Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Το Μήνυμα

«Μα πώς μπορώ να είμαι ευδιάθετος όταν ζω σ’ έναν κόσμο γεμάτο χαζούς; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι χαίρονται με τα Χριστούγεννα!! Είναι μια περίοδος που πρέπει συνεχώς να ξοδεύεις χρήματα. Γίνεσαι ένα χρόνο μεγαλύτερος κι ούτε μια πένα πλουσιότερος. Αν ήταν στο χέρι μου θα φρόντιζα όποιος λέει “Καλά Χριστούγεννα” να έβραζε μέσα στην ίδια του την πουτίγκα. Δε θα μου καιγόταν καρφί αν δε γιόρταζαν ποτέ τα Χριστούγεννα.» Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Τον ήρωα του Ντίκενς; Εμένα πάλι, εμάς!! «Μας έχει τρελάνει ο Δήμος με τα τραγούδια του όλη μέρα!! Κρίση, κρίση , αλλά όλοι έξω!! Θα μας πρήξουν πάλι μεθαύριο με τα κάλαντα!!!» Για φτιάξτε ένα φίλτρο επιτέλους μαγικό και δώστε απ’ αυτό στον  Εμπενίζερ Σκρουτζ να πιεί.  Ανοίξτε την πόρτα στο μήνυμα αυτών των ημερών, κρεμάστε το σαν αστέρι φωτεινό επάνω στην κορφή σας και μην το ξεκρεμάσετε  στο τέλος των γιορτών . Ανοίξτε τις πόρτες  σας στους καλαντιστές κι αφήστε τα λόγια τους να ποτίσουν τους τοίχους του “σπιτιού” σας . Αφήστε αυτά τα λόγια να γίνουν λευκές χιονονιφάδες και ν' ασβεστώσουν το μαύρο από φόβο "σπιτικό" σας. Και μόλις το περιβάλλον σας το νιώθετε ν'ασπρίζει, ανάψτε με την ελπίδα μία φωτιά στο χιόνι. Ζεστάνετε τα χέρια σας και νιώστε τη θερμότητα να ταξιδεύει μέσα στο σώμα μας. Στα αγγεία να φτάνει της καρδιάς, στα αγγεία του εγκεφάλου. θα δείτε!!!! Θα κάνει κορμιά μαρμαρωμένα, μυαλά ζωντανά που έχουν πέσει όμως σε κώμα, ψυχές που πάγωσαν στη νέα που ζούμε εποχή των παγετώνων και πάλι να κινούνται, να νιώθουν, να αισθάνονται, αερόστατα να γίνονται  και ταχυδρόμοι μέσα σ'αυτά, που τώρα με τη σειρά τους το μήνυμα αυτών των ημερών, σε "σπίτια" με φώτα όμως σβηστά θα θέλουν να μοιράσουν.
Ανοίξτε την πόρτα άνθρωποι στο μήνυμα αυτών των ημερών, μη βλέπετε απ' το ματάκι. Παιδάκια  στέκονται εκεί.  Στέκονται στο κατώφλι σας, στην πόρτα της ψυχής σας. Ακούστε καλά τα κάλαντα, από αγνά μα πάνσοφα Ανθρωπάκια, από ψυχές πλημμυρισμένες φως, ψυχούλες που περιμένουνε μαζί με το κερματάκι, φλόγα  να δουν στο βλέμμα μας, κίνηση και σπιρτάδα. Το μήνυμα ελπίζουν, αγωνιούν και εύχονται να μη σταθεί πάλι στα αυτιά, μα να κυλήσει, να φτάσει επιτέλους στην καρδιά μας. Το μήνυμα εκείνο που γεννήθηκε ,μέσα σε αρμονία αγγελική , 2012 χρόνια πριν..............
Στην Ανατολή, στον τόπο τον παράδοξο, μία γυναίκα με ρούχα μάλλον φτωχικά, με όψη πικραμένη, μα βλέμμα όμως λαμπρό και ένα άξιο για να θρονιάσει μία αγνή ψυχή κορμί, γέννησε ένα παιδί. Τον είπαν Εμμανουήλ, Ιησού , Χριστό, Ανώτερο απ΄τους ανθρώπους, οι μάγοι Βασιλέα ,τον είπανε Θεό. Η πιο υπέροχη ιστορία!!!!! Μα, αν δε θέλετε, μη  νοιάζεστε για εκείνο το προσωπάκι, το πρόσωπο αργότερα  με εκείνη τη  σεβαστή μελαγχολία, για εκείνον που  έγινε ψηλός, με καστανά μαλλιά κυματιστά στους ώμους, που κήρυττε στις συναγωγές με στόμα μελιστάλαχτο,  χιλιάδες λεν Τον άκουγαν και μύριοι ακολουθούσαν. Ξεχάστε τα όσα λέγονται , πως άπιστοι Τον πίστεψαν, τυφλοί πως φωτιστήκαν κι ανάπηροι περπάτησαν. Εκεί στην Ανατολή, μέσα σ’εκείνη τη σπηλιά, με το νεροστάλαχτο από πάνω της ουρανό και τα πλευρά της σκαλισμένα από τα βρόχινα νερά κι από ιστούς αράχνης, πάνω στα άχυρα και όχι σε στρώμα μαλακό μέσα σ’ ένα παλάτι, γεννήθηκε η Αγάπη. Μέσα σε μία φάτνη βγήκε η πρώτη της ανάσα και μύρισε βάλσαμο ο ντουνιάς. Σ' αυτήν την αγάπη και την καλοσύνη πρόσφεραν σμύρνα, λιβάνι, χρυσό οι μάγοι. Αυτή μαγνήτισε πάνω της βλέμματα και ψυχές, αυτή είναι που κήρυττε, αυτή ανέστησε νεκρούς, αυτή οδήγησε ανάπηρους και φώτισε τυφλούς. Δεν πέθανε κι ας σταυρώθηκε. Υπάρχει, έχει αποδειχτεί πως θεραπεύει και μόνο αυτή  μπορεί να αναστήσει και σήμερα ζωντανούς νεκρούς. Μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει, να συγχωρήσει, να επιτρέψει στο χέρι να απλωθεί, στην αγκαλιά να ανοίξει και να δεχτεί, τσιρότο να γίνει σε πληγές, πολέμου φωτιές να σβήσει , φωτιές να ανάψει για πίπες της ειρήνης. Μόνο αυτή μπορεί στον όμορφο κόσμο που κάποιος κάποτε μας παρέδωσε, να κάνει τον καθένα μας και πάλι να ελπίσει. 
Μια χαραμάδα είναι αρκετή. Μια ψαλιδιά στο ωραίο μας πουκάμισο, κάπου εκεί στο ύψος της καρδιάς, για να χυθεί το φως της σα θάλασσα στη σπηλιά μας. 
Εκείνο το μήνυμα που γεννήθηκε μαζί με έναν κρίνο τρυφερό, που κάποτε φωτίστηκε από αστέρι λαμπερό, ήρθε και πάλι σήμερα φορώντας σκούφους κόκκινους, κρατώντας τριγωνάκια, κιθάρες και μελόντικες  και χτύπησε την πόρτα.. Ανοίξτε!!!!!!!!!!!!!!!!!! Για την Αγάπη σας μιλά!!! Ανοίξτε, ακούστε αυτά τα λόγια, μη βιάζεστε να κλείσετε ,να πείτε .......... και του χρόνου!!! Τα χέρια που επίμονα χτυπούν το ρόπτρο πάνω στην πόρτα, δε θέλουν τον οβολό μας,. Θέλουν υπόσχεση να δουν στα μάτια μας γραμμένη, στην παγωμένη μας ματιά επάνω σκαλισμένη ......... πως σήμερα κιόλας όλοι εμείς ,όχι πάλι του χρόνου, στο θαύμα θα μείνουμε ανοιχτοί, στη φάτνη πάνω θα σκύψουμε που βρίσκεται όχι στη Βηθλεέμ, μα κάτω απ΄τα μπουφάν μας, με χνώτα θα τη ζεστάνουμε και ήλιο λαμπρό θα ανάψουμε επάνω στο κατάλευκο τοπίο της καρδιάς μας.


Μιας και αισθάνομαι παιδί, πιστεύω και στα θαύματα. Πιστεύω στη μαγεία που κρύβουμε όλοι μέσα μας,  στο πρόσωπο και στο μήνυμα αυτής της ιστορίας.  Πιστεύετε δεν πιστεύετε, εγώ σε όλους εύχομαι ........
Καλά Χριστούγεννα!!!!!!!!!!!

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Αξίζω!!!!!!!!!!!!!!


Καλημέρα, καλημέρα!!! Καταρχάς χρόνια πολλά για χθες στους Νίκους και όλες τις Νικολέτες της ζωής σας!!!

