και ας μην τον καταλαβαίνετε. Από κάποιους από εσάς θέλω να ξέρετε πως αντιγράφω, μα δεν τα μεταφέρω στην διαδικτυακή μου κόλα, αλλά σε εκείνην της καρδιάς.
Δε θα ήθελα να είναι έτσι, θα προτιμούσα να σας άκουγα και να σας έβλεπα σε ένα τεράστιο τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλα και πάνω του φέτα, ντομάτα, ελιά, λίγο κρασί και μπόλικες δόσεις γέλιου, αγάπης και σοφίας, αλλά φοβάμαι πως στις μέρες μας, δύσκολα δέχεται κανείς την πρόσκληση από άγνωστο σε ένα τέτοιο γεύμα........


......οπότε......

Αυτή η λέξη, όπως και κάποιες άλλες, για να μην χάνουν την αξίας τους πρέπει να λέγονται σιωπηρά, μα εγώ θέλω σε όλους σας να πω δυνατά......ευχαριστώ!!!
Ευχαριστώ εσένα που είσαι πολύ νέος, γιατί η φλόγα της πίστης που κρύβεις με βοηθά.
Ευχαριστώ εσένα που είσαι ηλικιωμένος για τη σοφία που μου χαρίζεις.
Ευχαριστώ εσένα που λες πως έχεις αποτύχει, όμως εμένα μπορείς να με διδάξεις.
Ευχαριστώ εσένα που δείχνεις φιλόδοξος, γιατί μπορείς και εσύ να με εμπνεύσεις.
Όχι, δε φοβάμαι που εκθέτω την καρδιά μου. Η αγάπη που με βοηθά να ανοίγω καρδιές ανθρώπων γίνεται και ασπίδα για όλα τα βέλη που στέλνει το μίσος, η έχθρα, η οργή.
Σε εσένα που κάθε φορά με βοηθάς, σου λέω ευχαριστώ και σ' αγαπώ.
Σε εσένα που βοηθώ, λέω και πάλι ευχαριστώ και σ' αγαπώ, γιατί τη στιγμιαία έστω ανάσα σου, τη νιώθει η καρδιά μου. Φτάνει στ' αλήθεια μέχρι εδώ και τότε αυτή γκρεμίζει και άλλα τείχη και φτιάχνει γέφυρες στη θέση τους, για να μπορεί η ανάσα, η ελπίδα, η αγάπη, να πάνε σε όποιον τις έχει ανάγκη.
Με αγάπη και μόνο στην καρδιά, την όμορφη παρέα μας λοιπόν καλησπερίζω.
Μπορεί στα λόγια μου πολλοί να δυσπιστήσουν, το πρόσωπό μου πολλοί να μην το συμπαθήσουν, σε όλους δε γίνεται να είμαι αρεστή, όμως εγώ θα συνεχίσω και μόνο η καθαρή αλήθεια θα βρίσκεται αποσταγμένη σε όσες λέξεις ακολουθήσουν..........



Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Χρόνια πολλά σε όλους σας!!!!
Εύχομαι αυτή η Ανάσταση, τουλάχιστον κάποιους από εμάς, να μας βοήθησε να πάρουμε το δρόμο  εκείνο που οδηγεί στο φως της Αγάπης, της Ειρήνης, μέσα μας καταρχάς, και της Ελπίδας, γιατί τα πολλά, καμία αξία δεν έχουν εάν δεν είναι φωτεινά.....
Να είστε όλοι καλά!!


Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Αγάπης Ανάσταση

Κρατάμε βεγγαλικά στα χέρια και ανυπομονούμε……να ανάψει μέσα μας το φως. Ανάβουμε το κερί απ’ το καντηλάκι, απ’ το δικό μας καντηλάκι και μόνοι μας το σβήνουμε. Είναι με σπίρτο αναμμένο, δεν είναι φως αληθινό. Δεν έχουμε χρόνο, ας βιαστούμε, πρέπει να θυμηθούμε πώς μέσα μας ανάβει αυτό το φως…….











Αγάπη.
Αγάπη για όλους και για όλα. Για τον άνθρωπο που πονά, που κλαίει βουβά, που είναι μόνος, που πεινά, που πολεμά, που αγωνιά, που σκορπά το θάνατο, που έχει χάσει την πίστη του, που παραιτείται, που έχει πάψει να ονειρεύεται.
Photo by Caras Ionut

 Αγάπη για τον άνθρωπο που γελά, που δε σκουπίζει το δάκρυ που κυλά, που παλεύει, που χαίρεται, που ταξιδεύει, που χορεύει με ένα πόδι, που γεννά τη ζωή, που πιστεύει, που τολμά, που συνεχίζει να ονειρεύεται. 

