Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Brazil vs Mexico.

Tι άλλο να ευχηθώ από......... ισοπαλία.
Μακάρι η Βραζιλία απόψε να συνθλίψει τη φτώχεια του Μεξικού και το Μεξικό της φτώχεια της Βραζιλίας και εμείς....να απολαύσουμε τρώγοντας nachos και πίνοντας caipirinha έναν αγώνα που θα γράψει ιστορία. Eύχομαι στο τέλος ετούτης της βραδιάς, οι ποδοσφαιριστές τις μπλούζες τους να βγάζουν και με το πράσινο, το κίτρινο, το κόκκινο, το λευκό, το μπλε να ντύνουν τη νεογέννητη φωτεινή ελπίδα.





Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Η μεγάλη του έρωτα εποχή

Καλοκαιράκι!! Η μεγάλη του έρωτα εποχή!! Ήλιος μελίχρυσος, αστέρια, βλέμματα επίμονα, διαπεραστικά, λόγια μεγάλα, μελιστάλαχτα, φιλιά παθιασμένα και τρυφερά. Έρωτες καλοκαιρινοί. Πέπλα ηδονής, σιωπής και μυστηρίου κάτω από ολόγιομα φεγγάρια, πάνω σε βότσαλα που μοιάζουν μεταξένια και μέσα σε απάτητες για μας αγκαλιές. Διαρκούν ή εξασθενούν κάπου στα τέλη Αυγούστου; Όχι καλοί μου, να τον ζήσετε αν τύχει και το βέλος του βαθιά σας καρφωθεί. Μπείτε στο τούνελ της παραφροσύνης του, χάστε το βήμα σας, τη λογική σας - έρωτας εκ του ασφαλούς δεν ξέρω να υπάρχει- μα μη μετατρέψετε την παραδείσια ανάμνηση σε χειμωνιάτικο εφιάλτη. Μην ελπίσετε μάταια πως οι πεταλούδες που ίσως νιώσετε στην καρδιά σας, θα βρουν το δρόμο εύκολα για τα σοκάκια της δικής του, της δικής της. Μην ξεκινήσετε το καλοκαιρινό αυτό ταξίδι, ελπίζοντας φέτος πως στο πλοίο, σε κάποιο μπαρ ενός νησιού, σε κάποια θορυβώδη ή απόμερη παραλία θα βρείτε το άλλο σας μισό. Ζήστε τον έρωτα, όπου τον συναντήσετε, μα δίχως καμία προοπτική. Η μάταιη ελπίδα τρελαίνει ακόμα και τον πιο δυνατό…..μη μου βιαστείτε να σας φανταστείτε αγκαλιασμένους, δώρα να ανταλλάσσετε κάτω από δέντρα χριστουγεννιάτικα. Χαθείτε στα καλοκαιρινά του έρωτα φιλιά, αγγίξτε μαζί τα αστέρια, χωρίς το φόβο όμως μήπως κατά Σεπτέμβρη μεριά λησμονηθείτε. Μόνο έτσι, έχετε ελπίδα του χρόνου μαζί να μαζεύετε κοχύλια και να μετράτε τα βότσαλα που πάνω τους κυλιστήκατε, σε εκείνη την παραλία.
Εξάλλου, μόνο ο έρωτας που έχει την τόλμη να γίνει αγάπη νικάει το χρόνο και αιώνια ζει…..και αυτό δε συμβαίνει καλοκαίρια. Αυτό για να συμβεί πρέπει απλώς να το αξίζουμε. Αυτό μπορεί να συμβεί αν είμαστε έτοιμοι να το ζήσουμε....ακουμπισμένοι χαλαρά στην κουπαστή του μπαλκονιού μας, ως άνθρωποι ολόκληροι, όχι μισοί….




Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Καλό καλοκαίρι στα παιδιά του δημοτικού, καλό καλοκαίρι στη Ρίτα, στη Μαντώ, που συχνά αγνούν επιδεικτικά το Υπουργείο Παιδείας, βγάζουν στην άκρη τα θρανία, στρώνουν ένα χαλί στη μέση της αίθουσας, βάζουν στο κασετόφωνο μουσική και ποτίζουν τις ψυχές των παιδιών μας με Ελύτη, Βρεττάκο, Ρίτσο..... Αυτές οι δασκάλες δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Διδάσκουν πάνω από είκοσι χρόνια, μα συνεχίζουν να διδάσκονται, λένε οι ίδιες, σε ένα σχολείο εδώ δίπλα, σε ένα θρανίο συχνά καθισμένες, όπως τα υπόλοιπα παιδιά, και κάτω απ΄τα δέντρα του προαυλίου. Αφήνουν όλο το χρόνο την πόρτα ανοιχτή στη μουσική, την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο. Έτσι ζεσταίνουν τις κρύες τάξεις τους το χειμώνα και τις δροσίζουν την άνοιξη και τα καλοκαίρια. Σε εκείνες τις μέρες του έτους που ραντεβού έχουνε με την ιστορία της πονεμένης μας Ελλάδας, γκρεμίζουν τοίχους συμβολικά. Ενώνουνε τις φωνές τους μαζί με των παιδιών μας, τις κάνουν κραυγές δυνατές που σπάνε τα τύμπανα τα δικά μας, τις κάνουν μαστίγια στην πλάτη μας, χαστούκια ντροπής στα μάγουλά μας. Έχουν φωτίσει τους γκρίζους τοίχους της αίθουσας με τον λαμπρό πολιτισμό μας, με λέξεις όπως αγάπη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, άγνωστες πια για μας στο λεξιλόγιο μας. Αυτές οι δασκάλες - έμπνευση, άνθρωποι, άγγελοι, φάροι - παίρνουν τα παιδιά μας αγκαλιά όταν τους πονάει η κοιλιά και αφουγκράζονται πάντα τον πόνο και τη χαρά τους. Την έδρα τους κάνουνε παρτέρι και μέσα σε γλάστρες φυτεύουν σπόρους λουλουδιών, μαζί και τα όνειρα των παιδιών μας.
" Μη με χειροκροτάτε εμένα, τα παιδιά, τα παιδιά!!!" είπε με δάκρυα πάλι σήμερα στα μάτια η Μαντώ. Δάκρυα υπερηφάνειας για τα πολλά παιδιά της, που μας παρουσίασαν όχι κάτι ανάλαφρο, καλοκαιρινό, αλλά το " Θρηνητικό συναξάρι για την Άλωση" . Ουκ εάλω το Φως!! φώναζαν περήφανα και εκείνα με τη σειρά τους για τον εαυτό τους και τη δασκάλα τους. " Όχι εμένα, τα παιδιά το αξίζουν τώρα. Εγώ......αν μετά από χρόνια με δουν τυχαία στο δρόμο και δεν αδιαφορήσουν, τότε θα ξέρω σίγουρα πως αρίστευσα ως μαθητής, πως πέτυχα ως άνθρωπος, μα ......έχω πολύ δρόμο ακόμα".

Αφιερωμένο......


ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

Γ. Ρίτσος

ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε
λουλούδια από τον ουρανό.
Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας που
περπατάμε ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα
του ήλιου.
Η φωτιά κάηκε ολόκληρη και γίνηκε πάλι φωτιά.
Φτιάχνουμε λουλουδένια δαχτυλίδια κι αρραβωνιαζόμαστε με τα
δέντρα, με τον αέρα, με την πρώτη σιωπή.
Κάθε λιθάρι μας ξέρει όπως εμείς ξέρουμε κάθε αστέρι που κοιμάται
στο νερό.
Τα βράδια οι ακακίες περνούν απέξω απ’ τα παράθυρα μας, πηδάνε
το ανοιχτό περβάζι μας κι αφήνουν στο ποτήρι ένα κλωνάκι ολάνθιστο.
Φέραμε πάλι στο μεγάλο πράσινο χωράφι τον εύθυμο θεό των
αμπελιών, που απ’ τα γένια του στάζουν οι μούστοι, που τα πόδια του
μοιάζουν με του τράγου κι όμως το βλέμμα του είναι μαλακό και
τρυφερό σαν ου Χριστού.
Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα.
Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας, κι η καρδιά μας είναι
πιο πολύ απ’ τ’ άστρα.
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

..........................................





Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Eυτυχία

Κάθεται οκλαδόν εκεί που είσαι τώρα εσύ, σου σιγοτραγουδά και περιμένει να την αναγνωρίσεις. Υπάρχει μέσα στη μελωδία της μεγαλειώδους σιωπής. Βρίσκεται στη χρονική εκείνη στιγμή που στέγνωναν τα δάκρυα. Βρίσκεται μέσα στα δάκρυα εκείνα, που κάνουν τσουλήθρα στα μάγουλά σου. Δε βιάζεσαι τις φωνές χαράς να καταπιείς. Μέσα στο διάφανο αυτό είναι όλη η γεύση της, βανίλια παγωτό με καραμελωμένα καρύδια και θυμαρίσιο μέλι. Γεννιέται μέσα σε κάθε τι μικρό ή μεγάλο που η καρδιά σου προσφέρει και χαρίζει. Είναι ακόμα και μες στη μουρμούρα του ανέμου όταν σε προσγειώνει δίπλα ακριβώς στο όνειρό σου, γιατί στα δυνατά του μπράτσα κυλά η ευαισθησία, θα του λείψεις. 



Την αναδίδει το λαιμουδάκι ενός μωρού, στη γλάστρα σου ένα λουλούδι, ο πιο απλός τρόπος για να την προσεγγίσεις. Στέκεται επίτηδες στον αφρό του καφέ που πίνεις, θέλει να την κοιτάς σαν την απολαμβάνεις. Είναι κρυμμένη στις λέξεις του ποιήματος που το παιδί σου “έφαγε”, γιατί τα μάτια σου, την περηφάνια σου, αναζητούσε μες στο πλήθος. Τη νιώθεις στις μύτες να έρχεται την ώρα που ο ύπνος σε παίρνει με ένα βιβλίο στο χέρι. Την ώρα που αθόρυβα το κλείνει, σε χαϊδεύει, σε φιλά και σε σκεπάζει να μην κρυώσεις. Τη λαμβάνεις απρόσμενα μέσα στο γράμμα εκείνο που άφησε ο ταχυδρόμος, τη στιγμή ακριβώς που έπαψες να ελπίζεις πως θα λάβεις. 




Την αισθάνεσαι στα σταγονίδια που βγαίνουν απ΄την ανάσα της πιο βαθιάς, της πιο αληθινής αγάπης. Την απορροφά κάθε πόρος του κορμιού σου, όταν ο έρωτας σφιχτά σε χορεύει στη βροχή. Στάζει απ΄τις φτερούγες της καρδιάς σου, όταν με χαρά τις τινάζεις για να καλωσορίσεις την αυγή. Είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου κάθε φορά που τα γέλια της ψυχής σου υψώνονται ψηλά στους ουρανούς, όταν τα κοτσύφια στο περβάζι σου τραγουδούν, όταν το δεντράκι που φύτεψες στην καμένη γη, το βλέπεις να παίρνει μπόι. Σε κάνει να λάμπεις σαν το διαμάντι, όποτε συνειδητοποιείς πως συμμετείχες, σε ένα τόσο δα μικρούλι θαύμα. Σε πλημμυρίζει, όταν μια αφυδατωμένη πεταλούδα αναζωογονείς στην τεχνητή λίμνη της φούχτας σου.



Όταν αντί να σκοτώσεις, σώζεις ένα σαμιαμίδι, αντί να λιώσεις ένα σκουλήκι με το πόδι σου, το εμπνέεις δρόμο να αλλάξει και κατεύθυνση. Βρίσκεται μέσα στη μία και μοναδική ηλιαχτίδα που προλαβαίνει να σε χαϊδέψει όταν για μια στιγμή τα σύννεφα οπισθοχωρούν. 

Ευτυχία. Την αναζητάς συχνά εδώ και εκεί με πάθος, με μανία, όμως για δες…….όλες σου οι αισθήσεις δουλεύουν πυρετωδώς για να την αναλύπτεις μέσα σου καθημερινά. Αγάπα ότι κάνεις και ότι είναι ολόγυρά σου λατρευτικά. Με του ήλιου το φως στους ώμους, το ανάλαφρο γαλανό του ουρανού στο νου, της ίριδας τα χρώματα πάνω στα σκοτεινά σου συναισθήματα, μπορείς με την ευτυχία συχνά να κάνεις συντροφιά. 




