Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Χρώματα ανεξίτηλα κι έναν καμβά για τα όνειρά τους βρε παιδιά!!!!!!!


Καλησπέρα, καλησπέρα!!!! Τι υπέροχη που ήταν και σήμερα η μέρα !!!!! Τι, δε μου είστε πολύ καλά; Γιατί; Πείτε μου ποιόν αφήσατε να σας χαλάσει τη διάθεση με τέτοια μέρα!! Γιατί το επιτρέψατε, αααααα όλα κι όλα!!!! Οι πολιτικοί στην τηλεόραση; Μα τη δουλειά τους (να μας δουλεύουν) κάνουν οι άνθρωποι (άνθρωποι;) τόσα χρόνια.  Καλέ απολαύστε την ημέρα και συγκεντρωθείτε στη δική σας  τη δουλεία και ας εργαστούμε για πρώτη φορά μετά από χρόνια πάλι  ομαδικά στις 6 του άλλου μήνα. Γράψτε στα παλιά σας, αυτά που είναι για πέταμα όμως τα παπούτσια,(βλέπετε οι καιροί, συγγνώμη, οι πολιτικοί μας, δεν επτρέπουν να πάρουμε καινούργια)  όλους τους δήθεν πατριώτες  που σας χαλούν τη μέρα. Ήρθε η ώρα πραγματικά πατριωτάκια να τους τη χαλάσουμε εμείς μέσα στο 1x1, όχι από εκδίκηση, αλλά γιατί απλώς έφτασε η ώρα που πρέπει να αποφασίσουμε εμείς για εμάς. Τι κι αν κάποιοι από εμάς γεράσαμε; Ας γίνουμε και με άσπρα τα μαλλιά η ελπίδα για το παιδί που χθες γεννήθηκε και είναι το δικό μας, για το παιδί που αύριο θα γεννηθεί ......και ας μην είναι το δικό μας. Ότι κι αν γίνει στις 6 Μαϊου τελικά, ας κοιμηθεί και ας ξυπνήσει ήσυχη η συνείδησή μας στις 7.

Δεν μου αρέσει καθόλου να επαναλαμβάνομαι, αλλά τι να κάνεις που η εμπέδωση όλων των πραγμάτων στηρίζεται κυρίως στην επανάληψη και στην επιμονή ( κάτι ας πούμε σαν τα παϊδάκια που έπρεπε να μάθουμε από μικροί να τα τρώμε οπωσδήποτε με πηρούνι και μαχαίρι, γελώντας όχι με την καρδιά μας αλλά έτσι όπως το savoir vivre απαιτεί, για να γίνουμε κι εμείς ένα με τους εκλεπτυσμένους Ευρωπαίους, μιας και οι δικοί μας τρόποι δεν ήταν λεπτοί, εξευγενισμένοι και η Ελληνική παράδοση μάλλον ντροπή ). Οπότε, οπότε λέω............... η μέρα σήμερα είναι καταπληκτική!!!! Δεν αφήνουμε κανέναν και τίποτα να μας τη χαλάσει. Δεν βλέπουμε, δεν ακούμε ειδήσεις που μας γεμίζουν φόβο για το αύριο και ενοχές για το χθες γιατί τολμήσαμε το χέρι να απλώσουμε στο όνειρο και αγοράσαμε σπίτι, καλύτερο αυτοκίνητο, πήγαμε διακοπές να ξεκουράσουμε το κορμί που τρέχει όλη μέρα σαν το Βέγγο, στείλαμε τα παιδιά μας σε ένα καλό σχολείο, θέλουμε να τα σπουδάσουμε, επεκτείναμε την επιχείρησή μας. Δεν χρωστάμε σε κανέναν το δικαίωμα στο όνειρο, αντίθετα τιμωρούμε αυτούς που μας το στερούν. Δε λέω ποιους........ μα λέω ξανά το πού. Ας υποδείξει η συνείδηση του καθενός μας ποιοι είναι οι κλέφτες των ονείρων, των δικών μας και των παιδιών μας και ας πράξει το χέρι ανάλογα μέσα στο 1x1, χωρίς να χρειάζεται καν να κλείσουμε την κουρτίνα. 
Άλλοι πρέπει να ντρέπονται, όχι εμείς που διεκδικούμε απλώς το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Όχι εμείς!!!!! Μπορεί να απλώσαμε στον ήλιο όνειρα περισσότερα απ' όσα ίσως έπρεπε, μπορεί μανταλάκια να δανειστήκαμε και τώρα να δυσκολευόμαστε πίσω να τα γυρίσουμε, μα όμως όνειρα απλωμένα σε ξένες πάνω ταράτσες, ποτέ μας δεν τα σκίσαμε, ποτέ μας δεν τα κλέψαμε. 
Ίσως μονάχα να τα ζηλέψαμε και να θελήσαμε κατάλευκα σαν τα δικά τους, να γίνουν και τα δικά μας........ 

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Στης ψυχής το παρακάτω..........

Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη ευκαιρία για να ευχηθώ σε όλους μας ........Χρόνια πολλά!!!!
Ας τα χαρούμε όπως μας αξίζει, ας τα ξυπνάμε και ας τα κοιμίζουμε πάντα με ένα τραγούδι. Ας τα χαϊδεύουμε, κάτω από κρυστάλινα νερά συχνά να τα δροσίζουμε, στον ήλιο να τα απλώνουμε με φως για να γεμίζουν, μέχρι να γίνουν τα χρόνια μας βαμβάκι, σεντόνια κατάλευκα, σοφά.