Αγάπη για τα χέρια εκείνα που μάτωσαν για να σηκώσουν τείχη που χώρισαν πόλεις στα δύο, οικογένειες και ανθρώπινα κορμιά και για τα χέρια που με μανία τα γκρέμισαν και έχτισαν γέφυρες πολλές που ενώνουν τους ανθρώπους. 

Αγάπη για το μυρμήγκι και την τίγρη, για το σκουλήκι και τον αετό, για το ποτάμι με το διάφανο γάργαρο νερό και για αυτό που χρώμα αλλάζει από απόβλητα, που χρώμα κόκκινο παίρνει από αίμα μεταναστών.    
     

Αγάπη για τη βροχή που ξεδιψά, ποτίζει, καθαρίζει και σίγουρα εξαγνίζει. Για τη βροχή που βοηθά να φυτρώσεις σε κάποιους και εσύ ακόμα αγάπη, που κάποτε έδιωχνε τα πνεύματα τα κακά και σήμερα το χλώριο, το θειικό οξύ, όλα τα εντομοκτόνα, τα κατακάθια που φράζουν το λαιμό, που βάρυναν το στομάχι, που μαύρισαν την ψυχή. 


Αγάπη για τα δέντρο που μεγαλώνει, που γεννά, που σκιά χαρίζει και δροσιά και για το δέντρο που ουρλιάζει από πόνο όταν του κόβουν την ψυχή, όταν του καίνε το κορμί, γιατί γνωρίζει όμως πως οξυγόνο και σκιά δε θα υπάρχει πια για τα παιδιά. 

Αγάπη για τα βουνά, γιατί σου δίνουν μία μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου, τον ώμο να του χτυπήσεις, να τον ωθήσεις να κατακτήσει τις κορφές τους, μαζί και τις δικές του και για τα βουνά που γκρεμοτσάκισαν ζωές, μα όμως δεν ήταν θέλημα δικό τους.  

Αγάπη για τη θάλασσα που χαϊδεύει τα βότσαλα απαλά και τράτες φιλοξενεί στη γαλανή, γαλήνια αγκαλιά της και για τη θάλασσα που θέλησε από απέραντη μάλλον μοναξιά στα βάθη της να κρατήσει ανθρώπους, ναυάγια, μυστικά. 


Αγάπη για τον αέρα το δυνατό που βοηθά ανέξοδα τη σκέψη σου το γύρο του κόσμου αυτού σε λίγα λεπτά να κάνει και για το αεράκι που απαλά, δίχως καμία μελανιά,  σε προσγειώνει στην αγκαλιά του ονείρου που εσύ προσπαθούσες τόσο καιρό να προσεγγίσεις. 
photo by Caras 
Αγάπη για τον ουρανό γιατί εκεί μπορείς να βλέπεις τα γαλανά, μα και τα σκούρα γκρίζα μάτια του Θεού. 


Αγάπη για τα άστρα που λάμπουν και ανακουφίζουν εσένα που πιστεύεις ότι σε κάποιο απ΄αυτά ζει την αιώνια ζωή, σε χαιρετά και σε κοιτά, κάποιος που αγάπησες πολύ και για τα αστέρια που σβήνουν γιατί έχεις ανάγκη να κάνεις μια ευχή. 


Αγάπη για τη γη που κουβαλά στο σώμα της χωρίς να βαρυγκομά και τον κακό και τον καλό τον κόσμο και για τη γη εκείνη που η καρδιά της όμως δεν αντέχει άλλο να ασελγούμε πάνω της και κάποιες φορές χτυπάει τόσο δυνατά, που σείεται και ουρλιάζει η ζωή που φιλοξενείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κορμιού της. 


Αγάπη για την Ανατολή που σε κάνει να ανοίγεις τα χέρια, να ευγνωμονείς που ξύπνησες και πάλι,  που μπορείς να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι και για τη δύση που σε κάνει να θες να χαθείς μες στα φιλά, σε μια αγκαλιά, όπως ο ήλιος μες την υγρή και μελωμένη θαλασσινή αγκαλιά.  