 Μακάρι τον τρόπο να βρεις εσύ και μόνιμα να κυλιέσαι μαζί της σε καταπράσινους αγρούς, με ένα στεφάνι από λουλούδια στα μαλλιά σου και ένα κολιέ από άστρα στο λαιμό. Εγώ δε βρίσκω κάθε πρωί πασπαλισμένο με αυτήν το μαξιλάρι μου, όμως ξέρω πως αν μια φορά μες στην καρδιά αποτυπωθεί, δύσκολα λησμονιέται………
Σε εσένα που όλα τα ανασκαλεύεις, εύχομαι γρήγορα να τη βρεις, στα χρώματα της να βουτήξεις και όσο κρατά, λίγο απ΄τη μελωδία της να στάζεις, σε όποιο σκουριασμένο κλειδί του σολ μπροστά σου βρίσκεις. 




Σε σένα που τόσο καιρό υποφέρεις, που ξέχασες πως υπάρχει, επικαλούμαι όλη τη γενναιοδωρία και τα φιλάνθρωπα αισθήματα του σύμπαντος και μόλις ανοίξεις το μπαούλο της καρδιάς σου, επάνω επάνω να τη δεις .

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Ο δρόμος των μουσών

Καλησπέρα ωραίε μου άνθρωπε!!! Αύριο θυμήσου...... τιμούμε εκτός από την Αγία, τη μεγαλοπρεπή και ευγενέστατη μούσα μας Καλλιόπη. Εκείνη που στις μέρες μας έσβησε όλο το κάλλος από το όνομά της και τη φωνάζουμε όλοι Πόπη



Εμπνεύσου καλλιτέχνη μου!!! Κάνε μια επίκληση στη μούσα τη δική σου και ξεκίνησε να γράφεις με καλλιέπεια, γιατί έτσι μόνο σου αξίζει, το έπος το δικό σου. Άνοιξε σήμερα την πρώτη λευκή σελίδα. Ας είναι αυτό το πιο σπουδαίο γεγονός αυτής της μέρας. Το γεγονός που θα σηματοδοτήσει τη θριαμβευτική επιστροφή σου.......στη ζωή σου. Γίνε ο ποιητής, ο συνθέτης, ο ραψωδός και ο μπροστάρης της. 




Σε εσένα και σε όλους τους “ Όμηρους” της νέας εποχής, εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!! Μπορεί να είναι και αυτό και το επόμενο και οι ενδιάμεσες μέρες υπέροχες και φωτεινές, αν πάψουμε να είμαστε όμηροι εκείνων των βασανιστικών σκέψεών μας, που οδηγούνε μόνο στο σκοτάδι. Αν δραπετεύσουμε από τη μαγική εκείνη νήσο, που μπορεί να μετατραπεί σε Μακρόνησο όμως για εμάς, γιατί την ονειρεύτηκαν κάποιοι άλλοι…....... Να είστε καλά!!!



Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Ραντεβού στο ηφαίστειο της αγάπης

