Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020

Πόσο θα ήθελα να μην υπήρχε τέλος εποχής για σένα Αγάπη...

Να μην είχαμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια... Nα μη χρειαζόταν άνοιξη να σε σκοτώνουμε , χειμώνα να περιμένουμε να ξαναγεννηθείς... Αχ! να γινόταν μόνο να γεννιόσουν... και να ήσουν μονίμως ανθισμένη! Nα μπορούσαμε να διατηρούμε μέσα μας συνεχώς μια φάτνη... για να μην κρύωνες ποτέ, να μην μπορούσε κανείς να σε πειράξει. Εσύ Αγάπη δεν έπρεπε να είσαι μία ακίνητη γιορτή. Δεν θα έπρεπε να ήσουν καν ευχή.

Εσύ θα έπρεπε να είσαι προϋπόθεση απαραίτητη για να μπορεί κανείς να υπάρχει και να ζει. Να λέγαν Αγάπη τη ζωή. Να ήσουν το μόνο δώρο που, και ως άνθρωποι των τύπων, θα έπρεπε να σε ανταλλάσσουμε κάθε μέρα. Να σε προσφέρουμε και να είσαι ανεξάντλητη. Να μας προσφέρεσαι και εμείς να σε χαιρόμαστε, να σε απολαμβάνουμε... σαν, να είχες πρώτα πεθάνει.
Μου λες Αγάπη πως αιώνια μπορείς να ζεις, μα αυτό που εύχομαι εγώ, είναι σε κάθε δική σου γενέθλια γη, σε κάθε καρδιά, σε κάθε καταχείμωνο, εσύ να γεννάς συνεχώς αγάπες αειθαλείς....

Αφήστε τις πόρτες ανοιχτές στο μήνυμα των ημερών αυτών και έπειτα ανοίξτε τα παράθυρα…να γεμίσει πρέπει σμύρνα, λιβάνι και αγάπη ο ντουνιάς!!
Καλές γιορτές σε όλους! Καλά Χριστούγεννα!