Τώρα εγώ δεν ξέρω γιατί δείχνει ακόμα Τρίτη αυτό το μαραφέτι ...... Τετάρτη είναι τώρα και φυσικά θυμάστε φαντάζομαι ότι και ετούτη την ημέρα αξίζετε να σας φερθούν όλοι καλά.!!
Όχι, θα το αλλάξω.......... θυμάστε φαντάζομαι ότι και τούτη την ημέρα αξίζετε να σας φερθούν, όπως σας αξίζει ........... 
Δε σας ακούγεται καλά ε; Αμ έλα που έτσι είναι!!!! Αυτό που θα δώσουμε στην κάθε μέρα της ζωής μας, αυτά που θα απολαύσουμε, αυτά που θα εισπράξουμε, το πώς θα μας συμπεριφερθούν θα είναι σίγουρα αυτά που μας αξίζουν. Ε πόσο αξίζουμε τελικά; Άντε επιτέλους να την ορίσουμε την αξία μας!!!!!
Ας πάψουμε να την παζαρεύουμε μέσα σε ενεχυροδανειστήρια λες κι είμαστε λίρες , κειμήλια ή αντίκες. 
Αφήνουμε τη ζωή μας στα χέρια κάποιων άλλων και ελπίζουμε απλώς......... να είμαστε τυχεροί. Είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε, να υποστούμε, να αλλάξουμε μία, δύο, πέντε, δέκα, όσες απαιτηθεί προκειμένου να γίνουμε αρεστοί και αγαπητοί. Μας παίρνουν, μας πάνε από εδώ, μας πάνε από κει και στην καλύτερη μας ποτίζουν σαν γλάστρες σε ένα σαλόνι ή μας γυαλίζουν, μας ξεσκονίζουν και μας χώνουν σε ένα ωραιότατο πλαίσιο διαφήμισης σα να 'μαστε έπιπλα εποχής. "Το κτίριο έχει χώρους άνετους με φωτεινά σαλόνια και υπέροχους καναπέδες (εσύ), καθώς και έπιπλα από ραττάν (εγώ) δίπλα σε αντίκες (εσύ), έργα τέχνης (εγώ) και οικογενειακά κειμήλια (εσύ)."
Πώς σας φαίνεστε; Όχι! όχι! ε; Για πάμε στο επόμενο...............
 "Τι όμορφη που θα 'σουνα με ξανθά μαλλιά!" λέει ο Αντωνάκης. Την άλλη μέρα στο κομμωτήριο εμείς.
"Να τα αφήσεις να μακρύνουν" λέει ο επόμενος και να το μαλλιοτράβηγμα και τα extension βράδυ πρωί. 
"Δε μου αρέσει αυτή η φίλη σου, μου φαίνεται λόγια πως σου βάζει. Κομμένη η παρέα μπουμπού μαζί της αν θες να τα πάμε καλά" λέει ο Δημητράκης, και να οι αδιαθεσίες της κοπελιάς ,που άλλο όνομα της είχε δώσει η νονά, τα ψώνια κι οι υποχρεώσεις με τα παιδιά για να αποφύγει τη Νανά.
"Η Αλίκη θα πάει Χριστούγεννα Eλβετία, να πάμε και εμείς Αργύρη μου". "Μα πώς να πάμε αγάπη μου εμείς αφού χρωστάμε; Εδώ ψάχνω για δεύτερη δουλειά". Και να ξαφνικά ένα σαλόνι σαν πίστα απ' τα παλιά, και να οι φωνές, τα κλάματα,  οπότε μεμιάς λυγίζουν οι τύψεις και οι ενοχές τον έρμο τον Αργύρη που κάποτε έταξε στην Ανθούλα του πριγκίπισσα να την έχει.....
Και κάπως έτσι λοιπόν αρχίζουν οι χαλάουες ακόμα κι όταν το δέρμα ουρλιάζει πως δεν αντέχει, το κόντρα ξύρισμα, οι βαφές, το μίνι ή μάξι φόρεμα ανάλογα με τα γούστα, η επιλογή σε φίλους, πρόσωπα, δουλειές αλλά και εκείνες οι ακραίες οι συμπεριφορές.Αφήνουμε κάποιοι κάποιους να μας χειρίζονται, να μας μεταχειρίζονται και τέλος να μας κακομεταχειρίζονται, είτε σωματικά είτε συναισθηματικά. Αρχίζουμε να βαφόμαστε να κρύψουμε σημάδια, χαμόγελα ζωγραφίζουμε να μη φανεί η λύπη, τα μάτια κατεβάζουμε γιατί ίσως προκαλούμε και μάσκες βάζουμε συχνά να δείξουμε ότι δεν είμαστε, να κρύψουμε ότι είμαστε. Γιατί όμως; Δεν τους αρέσουμε τελικά ή μήπως δε μας αρέσει ο εαυτός μας; Αυτά μας αξίζουν τελικά ή μήπως αυτά είπαμε κάποτε πως αξίζει ο εαυτός μας;
Το ξέρω, η εικόνα που έχουμε γι αυτόν έχει χρωματιστεί από εμπειρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, σκέψεις που κάνουμε γι αυτόν, τις αντιδράσεις τρίτων και ξαφνικά όλος ο κόσμος γύρω μας γίνεται η αντανάκλασή μας.
Θυμάστε το παραμύθι με τη Ραπουνζέλ; Μια κοπέλα σε ένα κάστρο, αιχμάλωτη μιας γριάς μάγισσας που κάθε ώρα και λεπτό της λέει για το πόσο άσχημη είναι μέχρι εκείνη τη στιγμή που ένας όμορφος πρίγκιπας που πέρασε από ‘κει της είπε πόσο αξιαγάπητη και όμορφη είναι. (Την έσωσε ευτυχώς ο πρίγκιπας και χάρηκε αφάνταστα χθες η κόρη μου) Δεν ήταν όμως το κάστρο, ούτε η μάγισσα που την κρατούσαν φυλακισμένη, αλλά η ίδια η πεποίθησή της ότι ήταν άσχημη.. Πότε ελευθερώθηκε; Όταν αναγνώρισε την ομορφιά της όχι σε ένα καθρέφτη, αλλά καθρεφτισμένη στο πρόσωπο του πρίγκιπα.
Το πρώτο βήμα μας λοιπόν ,μπας και επιτέλους καταλάβουμε την αξία μας, είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον εαυτό μας.  Εμείς αποφασίζουμε για την εικόνα του εαυτού μας, εμείς αποφασίζουμε για την αξία μας, εμείς για το πόση ευτυχία να περιμένουμε στη ζωή μας. Αναγνωρίστε τη μάγισσα μέσα σας που σας εμποδίζει να είστε ελεύθεροι και μόλις την εντοπίσετε ρίξτε την στην πυρά. 
Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να μας αγαπήσουν οι άλλοι, ας του μιλήσουμε όμορφα εμείς και τότε θα δούμε έτσι ακριβώς να μας μιλούν οι άλλοι. Δείτε τον όμορφο σας λέω εσείς και αυτό θα δουν κι οι άλλοι. Φροντίστε τον, χαϊδέψτε τον, κατά καιρούς παραχαϊδέψτε τον, κοιτάξτε τον στα μάτια και δείτε τη μαγεία σας. Μιλήστε του ανοιχτά,  με σεβασμό, με εκτίμηση , με αγάπη. Αναγνωρίστε του την όποια του προσπάθεια , πείτε του Μπράβο!!, Εύγε!!!, γελάστε του, ψωνίστε του , βγάλτε τον έξω βόλτα, ταϊστε τον όπου θέλετε με ότι τραβά η ψυχή του και το δικό του πνεύμα. Εμείς αποφασίζουμε ποια είναι η αξία μας. Μα εδώ κολλάει λέω εγώ το "ανεκτίμητης" και όχι σε έργα τέχνης, πετράδια και κοσμήματα. 
Κομμένες οι κολοτούμπες για να γελάσουν οι άλλοι,κομμένα τα μάτια στο πάτωμα καρφιά γιατί δεν κάναμε το "σωστό", όπως το κρίνουν άλλοι. Κομμένες και όλες οι απαιτήσεις όμως για μια καλύτερη προς εμάς συμπεριφορά. Ας φερθούμε καλά εμείς σε εμάς και ας γίνουμε οι ίδιοι το παράδειγμα , για το πώς πρέπει να μας φερθούν οι άλλοι. Εκεί τα λόγια του θα τα μετρά καλά κανείς πριν μας τα πει.
Αξίζουμε μόνο καλή απ' τους άλλους συμπεριφορά και ας μην είμαστε και τόσο έξυπνοι, πνευματώδεις, καπάτσοι, ψηλά στην ιεραρχία, όμορφοι, αθλητικοί ή με πόδια τύπου Sklenarikova. Αυτό που βλέπουμε εμείς σε εμάς βλέπουν όλοι οι άλλοι. Έτσι όπως φερόμαστε εμείς σε εμάς μας φέρονται και οι άλλοι. Αξίζουμε!!!!  Μας  τάιζαν όταν ήμαστε μωρά με ένα μπουκάλι γεμάτο γάλα, φροντίδα, αγάπη και σεβασμό όχι γιατί προηγουμένως τους κάναμε κολοτούμπες, όχι γιατί ήμαστε ανήμποροι, αλλά γιατί απλώς το αξίζαμε. Ως μέρος αυτού του κόσμου. Μας άξιζε όταν γεννηθήκαμε, μας άξιζε όσο ήμαστε παιδιά........ ε, και τώρα μας αξίζει!!!
Το ξέρω, μας έβαλαν σε καλούπια, μας κόλλησαν ετικέτες, το ντέφι μας έπαιζαν και εμείς από ανασφάλεια, από ανάγκη για αναγνώριση, για μια παρέα στα γηρατειά, για εκείνους τους δήθεν καλούς τρόπους ,γιατί είμαστε τα "καλά παιδιά" , χορεύουμε σε  ρυθμό που  ούτε τα αυτιά , ούτε το σώμα, ούτε η ψυχή μας όμως αντέχει. Ακολουθούμε  ανόητους που στήσαμε σε θρόνους, γιατί η δική μας η πεποίθηση κάθε φορά που εμείς μιλούσαμε εκείνη γελώντας έλεγε "μη λες ανοησίες". Ακολουθούμε όνειρα, πιστεύω, τα θέλω άλλων, αλλά και τις άδειες από αξίες και όνειρα ζωές και κάποιων  άλλων. Βαδίζουμε πάνω σε μονοπάτια που άλλοι χάραξαν για εμάς. Μα όμως το θελήσαμε!!!! Αυτοτιμωρηθήκαμε  και αυτοφυλακιστήκαμε  τη μέρα εκείνη που αποφασίσαμε πως τίποτα δεν αξίζουμε.Τη μέρα που θεωρήσαμε πως είμαστε ένα λάθος. Λάθος για εμάς, λάθος της φύσης, λάθος!!!  Ένας μόνο τρόπος όμως υπάρχει για να αλλάξουμε την εικόνα μας................. να βγούμε από την πορεία μας, από εκείνο το μονοπάτι που χάραξαν οι άλλοι. Είμαστε τώρα εδώ!! Φτιαγμένοι από αστερόσκονη, με φως στο εσωτερικό μας και αφήνουμε τα ίχνη μας. Καινούργιο τώρα μονοπάτι, καινούργια δικά μας ίχνη. Αξίζουμε και θα αφήσουμε στη ζωή τα χνάρια της ζωής μας. Σημάδια βάζουμε κόκκινα πάνω σε πέτρες, σε κορμούς και κορδελάκια κόκκινα κρεμάμε στα κλαδιά τους.  Χρειάζεται τόλμη, το γνωρίζω!! Μπορεί για λίγο να χαθούμε. Όταν τολμάμε οι πιθανότητες να μείνουμε για λίγο μόνοι μας είναι πολλές, όταν τολμάμε οι πιθανότητες για λίγο να χάσουμε το βήμα μας είναι ακόμα πιο πολλές, μα αν δε τολμήσουμε, θα χάσουμε για πάντα τον εαυτό μας.
Όχι! τώρα τολμάμε, βγαίνουμε εκτός πορείας γιατί εδώ αν κινδυνεύουμε με κάτι να συγκρουστούμε, αυτό θα είναι σίγουρα άνθρωποι σαν και εμάς. Κάποιοι που ΑΞΙΖΩ φώναξαν και χάραζαν μερόνυχτα καινούργια μονοπάτια, τολμώντας για πρώτη τους φορά, μα όχι και τελευταία, να είναι απλώς ο εαυτός τους.
Τώρα η αγκαλιά μας θα είναι μόνο ανοιχτή γιατί θα ξέρει πως αγκαλιά μονάχα θα δεχτεί. Και ίσως, ίσως μια μέρα, αφού τώρα μιλάμε ευγενικά, με σεβασμό, στην ίδια, τη μία γλώσσα πάνω στη γη, πιαστούμε χέρι χέρι με κάποια αγκαλιά και δρόμους νέους, μαγικούς να ανοίξουμε σ'αυτή.
Αξίζω αγάπη και σεβασμό μόνο και μόνο γιατί είμαι Εγώ.
Αξίζεις αγάπη και σεβασμό μόνο και μόνο γιατί είσαι Εσύ
Δεν έχουμε ανάγκη σ' όλο τον κόσμο να το πούμε. Αυτό το Εγώ, αυτό το Εσύ θα βλέπουν τώρα όλοι...............




Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Πολυτεχνείο


   Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα. Τι έχει απομείνει άραγε; Μια σχολική και αυτή τσαπατσουλίστικα στημένη εορτή ή μήπως μια ευκαιρία ακόμα για περισσότερες ανιαρές και άνευ ουσίας κομματικές δηλώσεις; Μια ευκαιρία για να ξεσπάσουμε το θυμό μας ή για να βγάλουμε τα όποια απωθημένα μας καίγοντας γι άλλη μια φορά κάδους, αυτοκίνητα,, δημόσια ( δική μας) περιουσία ή μία μήπως ακόμα ευκαιρία για να κατηγορήσουμε τους απέναντι αλλά ...... "όχι, μη με κοιτάτε εμένα!!!" Σε ετούτη εδώ τη μέρα αρμόζουν μονάχα πολλά λεπτά σιωπής και μέσα από εκεί η ευκαιρία μας για περισυλλογή.......
 Ξεχάσαμε το ΟΧΙ, ξεχάσαμε τη 17η Νοεμβρίοιυ, ξεχάσαμε  όλο το αίμα και τις θυσίες για να μπορούμε να ζούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Ξεχάσαμε τόπους θυσίας και αιματοχυσίας. Γνωρίζουμε τα Καλάβρυτα για όλες τις πίστες που πάνω σε πέδιλα κυλούν αμέριμνα τα όνειρα της αφρόκρεμας ,για τα  σαλέ που απολαμβάνουμε φλυτζάνια ξέχειλα ματαιοδοξίας, μα λίγοι γνωρίζουν πως και εκεί γράφτηκε Ιστορία. Πολυτεχνείο, ωραίο κτίριο με κολώνες που χάνεται μέσα στο γκρίζο της Πατησίων, μα έλα που όμως δεν είναι αυτό. Είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο που κατατάχτηκε μέσα στα πρώτα καλύτερα ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια της Ευρώπης, αφού προηγουμένως γράφτηκε και εκεί, με αίμα Ιστορία.

Δημοκρατία… ξέχασε ακόμα και εκείνη η γενιά του Πολυτεχνείου όταν ανέβηκε στην εξουσία. Μα για εμάς, ακόμα δεν ήρθε η ώρα; Πότε όλα  τα like και  votes  στο internet θα σηκωθούν απ τις καρέκλες και μ΄ ένα μεγάλο ΟΧΙ γραμμένο με θαλασσί θα σταματήσουν τη νέα γενιά –και όχι μόνο- των Ελλήνων που αναζητά καλύτερη τύχη εγκαταλείποντας τη χώρα; Πότε θα αρχίσουμε να ξεφυλλίζουμε σελίδες της ιστορίας και ΟΧΙ θα πούμε σε αυτές που μας μιλούν για τη ζωή των δήθεν σταρ των ημερών μας και που φροντίζουμε...... με λύπη μου βλέπω πως φροντίζουμε , μη χάσουμε τελεία.  Πότε η χώρα και οι πλατείες θα πάψουν να γεμίζουν από σημαίες κόκκινες αλλά και αίμα; Πότε θα πάψει να πρασινίζει ο τόπος από σημαίες και από δάκρυα από χήρες και ορφανά; Πότε γαλάζιο θα βλέπουμε μόνο στη γαλανόλευκη, στη θάλασσα και στον ουρανό μας;
 Είναι πολλά τα ονόματα, πολλές οι ημερομηνίες, μεγάλη η Ιστορία μας. Ξεχνιούνται όλα εύκολα κι αυτό είναι αλήθεια.  Τόμοι που ξεχάστηκαν , που ίσως δε διδάχτηκαν, που σκόπιμα διαγράφτηκαν, γιατί ίσως κάποιους δε σύμφεραν ή ίσως πονούσαν άλλους.
Μα ούτε μια γεύση από αυτά δε μεταφέρθηκε; Και αν μεταφέρθηκε, αλλοιώθηκε από την πολύ gourmet μαγειρική; Δε μπαίνουμε πια στο κόπο να διδαχτούμε απ΄ τη μαμά, να διδαχτούμε απ΄τη γιαγιά, γιατί βεβαίως άλλα απαιτεί το lifestyle της εποχής......... Πλούσια όμως είν΄η κουζίνα μας κι η φασολάδα μαζί με φέτα και ελιά το στυλ μας.
Δε θέλουμε τίποτα καινούργιο αν πρόκειται να διαγράφει το παλιό μας. Είμαστε χώρα ανοιχτή σε ανθρώπους, σε ιδέες, μα όχι να επιτρέπουμε σε αυτά να στέλνουν στα έγκατα της γης την ίδια αυτή τη χώρα που γέννησε τις ιδέες και  Έλληνες να στέλνουμε  να ζήσουν σε άλλες χώρες.


Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά; Πότε επιτέλους θα πάψουμε ΝΑΙ να λέμε σε κόμματα που ξέχασαν την ετυμολογία μαζί και την σημασία της λέξης Δημοκρατία
 Δε θέλουμε άλλους “δρόμους με τη δική τους ιστορία”. Δε θέλουμε άλλα ποιήματα και  τραγούδια γραμμένα για κάποιους ήρωες.  Δε θέλουμε άλλους ήρωες. Γέμισε ο τόπος αγάλματα και μνημεία. Δε θέλουμε άλλα μνημόσυνα, επετείους και θυσίες. Πρέπει επιτέλους μονάχα.................. να νικήσουμε,  γιατί ποτέ μας δε νικήσαμε τελικά. Ποτέ δε σπάσαμε όλες τις αλυσίδες και τώρα κινδυνεύουμε για άλλη μια φορά εμείς να σπάσουμε, να λυγίσουμε, να υποδουλωθούμε, να κλάψουμε, να ντροπιαστούμε, να μεταναστεύσουμε. Γιατί το σύνθημα “όλοι ενωμένοι και θα νικήσουμε” θα έπρεπε και να λέει…..”και έπειτα απ’ τις μικρές μας νίκες, μη σκορπιστούμε και μη  χαθούμε μες στα στενά του “κόσμου μας” παιδιά!!!”   Α.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

“Αρχάγγελος ”


                    
 Είναι φορές που  ξαφνικά
 καλπάζουν οι χτύποι της ζωής μου
                     από ένα θρόισμα φτερών
                     που πιάνει η αίσθηση ακοής μου.
                              
                     Είναι στιγμές που ειλικρινά,
                     δεν είναι παιχνίδι του μυαλού μου
                    Το νιώθω, μ’ αγγίζουνε φτερά
                     και πάψε επιτέλους να γελάς
                     φωνή της λογικής μου.
                             
                     Φύλακας Άγγελος στο φόβο, το θυμό
                    δίπλα στη στράτα, στο βήμα, στ’ άλματά μου
                    Ένας Αρχάγγελος που πε: “ζωγράφε μου πετώ”
                    Το ‘σκασε κι ήρθε κι άγγιξε τον ώμο την καρδιά μου

                     Είναι βραδιές που σκιάζομαι
                     στα δάση των παραμυθιών μου
                     Μα σαν τα φτερά του μ’ ακουμπούν
                     οι δράκοι λιώνουν απ’ το φως μου
                           
                     κι άλλες που τρέμω σαν βρεθώ
                     με δαίμονες της αβύσσου
                     Μα εκείνος μου λέει “μη φοβηθείς”
                     θα στείλω τον αυγερινό να δεις
                     στα έγκατα της γης σου

                      Φύλακας Άγγελος φαρόπλοιο, φεγγοβολεί
                      το δρόμο σα χάσω το χάρτη της ζωής μου
                      ένας Αρχάγγελος που φυγαδεύει την ψυχή
                      σαν κύμα σπάσει τελικά, το άλμπουρο, το σκαρί μου

                         Αγγελική Κρόκου  10/8/1997

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ευγνωμοσύνη

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :
 «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής» 
 Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε: 
 «Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν» 
 Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα. «Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. 
 «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
 «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια». 
 «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι. «Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!» 
 «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;» 
 • Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
 • Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν. 
• Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα. 
 • Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης. 
 • Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
 • Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
 • Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση 
• Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν. 
 «Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;» 
 «Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι " 
Περιοδικό «Τόλμη», αρχιμ. Δανιήλ Σάπικα, ιατρού




Tελικά μπορεί το όνειρο κάποιου να είναι η δική μας αφύπνιση; Γιατί πράγματι, η καλύτερη στάση ζωής είναι αυτή της ευγνωμοσύνης και της εκτίμησης. Από τα πιο απλά πράγματα, όπως για το ότι βρήκαμε μια θέση πάρκινγκ στην Αθήνα, μέχρι τα πio μεγάλα, όπως τον ζεστό ήλιο που χαϊδεύει και πάλι σήμερα το μάγουλό μας. Από τα πιο ευχάριστα που ήταν η εισαγωγή μας σε μια σχολή της επιλογής μας, μέχρι τα πιο δυσάρεστα όπως το να βρεθούμε από ένα γραφείο που η ταμπελίτσα έλεγε "διευθυντής" , να πλένουμε τώρα σκάλες, μα όμως έτσι όπως είμαστε σκυμμένοι να βλέπουμε πως το πανί αυτό το κρατούν τα δυο γερά μας χέρια. Γιατί θα πρέπει να φτάνουμε εμείς οι άνθρωποι σε ακραία γεγονότα, όπως εκείνο της απώλειας  όχι υλικών, μα ανθρώπων, για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε; Γιατί θα πρέπει να βιώνουμε τον πόνο για να μάθουμε; Γιατί θα πρέπει να αρρωστήσουμε  βαριά για να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής; Γιατί θα πρέπει να υπερεκτιμούμε πρόσωπα και πράγματα εις βάρος κάποιων άλλων, γιατί θεωρούμε πως θα 'ναι εκεί πάντα για εμάς και μόλις αυτοί ή αυτά χαθούν τότε να αρχίζουμε να θρηνούμε; Εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος. Και κάποιοι τη κόλαση τη ζουν. Όχι φανταστικά, πραγματικά τη ζουν!!! Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να βιώνουμε τη λέξη ευγνωμοσύνη πριν απ' τη λέξη πόνος; 
 Όταν βιώνουμε πραγματικά το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, τότε και μόνο τότε μπορούμε να ελπίσουμε αλλά και να προσελκύσουμε ,ακόμα περισσότερα και ομορφότερα πράγματα στη ζωή μας. Αλλά και μόνο τότε, αφού θα έχουμε εκτιμήσει όσα υπάρχουν ήδη στη ζωή μας, ακόμα και αυτά που απ' ότι φαίνεται δεν είναι αυτονόητα για όλους, θα καταφέρουμε επιτέλους να απλώσουμε το βλέμμα μας πέρα από το δικό μας κύκλο, να δούμε τι γίνεται εκεί έξω, να καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτό εκεί έξω μας αφορά και εμάς και να παλέψουμε ώστε να γκρεμίσουμε όλους τους κυκλικούς προσωπικούς μας τοίχους. Η γη μας είναι στρογγυλή, είναι ένας κύκλος με ζωές πολύτιμες όσο κι οι δικές μας. Γιατί κλειστήκαμε μέσα στα δαχτυλίδια μας και αναγκάσαμε έτσι να φτιάξουν κι άλλοι το δικό τους και σήμερα συγκρινόμαστε ανάλογα με το υλικό απ' το οποίο είναι φτιαγμένα αυτά; Μήπως το μάλαμα απ' το οποίο είναι φτιαγμένο το δικό μας έγινε από κάποιους μας ει βάρος εκείνων που οι κύκλοι τους, οι τοίχοι τους , τα σπίτια τους και τα όποια δαχτυλίδια τους είναι στην καλύτερη περίπτωση φτιαγμένα από άχυρο και τσίγκο; Αν όχι,(αλλά ακόμα και γι αυτούς ποτέ δεν είναι αργά)τότε ας είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε και ας αφήσουμε τον κύκλο μας να μεγαλώσει και ένα να γίνει με εκείνον που περικλείει όλη τη γη. Και συνεχίζω.......... 




1. Τι θα μας έλεγαν άραγε τα μάτια του 75% αυτού του κόσμου, εάν τους λέγαμε πως βαρεθήκαμε τα ρούχα που υπάρχουν στη ντουλάπα; Πως δεν μπορούμε να φάμε το φαγητό που έμεινε από χθες; Πως θέλουμε μία πολυθρόνα από εκείνες που κάνουν μασάζ την ώρα που αλλάζουμε κανάλια; 
2. Τι θα μας έλεγαν τα μάτια του 92% εάν τη δυσαρέσκεια έβλεπαν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας γιατί σε κάποια θυρίδα έχουμε χρήματα που είναι μεν ασφαλή ,αλλά που όμως δεν αυγατίζουν;

3. Τι θα μας έλεγαν τα μάτια ενός μελλοθάνατου εάν μας έβλεπε κάθε μέρα να επιτρέπουμε στο άγχος μας να καταβροχθίζει τα χρόνια της ζωής μας; Ποιος θα τολμούσε άραγε να του πει πως το πολυτιμότερο αγαθό δεν είναι η υγεία; Πως άλλα μας καίνε τώρα εμάς, πως δε νοιαζόμαστε γι αυτή, πως επειδή πόνο δε νιώθουμε σωματικό, αυτήν την έχουμε εξασφαλίσει;

4. Τι μας έλεγαν τα 700 εκ. ζευγάρια μάτια, αν οι κοιλιές μας ήταν πρησμένες αλλά όχι από ασιτία; Πόσο ακόμα θα καμαρώνουμε και θα τις χαϊδεύουμε μπροστά σε αυτά τα μάτια; Για πόσο ακόμα θα αγνοούμε αυτό το γαλάζιο του ουρανού; Πότε το βλέμμα θα σηκώσουμε, θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη και ύστερα αυτό το βλέμμα που θα 'χει πλέον ζεσταθεί το στείλουμε να αγγίξει εκείνους που χρόνια έβλεπαν χρώμα γκρι και ήρθαν εδώ έχοντας όχι ως σκοπό να κάνουν δύσκολη τη δική μας τη ζωή, αλλά να μοιραστούν αυτό το χρώμα το θαλασσί μαζί μας; Πότε θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη που πήραμε αληθινή αγάπη, που είχαμε κάποιον δίπλα μας και πήραμε τη σωστή απόφαση, που είχαμε κάποιον δίπλα μας μας τάιζε αξίες και δεν παρασυρθήκαμε, που δε μας έλειψαν τα απαραίτητα, που δεν κακοποιηθήκαμε ή που από τύχη ίσως,βλέπουμε τώρα το απέραντο γαλάζιο και όχι ένα κομμάτι του μέσα από κάποια φυλακή;

5. Πόσο ευγνώμονες είμαστε στην όποια πηγή της δύναμής μας, που είμαστε ελεύθεροι να τη λατρεύουμε, να προσευχόμαστε σ'αυτή χωρίς κανένα φόβο; Πόσο ευγνώμονες είμαστε που δεν πιστεύουμε σε καμία ανώτερη δύναμη πέρα από τη δική μας την εσωτερική και είμαστε πάλι ελεύθεροι να το εκφράζουμε;

6. Τι λένε αλήθεια αν τα κοιτάξετε τα μάτια των γονιών, των ζωντανών μέσα σε ιδρύματα και γηροκομεία , μα πεθαμένων από την αγνωμοσύνη των παιδιών τους;
7. Σωστά!! Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες εάν βρίσκουμε τη δύναμη ακόμα να γελάμε, εάν μπορούμε ακόμα παρόλο που ζούμε στο "δε γνωρίζουμε το αύριο τι μας ξημερώνει" να έχουμε το κεφάλι μας ψηλά. Μα όμως μας φτάνει; θέλουμε σε αυτό να είμαστε η εξαίρεση; Αν πιάσουμε στα χέρια μας και αν σηκώσουμε ψηλά του φίλου μας το κεφάλι; Δε χάνουμε  έτσι δύναμη. Μπορεί να τη μοιραζόμαστε αρχικά μα στη συνέχεια θα δείτε πως μαθηματικά και όχι μαγικά, αυτή θα πολλαπλασιαστεί. 
8. Και τέλος δεν ξέρω αν νιώθετε ευλογημένοι που δεν ανήκετε στους αναλφάβητους και άρα μπορείτε να διαβάζετε όλα αυτά, ξέρω όμως πως αν τα μάτια των 2 δις ανθρώπων κατάφερναν να διαβάσουν για την αγνωμοσύνη που μας χαρακτηρίζει, τότε τα δάκρυα τους θα έσβηναν όλο το μελάνι. Όχι για την ελπίδα τους για ευεργεσίες που σβήστηκε μαζί, αλλά για τη λύπη τους, το φόβο τους, πως όλη αυτή η αγνωμοσύνη μια μέρα θα μας στείλει στο κύκλο που τώρα είναι αυτοί. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι αγράμματοι, μπορεί να είναι φτωχοί, μπορεί να είναι πεινασμένοι, μα είναι όμως οι πιο πολλοί ,και αν συνεχίσουμε κάποιοι να τους στερούμε το δικαίωμα "στον ήλιο να έχουν μοίρα" και αν συνεχίσουμε οι περισσότεροι "τον ήλιο μας "να μην τον εκτιμούμε, τότε πολύ φοβάμαι ,όπως και εκείνοι, πως μάλλον ξέρω τι μας επιφυλάσσει η μοίρα τελικά.....
Αν κάθε μέρα και λεπτό  
θυμόμαστε - δε λέω να νιώθουμε ενοχές, μα να θυμόμαστε- πως για ότι έχουμε τώρα, είτε είναι η ελευθερία μας , είτε είναι μια υπέροχη σχέση, ένα αμάξι, ένα σπίτι, μια δουλειά , είτε ακόμα και το ακριβό το συνολάκι που φοράμε, κάποτε είχαμε ελπίσει, ευχηθεί, εμείς ή οι γονείς μας, τότε θα βοηθήσουμε τη λέξη ευγνωμοσύνη ποτέ να μη γεράσει, μαζί της να μη χαθεί η χαρά για εμάς, μαζί και η ελπίδα για χαρά μες στη ζωή για κάποιους άλλους.


