Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Αν δε σε παίρνει ο ύπνος, κάνε κάτι χρήσιμο αντί να περιφέρεσαι σαν φάντασμα από δω και από κει......... γίνε ο επικεφαλής μια ομάδας χτιστών και τεχνιτών και φτιάξε γέφυρες. Βοήθα και εσύ την αγάπη ανεμπόδιστη, σε όλον το κόσμο αυτό το βράδυ να κινηθεί. Κάνε το μέχρι να μη σε κρατούν τα χέρια και τα πόδια από την κούραση.Την αυγή, κάποιες καρδιές τον άγνωστο πρωτομάστορα, εσένα, θα ευγνωμονούν. 
Καλό ξημέρωμα!!!




Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

"Κακό" παιδί...........

καλησπέρα !!!!
Έχεις πολύ φορτωμένο πρόγραμμα αυτές τις μέρες, το ξέρω. Είσαι αγχωμένος, θες να αποδείξεις ότι είσαι κάτι και ότι η εμφάνιση σου δεν παίζει κανένα ρόλο. Σε είδα πρωί πρωί στο δρόμο. Πεσμένο παντελόνι, μύτη, αυτιά και φρύδια τρυπημένα. Σε συναντώ συχνά, σχεδόν παντού.

Σε θυμάμαι στο τρένο να προσπαθείς να εξηγήσεις σε μια συμμαθήτριά σου την άσκηση μαθηματικών. Με εντυπωσίασαν οι γνώσεις σου και ας έβγαιναν από χείλη επίσης τρυπημένα. Συνέχισες να της εξηγείς και όταν σηκώθηκες τη θέση σου για να προσφέρεις σε μια ηλικιωμένη. Σε βλέπω τακτικά στη φιλοζωική να βγάζεις βόλτα, να ταϊζεις και να χαϊδεύεις πληγωμένους απ΄το ανθρώπινο χέρι σκύλους. Κάθε μέρα μου είπαν πως πας, πως για τα γενέθλιά σου ζήτησες τροφή, φάρμακα για τους σκύλους και λουριά. Σε ζηλεύω κάθε φορά που αγκαλιά σε βλέπω με όλα τα δέρματα. Δεκάρα δε δίνεις για τα χρώματα, την ίδια ώρα που άλλοι απλώνουν τα μπούτια τους σε τρένα και λεωφορεία, για να μην κάτσει η μαυρίλα δίπλα τους. Άκουσα για σένα από άλλα παιδιά, πως μπήκες μπροστά για να προστατεύσεις έναν συμμαθητή σου που κάποιοι ενοχλούσαν. Μου είπαν πως δεν τσακώθηκες, αλλά κατάφερες με τα μαγικά σου λόγια, να τον εντάξεις τελικά στη μεγάλη του σχολείου παρέα. Ο καλύτερός σου φίλος μάλιστα είναι ένα αυτιστικό παιδί, που καμαρώνεις όταν μαζί του κυκλοφορείς. Δεν είσαι η συμπάθεια των καθηγητών. Το αλλόκοτο μαλλί σου και τα σκουλαρίκια προκαλούν, αλλά εσύ δεν τους κάνεις τη χάρη. Δεν τους καταλαβαίνεις που δε σε καταλαβαίνουν, αφού η η "φορεσιά" σου δε σε εμποδίζει να είσαι ένας μαθητής του 18, τι θέλουν;


Θυμάμαι το βλέμμα σου, τότε που κάποιοι σου έκαναν παρατήρηση στην καφετέρια γιατί μιλούσες και γελούσες δυνατά. Κατάπιες γέλιο, ενθουσιασμό και γλώσσα, αλλά εμένα μου λείπεις. Πάντα σε αναζητώ μες στου ενήλικου κόσμου την κατήφεια και όπου σε πετυχαίνω, διαλέγω την πιο κοντινή σε εσένα θέση. Είσαι αιμοδότης έμαθα, μέλος στην Greenpeace και αναρτήσεις κάνεις συχνά για συνανθρώπους σου που έχουν ανάγκη, για αξίες, για δικαιώματα, για τα ναρκωτικά, για αγάπη, για ειρήνη. Πρόσφατα κάποιοι σε αγνόησαν και μπήκαν μπροστά σου στην ουρά. Είχες πάει να πληρώσεις το λογαριασμό του κινητού σου. Με το δικό σου χαρτζιλίκι. Γνωρίζω πως κάποια βράδια, όταν δεν πας για μπάσκετ, εργάζεσαι για να μην επιβαρύνεις τους γονείς σου. Όσο μπορείς τουλάχιστον. Μα αυτοί δε σε σεβάστηκαν. Είσαι "παιδί", έχεις μακριά μαλλιά, φοράς και παντού αυτά τα σκουλαρίκια........ οπότε με μια ματιά σφαλιάρα, σου πήραν τη σειρά.
Και οι δικοί σου άνθρωποι όμως, συχνά σε κρίνουν αυστηρά, δε σε καταλαβαίνουν γιατί έχεις επιλέξει αυτή τη φορεσιά, γιατί επιλέγεις το διαδίκτυο για την ενημέρωσή σου, γιατί επιλέγεις αυτή τη μουσική με στίχους που μιλούν για βία, ρατσισμό, ναρκωτικά. Στεναχωριέσαι, μα τους χαμογελάς. Έχουνε δίκιο, ανάσα δεν παίρνει ο τραγουδιστής, γέρασαν και τα αυτιά τους..... δεν προλαβαίνουν να πιάσουν το ωραίο νόημα κάποιων στίχων. 



Παιδί πεντακάθαρο, όταν το βλέμμα μου καρφώνω πάνω στο πρόσωπό σου, μη με παρεξηγείς. Θαυμάζω στην πραγματικότητα, την αντοχή που έχεις στον πόνο. Όχι, εγώ δε θα το έκανα στον εαυτό μου, αλλά εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ. Υπήρξα όμως παιδί και δεν ξεχνώ πως μου άρεσε σε όλα να αντιδρώ. Πως σιχαινόμουν όταν με έκριναν απ΄την εμφάνισή μου, πως όσο με έκριναν, τόσο πιο προκλητική γινόμουν.
Είσαι από χθες στη μάχη, μαζί με τα "φρόνιμα" παιδιά. Αυτά δε σε κρίνουν, κάποια μάλιστα σε ζηλεύουν που είσαι φανατικός της διαφορετικότητας. Εκείνα ξέρουν πώς μέσα σου είσαι ότι και αυτά. Συνέχισε να τολμάς φωνάζουν. Αυτά γνωρίζουν, δεν είσαι αλήτης επειδή θέλεις να διακοσμήσεις το πρόσωπο της ψυχής σου, επειδή με χρώματα θέλεις να βάψεις τους τοίχους της ζωής σου. Αφού τα πρωινά ψάχνεις για κάδους να πετάξεις τα σκουπίδια σου. Νύχτες τον φίλο σου εμψυχώνεις, που η μοίρα τον καθήλωσε πάνω σε ένα καροτσάκι. Γράφεις ο ίδιος μουσική για εκείνον, για σένα και η κιθάρα σου αναδίδει τόνους τόσο γλυκούς, που η αγάπη χοροπηδά, γιατί της δίνεις σάρκα, μορφή, φτερά.  



Είσαι από χθες στη μάχη μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Εμείς οι ενήλικες έχουμε πάρει σκουλαρίκια, κουκούλες, σχισμένα παντελόνια και τατουάζ και τα έχουμε βάλει όλα σ' έναν κουβά. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να ξεπλύνουμε από πάνω σας .......τη ντροπή μας. Όσο για τις ταμπέλες, δεκάδες. Αχάριστα, αγενέστατα, ανεπρόκοπα, αλητάκια, ανιστόρητα...... και φυσικά "κακά" παιδιά. 


