Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι...

Σήμερα τα γεννήματα πάλι της αγάπης, η χαρά, η ειρήνη, η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά... το μονοπάτι θ΄ανεβούν του Γολγοθά....και εμείς, όλο και λίγη συμπόνια θ΄αφήσουμε να τρέξει μέσα από κάποιο δάκρυ. Την αποκαθήλωσή σου Εσταυρωμένη Αγάπη θα παρακολουθήσουμε, θα σκύψουμε, θα σε προσκυνήσουμε και την επαναφορά του νεκρού σου σώματος στη ζωή, με ανταλλαγές φιλιών θα τη γιορτάσουμε... αλλά... το λόγο για τον οποίο πόνεσες τόσο πολύ, όλα όσα δίδαξες, αυτό που είσαι δηλαδή... την Αγάπη, το όλον του παντός...καρφωμένη σε κάποιον σταυρό ξανά θα την αφήσουμε. Συγχώρα Χριστέ την ξεχασιάρα μας καρδιά!
Εμείς, που τέτοιες μέρες κάθε χρόνο το Φως αναθερμαίνουμε και την Ελπίδα αναπτερώνουμε...εμείς οι ίδιοι, αρχίζουμε απ΄τις επόμενες κιόλας μέρες να τα σβήνουμε. Συχνά, απ΄τα γεννοφάσκια τους ακόμα, με τα ίδια τα "θρήσκα" μας τα χέρια τα σκοτώνουμε.... 
Συγχώρα μας συνάνθρωπε που το δικό σου γολγοθά, τα μάτια μας δεν μπορούνε να τον δούνε...μας έχουν τυφλώσει τα σκοτάδια που σ΄όλον τον κόσμο βασιλεύουν. Αυτά που αντί του Φωτός, πια και μας κυβερνούνε... Συγχώρα μας
Θεάνθρωπε, και πάλι ... θυμήσου μας...«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»...


Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Μ. Εβδομάδα...

μοσχομυρίζουνε πάλι οι ναοί απ΄το θυμίαμα και τα λουλούδια και η αλήθεια είναι πως πάντα μου άρεσε η μυρωδιά αυτή, ειδικά απ΄τα λιβάνια. Από παιδί όμως, θυμάμαι πως και πάντα κάτι με χαλούσε, γι αυτό και συχνά λιποθυμούσα.
Σιγά σιγά άρχισα ν΄αποφεύγω τις μεγάλες εκκλησίες με τον πολύ τον κόσμο. Και με τον καιρό κατάλαβα, πως τελικά με ενοχλούν όλα αυτά τα τεχνητά, βαριά αρώματα που κάποιοι φορούν στο σώμα, και όλα τα ...καθωσπρέπει "ντυσιματάκια".