Σε καταλαβαίνω!! Μοιάζουμε πολύ, θέλουμε και οι δυο σε μία χώρα χωρίς υπογεννητικότητα να ζήσουμε. Σε μία χώρα όπου οι λέξεις γέλιο, συμπόνια, χαρά, ανθρωπιά, μοίρασμα, καλοσύνη, σεβασμός, ειλικρίνεια, ελπίδα, ευτυχία, ζωή, γεννιούνται κατά εκατομμύρια κάθε μέρα. Θέλεις εκείνον τον τόπο, που οι νονοί και οι νονές στο όνομα του Πατρός και Υιού, στο όνομα οποιουδήποτε Θεού, με το όνομα Άνθρωπος μόνο τα σώματα θα βαφτίζουν. Σε καταλαβαίνω και εγώ εκεί θέλω να ζήσω. Σε αυτό το εκεί που είναι εδώ, μα μοιάζει μέρος μακρινό. Ένα μεγάλο ίσως ποτάμι μπορεί να μας πάει εκεί. Νιώσε και εσύ σα φύλλο, μην αντιστέκεσαι, αν αφεθείς θα σε οδηγήσει εκεί που ονειρεύεσαι. Μα πρώτα, πριν αφεθείς…….θα πρέπει μέσα σου το τοπίο, αν δε σου αρέσει να αλλάξεις …….ώρες να μείνεις κάτω από καταρράχτες, μέχρι να νιώσεις τα παγωμένα τους νερά να τρέχουν μέσα σου, να νιώσεις το εσωτερικό σου να ξεπλένουν. Θα πρέπει, ακόμα και αν σκέφτεσαι πως έτσι θα μείνεις ορφανός, να θάψεις κάπου που ούτε τα μάτια του Θεού σου δε θα μπορούν να δουν, όλες σου τις φοβίες, τα επικίνδυνά σου πάθη, τα μίση σου, τις κακίες, τις ενοχές, τα λάθη, τις τύψεις, τη δειλία. Δεν πας πουθενά με αυτά, βαραίνει πολύ το σώμα, γίνεται υπέρβαρη η καρδιά με αυτά τα ουσιαστικά. Ο καταρράχτης θα σε ξυπνήσει……κανείς δε φταίει που η ψυχή σου ζει τον καιρό της μεγάλης θλίψης. Μα και αν κάποιος έφταιξε ή αν φταίει, εσύ τι περιμένεις; Το Ουράνιο για σένα και για τους άλλους δικαστήριο; Και αν η “Θύρα της χάριτος” κάποια στιγμή κλείσει; Αν χάσεις μέσα στην αταξία του χώρου και της ζωής σου την πρόσκληση για ακρόαση της δικής σου ψυχής, της δικής σου σωτηρίας; Όχι σου λέω!! Σώσε τον εαυτό σου τώρα και ζήσε στο παραδεισένιο “εκεί” που ψάχνεις, εδώ και τώρα. Σκίσε τον δικό σου ασκό του Αιόλου και απελευθέρωσε όχι μόνο τους τέσσερις, αλλά και τους οχτώ ανέμους. Φύσα με όλη τη δύναμή σου. Γίνε ένας βορειοδυτικός, γίνε ανεμοστρόβιλος, τυφώνας. Σπάσε κατάρτια, βύθισε πλοία-πεποιθήσεις με άχρηστα και παράνομα φορτία. Γίνε πελώριο ανίκητο κύμα και σπάσε στα δυο με τη δύναμή σου, εκείνους τους ύφαλους που πάνω τους συνεχώς προσκρούει η ψυχή σου. Σε αυτή την πάλη την εσωτερική, κόλπους απάνεμους για να κρυφτείς, μην αφήσεις. Μη φοβηθείς. Αν κινδυνεύσεις πραγματικά, μία χερσόνησος με πέντε δάχτυλα θα απλωθεί μπροστά σου. Εσύ μια θάλασσα πλατιά, γαλήνη και χαρά, μετά την πάλη θέλεις να αντικρίσεις. 

