Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Είμαστε από εκείνους που "τα λένε" τελικά;

Ανοίγουμε την καρδιά μας τελικά; Σε ποια κατηγορία ανήκουμε όταν η αλήθεια της ψυχής ψάχνει μια πόρτα εξόδου για ν' ακουστεί; Και δε μιλάω για λέξεις όπως το σ'αγαπώ, σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι........ που είναι απορίας άξιον πια το πόσο εύκολα ξεστομίζονται,αλλά για το αν εκφράζουμε, έστω χωρίς την ίδια ευκολία, αυτό που μας πληγώνει. Ανήκουμε σε εκείνους που "τα λένε!!" ή μήπως ανήκουμε σ' αυτούς που φουσκώνουν σαν μπαλόνια από τα λόγια εκείνα που αντί να ειπωθούν - χωρίς εμπάθεια βέβαια - γαργάρα γίναν αρχικά, ύστερα κόμπος στο λαιμό, σφίξιμο στο στομάχι και όγκοι που τελικά βαραίνουν το σώμα και την ψυχή; Το δεύτερο μας μάθαν φυσικά!! Σε πρόσβαλε το αφεντικό; Πνίξε το δίκιο σου, αντί να πνιγείς στα χρέη. Είσαι σαράντα μα ο μπαμπάς σού μιλάει σαν να 'σαι δεκατρία; Μα είναι ασέβεια να τους αντιμιλήσεις. Σ' ενόχλησε μια κίνηση που έκανε ο συνάδερφος, ο γείτονας, ο φίλος; Και τι να πεις τώρα, άσε που θα βγάλει μια γλώσσα τρία μέτρα, και που θα βγεί από πάνω........άστο καλύτερα!! Σε στεναχώρησε αυτός που αγαπάς; Έλα καλέ μία κακιά στιγμή ήταν, μόνος του θα το καταλάβει και δε θα ξανασυμβεί. Καλά!!!
Τελικά όσοι τολμούν ν’ανοίξουν την καρδιά τους, να πουν αυτό που έχουν να πουν άσχετα με το αποτέλεσμα, βγαίνουν μέσα απ’ αυτό, πώς να το πω, πιο καθαροί. Το βλέπεις στο βλέμμα τους και στην περπατησιά τους. Υπερηφάνεια, ανακούφιση. Πόσο θαυμάζω αυτή τη τόλμη στους ανθρώπους!! Και τι πιο απλό! Να πεις αυτό που σε στεναχωρεί σ’ αυτόν ακριβώς που σε στεναχωρεί. Τι φταίει ο καημένος ο συνάδερφος, η μάνα, ο σύντροφος, ο τύπος που κατά λάθος μας σκούντηξε; Ξεσπάμε πάνω σ’ αυτούς με νεύρα, φωνές, μπλα μπλα και μοιρολόι………..γιατί η τόλμη μας, μέχρι εκεί φτάνει. Δειλία!!! Σε κάνει δουλοπρεπή ή βόμβα ωρολογιακή. Και πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σε οδηγήσει στο Δαφνί ή στο Δρομοκαΐτειο. Γιατί εκεί; Μα με τόσους φανταστικούς καβγάδες, πόσο να αντέξει πια το έρμο το μυαλό; Και έπειτα είναι τα πιο κοντινά στην Αττική γι αυτό τα αναφέρω, αλλά υπάρχουν κι άλλα!!!!
Τα έχω πει εγώ στο παρελθόν…...... μωρέ και απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη! Ε και; Το αυτί τους πάντως δεν ίδρωσε αλλά και πώς να συμβεί αυτό αφού μόνη μου τα έλεγα, μόνη μου τα άκουγα και το χειρότερο.......μόνη μου απαντούσα. Μην αφήνετε το παράπονο, το φόβο και το θυμό να φωλιάζουν μέσα σας. Ανοίξτε την καρδιά σας!! Πείτε αυτό που σας ενόχλησε και βρείτε τη χαμένη αυτοεκτίμηση. Λίγο νομίζετε είναι; Χα!! Άσε που όταν το πεις μπορεί να βγει τελικά πως εσύ είχες άδικο και έτσι να μαλακώσει η ψυχούλα σου μια ώρα αρχύτερα . Η αλήθεια και η τόλμη σώζει καταστάσεις......... και σχέσεις!!! Ποιος είπε πως στην αγάπη πρέπει να κρύβεις λόγια; Αλλά ακόμα κι αν δε σωθούν, ένα έχει αποδειχτεί……. σ’αυτά βγάζει το καπέλο κι ο πιο δυνατός αντίπαλός μας……

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Ας πέσουν τα φώτα πάνω μας για όσα αιώνες κουβαλάμε. Στις μνήμες μας, στο αίμα, στην ψυχή μας.........