Ας τα χαρούμε ακόμα και τώρα που ο ουρανός θρηνεί..........γιατί δεν κλαίει για τον Ιησού, ούτε για τον Δημήτρη. Κλαίει για εμάς που καθημερινά σταυρώνουμε την αγάπη, κλαίει για εμάς που δεν πιστεύουμε πως δε χρειάζονται αυτιά , για να ακούμε τη φωνή που από τώρα με Αγγέλους και αηδόνια στη σάλα του ουρανού αιώνια θα τραγουδάει.
Ας γιορτάσουμε αυτή τη στιγμή!!! Είναι η νέα αρχή για το Δημήτρη το Μητροπάνο πάνω στην πιο μεγάλη  πίστα. Τον αγκαλιάζει ήδη η Μοσχολιού, τον αγκαλιάζει ο Παπάζογλου, ο Καζαντζίδης, ο Μπηθικώτσης, ο Ζαμπέτας, είναι πολλοί κι είναι χαρούμενος πολύ!!!!  Από το χέρι του κρατά και τον μικρούλη τον Ρενιώτη και του υπόσχεται μεγάλο όνομα κι αυτόν πως θα τον κάνει.
Χρόνια μας πολλά χορεύοντας το "ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου" απ' την ψυχή που "ένα ποτήρι θάνατο" μαζί με αιώνια ζωή ήπιε εχθές, μέθυσε και τώρα μέσα σε νέες θάλασσες, απέραντες γαλάζιες ταξιδεύει.
Τη Ρόζα ας παρηγορήσουμε που ντύθηκε στα μαύρα και μουδιασμένη τώρα μας κοιτά. Ορφάνεψαν τα λαδάδικα, μαζί και οι καλαμιές , θα κλαίει κι απόψε η γειτονιά μα αυτή η φωνή με την ψυχή που οι πιο πολλοί, μεγάλοι μικροί λατρέψαμε, αυτή η Ιστορία..............δε γίνεται σιωπή.
Φυτό αναρριχώμενο θα παραμείνει η φωνή του.
Χρόνια πολλά σε εμάς καλό ταξίδι Δημήτρη Μητροπάνο .............στης ψυχής σου το παρακάτω.

Μακάρι να μπορούσαμε κάτι να κάνουμε να χάσεις αυτό το τρένο................

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012


                                              Το δάκρυ

                                    Σε βλέπω δάκρυ να κυλάς
                                    κι αναρωτιέμαι......τι;
                                    Τι σ’ έκανε να στάξεις;
                                    Είσαι συγκίνησης, χαράς
                                    έξυσες κάτι και πονάς
                                    ή  είσαι φόβου δάκρυ;

                                    Αν είσαι αποτέλεσμα χαράς
                                    δάκρυ μην πάψεις να γεννάς
                                    τις δυο μου χούφτες γέμισε
                                    να πιω που το ‘χω ανάγκη

                                    Αν τρέχεις από παλιά πληγή
                                    κοίτα προς την Ανατολή
                                    ο ήλιος στη δύση που κοιτάς
                                    για άλλους ξημερώνει.....

                                    Αχ! φόβος σε κάνει να κυλάς
                                    βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά
                                    κι αυτός στα δύο κόβεται
                                    αν δεις το διπλανό σου
                                    δάκρυ δυο μάτια έχω κοίτα με
                                    κοίτα!! Δεν είσαι μόνο

                                                                        Αγγελική Κρόκου

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Χαράς Ευαγγέλια

  Καλησπέρα, καλησπέρα!!!
 «Σήμερον της παγκοσμίου χαράς τα προοίμια μετά χαρμοσύνης προεορτάσωμεν…….». Κυριακή αύριο, αλλά όχι συνηθισμένη.  Αύριο γιορτάζουμε την αναγγελία της πιο  χαρμόσυνης είδησης από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ προς τη Μαρία, της πιο χαρμόσυνης για τον Χριστιανισμό. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Χρόνια πολλά Ευάγγελε και Ευαγγελία!!!!


«Ελευθερία ή Θάνατος» 
Αύριο γιορτάζουμε την έναρξη των μεγάλων αγώνων των Ελλήνων για την ελευθερία από τους Τούρκους κατακτητές. Είναι η επέτειος του ξεσηκωμού του Έθνους μας. Θυμηθείτε!! Νιώστε τον παλμό εκείνων των στιγμών,  ακούστε τον χτύπο της καρδιάς σας να χτυπά μέσα σε εκείνη του Αναγνωσταρά, του Ανδρούτσου, του Παπαφλέσσα, της Μπουμπουλίνας, της Μαυρογένους.  Η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 19ου αιώνα. Αυτή ήταν που διέλυσε συμμαχίες, γέννησε κινήματα, ενέπνευσε διανοούμενους και καλλιτέχνες. Υψώστε με υπερηφάνεια τη γαλανόλευκη,, το λάβαρο της αξιοπρέπειάς μας, στα μπαλκόνια και πάνω στις Ακροπόλεις των ψυχών σας. Δεν έχετε; Αγοράστε!!! Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας Χαριστέας , ένας Ζαγοράκης ( καλά να είναι τα παιδιά) είναι πιο ικανοί να μας κάνουν να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι και να βάφουμε μέχρι και την τούφα στο χρώμα της γαλανόλευκης, από έναν Κολοκοτρώνη. Έπαρση της σημαίας χωρίς υποστολή μόλις έρθει η Δευτέρα. Ας θυμηθούμε, ας νιώσουμε, ας μοιραστούμε, ας παραδειγματιστούμε, ας γίνουμε εμείς οι επίσημοι την αυριανή ημέρα και ας παρελάσουμε με περηφάνεια. Πρέπει!!! Κάποιοι σκοπίμως αρχίζουν να προσπερνούν κι άλλοι να  θάβουν σελίδες της Ιστορίας μας.  Πρέπει, γιατί σε λίγο καιρό φοβάμαι πως τα παιδιά μας θα νομίζουν πως γιορτάζουμε για τη νίκη μας στη Eurovision ή στην Πορτογαλία. Ας ξεσηκώσουμε την καρδιά και την ελληνική ψυχή μας γιατί μας έχουν προκύψει νέοι κατακτητές, πιο ύπουλοι, ίσως απ΄τους χειρότερους που θα ‘χουν γραφτεί  ποτέ στους τόμους  της Ελληνικής, της πιο  Μεγάλης Ιστορίας. Αυτοί οι νέοι κατακτητές δε θέλουν απλώς να μας σκλαβώσουν, θέλουν ακόμα και τις πέτρες να συνθλίψουν, εκείνες που αν τις σηκώσεις θα βρεις από κάτω μια Ελληνική να ζει ψυχή, θα βρεις, αγώνες, μάχες , ήρωες, Αρχαία, Τέχνη, Ρητά και Αξίες, Ελληνικό σπουδαίο πολιτισμό. Ας γιορτάσουμε την αυριανή μέρα όπως .............. μας αρμόζει!!! Με μπόλικο μάλιστα μπακαλιάρο σκορδαλιά. Δε χαλάει τη γεύση μας ούτε την εικόνα μας, δεν μας απομακρύνει από άλλους λόγω της μυρωδιάς, αντίθετα,  μπορεί να μας φέρει και πιο κοντά με ..............τους αυθεντικούς ανθρώπους. Αυτούς πρέπει να αναζητούμε, μ΄αυτούς να πίνουμε τσίπουρο, μ΄αυτούς να χορεύουμε Λεβέντικο, Σούστα, Μενούση, Μαλεβιζιώτη, Συρτό και Καλαματιανό.   
Στητό το σώμα Έλληνες, ψηλά και το κεφάλι, τα χέρια υψωμένα και πάμε να χορέψουμε τον Τσάμικο τον ηρωικό, έναν Πυρρίχιο ποντιακό!!!       