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Τι είναι ρίσκο καλέ μαμά;

“Τι είναι ρίσκο;” με ρώτησε χθες βράδυ η μικρή μου. Κι όταν της είπα το βρήκε επικίνδυνο αλλά επειδή αυτά τα μικρά σοφά παιδιά δεν αγνοούν τον κίνδυνο, αλλά έχουν μια υγιή θε έλεγα στάση απέναντι στο ρίσκο, το βρήκε και ενδιαφέρον. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί ακόμα θα μπουσούλαγαν, ποτέ δε θα μάθαιναν ποδήλατο, δε θα ξεκόλαγαν απ’ τη φούστα μας, δε θα ‘θελαν μαζί μας να μοιραστούν αυτόν τον κόσμο.
 “Μα αν θέλουμε να κερδίσουμε πρέπει και να ρισκάρουμε μικρούλα , αρκεί να μη μπερδέψεις ποτέ τη λέξη, με αυτή της αυτοκτονίας. Σ’αυτή τη ζωή τα πάντα είναι ένα ρίσκο. Απ’ το να πιάσεις κάπου δουλειά, να διασχίσεις ένα δρόμο, να οδηγήσεις πάνω σε αυτόν, να φας σε μέρος άγνωστο, να ανοίξεις τη πόρτα σ’ έναν συνάνθρωπο, να ξεκινήσεις μια επιχείρηση, μια σχέση, μια οικογένεια, μέχρι να πεις σε κάποιον σ’αγαπώ ή να τολμάς  να είσαι απλώς ο εαυτός σου. Αυτό να δεις τι ρίσκο κρύβει!!! Μα αυτό που μέσα σου θα νιώθεις δε θα στο δώσει ποτέ κανείς. Δε θα στο δώσει τίποτα ,όσα χιλιόμετρα και να διανύσεις.  Αλλά τι να κάνουμε; Στο όνομα της ασφάλειας και της εξασφάλισης να καταπνίγουμε την εσωτερική μας δύναμη, ενέργεια, την ίδια μας τη φύση; Να κάτσουμε μπροστά στην τηλεόραση και να θαυμάζουμε, να ζούμε, μέσα  από τα κατορθώματα των τηλεοπτικών ηρώων; Να αρχίσουμε δηλαδή να ξεφυλλίζουμε το βιβλίο της ζωής μας όταν θα έχουμε πια ασπρίσει και μέσα να δούμε χειροκροτήματα, αλλά όχι για μας, για άλλους; Και το χειρότερο, να ανακαλύψουμε πως οι περισσότεροι δεν το άξιζαν;"
“Τότε μπορώ μαμά να αρχίσω αργότερα να σκαρφαλώνω στα βουνά όπως εσύ; Δε θα φοβάσαι; Δε θα αγωνιάς;”
 “Τι σημασία έχει; Αν εκεί πάνω στις κορφές πιστεύεις πως βρίσκεται η δική σου ευτυχία, τότε προχώρα ακόμα και με τα τέσσερα αν χρειαστεί”.
 “Και θα τα καταφέρω;"
“ Μα αν θέλουμε να κερδίσουμε πρέπει και να ‘μαστε σοβαροί, πρέπει και να επιμένουμε. Πιάσε και ρώτα αν θες αυτούς που νικούν στο στίβο της ζωής. Πρώτα δεσμεύτηκαν στον ίδιο τον εαυτό τους πως θα τα καταφέρουν και έκαναν έπειτα γι αυτό, όχι ότι μπορούσαν, αλλά ότι χρειαζόταν. Κι ύστεραν σκόνταψαν πολλές φορές, δεκάδες άλλες γύρισαν ξανά στην αφετηρία και μέτρησαν ήττες άπειρες πριν τελικά κερδίσουν."
 “ Και αν αποτύχω παρ’ όλα αυτά, αν δε τα καταφέρω; Θα με κοροϊδεύουν μαμά;”
“Ποιός είναι αυτός στ’ αλήθεια που θα σε κρίνει; Αποτυχίες δε μετρούν, τη λέξη δε τη γνωρίζουν, μόνο αυτοί που τίποτα δε τόλμησαν στη ζωή τους. Ανέβα στο βατήρα και μόλις νιώσεις έτοιμη, βούτα μες στη ΖΩΗ. Πάντα με σοβαρότητα, με πείσμα, με επιμονή και έχοντας πάντα στο μυαλό σου πως πάνω σε άλλα σώματα, πάνω σε άλλων τα μυαλά, πάνω σε ανθρώπινες ψυχές ποτέ μας δεν πατάμε. Όσο επίπονες κι αν είναι οι προσπάθειες, ακόμα και αν τελικά δε καταφέρεις να φτάσεις εκεί ακριβώς που θες, θα λες τουλάχιστον πως ζεις. Όλη η κίνησή σου μες το δικό σου κουλουάρ θα δείχνει σε σένα και σε εμάς, πως δε φυτοζωείς..............”

 Πόσο καλό μας κάνουν τα παιδιά!!!! Μα πόσο τελικά τους πείθουν οι απαντήσεις μας, όταν αυτές είναι με λόγια και όχι με τις δικές μας πράξεις;

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Φουλάρετε το ρεζερβουάρ!!!! Αλλά......γιατί βενζίνη;

Από τη μια φωνάζουμε για τη νοθεία στη βενζίνη που πάει σύννεφο και δεν υπάρχει κανείς να κάνει κάτι, για τη τιμή της που πάει........έχει ξεφύγει σας λέω πια, για όλη την αύξηση στους φόρους, στα τέλη, στις ασφάλειες των αυτοκινήτων και από την άλλη τρέχουμε να τα εφοδίάσουμε με καύσιμα,ενόψει μιας απεργίας, δείχνοντας για άλλη μια φορά εξάρτηση μέχρι αηδίας. Το ξέρω, με αυτά καλύπτονται ανάγκες. Άλλες μεγάλες, άλλες μικρές και κάποιες σίγουρα σημαντικές.Μα είναι αυτές που άραγε χθες δημιούργησαν ατέλειωτες ουρές; Μήπως μας έχει μαστουρώσει όλη αυτή η βενζίνη και πάψαμε να αντιλαμβανόμαστε τι πάει να πει ανάγκη;
Μήπως να ανατρέξουμε στο λεξικό στη λέξη εισητήριο; Όχι,δεν είναι για φτωχούς, ούτε για Αλβανούς, Ινδούς, Πακιστανούς. Είναι για όλους μας!!! Μήπως να ξαναγίνουμε παιδιά πάνω σ' ένα ποδήλατο;
Να ξεσκουριάσουμε τις κλειδώσεις μας, τους μυς και τα οστά μας, πηγαίνοντας στο περίπτερο, στο φούρνο, στα φροντιστήρια αντί να χαλάμε τα λεφτά σε γυμναστήρια, σάουνες, διαιτολόγους,σε fitness δημητριακά; Βολέψαμε τα οπίσθια πάνω στου Ι.Χ το ωραίο καθισμά μας, το κάναμε και δερμάτινο , το κάναμε θερμαινόμενο και γέμισε ο κόσμος πλαστικούς που τώρα πασχίζουν να τα "σηκώσουν".
Αχ!! ξεχάσαμε να γυμνάζουμε κυρίως το μυαλό μας.Φωνάζουμε μας κλέβουνε, μας κόβουν το μισθό μας,μα από την άλλη βλέπω τα θέλει ο απαυτό μας...........
Δεν είναι μιζέρια όλα αυτά. Λύσεις που διευκολύνουν, που δίνουν στην τσέπη μας το σχήμα του χαμόγελου, που κάνουν και το σώμα μας να αισθάνεται ευγνώμων, που βάζουν φρένο στους εθισμούς . Και αν απεξαρτοποιηθούμε; Τότε μπορεί να δούμε να κόβουν ταχύτητα κι οι τιμές, σε πάρα πολλά είδη....
Άντε!! που "των φρονίμων τα παιδιά" έτρεξαν να γεμίσουν ντεπόζιτα και πετόνια με βενζίνη!!!! Ωραία, το γεμίσατε και πόσο θα κρατήσει αν η απεργία έχει διάρκεια;
Από άλλο να μη μείνετε!!!
Τα αποθέματα του φωτός βλέπω να μας τελειώνουν ,γι αυτό αφήστε τα βενζινάδικα και κάντε κάτι άλλο......
Κάθε φορά που βλέπετε ήλιο στον ουρανό, ρουφήξτε, εισπνεύστε και λουστείτε όλο αυτό το φως. Αυτό έχουμε ανάγκη στο σπήλαιο της ψυχής μας. Αφήστε το να φτάσει σε κάθε κύτταρο του κορμιού σας και ύστερα…….. φουλάρετε το ρεζερβουάρ. Τότε θα ξέρετε πως κάθε φορά που ανάβει εκείνο το λαμπάκι, όταν ο δείκτης θα φτάνει σε εκείνο το σημείο που γράφει συννεφιά, εσείς δε θα φοβάστε. Τότε με τόσο φως θα ξέρετε πως έχει το σώμα σας, πως έχει η ψυχή σας, πολλά χιλιόμετρα ακόμα να διανύσει…….
Και ευτυχώς!!! Πάλι είμαστε τόσο μα τόσο τυχεροί!!!
Σ’ αυτή τη χώρα όταν ο ήλιος παίζει το κρυφτό, γρήγορα κάνει φτου ξελεφτεριά, γιατί δε θέλει κανείς μας να τα φυλάει…………

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

"Τα έχασα!!!" Βελάκια Ελπίδας έψαχνα, "γονάτισα" ,μα τα βρήκα......