Ότι και να ευχόμαστε γι αυτή τη χώρα δεν είναι αρκετό, μιας και οι ευχές που δε συνοδεύονται από έργα δεν έχουν καμιά αξία. Μπράβο σε όσους τολμούν να κάνουν μπροστά έστω και ένα βήμα. Εμείς είμαστε το κράτος .Εμείς είμαστε η Ελλάδα. Εγώ κρατώ κι ενώνω την κέλτικη τη μουσική του “Εξάντα”, μαζί με τη latin και την Ελληνική που δίνει ρυθμό στις φλέβες μου, της βάζω λόγια χαράς και αισιοδοξίας και σα μουσική σαΐτα τη στέλνω βαθιά μες την ψυχή εκείνων που αποτείνουν μεν φόρο τιμής στα θύματα της κρίσης απ΄ το αφιέρωμα της “Ερευνας” αλλά απ’ την άλλη αναζητούν την αλλαγή, χαμογελούν κι ελπίζουν. Σ’ εκείνους που νιώθουν πως έφτασε πλέον η στιγμή να αναλάβουν και τις δικές τους τις ευθύνες ως πολίτες της χώρας και του κόσμου. Σ’ όλους εμάς που θέλουμε να ταρακουνήσουμε ηγέτες και αρχηγούς μα πρώτα ………… “ Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει τον εαυτό του πρώτα” Σωκράτης

Γιατί δεν αρκεί να αλλάξουν λίγοι. Πρέπει να αλλάξουμε όλοι, μα πρώτα απ’ όλα …………. νοοτροπία. Δεν ξέρω αν έχουν απομείνει κάποιοι πολιτικοί ή θα βρεθούν νέοι που θα εμπνεύσουν την κοινωνία, αλλά η κοινωνία είναι στ’ αλήθεια έτοιμη για αυτή την αλλαγή που τόσο επιθυμεί; Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να βάζουμε ανθρώπους στο δημόσιο, και ας είναι το ίδιο μας το παιδί, όταν εκ των προτέρων ξέρουμε πως δε θα είναι παραγωγικό; Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε τα φακελάκια στους γιατρούς, αφού γνωρίζουμε πως έτσι θα κάνουμε πιο δύσκολη τη θέση κάποιου συνανθρώπου μας , εφόσον ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα για ένα φακελάκι, αλλά η κατάστασή του δε είναι λιγότερο επικίνδυνη απ’ τη δική μας; Είμαστε έτοιμοι να πάψουμε να χαζογελάμε με τη μαγκιά του φίλου μας που εκμεταλλεύεται τα όποια προνόμια απέκτησε στο δημόσιο, ακόμα και μέσω της χρήσης ενός αυτοκινήτου, εις βάρος του κράτους; Εις βάρος μας δηλαδή! Θα πάψουμε να μιλάμε για έλλειψη πρόνοιας όταν την ίδια στιγμή εμείς παρκάρουμε για παράδειγμα στις ράμπες που φτιάχτηκαν γι ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, όταν διαθέτουμε υπέρογκα ποσά για ανακαίνιση των café αλλά στα WC έχουν πρόσβαση μόνο “κάποιοι”; Θα δείξουμε επιτέλους κανένα δρόμο της προκοπής , μέσα απ΄τα δικά μας έργα και όχι το μπλα μπλα μας, στα νιάτα αυτής της χώρας; Θα πάψουμε να βλέπουμε αφ υψηλού όλους εκείνους που σχηματίζουν ουρές μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία, να τους χλευάζουμε, να τους αντιμιλάμε, να τους ταλαιπωρούμε, ακόμα και να τους αγνοούμε, γιατί εμείς κάποτε βολευτήκαμε και τώρα πέρα βρέχει; Είμαστε έτοιμοι να νιώσουμε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί ή να παλέψουμε για να αποκτήσουν οι ιδιωτικοί τα ίδια με μας προνόμια; Στα δύο χωρίστηκε η Ελλάδα από εμάς τους ίδιους. Και όχι γιατί δεχτήκαμε μια θέση στο Δημόσιο, αλλά για την εκμεταλλευτήκαμε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο και το χειρότερο εις βάρος της άλλης μισής Ελλάδας. Έλληνες εναντίον Ελλήνων για μία θέση κάτω απ’ τον ήλιο κι υπόλοιποι ……… “στην ουρά Κυρά μου”, “ δε βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο;”, “ να πάτε αλλού, εγώ δεν είμαι για πληροφορίες”, “ στο γραφείο 3,” “ λάθος σας έστειλαν, στο 13” “λυπάμαι τώρα κλείνουμε ελάτε αύριο πάλι” Και εμείς, αντί να χτυπήσουμε το χέρι στον κισσέ, να βάλουμε καμιά φωνή, αλλά και στη θέση του, εκείνον που τόλμησε μιλώντας εκ του ασφαλούς να μας προσβάλλει, γιατί όπως έπρεπε δε συμπληρώσαμε μια αίτηση, σκύβουμε τα κεφάλια μας, παίρνουμε παραμάσχαλα χαρτιά κομματιασμένα που πάνω τους με κεφαλαία γραφόταν κάποτε η λέξη αξιοπρέπεια και με γεμάτη δάκρυα καρδιά χωνόμαστε στο καβούκι μας. Στην έρμη τη σερβιτόρα που όλη μέρα χιλιόμετρα μετράει, εύκολα βάζουμε τη φωνή, αν άργησε λίγο ο καφές μας. Που να τολμήσουμε όμως στον υπάλληλο του ΙΚΑ, της ΔΟΥ, της ΔΕΗ; Κι αν αύριο πάλι στον ίδιο πάνω πέσουμε;
Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να εκμεταλλευόμαστε τον τουρίστα που απ’ την άλλη άκρη έρχεται για να γνωρίσει τον τόπο, ανθρώπους και ιστορία; Θα σταματήσουμε να δεχόμαστε πάνω στις στάχτες να χτίζουμε ωραία σπίτια , μπας και γλυτώσουμε έτσι τα δάση που απόμειναν; Θα πάψουμε να ταΐζουμε ζώα, φυτά , ποτάμια θάλασσες και ανθρώπους με απόβλητα, χρώματα, φάρμακα, σκουπίδια;
Θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε, γνωρίζουμε, προστατεύουμε, μουσεία, μνημεία, τοποθεσίες, αγάλματα, ονόματα, παράδοση, μουσική, χορούς και Ιστορία; Όλοι διεκδικούν ένα κομμάτι από εμάς, δικό μας εδώ και αιώνες και εμείς τα καταστρέφουμε, τα θάβουμε, τα βάφουμε, τα φτύνουμε, τ’ αγνοούμε και έπειτα καμαρώνουμε γιατί υπογράψαμε στο facebook για Αλέξανδρο, Μακεδονία, βραχονησίδες, ήρωες και Μάρμαρα απ’ τον Παρθενώνα. Πότε θ’ αρχίσουμε να βόσκουμε ξανά τα πρόβατά μας, που έμαθαν πια να ανταποκρίνονται σε όλες τις ξένες γλώσσες ; Θα μεγαλώνουμε παιδιά, θα πλένουμε καμιά σκάλα, θα σιδερώνουμε, θα οργώνουμε, θα βάφουμε, θα τσαπίζουμε, τον Έλληνα θα τον επιλέγουμε και ας έχει προϋπηρεσία, πριν πούμε με ελαφρά καρδιά σε όλους όσους μας φρόντισαν, μας ντάντεψαν, μας έχτισαν, μας κλάδεψαν, μας ξεσκάτισαν, μας σκούπισαν, μας "χάλασαν", μας “βόλεψαν”, ………να πάνε στα τσακίδια; Πότε θ’ αρχίσουμε να ξερνάμε reality, mcdonalds , κουτσομπολίστικα πρωινά, greeklish, gourmet και shows, ψεύτικες υποσχέσεις, πονηριά, την τάση μας για μίζες, και τέλος το λάδι που παραφούσκωσε στομάχια δικηγόρων, γιατρών, προέδρων, διευθυντών, εισαγγελέων, εφοριακών, δημάρχων και ιερέων αλλά και ενός απλού υπαλλήλου που έτυχε να βρίσκεται στην πιο “καλή” τη θέση, την ίδια ώρα που άλλοι λάδι δεν έχουνε ούτε για το καντήλι;
Θα σταματήσουμε να ορίζουμε τράπεζες, κυβερνήσεις ως μόνους φταίχτες που εμείς κάναμε δανειοδιακοπούλες σε μέρη εξωτικά, μπερδέψαμε το χρηματιστήριο με το πρακτορείο του ΟΠΑΠ της γειτονιάς μας και απλώσαμε τα χέρια μας, γίναμε τιραμόλες , προκειμένου να αποκτήσουμε ότι και ο γείτονάς μας λες και κοινό λογαριαμό διαθέταμε; Στα αλήθεια παρασυρθήκαμε; Μα εμείς δεν είμαστε παιδιά!! Σε εκείνα λέμε πρόσεχε, χιλιάδες μη και σκέψου, για έρωτες, ναρκωτικά, γωνιές σκοτεινές, φάτσες παράξενες, και ψεύτικες υποσχέσεις. Πώς την πατήσαμε εμείς που είμαστε οι οδηγοί τους; Μήπως ήρθε η ώρα να μας βάλουμε τις φωνές;