 Είχε γίνει αποπνικτική και θορυβώδης για μένα εκεί μέσα η υποκρισία, γι αυτό και άρχισα απάγκιο να βρίσκω στα ξωκλήσια. Εκείνα με τα κλειδιά στην πόρτα, που...δεν έχουν να φοβηθούνε τίποτα. Που τα παγκάρια διαθέτουν μόνο κεριά, δεν έχουνε τρύπες για νομίσματα. Εκείνα που, με τις ανύπαρκτες συχνά εικόνες, σε κάνουν να χαμηλώνεις πραγματικά τα μάτια, συγγνώμη να ζητάς, να συγχωρείς και να βουρκώνεις. Το ψέμα που με μια...ιδιάζουσα "ταπεινότητα", κάτι μέρες σαν αυτές, με ποδοπατούσε για να με προσπεράσει μες στους μεγάλους τους ναούς, αλλά και έξω από αυτούς, έπιασε σε εμένα....κάθε φορά που θέλω αληθινά να υμνήσω Εκείνον και τη ζωή που μου έχει χαριστεί, πιάνω τα δάση, τους βράχους και τις κορφές . Κάθομαι στα στασίδια της σιωπής μου και απ' τα πολλά, σπασμένα παραθύρια μου μπορώ ν΄ανασαίνω το φως Του, το μπλέ, τον καθαρό ουρανό Του.
Τούτη η Εβδομάδα, δακρύων κι θλίψης για πολλούς, εύχομαι να ΄ναι και περισυλλογής. Ας αναλογιστούμε... την ποιότητα της ζωή μας. Ας κάνουμε λίγη ησυχία επιτέλους, να ακούσουμε όλα όσα λέει η καρδιά μας. Ας ανοίξουμε καλά καλά τα αφτιά μας!! Ν' ακούσουμε όσα στους άλλους και γι άλλους ξεστομίζουμε.... Ας δείξουμε λίγη εγκράτεια στη σκέψη, τα λόγια, την "τροφή" μας. Στα όσα καταναλώνουμε και αμάσητα καταπίνουμε, με αποτέλεσμα το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μας ν΄αλλοιώνουμε. Στα αυτά που μας κάνουν το χειρότερο εαυτό μας να σερβίρουμε. Στα όσα ανούσια, ανώφελα, ανάξια, υπερβάλλοντα ζήλο δείχνουμε, γιατί τελικά... το χρόνο, μαζί και τον εαυτό μας χάνουμε....
Δεν τη σώζουν την ψυχή μας, αν αυτός είναι ο σκοπός, οι μετάνοιες στα γόνατα, η νηστεία και οι αγαθοεργίες της Μεγαλοβδομάδας. Δεν είναι καιρός μόνο για κόκκινα αβγά, τσουρέκια, αρνιά, βεγγαλικά...είναι μια ευκαιρία, για όλους εμάς, τους "θρησκευόμενους" κυρίως, να καταλάβουμε που αναλώνουμε τη ζωή μας... Μήπως στην υπηρεσία του μίσους, του εγωισμού, του ωχαδερφισμού, της κακίας, της κριτικής, της ζήλειας, της κατινιάς, όλη την υπόλοιπη χρονιά....;
Πλάθοντας κουλουράκια, καλό θα ήτανε να τα λέγαμε και λίγο ...με εμάς. Και ας μαλακώσουμε έπειτα λίγο την ψυχή μας. Ας δώσουμε βάση στα αγνά υλικά των ημερών αυτών...μήπως και δούμε τον άνθρωπο σ΄αυτά...και θυμηθούμε την ιδιότητα του...την ανθρωπιά.