Χαράς Ευαγγέλια!!!! Ο παράδεισος φτιάχτηκε για όλους και είναι εδώ στη γη!!!!
Αρκεί, να γίνουμε πάλι όλοι Άνθρωποι  αυθεντικοί...............

«Έλληνες!!! Πριν βγω στ΄Ανάπλι, έριξα στη θάλασσα τα πικρά  τα περασμένα. Κάντε και σείς το ίδιο.Στο δρόμο που περνάγαμε για να ΄ρθούμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάποιοι άνθρωποι. Ρώτησα και μου είπαν πως σκάβουν να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί στο λάκκο μέσα ρίξτε και τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός»
Ο Γέρος του Μωριά

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Με έναν ήλιο στην καρδιά, όλος ο κόσμος μια ευωδιά


Ήρθε η Άνοιξη ή είναι η ιδέα μου; Άνθισε στον κήπου του διπλανού η βερικοκιά και είναι τόση η χαρά της που άπλωσε τα ανθισμένα χέρια της και τύλιξε με αγάπη μια λεύκα που βρίσκεται δεξιά και μια πασχαλιά αριστερά που τώρα ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο πάλι τα δικά της, τα μπλε, ιώδη, πανέμορφα και αρωματικά παιδιά της.    
Όχι δεν είναι ιδέα μου, μου το επιβεβαίωσαν οι κότσυφες που κάθε μέρα χτίζουν σε δέντρα και σε θάμνους καλαθωτές περίτεχνες φωλιές, για να ακουμπήσουν τα υπέροχα γαλαζωπά αυγά τους. Νέα φιντάνια θα γράψουν την ιστορία τους στο μουσικό στερέωμα. Αυτά τα μαυροπούλια που σουλατσάρουν  κάθε μέρα στο μπαλκόνι μου και σκάβουν με θράσος μες τις γλάστρες μου, αυτές οι φωνές  με το σπάνιο μέταλλο, που βγαίνουν κάθε μέρα μέσα απ΄τα πορφυρένια ράμφη τους,  μου το’παν καθαρά.......... ήρθε η Άνοιξη πάλι κοπελιά!!!!
Μου το ‘πε και ο ήλιος που ένιωσα να μου χαϊδεύει απαλά το παγωμένο μάγουλο, τα παγωμένα απ΄την αγωνία  χέρια μου, τα παγωμένα, σχεδόν ανύπαρκτα  από το φόβο πόδια μου. Κάλυψα ευτυχώς και φέτος μέσα σε σκούφους και κασκόλ που μου ‘πλεξε κάποτε η γιαγιά, την τόσο ευαίσθητη καρδιά μου. Χθες τόλμησα, την ξεσκέπασα, άνοιξα το πουκάμισο, στάθηκα αν και γυναίκα στα δύο παλικαρίσια και παρακάλεσα τον ήλιο να βοηθήσει να πρασινίσω, να ανθίσω, δέντρο να γίνω, να απλωθούν οι ρίζες μου, να βγάλω καινούρια φύλλα στα κλαδιά.

Ικέτισσα έγινα και Ινδιάνα για άλλη μια φορά και παρακάλεσα όπως οι Ναβάχο το Πνεύμα το Μεγάλο που υπάρχει πριν απ’ ότι άλλο και ζει μέσα σε κάθε πρόσωπο και πράγμα να έρθει σε μένα πάλι, να έρθει σε όλους εμάς, από τα μέρη τα μακρινά. Γύρισα προς το Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, αυτό που με ταξιδεύει στον Όλυμπο, στην Μακεδονία, στο Νέστο, στο δάσος του Καϊμακτσαλάν, αυτό που βοηθά να αντέχω τις χιονοθύελλες και του ‘πα ευχαριστώ για όλη την ομορφιά που ξεπηδά απ’ τη γη μας τώρα που αυτή ξυπνά. Στα μάτια κοίταξα κι ας με τύφλωνε το Πνεύμα της Ανατολής, αυτό που κάθε μέρα ξεπροβάλλει πάνω απ΄τα νησιά του Αιγαίου,  αυτό που στα χέρια του κρατά τα χρόνια κι όλες τις ευκαιρίες της ζωής μας  και είπα να βοηθήσει μη χάσουμε  από οκνηρία όλα τα δώρα της ζωής και την ελπίδα της κάθε μέρας. Στο Μεγάλο Πνεύμα του Νότου, αυτό που πουλί με κάνει και με περνά πάνω απ΄τα άσπρα σπίτια των Κυκλάδων, πάνω απ’ τα  κάστρα της όμορφής μας Μάνης και μαλακά με προσγειώνει στης Γαύδου μία ακρογιαλιά, σ’ αυτό που η πνοή του τους πάγους λιώνει γύρω την καρδιά, ζήτησα τους φόβους όλων να διαλύσει, τα μίση μας να λιώσει και με τη  φλόγα της αλήθειας την αγάπη  να πυρπολήσει. Ζήτησα όλους μας να διδάξει πώς όποιος είναι δυνατός είναι κι ευγενικός, όποιος σοφός, ελεήμων κι όποιος γενναίος είναι και συμπονετικός. Στο Πνεύμα της Δύσης που τόσο αγαπώ, εκεί που χτύπαγε η καρδιά της Πηνελόπης, του Οδυσσέα και τώρα της Ιθάκης, στη γη, στη θάλασσα που ήλιος μέσα γέρνει, να μας διδάξει ζήτησα το πιο σημαντικό, ότι  το τέλος είναι πιο σημαντικό απ’ την αρχή και πως ο ήλιος δε βασιλεύει μάταια κάθε μέρα.........  