Παιδί, που δεν είσαι ένα συγκεκριμένο, είσαι αγόρι, είσαι κορίτσι, είσαι δικό μου ίσως παιδί, πρόσεχε!!! Είσαι στο όριο ακριβώς. Δεκαοχτώ και η κοινωνία ήδη σε περιμένει στις γωνίες για να σου παραδώσει τις νέες σου υποχρεώσεις, όλα τα νέα πρέπει και τα μη του ενήλικα. Κάποια δε θες θα τα κουβαλήσεις, μα μη δεχτείς τίποτα από αυτά που έχουν ήδη αλλοιώσει τον δικό μας, άλλοτε ωραίο ανήλικο χαρακτήρα. Εσύ συνέχισε με τρυπημένες μύτες και φρύδια αν το επιθυμείς, να είσαι αυτός ο υπέροχος άνθρωπος που ήδη είσαι. Γιατί σε ξέρω, η φωνή σου κάθε μέρα πνίγεται, γι αυτό η ψυχή σου προσπαθεί μέσα από λέξεις, ντυσίματα, παράξενο μαλλί και μουσική, να εκτονωθεί.
Προχτές έγραψα ένα μήνυμα για όλα τα καλά και τα "κακά" παιδιά και ευχόμουν καλή επιτυχία. Λάθος μου!!! Εσείς έχετε όλα σας, μα όλα σας πετύχει. Εμείς, που σας κρίνουμε από το ρούχο και όχι απ΄το "άρωμα" που φοράτε, έχουμε αποτύχει. Εμείς πρέπει να κάτσουμε στα θρανία και με επιτηρητές και δάσκαλους εσάς, ξανά να δώσουμε εξετάσεις. Γιατί είμαστε αγενείς, υπερόπτες, υποκριτές, εγωιστές. Έχουμε γίνει δήμιοι, σοβινιστές, ρατσιστές, απάνθρωποι. Όσο για το μορφωτικό μας επίπεδο.....τι να το κάνουμε αν στα υπόλοιπα έχουμε αποτύχει.
"Κακό" παιδί συγχαρητήρια!!! Συνέχισε να είσαι "καλό". Σε ξέρω, εσύ δεν καταστρέφεις ξένη περιουσία. Ένα μόνο σε παρακαλώ, μη βάλεις ποτέ σε κίνδυνο την ελευθερία και τη ζωή σου. Συνέχισε με το κρικάκι στη γλώσσα σου μηνύματα αλτρουιστικά να στέλνεις και με το γεμάτο τατουάζ αριστερό ή δεξί σου χέρι, όμορφες ζωγραφιές στους γκρίζους τοίχους που υψώνουμε εμείς να φτιάχνεις.



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

O Captain!! my Captain

"Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" Θα γίνεις τίποτα στη ζωή σου ή μπα;
Αλήθεια... πόσες φορές σαν έκαναν αυτήν την ερώτηση και πόσες την κάνατε εσείς στα παιδιά σας και των άλλων; Λες και δεν ήμασταν ήδη ολοκληρωμένοι άνθρωποι, λες και δεν είναι τα παιδιά όλα, ήδη κάτι.
Ορίστε, έφτασε η στιγμή, σήμερα μπαίνουν στη μάχη τα δεκαοχτάχρονα παιδιά μας σε όλη τη χώρα, για να το αποδείξουν. Για να αποδείξουν στους εαυτούς τους, αλλά κυρίως σε εμάς, πως μπορούν να γίνουν κάτι. Σε μία μάχη περισσότερο δική μας θα έλεγα… για να τιμήσουμε και να συνεχίσουμε την οικογενειακή παράδοση, για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μας, για να καυχηθούμε στο γείτονα, για να μπει μία ταμπέλα έξω από ένα γραφείο, για να βγάλουν καλά λεφτά, για να μην πάνε χαμένα τα δικά μας, για να μη γίνουν κομμώτριες και υδραυλικοί, για να ζήσουμε και εμείς μέσα από αυτά...
Σε όλα αυτά τα παιδιά που αντιμετωπίζουν χρόνια προσδοκίες που προέρχονται κυρίως απ' τον ενήλικο κόσμο, που τα πιέζαμε να διακριθούν από μικρά, να μελετούν σκληρά απ΄τα έξι τους για να "πετύχουν", να μάθουν αγγλικά, γερμανικά, ταυτόχρονα με τα ελληνικά - αλλά για τις λέξεις απόρριψη, αποτυχία ούτε λόγος - που μόνο το κρεβάτι τους δε μεταφέραμε στο φροντιστήριο, που τους είπαμε να αναβάλουν την όποια ευχαρίστησή τους, να περιμένουν μέχρι να μεγαλώσουν για να ζήσουν, σε όλα αυτά που χρόνια κόπιασαν για εκείνα και για εμάς....καλή επιτυχία!!!!! Εύχομαι το δικό σας όνειρο παιδιά, μόνο το δικό σας όνειρο να γίνει πραγματικότητα!! Διότι μόνο έτσι θα νιώθετε πλήρεις ως ενήλικες και ευτυχισμένοι. Είστε παιδιά μας όλα σας αξιέπαινα για την πραγματικά σκληρή προσπάθειά σας. Τα σέβη μου!!



Όσο για εσάς αγαπητοί γονείς, για εσάς που κάτσατε και χαϊδέψατε απαλά μαζί τους τα όνειρά τους, εσάς που δεν σας έπιασε υστερία και αρχίσατε να πετάτε laptop και κινητά που οι ίδιοι τους αγοράσατε, που ξενυχτήσατε και ο ύπνος σας πήρε μαζί πάνω στο μαξιλάρι τους, μπράβο!!!!! Σε εσάς που ένα πλατύ χαμόγελο πάνω σε παγωτό χωνάκι τους κερνούσατε κάθε φορά που έφερναν στο σπίτι, όχι έναν υψηλό, μα ένα χαμηλό βαθμό, όχι μια "επιτυχία", μα μια "αποτυχία", συγχαρητήρια!!!
Όλοι ελπίζουμε, όλοι παλεύουμε και κάποιοι πραγματικά στερούμαστε για να πετύχουν τα παιδιά μας κάτι καλύτερο από εμάς. Όλοι οι γονείς έχουμε την ίδια για το μέλλον τους αγωνία, αλλά ας μη γίνει αυτό όπλο στον κρόταφό τους. Τα παιδιά μας είναι ήδη κάτι. Κάτι μάλιστα καλύτερο από εμάς…καλύτεροι άνθρωποι.  
Από τα χρόνια μου μέχρι και σήμερα, βλέπω παιδιά να φοβούνται να γυρίσουν στα σπίτια τους μετά από τα αποτελέσματα, αλλά... καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε...σήμερα, να ξαναθυμηθούμε...πως τη μεγαλύτερη χαρά μας την έδωσαν τη μέρα που γεννήθηκαν. Δεν μπορεί αυτό να το ξεχνάμε!!! Ας τα δεχτούμε σαν να 'ναι ήδη όλα όσα μπορούν να γίνουν και ας τους δείξουμε πως είναι καλοδεχούμενα στο σπίτι μας, στον κόσμο, στη ζωή τους... πετύχουν δεν πετύχουν σε μια σχολή.
Εάν μετατραπούν από τέλειοι ήδη άνθρωποι, από χαρούμενα πλασματάκια σε μίζερα, με σκυμμένα κεφάλια ανθρωπάκια, εμείς, θα έχουμε την ευθύνη. Εμείς, που ενώ έχουμε καταλάβει πια, μιλάμε μαζί τους για ευτυχία και ακόμα εννοούμε υλική ευμάρεια, υλικά αγαθά, κοινωνικά αξιώματα και δόξα. Μα...τι γίνεται αλήθεια αν όλα αυτά αποκτηθούν, αλλά μια μέρα απότομα χαθούν; Τους έχουμε διδάξει το πώς να διαχειρίζονται μία μικρή ή μεγάλη ήττα; Εμείς...οι αλάνθαστοι γονείς! 
Ας τα χειροκροτήσουμε όλα! Όχι όταν τελειώσουν οι Πανελλαδικές, μα σήμερα! Ας γίνουν ότι μπορούν κι ότι θελήσουν...ας γίνουν ξυλοκόποι, υδραυλικοί, ζωγράφοι, ποιητές...αρκεί να νιώθουν τα ίδια ευτυχισμένα.
Καλοί μου γονείς, ας θυμήσουμε σήμερα κιόλας στα καμάρια μας την τέχνη της ευτυχίας. Ας τους πούμε πως το μέλλον τους δεν κρίνεται από αυτές τις εξετάσεις και να το εννοούμε όμως.... Ας τους χαρίσουμε το χαμόγελο, το σ' αγαπώ, το χάδι. Κατάματα ας κοιτάξουμε μαζί εκείνη την ηλιαχτίδα...αυτήν που είναι πάντα ικανή να διαλύει σύννεφα και να γεννάει ήλιους. Σχεδόν απ΄το τίποτα, φως δηλαδή, χαρά κι ελπίδα.





Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Μια μέρα μιας........

Δεν είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά, είμαι μια άνεργη γυναίκα, μια καλή λένε μαμά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, αξίζω όμως να ζω, γι αυτό επίδομα ζωής μού χορηγώ.

Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά, λέω από μέσα μου κουκλάρα σήκω ντύσου, γιατί η μέρα σου υπόσχεται πολλά και τότε πάω με αγάπη να ξυπνήσω, να φροντίσω, να φιλήσω τα παιδιά ενώ παράλληλα ετοιμάζω τη δική μου φορεσιά.
Χαμογελάω στον καθρέφτη κι όπως πάντα βάζω μόνο ότι είναι “αυθεντικό”, πάω γραμμή για να ψωνίσω γιατί αξίζει η ψυχή μου και χαβιάρι κι αστακό....Έχω στο νου μου κάθε μέρα να ονειρεύομαι, να ζω, να ελπίζω και να μ΄αγαπώ κι αλίμονο μου αν τα ξεχάσω και με βρει κανα κακό. 
Να συγυρίζω την πολύτιμη ζωή μου, να ενθαρρύνω με μηνύματα και εσάς,
να είμαι πλήρης και χορτάτη κι ας μην έφαγα μπουκιά…

Ντάπα  ντάπα  ντάπα νταμ, ντάπα ντάπα ντάπα νταμ…..



Καλό Σαββατοκύριακο!!!! Να είστε όλοι χαρούμενοι!!!!! Να γίνετε!!!!

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Ο φύλακας άγγελός σου

Εάν πιστεύεις ότι ο κόσμος σου έχει διαλυθεί, ότι δε φτιάχνεται με τίποτα, ότι σου έχουν πάρει κάθε τι όμορφο απ΄τη ζωή, πως άλλο δεν αντέχεις, ένα σου λέω...... δεν είσαι ο μόνος!!! Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάτι μικρό ή μεγάλο για να θρηνήσει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει μία μικρή ή μεγάλη πληγή να γλείψει, αλλά η καρδιά δε σταματά, σαν τρελή κάνει να προχωρήσει. Ψάξε!!! Τα δώρα της ημέρας. Ψάξε!!! Τις φωτεινές εκείνες αναμνήσεις που σε στηρίζουν κάθε φορά που το σκοτάδι σε τυλίγει. Σώπασε και άκου!!! Είναι η δική σου εσώτερη μουσική. Ακολούθησε την. Πάντα θα σε οδηγεί σε κάποιο λόγο για να κλάψεις, αλλά και για να τρέξεις, να χορέψεις, να γελάσεις. Οφείλεις να την ακούσεις. Μαζί της να ονειρευτείς, να ελπίσεις, να ζήσεις. Να ζήσεις για σένα μα και για όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Για όσους δεν θα συμμερίζονταν την όποια τώρα απελπισία σου. Για όσους ήθελαν κι άλλο χρόνο για να παλέψουν, να παλέψουν, αλλά δεν μπόρεσαν τελικά να επιζήσουν. 


Παρασκευή σήμερα, Σαββατοκύριακο μπροστά σου. Ζήσ' τα!!!! Έχεις πολλά να κάνεις. Γι αυτό είσαι εδώ. Είσαι καλεσμένος στη γιορτή της ζωής. Κάνε της την τιμή. Φόρα κατάσαρκα τον λαμπερό εαυτό σου, άσε ακάλυπτη στον ήλιο την καρδιά και την ψυχή σου και βγες στις πίστες της. Ρούφηξε το άρωμα των ευωδιαστών εδεσμάτων της, γεύσου το ουράνιο τόξο που έχει ζωγραφίσει για σένα πάνω στα πιάτα της. Βγες στο κέφι και σπάσε όλα εκείνα που πάνω γράφουν μίσος, εκδίκηση, παραίτηση. Επέλεξε σωστά τους συνδαιτυμόνες σου. Κάτσε με όσους μοιράζονται τον άρτο και το κρασί που υπάρχει στο τραπέζι και δεν κοιτούν να έχουν γεμάτο μόνο το πιάτο και το ποτήρι το δικό τους. Γέλα με τα αστεία, τους μορφασμούς των γελωτοποιών αυτής της γιορτής. Γέλα ακόμα και αν κύκλοι σχηματίζονται από ένα δάκρυ στο ποτό σου. Απόλαυσε το μοναδικό σκηνικό που για σένα έχει στηθεί. Φώτα και χρώματα παντού. Ζωντάνεψε τη ζωή σου. Γίνε ο φύλακας άγγελός του κορμιού και της ψυχής σου.


Να είστε όλοι καλά!! 



Κι όχι να πεις πως σήμερα δεν κουβεντιάζουν οι άνθρωποι – λόγια, άλλο τίποτα, άφθονα λόγια – μα δε συνομιλούν, δε λένε τίποτα δικό τους, προσωπικό, ιδιωτικό, ιδιαίτερο (και γι’ αυτό καθολικό), μόνο λόγια, ξένα, μηχανικά, δημοσιογραφικά, γενικού ενδιαφέροντος, μεγάλοι τίτλοι εφημερίδων, γιατί, πράγματι, ξεφυλλίζουν πολλές εφημερίδες διαβάζοντας μόνον τα κεφαλαία γράμματα και τα εγκλήματα και τις αυτοκτονίες, ακούν επίσης τις ειδήσεις των 9 ή και των 12 απ’ την τηλεόραση (έγχρωμη τώρα) – άνθρωποι επαρκώς ενημερώμενοι, πολύ παρόντες (εδώ και σήμερα), κι εντελώς απόντες απ’ τον εαυτό τους, απ’ το παρελθόν τους, το μέλλον τους και, φυσικά, απ’ το παρόν τους, μακριά απ’ τους άλλους…

Γιάννης Ρίτσος “ΙΣΩΣ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΚΙ ΕΤΣΙ”



Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Κώστα, Ελένη, Κωνσταντίνα,

σας εύχομαι πάντα να παίζετε το παιχνίδι της ζωής με σθένος και εντιμότητα. Να απλώνετε ένα χέρι καλοσύνης σε όσους το χρειάζονται, να δίνετε χαμόγελα αντί για συνοφρύωμα, να παραμένετε γαλήνιοι σε κάθε δραστηριότητα και να αντιμετωπίζετε με δύναμη ότι είναι να ΄ρθει. Να διατηρείτε την πίστη σας σε κάθε αποτυχία και ταπεινοί να παραμένετε σε κάθε επιτυχία. Να λούζεστε με συνήθειες καλές πνίγοντας έτσι τις κακές, να έχετε αίσθηση του χιούμορ και μια καρδιά ανοιχτή. Ποτέ η δουλειά, η διασκέδαση, η δόξα μη σας χωρίσουν απ΄την πραγματική αγάπη. Στη θλίψη η ψυχή σας να εξυψώνεται από τη σκέψη, ότι αν δεν υπήρχε το σκοτάδι δε θα υπήρχε και το φως. Να έχετε χρόνια ευτυχισμένα και τόσα όσα για να πετύχετε όλους τους στόχους σας και να πραγματοποιήσετε όλα τα όνειρά σας. Σπόροι μοναχικοί όπως όλοι, μα και μοναδικοί, υπάρχει σίγουρα μια ιδιαίτερη θέση εδώ για εσάς, γι αυτό σας εύχομαι ολόψυχα ο σπόρος σας να βλαστήσει στους αμπελώνες αυτού του κόσμου και όποια δύναμη τον φύτεψε, πάντα να είναι δίπλα σας και να σας καθοδηγεί. Χρόνια σας πολλά!!!

Καλησπέρα σε όλους!!! Με χάσατε, σας έχασα, αλλά ευτυχώς ήταν για λίγο. Πάμε πάλι!!!

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Κοπελιές!!!!!!!!!!!!!!

Οι περισσότεροι από τους ομαδικούς, προληπτικούς –υποχρεωτικούς, εμβολιασμούς, έχει αποδειχτεί ότι ήταν για το καλό μας. Όχι όμως όλοι, γι αυτό προσέχετε πού και σε ποιον απλώνετε το χέρι…….. Κάποια εμβόλια δεν είναι για να αποκτήσουμε ανοσία σε μικρόβια, το αντίθετο. Βγήκαν για να αποκτήσουμε τις ίδιες ιδιότητες και τις ιδέες και αντιλήψεις να μεταδώσουμε, αυτού που μας μπολιάζει…..

Την καλησπέρα μου στις συνειδήσεις όλων!!! Καλησπέρα και στη δική μου!! Κοπελιές μου σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Εμάς φοβάμαι, που έχουν γεμίσει τρύπες τα μπράτσα μας απ΄τα πολλά εμβόλια. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά βάλαμε στο ίδιο τρυπάκι και τα παιδιά μας. Ώρες αναμονής και ορθοστασίας για το “καλό” τους.  Δημοτικές εκλογές 2014. Φωνάξτε κοπελιές μου δυνατά, μη μας λυπηθείτε καθόλου, ουρλιάξτε, σπάστε μας τα τύμπανα αν δείτε πως πάει να γίνει το λάθος πίσω απ΄το παραβάν. Τι να την κάνουμε την ακοή αν συνεχώς αγνοούμαι τη φωνή σας…..


Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

To ζύγι

Εγώ…..εμείς. Ο εαυτούλης μου…..το σύνολο. Το αύριο το δικό μου……..το αύριο των συμπολιτών μου. Βρε εγώ να ‘μαι καλά……..όχι, όχι, όλοι να είμαστε καλά.



Η αλήθεια είναι πως δε χρειάζεσαι ζυγαριά για να καταλάβεις ότι το εμείς, το όλον, οι συνδημότες σου έχουν μεγαλύτερο βάρος απ΄το εγώ σου, αλλά, έστω……Τουλάχιστον ζυγίζεις και εμένα κάτι μου λέει αυτό…. Συγκεντρώσου λοιπόν σε αυτό που κάνεις, έτσι !! Το νου σου μόνο στις κάλπικες φωνές, κάνε τις να σωπάσουν. Το λόγο σε αυτό το ζύγι έχει μόνο η συνείδησή σου. Αφού, ξέρεις τι γίνεται κάθε φορά που τα φώτα σβήνουν….. είναι το μόνο σίγουρο θηλυκό, που θες δε θες, θα μοιραστεί μαζί σου, όχι την νίκη ή την ήττα, αλλά το ίδιο μαξιλάρι. Εσύ και αυτή. Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης απ΄το να σου κουνά το χέρι απειλητικά και να σε κρίνει κάθε φορά που πας να ξαποστάσεις, οπότε…..καλά το κάνεις και ζυγίζεις  την απόφασή σου και  μην κλέψεις ούτε δράμι. Εξάλλου, έχεις πια καταλάβει…….. όπως θα στρώσεις για το σύνολο το αύριο, έτσι θα κοιμηθεί αργά ή γρήγορα και ο εαυτός σου.

photo by Caras Ionut


Την καλησπέρα μου στους σχεδιαστές του μέλλοντός μας!!!!
Απ' όσο πάντως έχω καταλάβει, οι περισσότεροι από εδώ δε σχεδιάζετε απλώς, αλλά ζωγραφίζετε.....

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Τι μετράς;

Α πα, πα!! Καλέ εσύ έχεις λαχανιάσει!! 

Ti σε έπιασε πάλι σήμερα και μετράς όλα τα εμπόδια που πέρασες ή δεν πέρασες, όλες τις ήττες σου, τις απώλειες, τις λύπες και τους εχθρούς σου; Άσε τον άνεμο μέσα σου να κοπάσει, πάρε μία ανάσα. Πιάσε ένα απάνεμο παγκάκι και άρχισε να μετράς αργά αργά, όλα τα δώρα που έχεις λάβει. Φτιάξε έναν κατάλογο με όλα τα καλά, χωρίς να κλέβεις όμως τον εαυτό σου. Ξεκίνα γράφοντας στις πρώτες γραμμές του μυαλού σου, όσους και όσα θεωρείς ως δεδομένα. Δε σε κατηγορώ που τα ξεχνάς. Δεν είσαι ο μόνος - η μόνη. Να ΄ξερες πόσο τυχερή νιώθω που - λόγω ηλικίας μάλλον, αλλιώς δεν εξηγείται - συχνά σκοντάφτω πια και έτσι πέφτω πάνω σε ξεχασμένα μέσα μου πράγματα αξίας και αγαπημένα πρόσωπα. Μέτρα τις νίκες σου, τα κέρδη σου, τις χαρές, τους φίλους σου. Ένας σου έχει μείνει όλος και όλος; Προφανώς κάνει για δέκα, αλλά εσύ ψάχνοντας για τους υπόλοιπους εννέα, δεν το 'χεις βέβαια καταλάβει.......Στείλ' του ένα μήνυμα αγάπης, τώρα. Τώρα που το ερέθισμα είναι νωπό και κατανοητό απ΄τη μνήμη. Στον κατάλογο αυτό χώρο δε θα αφήσεις για προβλήματα. Είναι παντού τριγύρω σου. Στη γειτονιά, στο δρόμο σου, στις γειτονιές όλου του κόσμου. Εύκολα από αυτά, όσο τουλάχιστον είσαι ζωντανός, δεν ξεμπερδεύεις. Τι είπα τώρα.........ζωντανός. Είσαι ζωντανός!!!! Είσαι ζωντανή!!! Πιάσε την πέτρα που είναι μπροστά από το παγκάκι σου και στύψ' τη. Αν βλέπεις στο δρόμο εμπόδια, πέρνα τα νοερά, χτύπα τα χέρια σου σαν αθλητής του δρόμου δυνατά και πάρε φόρα για τη ζωή. Ας είναι ο κατάλογος αυτός για σένα, η σκυτάλη. Στα χέρια, της γερής σού εύχομαι πάντα μνήμης σου, κράτα την σφιχτά, γιατί απ' ότι φαίνεται επικρατούν συχνά μέσα σου άνεμοι βόρειοι και ισχυροί. Μοιράσου αν θες το περιεχόμενό της, μα μην την παραδόσεις σε κανέναν άλλο αθλητή. Θα δεις.......κάποια στιγμή, το βάρος της χαράς από τις νίκες που θα έχεις πάνω της χαράξει, το σώμα σου δε θα το σηκώνει. Μη μου τρομάζεις!!! Τότε ακριβώς είναι που η καρδιά μεγαλώνει λίγο ακόμα, τα πολύχρωμα που έχεις από γεννησιμιού, στα πόδια σου φτερά.

Εάν είναι η αναπνοή σου ακόμα λαχανιασμένη, βρες γρήγορα το παγκάκι και άρχισε τις ευωδιαστές σου νίκες να μετράς. Σύντομα, δώρα εξ ουρανού θα αρχίσεις να λαμβάνεις......



Καλό σου απόγευμα!!!

Ένα φεγγάρι.....

......ντυμένο και απόψε στα λευκά, χορεύει μες στην ουράνια αγκαλιά. Ξένο το φως του δανεικό, μα δεν το νοιάζει, αρκεί που λάμπει. Ένα παράσημο του ουρανού, για όλες τις μάχες που έχει κερδίσει η αγάπη. Αυτή ζωντανεύει ακόμα και άψυχα κορμιά, και το φεγγάρι που ξέρει να αγαπά, πάντα απ’ το πέτο του ουρανού χειροκροτά. Γίνεται πίστα για χορό, καλεί και τ’ άστρα που πάντα μαγεύουν το κοινό. Χορδίζει το πιάνο, το φως του χαϊδεύει τα πλήκτρα απαλά και ακόμα και του κακού αγγέλου η καρδιά, σιγά σιγά αρχίζει να ριγά. Για χάρη του έρωτα και της αγάπης, γίνεται κάθε νύχτα με πανσέληνο, για όλους μαγευτική. 
Όνειρα φεγγαρόλουστα!!!

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Καλημέρα, καλημέρα!!! 
Σε βλέπω......άψογο μαλλί, τέλειο μακιγιάζ, ωραίο ντύσιμο, αλλά τι; Έχεις μπερδευτεί; Δεν ξέρεις ποια φατσούλα να φορέσεις σήμερα; Τι θα έλεγες για εκείνην που, μάλλον δεν ταιριάζει με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, αλλά πάει με όλα τα ντυσίματα; Για αυτήν που κρατάς στο αριστερό χέρι μιλάω. Αυτήν που σου φωτίζει βράδυ πρωί όλο το πρόσωπο. Πιστεύω πως είναι η μόνη που αξίζει κανείς, κάθε μέρα να φορά. Για να δω ποια θα επιλέξεις.......γιατί εγώ μπορεί να λέω ότι θέλω, το θέμα είναι ποια πιστεύεις όμως εσύ πως σου αξίζει τελικά.....




Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Καφεπαντοπωλείο η Αξιοπρέπεια

Εδώ μπορούσε κάποτε κανείς να βρει τα πάντα…… μπόλικες δόσεις γέλιου, σακιά με αισθήματα αγνά, τσίχλες ελπίδας, μπισκότα με γέμιση ανθρωπιάς, τσουβάλια από ειλικρίνεια και όλα πασπαλισμένα με σεβασμό, ευγένεια και καλοσύνη. Εδώ η αγάπη σου σέρβιρε καφέ μερακλίδικο φτιαγμένο απ΄τα χεράκια της. Εδώ η αγάπη είχε τη δύναμη να βάζει τον ανθρωπισμό πάνω από ιδεολογίες, να ενθαρρύνει, να συγχωρεί, να στρώνει τραπέζια για την ειρηνική συνύπαρξη. Είχε την ικανότητα να ενώνει ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις, από διαφορετικές ταινίες και σκηνές. Εδώ η ψυχή σου μπορούσε να ξεδιψάσει με μια πορτοκαλάδα, φτιαγμένη πραγματικά από πορτοκάλια………… Τι λέτε; Θέλετε να επενδύσουμε όλοι, όχι από λίγο, αλλά από το πολύ που έχουμε μέσα μας σ’ αυτό το καφεπαντοπωλείο και χρώμα να δώσουμε ξανά σε εκείνη την ταινία, μαζί και στη ζωή μας; Θα γίνει υπέροχο το μαγαζάκι μας!!! Ένα στέκι για όλους, που δε θα αφαιρεί τίποτα απ΄την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του άλλου.
Καλή εβδομάδα σε όλους!!



Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Μάνα

Πολλά τα χειροκροτήματα για σένα σήμερα μαμά………
Κοίτα!! Κατάμεστη η αίθουσα και εσύ όπως πάντα, ανεβαίνεις με ταπεινότητα τα σκαλιά προς τη σκηνή. Δεν ξέρεις αν σου αξίζει όλο αυτό το χειροκρότημα, γιατί θυμάσαι……

Τότε που αγανακτούσες γιατί έκλαιγα πολύ αλλά δεν ήξερες το γιατί. Τότε που με μάλωνες για το καλό μου και ας πόναγες από μένα πιο πολύ. Τότε που με έβαζες τιμωρία, γιατί αυτό σε είχαν και σένα μάθει πως βάζει στη θέση του ένα παιδί. Τότε που έκανες πως δεν άκουγες γιατί δεν είχες απαντήσεις για όλα μου τα γιατί. Τότε που χρήματα δεν είχες για να μου προσφέρεις, αυτό που κάποια άλλη μάνα πρόσφερε στο δικό της το παιδί. Θυμάσαι εκείνη την εποχή που εργαζόσουν πολύ, αλλά δεν ήσουν για μένα εκεί. Τότε που σήκωσες πάνω μου το χέρι σου και ας πήγες ύστερα κρυφά πόνο να δώσεις στο ίδιο χέρι. Θυμάσαι που άδικα με κατηγόρησες, μα δε φαντάστηκες ποτέ πως είχα ανάγκη ένα συγγνώμη. Που στα σκοτάδια με άφηνες γιατί έτσι πίστευες και εσύ πως βρίσκει κανείς το φως του και ας γινόταν θρύψαλα η καρδιά σου. Θυμάσαι που δε με χειροκρότησες όταν τον πήχη έβαλα χαμηλά, γιατί φοβόσουν πως αν το έκανες, δεν θα τον έβαζα ποτέ μου πιο ψηλά.
Είσαι σε εκείνη τη σκηνή και αντί να σκέφτεσαι όσα για μένα έκανες, θυμάσαι όλα αυτά που λάθη βάφτισες και όλα όσα δεν έκανες. Μάλλον είναι στη φύση σου μαμά, να δίνεις, να δίνεις, και συνεχώς να νιώθεις ότι ίσως δεν είναι αρκετά. Μάλλον αυτήν την απορία, θα έβλεπαν και όσοι κατάφερναν να δουν τα ανοιχτά σου για μένα πάντα, μάτια της ψυχής σου. Την ώρα που θα είχες πέσει για μένα ή με μένα στη φωτιά, την ώρα που με τα ίδια σου τα χέρια, για μένα θα ξερίζωνες τη δική σου την καρδιά. «Μήπως δεν έκανα όσα όφειλα σαν μαμά;» στα μάτια σου όλοι θα διάβαζαν. 




Μα εγώ μαμά σε κοιτώ με θαυμασμό, με βλέπεις που σε χειροκροτώ; Και πώς να μην το κάνω; Στέκω μέσα στην αίθουσα δίπλα σε άλλα παιδιά, που μάνες με πόνο αλλά και με κατανόηση κοιτούν, ενώ…… απ΄τη γέννα τα εγκατέλειψαν, τα πρόδωσαν, τα βασάνισαν, τα βίασαν, τα αγνόησαν. Και όμως, είναι εδώ. Συγχώρεσαν; Δεν ξέρω! Μάλλον! Είναι εδώ μαμά. Τόλμησα και τις ρώτησα. Μου είπαν πως είναι μάνες. Κάποιες έγιναν θύματα που άλλο δε θέλουν να είναι και ήρθαν να συγχωρέσουν. Κάποιες έγιναν θύτες και ήρθαν να συγχωρέσουν, για να συγχωρεθούν. Θύτες και θύματα μαζί. Θύματα όλοι άλλων θυμάτων.
Πώς να μη χειροκροτήσω εγώ εσένα μαμά; Και εγώ να ξέρεις όπως και εσύ, θυμάμαι………. Ήμουν το αστέρι, που ευχήθηκες σαν έσβηνε, μέσα σου να ‘ρθει να ανάψει. Το σώμα σου ουράνιος βυθός, που χωρίς φόβο βούτηξα και ας ήμουν άπειρος δύτης. Θυμάμαι που καλοπέρναγα κλεισμένη στο κουκούλι. Διασκέδαζα σαν έφτιαχνα το παζλ του εαυτού μου. Κάθε φορά που με άγγιζες και νόμιζες πως κλοτσάω, εγώ υποκλινόμουνα μαμά. Γιατί κομμάτια έπαιρνα απ΄τη μορφή σου να φτιάξω τη δική μου. Κομμάτια απ΄την ψυχή σου να εμπλουτίσω τη δική μου. Βουτούσα τα πινέλα μου στην καρδιά σου και έβαφα τη δική μου. Έπαιρνα το οξυγόνο σου, έκλεβα το ασβέστιο σου, το σίδηρο, μερίδες απ’ το φαί σου. Γεννήθηκα σε μια έκρηξη δικών σου συναισθημάτων. Μέσα στα χρώματα της χαράς, του πόνου, της αγωνίας. Φοβήθηκα όταν στριμώχθηκα μες στα στενά του κόλπου και έκλαψα από χαρά όταν τα φώτα των προβολέων έπεσαν όλοι πάνω μου. Τρόμαξα όταν είδα τα δάκρυα στο πρόσωπό σου, μα έμαθα σαν μεγάλωσα, σαν έγινα μαμά, ότι δεν ήταν μόνο πόνου. Ήταν συγκίνησης, χαράς, υπερηφάνειας, ευγνωμοσύνης και το άρωμα από το πονεμένο σώμα σου απλώθηκε σε όλο το χώρο, αλλά εσύ δε νοιάστηκες. Τα μάτια θυμάμαι έκλεισες απαλά και ευτυχισμένη ένιωθες που μέρος πήρες στο θαύμα.


 Όλα τα θυμήθηκα μαμά, τη μέρα που έγινα και εγώ συντελεστής σε ένα παρόμοιο θαύμα.
Έκανες τόσα “λάθη” όσο μεγάλωνα, μα κάνω σχεδόν τα ίδια και ακόμα πιο πολλά. Θέλω συγγνώμη να σου πω που δεν κατάλαβα νωρίτερα, ότι δε μου έδινες τίποτα λιγότερο από αυτά που μπορούσες και ήξερες να δίνεις. Που νευρίαζα γιατί δεν άντεχα τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Που νόμιζα πως ποτέ δε με καταλάβαινες, πως ποτέ δεν πόναγες όταν πονούσα. Που δεν καταλάβαινα όταν έδειχνες σκληρή, πως μέσα σου έλιωνες σαν κερί. Που εξαφανιζόμουν και έπειτα θύμωνα που τις φωνές μου έβαζες μπροστά στα άλλα παιδιά. Λυπάμαι που δεν καταλάβαινα, γιατί το χέρι μου το κρατούσες πάντα τόσο σφιχτά, τόσο που πόναγα. Τώρα μόνο καταλαβαίνω γιατί γελούσες δυνατά εσύ, κάθε φορά που εγώ, πεσμένη στη γη, με ματωμένα τα γόνατα έκλαιγα. Τώρα καταλαβαίνω ότι το δικό σου κλάμα είναι τις πιο πολλές φορές αόρατο. Ότι ο πόνος και η αγωνία σου κρύβονται πίσω από άκαμπτες στα αυτιά των παιδιών σου λέξεις.
Μάνα υπέροχη, καράβι της ψυχής μου, συγγνώμη που περίμενα το δρόμο με ροδοπέταλα να μου έχεις πάντα στρωμένο. Λες και ήξερες πώς να τα στρώσεις στον δικό σου και δεν το έκανες……
Συνέχισε να μου χαϊδεύεις το μάγουλο σαν απαλό αεράκι, το σκυμμένο μου στη γη κάποιες φορές κεφάλι. Δώσε μου ένα χαστούκι δυνατό, αν δεις ότι τη ζωή μου παραμελώ. Μάλωνε με όσο θες, γνωρίζω καλά πως ακόμα και αυτό μια μέρα θα μου λείψει….. Ξέρω ότι όσο θα ζεις δε θα μπορέσεις να ηρεμήσεις. Θα είσαι πάντα σε ετοιμότητα μαζί με γάζες, τσιρότα και φιλιά να τρέξεις να με γιατρέψεις. Δεν έχεις όμως πια της εξέλιξής μου την ευθύνη. Εγώ κρατώ μέσα μου όλα όσα είσαι και όλα όσα για μένα έχεις κάνει. Κρατώ εκείνη την εικόνα………. τη μέρα που η πεταλούδα σου άνοιγε φτερά και έφευγε για την Κρήτη. Όλον το μόλο περπάτησες του Πειραιά, κουνώντας ακούραστα το χέρι. Ήξερες πως τα μάτια σου δεν τα έβλεπα και ελεύθερα έκλαψες, για πρώτη ίσως φορά. Δε στο ‘χω πει, μα ένιωσα τα χέρια σου να επεκτείνονται και να ακουμπάνε τα δικά μου. Την καρδιά σου να ξεριζώνεις και να την ορίζεις ακοίμητο φρουρό της δικιάς μου. Όλα τα ένιωσε μάνα η κόρη των ματιών σου. Ξέρω, πως απ΄τη μέρα που γεννήθηκα, υπάρχει μέσα στο σπίτι και την ψυχή σου, μια ακοίμητη για εμένα καντήλα