Αγάπη για το σκοτάδι γιατί είναι απερίγραπτη η στιγμή που ανακαλύπτεις μετά από ώρες, μέρες, χρόνια το φάρο, τον προσανατολισμό, το φως. Αγάπη για το άπλετο, εκτυφλωτικό σου φως γιατί φωτίζει, σε βοηθά να εξερευνήσεις και κάνει ορατά όλα όσα βρίσκονται στα έγκατα της ψυχής σου.

photo by Caras Ionut
 Αγάπη για το θάνατο που δε σε πονά και κλείνει απαλά τα μάτια την ώρα που όνειρα κάνει κάποιος φεγγαρόλουστα και για το θάνατο εκείνον που σε κάνει να θες να τρέξεις προς ένα ξέφωτο, να ανέβεις στην πιο ψηλή ταράτσα, στο πιο ψηλό βουνό και να φωνάξεις, με όση δύναμη διαθέτεις……… πριν είναι αργά θέλω να ζήσω!!!!!

photo by Caras Ionut

Αγάπη για σένα  Χριστέ μου που μοίρασες την καρδιά σου, τα ιμάτια σου, το τίμιο ξύλο σου, πολύ αγάπη με λίγα λόγια. 


Αγάπη για σένα Χριστέ μου που χλευάστηκες, βασανίστηκες, σταυρώθηκες, συγχώρεσες και συγχωρείς ακόμα εμάς, που δεν μπορούμε ούτε τον εαυτό μας να αγαπήσουμε.









Μίσος. 
Πώς θα αρχίσει να γίνεται από μαύρο γκρίζο; Πώς θα αρχίσει να ξεθωριάζει, πώς θα αλλάξει μυρωδιά αν δεν το αγκαλιάσει η αγάπη; Πώς θα καταφέρει να συγχωρέσει το θύμα το θύτη, ο θύτης τον εαυτό του,  ο πληγωμένος άνθρωπος, το πληγωμένο ζώο, το πληγωμένο από χέρι ανθρώπου δάσος, θαλασσινό και ποταμίσιο νερό, η γη,  αν το λευκό πέπλο αγάπης δεν τα σκεπάσει;  



Μίσος. Έχει μια άλλη γεύση και αλλιώτικη μυρωδιά, που θα μπορούσε να συγκριθεί ίσως..... με εκείνη του βασανιστικού θανάτου. Εκείνου του θανάτου που μένει από μακριά να σε απειλεί, να σε κοιτά, μα όμως δεν πλησιάζει τελικά, γιατί μπορεί να νιώθεις ζωντανός, μα είσαι ήδη πεθαμένος. 

Κολλά σα βδέλλα στα τοιχώματα της ρινικής κοιλότητας, στη σάρκα επάνω της καρδιάς, μα όσο και αν ανοίγεις τα ρουθούνια, όσο και αν γδέρνεις τα σωθικά σου γίνεται ένα η βδέλλα με τη σάρκα, ένα με την καρδιά, μέχρι που αυτή αρρωσταίνει και αρχίζει αργά να χτυπά και τέλος να σωπαίνει. Μέχρι που πια δε λέγεται καρδιά, αλλά μαχαίρι, σφυρί, μαστίγιο και αρχίζει σα μανιακή το σώμα της,  σώματα αθώα άλλων μέχρι θανάτου να χτυπά.

Μίσος. Τόσο κοντά πραγματικά με την αγάπη...... 


Ανάσες δύο, αιώνες αντίπαλες, μέσα στο ίδιο ρινγκ. Η μια βρωμάει σαν πτώμα σε προχωρημένη σήψη και η άλλη σαν γιασεμί που έχει αγκαλιά μια πασχαλιά. Το μίσος παλεύει με βλέμμα βλοσυρό, σκέψη μοχθηρή, με σιδερολοστό, με όπλα πυροβόλα, χημικά, πυρηνικά και λόγια σπαθιά, ενώ η αγάπη, με βλέμμα καθάριο, σκέψη στραμμένη στο καλό, στέκει στη μέση του ρινγκ γλυκιά, άδολη, τρυφερή, ντυμένη με φόρεμα άσπρο, το φως να αντανακλά. 