Δεν έμεινε ασυγκίνητος ο ήλιος στις ικεσίες μου και πάνω στην ξεσκέπαστη, εκτεθειμένη μου καρδιά, χωρίς να με πονέσει, ένα ωραίο τατουάζ με θέμα τον  ήλιο μου ζωγράφισε. Τρέχοντας πήγα στη δουλειά και έστειλα ένα μήνυμα  Ανοιξιάτικο, με τον Ερμή των ημερών μας,  τον ηλεκτρονικό μας, σε όλους τους άγνωστους και γνωστούς, πελάτες, φίλους, υπαλλήλους  και  “αφεντικά”……..
 «πατήστε γρήγορα μια αντιγραφή στον ήλιο κι ύστερα με επικόλληση βάλτε τον στην καρδιά σας». 
Δεν άργησαν οι απαντήσεις, γρήγορα εμφανίστηκαν καρδιές με αυτόν τον ήλιο, μαζί με δροσερές, δεκάδες καλημέρες ανθρώπινες, ζεστές. Μία ακτίνα τελικά, ακόμα και ηλεκτρονική είναι αρκετή για να ζεστάνει μια καρδιά.........
Για να βλέπω κι άλλες ζεστές και φωτεινές καρδιές, για να γεμίσουμε ήλιους τις πλατείες, τα σπίτια, τους δρόμους, τα γραφεία!!!!! Δε θα το κάνουμε μόνο για εμάς, θα είναι και για φίλους, για συγγενείς, για γείτονες, για αγνώστους, για συναδέρφους. Όσο ηλιόλουστες κι αν είναι αυτές οι μέρες, κάποιοι ακόμα σε μαύρα σύννεφα μέσα κατοικούν. Κάποιοι έχουν ανάγκη να τους χτυπήσει στον ώμο μία ζεστή, μία γελαστή καρδιά σαν τη δική σας. Για αυτούς Άνοιξη ακόμα δε μυρίζει, ζουν μέσα σε ένα ατέλειωτο, τον πιο βαρύ στα χρονικά Φλεβάρη. Αν η δική σας η καρδιά την έχει ήδη καλωσορίσει, τότε σωπάστε και ακούστε, σκύψτε και βοηθήστε αυτές που δίπλα σας χτυπούν με αγωνία. Κάθονται παγωμένες στον αποκάτω όροφο, στο απέναντι μπαλκόνι, στον καναπέ επίσκεψη στο σπίτι σας, στο διπλανό γραφείο. Κάποιες γνωρίζουν, έκαναν λάθη και τώρα τα πληρώνουν, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί είναι ανθρώπινες, σαν τις δικές σας τις όχι αλάνθαστες καρδιές. Μη μου τις κριτικάρετε λοιπόν, μη μου τις αγνοείτε, μη βάζετε ωτασπίδες, στήστε επίτηδες αυτί κι ακούστε τις, στείλτε τους μια ηλιαχτίδα από τον γενναιόδωρο ήλιο που βρήκε παράθυρο ανοιχτό και λάμπει στο “σπιτικό” σας, και μόνο αυτό ίσως αρκεί, γιατί ίσως έρθει μία μέρα που όλων μας οι καρδιές, χτυπήσουν στο ρυθμό τους..............

Δε γράφω για να σας ρίχνω, γράφω για να προλάβω, για να αφυπνίσω εμένα και εσάς!!! Γράφω με το δεξί μου χέρι που εντολή δεν παίρνει απ’ τον εγκέφαλο μα μόνο απ’ την  καρδιά. Αυτή είναι που βλέπει αγγέλους κάθε μέρα να θρηνούν, γιατί σ’ αυτούς έπαψαν όταν μεγάλωσαν οι άνθρωποι να πιστεύουν και τώρα θέλουν, μα πώς να βοηθήσουν αφού τους στέλνουν τόσα μηνύματα μα οι άνθρωποι αγγέλους κι ανθρώπους αγνούν; Το ανθρώπινό μας είδος μόνο με Ανθρωπιά θα επιβιώσει. Αυτός ο ήλιος ο  Ανοιξιάτικος, μετά από τόση πια βροχή, είναι ιδανικός για να τη δούμε  μες την καρδιά μας να φυτρώνει. Αν τελικά ανθίσει, αν γίνει δέντρο, καρποφορίσει, θα δείτε που ξαφνικά το ίδιο  άρωμα με εσάς, αυτό της Άνοιξης  θα φορά και ο διπλανός σας. Όλος ο κόσμος θα αναδίδει ευωδιά!!!!




Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Φωτοδότης ετών δεκαεπτά


 Το τρίτο είμαι παιδί μιας όμορφης οικογένειας.
Έχω δύο υπέροχους, όχι αλάνθαστους γονείς, έναν μεγάλο αδερφό, που όμως ποτέ δε γνώρισα γιατί ο άνεμος φυσούσε δυνατά εκείνον το Χειμώνα του ΄61 και σαν φυλλαράκι μας τον πήρε πάνω από της μάνας μου τα κλαδιά και μια αδερφή με δέρμα από αλάβαστρο και μάλαμα για καρδιά.
Εγώ στη ζωή μου γνώρισα μονάχα έναν γαμπρό,  μα ήμουν ακόμα μικρό παιδί γι αυτό τον είπα αδερφό, και δύο μόνο ανίψια.
Το πρώτο Γιώργο το βαφτίσαμε μα είχε στην πλάτη του φτερά και θέλησε ο Πρίγκιπας ο μικρός να γίνει, σε έναν πλανήτη με όμορφα λουλούδια, δάση, ποτάμια και καθαρά νερά, σε έναν θρόνο πάνω να κάθεται να μας κοιτά, να μας προσέχει, το μάτι να μας κλείνει, να μας χαμογελά.
Το δεύτερο  ανίψι μου πατάει εδώ στη γη γερά και ετοιμάζεται τώρα πάνω σε ετούτον τον πλανήτη να ανοίξει τα φτερά του.

