Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες;

Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ζυμωτού ψωμιού, του ζεστού μελιού, του καβουρδισμένου αμύγδαλου. Μου λείπει η μυρωδιά της πάστρας του σπιτιού, της Atrix που χρόνια είχε το χάδι σου. Μου λείπει αυτό το… απ’ τα χεράκια σου. Μου λείπει η μυρωδιά… μαμάς. 
Παράξενα αυτά τα Χριστούγεννα. Αλλιώτικα. Ενήλικας μόνο ξαφνικά. Και το παιδί; Τι θα απογίνει το παιδί που επιμένει μέσα μου να ζει; Αφού το ήξερες μαμά, λατρεύω τα Χριστούγεννα. Λατρεύω να βλέπω αγάπη να γεννιέται, αγάπη να μοιράζεται. Χαίρομαι να ακούω ξανά και ξανά την ιστορία της. Ενθουσιάζομαι με τις αγκαλιές, τα κάλαντα, τους ύμνους, τα λόγια, τα φιλιά... όλα τα αληθινά, που μαρτυρούν την ύπαρξη της. Έκλεψες κάτι από τα φετινά μου Χριστούγεννα μαμά. Φεύγοντας πήρες μαζί σου μια αγάπη. Αυτήν την τόσο σημαντική για ένα παιδί. Αυτή που μέσα στα μάτια ενός γονέα κατοικεί. Η ασφάλεια μου ήταν αυτή, το γνώριζες. Για όλες εκείνες τις φορές που τα νεύρα, η θλίψη, ο πόνος, οι υποχρεώσεις, οι δουλειές, δεν σου επέτρεπαν με λόγια και έργα να εκφράσεις. Είχα τα μάτια σου. Είχα ότι είχε ανάγκη το παιδί και ο ενήλικας μαζί.
Κοιτώ τις φωτογραφίες σου…μα δεν μιλούν τα μάτια σου, ακίνητα, μαγεία δεν υπάρχει. Και είναι Χριστούγεννα! Και είμαι παιδί! Και λείπει γαμώτο κι ο μπαμπάς! Η δύναμη και η αδυναμία μου. Μου λείπει…ξέρεις…εσύ μονάχα πάντα ήξερες, πόσο μου έλειπε όταν έλειπε… Φαντάσου πόσο μου λείπει τώρα που είναι εδώ, μα στην ουσία, λείπει…
Ευτυχώς Θεέ μου που τα παιδιά, ο σύντροφός μου, εγώ, είμαστε απ΄την κορφή ως τα νύχια, αγάπη. Τι τύχη πραγματικά! Μάλλον, γιατί ο καθένας από εμάς, πήραμε όταν έπρεπε αρκετή…
Χριστούγεννα...παράξενα νιώθω...μυρίζει αγάπη, μα κι απουσία όλο το σπίτι.


Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Εμπενίζερ Σκρουτζ?

Aν έχετε προσβληθεί από το σύνδρομο του Εμπενίζερ Σκρουτζ, να το κοιτάξετε...χάνετε!!
Ανοίξτε την πόρτα στο μήνυμα των ημερών που έρχονται…αυτό που κάθε χρόνο, πίσω απ΄το ματάκι της πόρτας σας κοιτάτε. Δεν χρειάζεται να ξοδευτείτε, αλήθεια! Μόνο να νιώσετε!!
Και αφού σας νοιάζει...είναι ένας σίγουρος τρόπος να «πλουτίσετε»…. 




Καλή εβδομάδα!!

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

Εύχομαι όλα τα χρόνια σας να κυλούν μέσα σε θάλασσες γαλήνιες, σε πέλαγα αγάπης. Πάντα ένας άγγελος να στέκει για εσάς στην πλώρη σας και το άστρο που θα ακολουθείτε να είναι το τυχερό σας. Να βγαίνετε στις ακτές της ζωής σας, με ενθουσιασμό, ελπίδα, χαρά, αγάπη και πληρότητα.


Χρόνια ευτυχίας Νικόλα, Νίκη, Νικολέτα!!

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

Ήρθες…

μες στα μαύρα μεσάνυχτα. Ολόιδιος με πέρυσι, με πρόπερσι... με τα μαλλιά σου μπλεγμένα σαν ανεμοδαρμένα, ολόγυμνα κλαδιά.
Έντονη η παρουσία σου. Όψη…άγρια, βουκολική. Με βλέμμα όμως τρυφερό, φωτεινό, καθάριο και μες στο βάθος του…αυτό που βλέπω από παιδί... κατάλευκο, γιορτινό τοπίο. Τα ρούχα σου ταλαιπωρημένα και βαριά, μα πάντα, πάντα, με αυτόν τον καρφιτσωμένο Αγάπανθο στο πέτο. Προμήνυμα της αγάπης, που με χαρά γεννάς ξανά και ξανά στα εικοσιπέντε σου….
Καλωσόρισες Ασπρομηνά!! Πάντα καλοδεχούμενος. Να μπαίνεις, να στροβιλίζει ο άνεμος την κάπα σου και να γεμίζει νιφάδες αγάπης η καρδιά μου. 


Φωτογραφία της Angela Krokou.


Καλό Δεκέμβρη σε όλους!!!

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Άνοιξαν οι ουρανοί…

φουσκώνει επικίνδυνα λέει κι ο Πηνειός….αν δεν είχαμε θρηνήσει αθώα θύματα, θα έλεγα πως κάποιος ήρωας ξύπνησε από το παρελθόν και προσπαθεί με μανία να καθαρίσει την κοπριά από τη χώρα. Και μιλάμε για Κόπρο!!! 
Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Κανένας ήρωας δε θα ρίσκαρε, εκτός απ΄τον εαυτό του, να παρασύρει με όλα τα σκάρτα και αθώους ανθρώπους. Τους κόπους, τις αξίες τους, την αξιοπρέπεια τους. Κανένας ήρωας δε θα δεχόταν να θαφτεί κάτω από τόνους λάσπης η ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής. Ούτε η φύση, ούτε ο Θεός θελήσαν ποτέ να πνίξουν αθώες αλήθειες. Ανθρωπάρια έβαλαν πάλι το χεράκι τους… εκεί όπου δεν έπρεπε. Πολλή κοπριά, πολλά τα χρόνια. Μια χώρα πραγματικά υπό ανάπτυξη…των κώλων! Εκείνων που με περίσσιο ωχαδερφισμό, απλώνονται στα έδρανα.
Ντρέπομαι. Σκέφτομαι…όσους δεν δίστασαν ανά τους αιώνες να ορθώσουν το ανάστημα τους. Να δώσουν μια μικρή ή μεγάλη μάχη, το αίμα τους σε έναν μικρό αγώνα ή επανάσταση, για τη δική μας ελευθερία. Όλους αυτούς που θυσίασαν τη δική τους ζωή, για τη δική μας.
Και ζούμε φυσικά...δίχως πολλά κουράγια οι πιο πολλοί, ανήμποροι, φοβισμένοι, κάποιοι φορώντας μάσκα, άλλοι μέσα σε κάποια "ασφάλεια"... Ζούμε, ναι, έτσι μας λένε..αυτοί που ελεύθερα, απλώς βιντεοσκοπούν την απαξίωση και τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής.
Ελλάδα μου…πόσο να αντέξεις; Σε έχουνε πάλι πιάσει απ΄το λαιμό και σε βουλιάζουν. Αν σε άφησαν δηλαδή ποτέ… Ελλάδα μου “πνιγόμαστε”!! Φοβάμαι!
Φοβάμαι, αλλά θυμώνω πολύ και ελπίζω…σε αυτούς που δίχως να το σκεφτούν, γράφουνε στίχους ηρωικούς σε κάποια, άγνωστη στους πολλούς, ανθρώπινη ιστορία. Ελπίζω στην αισιόδοξη μειοψηφία…σε εκείνους τους Έλληνες με το ανήσυχο, το εφευρετικό, το δημιουργικό, το συλλογικό, το δίκαιο, το αλτρουιστικό τους πνεύμα.
Πιστεύω…ακόμα στον Άνθρωπο.
Λυπάμαι , λυπάμαι πολύ… για όσους έφυγαν, για όσους κάτι δικό τους έχασαν, για όσους σήμερα πάλι αγωνιούν…