Όχι!! Όλοι δεν είμαστε ίδιοι!! Μα πρέπει να αλλάξουμε όλοι!!!
Όχι!! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αναιρεί τα λάθη και τα αίσχη αυτών που χρόνια κυβερνούν. Όχι!! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μαλακώνει τον πόνο από τον καθημερινό βιασμό του σώματος, του μυαλού και της ψυχής μας, αλλά και όλα αυτά, δε μας κάνουν λιγότερο ένοχους από εκείνους. Ξέρω, το πιο πιθανό είναι πως τίποτα εκεί πάνω δε θα αλλάξει, όμως μπορεί να αλλάξει κάτω εδώ. Μπορούμε σαν μια αρχή να τους γκρεμίσουμε από τα βάθρα του μυαλού μας, να πάψουμε να ζητωκραυγάζουμε κουνώντας σημαιάκια μες τις γεμάτες σπατάλη πλατείες των προεκλογικών αγώνων, να πάψουμε να μουτζώνουμε τα σύμβολα της Δημοκρατίας, να σπάμε , να καταστρέφουμε ιδιωτικές και δημόσιες (δικές μας πάλι) περιουσίες, να καίμε αθώους, κτίρια, αξίες και ιστορία.
Αυτές οι στιγμές που ζούμε, νιώθω ότι είναι οι πιο μαγικές!! Κοινωνία....ώρα μαγική!! Εμείς πρέπει να αλλάξουμε και αυτή την αλλαγή πρέπει μετά να την γνωστοποιήσουμε. Σε όλους!! Σε κόκκινους, πράσινους και μπλε και σε όλο το ουράνιο τόξο πρέπει να κάνουμε γνωστό πως ο Έλληνας δε φοβάται. Ξέρει από μαστιγώματα, ξυλοδαρμούς, θυσίες. Ξέρει η φτώχεια τι πάει να πει, η δίψα, η ξυπολησιά και η πείνα. Μα ξέρει πως για αυτά δεν έχει γεννηθεί!!! Γι αυτό μπορεί και να γελά μέσα στις καταιγίδες, γλεντάει με αγκινάρες και ρακή, χόρευε μες την κατοχή, χορεύει στο Σύνταγμα συρτάκι. Μπορεί να κοιτά αυγερινούς μέσα στη μαύρη νύχτα γιατί έχει όραμα, έχει ψυχή. Όχι!! Τεμπέληδες δεν είμαστε!! Κάποιοι δουλεύουμε πολύ και μένουμε και τη νύχτα ξυπνητοί όταν κοιμούνται οι άλλοι. Όχι!! Δε συμφωνώ με τα πανό!! Ποτέ μας δεν κοιμηθήκαμε. Πάντα το μάλωνε η λογική το χέρι μετά την κάλπη, αλλά το νέκταρ στέρεψε και έτσι ποτίστηκαν γενιές με γάλα “EΣΥ ΒΟΛΕΨΟΥ” .
Ώρα να το ξεράσουμε μαζί με όλα τα σκάρτα, μαζί με το φόβο που μας μπολιάζουνε, μαζί με την ηττοπάθεια.