Σε εσένα λοιπόν,
που ξέρω πως όλου του κόσμου τις καρδιές θα τις κερδίσεις με την ματιά σου την καθαρή, με τη μεγάλη σου ψυχή, με τις αξίες σου, που Άνοιξη όπως ήταν μέσα σου ήδη φύτρωναν, με αυτές που χρόνια τώρα μέσα σου σπέρνουν και ας φωνάζουν, σπέρνουν και ας σε μαλώνουν, σπέρνουν και ας νιώθεις κάποιες φορές πως δε σε καταλαβαίνουν, αυτοί που είναι άνθρωποι και άρα κάνουν λάθη, αυτοί που δε γεννήθηκαν γονείς μα εσύ τους το διδάσκεις, που μαξιλάρι κάνουν το σώμα τους στις μπόρες, στις αστραπές σου, αυτοί που σε αγαπούν σε αυτόν τον κόσμο πιο πολύ, που ίσως για σένα παραδοθούν μα όμως εσένα ποτέ δε θα προδώσουν και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους δυό σου, όχι αλάνθαστους, μα τόσο ξεχωριστούς γονείς.

Στη Δέσποινα

Με αγάπη
Αγγελική Γ. Κρόκου
η  θεία σου







9 Μαρτίου 1995

Έβρεχε νομίζω εκείνη την ημέρα ή μάλλον, όχι, έκανε πολύ παγωνιά. Είχε χιονίσει πρόσφατα νομίζω, δε θυμάμαι, δε θυμάμαι!!! Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ήταν η μέρα φωτεινή, πολύχρωμη, ζεστή και γιορτινή για δυό ανθρώπους που για καιρό είχαν χαθεί στου πόνου το λαβύρινθο. Ήταν μια μέρα γιορτής για όλους μας. Για τον παππού, για την γιαγιά, για άλλη μια γιαγιά, για θείους, θείες...................... για μένα.
Ήταν η μέρα που γεννήθηκες εσύ!!!! (και ο πατέρας σου, τι σύμπτωση!!) Η μέρα που το φως της έλευσής σου, ήταν τόσο, μα τόσο δυνατό, που σαν τον ήλιο διέλυσε όλα τα μαύρα σύννεφα που κάλυπταν την ατμόσφαιρα της ψυχής δυο νέων, υπέροχων ανθρώπων. Ήταν τότε που ο Χειμώνας σαν Κύριος, Ιππότης, Aρσενικό σωστό, υποκλινόταν στον ερχομό της πιο ωραίας εποχής. Άνοιξη!! Ήρθες εσύ και όλα γύρω άνθισαν. Καινούρια φύλλα στα κλαδιά, λουλούδια στα λιβάδια, μες το λιβάδι και εσύ, το πιο όμορφο λουλούδι. Άνοιξη!! Η εποχή που η φύση πάλι ξαναγεννά και εκεί στην αναγέννηση, ξεπρόβαλες και εσύ. Μέσα σε ωδίνες, μέσα από μία μήτρα γεννήθηκε η χαρά και το τιτίβισμά της μαζί με όλων τα γέλια μας, μια μελωδία έγιναν γλυκιά.
Πάνω σε καθαρό πεντάγραμμο, το χέρι Εκείνου ,χάραζε τώρα με διαμάντι τις πιο ωραίες νότες. Άρπες θαρρώ ακούγονταν, βιολιά, κιθάρες, λύρες, άγγελοι ήταν σίγουρα που έπαιζαν μουσική, και όλοι στήσαμε χορό, τον πόνο ποδοπατήσαμε, κλάψαμε και γελάσαμε και μεθυσμένους μας βρήκε όλους εκείνο το πρωί, με τόση συγκέντρωση ευτυχίας μέσα στο αίμα.

Ατέλειωτο μου είχε φανεί εκείνο το ταξίδι από την Κρήτη. Χίλιες και μία νύχτες μου είχε φανεί εκείνη η νύχτα στο καράβι. Παρακαλούσα το Καζαντζάκης να γίνει ιπτάμενο χαλί και εγώ ένας Αλαντίν, για να ‘ρθω γρήγορα να δω την όμορφη πριγκίπισσα. Ήθελα τόσο πολύ να δω αυτήν την ευχή στ΄αστέρια, στο σύμπαν, στο Θεό που είχε πάρει τώρα μορφή.
Γρήγορα ήταν τα άλογα που με άφησαν στη Μουσών, πιλότος ένιωσε ο οδηγός που συμμετείχε σ’ένα πρωτάθλημα της φόρμουλα, στην πίστα της Αθήνας..
Στις σκάλες της κλινικής συνάντησα τον πατέρα. Εκείνον που φόραγε ξανά αυτό το αστραφτερό χαμόγελο που είχε κρεμάσει σε μια ντουλάπα της ψυχής του. Εκεί το είχε φυλάξει, ανάμεσα σε λεβάντες, συχνά πυκνά το κοίταζε να μην του τσαλακωθεί  και ήλπιζε, περίμενε, σαν γαμπριάτικο κουστούμι μια μέρα πάλι να το φρεσκάρει και πάνω του να το βάλει. Για σένα μικρό μου πάλι τη μέρα αυτή το φόρεσε και μύριζε η ανάσα του λεβάντα όταν μου είπε δυνατά ή μάλλον τραγουδιστά, «γεννήσαμε!!!!!».  Μ’αγκάλιασε και είδα στην μπλούζα μου στρασάκια, δροσοσταλίδες, που γυάλιζαν από το φως των ήλιων των ματιών του.
Δεν ξέρω αν έβρεχε ή αν χιόνιζε εκείνη την ημέρα, μα ξέρω πως ήλιος έλουζε εκείνη τη φάτνη στο Λητώ που μέσα της βρήκα ξαπλωμένη, με δυο ολόγιομα φεγγάρια στη θέση των ματιών, την πιο λαμπερή αν και αποκαμωμένη, την πιο όμορφη Μαρία που είχα δει ποτέ. Δεν έλεγε πολλά, ήταν και η ίδια ζαλισμένη απ΄ τη μεγάλη δόση της χαράς.
Ήλιοι απ΄τη μια, φεγγάρια από την άλλη, άστραφτε αυτό το μενταγιόν που δώρο της έκανε ο πατέρας σου μαζί με ένα μεγάλο θυμάμαι «ευχαριστώ!!!». Δεν το άκουσα, γιατί σεβόμενη τη στιγμή δυό βήματα έκανα γοργά λιγάκι παραπέρα, μα είμαι σίγουρη  πως το ‘πε. Το είδα στους καθρέπτες των όμορφων ματιών της.