Τι άλλο να πω;

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Σήμερα θα γιορτάζαμε τα γένεθλιά σου...

εγώ θα σου έφερνα λουλούδια και εσύ όπως πάντα θα μου γκρίνιαζες, γιατί σκορπάω τα λεφτά μου. Όσο εγώ θα έκανα τη γνωστή, πίσω απ΄την πλάτη σου γκριμάτσα, εσύ που μάτια είχες παντού, με μια κρυφή ικανοποίηση θα στόλιζες το βάζο σου.
Δεν πάει καιρός που φτιάξαμε έναν άγγελο και του έδωσα το όνομα σου, για να θυμάμαι...τι ήσουν για μένα και τι θα ΄σαι. Όμως... η αλήθεια είναι πως όσο κι αν σου μιλούν τα χείλια μου, εσύ δεν είσαι πια εδώ. Άνθρωπος βλέπεις είμαι, δε σε θωρεί η ματιά μου...

Πρώτη φορά δε θα γιορτάσουμε λοιπόν για τα γενέθλιά σου. Είσαι αλλού μαμά, είσαι μακριά. Μια διάσταση μας χωρίζει, ολάκερος ουρανός ανάμεσα μας...
Ή μήπως... σήμερα ειδικά είσαι εδώ; Σήμερα, που απ΄το ξημέρωμα, άνοιξαν πάλι οι ουρανοί...

Βρέχει...μούσκεμα πάλι η ψυχή μου σήμερα. Μα αντί να κρυώνω, ξεδιψώ...ναι, είσαι εδώ. 



Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Εσύ να επιμένεις, να βλέπεις τη μέρα με την ωραία σου ματιά...σύννεφα γκρι αυτοί, ουράνια τόξα εσύ.


Καλή εβδομάδα!

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

Έντιμοι,

έντιμοι οι άγγελοι, γιατί κι όταν ακόμη σε στραβώνουν με το άσπρο, ψιθυρίζουν "δεν υπάρχω". Aγγελάκη - Ρουκ



Χρόνια πολλά! Να τα ζείτε! Ανθρωπινά.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Φύλλα παντού...Νοέμβριος

Στο κόκκινο, το πορτοκαλί, το καφετί, το χρυσοκίτρινο, εκεί να χάνεσαι… στη μέθη, στη ζεστασιά αυτών των αποχρώσεων. Να βουτάς σε αυτό το ηλιοβασίλεμα της γης και μέσα σου να ξεσπά μια χρωμοκαταιγίδα. Χωμένος στα φύλλα της ζωής, εσύ να θεραπεύεσαι… να συναντάς το στοχαστή, τον ζωγράφο, τον ποιητή. Στη θρυμματισμένη επάνω πραγματικότητά σου, εσύ να συναντάς τον εαυτό σου και κάπως έτσι… να κλείνουν και να ανοίγουν όλοι οι κύκλοι της ζωής σου, όλες οι εποχές σου. 
Μια δωρεά της φύσης σε εσένα….




Νοέμβριος. Ο χρωματοπώλης με την απλή, γλυκιά μελαγχολία.

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Πώς να σωπάσω

Πώς να σωπάσω μέσα μου 
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου 
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε 
αυτοί που μου ζητάνε 
να χαμηλώσω τα φτερά;


 Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
 Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος



             

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Η ομορφιά της ανθρώπινης μοίρας μπορεί και να μη βρίσκεται μονάχα στην εκπλήρωση. Μπορεί να είναι και τ’ ασυλλόγιστο φτεροκόπημα του Ικάρου.
                                                                                                                            Α.Τερζάκης


Όμορφη μέρα φίλοι μου!!!

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

Όσο κι αν μες στα μάτια μας κοιτάς,

τίποτα να ζηλέψεις δε θα δεις. Σε έναν καθρέφτη - και χίλια κομμάτια αν τον βρεις - να κοιταχτείς καλά, και να ρωτήσεις…. γιατί όλη η ομορφιά είναι εκεί κι ότι ακουστεί, η αλήθεια. Το ξέρω, σαν παραμύθι φαίνεται… μα είσαι πολύ ωραία! Είσαι η ωραιότερη εδώ, όπως εγώ μπορώ να δω….. γι’ αυτό και κινδυνεύεις. Γιατί μεγαλώνοντας, το παραμύθι μας αλλάζει… για όλα φταίνε οι νάνοι, ο Πρίγκιπας, η Χιονάτη, κι κάπως έτσι...αρχίζουμε να μισούμε την αγάπη.



Καλό απόγευμα!

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Είναι ένα φως γλυκό που πάντα ξυπνάει με το χάραμα… μοιάζει να φτιάχτηκε γι αυτό.  Κάποιοι το λένε άστρο της αυγής και άλλοι… μέσα στη σιγαλιά, ευγνωμοσύνη.


Καλημέρα!!

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Στον ίδιο στίβο είμαστε, οπότε...

οφείλω να σε ενθαρρύνω, γιατί χθες ήμουν εγώ, σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είμαι πάλι εγώ…δεν έχουν τέλος αυτές οι πτώσεις και ο δρόμος μετ’ εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, είναι μακρύς απ’ ότι φαίνεται. Την κλάψα όμως φίλε μου, κανείς δεν την αντέχει, ούτε ο Θεός ο ίδιος. Τι νομίζεις; Πως κάθε πρωί τα μαξιλάρια όλων είναι πασπαλισμένα με ευτυχία; Άντε! Φόρεσε τα "καλά" σου και βγες να τη συναντήσεις. Και ας μην έχεις λεφτά να την κεράσεις. Δείξ΄της όμως το ενδιαφέρον σου. Δείξ΄ της πως την αξίζεις!!!
Έτσι μπράβο! Χαμογέλα...