Ζούμε σε χώρα ιερή. Απόγονοι της Σοφίας. Ας συγχρονίσουμε τη συνείδησή μας με εκείνη τον προγόνων. Ας συγχρονιστεί η συνείδηση όλων των Ελλήνων!!!! Για μία θέση για όλους μας κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο. Για μία θέση για τα παιδιά μας σε τούτη την πατρίδα. Ας κοιταχτούμε πρώτα λοιπόν στου τοίχου μας τον καθρέπτη, ας ταρακουνηθούμε μέσα μας αν κάτι δε μας αρέσει και έπειτα ας ταρακουνήσουμε όλο αυτόν τον κόσμο.
Ας πέσουν τα φώτα πάνω μας για όσα αιώνες κουβαλάμε. Στις μνήμες μας, στο αίμα, στην ψυχή μας......... A.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ο θαρραλέος έρωτας αντέχει και αυτός δεν ξέρει από καλοκαίρια και χειμώνες.....

Χθες κάποιος φίλος μάλλον απαισιόδοξο το είδε το μήνυμά μου………., μα εγώ δεν είπα να φοβάστε, δεν είπα να μη ρισκάρετε, ούτε να μη διασκεδάσετε και να απολαύσετε το καλοκαίρι, τη ζωή. Φτάστε ως τα αστέρια!! Mαζί σας!! Όλα όσα ονειρεύεστε δεν είναι απλώς δυνατά αλλά αν τα πιστεύετε κιόλας , τότε έχουν και σίγουρα δρομολογηθεί. Aς διαχωρίσουμε όμως τον εφήμερο έρωτα από εκείνη τη “συνάντηση” που σου χαρίζεται μόνο όταν είσαι πραγματικά έτοιμος. Και έτοιμος είσαι όταν αυτόν που έχεις δίπλα σου δεν τον συγκρίνεις με τον mr perfect αλλά με εσένα, που έχεις καταλάβει πια(μιλάω γι αυτούς που έχουν περιπλανηθεί πολύ μες τα σοκάκια της ψυχής τους), πως τέλειος δεν είσαι! Στον έρωτα επιθυμούμε σωματικά κυρίως και λατρεύουμε ένα κομμάτι του άλλου, ενώ ένα άλλο του κομμάτι επιθυμούμε να το αλλάξουμε(εκείνο που δεν καλύπτει τα δικά μας θέλω εννοώ), μη πω να το σκοτώσουμε. Στον έρωτα υπάρχει εγωισμός, αλλά σ΄αυτή τη “συνάντηση” ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας τη μοναδικότητα του άλλου , βλέπεις και αποδέχεσαι τον άλλο ως όλον. Τότε ό έρωτας γίνεται αγάπη, ο άλλος αναντικατάστατο κομμάτι της ζωής σου και λες τελικά πως θέλεις να κρατήσει, να συνεχίσει και πέρα απ’ το Σεπτέμβρη, στο παντοτινό, στο ότι και να συμβεί, στο πάντα, στο παντού. Σ’ αυτή τη συνάντηση ζωής, δεν επιθυμείς να ικανοποιήσεις τα θέλω σου αλλά τις ανάγκες του άλλου. Αυτό το τολμά μόνο η αγάπη, και αυτό το συναίσθημα μπορεί να προκύψει απ' το πουθενά αν δυο άνθρωποι είναι "έτοιμοι".Όπως μια τέτοιου είδους συνάντηση πολλές φορές μπορεί να έχει διαρκέσει και μόνο λίγες ώρες, μόνο που ένα είναι σίγουρο......για πάντα θα σε έχει αλλάξει.Γιατί αυτή η σχέση, ακόμα και αν ένας από τους δύο υποχρεωθεί να φύγει, δε θα αφήσει πίσω της στάχτες και αποκαϊδια, ξεσπάσματα, σκισμένες φωτογραφίες, κλάματα ,γέλια ειρωνικά, κατάθλιψη και μοναξιά. Αυτή η σχέση θα ζήσει και θα πηγαίνει όπου και σεις, γιατί απλούστατα μέσα σας θα την κουβαλάτε αιώνια. Οχι σαν βάρος όμως, αλλά το κίνητρο θα είναι πάντα για να πηγαίνετε παρακάτω. Όταν ενώνονται δυο ψυχές ακόμα κι ο θάνατος στα δύο δε τις χωρίζει. Σχέση αγάπης δηλαδή, που από συμφέροντα, εγωισμούς και μαθηματικά καθόλου δε γνωρίζει. Εδώ το 1+1=1!!!! Πόσο εφικτό είναι λοιπόν να ζήσουμε αυτό το θαύμα κάτω απ΄τα αστέρια που όμως το φως τους μας κάνει να βλέπουμε τον άλλο όπως εμείς επιθυμούμε ; Ας διαχωρίσουμε λοιπόν αυτό, ας μη βιαστούμε να πούμε στον άλλο “σ’αγαπώ” “μ’ αγαπάς;” ή ας αφήσουμε μια πιθανότητα πως τότε μιλάει το λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το φεγγάρι - γιατί η αγάπη ούτε μιλάει ούτε ρωτάει - και ευχή μου να τα ζήσετε όλα!!!!!