Εγώ μάγος δεν ήμουνα. Δεν έφερα σμύρνα ούτε χρυσό, αλλά ότι πιο ροζ μπορούσα με αυτά που τότε διέθετα, για το πιο όμορφο μωρό.
Τι όμορφο μωρό!!! Οστά τόσο μικρούτσικα ντυμένα με σάρκα από βελούδο, που μύριζε σαν να το χάιδευαν στης μάνας του τη φωλιά, τα χέρια μίας πασχαλιάς που έρωτα είχε κάνει πάνω σε ροδοπέταλα, με ένα μανουσάκι. Σκούρα ματάκια, καστανά, που έφτιαχναν προτάσεις και ας μην ήταν ακόμα το στόμα ικανό να αρθρώσει τις πρώτες λέξεις. Ναι, ήσουν για όλους εμάς, ήσουν και είσαι για εκείνους, το πιο όμορφο μωρό!!! Πολύχρωμη πλαστελίνη στα χέρια μίας μάνας, που σ’ άγγιζε τόσο απαλά, γιατί ήσουν για αυτήν πριγκίπισσα και πάνω σου δεν ήθελε κανείς να βρει ένα ψεγάδι.

Δέσποινα είπαν θα ‘ναι το όνομα της ψυχής σου. Αυτής που ήταν μεγάλη σε μέγεθος, μεγάλη σε ηλικία και ας έφτασε εδώ στη γη μέσα σε τόσο μικρό σκαρί. Μια δυνατή, μια φωτεινή, ευαίσθητη ψυχή, που ήρθε εδώ να εξελιχτεί μέσα από ένα κορμάκι που έγινε δύο, έγινε πέντε, εφτά................έγινε σώμα τώρα γυναικείο και σήμερα η ανάσα του θα σβήσει χρωματιστά κεριά, μα όχι την φλόγα των 17.

9 Μαρτίου 2012

Δεκαεπτά αστέρι μου!!! Δεκαοχτώ σαν σήμερα, που παρακάλεσα το Θεό με όση δύναμη διέθετε τότε, η μελανιασμένη απ’ τα πεσίματα, μα ευγνώμων σήμερα ψυχή μου, αν είχε σκοπό να στείλει μόνο ένα παιδί και έπρεπε να διαλέξει, εμένα να αγνοήσει, την αδερφή μου να επιλέξει.
Σαν ήρθες σου είπα ευχαριστώ, συγγνώμη είπα σε Εκείνον, που άδικο προς στιγμήν τον είχα αποκαλέσει και ευγνώμων νιώθω σήμερα που άνθισες τότε εσύ και πάνω στην άδεια παρτιτούρα μου ακόμα δυο τραγούδια, που έχουν το τίτλο Ναταλία, Βανέσσα-Γεωργία.

Ήρθες εδώ με ένα σκοπό, γι αυτό προσπάθησε να τον θυμηθείς γιατί είναι κάτι που γνώριζες καλά πολύ πριν γεννηθείς. Δεν πήρες τη θέση κανενός. Είσαι ένας κόκκος του σύμπαντος χρυσός, μα και μοναδικός. Μέρος του Μεγαλείου. Μια νότα ανετκίμητη, μια συλλαβή απαραίτητη στης γης μας το τραγούδι. Σε πλήκτρα σε χαϊδεύουν, δοξάρια σε αγγίζουν και τα αηδόνια γίνονται η φωνή της όμορφης ψυχής σου.

Είσαι ασύγκριτη!!! Λάμψη πανομοιότυπη μπορεί κανείς να δει, μα αυτό το φως που εκπέμπει αυτό το φαρόπλοιο, του καθενός μας η ψυχή που αιώνες ταξιδεύει, είναι αυτό που λέμε, Θεϊκό. Μην ανεβείς  ποτέ σε ζυγαριά και μη ζητήσεις ποτέ να σε εκτιμήσουν. Όλοι κλέβουν στο ζύγι και εσύ εξάλλου δεν είσαι ράβδος χρυσού, δεν είσαι πετράδι, δεν είσαι λίρα, δεν είσαι πετρέλαιο ούτε ευρώ.
Μα αν σε μαγεύουν οι αριθμοί, αν θέλεις και εσύ με κάτι να πλουτίσεις, τότε βάζε συχνά στη ζυγαριά όλες σου τις αξίες, όλες σου τις αρχές, βάζε την Ανθρωπιά, την Αξιοπρέπειά σου και φρόντισε από το βάρος τους γραμμάριο μη χαθεί.