Καλή εβδομάδα να έχεις!

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Αν...

μέσα σου περισσεύει κάνας ήλιος...θυμήσου πως έχουν γεμίσει ρίγη οι δρόμοι...
Να 'σαι καλά!!

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Να έρθετε!

Δεν μας νοιάζει αν θα περάσετε με άδεια χέρια το κατώφλι μας, μας νοιάζει η καρδιά σας τι κρατά…και εμείς αναλόγως, θα σας τρατάρουμε....


Ελπίζουμε αγάπη...καλημέρα!


Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Χαίρομαι να βλέπω καλοντυμένους ανθρώπους το πρωί, που ξεχωρίζουν...κάτι μου λέει ότι ετοιμάζουν τα πάντα αποβραδίς. Είναι αυτοί που επιμένουν...που θέλουν να είναι βέβαιοι... πως ακόμα και μες στο χάος, μες στη βιασύνη, στον πόνο, στα σκοτάδια τους, θα βγουν φορώντας τα καλαίσθητα, τα ευγενή, τα ανθρώπινα συναισθήματα τους.
Τι άνθρωποι! Τι ωραία ίχνη αφήνουν πάντα στο πέρασμα τους...



Να είστε πάντα ωραίοι...! Καλό Σαββατοκύριακο!!

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Μία ακόμα σχολική χρονιά...

Σεβασμός, υπομονή, κοινωνικότητα, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, διάλογος, δημιουργικότητα, συνεργασία, συμπόνια, γενναιοδωρία, φιλία, ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη...αυτή η λίστα αξιών καλέ μου δάσκαλε αξίζει πολλά, μα όλοι το ξέρουμε καλά, τίποτα από αυτά δεν αγοράζεται.
Οφείλεις όμως, όπως, πρωτίστως οφείλω εγώ, να τα διδάσκουμε. Είναι πολλές βλέπεις οι ώρες που είσαι και εσύ με τα παιδιά μας... είναι για τα μελλούμενα πρωταγωνιστικός και ο ρόλος ο δικός σου.
Γραφή, ανάγνωση και ανθρώπινες αξίες...τι όμορφος κόσμος δάσκαλε!! Αφού μπορείς να τον ονειρευτείς, γίνε και κάνε ότι καλύτερο μπορείς, τουλάχιστον τα παιδιά μας να τον ζήσουνε...κι εύχομαι να είσαι από εκείνες τις καρδιές, που θα γεμίσουν κάποια στιγμή, από ευχαριστήρια γράμματα...
Καλή νέα αρχή!





Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Αν θέλουμε χώρο να έχουμε για ωραίες αναμνήσεις, ρίχνουμε μέσα λίγη ανεμελιά, αυθορμητισμό και φεύγουμε...
Με τη νεανικότητα της ψυχής μας και κάτι απλό να τη σκεπάζει τις νύχτες στ' ακρογιάλια...καλό μας Αύγουστο!!!!




Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Nα το θυμάσαι κοριτσάκι...

Το ξέρεις ότι μου αρέσει ο Ρίτσος, αλλά αυτό που δεν σου έχω πει ποτέ είναι πως τον αγάπησα ακόμα περισσότερο, όταν με τη Δασκάλα, τη Μαντώ σου, αρχίσατε να τον "φέρνετε" συχνά, παρέα με άλλους σπουδαίους ποιητές, στο σπιτικό μας. Ίσως γι αυτό και ποτέ μπροστά μας δεν τόλμησε κανείς, να την αποκαλέσει "μικρή" αυτήν την οικογένεια...
Βανέσσα - Γεωργία μου... εύχομαι όμορφοι και ελεύθεροι στίχοι να είναι η ζωή σου! Χρόνια ευτυχισμένα! Σε αγαπώ. Να το θυμάσαι πάντα κοριτσάκι...

Μα μιας και μιλάγαμε για Ρίτσο....
Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι
ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη
πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας
νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.
Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.
...............
Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι,
νὰ μάθεις μόνο
ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει.
Εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου,
εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι,
τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου.
Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις.
Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Επειδή ο καιρός έχει πολλά γυρίσματα...μάθε να γητεύεις τους ανέμους σου.
Να είστε καλά!

Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017

Σαν αντικρίζεις ομορφιά και καλοσύνη, να μένεις και να τις αγναντεύεις...μέχρι να νιώσεις, πως δε σε συνδέει πλέον τίποτα με την κακία και την ασχήμια.
Καλημέρα!!


Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Μίλα μας...

για τις κατάφωτες ελπίδες και τα όνειρα σου.... Μίλα μας! Με πάθος και δυνατά! Να σε ακούσει όλη η συγκρατημένη αισιοδοξία. Γίνε μία ανταύγεια δυνατή, στον ορίζοντα της απαισιοδοξίας που οργιάζει....
Σε όλον τον κόσμο, καλημέρα!!



Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Θάλασσα...

αιώνια αγαπημένη...πόσο μ΄αρέσει να σε κοιτώ απ΄τα ακρογιάλια σου, να καταπίνω την αλμύρα σου, να ακούω όλους τους ήχους σου, ακόμα και τις πικρές αλήθειες σου...που κάποιες βγαίνουν απ΄το στόμα σου και άλλες τις μαρτυρούν μονάχα οι σιωπές σου... 
Πώς με τρομάζεις θάλασσα, όταν την ομορφιά σου όλη επιστρατεύεις και προκαλείς και τους πέντε ανέμους...μα...πώς, πώς να μη σ΄αγαπάω...αφού με το που σε κοιτώ, πάντα με αγκαλιάζεις χωρίς να στο ζητάω....


Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

Σταμάτα και κοίτα καλά τον εαυτό σου...

κοίτα πώς έχει φρακάρει το μυαλό σου....μαυρίλες και ανησυχίες ακόμα και πάνω στα μαλλιά σου....τινάξου!! Άφησε λίγο χώρο για ήλιο και ουρανό. Άσε ένα πέρασμα μέσα σου ανοιχτό για αποδημητικές ελπίδες και χαρές.  Φτιάξε συνθήκες ευνοϊκές γι αυτές μες στο μυαλό και την καρδιά σου. Να έρθουν να στήσουν "σπιτικό", να μεγαλώσουν τα μικρά τους ... και πριν προλάβουν καλά καλά να αναχωρήσουν, θα δεις...θα ΄ρθουνε νέοι, χειμερινοί φτερωτοί επισκέπτες να αναπληρώσουν το κενό τους.  
Προς το παρόν...γίνε πάλι καλοκαίρι!! Σε εμένα το λέω....