Σε ένα σύντομο πρωινό μου πέρασμα, όχι από περιέργεια αλλά για δουλειές απ’ την Αθήνα, και βλέποντας το χάος που κάποιοι αγανακτισμένοι εθελοντές μαζί με τους καθαριστές ,καλούνται να το βάλουν για άλλη μια φορά ,σε μια επιφανειακή τουλάχιστον τάξη, έπιασα μια γωνιά όπου ένιωθα ασφαλής, ακόμα και από αυτούς που “φροντίζουν” για την ασφάλειά μου και με την ψυχή μου γεμάτη δάκρυα, κοίταζα το αποτέλεσμα της παράνοιας. Λόγια σοφίας μου ήρθαν για άλλη μια φορά…… « τις πόλεις με μνημεία και τις ψυχές με μαθήματα πρέπει να τις στολίζουμε» και εγώ ένιωσα από τη μια υπερήφανη για αυτό που εμπιστεύτηκαν πρόγονοι στο DNA μου και απ΄την άλλη τόση ντροπή και τόσο αγανακτισμένη με αυτούς του 300, 500, δεν ξέρω πόσοι στα κομμάτια είναι - γιατί το ποιοί είναι φανερό πια - που χρόνια τώρα προσπαθούν να το ξεριζώσουν από την πόλη ΜΟΥ και απ’ το κορμί μου. Αλλά ακόμα πιο αγανακτισμένη και θυμωμένη με αυτούς που χρόνια δε θέλουν να κάνουν τίποτα για αυτό. Ένας νεαρός που δεν είχε πάρει μέρος, μάλλον, σε αυτή την τρέλα, με ρώτησε αν είμαι καλά και εγώ του είπα πως όχι, πως είμαι οργισμένη με όλα όσα συμβαίνουν και με όλα όσα βλέπω, του είπα τα “μέσα” μου όλα κλαίνε και εκείνος μου είπε “σιγά ρε κοπελιά, πώς κάνεις έτσι, δε βαριέσαι….”. Άφησα τη γωνιά μου και σα δαρμένο σκυλί πήρα το δρόμο της επιστροφής, έχοντας μία σκέψη στο μυαλό μου………εμείς που δε συμμεριζόμαστε τη τρέλα της εποχής παίρνουμε τουλάχιστον κανένα μάθημα ψυχής;
Έψαξα ένα μέσο ασφαλές να πάω στη δουλειά μου, γιατί και το ταξί είναι προνόμιο πια των λίγων, και σ’ όλη τη διαδρομή δεν έπαψα να προσπαθώ, τις σκέψεις των άλλων μέσα απ’ το βλέμμα τους να διαβάσω. Είδα τον πανικό, απόγνωση, πικρία, κούραση, αδιαφορία, το πέρα βρέχει, το δε με αφορά, το άντε και ………… Είδα μητέρες να συνθλίβουν από την αγωνία τους μέσα στα χέρια τους εκείνα των παιδιών τους, ρυτίδες και άσπρα μαλλιά που ζουν χωρίς κουράγιο, χέρια ζωγραφισμένα από βελόνες και κελιά που λένε θέλουν να ζήσουνε ,μα έχουν όμως πεθάνει. Είδα και κάποιους ήρωες σε μικροκαμωμένα όμως σώματα χρόνια εγκλωβισμένους και άκουσα λόγια που δεν ειπώθηκαν γιατί κάπου μέσα στο λάρυγγα είναι φρακαρισμένα.
Πενήντα και παραπάνω άτομα , μα τη σιωπή κουβάλαγε εκείνο το λεωφορείο. Πώς βρέθηκα εγώ εδώ; Φεύγω απ΄τα μάτια γρήγορα και ψάχνω με τα δικά μου ,κάπου στο πάτωμα να βρω βελάκια ελπίδας πεταμένα. Θεέ μου δώσ’ μου τη δύναμη να σκύψω, να τα μαζέψω και στις ψυχές μας να τα καρφώσω χωρίς να τις πονέσω………
Έφτασα στη δουλειά μου, την έκανα με αγάπη, γιατί έτσι αποφάσισα πως μόνο μου αξίζει και μάζεψα την αλήθεια μου μαζί με τα τσιγάρα, το κινητό, την τσάντα μου γεμάτη χαρτάκια, σκέψεις κι εικόνες πρωινές, λογαριασμούς και πίκρα και έφυγα για το σπίτι μου ………….για να λογαριαστώ μαζί μου.
Στην πόρτα μου στεκόντουσαν δύο ζευγάρια μάτια και εγώ από ανάγκη χώθηκα στον κόσμο που εκείνα βλέπουν.
Στην ομορφιά που έβλεπα σαν ήμουν και εγώ μικρούλα. Αυτόν τον κόσμο θα κοιτώ και αν δεν μπορώ με τα δικά μου, θα χώνομαι στα δικά τους. Γονάτισα και έφτασα στο μπόι (τεράστιο) το δικό τους, τους φίλησα και υποκλίθηκα στο άσπρο της ψυχής τους. Εκείνες δεν κατάλαβαν (ή μήπως ναι;)μα εγώ έχω καταλάβει!!
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και έχωσα το πρόσωπο βαθιά στα μαξιλάρια. Δεν ήταν κούραση, μα ντροπή. Έμεινα εκεί στο μαύρο μου, μέχρι να βρω το φως μου. Εγώ και η βαριά ανάσα μου, σα τιμωρία να έβαλα , τον ίδιο τον εαυτό μου. Πώς έγινε και έψαχνα εγώ στα πόδια την ελπίδα; Γιατί στο φόβο επέτρεψα να αγγίξει το πετσί μου και μέσα απ΄τους πόρους μου να μπει στα βάθη της ψυχής μου; Γιατί απογοητεύτηκα, τα είδα όλα μαύρα, θύμωσα, εξοργίστηκα, ένιωσα τόσο τρόμο; Γιατί το «απ» το κότσαρα στη λέξη αισιοδοξία; Γιατί στη γωνία κρύφτηκα και έβλεπα μόνο κακία, στημένη να μου την έχει σε δρόμους, μέσα στα βλέμματα, μέσα σε λεωφορεία; Γιατί τον ήλιο έχασα, δεν κοίταξα επάνω και ανάγκη είχα για στοργή, για χάδι, για ένα χαλάκι, σα να ‘μουνα κουτάβι;
Σηκώνω το κεφάλι μου, πάω στο μπάνιο πλένομαι και αλείφω τα μάτια που τσούζουν ,μα όχι απ’ τα δακρυγόνα, με αλοιφή “ΕΛΠΙΔΑ” .Bάζω και εκείνη τη σκιά που μοιάζει με τα λουλούδια, που πάνω στης Πάρνηθας τις στάχτες , μου είπαν μια μέρα «καλημέρα!!», φορώ το ρουζ το χρυσαφί , το χρώμα που έχει του ήλιου, χαμογελώ στο είδωλο που βλέπω στον καθρέφτη και λέω για άλλη μια φορά………….
Κανείς δε θα με τρομάξει!! Κανένας δε θα σηκώσει κλομπ πάνω στα όνειρά μου. Κανένας δε θα πετροβολήσει την παιδική καρδιά μου. Κανείς δε θα διαλύσει με χημικά το όραμα, την ελπίδα, τα μάτια της ψυχής μου, τον κόσμο που ονειρεύονται εκατομμύρια μάτια. Ο κόσμος είναι όμορφος και εγώ ένα κομμάτι του που αξίζει να υπάρχει. Εγώ μέσα στα ψέματα γυρεύω την αλήθεια, μέσα στα σκοτάδια θα κοιτώ να ψάχνω για προβολάκια, στο πέλαγος Κακία, Αγάπη θα ψαρεύω και το καλάθι της καρδιάς μου μ’ αυτή θα το γεμίζω. Αγνώστους θα κάνω φίλους μου, ανθρώπους θα συγχωρώ, σαν άνθρωπος και εγώ, θα χτίζω ότι μου γκρεμίζουνε, θα γράφω και θα ονειρεύομαι, για μένα, για τα παιδιά μου, για όλο τον κόσμο που χωρά μέσα στην αγκαλιά μου, και με την αύρα μου τη θετική, κορμιά θα χαϊδεύω………………..

Στον Κώστα το Μανιό , τον άγνωστο κολλητό μου, και σε όλους εκείνους που δε φοβούνται ή κι αν φοβούνται πάλι τολμούν, να αναδείξουν την ομορφιά που υπάρχει σ' αυτό το κόσμο. Είμαι μαζί σας............ με το δικό μου τρόπο.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Αστέρι

Είναι το φως του φεγγαριού ή μήπως η μπλούζα που φορώ; Είναι ο ήχος απ’ τα βεγγαλικά που αναρωτιέμαι το γιατί ή μήπως τα ηχεία που βγάζουν αυτή την αγαπημένη μουσική; Είναι αυτό που βλέπω, αυτό που ακούω ή μήπως είναι αυτό νιώθω και που ζω;
-“Το τραγούδι είναι συναίσθημα” λέει ο εκφωνητής.
Σάμπως το φεγγάρι δεν είναι; Μέχρι και λευκή μπλούζα έριξα στους ώμους προκειμένου να δυναμώσω την αντανάκλασή του πάνω μου. Να φωτιστώ και να φωτίσω.
-Εδώ είμαι! Στη γη! Με βλέπετε αστέρια;
Δικό σας το ξέρω είναι το φως δικός σας κι ο ουρανός. Μα μια από σας είμαι κι εγώ και ας είναι σαν το φεγγαριού μου ,το φως μου δανεικό. Ένα από σας που έπεσα στη γη. Ένα φωτάκι που ξεπρόβαλα μια μέρα , έχοντας μάλλον σαν σκοπό το φως μου να δώσω κάπου. Αλλά αδέρφια μου εδώ οι ασπίδες και τα βέλη των ανθρώπων έκαναν το φως μου αμυδρό. Οι άνθρωποι εδώ στη γη στρατόσφαιρα βάλαν στις καρδιές τους και μένα το φως μου τώρα πια ,σαν φλόγα σε καντηλάκι δίχως λάδι τρεμοσβήνει. Γι αυτό αστέρια μου ψάχνω φεγγάρι πια να φωτιστώ. Κάτω απ’ τον ήλιο να τριγυρνώ ελεύθερα φοβάμαι , γι αυτό γυρεύω το φως του μέσα απ το φεγγάρι μου να δω. Γιατί είναι η νύχτα που μου μένει για να μπορέσω να ονειρευτώ. Να κλάψω, να γελάσω, να νιώσω ότι ζω. Γιατί εγώ γεννήθηκα και ξέρω πως έχω ένα σκοπό αλλά ……….. «ξημερώνει……» λέει η Χαρούλα τώρα «………..κι αν χαράξει, το φως δε φτάνει εδώ».
Αχ ! σήκωσε αεράκι. Το νιώθω μου χαϊδεύει το μάγουλο. Τι αίσθηση!!
-Μαμά! Όχι, όχι! Παιχνίδι του μυαλού μου ήταν. Τι κι αν δεν είναι από χέρι όμως; Αέρας, βροχή, κρύο που σου τρυπάει τα κόκαλα αλλά ξυπνάει το μυαλό, ζέστη που τσουρουφλίζει το κορμί αλλά ζεσταίνει την ψυχή. Ξεχάσανε αστέρια μου οι άνθρωποι εδώ στη γη πως είναι ν’ απογυμνώνεσαι, να εκτίθεσαι, ν’ αφήνεσαι, να παραδίνεσαι. Το βλέπετε εσείς από ψηλά; Τέντες παντού, ομπρέλες , τείχη κι αντιανεμικά. Στα σπίτια, στις καρδιές τους. Να μη χαλάσουν τα μαλλιά, να μη βραχεί το πρόσωπο κι αλλοιωθεί το προσωπείο. Μάντρες για να μη τους κλέψουν …. άραγε τι; Τα σπίτια της καρδιάς τους άδειασαν κι αυτούς τους νοιάζει η οικοδομή. Το οικοδόμημα της ψυχής τους ράγισε γιατί τα θεμέλια τρίζανε απ την αρχή, μα αυτοί ούτε που τ’ άκουσαν . Τοίχους συνέχιζαν να χτίζουν να κρύψουν την περιουσία, μη τη κοιτάξουν μάτια φθονερά και τη ματιάσουν. Μα αν κάτσεις και σταθείς, σωπάσεις για ν’ ακούσεις, νομίζεις πως πέθανε η ζωή, άδειο πεντάγραμμο, σαν δέντρα χωρίς τραγούδια. Και τα πουλιά σωπάσανε, γκρεμίζουν τις φωλιές τους. Βραχνιάσαν! Φωνάζαν δυνατά, μα ο θόρυβος των καυγάδων, των όπλων, του πολέμου, της πόλης, του γέλιου του ειρωνικού, της σκέψης που τρομάζει, τους έκοψαν και τα φτερά και τη λαλιά και τώρα ψάχνουν κι αυτά φωλιές στον ουρανό να χτίσουν. Που ’ναι αστέρι οι άνθρωποι που θα κοιτούν πάντα ψηλά, μέσα απ’ τους κήπους, τις αυλές, τις θάλασσες, τα πλοία; Μ’ αρέσουν τα σπίτια με σκεπή, οι κήποι με λουλούδια, τα τζάκια, τα όμορφα χαλιά, τα ρούχα, τα στολίδια, μα θέλω μέσα σ’ όλα αυτά να νιώθω πως χτυπούν καρδιές γεμάτες χρώματα κι αξίες. Να βλέπω πόρτες ν’ ανοίγουν διάπλατα, στα σπίτια , στο βλέμμα, στις ψυχές τους.
Κουράστηκαν τα μάτια μου, να ψάχνουν στους ανθρώπους. Που ‘ναι οι λέξεις ανθρωπιά, συμπόνια, ευγνωμοσύνη, μοίρασμα, αγάπη και χαρά, το γέλιο, η συγχώρεση, η ειρήνη; Παλεύουν όλοι μέσα τους. Ψάχνουν να βρουν αυτά, που μόνοι τους βυθίζουν. Θαμπώνονται απ τα φώτα της σκηνής ,δεν βλέπουν τους φάρους και στέλνουν αξίες στα παρασκήνια. Αλλά εκεί ελπίζω και εγώ!! Εγώ στα φώτα σκιάζομαι, ψεύτικα φώτα δεν μπορώ. Θα βρω τη δύναμη και ας είμαι μαζί μ’ αξίες στο ημίφως ,να μάθω κι εγώ τη μέρα να εκπέμπω φως. Δεν είμαι μόνη μου. Έχω τη δύση, τ’ αστέρια, το φεγγάρι και μια καρδιά φοβισμένη αλλά ανοιχτή – γιατί έτσι με ‘μαθε η μαμά -για να χωρέσει όλο το φως, εκείνων που ζουν μαζί μου στα σκοτάδια. Αλλά μέχρι να νιώσω δυνατή πρέπει ακόμα για λίγο να κρυφτώ.
Το βλέπω, βγαίνει ο αυγερινός. Κλείνουν τα βλέφαρα ,κι ακόμα δεν αντέχω τόσο φως………..