Δεν ξέρω τι θα γίνεις, αρχαιολόγος λες και ξέρω ότι μπορείς. Θέλεις πολύ να φέρεις στο φως ερείπια οικισμών, ολόκληρες πόλεις, τάφους και θησαυρούς. Στο εύχομαι κοριτσάκι μου και το πιστεύω, με εσένα κι άλλο θα πλουτίσει η ζάπλουτη Ιστορία. Έτσι! φώτα να ρίχνεις και στις σκιές  αν βρίσκεις της ψυχής σου. Στο φως να φέρνεις ότι νομίζεις πως είναι μεγάλης ομορφιάς και αρχαιολογικής αξίας και βάλε τα υπόλοιπα, όσα δεν είσαι εσύ, να διαλυθούν στο φως σου.
Κάνε αυτό που αγαπάς εσύ, όχι οι άλλοι. Αυτό που την καρδούλα σου την πιάνει απ΄το χέρι, την πάει βόλτα σε κορφές, στ’ αστέρια, στο φεγγάρι. Πώς πάτησε νομίζεις ο Άρμστρονγκ στη σελήνη; Πόσοι θαρρείς το πίστευαν, πόσοι να τον χλευάσαν; Μα αυτός εκεί, πήρε το όνειρο αγκαλιά, τα μάτια σαν ήρωας του Λουντέμη έστρεψε άπειρες φορές στον ουρανό ψηλά και πάτησε άλλες αμέτρητες επάνω της νοερά. Κάνε και εσύ αυτό που εσένα θα ανεβάσει στον έβδομο, στον όγδοο, στον ένατο  ουρανό. Μακριά απ’ των άλλων τα όνειρα εάν αυτά σε μια γωνία τοποθετούν, πάνω σε ράφι βάζουν, εσένα, πινέλο ζωντανό που έτοιμη είσαι να βουτήξεις στη χώρα των θαυμάτων.  Δέσποινα βούτα ολόκληρη  στο χρώμα της αγάπης, σ’ αυτό που δεσπόζει στην καρδιά σου και έπειτα στήσε απέναντί έναν καμβά, που θα ‘ναι όλος δικός σου . Ανήκεις να ξέρεις και εσύ στον κόσμο των ζωγράφων και γέλα με αυτούς που θα σου πουν πως δεν αξίζεις και πολλά. Εσύ δεν ήρθες μέχρι εδώ μόνο για να θαυμάζεις, μόνο για να κοιτάς τα έργα κάποιων άλλων.
Βγες απ΄τα μονοπάτια που άλλοι έχουν χαράξει. Το τέρμα, ο στόχος του καθενός δεν έχει τη μαγεία, δεν κρύβει το τέλος που στο δικό σου παραμύθι μια μέρα θα θες να  γράψεις. Αυτό που θα αφηγείσαι στα παιδιά, στα εγγόνια σου, σε εσένα. Σ’ αυτό το παιδί που εύχομαι πάντα να αγαπάς, μαζί του να παίζεις κουτσό, κρυφτό και να γελάς, να το φροντίζεις, να του μιλάς, να το χαϊδεύεις τρυφερά,  ακόμα και τότε που στο κορμί, στο πρόσωπο στον καθρέπτη, ρυτίδες θα βλέπεις πια σοφές , από τα χρόνια, τον ήλιο και τις ανασκαφές.

Γίνε αυτό που θες εσύ γλυκιά μου πριγκιπέσσα, μα μείνε αυτά που είσαι εσύ. Οι χάντρες των ματιών σου να λένε πάντα αλήθεια και άσε όσους θελήσουν να ανέβουν στην κορφή σου να βλέπουν μόνο αυτό. Πολλοί θα έρθουν μέχρι εκεί,  μα aυτοί που θα μείνουν και την κούνια τους θα δέσουν επάνω στα ματόκλαδα, θα είναι αυτοί αυτοί που αναζητούν δωμάτιο με θέα την αλήθεια. Αυτούς να φιλοξενείς, σ΄αυτούς να ανοίγεις την πόρτα της καρδιάς σου, γι αυτούς να στρώνεις κατάλευκα σεντόνια μέσα στο «σπιτικό» σου.
Μην υπερεκτιμήσεις τίποτα!!! Πράγματι, ότι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός και αν έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά να είσαι σίγουρη πως δε θα μπερδευτείς, ακόμα και αν από περιέργεια πλησιάσεις, θα καταλάβεις γρήγορα και άντε στο τέλος να γελάσεις.
Μη γίνεις φύλλο στο άνεμο για χάρη κανενός, ούτε μπαλάκι σε ξένα χέρια γιατί σε τρύπες θα βρεθείς και εγώ το ξέρω, ακόμα φοβάσαι το σκοτάδι..........
Μα αν ποτέ αυτό συμβεί, πάλεψε!!!! Γίνε η ίδια ένα σπαθί και κόψε στα δύο το φόβο, στα δύο και το σκοτάδι. Στα δυο να κόβεις τις κουρτίνες που κάποιοι από φθόνο θα κρεμούν, από  άγνοια, από ζήλεια, από  δική τους ανασφάλεια, επάνω στης ψυχής σου τα ορθάνοιχτα παραθύρια. Γκρέμιζε κουρτινόξυλα και σπάε τα παντζούρια. Τα στόρια να αφήνεις ανοιχτά, γιατί για σένα έχω μάθει πως θέλει να αφήνει ο ήλιος κάθε πρωί, μια ανθοδέσμη με δροσερά, πολύχρωμα λουλούδια.

Τις ώρες σου πριν την ώρα τους, ποτέ μην τις σκοτώσεις. Ζήσε το τώρα σου, την ώρα σου, το κάθε της λεπτό. Μην είσαι απ΄αυτούς που λένε, “πετάω χαρταετό”. Μη βιάζεσαι παρελθόν να κάνεις τις μέρες της διαδρομής σου, τους δείκτες μην πας μπροστά, μείωνε την ταχύτητα και πιάνε λωρίδα δεξιά στους δρόμους τις παραλιακής, σε δίκτυα εθνικά, σε δίκτυα επαρχιακά, στο δρόμους της ζωής σου.
Γράψε για άρβυλα αυτούς που θα φωνάζουν πως πας αργά. Εσύ έχεις στόχο, μα πρέπει πρώτα να απολαύσεις αρώματα, εικόνες, ήχους και συναισθήματα πριν στον προορισμό σου φτάσεις. Στάσεις κάνε συχνές σε αυτό σου το ταξίδι, το νου σου να αφήνεις συχνά να ξεπιαστεί μέσα σ’ένα μπουμπούκι, στης θάλασσας την αλμύρα, στον ήχο του ποταμού, στο λαιμουδάκι ενός μωρού, στις στάλες της βροχής, στα αστέρια του χιονιού και αυτά του ουρανού, στα χρώματα της δύσης, στα χρώματα μίας μουσικής, στα βότσαλα που τρυφερά τα αγγίζει το κυματάκι, στο βράχο που μόνος δεν μπορεί και με όλη τη δύναμή του παρακαλά, κύμα να γίνει το κυματάκι.