φωτο Γ.Τζιτζίκος

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Της Αναλήψεως...σαράντα μέρες...

και ενώ μου φαίνεται σαν χθες, είναι ιδιαίτερα αισθητή... πονάει, για την ακρίβεια, πολύ η απουσία σου!
Μα...σήμερα, μέρα που είναι, δε θα κλάψω, δε θα αφήσω ούτε ένα δάκρυ να μπει εμπόδιο στο δρόμο σου...να μετριάσει τη χαρά σου...σήμερα, που αποχαιρετάς την ανθρωπότητα και ανεβαίνεις ψηλά... παρέα με Εκείνον. Μεγάλη γιορτή η σημερινή!! Τι άλλο μπορώ να κάνω; Πανηγυρίζω και εγώ!! Αφού είμαι σίγουρη ότι συνταξιδεύεις σήμερα μαζί Του....γιατί όσο κι αν δάκρυσες, αν πόνεσες, αν μάτωσες, αν προδόθηκες, ήταν βαθιά κι ακλόνητη η πίστη σου σε Αυτόν. 

Πετάει ήδη η ψυχή σου μάνα μου...και εύχομαι μέσα απ΄την καρδιά μου να είσαι ένα βήμα απ΄το ένδοξο, το έναστρο, το καθαρό, το λαμπερό, το αθάνατο...να είσαι ένα βήμα μόνο απ΄το παλάτι Του, τη βασιλεία των Ουρανών.
Θα τα λέμε... Σε αγαπώ.




Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι...

Σήμερα τα γεννήματα πάλι της αγάπης, η χαρά, η ειρήνη, η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά... το μονοπάτι θ΄ανεβούν του Γολγοθά....και εμείς, όλο και λίγη συμπόνια θ΄αφήσουμε να τρέξει μέσα από κάποιο δάκρυ. Την αποκαθήλωσή σου Εσταυρωμένη Αγάπη θα παρακολουθήσουμε, θα σκύψουμε, θα σε προσκυνήσουμε και την επαναφορά του νεκρού σου σώματος στη ζωή, με ανταλλαγές φιλιών θα τη γιορτάσουμε... αλλά... το λόγο για τον οποίο πόνεσες τόσο πολύ, όλα όσα δίδαξες, αυτό που είσαι δηλαδή... την Αγάπη, το όλον του παντός...καρφωμένη σε κάποιον σταυρό ξανά θα την αφήσουμε. Συγχώρα Χριστέ την ξεχασιάρα μας καρδιά!
Εμείς, που τέτοιες μέρες κάθε χρόνο το Φως αναθερμαίνουμε και την Ελπίδα αναπτερώνουμε...εμείς οι ίδιοι, αρχίζουμε απ΄τις επόμενες κιόλας μέρες να τα σβήνουμε. Συχνά, απ΄τα γεννοφάσκια τους ακόμα, με τα ίδια τα "θρήσκα" μας τα χέρια τα σκοτώνουμε.... 
Συγχώρα μας συνάνθρωπε που το δικό σου γολγοθά, τα μάτια μας δεν μπορούνε να τον δούνε...μας έχουν τυφλώσει τα σκοτάδια που σ΄όλον τον κόσμο βασιλεύουν. Αυτά που αντί του Φωτός, πια και μας κυβερνούνε... Συγχώρα μας
Θεάνθρωπε, και πάλι ... θυμήσου μας...«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»...


Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Μ. Εβδομάδα...

μοσχομυρίζουνε πάλι οι ναοί απ΄το θυμίαμα και τα λουλούδια και η αλήθεια είναι πως πάντα μου άρεσε η μυρωδιά αυτή, ειδικά απ΄τα λιβάνια. Από παιδί όμως, θυμάμαι πως και πάντα κάτι με χαλούσε, γι αυτό και συχνά λιποθυμούσα.
Σιγά σιγά άρχισα ν΄αποφεύγω τις μεγάλες εκκλησίες με τον πολύ τον κόσμο. Και με τον καιρό κατάλαβα, πως τελικά με ενοχλούν όλα αυτά τα τεχνητά, βαριά αρώματα που κάποιοι φορούν στο σώμα, και όλα τα ...καθωσπρέπει "ντυσιματάκια".
 Είχε γίνει αποπνικτική και θορυβώδης για μένα εκεί μέσα η υποκρισία, γι αυτό και άρχισα απάγκιο να βρίσκω στα ξωκλήσια. Εκείνα με τα κλειδιά στην πόρτα, που...δεν έχουν να φοβηθούνε τίποτα. Που τα παγκάρια διαθέτουν μόνο κεριά, δεν έχουνε τρύπες για νομίσματα. Εκείνα που, με τις ανύπαρκτες συχνά εικόνες, σε κάνουν να χαμηλώνεις πραγματικά τα μάτια, συγγνώμη να ζητάς, να συγχωρείς και να βουρκώνεις. Το ψέμα που με μια...ιδιάζουσα "ταπεινότητα", κάτι μέρες σαν αυτές, με ποδοπατούσε για να με προσπεράσει μες στους μεγάλους τους ναούς, αλλά και έξω από αυτούς, έπιασε σε εμένα....κάθε φορά που θέλω αληθινά να υμνήσω Εκείνον και τη ζωή που μου έχει χαριστεί, πιάνω τα δάση, τους βράχους και τις κορφές . Κάθομαι στα στασίδια της σιωπής μου και απ' τα πολλά, σπασμένα παραθύρια μου μπορώ ν΄ανασαίνω το φως Του, το μπλέ, τον καθαρό ουρανό Του.
Τούτη η Εβδομάδα, δακρύων κι θλίψης για πολλούς, εύχομαι να ΄ναι και περισυλλογής. Ας αναλογιστούμε... την ποιότητα της ζωή μας. Ας κάνουμε λίγη ησυχία επιτέλους, να ακούσουμε όλα όσα λέει η καρδιά μας. Ας ανοίξουμε καλά καλά τα αφτιά μας!! Ν' ακούσουμε όσα στους άλλους και γι άλλους ξεστομίζουμε.... Ας δείξουμε λίγη εγκράτεια στη σκέψη, τα λόγια, την "τροφή" μας. Στα όσα καταναλώνουμε και αμάσητα καταπίνουμε, με αποτέλεσμα το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μας ν΄αλλοιώνουμε. Στα αυτά που μας κάνουν το χειρότερο εαυτό μας να σερβίρουμε. Στα όσα ανούσια, ανώφελα, ανάξια, υπερβάλλοντα ζήλο δείχνουμε, γιατί τελικά... το χρόνο, μαζί και τον εαυτό μας χάνουμε....
Δεν τη σώζουν την ψυχή μας, αν αυτός είναι ο σκοπός, οι μετάνοιες στα γόνατα, η νηστεία και οι αγαθοεργίες της Μεγαλοβδομάδας. Δεν είναι καιρός μόνο για κόκκινα αβγά, τσουρέκια, αρνιά, βεγγαλικά...είναι μια ευκαιρία, για όλους εμάς, τους "θρησκευόμενους" κυρίως, να καταλάβουμε που αναλώνουμε τη ζωή μας... Μήπως στην υπηρεσία του μίσους, του εγωισμού, του ωχαδερφισμού, της κακίας, της κριτικής, της ζήλειας, της κατινιάς, όλη την υπόλοιπη χρονιά....;
Πλάθοντας κουλουράκια, καλό θα ήτανε να τα λέγαμε και λίγο ...με εμάς. Και ας μαλακώσουμε έπειτα λίγο την ψυχή μας. Ας δώσουμε βάση στα αγνά υλικά των ημερών αυτών...μήπως και δούμε τον άνθρωπο σ΄αυτά...και θυμηθούμε την ιδιότητα του...την ανθρωπιά.