Σε εσένα μάνα που όσο ζω θα αγαπώ, σου εύχομαι από εδώ και στο εξής, χρόνια μόνο ευτυχισμένα.


Στη μάνα που ξενυχτά, που στέκει έξω από μία φυλακή, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια από “βούρκους”, πολέμους, πείνα να σώσει ένα παιδί, που εγκατέλειψε τα όνειρά της για ένα παιδί, που εργάζεται απ΄το πρωί ως το βράδυ για  
να υλοποιηθούν μια μέρα τα δικά του, που το εγκατέλειψε για να του χαρίσει τη ζωή, που βλέπει να χάνεται το παιδί της και μετατρέπεται σε άγγελο μα και θηρίο μαζί, που το κεφάλι της ξυρίζει γουλί για να συμπαρασταθεί, εύχομαι χρόνια χαράς μονάχα να σου επιφυλάσσει η ζωή. 



Πολλά τα χειροκροτήματα που σας αξίζουν μάνες………….κάθε μέρα!!!Σε εσένα που δε θα δεχτείς σήμερα ένα λουλούδι, σου λέω ως παιδί μέσα απ΄την ψυχή μου ένα μεγάλο Σ΄ΑΓΑΠΩ, αλλά πραγματικά, ως μάνα πια, δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ……
Εσύ που μαμά πολύ ήθελες να γίνεις, μα όμως δεν έτυχε σε ετούτη τη ζωή, μη μου στεναχωριέσαι. Όρεξη να ΄χεις και από παιδιά που έχουν εσένα και μόνο εσένα ανάγκη, γεμάτος αυτός ο κόσμος. Είναι παντού, σε περιμένουν…..
Όσο για σένα που μάνα δεν έχεις πια κάτι να της προσφέρεις, πάψε να κλαις και άκου αυτό…..το ένστικτο της μητρότητας, αν μία φορά μέσα σου γεννηθεί, ποτέ του δεν πεθαίνει. Σε κάθε σου βήμα είναι εκεί. Χάρισε σε εσένα ένα λουλούδι. Γεννήθηκες απ΄αυτήν , μέσα σου ζει, εσύ πού τη γυρεύεις;

Σήμερα γιορτάζουν όλα τα θηλυκά, η μάνα γη, η φύση, όλη η πλάση. Χρόνια πολλά!!




Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

To καραβάκι των ονείρων σου

Ξεκόλλα απ΄το καρουζέλ που γυρνά το μυαλό σου γύρω απ΄τα ίδια και τα ίδια. Γκρέμισε τις φωλιές της ανησυχίας που κάθε μέρα κάποιοι χτίζουν στα μαλλιά σου. Κλείδωσε όλα τα πρέπει και τα μη μες στο συρτάρι του γραφείου και πήγαινε κατευθείαν για μια μετάγγιση ζωτικότητας. Σταμάτα μόνο για να αγοράσεις καραβόπανο, μία βελόνα, χοντρή κλωστή. Φτιάξε με υπομονή το καραβάκι σου, γράψ’ του με χρώματα ανεξίτηλα το όνομά σου. Βάλε όσα κατάρτια θες επάνω στην καρδιά σου και σάλπαρε με το χειροποίητο μέσο των ονείρων σου. Το ταξίδι, δώρο στον εαυτό σου, ξεκινάει….. Άφησε θάλασσα και ουρανό να κυλήσουν μες στις φλέβες σου. Πέτα τη νιτσεράδα, άσε την αλμύρα να κολλήσει στο σώμα, στα χείλη, στα ρουθούνια σου. Καλωσόρισε μέσα σου το φως του ήλιου, του φεγγαριού, των άστρων. Άσε τις ελπίδες σου σε μια παραλία των Δωδεκανήσων να ζευγαρώσουν. Θαύμασε τα αυγά τους την ώρα που εκκολάπτονται σε κάποια βραχονησίδα των Κυκλάδων και έπειτα,  φλέρταρε ελεύθερα με νεαρούς αιγαιόγλαρους, σε όλο το Αιγαίο της ψυχής σου.
Δεν είμαι η Αλίκη και ούτε ζω στη χώρα των θαυμάτων. Γνωρίζω, αυτό το ταξίδι δε θα σε απαλλάξει από τα βάσανά σου, αλλά αυτά είναι μόνο η μία πλευρά της νήσου της ζωής σου. Μη μένεις καθηλωμένος σ’ αυτό το λιμανάκι. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, η φωτεινή. Αυτή της χαράς, του γέλιου, της ομορφιάς ……και των θαυμάτων. Λύσε τη φαντασία σου που την κρατάς χρόνια δεμένη στο μουράγιο και ξέφυγε για λίγο από τα καθιερωμένα. Μετέτρεψε σε αξέχαστες, μερικές  από τις …………πλέον συνηθισμένες σου στιγμές.
Καλά ταξίδια!!!

Της νύχτας το λουλούδι ζητάει γιασεμί....

….και να την πάλι η νύχτα…..και το αναρριχώμενο στη γλάστρα γιασεμί, προσπαθεί τα χέρια του να απλώσει και με τη μυρωδιά του το νυχτολούλουδο κοντά του να τραβήξει και τρυφερά να αγκαλιάσει. Αυτός ο έρωτας δε γίνεται με τίποτα να κρυφτεί. Εδώ, μπροστά στα μάτια μας, δίχως κανέναν φραγμό, δίχως καμιά ντροπή, ενώνουν τον ψυχών τα αρώματά τους. Αυτός ο έρωτας είναι ώριμος πια, σοφός. Χωρίς φτερά, χωρίς τοξότες. Ο θρίαμβος της ευτυχίας μες στην απόλυτη σιωπή. Τη νιώθεις, μέσα στο δάκρυ που κυλά από το γιασεμί , μέσα στα χείλη του νυχτολούλουδου, που τόση ώρα με τα φιλιά του τα δάκρυα της σφουγγίζει. Ζουν και τα δυο την αλήθεια της στιγμής. Και εμείς…..τα μάτια δεν ξεκολλάμε με τίποτα από πάνω τους, απ΄τη στιγμή. Πλησιάζουμε ακόμα πιο κοντά τους, έχουμε ανάγκη να μεθύσουμε μαζί τους και λίγες σταγόνες απ΄το άρωμά τους, ελπίζουμε να στάξουν στο σώμα το δικό μας, αλλά κυρίως στην ψυχή. Θέλουμε το πρωί όταν ξυπνήσουμε να αναδίδει αυτό το το βαρύ μα αγνό, αισθησιακό και πανάκριβο άρωμα…..μιας άλλης εποχής. Τώρα, είναι η πιο κατάλληλη ώρα για τη συλλογή των όμορφων ανθών τους. Ας γίνουν οι εμπνευστές αυτής της νύχτας μας……. 
Όνειρα γλυκά και μοσχομυρισμένα!!!!