photo by Caras Ionut

Δε φτάνει να μην αρτυθείς καρδιά...πρέπει να θυμηθείς τα ανθρώπινα, πριν πας να μεταλάβεις.....
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!!! Καλή σε όλον τον κόσμο εβδομάδα!!

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Aς βάλει το χέρι της η αγάπη....

Ένας κόσμος γεμάτος δρόμους...υπόγειους, επίγειους, θαλάσσιους, εναέριους.... δρόμοι με ανθρώπους που βλέπεις να ξέρουνε που πάνε, με κάποιους άλλους που νομίζουν και με άλλους που το ψάχνουν. Όλοι σ΄ ένα ταξίδι, που συνεχίζεται, ακόμα και γι αυτούς που πεισματικά δεν μετακινούνται. Πολλοί οι δρόμοι, αμέτρητα τα ίχνη από πατημασιές και ρόδες. Βαθιά, αμυδρά... ίχνη παντού. Πρωτοπόρων και ακολούθων. Όλα αναζητητών...ενός άυλου ή υλικού κάτι. Μιας ...κάποιας ολοκλήρωσης. Μα όχι πάντα μέσω μίας αγάπης ή μιας Ιθάκης... 
Δρόμοι παντού. Για έναν σκοπό... ατομικό ή ομαδικό. Σε έναν κόσμο με όρια... με ανθρώπους δίχως όρια. Με το θεϊκό αυτό δώρο να χρησιμοποιείται λανθασμένα και κατά το δοκούν και άνθρωποι τελικά, να θέτουν σε ανθρώπους όρια. Μυαλά με ιδέες..."φαεινές", φιλοδοξίες άμετρες , που βγαίνουνε πια απ την ατμόσφαιρα και αρχίζουν συρματοπλέγματα να στήνουνε στο σύμπαν. Ψάχνουν ζωή αλλού... να τη διαλύσουν. Κοιτούν να εντοπίσουν τους Θεούς ή μάλλον...ψάχνουνε τις κρυψώνες των Θεών. Να τις φορολογήσουν. Άνθρωποι. Εγκλωβισμένοι σε ένα παραπλανητικό μυαλό. Που πότε τους δίνει και πότε τους αφαιρεί εξουσία. Σκλάβοι όλοι. Όλοι μας!! Και ιδιαιτερα αυτή, η εξουσία. Τολμά να δηλώνει ελεύθερη η εξαρτημένη!!! Στη δόξα, στο χρήμα, στο διάολο!! Σε κάποιον, Θεό τον λένε, που - αν είναι δυνατόν!!! - πείθουν και κάποιους, πολλούς από εμάς, ότι διψά για αίμα... 
Αν καταλάβαινες άνθρωπε μικρέ, φτωχέ, το τι σημαίνει το δίχως όρια άνθρωπος, θα ένιωθες ήδη ελεύθερος, και ζάμπλουτος και τότε δε θα 'μουν για σένα απειλή. Δε θα είχες ανάγκη από τεράστιες ατομικές εκτάσεις, ούτε από σύνορα. Δε θα είχες ανάγκη το δικό μου το φαί, τη γη μου, την αλλαξοπιστία μου, τον πόνο μου, το αίμα μου ....και πληρωμένη μόνο παρέα για να ζήσεις. Δε θα αγνοούσες πως είσαι τυφλός, κουφός. Γιατί είσαι. Αλλιώς θα άκουγες... τις κραυγές της ίδιας της σκλαβιάς σου. Θα έβλεπες... ότι απλώνεις την αρίδα σου σε έναν κόσμο, που φτιάχτηκε επίτηδες όμως... με όρια. Ναι! Αν άνθρωπε δεν είχες πράγματι ο ίδιος όρια, πριν προσπαθήσεις να σκαρφαλώσεις σε ξένο μπαλκόνι μες στο σύμπαν, θα ήτανε το μυαλό σου σαν αυτό, θα είχες ήδη καταλάβει... 
 Αυτός ο κόσμος, τούτη η γη, φτιάχτηκε έτσι, για να δημιουργούν οι δρόμοι σταυροδρόμια. Για να μπορούν τα μονοπάτια μας, να πέφτουν σε άλλων μονοπάτια. Ναι, επίτηδες!! Για να συναντιούνται οι μοναξιές μας. Για να αγκαλιάζονται οι ματιές, τα λόγια, οι καρδιές μας. Σκέψου πόσο τρομακτικό θα ήτανε διαφορετικά, αυτό μας το ταξίδι....
Όλοι οι κόσμοι έτσι είναι παντού και έτσι πάντα θα φτιάχνονται....ίσαμε να το καταλάβεις!! Μέχρι να "ελευθερωθείς", μέχρι το δίχως όρια και τη δύναμη σωστά ερμηνεύσεις, όπου κι αν μετοικήσεις, σκλάβος θα παραμένεις. Όσο για εσένα άνθρωπε... που όπου δεις αθωότητα, ελευθερία, χαρά, τρέχεις να τις σκλαβώσεις, που χαίρεσαι επί πτωμάτων και εξεγερθέντων να πατάς , που με αναίδεια και αλαζονεία γελάς.....γελιέσαι!! Θα έρθει εκείνη η στιγμή, που η ίδια η συνείδηση σου θα εξεγερθεί και βασανιστικά για δέκα ζωές θα σε σκοτώνει..... 



Μέρες που έρχονται...εύχομαι να βάλει το χέρι της η Αγάπη και να μας "σώσει"... 
Να είμαστε όλοι καλά!!! Να γίνουμε όλοι Άνθρωποι!!!

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Ο Απρίλης της νιότης μας....