photo by Caras Ionut

Δε φτάνει να μην αρτυθείς καρδιά...πρέπει να θυμηθείς τα ανθρώπινα, πριν πας να μεταλάβεις.....
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!!! Καλή σε όλον τον κόσμο εβδομάδα!!

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Aς βάλει το χέρι της η αγάπη....

Ένας κόσμος γεμάτος δρόμους...υπόγειους, επίγειους, θαλάσσιους, εναέριους.... δρόμοι με ανθρώπους που βλέπεις να ξέρουνε που πάνε, με κάποιους άλλους που νομίζουν και με άλλους που το ψάχνουν. Όλοι σ΄ ένα ταξίδι, που συνεχίζεται, ακόμα και γι αυτούς που πεισματικά δεν μετακινούνται. Πολλοί οι δρόμοι, αμέτρητα τα ίχνη από πατημασιές και ρόδες. Βαθιά, αμυδρά... ίχνη παντού. Πρωτοπόρων και ακολούθων. Όλα αναζητητών...ενός άυλου ή υλικού κάτι. Μιας ...κάποιας ολοκλήρωσης. Μα όχι πάντα μέσω μίας αγάπης ή μιας Ιθάκης... 
Δρόμοι παντού. Για έναν σκοπό... ατομικό ή ομαδικό. Σε έναν κόσμο με όρια... με ανθρώπους δίχως όρια. Με το θεϊκό αυτό δώρο να χρησιμοποιείται λανθασμένα και κατά το δοκούν και άνθρωποι τελικά, να θέτουν σε ανθρώπους όρια. Μυαλά με ιδέες..."φαεινές", φιλοδοξίες άμετρες , που βγαίνουνε πια απ την ατμόσφαιρα και αρχίζουν συρματοπλέγματα να στήνουνε στο σύμπαν. Ψάχνουν ζωή αλλού... να τη διαλύσουν. Κοιτούν να εντοπίσουν τους Θεούς ή μάλλον...ψάχνουνε τις κρυψώνες των Θεών. Να τις φορολογήσουν. Άνθρωποι. Εγκλωβισμένοι σε ένα παραπλανητικό μυαλό. Που πότε τους δίνει και πότε τους αφαιρεί εξουσία. Σκλάβοι όλοι. Όλοι μας!! Και ιδιαιτερα αυτή, η εξουσία. Τολμά να δηλώνει ελεύθερη η εξαρτημένη!!! Στη δόξα, στο χρήμα, στο διάολο!! Σε κάποιον, Θεό τον λένε, που - αν είναι δυνατόν!!! - πείθουν και κάποιους, πολλούς από εμάς, ότι διψά για αίμα... 
Αν καταλάβαινες άνθρωπε μικρέ, φτωχέ, το τι σημαίνει το δίχως όρια άνθρωπος, θα ένιωθες ήδη ελεύθερος, και ζάμπλουτος και τότε δε θα 'μουν για σένα απειλή. Δε θα είχες ανάγκη από τεράστιες ατομικές εκτάσεις, ούτε από σύνορα. Δε θα είχες ανάγκη το δικό μου το φαί, τη γη μου, την αλλαξοπιστία μου, τον πόνο μου, το αίμα μου ....και πληρωμένη μόνο παρέα για να ζήσεις. Δε θα αγνοούσες πως είσαι τυφλός, κουφός. Γιατί είσαι. Αλλιώς θα άκουγες... τις κραυγές της ίδιας της σκλαβιάς σου. Θα έβλεπες... ότι απλώνεις την αρίδα σου σε έναν κόσμο, που φτιάχτηκε επίτηδες όμως... με όρια. Ναι! Αν άνθρωπε δεν είχες πράγματι ο ίδιος όρια, πριν προσπαθήσεις να σκαρφαλώσεις σε ξένο μπαλκόνι μες στο σύμπαν, θα ήτανε το μυαλό σου σαν αυτό, θα είχες ήδη καταλάβει... 
 Αυτός ο κόσμος, τούτη η γη, φτιάχτηκε έτσι, για να δημιουργούν οι δρόμοι σταυροδρόμια. Για να μπορούν τα μονοπάτια μας, να πέφτουν σε άλλων μονοπάτια. Ναι, επίτηδες!! Για να συναντιούνται οι μοναξιές μας. Για να αγκαλιάζονται οι ματιές, τα λόγια, οι καρδιές μας. Σκέψου πόσο τρομακτικό θα ήτανε διαφορετικά, αυτό μας το ταξίδι....
Όλοι οι κόσμοι έτσι είναι παντού και έτσι πάντα θα φτιάχνονται....ίσαμε να το καταλάβεις!! Μέχρι να "ελευθερωθείς", μέχρι το δίχως όρια και τη δύναμη σωστά ερμηνεύσεις, όπου κι αν μετοικήσεις, σκλάβος θα παραμένεις. Όσο για εσένα άνθρωπε... που όπου δεις αθωότητα, ελευθερία, χαρά, τρέχεις να τις σκλαβώσεις, που χαίρεσαι επί πτωμάτων και εξεγερθέντων να πατάς , που με αναίδεια και αλαζονεία γελάς.....γελιέσαι!! Θα έρθει εκείνη η στιγμή, που η ίδια η συνείδηση σου θα εξεγερθεί και βασανιστικά για δέκα ζωές θα σε σκοτώνει..... 



Μέρες που έρχονται...εύχομαι να βάλει το χέρι της η Αγάπη και να μας "σώσει"... 
Να είμαστε όλοι καλά!!! Να γίνουμε όλοι Άνθρωποι!!!

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Ο Απρίλης της νιότης μας....