το γιασεμί - Πλάκα

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Το γιασεμί

Σε μια εποχή που όλα γύρω μας φαίνονται μαύρα, που η κατήφεια και η απογοήτευση κυκλοφορεί σε αυτοκίνητα, ταξί, λεωφορεία αλλά συχνά πια για οικονομία και με τα πόδια, που στα περίπτερα σε μανταλάκια κρέμεται ο φόβος, η θλίψη, η οργή, δίπλα σε κάποια κουτσομπολιά για τη ζωή επωνύμων λες και η δική μας η ζωή έπαψε να πουλάει, που η τηλεόραση μας ταΐζει κυρίως ψευτιά, υποκρισία, όνειρα απατηλά και σάπια τροφή, λες και η ψυχή μας είναι ένας σκουπιδότοπος και εμείς κοράκια που τρώμε ότι μας ταΐζουνε, αλλά τόσο αποχαυνωθήκαμε που τρώμε την ίδια μας τη σάρκα, νομίζω πως ένα μήνυμα που ίσως και να’ χει κάτι να πει, μια καλημέρα που βγαίνει μέσα απ΄την καρδιά και άρα είναι σίγουρα ζεστή, ακόμα και ένα ποίημα, δίνει σε όλους λίγο φως, μια ανάσα, ένα χαμόγελο, ένα άρωμα από γιασεμί που βοηθάει να προχωρήσουμε παρέα μέσα στη μέρα. Η ζωή μας αν όχι πιο πολύτιμη, αξίζει όσο των επωνύμων, όσο και αυτή των ηγετών. Μακάρι να πρόλαβε το νυχτολούλουδο να φύτεψε ένα γιασεμί στον κήπο της ψυχής σας!!! Μπορείς να φανταστείς όλες τις σκάλες που θα ανέβεις μες στη μέρα σου χιονισμένες με τα ανθάκια του; Για προσπάθησε.......έλα!!! Πέρνα να ξαποστάσεις για λίγο μέσα στο άρωμά του και έπειτα προχώρησε.......
Καλημέρα σε όλους!!

το γιασεμί - Πλάκα

To έχεις ακούσει και διαβάσει πολλές φορές.....

το ξέρω……….το θέμα δεν είναι αν πέφτεις, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις και αυτό απαιτεί δύναμη, εσωτερική και εσύ την έχεις και εγώ σε χειροκροτώ. Κάθε φορά που πέφτεις σε χειροκροτώ, τα κατάφερες!! Κάθε φορά που είσαι πεσμένος πάλι σε χειροκροτώ, στα δυο να σταθείς, παλικαρίσια!! Στον ίδιο στίβο είμαστε οπότε οφείλω να σε ενθαρρύνω, γιατί σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είμαι εγώ. Δεν έχουν τέλος αυτές οι πτώσεις και ο δρόμος μετ’ εμποδίων φυσικών και τεχνιτών είναι μακρύς απ’ ότι φαίνεται. Τις κλάψες όμως δεν τις αντέχει κανένας από τους δυο μας πια και όσο για πτώσεις στα μαλακά, δύσκολα ακούω , δεν κάνουμε άλμα εις ύψος ούτε άλμα επί κοντώ, οπότε τις μελανιές, τα σημάδια, τις ουλές δεν τα γλιτώνουμε.  Αν πάλι έχουμε δεχτεί ότι η ζωή είναι ένα σχολείο και ότι όλα γίνονται για έναν σκοπό ή συμφωνούμε με την έκφραση “κάθε εμπόδιο για καλό” ένα μένει, το κάθε εμπόδιο μπροστά μας να το βαφτίζουμε Πρόκληση, Ευκαιρία. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι έχει πόνο όλο αυτό, ψυχικό, σωματικό και η γεύση που σου αφήνει είναι συνήθως πικρή αλλά για σκέψου…..αυτές ακριβώς τις στιγμές που πέφτεις, αυτές που μαζεύεις τα κομμάτια σου και όλη τη θετική σου ενέργεια για να ορθοποδήσεις, να μην είσαι τελείως μόνος. Να έχεις γύρω σου κάποιους, σαν εμάς, εδώ, να σε χειροκροτούν. Γιατί κάθε φορά που σου στέλνω μία ζωντανή εικόνα, ένα ζεστό μήνυμα, δυο λόγια σταράτα, κάθε φορά που σε πειράζω, που σιωπώ, που ουρλιάζω είναι να ξέρεις ένα χειροκρότημα από μένα.  Βρε μόνος σου και μόνη σου το περνάς, το ξέρω, από πού είμαι εγώ από άλλο πλανήτη ή έχω ανακαλύψει τίποτα επιθέματα που αφαιρούν τον πόνο στο δευτερόλεπτο και από γεύσεις ήττας ξέρω καλά, αλλά και από γεύσεις ελευθερίας που σου τις δίνουν οι εκκινήσεις ξανά και ξανά στον ίδιο μέσα στίβο, στην ίδια διαδρομή, άκου με που σου λέω…….Πες μου όμως την αλήθεια, δε βοηθάει αυτή η ομάδα λιγουλάκι; Και μόνο που τα λες έτσι ακριβώς όπως τα νιώθεις, γνωρίζοντας όμως πως κάποιος, έστω και ένας από τους εκατομμύρια ανθρώπους που είναι εδώ σε ακούει, σε βοηθάει, και έτσι να συνεχίσεις, να μας τα λες, μέσα από την ψυχή και έξω από τα δόντια. Εγώ πάντως εμπόδιο ακόμα ένα, δε θα γίνω στη ζωή σου. Είμαι εδώ μόνο για να σε χειροκροτώ και θα μείνω, για όσο τουλάχιστον δε διακρίνω απαξία.
Άντε, ας πάψω να μιλώ για σένα και ας γίνω πιο συγκεκριμένη………….με βοηθάς πολύ, νιώθω μαζί σου μια δύναμη στα πόδια, όπως εκείνη που νιώθω με ένα στυλό και ένα χαρτί στα χέρια και αυτή η πικρή γεύση απ΄τα συνεχή πεσίματα, αλλάζει κάθε φορά που την ψυχή μου μοιράζομαι μαζί σου, μαζί σας. Δε θα πω ότι γίνεται πάντα γλυκιά, αλλά θα πω με βεβαιότητα, ότι συχνά μένω με μία γεύση………γλυκόξινη στο στόμα και όταν προσθέτετε και μέλι, δεν την αλλάζω ούτε με όλα τα βάζα του μπάρμπα Μπεν ούτε με όλες τις γλυκόξινες σάλτσες της Ασίας.

Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα!!!


Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Ζωή πίσω από ολόμαυρα γυαλιά

Ψυχρό το αεράκι πάλι σήμερα. Το πρόσωπό σου ανατριχιάζει, μα το χνούδι της καρδιάς σου χαίρεται, χορεύει σαν το στάχυ. Σχεδίασες με το διαβήτη απ΄το πρωί την πορεία του κορμιού σου, μη χάσεις ούτε για μια στιγμή τον ήλιο όταν από τα σύννεφα μέσα ξεπροβάλλει. Την ίδια ανάγκη όμως έχει και ο ηλίανθος της καρδιάς σου. Δεν τον φοβάται τον ήλιο, δεν τον καίει, δεν τον τυφλώνει. Είναι καλά προφυλαγμένος κάτω απ΄την πέργολα του θώρακά σου. Θα είναι όλη τη μέρα και σήμερα μαζί σου, στο λεωφορείο, στο σούπερ μάρκετ, στο μικρό σου γραφείο, στο μεγάλο σχολείο …..μα θέλει διαλείμματα συχνά να κάνεις. Μέσα σε στρέμματα με ήλιους θέλει να κυλιέται, για να παραμένει η φυσιογνωμία του στο χώρο της ζωής ζωντανή και ελκυστική. 



Θα αντέξει μαζί σου και σήμερα η καρδιά όλο το βουητό της πόλης και του μυαλού σου, τη μουσική που έχεις στη διαπασών στο σπίτι και στο αυτοκίνητό σου, μα θέλει ν’ ακούσει και τον ήχο που βγαίνει από τα χρώματα της δύσης και της ανατολής όταν το ένα ενώνεται με το άλλο. Θέλει και το κοτσύφι να απολαύσει και τον πλανόδιο μουσικό. Ο πομπός της ψυχής τους στέλνει ένα δυνατό σήμα, δεν έχουν ανάγκη από ενισχυτή. Κάνε ένα διάλειμμα. Έχει ανάγκη η καρδιά σου αυτό το σήμα που λαμβάνει. 




