Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Το παραμυθάκι μου

Με ρωτάς και με ξαναρωτάς, πώς γίνεται με όσα συμβαίνουν γύρω μου εγώ να συνεχίζω να φτιάχνω μέσα μου φωλιές χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας. Εντάξει, σπάνια απαντώ σ' αυτό, συνήθως χαμογελάω και σωπαίνω. Τι να σου πω; Ζω σ' έναν άλλο κόσμο εγώ, σ' αυτόν που όσες φορές στον αναφέρω θες να με πείσεις πως δεν υπάρχει, αλλά εγώ τον έχω ανάγκη για να ζω. Ναι, αυτή είναι αλήθεια, τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου φροντίζω να τις περνάω σε έναν κόσμο που η ομορφιά τολμάει να φυτρώνει μες στην καμένη ασχήμια. Που το καλό νικάει το κακό. Που η πουπουλένια αγάπη καταφέρνει με μια πολύ σφιχτή αγκαλιά, να μετατρέψει μία βραχώδη από το μίσος καρδιά σε πλαστελίνη. Σ΄ έναν κόσμο που επιλέγω εγώ τι θα με αγγίζει πια, τι θα με αναστατώνει, τι θα με ρίχνει, τι θα με ανεβάζει. Εσύ βλέπεις το καμένο δάσος και αλλάζεις διαδρομή, αλλά εγώ πάω για να χειροκροτήσω τα ορφανά ελατάκια που ετοιμάζονται να συνεχίσουν το έργο που δεν πρόλαβαν οι γονείς τους. Το οξυγόνο μου. Εσύ βλαστημάς για αυτό το γκράφιτι πάνω στους τοίχους, μα εγώ βλέπω μια αγωνιώδη αναζήτηση για έκφραση, χαζεύω τις λέξεις, τα χρώματα και όλα γεννούν μηνύματα που διαπερνούν το δέρμα και φτάνουν στα αγγεία της καρδιάς. Η αφύπνιση μου. Εσύ περπατάς χωρίς να δίνεις σημασία πού πατάς , αλλά εγώ παραμερίζω αν δω ένα μυρμήγκι να κουβαλά τροφές για την αποθήκη του. Η επιμονή μου. Εσύ σκλαβώνεις τη φαντασία σου και μαυρίζεις την ψυχή σου μπροστά σε μία τηλεόραση, αλλά εγώ καλπάζω με άλογα φτερωτά στον δίχως σύνορα κόσμο της μουσικής. Η ελευθερία μου. Εσύ έχασες την πίστη σου, μα εγώ βράδυ πρωί επικαλούμαι τους αγγέλους, έτσι όπως έκανα και σαν παιδί. Το στήριγμά μου, η προστασία μου, η δύναμή μου. Εσύ δαγκώνεσαι για να μην ελευθερωθούν τα δάκρυά σου, μα εγώ με αυτά έχω τιτλοφορήσει κάμποσα αγαπημένα ποιήματά μου. Η αλήθεια μου. Εσύ σκοντάφτεις, πέφτεις, λερώνεσαι και θέλουν οι φλέβες σου να σκίσουν τη σάρκα απ΄το θυμό σου, και εγώ απλώνω το αίμα από τις πληγές μου σε όλο το πρόσωπο και παίζω τους Ινδιάνους. Το παιδί μέσα μου. Εσύ ακούς για βροχή και ακυρώνεις τα ραντεβού σου, αλλά εγώ αρπάζω την ευκαιρία να πάω μια βόλτα στο πάρκο μία ολόγυμνη και δίχως αδιάβροχο ψυχή. Ο εξαγνισμός μου. Εσύ γελάς μόνο με αστεία, αλλά εγώ γελώ για να γελάς. Η χαρά μου. Εσύ κλαις μονάχα σε λύπες, αλλά εγώ με τον Εθνικό μας Ύμνο, με τα Κατορθώματα των παιδιών μου, την ώρα της Ανάστασης. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον μου. Η ελπίδα μου. Εσένα σκοντάφτει η ματιά σου πάνω στα σύννεφα και εγώ τα σκάβω με τη δικιά μου να βρω το φως μου. Η θέληση για ζωή. 
Τα ίδια πράγματα και οι δυό μας βλέπουμε, τα ίδια ακούμε, τα ίδια αγγίζουμε, τα ίδια μυρίζουμε, τα ίδια ακριβώς γευόμαστε, μόνο που να…….βλέπω ένα κυκλάμινο πάνω στο βράχο που βλέπεις εσύ, ένα κοτσύφι να τραγουδά πάνω στο χέρι αυτού που χτυπά το τύμπανο του πολέμου που ακούς εσύ, αγγίζω το δέρμα του νεογέννητου μέλλοντος και εσύ έχεις κολλήσει στου παρελθόντος χείλη, μυρίζω την ανθισμένη λεμονιά δίπλα ακριβώς από το βόθρο που μυρίζεις εσύ, σε κάθε ευκαιρία γεύομαι τη Ζωή που εσύ δίχως λόγο δεν την περιλαμβάνεις πια μες στη διατροφή σου.
Ναι, τον περισσότερο καιρό μου θέλω να τον περνάω σε έναν κόσμο που η ομορφιά γεννά και ξαναγεννά χωρίς να εξαντλείται. Δεν τολμώ να κάνω αλλιώς. Δε μου επιτρέπεται όταν παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο ανάμεσα σε χαλάσματα, όταν παλικάρια δίχως πόδια σκαρφαλώνουν με της ψυχής τους τα νύχια τα βουνά, όταν άστεγοι άνθρωποι βγάζουν το σκούφο τους και σηκώνουν το βλέμμα στον ουρανό όταν χτυπά η καμπάνα, όταν γονείς δωρίζουν τα όργανα του παιδιού τους για να νικήσει η Ζωή
Ναι, είναι αγγελικά πλασμένος αυτός ο κόσμος και οι σατανάδες μέρος αυτού. Πολλές οι άσχημες, μα περισσότερες οι όμορφες μυρωδιές αυτής της ζωής. Άνοιξε τα ρουθούνια σου!!! Μην περιμένεις τις μυρωδιές της Άνοιξης και τα χελιδόνια. Έρχεται ο Χειμώνας. Φτιάξε τώρα με ότι μπορείς χαράς φωλιές και ελπίδας, βάλε έξω από κάθε είσοδό τους και χειμωνιάτικους ψηλούς βασιλικούς και δες τον μικρόκοσμό σου πώς θα αρχίσει να ομορφαίνει……….Γίνεται!!
Να έχεις όνειρα παραμυθένια και το ραβδάκι της νεραϊδογέννητης Αυγής να κάνει τα μάτια σου να βλέπουν τη Ζωή, έτσι όπως της αξίζει…….


Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Των τεσσάρων Δυνάμεων

Όνειρα, αναμνήσεις, αλληλεγγύη, κατανόηση, χαμόγελα, ανθρωπιά……..αγάπη, πίστη, ελπίδα, σοφία…..αυτές δεν είναι οι λέξεις που κάνουν τον κόσμο να γυρνά; Αυτές δεν είναι που κάνουν τον κόσμο να γεννά και να μας ξαναγεννά; Αυτές είναι!! Αυτές τις λέξεις πρέπει να εκφράζουμε, να γράφουμε, να μοιράζουμε. Αυτές πρέπει να κρατήσουμε μέσα μας βαθιά και μακριά από ετούτη την στειρωμένη από όνειρα εποχή. Στειρωμένη από αγάπη, από ελπίδα, από πίστη, από σοφία. Να ψάξουμε!! Ναι, εάν τις χάσαμε να ψάξουμε, με τα χέρια, μέσα στα σκάρτα  της εποχής, μέσα στα βρωμερά τα άχυρα των στάβλων του Αυγεία της εποχής. Να ψάξουμε, η εποχή της ανοησίας, της απιστίας, της απόγνωσης, της απελπισίας, της υποταγής, του μίσους είναι αυτή που τώρα ζούμε, όμως εμείς …..δε θα αφήσουμε το ποτάμι να παρασύρει μαζί με τα σκάρτα και εμάς,
Έχουμε ταξίδι μπροστά μας , κοπιαστικό μα όμορφο και η πίστη ενδυναμώνει, η ελπίδα μας δίνει τα φτερά, η αγάπη, σε πείσμα κάποιων, πάντα θα κερδίζει  και εδώ δε μιλάμε για βελόνες, δε μιλάμε μόνο για τις Αγίες που κάποτε μαρτύρησαν, αλλά για τέσσερις λέξεις που αράχνες έπιασαν μέσα σε λεξικά,  μα είναι πραγματικές δυνάμεις.  Ένας τόσο δυνατός συνδυασμός ……Σοφία, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα, που εγώ τουλάχιστον,  μπροστά τους υποκλίνομαι.

Χρόνια πολλά!!!!!


Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014



Καλησπέρα, καλησπέρα!!!! Καλή σχολική χρονιά να έχουμε!!! Εννοείται πως θα την περάσουμε και φέτος την τάξη..........ίσως με περσινές ξυλομπογιές, τσάντες και τετράδια, αλλά ευτυχώς που για την πραγματική γνώση δε χρειαζόμαστε τελικά ούτε σάκες, ούτε μολύβια, ούτε ποδιές, ούτε χαρτιά. Μία δυο γόμες θα χρειαστούμε μόνο για να σβήνουμε τα άχρηστα και εκείνα τα γράμματα τα ύπουλα, τα ψιλά…… Πρέπει να μάθουμε και εμείς ξανά, μαζί με τα παιδιά μας, να γράφουμε με μεγάλα γράμματα, όμορφα, καλλιγραφικά, να είναι όλα ξεκάθαρα και τα προφορικά μας λόγια να είναι σταράτα και καθαρά. Να ανοίξουμε ξανά το λεξικό, να θυμηθούμε τις λέξεις ενθουσιασμός, μοίρασμα, παιχνίδι, αυθορμητισμός, να λέμε όπως εκείνα αυτό ακριβώς που εννοούμε. Να αρχίσουμε πάλι να αφήνουμε τα αποτυπώματά μας στις ολόλευκες σελίδες της ζωής μας, να τις γεμίζουμε με ουσία, χρώματα και αυτοκόλλητα γέλιου και χαράς. Ως μαθητής σ’ αυτή τη ζωή και εγώ, θα δείξω και φέτος σεβασμό στο δάσκαλο εκείνον που κάθε φορά θα με προτρέπει, να είμαι απλώς……εγώ. Σε αυτόν που θα μου μιλά για αγάπη, για ανθρωπιά, για αλληλεγγύη, σε αυτόν που δεν θα κομποδένει και δεν θα μου ψαλιδίζει τα φτερά. Ως γονιός θα δείξω σεβασμό, στον δάσκαλο εκείνον που με πολύχρωμες μόνο κιμωλίες θα γράφει στων κοριτσιών μου μέσα την ψυχή και ο μαυροπίνακας, δεν έχει θέση εκεί.........
Καλό ξημέρωμα συμμαθητές μου!!!
Καλή αρχή σε δάσκαλους, καθηγητές, γονείς και μαθητές.


Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014



Mπορείς πάντα να αμφισβητήσεις το γκρίζο αυτής της πόλης.......κοιτώντας μακριά, το χρώμα που ρέει από την έκρηξη ενός σύννεφου. Μπορείς πάντα να αμφισβητήσεις το γκρίζο αυτού του κόσμου.......κοιτώντας ακόμα πιο μακριά, πέρα από τα σύννεφα....... Καλό βράδυ!!! Ας είναι γκρίζο και βροχερό, μπορείς να το κάνεις να αξίζει.....



Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Ήταν ένα καλοκαίρι που.......

βούτηξε η ψυχή μας σε θάλασσες μελίχρυσες, πέταξε μες στον ουρανό με γλάρους, μέθυσε με βασιλικούς και γιασεμιά, τραγούδησε σε αυλές παρέα με κοτσύφια, περπάτησε σε βράχια, σε βότσαλα, σε άμμο, περιπλανήθηκε, ήπιε, χόρεψε, φιλήθηκε, αγκαλιάστηκε μες στα σοκάκια του Αιγαίου, ντύθηκε στα λευκά, κολύμπησε ολόγυμνη.........όμως τέλειωσε. Το φως αρχίζει να μειώνεται, ο ήλιος πέφτει για ύπνο πιο νωρίς, σύννεφα κρύβουν τα άστρα και το φεγγάρι, πλησιάζει ο καιρός..... πηχτά σκοτάδια θα περνάνε πλάι μας πάλι όλο και πιο συχνά, καταιγίδες θα σαρώνουν την ησυχία και τη γαλήνη μας, αστραπές θα χωρίζουν στα δυο τις νύχτες μας, δάκρυα και σταγόνες βροχής θα γίνονται ένα, ο φόβος που κάτω από τόσο φως άρχισε διάφανος να γίνεται, θα αρχίσει να βγάζει πάλι πλοκάμια και να θεριεύει. Δεν θα κλειστούμε όμως στο καβούκι μας, στους τέσσερις τοίχους με οράματα και εικόνες καλοκαιριού, του χθες. Θα ορμήσουμε και θα κυριεύσουμε ακόμα και το απόρθητο όπως μας φαίνεται κάθε χρόνο οχυρό, που λέγεται χειμώνας. Η θάλασσα πρέπει να αγριεύει και να γεννάει κύματα, για να μαζεύουμε κοχύλια το καλοκαίρι πάλι απ΄τις ακτές και για να βρίσκουμε μπουκάλια με μηνύματα.....
Όλα τα μαγικά τοπία και οι μαγικές στιγμές θα υπάρχουν πάντα μες στα συρτάρια του νου μας, της ψυχής μας, μα αν χαθούμε μέσα σ' αυτά, αν ναυαγήσουμε σε αυτά, θα χάσουμε τη συνέχεια.........



Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Φθινόπωρο

Όσο η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο, όσο το φεγγάρι γυρίζει γύρω από αυτήν και όσο το Φθινόπωρο ακολουθεί το Καλοκαίρι, η ζωή μας θα κινείται και αυτή κυκλικά. Πάντα θα υπάρχουν εύκολοι και δύσκολοι καιροί. Πάντα θα βγαίνουμε φωτογραφίες μέσα σε μουντό και μέσα σε φόντο φωτεινό. Πάντα θα έρχεται και ο Χειμώνας. Η αντιμετώπισή του φέτος ας γίνει μία από τις πιο μεγάλες προκλήσεις της ζωής μας. Είμαστε σε μια εποχή αγωνίας, αλλά όχι μόνο. Αυτή η δροσιά του Φθινοπώρου, το αεράκι, το ψιλόβροχο, η μυρωδιά της γης........έχετε περπατήσει ξυπόλητοι πάνω στα πεσμένα φύλλα; Δεν υπάρχουν άσχημες συνέπειες για τα πέλματά, αντίθετα, η άμεση επαφή μας με τη γη, κάποιες σταγόνες γυμνής μα πανέμορφης αλήθειας επάνω στο πρόσωπο και στο κορμί μας, μπορούν να κρατήσουν για κάμποσο καιρό την ψυχή μας ζωντανή. Είναι εποχή ευκαιρίας, για να έρθουμε πιο κοντά στη φύση, πιο κοντά στον εαυτό μας. Θα τα καταφέρουμε, μη μου βιάζεστε. Δείτε τη φύση, ποτέ δε βιάζεται. Τα μεγάλα δέντρα δεν ψηλώνουν σε μία νύχτα και στη διαδικασία της ανάπτυξής τους χάνουν ανθούς, φύλλα, φλοιό, κλαδιά, τη ζωντάνια τους για λίγο. Έτσι είναι, κάθε τι όμορφο και μεγαλοπρεπές μέσα στο κόσμο χρειάστηκε χρόνο για να γίνει. Χρόνο για να θεραπευτεί, για να αναπτυχθεί. Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Πάντα αυτό γίνεται, αλλά και τώρα.......καλά είμαστε. Μια ματιά στις γειτονιές του υπόλοιπου κόσμου, εύκολα θα μας πείσει......
Αν θες και εσύ να "ψηλώσεις".........μην παραιτείσαι, μην τα παρατάς!!! Η άνοιξη θα ξανάρθει, μαζί και το Καλοκαίρι. Τώρα, Φθινόπωρο, χαράζουμε πορεία και πρέπει να είμαστε σίγουροι πως είναι προς το φως........



φωτογραφία Αγγελική Κρόκου

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Σεπτέμβρης

Έτσι είναι......κάποιοι φεύγουν, άλλοι έρχονται, άλλοι ανοίγουν πανιά για το άγνωστο και κάποιοι μένουν άθελά τους ή πεισματικά αμετακίνητοι. Η ζωή πάντως κινούμαστε δεν κινούμαστε, προχωράει. Οι εικόνες που βλέπουν τα μάτια μας δεν είναι ποτέ ίδιες. Πάντα κάτι αλλάζει.....το φόντο, τα χρώματα, μια ρυτίδα προστίθεται, άλλη σβήνει, γκριμάτσες, συναισθήματα που άλλοτε κάνουν τις εικόνες φωτεινές και άλλοτε σκοτεινές. Ευτυχώς που εικόνες, πρόσωπα, στιγμές, τοπία διατηρούνται αναλλοίωτα για χρόνια μέσα στη μνήμη μας, ευτυχώς που μένουν αναλλοίωτα σε άλμπουμ και κορνίζες, γιατί η ζωή αλλάζει, προχωράει. Κινείται σε δρόμους, στον αέρα, σε θάλασσες. Σε άλλο λιμάνι ήσουν χθες, σε άλλο σε πάει σήμερα. Και εσύ στα μέσα της διαδρομής σου αναρωτιέσαι.......πάω καλά; Θα δείξει......
Σεπτέμβρης, νέος μήνας. Ολόφρεσκες στιγμές μας περιμένουν, νέες προκλήσεις, ευκαιρίες, πρόσωπα και εικόνες. Φθινόπωρο, όπως πάντα λίγο μελαγχολικό, γι αυτό.......ας κρατήσουμε την ομορφιά του καλοκαιριού αναλλοίωτη στην ψυχή μας, ως τα βαθιά γεράματα του χειμώνα μας......
Καλό μήνα!!!!

φωτογραφία Αγγελική Κρόκου