Μια μέρα πέρασε , η δύση γέμισε χρώματα, ξεμύτισα κι εγώ. Ήρθε η ώρα ξανά να φωτιστώ. Φόρεσα πάλι τ’ άσπρα μου και απόψε φεγγάρι τ’ αποφάσισα, μόλις φανείς μαζί σου θα έρθω να περιπλανηθώ. Δύο φεγγάρια θα έχει απόψε ο ουρανός. Θα αστράφτουν τα γεράνια μου. Νέα μπουμπούκια έσκασαν σήμερα και εγώ τους είπα : «σας περίμενα!». Ποτέ δεν πίστεψα ότι πέθαναν. Τίποτα δεν πεθαίνει. Πόσο μάλλον η ελπίδα για φως μες τη ζωή. Η μέρα μπορεί να σβήνει μα εγώ είμαι εδώ γιατί ψάχνω το δρόμο για το φως. Σε λίγο φεγγάρι έρχεσαι, μα στάσου κι εσύ για λίγο να θαυμάσεις. Κοίτα κι εσύ! Τι έξοδος! Τι χρώματα ! Μαγεία! Γαντζώνω τα ποδαράκια μου στο μίσχο απ’ το γεράνι και χαιρετώ στη δύση, τη νέα ανατολή. Τα χρώματα με μεθούν , με μαγνητίζουν και τώρα με ρουφούν. Γίνομαι ένα με αυτά ! Με καταπίνουν, μα εγώ μια έκρηξη χρωμάτων ζω. Σε ουράνια πολύχρωμη θάλασσα βουτώ, και κολυμπώ, και κολυμπώ μέχρι το χρώμα ανεξίτηλο να είναι στα φτερά μου………….
-« Μαμά! Τι κάνει η μορφή σου πάλι εδώ; Εγώ στα χρώματα έπλεα κι εσύ…….»
Ακούω ξανά βεγγαλικά! Μα, ναι! Τώρα κατάλαβα γιατί!! Πριν κάτι χρόνια έσβησα για να ‘ρθω εδώ να ζήσω. Ιούνιος θυμάμαι ήταν. 21 για την ακρίβεια. Αστέρι ήμουν κι έπεφτα, μα πριν χαθώ σε βρήκα. Στη δύση μου τη δική μου ανατολή θαυμάζω τώρα και θυμάμαι…………
Το σώμα σου ο ουράνιος βυθός που χωρίς φόβο βούτηξα κι ας ήμουν άπειρος δύτης. Τα χρώματα ήταν η χαρά, ο φόβος, η αγωνία. Ο πόνος, η συγκίνηση, η αγάπη, η ελπίδα, και όλα αυτά ευωδίαζαν ,σαν άρωμα που λέγεται “ Ζωή είσαι ένα Θαύμα”.

Έτσι γεννήθηκα κι εγώ! Σε μια έκρηξη συναισθημάτων , που έχει το χρώμα της δύσης και της ανατολής. Τι κι αν αστέρι ήμουνα και μ’ άλλη μορφή σε βρήκα; Αστέρι πάντα μέσα μου κρυφά θα παραμένω. Τη μέρα μπορεί να χάνομαι τη νύχτα πάλι………… λάμπω; Έτσι υποκλίθηκα λοιπόν στη νέα αποστολή μου. Μπορεί για λίγο να έσβησα , να τρόμαξα απ’ το στρίμωγμα σαν πέρναγα απ’ τον κόλπο, μα η αλήθεια μάνα μου είναι πως καλοπέρασα κλεισμένη στο κουκούλι. Διασκέδαζα σαν έφτιαχνα το παζλ του εαυτού μου. Πήρα κομμάτι απ’ τη μορφή σου να φτιάξω τη δική μου, κομμάτια πήρα απ’ την ψυχή σου και ανάπλασα ακόμα λίγο τη δική μου, βούτηξα το πινέλο στην καρδιά και έβαψα τη δική μου. Πήρα οξυγόνο και τροφή και μόνο μου μέλημα ήτανε, να φτιάξω όσο καλύτερα ,τη νέα επένδυσή μου. Πεταλουδίτσα έγινε η κάμπια που κουβαλούσες, μα τρόμαξα σαν ένιωσα τους προβολείς σε μένα. Εγώ είχα δικό μου φως. Το μόνο που ήταν ξένο ήταν αυτό του ήλιου μου, κι αυτό το φως το τεχνητό δεν έμοιαζε με κείνου.
Έκλαψα, τρόμαξα πολύ , με πήρες αγκαλίτσα και τότε ένιωσα καλά. Ραβδάκι σαν της νεράιδας με ένα άστρο εκεί στην άκρη, τα δάχτυλά σου ένιωσα, γαλήνεψα και είπα : “καλώς σε βρήκα μάνα μου! Καινούριο μάθημα ψυχής ήρθα εδώ να πάρω, μάθε με εσύ πώς να πετώ, για τ’ άλλα μη φοβάσαι. Για χρόνια έψαχνα να βρω , σε ποιόν θα μπω να διδαχτώ ,και να που κι εσύ είδες ψηλά. Ήσουν αυτό που έπρεπε . Ήσουν η νέα μάνα!” Έτσι σ’ επέλεξα εγώ μες τα εκατομμύρια μάτια. Το πλοίο σου έμπαζε νερά, μα εκεί έπρεπε να ‘ρθω. Το ‘ξερα πως θα φοβηθώ, θα κλάψω, θα πονέσω, θα ανακράζω “ Σώστε με!”, μα άνθρωπος δε θ’ ακούει. Μια πεταλούδα που έπρεπε και με βρεγμένα τα φτερά, αν δε θέλει στην άβυσσο μέσα να χαθεί, να μάθει να πετάει. Μα σαν μικρό που ήμουνα δε γνώριζα το ταξίδι. Εσύ θυμάμαι με χαρά μου ‘λεγες, “μη φοβάσαι!”, πως θα με μάθεις να πετώ, τον ήλιο να κοιτάζω, πως όλοι θα μ’ αγαπούν, κανείς δε θα με πληγώσει και εγώ………… “σε πίστεψα μαμά!”
Αγωνιούσα για το μέλλοντα, μαγεύτηκα με τον ενεστώτα, μα άλλα μου ‘μαθες μαμά και το αστεράκι που τότε έσβησε και έγινε πεταλούδα, μέσα στη θλίψη τώρα ζει που σπάσαν τα φτερά του. Από τον κόσμο κρύβεται, τη μέρα δεν πετάει, το φόβο έχει στην καρδιά και έπαψε να τολμάει. Μόνο τη νύχτα στέκεται , πάνω σ’ ένα λουλούδι και τ’ άστρα μετρά και χαιρετά σαν ήρωας του Λουντέμη.
Μα σήμερα τ’ αποφάσισα! Κουβέντα μεγάλη έγινε με μένα …….και με μένα. Όχι δε φταις σου λέω εσύ! Θέλω συγγνώμη να σου πω, αλλά ήμουνα μικρούλα. Τώρα ενηλικιώνομαι και ας είμαι σαραντατρία. Βιάστηκα και σε έκρινα χωρίς να τα βάλω κάτω. Δεν κοίταξα πιο βαθιά να δω αυτό που είσαι, να δω το δικό σου το γιατί, το πώς και τις συνθήκες. Εγώ φταίω που ξέχασα…………..πως ήρθα εδώ να μάθω!
Μα σήμερα τ’ αποφάσισα! Θα θυμηθώ τον παρατατικό αν θέλω να ‘χω μέλλον. Πρέπει να επουλώσω τις πληγές, να θυμηθώ πως “πέταγα”, και άρα μπορώ, χωρίς να ψάχνω εσένα , να πάρω φόρα ξανά και να πετάξω. Κρυμμένη συνέχεια έμενα, κάτω από ένα φύλλο. Απάγκια έψαχνα, σκιές , καρδιές για ν’ ακουμπήσω. Με ζάλισε όμως η περιφορά, της γης και του μυαλού μου. Σα μεθυσμένη έπεσα, σα να ‘πια νταμιτζάνες που με “κατηγορώ” τις γέμιζα, “γιατί”, και “ενοχές”. Μια ανεξάντλητη έγινα πηγή, θλίψης, θυμού και ατολμίας, και σαν κάποιος να με καθήλωσε εκεί, να πίνω και να πίνω.
Μια πεταλούδα ήμουν εγώ κι αν ήθελα νεράκι, μόνο με αγάπη έψαχνα να βρω………. ένα λακκουβάκι. Μα αν εκεί στεκόταν ψυχή με δίχως χρώμα, ζωγράφος γινόμουνα εγώ και πινελιές τις γέμιζα με χρώμα απ’ τα φτερά μου. Και τώρα που το φτερό μου έσπασε κι έμεινα χωρίς χρώμα, για μένα θα κάνω τώρα τι; Θα μείνω εδώ και θα θρηνώ, θα κλαίω , θα αγωνιώ; θα συνεχίζω να κατηγορώ εσένα όπως τόσους άλλους; Για πόσο ακόμα θα με τιμωρώ; Θα γλείψω τις πληγές μου. Αφού επέλεξα να ζήσω, να μάθω και να εξελιχτώ. Και τι να πουν άλλες ψυχές που βρέθηκαν στα σκουπίδια, που η μάνα τους τους παρέδωσε σε ξένα, άγνωστα χέρια, τους κακοποίησε, αδιαφόρησε, και εγκληματίες έγιναν ,βασανιστές και πόρνες, θύματα είναι δηλαδή , μα θύματα θυμάτων…… Υπάρχουν όμως και αυτές που πήραν το μάθημά τους και σήμερα κοιτούν μπροστά , δημιουργούν, μεγαλουργούν, κλαίνε με το χαμόγελο, γελούν μ’ ένα τους δάκρυ. Κατάφεραν να συγχωρούν τις μάνες, που δεν ‘ξέραν , που ίσως τώρα κάπου αλλού να παίρνουν κι αυτές το μάθημά τους……………..
Ακούω τα βεγγαλικά!! Θα φύγω φυλλαράκι, ανασαλεύουν τα φτερά! Γαντζώνομαι στο γεράνι μου, χωρίς να το πονέσω και λίγο απ’ το ροζ , το βιολετί, το κόκκινο, το λευκό του βάζω πάνω στο σώμα μου και πάνω στην ψυχή μου. Κοιτώ κατάματα το φως. Μα λάμπουμε όλοι, απόψε!! Τι όμορφοι που φαινόμαστε και μέσα στο σκοτάδι, όταν το φως μας έρχεται απ’ το εσωτερικό μας!
Θα ζωγραφίσω ξανά το όνειρο και μέσα σ’ αυτό θα ζήσω. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με χέρια τρομαγμένα, χεράκια απαίδευτα ή σκληρά, που πεταλούδες θα κυνηγούν νομίζοντας πως θα γίνουν δυνατοί αν λιώσουν τα φτερά τους.
Ανάταξη δυνάμεων! Πετάω και δε φοβάμαι!! Να μένω πια στα λάθη μου, κατάλαβα δεν αξίζει. Να νιώθω τύψεις και ενοχές που δεν άκουσα εσένα; Γιατί, εσύ τι έκανες; Αυτό το δρόμο μου ‘δειχνες, να δίνω, να υπομένω, να νοιάζομαι, να αγαπώ, θυσία να γίνομαι, εγώ κι ας μου ‘λεγες μη γίνω. Γι αυτό μη με κρίνεις, δε μπορώ, θα πάψω όσο κι αν δε το θέλω να σ’ ακούω . Πες μου ένα μπράβο που πετώ, που βλέπω με θάρρος τα εμπόδια και τρέχω να τα πηδήξω, που πέφτω μα σηκώνομαι, με σάλιο της πληγές , που κλαίω, που γελάω. Το τέλος δεν ήρθε μάνα μου, υπέροχη, μοναδική, καράβι της ψυχής μου. Τώρα μαθαίνω και είμαι εδώ! Τώρα μεγάλωσα μαμά και στη σκιά ποτέ μου δε θα μείνω. Εγώ μια σκιά ξανά, ποτέ μου δε θα γίνω. Μες το σκοτάδι λάμπω εγώ, φοράω το λευκό μου νυχτικό και πάω στ’ αστέρια εκεί ψηλά, στον έναστρο ουράνιο βυθό μου. Δε φεύγω, μη τρομάζεις!! Θέλω απόψε ο ουρανός δύο φεγγάρια να ‘χει. Λίγο απ’ τον ήλιο πάνω μου θα ρίχνω εγώ τη νύχτα για να κρατάω συντροφιά σε σένα φεγγάρι, μα θέλω κι αστέρινο λίγο φως να βάλω στην ψυχή μου. Τώρα πια ξέρω ήλιε μου, και μέρα θα πετάω. Τώρα πια ξέρω πως το λαμπρό δικός σου φως, μόνο στα μάτια τα τυφλά, αόρατη θα με κάνει. Εδώ θα γυρίσω μάνα μου και για πηγές μόνο φωτός , θα ψάχνω εγώ να βρίσκω μες το δικό μου επίγειο ουρανό. Αυτόν που εγώ θα φτιάξω, έτσι όπως θέλω να φτιαχτεί και απ’ όσα έχω μάθει. Μέχρι..... αστέρι να γενώ ξανά και πάλι να ξανάρθω. Μα μέχρι τότε εσύ να μου χαϊδεύεις το κεφάλι, βαμβάκι να 'ναι το χάδι σου, τσιρότο η αγκαλιά σου. Ξέρεις, σαν ελαφρύ, ευχάριστο αεράκι. Και κάτι ακόμα, τώρα που νιώθω πως μεγάλωσα και εγώ. Τώρα μπορώ να αγγίξω και το δικό σου, να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να φιλώ το μέτωπό σου.
Συγχώρεσέ με μάνα μου, συγγνώμη σου ζητάω, που έκατσα και περίμενα με ροδοπέταλα το δρόμο να μου στρώσεις. Συγγνώμη που περίμενα να δίνεις κάτι που νόμιζα πως ξέρεις. Θύμα εγώ, θύμα εσύ, θύματα τα παιδιά μου, μα πόσο θα συνεχιστεί αυτό; Και θύτες γίναμε εμείς. Σκοτώσαμε τη ζωή μας. Γι αυτό δε σε κατηγορώ, τώρα κατάλαβα πως κανείς, δε φταίει που πονάω, γιατί κι αν ξέρω πως κάποιος έφταιξε, εγώ τι περιμένω; Συγγνώμη αν σε πλήγωσα ζητώ, μα θέλω πια μ’ ανασασμό ένα “σε συγχωρώ “ και εγώ να πω. Μακάρι να μου το πουν και οι κόρες μου, για όλα όσα μόνες τους, ήρθαν εδώ να μάθουν.
Ναι!! Το ξέρω τώρα μαμά για ποιόν ακούγονται τα βεγγαλικά. Μία καρδιά δύο ψυχές στον αστερισμό των Διδύμων. Μία στον Άδη, μία στον Όλυμπο σαν Κάστορας και Πολυδεύκης. Μία πατώ στη γη και μία πετώ στον ουρανό μου. Ένα σκληρό περίβλημα με μαλακό πυρήνα. Ναι, τώρα τολμώ να πω..... "για μένα είναι τα βεγγαλικά!". Σα σήμερα με γέννησες. Μα σήμερα ξαναγεννιέμαι!! Γιορτή εγώ, γιορτή εσύ, μα πρώτη φορά θέλω να πω κάτι τελείως διαφορετικό. ”Χρόνια μας λαμπερά, πολύχρωμα, σοφά” και…….. “μέχρι εγώ αστέρι πάλι να γενώ, Άνθρωπος, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ακόμα κι αν πρέπει να πονώ, που ευχήθηκες κάποτε πέφτοντας εγώ να γίνω”.
Από το προσωπικό μου ημερολόγιο 20-21/6/2010

Ένα χρόνο μετά την αναγέννησή μου τολμώ να εκτεθώ, να μου ευχηθώ ξανά χρόνια πολλά και να το μοιραστώ με όλες εκείνες και εκείνους που νιώθουν σαν και μένα. Που κάπου στα μονοπάτια της ζωής, έχασαν τον προορισμό τους. Κυνήγησαν άλλων όνειρα και κοίμισαν το δικό τους. Που σκόνταψαν, έπεσαν και πόνεσαν μα τώρα τολμούν και πάλι……………….

