Εγώ και εσύ είμαστε ένα. Εγώ και ο άλλος δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Εμείς και οι άλλοι είμαστε η αγάπη. Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας. Για να τις ζεστάνουμε. Ας ξεθάψουμε όλα εκείνα που κάποτε μας ένωναν. Ας εμπνευστούμε από το παρελθόν και ας φτιάξουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό είναι το μυστικό.
Πόσο χαίρομαι Ασπρομηνά μου, πόσο ευγνώμων νιώθω που σε ξαναβλέπω! Παρ' όλο που τίποτα δεν είναι ίδιο εκεί έξω, εσύ δεν άλλαξες καθόλου...τα ίδια βαριά ρούχα, τα μαλλιά σου μπλεγμένα σαν ανεμοδαρμένα, ολόγυμνα κλαδιά, το βλέμμα σου φωτεινό, καθάριο και πάντα βέβαια με έναν αγαπανθό στο πέτο. Έτσι σε θυμάμαι από παιδί και έτσι εύχομαι πάντα να σε βλέπω.... με αυτό το ανθισμένο μέσα στη βαρυχειμωνιά, προμήνυμα στο πέτο. Αυτό της αγάπης, που με χαρά γεννάς για εμάς, ξανά και ξανά, στα εικοσιπέντε σου.
