Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Ο ειρηνικός πολεμιστής

Καλά, ζω φοβερές στιγμές με αυτήν την ιστορία που διαβάζω πάλι με τα παιδιά……. 
“Ρε μαμάκα, τώρα δηλαδή αυτή η Ευρώπη που ερωτεύτηκε ο Δίας και την άρπαξε έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που όλοι λέμε;” Έχει που να μην είχε!! Τόσες γυναίκες κι αυτός, εκεί ,αυτήν έβαλε στο μάτι!! Αλλά κρατάς κακία σ' ένα Θεό; Και από την άλλη μπορεί να  την εγκατέλειψε για να γίνει στον Όλυμπο βασιλιάς θνητών και αθανάτων αλλά την αποκατέστησε, βασίλισσα την έκανε!!  Τα δώρα πες μου τι τα ΄θελε;  Τώρα τα ίδια τα δώρα του Δία  τα στρέφει η ισχυρή (για πόσο ακόμα) Ευρώπη (που ξέχασε πού χρωστάει το ονοματάκι της) πάνω μας για να εκδικηθεί εκείνον . Γιατί όπως καταλαβαίνεις παιδί μου για την ετυμολογία της λέξης η Ευρώπη κρατά το μύθο της αρπαγής και όχι το "ευρύς" και  ώψ. Ο Δίας όμως  βλέπεις είναι Θεός , νέκταρ και αμβροσία , ενώ εγώ, μία κοινή θνητή, Ευρωπαία, που κινδυνεύω όμως να σβηστώ από τον χάρτη και από την Ιστορία και που πρέπει να αποφασίσω ανάμεσα στη δυσβάσταχτη διάσωση και στη χρεοκοπία. “ Τι πάει να πει αυτό μαμά; Ποια είναι η διαφορά;” Καμία!!! Αλλά απ΄την άλλη με περιμένει ο Λαίλαπας, εκείνος ο σκύλος που της δώρισε και που ποτέ δε χάνει το θήραμά του και εκείνα τα βέλη απ΄τη φαρέτρα που δεν αστοχούν ποτέ.


Ανεργία, φτώχια, πείνα, πόλεμος, τρομοκρατία, αξίες τορπιλισμένες  μέσα σε μολυσμένα ύδατα, σε μολυσμένη ατμόσφαιρα, σε μολυσμένο περιβάλλον. Ότι και να κάνω πάνω στο Δία πέφτω......... ορθάνοιχτο το κουτάκι της Πανδώρας και αυτή η ελπίδα στον πάτο βρε παιδί μου.  Ο κόσμος γέμισε από αποθαρρυμένους ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα, οι πόλεις από ανθρώπους που έχουν ανάγκη μια στέγη, τρόφιμα, ρούχα, εμβόλια.............. μα πάνω απ΄όλα καρδιά. Το θάρρος αυτό που θα τους βοηθήσει να φέρουν εις πέρας άλλη μια δύσκολη μέρα.  Τα πάντα γύρω τους έχουν γκρεμιστεί, δεν έχουν ανάγκη από άλλη κριτική, από άλλο γκρέμισμα. Ενθάρρυνση, αυτό έχουν ανάγκη. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη που δίνει ελπίδα, χαρά, διάθεση για αγώνα, τονώνει το ηθικό και την αυτοεκτίμησή τους αλλά και τη δική μας. Ώρα να καταπολεμήσουμε την τάση μας να καταβροχθίζουμε τους άλλους γιατί θα καταβροχθίσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας τελικά. Αλληλεγγύη!!!  Ο άνθρωπος λένε που είναι με  θάρρος οπλισμένος  έχει καρδιά, μα αυτός που ενθαρρύνει…………. είναι εκείνος που τη δίνει.  