Μπορείς να γυρίσεις πίσω το ημερολόγιό σου; Όχι στη χθεσινή μέρα, αλλά στην άνοιξη της νιότης σου. 
Τότε που η πηγή της ενέργειάς σου ήταν η ανεξάντλητη πίστη σου,  που έπαιρνες φόρα και πέρναγες μέσα απ' το σκοτάδι, που πίστευες στους αγγέλους, στους ανέμους, στη φιλία, στον άνθρωπο, στα θαύματα. Τότε που η θετική σου νοοτροπία δεν άφηνε άνθρωπο ανεπηρέαστο. Ο ενθουσιασμός κόχλαζε μέσα σου και εσύ γινόσουν συντριβάνι απ' όπου έρεε πάθος για ζωή. Οι γονείς σου σού έδειχναν την ισάδα, αλλά εσύ επέλεγες τους δρόμους εκείνους με όλα τα φυσικά και τεχνητά εμπόδια. Όπου δυσκολία, μέσα εσύ, πρώτος εσύ. Εκείνη την παιδική συνωμοσία τη θυμάσαι; "Μην αρχίσεις να κλαις , μην πεις πως πονάς, δε θα μας ξαναφήσουν...."  Δεν είχες μπόι, ούτε και δύναμη μυϊκή. Ήσουν γεμάτος μώλωπες και γδαρσίματα απ’ τις τρικλοποδιές και τα πεσίματα. Με τα σημάδια νωπά ακόμα από τα πρώτα ράμματα , εσύ εκεί...πάλι τολμούσες.  Φοβόσουν, μα ήσουν κι αγύριστο - ευτυχώς - κεφάλι . Αυτός ο αόρατος μπαμπούλας σου παραμόνευε, μα εσύ αντί να κρύβεσαι, τον έψαχνες. Όσο και αν χτύπαγε η καρδούλα σου, σε έτρωγε να τον δεις, να μάθεις με τι έχεις να παλέψεις. Σου έλεγαν, " Πρόσεχε!  Εκεί είναι, στο σκοτάδι. θα σου ορμήξει, θα σε βουτήξει, θα σε φάει!!".  Μα στη χειρότερη... γυρνούσες σπίτι με γρατζουνιές, μ' ένα χαμόγελο πλατύ, μπόλικο φως μες στην ψυχή και μ΄ένα πανέμορφο κουτάβι.  Σκαρφάλωνες πάνω σε δέντρα και σε κάγκελα και ισορροπούσες στους δοκούς της εποχής, γιατί τίποτα δεν αντικαθιστούσε αυτό που ένιωθες όταν τα κατάφερνες.  "Δεν είχα αίσθηση του κινδύνου", θα μου πείς... μα εγώ θα σου πω, πως τότε στ΄αλήθεια ζούσες.  Γιατί διασκέδαζες, γελούσες, ονειρευόσουν, έχανες και μόνο για λίγο μούτρωνες και ξαναπροσπαθούσες. Ζητούσες βοήθεια, έδινες. Εμψύχωνες. Μοιραζόσουν. Η κάθε μικρή σου νίκη, το κάθε μικρό κατόρθωμα σου, ήταν...το φαγητό σου. Είχε την ίδια αίσθηση... με εκείνο το χάδι καληνύχτας στο εξαντλημένο κορμάκι απ΄ τη μαμά. Με εκείνο το συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού απ΄τον μπαμπά ...  " Καλημέρα μικρέ μου ήρωα!!". 
Αν μπορούσες να ανατρέξεις σε αυτές τις φωτογραφίες της νιότης σου, στις μυρωδιές της άνοιξης, εκείνης που αναδίδει το άλμπουμ σου...αν μπορούσες για λίγο να καθόσουν ξανά στην κούνια που είχες δέσει επάνω στα νεανικά ματόκλαδά σου, θα θυμόσουν... ότι ο κόσμος φάνταζε και τότε ένα βουνό για σένα. Ταυτόχρονα όμως, μαγικός!!  Θυμάσαι; Θυμήσου!! Γιατί με τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο πια, χάνεις όλες τις νέες άνοιξες ....
Ο κόσμος δεν άλλαξε, η βία, ο πόνος, η φτώχεια, το άδικο υπήρχε και τότε. Ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο άλλαξε. Γι αυτό σου λέω....και μου λέω....ας "γυρίσουμε" στην Άνοιξη εκείνη... τότε που τα δύσκολα ήταν μια πρόκληση για εμάς....τότε που όλα τα δύσκολα φάνταζαν μαγικά!!!!
Καλό μας μήνα!!!


Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Εφόσον μπορώ...

Όταν παιδιά παίζουνε και χαμογελούν ανάμεσα σε χαλάσματα, όταν παλικάρια δίχως πόδια γαντζώνονται απ΄την ψυχή τους και ανεβαίνουν στα βουνά, όταν άστεγοι βλέπουν φαϊ μες στα σκουπίδια και σηκώνουν το βλέμμα τους ψηλά, όταν γονείς δωρίζουν τα όργανα του παιδιού τους για να νικήσει κάπου στον κόσμο ένα άλλο...δεν μου επιτρέπεται να περιμένω απλά της μυρωδιές της άνοιξης να 'ρθουν , τα χελιδόνια να μου την αναγγείλουν.
Χώνω τη μύτη μου βαθιά μες στη ζωή και ανακαλύπτω άνοιξες. Περιποιούμαι στα σπλάχνα μου μέσα τις φωλιές, για να μπορώ όλο το χρόνο να ακούω χαρές μικρές να τιτιβίζουν......
Εφόσον μπορώ, οφείλω, σ' εμένα μα κι ολόγυρα, κελαηδιστά να σκορπάω χρώματα ακόμα και μέσα στο χειμώνα.



Σε όλους σας...ένα ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο!!!

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Χαμογέλα και συνέχιζε να ελπίζεις...

ακόμα κι αν βλέπεις πως όλα είναι χαμένα.... Κάνε το μυαλό σου φύλλο και φτερό... είμαι βέβαιη ότι μπορείς να βρεις όχι μία, αλλά πολλές αφορμές για να το κάνεις... Άνοιξε την πόρτα της καρδιάς σου και πέτα έξω όλους τους προμηθευτές της απελπισίας με τους οποίους συναλλάσσεσαι. Δες πόσοι πολλοί είμαστε εδώ, κοίτα τα μάτια μας καλύτερα...κάποιοι βρισκόμαστε μέσα στο ίδιο ακριβώς καμίνι, όμως θα βγούμε απ΄τις φλόγες νικητές, μαζί κι εσύ, γιατί είναι η ψυχή σου από χρυσό, γραμμάριο δε θα χάσει... Όχι, δεν είμαι μέντιουμ, δεν ξέρω το μέλλον τι μας επιφυλάσσει, οφείλουμε όμως να αδράξουμε την κάθε μία από τις μέρες αυτής της άνοιξης, του ταξιδιού μας, της ζωής. Γι αυτό σταμάτα να σηκώνεσαι πια και εσύ βαρύς απ’ το κρεβάτι. Άνοιξη, αναγέννηση, η ώρα της ανανέωσης... άνοιξε τα παντζούρια, άσε το βλέμμα να σκαρφαλώνει στην ταράτσα αν ζεις σε υπόγεια, με χρώματα λούσου ανατολής. Άσ' τα να πλημμυρίσουν το μυαλό σου και μες στο πολύχρωμο να βυθιστούν σιγά σιγά κι οι μαυροφορεμένες σκέψεις σου.
Με τόση άνοιξη βέβαια... όλο και κάτι ανεπιθύμητο πάλι θα μπουκάρει, όλο και κάποια αντιξοότητα, αλλά εσύ… ψάξε να βρεις το αλογάκι………….