Photo by Caras Ionut

Πρέπει να αλλάξεις τον καιρό….της θλίψης. Να σταθείς ακριβώς ανάμεσα στην αιώνια διαμάχη του καλού και του κακού και να νικήσεις. Αφού έγινες άνεμος, μπορείς το κακό να το φυσήξεις. Έγινες νερό, μπορείς απ΄το χάρτη της ψυχής σου, να το σβήσεις. Η κρίση σου προηγείται της ουράνιας και γίνεται τώρα εδώ. Γιατί είσαι εσύ ακόμα εδώ. Γιατί είναι εδώ ο τόπος που ψάχνεις και εσύ, όπως και εγώ να ζήσεις. Ψάχνουμε και οι δυο τη χώρα της Αγάπης. Μα εσύ, αντέχεις να σε αγαπούν; Μπορείς εμένα, τα ζώα, τη φύση, τον άνθρωπο μιας σύγχρονης και μιας τριτοκοσμικής  χώρας να αγαπήσεις; Εσένα, σε αγαπάς;  Πάλεψες με τα στοιχεία της εσωτερικής σου φύσης, είναι το σώμα σου τώρα γη, κρατήρες τα μάτια σου και τα χείλη. Φούσκωσε εσύ από αγάπη για σένα, γίνε ηφαίστειο φιλικό και άσε μετά τη λάβα αγάπης, σε όλη τη γη σου να ξεχυθεί. Αν είμαι αγάπης Βεζούβιος εγώ, εσύ, όλα τα “μέλη” που είναι εδώ, ακόμα και η ζωή στην Πομπηίες θα ξαναγεννηθεί. Κατά χιλιάδες θα αρχίσουν πάλι, κάτω απ΄τα ακίνδυνα ηφαίστειά μας , να εμφανίζονται παράγωγα της αγάπης. Εύχομαι η ρευστή της μάζα, η χρυσοκόκκινη, η ανθρώπινη, η καθαρή, ενεργό πάντα να σε κρατούν και η επιθυμία σου να σε κοιτάς χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή, μα πάντα με θαυμασμό και αγάπη, να είναι όσο διάπυρη είναι η επιθυμία σου για τον κόσμο της Αγάπης.
Είναι εδώ. Όμορφος, μαγικός. Αν με αγαπώ, αν σε αγαπάς, αν σε αγαπώ, αν με αγαπάς , αν της αγάπης τη σημαία βάζουμε πάνω σε κάθε μια κορφή, πάνω σε κάθε μας κατάρτι, σε κάθε σπίτι, σε κάθε πράξη, σε κάθε “κοινωνική ομάδα”,  στο λόγο μας, στο μπέτη, δε θα χρειάζεται πια τα μάτια να κλείσουμε να τον ονειρευτούμε……

Santorini - Hellas



Καλό Σαββατοκύριακο!!! 

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Πιθανά μέλλοντα

Με την πρώτη ευκαιρία στήστε μία τεράστια γιγαντοοθόνη μπροστά σας και δείτε όχι ποδόσφαιρο, αλλά όλα τα πιθανά μέλλοντα που ξετυλίγονται στον κόσμο μας. Αυτά που χτίζονται από την ενέργεια της προσωπικότητά μας, με στόχο τον έλεγχο, την εξωτερική μονάχα δύναμη, και αυτά που χτίζονται με αγάπη και από την ενέργεια της ψυχής μας. Μην κάνετε ζαβολιές, μην κοροϊδέψετε τον εαυτό σας. Μπείτε και ζήστε μέσα στις εικόνες χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις σας. Δείτε όλες τις όμορφες σκηνές, αλλά μην πάτε για νερό σε εκείνες που σοκάρουν. Μυρίστε το αγιόκλημα που αναρριχάται στις εικόνες σας, μα και το σαρκοφάγο κρίνο, που παρά την αθωότητα που εκπέμπει και την εξωτερική ομορφιά του, έχει ένα χαρακτήρα, θανατηφόρο. Ξαπλώστε πάνω στα βότσαλα, δίπλα σε καθαρές γαλαζοπράσινες ακτές, αλλά προσπαθήστε να κάνετε απλωτές και μέσα σε πετρελαιοκηλίδες. Ακούστε πουλιά, άρπες, βιολιά και μελωδίες της ευτυχίας, μα και κραυγές και ουρλιαχτά και τύμπανα πολέμου. Γευτείτε κρυστάλλινα τρεχούμενα νερά, μα και θολά και γκρι και καφέ και κόκκινα, με λάσπη, με τοξικά, με αίμα ..............και πείτε μου αύριο Πέμπτη, σε πιο από τα πιθανά αυτά μέλλοντα, θέλετε τελικά να ζήσετε………… Τι γεύση θέλουμε να έχει η ζωή; Εμείς χτίζουμε, εμείς γκρεμίζουμε. Όλες οι εικόνες της γιγαντοοθόνης, θα είναι κατασκεύασμα δικό μας.



Ίσως θα έπρεπε μετά από δυο μέρες να πω καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα, με κάτι πιο.......ανάλαφρο, αλλά δε γίνεται όλα τα μηνύματα να δίνουν χαϊδευτικά χτυπήματα στον ώμο.....
Καλό ξημέρωμα!!!!