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Θέλω πριν πεις το Σ'αγαπώ


Θέλω πριν πεις το σ’ αγαπώ
τα μάτια σου στα δικά μου να κοιτάξεις
Κι αν βλέπεις φως όπως κι εγώ
διάπλατα θα ανοίξω την πύλη να περάσεις

Καράβι εσύ όπως κι εγώ
μες το λιμάνι της ψυχής μου μπες ν’ αράξεις
Κύμα ποτέ μη γίνεις και χαθώ
σα σαπιοκάραβο σ’ ακτή μη με ξεβράσεις

Μέσα στο ίδιο το ποτάμι να κυλάς
σφιχτά κρατώντας μου το χέρι
Μπροστά σου πάντα να κοιτάς
μα να ‘χεις την έγνοια σου στο πλάι

Δύσκολο το ποτάμι της ζωής
Κλαδιά και βράχια κοφτερά θα δεις
Μοιράσου τη σανίδα αν χρειαστεί εσύ
βάρκα θα γίνω εγώ για να κυλήσουμε μαζί
Τους παραπόταμους μη τους κοιτάς
στόχος μας είναι η θάλασσα η πλατιά
Μα αν εσύ παρασυρθείς καθώς κυλάς
εμένα κοίτα να βγάλεις στη στεριά
Σε κίνδυνο την ψυχή μου μη τη βάλεις
από το θόλο του μυαλού σου μη με βγάλεις
Θέλω να δω τα εμπόδια πώς περνάς
να ξέρω θέλω και στα βαθιά αν κολυμπάς

Κι αν είσαι εκεί, αν είμαι εδώ
αν άνθρωποι παραμείναμε μέσα στο χαλασμό
τότε γοργόνα για σένα θα γενώ
και τη χαμένη Ατλαντίδα θα ψάξω να σου βρώ.


Μες το βαθύ το μπλε του ωκεανού
με χρώμα κοραλλί πορτρέτο θα σου φτιάξω
Και όλα τα μάτια του βυθού
στον πίνακα θα κοιτούν μια λέξη που θα γράψω

Στην πύλη της πόλης της θαμμένης
θα καρτερώ εσένα το άλλο μου μισό
Κοχύλια θα ψάχνεις για να μου φέρνεις
το Σ’ΑΓΑΠΩ που έγραψα θα λαχταρώ να πω


Αγγελική Κρόκου
21/6/2007
Από την ποιητική συλλογή μου "Στη γειτονιά της ψυχής μου"

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Είμαστε από εκείνους που "τα λένε" τελικά;

Ανοίγουμε την καρδιά μας τελικά; Σε ποια κατηγορία ανήκουμε όταν η αλήθεια της ψυχής ψάχνει μια πόρτα εξόδου για ν' ακουστεί; Και δε μιλάω για λέξεις όπως το σ'αγαπώ, σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι........ που είναι απορίας άξιον πια το πόσο εύκολα ξεστομίζονται,αλλά για το αν εκφράζουμε, έστω χωρίς την ίδια ευκολία, αυτό που μας πληγώνει. Ανήκουμε σε εκείνους που "τα λένε!!" ή μήπως ανήκουμε σ' αυτούς που φουσκώνουν σαν μπαλόνια από τα λόγια εκείνα που αντί να ειπωθούν - χωρίς εμπάθεια βέβαια - γαργάρα γίναν αρχικά, ύστερα κόμπος στο λαιμό, σφίξιμο στο στομάχι και όγκοι που τελικά βαραίνουν το σώμα και την ψυχή; Το δεύτερο μας μάθαν φυσικά!! Σε πρόσβαλε το αφεντικό; Πνίξε το δίκιο σου, αντί να πνιγείς στα χρέη. Είσαι σαράντα μα ο μπαμπάς σού μιλάει σαν να 'σαι δεκατρία; Μα είναι ασέβεια να τους αντιμιλήσεις. Σ' ενόχλησε μια κίνηση που έκανε ο συνάδερφος, ο γείτονας, ο φίλος; Και τι να πεις τώρα, άσε που θα βγάλει μια γλώσσα τρία μέτρα, και που θα βγεί από πάνω........άστο καλύτερα!! Σε στεναχώρησε αυτός που αγαπάς; Έλα καλέ μία κακιά στιγμή ήταν, μόνος του θα το καταλάβει και δε θα ξανασυμβεί. Καλά!!!
Τελικά όσοι τολμούν ν’ανοίξουν την καρδιά τους, να πουν αυτό που έχουν να πουν άσχετα με το αποτέλεσμα, βγαίνουν μέσα απ’ αυτό, πώς να το πω, πιο καθαροί. Το βλέπεις στο βλέμμα τους και στην περπατησιά τους. Υπερηφάνεια, ανακούφιση. Πόσο θαυμάζω αυτή τη τόλμη στους ανθρώπους!! Και τι πιο απλό! Να πεις αυτό που σε στεναχωρεί σ’ αυτόν ακριβώς που σε στεναχωρεί. Τι φταίει ο καημένος ο συνάδερφος, η μάνα, ο σύντροφος, ο τύπος που κατά λάθος μας σκούντηξε; Ξεσπάμε πάνω σ’ αυτούς με νεύρα, φωνές, μπλα μπλα και μοιρολόι………..γιατί η τόλμη μας, μέχρι εκεί φτάνει. Δειλία!!! Σε κάνει δουλοπρεπή ή βόμβα ωρολογιακή. Και πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σε οδηγήσει στο Δαφνί ή στο Δρομοκαΐτειο. Γιατί εκεί; Μα με τόσους φανταστικούς καβγάδες, πόσο να αντέξει πια το έρμο το μυαλό; Και έπειτα είναι τα πιο κοντινά στην Αττική γι αυτό τα αναφέρω, αλλά υπάρχουν κι άλλα!!!!
Τα έχω πει εγώ στο παρελθόν…...... μωρέ και απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη! Ε και; Το αυτί τους πάντως δεν ίδρωσε αλλά και πώς να συμβεί αυτό αφού μόνη μου τα έλεγα, μόνη μου τα άκουγα και το χειρότερο.......μόνη μου απαντούσα. Μην αφήνετε το παράπονο, το φόβο και το θυμό να φωλιάζουν μέσα σας. Ανοίξτε την καρδιά σας!! Πείτε αυτό που σας ενόχλησε και βρείτε τη χαμένη αυτοεκτίμηση. Λίγο νομίζετε είναι; Χα!! Άσε που όταν το πεις μπορεί να βγει τελικά πως εσύ είχες άδικο και έτσι να μαλακώσει η ψυχούλα σου μια ώρα αρχύτερα . Η αλήθεια και η τόλμη σώζει καταστάσεις......... και σχέσεις!!! Ποιος είπε πως στην αγάπη πρέπει να κρύβεις λόγια; Αλλά ακόμα κι αν δε σωθούν, ένα έχει αποδειχτεί……. σ’αυτά βγάζει το καπέλο κι ο πιο δυνατός αντίπαλός μας……

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Ας πέσουν τα φώτα πάνω μας για όσα αιώνες κουβαλάμε. Στις μνήμες μας, στο αίμα, στην ψυχή μας.........

Ότι και να ευχόμαστε γι αυτή τη χώρα δεν είναι αρκετό, μιας και οι ευχές που δε συνοδεύονται από έργα δεν έχουν καμιά αξία. Μπράβο σε όσους τολμούν να κάνουν μπροστά έστω και ένα βήμα. Εμείς είμαστε το κράτος .Εμείς είμαστε η Ελλάδα. Εγώ κρατώ κι ενώνω την κέλτικη τη μουσική του “Εξάντα”, μαζί με τη latin και την Ελληνική που δίνει ρυθμό στις φλέβες μου, της βάζω λόγια χαράς και αισιοδοξίας και σα μουσική σαΐτα τη στέλνω βαθιά μες την ψυχή εκείνων που αποτείνουν μεν φόρο τιμής στα θύματα της κρίσης απ΄ το αφιέρωμα της “Ερευνας” αλλά απ’ την άλλη αναζητούν την αλλαγή, χαμογελούν κι ελπίζουν. Σ’ εκείνους που νιώθουν πως έφτασε πλέον η στιγμή να αναλάβουν και τις δικές τους τις ευθύνες ως πολίτες της χώρας και του κόσμου. Σ’ όλους εμάς που θέλουμε να ταρακουνήσουμε ηγέτες και αρχηγούς μα πρώτα ………… “ Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει τον εαυτό του πρώτα” Σωκράτης