Ποιος θα νικήσει τελικά; Το μίσος όταν νικά σαν έπαθλο παίρνει μοναξιά, παρέα μίσους ή πληρωμένη και όνειρα ξάστερα πια δεν έχει. Κάθε φορά που σουρουπώνει, το ίδιο μίσος, σιδηροδέσμιο καταδικάζει τον παλαιστή της μέρας, σε έργα καταναγκαστικά. Όταν η Νίκη στεφανώνει της Αγάπης τα όμορφα μαλλιά, εκείνη νιώθει πληρότητα, έχει όλα όσα χρειάζεται, τίποτα δεν της λείπει, νιώθει πως ολόκληρη η ύπαρξή της είναι στ’ αλήθεια θεϊκή.

Μίσος που οργιάζεις μέσα σε κάθε αγάπη, άρχισε να καταλαγιάζεις, τα μάτια να κλείνεις και όνειρα ελεύθερα σιγά σιγά πάλι  να κάνεις.

photo by Caras Ionut
Αγάπη που κρύβεσαι μέσα σε κάθε μίσος ήρθε η ώρα  το ανάστημά σου να ορθώσεις, με φως εκτυφλωτικό απ’ το χρώμα που φοράς, του μίσους την όραση μπορείς για πάντα να  θολώσεις.


Αγάπη……. Άνοιξη πάλι, όλος ο κόσμος, όλη η πλάση θέλει να ανθίσει, να γελάσει.
Εύχομαι απ’ τα βάθη της καρδιάς μου φέτος για όλους τους χριστιανούς, τους βουδιστές, τους μουσουλμάνους, τους πολυθεϊστές, τους άθεους………..να Αναστηθείς………Αγάπη.





Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Μεγάλη δακρύων και περισυλλογής Εβδομάδα

Ημέρες πόνου και θλίψης αλλά και απέραντης χαράς κι ελπίδας πλησιάζουν. Δεν είναι πια η μόνη Μεγάλη Εβδομάδα στη ζωή μας, μπορούμε πιο εύκολα από οποιαδήποτε άλλη φορά να βιώσουμε τον πόνο εκείνης της εποχής ελπίζοντας πάντα σε μια ...............Ανάσταση!!!!! Ποιο είναι άραγε αυτό που μας μεταφέρει από την μια κατάσταση στην άλλη; Η μεγαλειώδης πράξη της συγχώρεσης πιστεύω εγώ. Αυτή μας μεταμορφώνει πραγματικά. Μας εξαγνίζει, μας απελευθερώνει. 

Photo by Caras Ionut

Αν θέλουμε να λυτρωθούμε απ το δικό μας πόνο θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να συγχωρέσουμε. Καταρχάς τον εαυτό μας και στη συνέχεια, εκείνους που μας έχουνε πληγώσει. Έτσι έκανε κι Εκείνος. Αν καταφέρουμε αυτό το τόσο απλό αλλά ταυτόχρονα και τόσο δύσκολο, τότε σίγουρα ο πόνος κι ο θυμός θα γίνει παρελθόν και αυτόματα θα βιώσουμε αυτό που θεωρείται, μυστικό της αιωνιότητας, αλλά μόνο μυστικό δεν είναι..........την Αγάπη!!!! Δεν είναι απαραίτητες οι μεγάλες μετάνοιες στα γόνατα, η ορθοστασία, τα μόνιμα σταυρωτά χέρια, μήπως και νιώσουμε ένα σημάδι σταλμένο από το Θεό, αλλά ας δώσουμε λίγη ησυχία στην αφή και στην ακοή για να αισθανθούμε και να ακούσουμε την ευχή μας μέσα από μια καρδιά γεμάτη πίστη και αγάπη. 
Photo by Caras Ionut

Δεν είναι απαραίτητες ώρες πολλές αγρυπνίας, αλλά ας ξυπνήσουμε όλα όσα τόσο καιρό κοιμούνται μες στα μάτια μας. Δεν είναι αμαρτία αν δεν νηστέψουμε, αλλά αν δώσουμε λίγη εγκράτεια στη γεύση και στα λόγια μας θα αποκτήσουμε πιο γρήγορα γεύση αθανασίας. Αν δεν αντέχουμε τη μυρωδιά απ΄το θυμίαμα που υπάρχει στους ναούς, ας βγούμε έξω και ας μυρίσουμε λίγο ουρανό. Ας πάρουμε μια μεγάλη ανάσα, ας καταδυθούμε στα βάθη της σκέψης και της ψυχής μας. Είναι τόσο λαμπερός ο αναδυόμενος καλλονός, Ανώτερος Θεικός εαυτός μας!! 