Πριν χρόνια η κόρη μου μού είχε διαβάσει μια ιστοριούλα που σας την έχω ξαναγράψει, αλλά μου ήρθε σαν άνοιξη πάλι στο μυαλό.... Αφορά δύο αγοράκια, το ένα αισιόδοξο και το άλλο απαισιόδοξο. Μια μέρα λοιπόν, το απαισιόδοξο αγοράκι οδηγείται σε ένα δωμάτιο γεμάτο υπέροχα παιχνίδια, αλλά μόλις μπαίνει μέσα κάθεται κατσουφιασμένο δίπλα στην πόρτα και δεν κάνει τίποτα. Λίγο αργότερα το βγάζουν απ΄το δωμάτιο και το ρωτούν γιατί φαινόταν δυστυχισμένο εκεί μέσα. "Απλώς, γνώριζα", απαντάει εκείνο με κακόμοιρο ύφος, "ότι αν διάλεγα ένα παιχνίδι που μου άρεσε πραγματικά, ήταν πιθανόν να σπάσει." Στο μεταξύ το αισιόδοξο αγοράκι το έχουν βάλει σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κοπριές αλόγων και εκείνο αρχίζει να τραγουδάει καουμπόικα τραγούδια και να σκάβει μέσα στις κοπριές ευτυχισμένα. Όταν πλέον ρωτούν γιατί έδειχνε τόσο ευτυχισμένο αυτό ......"Απλώς γνωρίζω", φωνάζει με ενθουσιασμό, "ότι με όλη αυτήν την κοπριά, θα πρέπει να υπάρχει κάποιο αλογάκι εδώ μέσα!!!!
Ψάξε και εσύ για το αλογάκι!!!!!! Υπάρχει μέσα σε κάθε αντιξοότητα....
Καλή μας εβδομάδα!!

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Η ζωή μας ένα θαύμα...

Ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει απλώς να μένουμε στο υπάρχουμε. Δρούμε, αντιδρούμε, αναζητούμε τα μονοπάτια, τ' ανοδικά... αφού πρώτα ελευθερώσουμε τη φυλακισμένη από εμάς τους ίδιους φλόγα του νου και της ψυχής μας. Ζούμε!! Μιλάμε, επικοινωνούμε, βοηθάμε, σεβόμαστε, αγαπάμε, πράττουμε, κινούμαστε.... σαν φλόγες!! Φλόγες ακίνδυνες, μα .... που μπορούμε να γίνουμε και άκρως επικίνδυνες, για όλους αυτούς που κοντεύουν να μας πείσουν, πως μας αξίζει το υπόλοιπο της ζωής μας να το ζήσουμε σαν άψυχα, σβησμένα κορμιά... 



Να έχετε μια όμορφη ημέρα, ένα φωτεινό και ξάστερο Σαββατοκύριακο και το ξημέρωμα της Δευτέρας να σας βρει με μια λουσμένη στο φως ψυχή!!



Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

"Η γυναίκα είναι το ύψιστο των ιδανικών. Ο Θεός έκανε για τον άντρα ένα θρόνο, για τη γυναίκα έναν βωμό...

Ο θρόνος εκθειάζει. Ο βωμός αγιάζει.
Ο άνδρας είναι ο εγκέφαλος, η γυναίκα η καρδιά.
Ο εγκέφαλος κατασκευάζει το φως, η γυναίκα παράγει την αγάπη.
Το φως γονιμοποιεί. Η αγάπη ανασταίνει.
Ο άνδρας είναι δυνατός με τη λογική.
Η γυναίκα είναι ανίκητη με τα δάκρυα.
Η λογική πείθει, τα δάκρυα συγκινούν.
Ο άνδρας είναι ικανός για όλους τους ηρωισμούς, η γυναίκα για όλα τα μαρτύρια.
Ο ηρωισμός εξευγενίζει. Το μαρτύριο ανυψώνει.
Ο άνδρας έχει την ανωτερότητα, η γυναίκα την προτεραιότητα.
Η ανωτερότητα σημαίνει τη δύναμη, η προτεραιότητα αντιπροσωπεύει το δικαίωμα.
Ο άνδρας είναι ένας μεγαλοφυής, η γυναίκα ένας άγγελος.
Ο μεγαλοφυής είναι άπειρος, ο άγγελος ακαθόριστος.
Ο πόθος του άνδρα είναι η ανώτατη δόξα, ο πόθος της γυναίκας η άκρα αρετή.
Η δόξα κάνει όλο το μεγάλο, η αρετή κάνει όλο το θεϊκό.
Ο άνδρας είναι ένας κώδικας, η γυναίκα ένα ευαγγέλιο.
Ο κώδικας διορθώνει, το ευαγγέλιο τελειοποιεί.
Ο άνδρας σκέπτεται, η γυναίκα ονειρεύεται.
Το να σκέπτεται κανείς σημαίνει να έχει μια νύμφη στο κρανίο,
το να ονειρεύεσαι, σημαίνει να έχεις ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.
Ο άνδρας είναι ένας ωκεανός. Η γυναίκα είναι μία λίμνη.
Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει, η λίμνη το ποίημα που θαμπώνει.
Ο άνδρας είναι ο αετός που πετάει.
Η γυναίκα είναι το αηδόνι που τραγουδάει.
Το να πετάς σημαίνει να κυριαρχείς στο διάστημα,
το να τραγουδάς, σημαίνει να κατακτήσεις την ψυχή.
Ο άνδρας είναι ένας ναός, η γυναίκα το ιερό.
Μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε, μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.
Τελικά: ο άνδρας είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη,
η γυναίκα εκεί που αρχίζει ο ουρανός .."
Β.Ουγκώ

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Μέχρι να έρθω στη δουλειά...

 άλλαξε πάλι ο ουρανός μας φορεσιά.... και εγώ ήθελα σήμερα, με τον Ερμή των ημερών μας, ένα ανοιξιάτικο να στείλω σε σένα μήνυμα...
Μα δεν θα μου αλλάξουν εμένα τα σύννεφα τα σχέδια...κάνε στα γρήγορα μια αντιγραφή στον ήλιο κι ύστερα με επικόλληση βάλε τον στην καρδιά σου. Δώσ΄της τέτοιο παλμό που να τον ζωντανέψει... να απλωθεί, να πάει μέσα σου παντού...να μη σε βρει άνοιξη καιρό, η συννεφιά απροετοίμαστο.... 