Γιατί δεν αρκεί να αλλάξουν λίγοι. Πρέπει να αλλάξουμε όλοι, μα πρώτα απ’ όλα …………. νοοτροπία. Δεν ξέρω αν έχουν απομείνει κάποιοι πολιτικοί ή θα βρεθούν νέοι που θα εμπνεύσουν την κοινωνία, αλλά η κοινωνία είναι στ’ αλήθεια έτοιμη για αυτή την αλλαγή που τόσο επιθυμεί; Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να βάζουμε ανθρώπους στο δημόσιο, και ας είναι το ίδιο μας το παιδί, όταν εκ των προτέρων ξέρουμε πως δε θα είναι παραγωγικό; Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε τα φακελάκια στους γιατρούς, αφού γνωρίζουμε πως έτσι θα κάνουμε πιο δύσκολη τη θέση κάποιου συνανθρώπου μας , εφόσον ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα για ένα φακελάκι, αλλά η κατάστασή του δε είναι λιγότερο επικίνδυνη απ’ τη δική μας; Είμαστε έτοιμοι να πάψουμε να χαζογελάμε με τη μαγκιά του φίλου μας που εκμεταλλεύεται τα όποια προνόμια απέκτησε στο δημόσιο, ακόμα και μέσω της χρήσης ενός αυτοκινήτου, εις βάρος του κράτους; Εις βάρος μας δηλαδή! Θα πάψουμε να μιλάμε για έλλειψη πρόνοιας όταν την ίδια στιγμή εμείς παρκάρουμε για παράδειγμα στις ράμπες που φτιάχτηκαν γι ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, όταν διαθέτουμε υπέρογκα ποσά για ανακαίνιση των café αλλά στα WC έχουν πρόσβαση μόνο “κάποιοι”; Θα δείξουμε επιτέλους κανένα δρόμο της προκοπής , μέσα απ΄τα δικά μας έργα και όχι το μπλα μπλα μας, στα νιάτα αυτής της χώρας; Θα πάψουμε να βλέπουμε αφ υψηλού όλους εκείνους που σχηματίζουν ουρές μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία, να τους χλευάζουμε, να τους αντιμιλάμε, να τους ταλαιπωρούμε, ακόμα και να τους αγνοούμε, γιατί εμείς κάποτε βολευτήκαμε και τώρα πέρα βρέχει; Είμαστε έτοιμοι να νιώσουμε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί ή να παλέψουμε για να αποκτήσουν οι ιδιωτικοί τα ίδια με μας προνόμια; Στα δύο χωρίστηκε η Ελλάδα από εμάς τους ίδιους. Και όχι γιατί δεχτήκαμε μια θέση στο Δημόσιο, αλλά για την εκμεταλλευτήκαμε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο και το χειρότερο εις βάρος της άλλης μισής Ελλάδας. Έλληνες εναντίον Ελλήνων για μία θέση κάτω απ’ τον ήλιο κι υπόλοιποι ……… “στην ουρά Κυρά μου”, “ δε βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο;”, “ να πάτε αλλού, εγώ δεν είμαι για πληροφορίες”, “ στο γραφείο 3,” “ λάθος σας έστειλαν, στο 13” “λυπάμαι τώρα κλείνουμε ελάτε αύριο πάλι” Και εμείς, αντί να χτυπήσουμε το χέρι στον κισσέ, να βάλουμε καμιά φωνή, αλλά και στη θέση του, εκείνον που τόλμησε μιλώντας εκ του ασφαλούς να μας προσβάλλει, γιατί όπως έπρεπε δε συμπληρώσαμε μια αίτηση, σκύβουμε τα κεφάλια μας, παίρνουμε παραμάσχαλα χαρτιά κομματιασμένα που πάνω τους με κεφαλαία γραφόταν κάποτε η λέξη αξιοπρέπεια και με γεμάτη δάκρυα καρδιά χωνόμαστε στο καβούκι μας. Στην έρμη τη σερβιτόρα που όλη μέρα χιλιόμετρα μετράει, εύκολα βάζουμε τη φωνή, αν άργησε λίγο ο καφές μας. Που να τολμήσουμε όμως στον υπάλληλο του ΙΚΑ, της ΔΟΥ, της ΔΕΗ; Κι αν αύριο πάλι στον ίδιο πάνω πέσουμε;
Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να εκμεταλλευόμαστε τον τουρίστα που απ’ την άλλη άκρη έρχεται για να γνωρίσει τον τόπο, ανθρώπους και ιστορία; Θα σταματήσουμε να δεχόμαστε πάνω στις στάχτες να χτίζουμε ωραία σπίτια , μπας και γλυτώσουμε έτσι τα δάση που απόμειναν; Θα πάψουμε να ταΐζουμε ζώα, φυτά , ποτάμια θάλασσες και ανθρώπους με απόβλητα, χρώματα, φάρμακα, σκουπίδια;
Θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε, γνωρίζουμε, προστατεύουμε, μουσεία, μνημεία, τοποθεσίες, αγάλματα, ονόματα, παράδοση, μουσική, χορούς και Ιστορία; Όλοι διεκδικούν ένα κομμάτι από εμάς, δικό μας εδώ και αιώνες και εμείς τα καταστρέφουμε, τα θάβουμε, τα βάφουμε, τα φτύνουμε, τ’ αγνοούμε και έπειτα καμαρώνουμε γιατί υπογράψαμε στο facebook για Αλέξανδρο, Μακεδονία, βραχονησίδες, ήρωες και Μάρμαρα απ’ τον Παρθενώνα. Πότε θ’ αρχίσουμε να βόσκουμε ξανά τα πρόβατά μας, που έμαθαν πια να ανταποκρίνονται σε όλες τις ξένες γλώσσες ; Θα μεγαλώνουμε παιδιά, θα πλένουμε καμιά σκάλα, θα σιδερώνουμε, θα οργώνουμε, θα βάφουμε, θα τσαπίζουμε, τον Έλληνα θα τον επιλέγουμε και ας έχει προϋπηρεσία, πριν πούμε με ελαφρά καρδιά σε όλους όσους μας φρόντισαν, μας ντάντεψαν, μας έχτισαν, μας κλάδεψαν, μας ξεσκάτισαν, μας σκούπισαν, μας "χάλασαν", μας “βόλεψαν”, ………να πάνε στα τσακίδια; Πότε θ’ αρχίσουμε να ξερνάμε reality, mcdonalds , κουτσομπολίστικα πρωινά, greeklish, gourmet και shows, ψεύτικες υποσχέσεις, πονηριά, την τάση μας για μίζες, και τέλος το λάδι που παραφούσκωσε στομάχια δικηγόρων, γιατρών, προέδρων, διευθυντών, εισαγγελέων, εφοριακών, δημάρχων και ιερέων αλλά και ενός απλού υπαλλήλου που έτυχε να βρίσκεται στην πιο “καλή” τη θέση, την ίδια ώρα που άλλοι λάδι δεν έχουνε ούτε για το καντήλι;
Θα σταματήσουμε να ορίζουμε τράπεζες, κυβερνήσεις ως μόνους φταίχτες που εμείς κάναμε δανειοδιακοπούλες σε μέρη εξωτικά, μπερδέψαμε το χρηματιστήριο με το πρακτορείο του ΟΠΑΠ της γειτονιάς μας και απλώσαμε τα χέρια μας, γίναμε τιραμόλες , προκειμένου να αποκτήσουμε ότι και ο γείτονάς μας λες και κοινό λογαριαμό διαθέταμε; Στα αλήθεια παρασυρθήκαμε; Μα εμείς δεν είμαστε παιδιά!! Σε εκείνα λέμε πρόσεχε, χιλιάδες μη και σκέψου, για έρωτες, ναρκωτικά, γωνιές σκοτεινές, φάτσες παράξενες, και ψεύτικες υποσχέσεις. Πώς την πατήσαμε εμείς που είμαστε οι οδηγοί τους; Μήπως ήρθε η ώρα να μας βάλουμε τις φωνές;

Όχι!! Όλοι δεν είμαστε ίδιοι!! Μα πρέπει να αλλάξουμε όλοι!!!
Όχι!! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αναιρεί τα λάθη και τα αίσχη αυτών που χρόνια κυβερνούν. Όχι!! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μαλακώνει τον πόνο από τον καθημερινό βιασμό του σώματος, του μυαλού και της ψυχής μας, αλλά και όλα αυτά, δε μας κάνουν λιγότερο ένοχους από εκείνους. Ξέρω, το πιο πιθανό είναι πως τίποτα εκεί πάνω δε θα αλλάξει, όμως μπορεί να αλλάξει κάτω εδώ. Μπορούμε σαν μια αρχή να τους γκρεμίσουμε από τα βάθρα του μυαλού μας, να πάψουμε να ζητωκραυγάζουμε κουνώντας σημαιάκια μες τις γεμάτες σπατάλη πλατείες των προεκλογικών αγώνων, να πάψουμε να μουτζώνουμε τα σύμβολα της Δημοκρατίας, να σπάμε , να καταστρέφουμε ιδιωτικές και δημόσιες (δικές μας πάλι) περιουσίες, να καίμε αθώους, κτίρια, αξίες και ιστορία.
Αυτές οι στιγμές που ζούμε, νιώθω ότι είναι οι πιο μαγικές!! Κοινωνία....ώρα μαγική!! Εμείς πρέπει να αλλάξουμε και αυτή την αλλαγή πρέπει μετά να την γνωστοποιήσουμε. Σε όλους!! Σε κόκκινους, πράσινους και μπλε και σε όλο το ουράνιο τόξο πρέπει να κάνουμε γνωστό πως ο Έλληνας δε φοβάται. Ξέρει από μαστιγώματα, ξυλοδαρμούς, θυσίες. Ξέρει η φτώχεια τι πάει να πει, η δίψα, η ξυπολησιά και η πείνα. Μα ξέρει πως για αυτά δεν έχει γεννηθεί!!! Γι αυτό μπορεί και να γελά μέσα στις καταιγίδες, γλεντάει με αγκινάρες και ρακή, χόρευε μες την κατοχή, χορεύει στο Σύνταγμα συρτάκι. Μπορεί να κοιτά αυγερινούς μέσα στη μαύρη νύχτα γιατί έχει όραμα, έχει ψυχή. Όχι!! Τεμπέληδες δεν είμαστε!! Κάποιοι δουλεύουμε πολύ και μένουμε και τη νύχτα ξυπνητοί όταν κοιμούνται οι άλλοι. Όχι!! Δε συμφωνώ με τα πανό!! Ποτέ μας δεν κοιμηθήκαμε. Πάντα το μάλωνε η λογική το χέρι μετά την κάλπη, αλλά το νέκταρ στέρεψε και έτσι ποτίστηκαν γενιές με γάλα “EΣΥ ΒΟΛΕΨΟΥ” .
Ώρα να το ξεράσουμε μαζί με όλα τα σκάρτα, μαζί με το φόβο που μας μπολιάζουνε, μαζί με την ηττοπάθεια.

Ζούμε σε χώρα ιερή. Απόγονοι της Σοφίας. Ας συγχρονίσουμε τη συνείδησή μας με εκείνη τον προγόνων. Ας συγχρονιστεί η συνείδηση όλων των Ελλήνων!!!! Για μία θέση για όλους μας κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο. Για μία θέση για τα παιδιά μας σε τούτη την πατρίδα. Ας κοιταχτούμε πρώτα λοιπόν στου τοίχου μας τον καθρέπτη, ας ταρακουνηθούμε μέσα μας αν κάτι δε μας αρέσει και έπειτα ας ταρακουνήσουμε όλο αυτόν τον κόσμο.
Ας πέσουν τα φώτα πάνω μας για όσα αιώνες κουβαλάμε. Στις μνήμες μας, στο αίμα, στην ψυχή μας......... A.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ο θαρραλέος έρωτας αντέχει και αυτός δεν ξέρει από καλοκαίρια και χειμώνες.....

Χθες κάποιος φίλος μάλλον απαισιόδοξο το είδε το μήνυμά μου………., μα εγώ δεν είπα να φοβάστε, δεν είπα να μη ρισκάρετε, ούτε να μη διασκεδάσετε και να απολαύσετε το καλοκαίρι, τη ζωή. Φτάστε ως τα αστέρια!! Mαζί σας!! Όλα όσα ονειρεύεστε δεν είναι απλώς δυνατά αλλά αν τα πιστεύετε κιόλας , τότε έχουν και σίγουρα δρομολογηθεί. Aς διαχωρίσουμε όμως τον εφήμερο έρωτα από εκείνη τη “συνάντηση” που σου χαρίζεται μόνο όταν είσαι πραγματικά έτοιμος. Και έτοιμος είσαι όταν αυτόν που έχεις δίπλα σου δεν τον συγκρίνεις με τον mr perfect αλλά με εσένα, που έχεις καταλάβει πια(μιλάω γι αυτούς που έχουν περιπλανηθεί πολύ μες τα σοκάκια της ψυχής τους), πως τέλειος δεν είσαι! Στον έρωτα επιθυμούμε σωματικά κυρίως και λατρεύουμε ένα κομμάτι του άλλου, ενώ ένα άλλο του κομμάτι επιθυμούμε να το αλλάξουμε(εκείνο που δεν καλύπτει τα δικά μας θέλω εννοώ), μη πω να το σκοτώσουμε. Στον έρωτα υπάρχει εγωισμός, αλλά σ΄αυτή τη “συνάντηση” ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας τη μοναδικότητα του άλλου , βλέπεις και αποδέχεσαι τον άλλο ως όλον. Τότε ό έρωτας γίνεται αγάπη, ο άλλος αναντικατάστατο κομμάτι της ζωής σου και λες τελικά πως θέλεις να κρατήσει, να συνεχίσει και πέρα απ’ το Σεπτέμβρη, στο παντοτινό, στο ότι και να συμβεί, στο πάντα, στο παντού. Σ’ αυτή τη συνάντηση ζωής, δεν επιθυμείς να ικανοποιήσεις τα θέλω σου αλλά τις ανάγκες του άλλου. Αυτό το τολμά μόνο η αγάπη, και αυτό το συναίσθημα μπορεί να προκύψει απ' το πουθενά αν δυο άνθρωποι είναι "έτοιμοι".Όπως μια τέτοιου είδους συνάντηση πολλές φορές μπορεί να έχει διαρκέσει και μόνο λίγες ώρες, μόνο που ένα είναι σίγουρο......για πάντα θα σε έχει αλλάξει.Γιατί αυτή η σχέση, ακόμα και αν ένας από τους δύο υποχρεωθεί να φύγει, δε θα αφήσει πίσω της στάχτες και αποκαϊδια, ξεσπάσματα, σκισμένες φωτογραφίες, κλάματα ,γέλια ειρωνικά, κατάθλιψη και μοναξιά. Αυτή η σχέση θα ζήσει και θα πηγαίνει όπου και σεις, γιατί απλούστατα μέσα σας θα την κουβαλάτε αιώνια. Οχι σαν βάρος όμως, αλλά το κίνητρο θα είναι πάντα για να πηγαίνετε παρακάτω. Όταν ενώνονται δυο ψυχές ακόμα κι ο θάνατος στα δύο δε τις χωρίζει. Σχέση αγάπης δηλαδή, που από συμφέροντα, εγωισμούς και μαθηματικά καθόλου δε γνωρίζει. Εδώ το 1+1=1!!!! Πόσο εφικτό είναι λοιπόν να ζήσουμε αυτό το θαύμα κάτω απ΄τα αστέρια που όμως το φως τους μας κάνει να βλέπουμε τον άλλο όπως εμείς επιθυμούμε ; Ας διαχωρίσουμε λοιπόν αυτό, ας μη βιαστούμε να πούμε στον άλλο “σ’αγαπώ” “μ’ αγαπάς;” ή ας αφήσουμε μια πιθανότητα πως τότε μιλάει το λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το φεγγάρι - γιατί η αγάπη ούτε μιλάει ούτε ρωτάει - και ευχή μου να τα ζήσετε όλα!!!!!