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Έρωτας Καλοκαιρινός!!!!

Καλοκαιράκι!! Η μεγάλη του έρωτα εποχή!! Φεγγάρια, αστέρια, βλέμματα, κινήσεις, χειρονομίες, λόγια και σιωπές. Έρωτες καλοκαιρινοί!! Χμμ!!! Διαρκούν ή εξασθενούν κάπου εκεί τέλη Αυγούστου; Όχι δε λέω να μην τον ζήσετε αν τύχει και το βέλος του βαθιά σας καρφωθεί. Λέω μην ξεκινήσετε ελπίζοντας πως φέτος σε κάποια παραλία θα βρείτε το άλλο σας μισό. Λέω να μη βιαστείτε μόνοι σας να πείτε πως είστε τo “πλήρες ένα”. Ζήστε τον, (οι ελεύθεροι παρακαλώ) μα δίχως καμία προοπτική. Και όταν έρθει ο Σεπτέμβρης φροντίστε να ερμηνεύετε σωστά τα όσα ακούτε…. Όχι το “όχι” του/της σαν “ναι”, το “φεύγω” του σαν “έρχομαι”, το “όλα ωραία μα ξέχνα με” σαν “αιώνια περίμενέ με”. Ζήστε τον!! Μπείτε στο τούνελ της παραφροσύνης του , χάστε το βήμα σας, τη λογική σας - έρωτας εκ του ασφαλούς δεν ξέρω να υπάρχει- μα μη μετατρέψετε την παραδείσια ανάμνηση σε χειμωνιάτικο εφιάλτη, επειδή μάταια ελπίσατε πως οι πεταλούδες που νιώθετε στην καρδιά σας θα ανοίξουν και εύκολα τις πόρτες για τα σοκάκια της δικής του. Η μάταιη ελπίδα τρελαίνει ακόμα και τον πιο δυνατό και εγώ σας θέλω ισορροπημένους ……….. Χωθείτε στην αγκαλιά του χωρίς το φόβο μήπως κατά Σεπτέμβρη μεριά λησμονηθείτε. Μόνο έτσι πάντως μπορεί του χρόνου να μαζεύετε ξανά κοχύλια μαζί στην ίδια παραλία. Εξάλλου μόνο ο έρωτας που έχει την τόλμη να γίνει αγάπη νικάει το χρόνο και αιώνια ζει.. Και αυτό δε συμβαίνει καλοκαίρια. Αυτό για να συμβεί πρέπει απλώς να το αξίζουμε………

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Σαν κάτι να μυρίζει.........

Σαν κάτι να μου μύρισε!!!! Σχεδιάκια νομίζω για Κρήτη ή Χαβάη, βολτούλες με μηχανή έτσι που το αεράκι ν’ αγγίζει όλα τα αγγεία στο κορμί, με εκκίνηση την παραλιακή και προορισμό τις λίμνες που μέσα της καθρεπτίζονται βουνά, Camping ελεύθερο με ενδυμασία την αλμύρα και παρεάκι τα βότσαλα που τόσο απαλά, σα μάνα που γλείφει του κουταβιού της την πληγή, τα γλείφει το κυματάκι,μα και κατάλευκα σεντόνια σαν σπίτια λευκά απ' το Μαρόκο ως το Αιγαίο. Ανατολές γεμάτες τράτες που ανοίγουν στη θάλασσα αυλάκια και δειλινά που μέσα τους θέλεις να βρεθείς να κολυμπήσεις,γιατί βαρέθηκες πάνω και μέσα σου τα μαύρα να φοράς και πεταλούδα θέλεις τώρα να θυμίζεις.Βεράντες που ακούς ποτήρια με μπύρες να φωνάζουν "στην υγειά μας βρε παιδια",και "πόρτες" που σ' εκνευρίζουν και θέλεις να τις σπάσεις, γιατί το ζάρι σήμερα καθόλου δε σε πάει.... Μπαλκόνια με μουσική που σ’ ένα πλοίο σ’ ανεβάζει και εσάς Φιλέα Φόγκ σας κάνει και κάτι φεγγάρια που το ματάκι σας κλείνουν πονηρά και εσείς αισθάνεστε πως το τραγούδι αυτό “αυτό, αυτό ,μα δε μπορεί ,έχει γραφτεί για μένα!!”. Παραλίες γεμάτες κόσμο που ως το πρωί χορεύει αλλά και απρόσιτες που ιδρώτα έχυσες να φτάσεις, αλλά εκεί μηνύματα σε μπουκάλια βρίσκεις και κάτι κοχύλια που στο «χειμώνα» σου στολίζεις. Νύχτες με πασατέμπο, γιασεμιά στο θερινό το σινεμά της γειτονιάς, εκείνης που άλλαξε μα σε μεγάλωσε, και νύχτες που τ’άστρα μέσα σε ένα sleeping bag κοιτάς και μες τη χούφτα σου ελπίζεις να κλείσεις σαν πέσει ένα και να ευχηθείς εκείνη που είναι δίπλα σου , εκεί να είναι για πάντα…………….
Σαν να μου μύρισε καλοκαίρι τελικά……… Εσάς; Αν όχι να γράψω κι άλλα………..