Φοβάσαι τόσο!!! Σε βλέπω, μέσα στο τρένο που τώρα μπήκες. Δε θες κανείς και τίποτα να σε ακουμπά. Γεμάτο από χέρια άγνωστα, άπλυτα, μαύρα, τρυπημένα, από χέρια έτοιμα να σου αρπάξουν αυτό το λίγο που σου έχει μείνει. Κανέναν δεν εμπιστεύεσαι, όλοι ξένοι, ξένος και εσύ και πιάνεις γωνίες και σκιές. Δε θέλεις να σε γνωρίσουν, δε θέλεις να σε αναγνωρίσουν, δε θέλεις κανέναν να γνωρίσεις και βάζεις ξανά τα σκούρα σου γυαλιά και ας είμαστε τώρα μέσα σε υπόγεια σήραγγα. Δεν το αντέχεις το στοίβαγμα τόσων καρδιών στο ίδιο τρένο. Νιώθεις αιχμάλωτος, κάποιου δικού σου όμως πολέμου. 




Βγήκες στην επιφάνεια της γης, πήρε μια ανάσα το κορμί και εύχεσαι να μην έχει χάσει τη γραμμή που είχες σχεδιάσει με το διαβήτη το πρωί. Μα όταν η ακτίνα σου φτάσει στης νύχτας το μαξιλάρι, εσύ δε θα γελάς που σώθηκες και σήμερα. Θα είναι θλιμμένη η καρδιά σου. Την έκανες να φοβάται να αγγίξει εκείνο το χέρι που έτρεμε όπως το δικό σου. Και όμως, ήθελε τόσο πολύ εκείνο το γέρικο να το βοηθήσει. Το μαύρο μες στο δικό της το λευκό να κλείσει. Στο πονεμένο ένα φτερό απ΄το δικό της που περισσεύει να χαρίσει. Ήθελε το άπλυτο με λίγο νερό από το σιντριβάνι της να ξεπλύνει και εκείνο που ήθελε να αφαιρέσει τα ψιλά πια απ΄την τσέπη σου και απ΄την αξιοπρέπειά σου , δυνατά να το χτυπήσει. Μπορούσε μετά για την υγειά της και να το συγχωρέσει.




 Επέβαλες στην καρδιά σου πια μόνο να κινείται. Άλλα θέλει και άλλα κάνεις. Ένα αυτοκίνητο, ένα λεωφορείο, ένα ποδήλατο η ζωή σου, η ζωή μας. Έχει ανάγκη από ώρες ηλιοφάνειας η καρδιά σου, μα και ανάγκη συχνά ξυπόλυτη να περπατάει. Πάνω στις πλάκες τις καυτές, στο χώμα το υγρό, μέσα στα νέφη που καλύπτουν την πίστα του ουρανού σου. Θέλει φεγγάρι και άστρα για φωτορυθμικά. Έχει ανάγκη τα χέρια της να ζεστάνει προσφέροντας βοήθεια, το σώμα της όλο να ζεσταθεί από τα χνώτα της αγάπης και της ευγνωμοσύνης. Συχνά τα “φυλάει”, κάποιες φορές κουράζεται, χάνεται, σκοντάφτει στην προσπάθεια να ανακαλύπτει κρυψώνες μες στα σύννεφα, μα ένα “φτου ένας ήλιος λαμπερός” είναι αρκετό να την κάνει να χορέψει και ευτυχώς για σένα…….δύσκολα ξεχνά τα βήματα τα χορευτικά. Ζει για αυτές τις στιγμές χαράς. Μην της τις στερείς .





 Έρχεται καλοκαίρι, η ευκαιρία σου να βγάλεις πάλι το σώμα σου στον ήλιο και μία καλή δικαιολογία να βάλεις τα μαύρα σου γυαλιά. Μα μέχρι εκείνη τη στιγμή…… μη μου ξεχνιέσαι.
Δεν ξέρω αν με ακούς πραγματικά, γιατί και τώρα που σου μιλάω τα φοράς. Κοίτα!! Εγώ τα έβγαλα τα δικά μου. Σε αφήνω να με διαβάσεις. Εάν τρομάζω τα τρομαγμένα ήδη μάτια σου, απομακρύνσου, μην πλησιάζεις. Αν όχι, άσε και εμένα να δω τι κρύβεις κάτω απ΄ τα ματόκλαδά σου. Δεν έχω άλλο τρόπο να διαβάσω αυτό που είσαι και τις ανάγκες τις καρδιάς σου και η γλώσσα του σώματος μόνο, δε βοηθά. Κοίτα και εσύ κατάματα την αλήθεια, ίσως μπορείς και εμένα και εσένα έτσι να βοηθήσεις. Φοβάσαι μήπως σε πω δειλό αν δω όσα θες μα δεν τα κάνεις; Μήπως γελάσω; Φοβάσαι, μήπως τρέχοντας φύγω μακριά σου ή μήπως τα αληθινά τα μάτια σου ματιάσω; Όση ανάγκη από ήλιο και φως και έχει η σάρκα σου, τόση ανάγκη έχει η καρδιά και η ψυχή σου. Άσε τις να ακολουθήσουν και αυτές του ήλιου σου την πορεία. Δες γύρω σου χωρίς φόβο τη φωτεινή αλήθεια και επέτρεψε σε άλλους να δούνε τη δική σου. Γνωρίζεις πια πώς να σε προστατεύεις και από την άλλη, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, πολλοί έχουμε καταλάβει, δεν είναι για χόρταση η καρδιά. Κάτω από μαύρα όμως γυαλιά, φαινόμαστε όλοι ίδιοι και ύποπτοι. 



Βγάλ’ τα!! Γεννάς αβάσιμες υποψίες. Δε θα συλληφθείς, αλλά τι να το κάνεις; Είναι για την καρδιά σαν φυλακή η μοναξιά, αν δεν την έχει επιλέξει……….
Βγες στη ζωή!! Αν σήμερα δε σε ζέστανε πολύ, υπόσχομαι πως αύριο θα το κάνει.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Όνειρα................ειρηνικά!!!!


Ειρήνη


                                         


Τη γιορτάζουμε, την ευχόμαστε, την αναζητούμε, την επιθυμούμε, τη νοσταλγούμε, τη θεωρούμε δεδομένη, την εκτιμούμε, σ’ αυτήν ελπίζουμε , αυτή ονειρευόμαστε. Ο καθένας από μας σ’ αυτό τον πλανήτη αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια της λέξης. Κάποιοι γεννήθηκαν και κατοικούν μαζί με τον εχθρό της, την ίδια ώρα που αυτός ο εχθρός είναι για άλλους μόνο ένα σύντομο φιλμάκι, μια είδηση, μια φωτογραφία που όμως καθόλου δε τους αφορά. Κάποιοι επαναστάτησαν για το δικαίωμα να ζουν μόνο μαζί της, άλλοι διάνυσαν χιλιάδες χιλιομέτρων για να τη συναντήσουν και για άλλους είναι δώρο ανεκτίμητης αξίας.

Ειρήνη. Πόσοι από εμάς την έχουμε αφήσει να κατοικήσει μέσα μας; Πώς γίνεται να ευχόμαστε και να ελπίζουμε σε αυτή, αν επιτρέπουμε η σημαία της να σκεπάζει μόνο χώρες και κορμιά;
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε μπροστά στη Φοντάνα ντι Τρέβι της καρδιάς σας, κάντε μια ευχή για παγκόσμια ειρήνη και μια ευχή για ειρήνη εσωτερική, αλλιώς, θα εγκαταλείψει για πάντα τη γη μας μαζί κι εμάς.

Γυναίκα όμορφη με το ανεκτίμητο όνομα, χρόνια πολλά όπου κι αν κατοικείς, όπου και αν εργάζεσαι, όπου κι αν βασιλεύεις. Ξύπνα αν κάπου έχεις φωλιάσει, μα κοιμάσαι….        
            
Φαντάσου......
Φαντάσου να μην υπήρχε παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις. 


Ούτε κόλαση από κάτω μας, 


από πάνω μας μόνο ουρανός, 


Φαντάσου όλους τους ανθρώπους, να ζούνε για το σήμερα......


Φαντάσου να μην υπήρχαν χώρες, δεν είναι δύσκολο να το κάνεις, 


κανένας λόγος για να σκοτώσεις ή για να πεθάνεις, 


και καμία θρησκεία επίσης. 


Φαντάσου όλους τους ανθρώπους, να ζουν ειρηνικά    

                                        
Φαντάσου να μην  υπάρχουν ιδιοκτησίες, αναρωτιέμαι αν μπορείς, 


καμία ανάγκη για πείνα ή απληστία,  


οι άνθρωποι όλοι να είναι αδέρφια, 


φαντάσου όλοι οι άνθρωποι να μοιράζονται όλον τον κόσμο ...............


Μπορείτε να πείτε ότι είμαι ονειροπόλος, αλλά δεν είμαι ο μόνος, ελπίζω κάποια μέρα να ενωθείς μαζί μας, και όλος ο κόσμος να γίνει ένα