Καλή σου μέρα!!!

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

Ν' αγαπάς...ν' αγαπάς!!

Άσ' την καρδιά σου να λικνιστεί στη μελωδία αυτή...λικνίσου μαζί της και εσύ...δεν χρειάζεται να ΄σαι χορευτής, μόνο να πλησιάσεις, να έρθεις σε επαφή πάλι μαζί της...και αυτή, θα σου θυμίσει ξανά όλα τα βήματα....
Εύχομαι μια μελωδική... μια μέρα αγάπης σε όλους!!!



Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Είναι ευκαιρία ...

να αμολήσουμε το βλέμμα, τα σπλάχνα, το μυαλό...να πάρουμε λίγο αέρα, να καθαρίσουμε...να δούμε τον κόσμο αλλιώς, να αισθανθούμε την απεραντοσύνη γύρω μας και μέσα μας...να θυμηθούμε....την ελευθερία και τα προσωπικά όρια μας...να θυμηθούνε...ψυχή και σώμα, πώς νιώθουν, απαλλαγμένα από άχρηστα φορτία....
Είναι μια ευκαιρία...να ξαμοληθούμε όλοι μαζί στον ουρανό, αυτόν τον έναν, τον κοινό και να επιστρέψουμε μέσω καλούμπας στα καθημερινά...με άλλον αέρα...πιο ανθρωπινό, πιο καθαρό...

Φωτογραφία της Angela Krokou.

Καλά κούλουμα!!!

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Μια ζωή του κεφαλιού της...

τολμάει να ξεπροβάλλει κι αν το ολόγυρα είναι ακόμα ντυμένο στα λευκά. Δεν την νοιάζει καθόλου τα πρώτα της άνθη αν θυσιάσει...αρκεί εμάς να βοηθήσει να αντέξουμε λίγη ακόμα παγωνιά....να μας θυμίσει πως μέσα μας πάντα είναι και θέλει δε θέλει ο χειμώνας, η άνοιξη πάλι θα θεριέψει.
Μυρίζει ήδη...ακούγεται.....

Καλή εβδομάδα φίλοι μου!!!

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Ούτε που το κατάλαβα πώς έκλεισαν τα μάτια....εγώ για λίγο ανάγειρα, μα πάλι με πήρε ο ύπνος. Θα φταίει η υφή σου αγάπη....

Καλημέρα αγάπη!!

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Οι Αποκριές...

θέλουν τα μασκαρέματα τους, την τσίκνα, το γλέντι, το γέλιο, το κρασάκι τους....γιατί έχουμε ανάγκη τη χαλάρωση... και ένα μεγάλο ξέσπασμα!!!! 

Κάθε μας λύπη μακριά, έξω κακή καρδιά, ανοίξτε τα βαρέλια και....καλή τρελλή Αποκριά!!!


Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Για τον έρωτα...

δε μου αρέσει να μιλώ όταν φοράει τα καλά του.
Όλο το μεγαλείο του, βρίσκεται κάτω και έξω από αυτά....



Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Δεν είναι μία ακόμα συννεφιασμένη μέρα...

άκακα σύννεφα είναι που χορεύουν, που προσπαθούν με αγκαλιάσματα σφιχτά να ξορκίσουν κι αυτά τη μοναξιά τους...και είναι τεράστια η απόσταση από το εγώ στο εμείς που διάνυσαν....
Κοιτάξτε ψηλά, χαρείτε τα!! Για άλλη μία φορά, ο ουρανός μας δίνει το παράδειγμα....




Καλή σε όλους εβδομάδα!!

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Σαν σήμερα...

πριν από δεκαέξι χρόνια, έγινα πρώτη φορά μαμά. Θυμάμαι πολλά από εκείνη την ημέρα... όπως θυμάμαι πολλούς "γνώστες" να μου λένε για το όσα πρέπει από μικρή να αρχίσω να τη διδάσκω...τρόπους , συμπεριφορές, τα όχι, τα πρέπει, μπλα, μπλα, μπλα......... Τελικά εγώ κατάλαβα ότι τα παιδιά είναι εδώ για να διδάξουν εμάς. Μας δείχνουν το μέλλον και μας δίνουν την ελπίδα. Εμείς είμαστε απλώς υπεύθυνοι για αυτά... να τους ανοίγουμε το δρόμο εκείνο, που θα ανακαλύπτουν μόνα τους την ευτυχία. Δεν είναι μια εκδοχή του εαυτού μας, έχουν δική τους προσωπικότητα, τη δική τους φωτεινή ψυχή, γι αυτό και κάθε μέρα μας διδάσκουν την ανιδιοτελή αγάπη, την απλότητα, τον αυθορμητισμό, τη συγχώρεση, την ικανότητα να ζουν στο παρόν . Κάθε μέρα μας διδάσκουν το ίδιο αλλά καθόλου βαρετό μάθημα....αγάπη... χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς εγωισμούς, προκαταλήψεις. Έχουν έμφυτες ποιότητες και σοφία τα παιδιά. Τα παιδιά - χωρίς το "μου", γιατί δεν μου ανήκουν - τα παιδιά όλου του κόσμου, είναι η ευημερία μας !!!!! Είμαι ευγνώμων που κάποτε δύο από αυτά με επέλεξαν για γονιό τους, που είναι επιεικείς με τα ανθρώπινα λάθη μου. Υπόσχομαι αγάπη, να συνεχίσω να είμαι μια επιμελής μαθήτρια ....



Χρόνια ευτυχισμένα Ναταλία!!! Χρόνια γεμάτα από τα αποτυπώματα σου!! Είσαι ....ένα υπέροχο πλάσμα και μην αφήσεις κανέναν ποτέ να σε πείσει για το αντίθετο. Εσύ πάντα να προχωράς, να "ψηλώνεις", να "ομορφαίνεις".... Εγώ σε ευχαριστώ για όλα όσα μου δίνεις και συγχώρεσε με για όλα τα λάθη που θα συνεχίσω να κάνω και που συχνά τα κρύβω πίσω απ΄τη λέξη αγάπη....
Άκου όμως και ένα τελευταίο και να το θυμάσαι....στη ζωή τίποτα δεν είναι σταθερό... τα συναισθήματα επίσης...άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, οι σχέσεις αλλάζουν, ο κόσμος αλλάζει... Πολλά τα σκαμπανεβάσματα, πολλές οι αλλαγές...όπως και στη δική μας τη ζωή... μόνο ένα πράγμα θα παραμένει όμως σταθερό...ο κόσμος να χαλάσει αυτό θα παραμένει ακλόνητο... και είναι η αγάπη μου για σένα. Αυτό δεν μπορεί κανείς και τίποτα στον κόσμο να το αλλάξει....ούτε καν εσύ όμορφη κόρη....