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Από υπάλληλος αφεντικό και από αφεντικό υπάλληλος. Ε και;

-“Ουπς! Αγγελική; Τι κάνεις εσύ εδώ;
- Εργάζομαι!
- Μα εσύ δεν ήσουν……… καημενούλα!!!
-Εγώ πάντως πέτυχα! Πήρα προαγωγή, ανέβηκα στη σκάλα της ιεραρχίας,, κάνω επενδύσεις, αγόρασα σπίτι, αυτοκίνητο, κότερο, ................................και σούζα τους έχω όλους φιλενάδα!!”
Κάπως έτσι πήγε η κουβέντα – μονόλογος- με έναν πρώην “φίλο”. Εντάξει καλέ μου παλιόφιλε, μπορεί αυτό που κάνω σήμερα να είναι περιορισμένο, να μη μου δίνει δυνατότητες εξέλιξης, αλλά το κάνω με αγάπη και νιώθω περηφάνια και ικανοποίηση. Πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσες μέσα απ’ το βλέμμα μου- γιατί να στα πω απ’ τη μια δεν σε προλάβαινα και απ’ την άλλη ούτε το σάλιο μου δεν άξιζε να χαλάσω για εσένα- να καταλάβεις το πόσο αξιολύπητο εγώ σε βρίσκω. Δε νιώθω σκλάβος, ούτε αλυσοδεμένος και το μυαλό μου μπορεί να προχωρά πέρα απ’ τη δουλειά που μου έχουν αναθέσει. Μπορεί να μην κάθομαι τώρα πια σε μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα τύπου SATO, ούτε ο καφές μου να περιμένει όπως ο δικός σου με αγωνία – ή μήπως φόβο;- την άφιξή σου αλλά εργάζομαι, και αυτό τα λέει όλα. Αλίμονο σ’ εκείνους που ζουν μες την αδράνεια!! Αλίμονο σ’ εκείνους που πίνουν το φραπεδάκι τους και περιμένουν μέχρι να τους τυπώσουν κάρτες που πάνω θα γράφει “αφεντικό” και αλίμονο σ’ εκείνους που σκόνταψαν, έπεσαν, τσακίστηκαν και αντί να σηκωθούν και να παλέψουν προτιμούν να κλαψουρίζουν και να μεμψιμοιρούν. Αλλά από την άλλη και αυτή η έπαρση!! Βρε φίλε μου, πιστεύεις στ’ αλήθεια τώρα ότι όλοι εκεί που βρίσκεσαι πραγματικά σε εκτιμούν; Ξέρεις τι λένε; “Το θέμα δεν είναι ποιος κάθεται στη διπλανή θέση του ακριβού αυτοκινήτου σου αλλά το ποιος θα σταθεί δίπλα σου αν χρειαστεί να πάρεις το λεωφορείο” Εγώ και μέσα από αυτήν την εργασία ,που σε τελική ανάλυση πολύ με ευχαριστεί, βρίσκω τον τρόπο να καλλιεργώ τους θησαυρούς του νου και της ψυχής μου. Και πάντα θα τους καλλιεργώ ,ακόμα και αν μοίρα ή οι όποιες επιλογές μου με στείλουν να πλένω σκάλες. Παρεμπιπτόντως, το έκανα ένα φεγγάρι και αυτό. Καθόλου δε με χάλασε, αντίθετα, θα το σκεφτώ δύο φορές όταν τα ποδαράκια μου πατήσουν ξανά βρεγμένη σκάλα.
Άκου λοιπόν φίλε μου που τώρα είσαι φτασμένος, και που πραγματικά θαυμάζω πολύ την ακαδημαϊκή σου μόρφωση και τα όσα έχεις πετύχει, αλλά και μέχρι εκεί, γιατί από μένα παλαμάκια δε θ’ ακούσεις αφού σαν άνθρωπο καθόλου δε σε θαυμάζω. Μπορεί να μάθαμε να χειροκροτούμε τους ήρωες, τα μπράτσα τα δυνατά και τα σπουδαία μυαλά τύπου Aϊνστάιν, και έτσι τους αξίζει, μπορεί τα νήματα σ’ αυτόν τον κόσμο να τα κινούνε κάποιοι λίγοι, αλλά ο κόσμος όλος κινείται από τις συσσωρευμένες προσπάθειες κάθε μικρού εργάτη. Και κάτι ακόμα για σένα και όχι μόνο! Μην αγνοείτε και μη χλευάζετε αυτούς που κατεβαίνουν τσουλώντας τη σκάλα της επιτυχίας όταν εσείς την ανεβαίνετε, γιατί μπορεί να τους βρείτε ξανά μπροστά σας , αν τύχει να την κατεβείτε εσείς. Και αν πέσετε πάνω σε κανέναν από εκείνους που αγνοήσατε, την ώρα που την ξανά ανεβαίνει…να παρακαλάτε να έχει παραμείνει άνθρωπος μέσα στο χαλασμό, γιατί αλλιώς...μαύρο φίδι που σας έφαγε!!
Και σας ικετεύω!! Μην τολμήσετε καν να ξεστομίσετε ότι αυτό ποτέ σε σας δε θα συμβεί. Τη λέξη ΠΟΤΕ διαγράψτε την απ’ τη ζωή σας!!!
Τελειώνω λέγοντας πώς εδώ καθόλου δεν ισχύει το “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια” Το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μου πάντα θα ανεβαίνει σε βουνά, θα φτάνει επάνω σε κορφές, σ’ εκείνες που σώμα χωρίς ψυχή δε φτάνει, και θ’ αγναντεύω τη δύση και την ανατολή.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