Σε όλες τις περιπτώσεις αυτοί που πρέπει να κάνουν κάτι, αυτοί που πρέπει να παρέμβουν, είμαστε εμείς. Δε χρειάζεται καν εχθρότητα, μόνο εμπνευσμένοι άνθρωποι, εμπνευσμένη συνεργασία και εμπνευσμένη δράση. Τα κύματα σαρώνουν παραλίες και όλο και πλησιάζουν τη δική μας, το κύμα όμως όλων αυτών των ανθρώπων σύντομα θα σαρώσει όλον τον πλανήτη, προκειμένου να βάλει τέλος σε όλα αυτά. Κάποιοι από μας θρηνούμε ήδη για χαμένες και βυθισμένες στα νερά περιουσίες, μα αυτό δε θα ΄ναι τίποτα μπροστά στο βύθιση αξιών, χωρών, πολιτισμών.
Κάποτε ο Κριεζώτης κατόρθωσε με 300 άνδρες να σπάσει τον τουρκικό κλοιό και να ανεβεί στην πολιορκημένη Ακρόπολη, την οποία υπερασπίσθηκε με τόσο σθένος επί 9 μήνες, τι διάολο κάνουν σήμερα  οι 300; Τι σκέφτονται, τι νιώθουν, πού κοιτούν; Και η Ακρόπολη η δική μας; Το έμβλημα του πολιτισμού της ίδιας της ψυχής μας; Γιατί μπορεί η ιστορία να γράφεται με ηρωισμούς και βία, μα ο πολιτισμός  αποτυπώνεται με τη βαρύτητα της λέξης……. αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω τι κάνουν οι 300, αναρωτιέμαι όμως τι κάνουμε εμείς. Θα διαπραγματευτούμε τελικά το σύμβολο του πολιτισμού μας, την Ακρόπολη της ψυχής μας, την αξιοπρέπειά μας;


Θα αντέξουμε σε ότι μας πληγώνει.  Η ζωή θέλει θάρρος. Μακριά από σκιές. Δε μάθαμε τώρα για τις υποκρισίες της πάσης φύσεως 
πολιτικών, δε μάθαμε τώρα τι βασανίζει χρόνια την ανθρωπότητα. Φιλοτομαριστές είχαμε γίνει - με το συμπάθιο- και από την άλλη ενώ βλέπαμε το λύκο ψάχναμε για τα χνάρια, που λέει κι η παροιμία. Για να ανασκουμπωθούμε λοιπόν και ώρα για……. “βοήθα με να σε βοηθώ ν’ ανεβούμε στο βουνό”.  Μπορούμε!! Όλοι μπορούμε!!! Εμείς έχουμε μάθει και μπορούμε και με  Γερμανογαλλοαγγλοσκανδιναβικό καιρό όπως ο σημερινός, σε γκρίζο πάνω καμβά  ήλιους να ζωγραφίζουμε, ήλιους να βλέπουμε σε χαμόγελα, σε γκρίζα μέσα τοπία , φως να ακτινοβολούμε και ήλιοι οι ίδιοι να γινόμαστε για χάρη του διπλανού μας που κάποιες στιγμές χάνεται μέσα σε ομίχλες μαύρες. Τον ήλιο που βλέπουμε εμείς μόνο ο Θεός τον σβήνει........ 


Όχι σε άλλες Ατλαντίδες!! Άνθρωποι, σκέψεις, αναμνήσεις, όνειρα, ελπίδα, αλληλεγγύη, επικοινωνία, κατανόηση, αγάπη, χαμόγελα πάντα και παντού. Αυτές είναι οι πρώτες ύλες που κάνουν τον κόσμο να γυρνάει.  Αυτές  που κάνουν τον κόσμο να γεννά και να μας ξαναγεννάει. Αυτά και μόνο αυτά πρέπει να ξεχωρίσουμε από τα σκάρτα της εποχής, αυτά να σώσουμε, να εκφράσουμε, να γράφουμε, να μοιράζουμε. 
Με έναν ήλιο λαμπερό να λούζει τις Ακροπόλεις των ψυχών μας, με την ελπίδα που βρήκαμε στον πάτο που όλοι πιάσαμε , οι ήρωες βρίσκονται  στις θέσεις τους , κι αυτοί οι ήρωες είμαστε εμείς. Πρέπει να είμαστε εμείς, αλλιώς τη σκυτάλη θα πάρουν απ΄τα δειλά τα χέρια της ψυχής μας τα ίδια τα παιδιά μας. Θα  τους φορτώσουμε όλο αυτό το βάρος τελικά "αμαχητί"; 


"Τώρα εγώ δεν τα κατάλαβα όλα ρε μαμά, αλλά τελικά δε μου΄πες τι θα διαλέξεις τελικά.............. εκείνη τη διάσωση που δε θυμάμαι πώς την είπες ή τη χρεοκοπία;" 


Το Δρόμο του Ειρηνικού Πολεμιστή παιδί μου, του Dan Millman