Μπορείς να γυρίσεις πίσω το ημερολόγιό σου; Όχι στη χθεσινή μέρα, αλλά στην άνοιξη της νιότης σου. 
Τότε που η πηγή της ενέργειάς σου ήταν η ανεξάντλητη πίστη σου,  που έπαιρνες φόρα και πέρναγες μέσα απ' το σκοτάδι, που πίστευες στους αγγέλους, στους ανέμους, στη φιλία, στον άνθρωπο, στα θαύματα. Τότε που η θετική σου νοοτροπία δεν άφηνε άνθρωπο ανεπηρέαστο. Ο ενθουσιασμός κόχλαζε μέσα σου και εσύ γινόσουν συντριβάνι απ' όπου έρεε πάθος για ζωή. Οι γονείς σου σού έδειχναν την ισάδα, αλλά εσύ επέλεγες τους δρόμους εκείνους με όλα τα φυσικά και τεχνητά εμπόδια. Όπου δυσκολία, μέσα εσύ, πρώτος εσύ. Εκείνη την παιδική συνωμοσία τη θυμάσαι; "Μην αρχίσεις να κλαις , μην πεις πως πονάς, δε θα μας ξαναφήσουν...."  Δεν είχες μπόι, ούτε και δύναμη μυϊκή. Ήσουν γεμάτος μώλωπες και γδαρσίματα απ’ τις τρικλοποδιές και τα πεσίματα. Με τα σημάδια νωπά ακόμα από τα πρώτα ράμματα , εσύ εκεί...πάλι τολμούσες.  Φοβόσουν, μα ήσουν κι αγύριστο - ευτυχώς - κεφάλι . Αυτός ο αόρατος μπαμπούλας σου παραμόνευε, μα εσύ αντί να κρύβεσαι, τον έψαχνες. Όσο και αν χτύπαγε η καρδούλα σου, σε έτρωγε να τον δεις, να μάθεις με τι έχεις να παλέψεις. Σου έλεγαν, " Πρόσεχε!  Εκεί είναι, στο σκοτάδι. θα σου ορμήξει, θα σε βουτήξει, θα σε φάει!!".  Μα στη χειρότερη... γυρνούσες σπίτι με γρατζουνιές, μ' ένα χαμόγελο πλατύ, μπόλικο φως μες στην ψυχή και μ΄ένα πανέμορφο κουτάβι.  Σκαρφάλωνες πάνω σε δέντρα και σε κάγκελα και ισορροπούσες στους δοκούς της εποχής, γιατί τίποτα δεν αντικαθιστούσε αυτό που ένιωθες όταν τα κατάφερνες.  "Δεν είχα αίσθηση του κινδύνου", θα μου πείς... μα εγώ θα σου πω, πως τότε στ΄αλήθεια ζούσες.  Γιατί διασκέδαζες, γελούσες, ονειρευόσουν, έχανες και μόνο για λίγο μούτρωνες και ξαναπροσπαθούσες. Ζητούσες βοήθεια, έδινες. Εμψύχωνες. Μοιραζόσουν. Η κάθε μικρή σου νίκη, το κάθε μικρό κατόρθωμα σου, ήταν...το φαγητό σου. Είχε την ίδια αίσθηση... με εκείνο το χάδι καληνύχτας στο εξαντλημένο κορμάκι απ΄ τη μαμά. Με εκείνο το συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού απ΄τον μπαμπά ...  " Καλημέρα μικρέ μου ήρωα!!". 
Αν μπορούσες να ανατρέξεις σε αυτές τις φωτογραφίες της νιότης σου, στις μυρωδιές της άνοιξης, εκείνης που αναδίδει το άλμπουμ σου...αν μπορούσες για λίγο να καθόσουν ξανά στην κούνια που είχες δέσει επάνω στα νεανικά ματόκλαδά σου, θα θυμόσουν... ότι ο κόσμος φάνταζε και τότε ένα βουνό για σένα. Ταυτόχρονα όμως, μαγικός!!  Θυμάσαι; Θυμήσου!! Γιατί με τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο πια, χάνεις όλες τις νέες άνοιξες ....
Ο κόσμος δεν άλλαξε, η βία, ο πόνος, η φτώχεια, το άδικο υπήρχε και τότε. Ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο άλλαξε. Γι αυτό σου λέω....και μου λέω....ας "γυρίσουμε" στην Άνοιξη εκείνη... τότε που τα δύσκολα ήταν μια πρόκληση για εμάς....τότε που όλα τα δύσκολα φάνταζαν μαγικά!!!!
Καλό μας μήνα!!!