Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Τίποτα δε θυμίζει τη μοναδική σου γεύση σήμερα...

Αυτήν που φέρνει λίγο...από βανίλια παγωτό με καραμελωμένα φουντούκια και αμύγδαλα.
Αυτήν, που κάθε φορά που έναν ουρανίσκο με το ένα χέρι καταφέρνει απαλά να αγγίξει, με το άλλο έναν τοίχο βίαια γκρεμίζει και με ένα τρίτο μία γέφυρα κάπου χτίζει...


Έβαλα επιπλέον ζάχαρη στον καφέ και γάλα, και ας είναι Μ.Πέμπτη... σε αναζητώ, μα ότι  και αν κάνω μου μένει μια έντονη πικρίλα στο στόμα σήμερα, έχω μια γεύση...αίματος, οδύνης, θανάτου...
Και μιλάμε για Εσένα Αγάπη!!!!!!!!!!! Για σένα αγάπη.


...και μένω πάλι να ακροβατώ, σε ένα σχοινί 365 ημερών, μεταξύ ζωής και θανάτου...προσδοκώντας πάντα στις καρδιές μας την Ανάστασή σου...Αγάπη.


Λυπάμαι...συγγνώμη!!! Έσύ ήσουν πάντα και μόνο αγάπη.
Είσαι..λυχνία άσβεστη μέσα στα σωθικά μου...