Photo by Caras Ionut

Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που έχουμε, κι αυτό, γιατί είναι περιορισμένος. Οι αγαθοεργίες τις μέρες μόνο αυτές και οι νηστείες δεν είναι αρκετές. Ας αναλογιστούμε την ποιότητα της ζωή μας, ας πολλαπλασιάσουμε τον πνευματικό μας πλούτο και ας τον μοιραστούμε.


Photo by Caras Ionut
Το μυστικό της επιβίωσης μας εδώ, της ανάπτυξής μας, της εξέλιξής μας είναι η συναδέλφωση και της αιωνιότητας μας η αγάπη. Δώσε και εσύ στον εαυτό σου και σε όλα τα πλάσματα το καλύτερο δώρο που μπορείς………χρόνο αγάπης. 

Επέτρεψε σε αυτήν την Εβδομάδα πόνου, λύπης, δακρύων να σου κρατήσει συντροφιά. 

Ξέρουμε πια από “κακοκαiρία”, μα τώρα που και οι καμπάνες των εκκλησιών πενθούν, είναι μία μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε το “κλίμα” και να χτυπήσουμε χαρμόσυνα και όλες τις καμπάνες που τόσο καιρό και μέσα μας πενθούν.... 
Ας μεταδώσουμε το πραγματικό μήνυμα των ημερών.

Photo by Caras Ionut

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Σαββατόβραδο

Σάββατο βράδυ, χαλαρώστε!! 
Γλείψτε τις όποιες σας πληγές, πάρτε βαθιές ανάσες, πιαστείτε απ΄το φυσικό ανάγλυφο του σώματός σας και αναρριχηθείτε με ανάλαφρες κινήσεις μέχρι να φτάσετε στις πύλες της ψυχής σας. Κουρνιάστε εκεί, στις κόγχες των ματιών σας και απολαύστε με την ψυχή σας την έναστρη απεραντοσύνη του ουρανού. 


Χαλιναγωγήστε το φόβο σε όλα τα επίπεδα, από το ύψος έως το πιο περίπλοκο που είναι η αποτυχία. Θα τα καταφέρετε!!   
Με νοητική κυρίως προπόνηση, ακόμα και τα φώτα της πόλης θα αρχίσουν σιγά σιγά να “σβήνουν ”……
 Άντε να γιάνει η ψυχή σας!!! Καλό βράδυ με όνειρα ξάστερα!!!



Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Όνειρα.....

Σε όλους εσάς που σας αρέσει ο ύπνος αλλά ξυπνάτε πάντα με διάθεση καλή, που λέτε ακόμη καληνύχτα με μια αγκαλιά, ένα φιλί, που απομονώνεται όλους τους θορύβους για ν' ακουστεί το σ' αγαπώ, η ανάσα, η απόλυτη σιωπή, που σβήνετε όλα τα φώτα για να φωτίσουν τα άστρα την ψυχή, που λέτε ευχαριστώ σε όποιον Θεό πιστεύετε γιατί και σήμερα η μέρα σας χαρίστηκε, που όταν ανοίγετε τα παντζούρια το ξημέρωμα χειροκροτάτε τα πουλιά και με ευγνωμοσύνη υποκλίνεστε στην νέα ανατολή, σε όλους εσάς που δεν περιμένετε το ξημέρωμα για να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι εύχομαι............ όνειρα ξάστερα, ελεύθερα, δίχως όρια, δίχως σέλες, δίχως πρέπει, δίχως μη, στα μαγικά τα δάση αυτής της νύχτας. Καλή Ανατολή!!!!!!


Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Η πιο μεγάλη οφειλή

Δυσπιστία, αμφιβολία, ένταση, θυμός, φόβος, κούφιες κουβέντες και τελικά μοναξιά και ερημιά. Πώς γίνεται παρ΄όλη τη ζημιά να συνεχίζουμε σαν να μην τρέχει τίποτα; Ερημωμένο πια το ανθρώπινο τοπίο από βεντέτες που πλέον ξεσπούν ανάμεσα σε συντρόφους, αδέρφια, μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Φόνοι με ακονισμένα λόγια αντί μαχαίρια και σφαιροβόλα βλέμματα αντί πιστόλια. Ας αναγκάσουμε τα μάτια μας να δουν, τα σωθικά μας που πάσχουν από ατροφία πια να νιώσουν και το μυαλό μας να στραφεί στην πιο μεγάλη οφειλή............. να παραμένουμε Άνθρωποι. Να ζούμε με τους ανθρώπους μας, ανθρώπινα. Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!!!!!
Photo by Caras Ionut