Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Πλατεία Ομονοίας, Βικτωρίας, Αμερικής…

πλατεία Αφρικής, Ευρώπης , Ασίας, Αυστραλίας…κάποια παιδιά τα χέρια πιάνουνε σφιχτά και κύκλο σχηματίζουν. Στη μέση ανάβουν μια φωτιά, με σπίρτα βρεγμένα που τα τρίβουν στο κέντρο της καρδιάς. 
Μάτια γαλάζια, καστανά…ψυχούλες, κορμάκια κουρασμένα, σημαία ανταλλάσσουν και ματιά ,στα μούτρα μας γελάνε και γίνονται όλα ένα. Δειλοί τα κοιτούν από μακριά, από έναν κόσμο που τρίζει πια, μα τρέχουν ακόμα οι μωροί...τρέχουνε να τον ενισχύσουν με επιπλέον σίδερα, μάρμαρα και μπετά. Το νιώθουν, το ξέρουνε καλά…ψεύτικο κόσμο έχτισαν και να που τώρα τα παιδιά, αρχίζουν να τον γκρεμίζουν. Κομμάτι κομμάτι, τοίχο τοίχο, σύνορο σύνορο… και αργά ή γρήγορα…αν όχι σήμερα, αν όχι αύριο, αγάπης θεμέλια θα ρίξουν. 

Στη Λιβερία, την Παλαιστίνη, στη Σομαλία, τη Συρία, το Αφγανιστάν… κάποια παιδιά βαρκούλες μεγάλες με πανιά, στην άμμο ζωγραφίζουν. Τολμούν τα όνειρα! Με χέρια αγνά και τρυφερά, με χέρια που τρέμουν, αρπάζουν τα κουπιά. Όνειρα αδύναμα, μα φωτεινά... που κάποια κατάμαυρα μυαλά ,ξανά και ξανά, στα πέλαγα βυθίζουν. 
Ουρλιάζει η θάλασσα, πονά. Συχνά σωπαίνει, μένει ασάλευτη, δείχνει νεκρή... μα είναι η στιγμή που πια γονυπετής, το έλεος του ανέμου αναζητά. Αυτού του εξουσιαστή, που αν και τη διάκριση τόσο επιθυμεί, μπροστά στις θάλασσες δακρύων, λυγάει και βοηθά. Μα...σαν ξεβρασμένα απ΄τα κύματα μπουκάλια, μοιάζουν στο τέλος τα παιδιά και μάνες στεριές , θρηνούν τα άψυχα κορμιά. Οι θαρραλέοι περισυλλέγουν τα επιζώντα όνειρα, και οι ειρηνικοί πολεμιστές …τα επιζώντα, μες στα νεκρά παιδιά, μηνύματα.

Πλατεία…Παραδείσου. Κάποια παιδιά αλλάζουν θέση στα φτερά, βάφονται και ελπίζουν… Τον ήλιο παρακαλούν, στη γη τα δάκρυα να στεγνώσει. Στις βαλτωμένες ανθρώπινες ψυχές, κρινάκι να φυτρώσει.  Άγγελοι με ινδιάνικα, τα σύνορα του άυλου κόσμου τους αρχίζουν να προασπίζουν. Στον ουρανό πια δε χωρούν!! και με ότι όπλο διαθέτουν πολεμάνε… Μα δεν αντέχουν οι άνθρωποι το φως και σκάβουν λαγούμια να κρυφτούνε. Λευκά και πολύχρωμα ουρανόσταλτα φτερά, τους φέρνουν αλλεργία, και με ότι μπορούν, τα καταπολεμούν…
Βρυχιέται το σύμπαν, ο Θεός, και τότε μόνο...για όσο κρατά ο βρυχηθμός, οι άνθρωποι ξυπνάνε και σιωπούνε. Mα λίγοι μπορούνε τελικά μες στη σιωπή τους να  “ακούσουν” και να “δουν".  Κάποιοι...πολλοί... ξεχνάνε γρήγορα και πάνω στο παιδικό μυαλό, στο παιδικό κορμί, στην παιδική ψυχή αρχίζουν πάλι να ασελγούνε….και κάποιοι άλλοι, πάρα πολλοί,  σαν λήξει ο συναγερμός, αδιαφορούν και συνεχίζουν, νομίζοντας, πως έτσι εκείνοι ζούνε…

Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, του Νότου, της Δύσης και της Ανατολής, του Ουρανού, της Γης, των ΧριστουγέννωνΘεέ μου!!! 
Προσάναμμα κάνε όλους εμάς, αν είναι η φλόγα αγάπης μες στις πλατείες να φουντώσει…
Σανίδες κάνε μας  στις προχειροφτιαγμένες κιβωτούς , αν είναι πάνω μας τα όνειρα να πιαστούν και να σωθούνε…
Κάνε μας χώμα για σπορά...για την ευχή…στη γη παιδιά μας να ανοίγουν τα φτερά σας!!!!

Aς γίνουμε από φέτος η αλλαγή...
Καλές γιορτές!!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Οι άνθρωποι που χειροκροτείς με τη ματιά σου ή... καρφώνεις, οι άνθρωποι που θαυμάζεις ή ζηλεύεις επειδή ακολουθούν τελικά όχι ένα οποιοδήποτε, μα το δικό τους το αστέρι, να θυμάσαι πως χρειάστηκε να το ανακαλύψουν πρώτα....
Σε κομβικό χρονικό σημείο, σε μέρος συγκεκριμένο.  Σε τόπο και χρόνο που μοιάζει πολύ με αυτόν που κοιτάς και βρίσκεσαι τώρα και εσύ .....σε ένα πηχτό, απόλυτο και φαινομενικά αδιαπέραστο σκοτάδι.
Συνέχισε να εξερευνείς τον ουρανό σου....


Χαρούμενη και αισιοδόξη εβδομάδα!!

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπάνιο, αλλά και πιο ξεχωριστό, από το να βιώνεις τη μεταμόρφωσή σου δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς. Συμβαίνει...μέσα σε μία όχι αιτιακή, μα ουσιαστική σχέση. Συμβαίνει...όταν ο ένας δεν κοιτά να λύσει του άλλου τα προβλήματα, όταν δε θέλει ο ένας να "φτιάξει" του άλλου τη ζωή...μα όταν δίνει ο ένας στον άλλον το ελεύθερο, να ξεδιπλώσει ότι κι αν τον πονά, ότι κι αν τον φοβίζει, ότι έχει μισήσει ή απαρνηθεί. Όταν η ίδια η ένωση δεν εμποδίζει κανέναν από τους δυο εσωτερικά να αναπτυχθεί...
Συμβαίνει στο πλαίσιο του...μάλλον στο εκτός πλαισίου, σε νοιάζομαι. Σε αγαπώ με δύο λόγια...
Έτσι είναι... τη διαφορά στη ζωή μας τελικά, την κάνει αυτός που απλώνει το είναι του στο είναι μας, για έναν χορό που θα μας εξελίσσει διαρκώς.....
Έτσι είναι...σε ευχαριστώ!!
..............
Καλό Σαββατοκύριακο!!
Με σχέσεις όμορφες, όχι εξάρτησης...



Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Να τσαλαβουτάς στη ζωή όλο χαρά...
Αλήθεια...γιατί μεγαλώνοντας εγκαταλείπουμε όλα τα αξιόλογα απλά; Γιατί μπαίνουμε σε τόσα έξοδα; Γιατί μας πείθουν τόσο εύκολα πως είναι πολυσύνθετη και ακριβοθώρητη η ευτυχία;




Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Μου λες πως θες μια αλλαγή, να γίνει και ένα θαύμα...μα μην το λες σε μένα....στα σωθικά σου να το πεις.  Και δώσ' τους μετά τέτοια φωνή, ν' αναστατωθεί όλο το σύμπαν!!! Κάν' το  να σε πιστέψει....



Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Έλα, μη μου στεναχωριέσαι...γύρνα στο σπίτι....θα τη βρεις την άκρη...
Κάποιοι σε περιμένουν πώς και πώς και έτσι ακριβώς...με άδεια χέρια, για να μπορείς να τους πάρεις αγκαλιά....
Να είστε όλοι καλά! Καλό Σαββατοκύριακο!!


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Σε καταπίνει το "βαθύσκιωτο" άνθρωπε...

Αγνόησες εκείνο το πρώτο φιλί στα χείλη και αυτό σου μαύρισε τα ρηχά, τα ξέβαθα της ψυχής σου...και τώρα στοχεύει βάθη....
Έχεις αρχίσει να βλέπεις φως και να φοβάσαι άνθρωπε, να βλέπεις φως και πάνω του να χυμάς, να βλέπεις φως και εσύ σαν κάτι πια φυσιολογικό, απλά να το σβήνεις ή να το προσπερνάς...
Διψά το βαθύσκιωτο άνθρωπε, διψά πολύ, σε καταπίνει, μα σε έπεισαν...κάτι σαν δάσος να το δεις... να του καταπραϋνεις τη δίψα και να το απολαμβάνεις....
Και κάπως έτσι... σε προσπερνάει το παρόν και οριστικά, σε σβήνει απ΄τα πλάνα του το μέλλον....
Άνοιξ΄τα μάτια άνθρωπε!! Αν ξαναπέσεις πάνω σε αδέσποτο, άπλετο φως, όχι απλά μη φοβηθείς...μα ν' αδραχτείς από αυτό!! Και να το αδράξεις...






Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Πόσο θα ήθελα να μην υπήρχε τέλος εποχής για σένα αγάπη...

 Να μην έχουμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια... γεννητούρια, σκοτωμούς....να μη χρειάζεται να σε σκοτώνουμε και έπειτα πάλι να ζούμε με την προσμονή να ξαναγεννηθείς... να γινόταν μόνο να γεννιόσουν...και να ήσουν μονίμως ανθισμένη! Να μπορούσαμε να διατηρούμε μέσα μας συνεχώς μια φάτνη...μία ζεστή, ασφαλή... για να μην κρύωνες ποτέ, να μην μπορούσε κανείς να σε πειράξει. Μακάρι μόνο να μοιραζόσουν, μόνο να πολλαπλασιαζόσουν...να μη χρειαζόταν να κλάψει ποτέ κανείς ξανά για χάρη σου αγάπη....να μη χρειαζόταν να ρίχναμε πρώτα όλα τα φύλλα μας για να έρθεις να μας στολίσεις...να μην ήσουν μία ακίνητη γιορτή , να μην ήσουν καν ευχή.
Θα 'θελα να ήσουν προϋπόθεση απαραίτητη για να μπορεί κανείς να υπάρχει και να ζει. Να λέγαν αγάπη τη ζωή. Να ήσουν το μόνο δώρο, που ως άνθρωποι των τύπων, θα έπρεπε...έστω... να σε ανταλλάσσουμε κάθε μέρα. Να σε προσφέρουμε και εσύ να είσαι ανεξάντλητη. Να μας προσφέρεσαι και εμείς να σε χαιρόμαστε, να σε απολαμβάνουμε...σαν...να είχες πρώτα πεθάνει.
Ναι... αυτό αν είχαμε στο νου μας.... Γιατί δεν μπορούσε εκείνος ο πρώτος να ήταν και ο ένας μοναδικός σου θάνατος; Και να μας είχε αφήσει μια τεράτια ουλή, για να μπορούμε να θυμόμαστε...πώς ένιωσες τότε και πώς νιώσαμε...Διότι τουλάχιστον μια φορά, έχουμε όλοι από εσένα πληγωθεί και σε έχουμε σοβαρά πληγώσει...
Μου λες αγάπη πως αιώνια μπορείς να ζεις, μα αυτό που εύχομαι εγώ είναι σε κάθε δική σου γενέθλια γη, σε κάθε καρδιά, σε κάθε καταχείμωνο, εσύ να γεννάς αγάπες αειθαλείς....
..................
Καλό μήνα!!