ΑΝΟΙΞΗ!!!

ΆΝΟΙΞΗ!!! Φυτέψτε ένα σποράκι και δείτε τι θα βγει …………….

Μπορεί όλα να μοιάζουν μαύρα αλλά…….μέσα απ’ τα σύννεφα έρχεται η άνοιξη. Πάντα έρχεται! Είμαστε δεν είμαστε εμείς εδώ, εκείνη πάντα θα καταφτάνει-εκτός αν λιώσουν οι πάγοι, αν μας την πέσει κάνας κομήτης - και άσε που αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρά πως, μάλλον επιθυμεί κι η ίδια τον αποκλεισμό απ το λεξικό της γης, της λέξης «ανθρώπινο είδος». Μια χαρά τα έβρισκαν οι μήνες και οι εποχές μεταξύ τους. Ούτε σπρωξίματα, ούτε χτυπήματα κάτω από τη μέση για τη θέση, ο καθένας στην ώρα του. Και δεν είχε, γιατί πρώτος εσύ και όχι εγώ. Τον κύκλο τον μάθαν από νωρίς οι εποχές και ένωσαν τα χέρια και εμείς ακόμα εδώ μετράμε ακτίνες και περιμέτρους, μη χάσουμε και κάνα πόντο απ το στρέμμα……..….
Κάπως έτσι λοιπόν και φέτος ο Χειμώνας, παρόλο που, εντάξει ήθελε ακόμα λίγο ως αρσενικό να δείξει τη δύναμή του, φέρθηκε τελικά ιπποτικά και άνοιξε υποκλινόμενος, την πόρτα στην όμορφη ανοιξιάτικη Θεά. Μια νέα εποχή, καθόλου βέβαια άγνωστη, και αφού ακόμα είμαστε εδώ ας κάνουμε κάτι για τη γη μας, μπας και μας λυπηθεί, αλλά και κάτι για εμάς, μπας και μας λυπηθεί το σύμπαν. Γιατί αυτή τη φορά όχι αστρική σκόνη δε θα μείνει από μας αλλά ούτε ράφι για να μας βάλουνε, κι ας μέναμε εκεί για πάντα……..
Μιας και αυτή λοιπόν είναι η κατάλληλη περίοδος ας φυτέψουμε και κάνα σπόρο. Τι είπα τώρα ε!! Πού χρόνος για τέτοια! Με τόση δουλειά, και μετά δουλειά για τη δουλειά, και μετά… “ύπνος, γιατί δουλεύουμε το πρωί’’. Και έπειτα ρωτάς κανέναν :“που είσαι ρε φίλε, πού χάθηκες, καινούριο amore μήπως;” και σου κλείνει το ματάκι…. Και έρχεται η απάντηση που, με ειλικρίνεια μιλώ, ούτε που φανταζόμουν!! ‘’Μπα!! Τα ίδια και τα ίδια”. Εμ, πώς βρε άνθρωπε να δεις κάτι καινούριο, κάτι ωραίο; Βγάζεις τα μάτια στη δουλειά – γι αλλού ούτε που λόγος- κοιτάς ξανά και ξανά λογαριασμούς, τα χρέη, το παρελθόν σου, τα λάθη να σβήσεις προσπαθείς , μα έλα που μελάνι εκτυπωτή δε σβήνει αυτή η γόμα………… Γι αυτό σας λέω, ας ρίξουμε και μια ματιά αλλού, ας κάνουμε και κάτι άλλο. Οι λογαριασμοί δε χάνονται, κανείς δε μας τους παίρνει. ,μα αν ανοιχτείς αν αφεθείς, μπορεί να βρεις τον τρόπο αντί απλώς να τους κοιτάς, ν’ αρχίσεις και να τους χαμογελάς. Να πληρωθούν πάντως με πηγμένο το μυαλό …δύσκολο!! Τι κάνουμε λοιπόν:

Άλλα πρέπει να δώσουμε στη ζωή για να μας δώσει. Νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες, νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα,- επιθυμητά και τα σωστά στην κατάλληλη θέση- θα έρθουν μόνο αν σηκώσουμε το βλέμμα και αν αρχίζουμε να καθαρίζουμε το μυαλό και την ψυχή μας από κάθε τι άχρηστο και περιττό. Μπλοκαρισμένοι πάντως στο παρελθόν ή βλέποντας μόνο τα ξέχειλα με υποχρεώσεις συρτάρια του μυαλού μας, όχι ΔΕΗ δε θα πληρωθεί, όχι δε θα βρεθεί για μας μια νέα εργασιακή ευκαιρία, όχι καινούριο ώμο να ακουμπήσεις δε θα βρεις, αλλά ένα είναι βέβαιο……… πως μέλλον δε θα υπάρχει. Όχι γι αυτό! Αυτό πάντα θα έρχεται, έτσι όπως πάντα έρχεται κι η άνοιξη. Για σένα και για μένα, δε θα υπάρχει…

Πάμε λοιπόν να υποδεχτούμε όλοι μαζί, τη νέα εποχή. Ας βρούμε το χρόνο, υπάρχει, τι είναι αυτό που μας τον στερεί; Αναποδογυρίστε αν χρειαστεί ακόμα και τα τραπέζια, βροντήξτε την πόρτα, σπάστε την, αλλά ας βρούμε το χρόνο και ας φυτέψουμε το σπόρο. Ας είναι αυτή η αρχή, ας μετακινηθούμε, και επειδή η φύση είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μας, ακόμα, δείτε τι μας επιστρέφει...ένα σπόρο εμείς, στρέμματα λουλούδια, λάχανα, κολοκύθια αυτή. Πρώτα όμως πρέπει να σκαλίσουμε, να οργώσουμε και να ξεπατώσουμε ζιζάνια απ’ το χωράφι μας. Ε, πώς αλλιώς; Λεφτά για εργάτες δεν υπάρχουν και μεταξύ μας αν δεν κοπιάσουμε εμείς, αν δεν ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι, πάλι στο τέλος θα βρεθούμε μες τα χωράφια που κάποιοι άλλοι θα ‘χουν χαράξει για εμάς και με το προϊόν που εκείνους θα χορταίνει… Έτσι είναι!! Σε ποιόν επιτρέπουμε να αδειάζει τα ντουλάπια του σπιτιού σας; Ποιος είναι αυτός που ξέρει καλύτερα από εμάς τι πρέπει να πετάξει, και ποιος είναι αυτός που γνωρίζει τελικά ποιοι είμαστε, που θέλουμε να πάμε:;

Φαντάζομαι όλοι έχετε δει μια επιλογή recycle bin για τ’ άχρηστα ακόμα και στο PC σας, και άμα κολλήσει δε αυτό και στην κλωτσιά δεν ξεκολλά, το δρόμο όλοι βρίσκουμε και για το total destruction bin. Εγώ προτείνω ανακύκλωση μονάχα για τη γη μας και λέω να πατήσουμε ένα delete στο βόλεμα, την κλάψα, τη μιζέρια, τον αναμηρυκασμό, σε ότι μας γερνάει πρόωρα, μας πνίγει, μας σκοτώνει. Ας στείλουμε για ολική καταστροφή ότι μας κλέβει χώρο, ας ανοίξουμε τα μάτια για να περάσει επιτέλους από κει η νέα ευκαιρία και σαν βελάκι, θα δείτε η ιδέα θα καρφωθεί στο άδειο και καθαρό μυαλό μας. Ας κάνουμε χώρο για κάθε τι νέο, και …ας ρισκάρουμε! . Απλώνοντας και τα δύο χέρια! Ας αρπάξουμε τη ζωή –όχι απ τα μαλλιά, γυναίκα είναι και πονάει -, σφιχτά στην αγκαλιά μας και ας της φερθούμε σα να είναι……μια ερωμένη. Αλλά και σ’ ένα κρεβάτι πάνω αν βρεθείς, άμα δε δώσεις, δεεεεε θα πάρεις!! Και το πραγματικό το δόσιμο, θέλει αυτό που λέμε, καθαρό μυαλό. Χωρίς αυτό, τα τρίγωνα Πανοράματος που εκείνη θα ζητάει, εσένα θα παραπέμπουνε σε γεωμετρία και όχι μόνο……… Γιατί να δώσει έτσι απλόχερα λοιπόν η Ζωή σε μας; Δε θέλω πάλι μορφασμούς, μας δίνει η ζωή! Εμείς απλώς θερίζουμε αυτά που έχουμε σπείρει κι αν άλλοι σπείρανε για μας ήταν με την ευχή μας. Αλλά κι αν πάτησαν κάποιοι πάνω μας, χωρίς τη θέλησή μας, delete στο παρελθόν και νέος χώρος στο μέλλον το δικό μας. Χρειάζεται βέβαια κάτι…… η τόλμη, αλλά και κάτι άλλο… το πάθος και το κουράγιο να πληρώσουμε το τίμημα. Κοστίζει!! Α ναι, αυτό είναι αλήθεια!! Μα έτσι κι αλλιώς πληρώνουμε ακριβά, οπότε λέω …αξίζει!!! Πώς θέλουμε να περάσουμε τελικά το υπόλοιπο της ζωής μας, σαν κότες σε κοτέτσι, που άντε στην καλύτερη να γίνουμε…… κι κιρίκου!!! Και άντε και εμείς επιλέγουμε αυτό. Με τα παιδιά; Αυτός είναι ο δρόμος που θα τους πούμε τελικά, ότι ανοίγεται μπροστά τους;