Μικρή μου ευσυγκίνητη που τ’ άδικο δεν αντέχεις, ποτέ μην αδικήσεις. Δικαιολογία στο άδικο δεν στέκει από κανέναν. Δίκαιη πάντα και παντού με όλους και με εσένα. Μην στήσεις κανέναν στο εδώλιο, εσένα ποτέ στα τρία μέτρα. Μην κρίνεις αλλά να ξέρεις...............πως θα κριθείς. Όλοι σε ετούτο τον πλανήτη νιώθουν πως είναι αλάνθαστοι και παίρνουν το δικαίωμα να κάνουν αυτό, που μόνο ο Θεός όμως μπορεί. Κάνε εσύ ότι καλύτερο μπορείς και όταν πίσω από αυτό κρύβεται μόνο πρόθεση καλή, ένα σου μένει, να συνεχίζεις!! Να τους ευχαριστήσεις όλους όσο και να το θέλεις, δε θα μπορείς. Μην περιμένεις όλοι να συμμερίζονται τον ενθουσιασμό σου, να συμφωνούν με τις απόψεις σου, τις σκέψεις σου να μοιράζονται, τον πόνο, τις χαρές σου. Εσύ επέλεξε να είσαι όσο και αν αυτό σε κάποιους δεν αρέσει, μόνο ένα άτομο. Μάσκα ποτέ να μη φορέσεις,

Όσο για τον Θεό που τον ανέφερα συχνά, μην τον αναζητήσεις σε ναούς, σε αγάλματα, σε θρησκείες. Αν θέλεις κάπου να τον δεις, αν θες να του μιλήσεις, τα μάτια κλείσε και τ’ αυτιά, πάρε βαθιά αναπνοή και βούτα μέσα σε σένα. Είναι το μόνο μέρος που μπορείς σίγουρα να τον βρεις, που αν το θελήσεις, μπορείς να τον ακούσεις.

Σε έκρηξη γεννήθηκες ουράνιων σωμάτων, είσαι ένα αστέρι!!! Ένα αστέρι με ζωή και αν δε το πιστεύεις, βγες νοερά έξω απ΄τη γη. Γίνε και εσύ αστροναύτης και πάτησε στη σελήνη, γίνε ένα με αυτήν και ξαφνικά θα δεις που θα υποκλιθείς κι εσύ όπως αυτή, στη θέα της Ζωής. Θα νιώσεις συγκίνηση, δέος, θαυμασμό. Κάπου εκεί είσαι και εσύ. Ένας φωτοδότης πάνω στη γή, στο σύμπαν μέσα Δέσποινα, είσαι μοναδική!!!!!!!

Μην εντυπωσιάζεσαι με εμένα που σου γράφω, κράτα αυτά που γράφω. Να θαυμάζεις εκείνους που μεγάλες ιδέες, διδάγματα, λόγια μεγάλων στοχαστών και τόνους σοφίας απ΄το εσωτερικό σπουδαίων βιβλίων, τα εφαρμόζουν κιόλας. Η γλώσσα έχει την τάση να λέει πολλά, μα οι πράξεις τα λένε όλα!!! Αυτές είναι που μας χαρακτηρίζουν, που βγάζουν στην επιφάνεια όλα όσα σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, που είμαστε, αυτές που ζουν ακόμα και όταν εμείς φτάσουμε στον τερματικό πλέον σταθμό. Αν θέλεις κάτι από μένα τότε δώρο σου στέλνω, βέλη πολλά ελπίδας. Δεν έχω εξαντλήσει ακόμα αυτά που έχω στη φαρέτρα μου. Για κάποιο λόγο, που εγώ τον γνωρίζω πια, ένα τοποθετώ στο τόξο μου, δύο μπαίνουν στη θήκη. Ελπίδα, αυτήν κράτα απ΄το χέρι σου σφιχτά και κοίτα μες την πληθωρική απαισιοδοξία, μέσα σε ένα απρόσωπο και αγριεμένο πλήθος μην τη χάσεις. Στρέφε τα βέλη της επάνω σου, στρέφε τα και στους άλλους...........
«Κουράζονται κόρη μου και οι συμφορές και πέφτει ο αγέρας τους, ούτε οι ευτυχισμένοι ευτυχούν ως το τέλος. Όλα αλλάζουν και πορεύονται αλλιώς και όποιος πιστεύει στην ελπίδα είναι γενναίος. Δειλός είναι όποιος απελπίζεται»


...........................................μεγάλη να γίνεις, με άσπρα μαλλιά!!!!!!!!!!

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Ο ειρηνικός πολεμιστής

Καλά, ζω φοβερές στιγμές με αυτήν την ιστορία που διαβάζω πάλι με τα παιδιά……. 
“Ρε μαμάκα, τώρα δηλαδή αυτή η Ευρώπη που ερωτεύτηκε ο Δίας και την άρπαξε έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που όλοι λέμε;” Έχει που να μην είχε!! Τόσες γυναίκες κι αυτός, εκεί ,αυτήν έβαλε στο μάτι!! Αλλά κρατάς κακία σ' ένα Θεό; Και από την άλλη μπορεί να  την εγκατέλειψε για να γίνει στον Όλυμπο βασιλιάς θνητών και αθανάτων αλλά την αποκατέστησε, βασίλισσα την έκανε!!  Τα δώρα πες μου τι τα ΄θελε;  Τώρα τα ίδια τα δώρα του Δία  τα στρέφει η ισχυρή (για πόσο ακόμα) Ευρώπη (που ξέχασε πού χρωστάει το ονοματάκι της) πάνω μας για να εκδικηθεί εκείνον . Γιατί όπως καταλαβαίνεις παιδί μου για την ετυμολογία της λέξης η Ευρώπη κρατά το μύθο της αρπαγής και όχι το "ευρύς" και  ώψ. Ο Δίας όμως  βλέπεις είναι Θεός , νέκταρ και αμβροσία , ενώ εγώ, μία κοινή θνητή, Ευρωπαία, που κινδυνεύω όμως να σβηστώ από τον χάρτη και από την Ιστορία και που πρέπει να αποφασίσω ανάμεσα στη δυσβάσταχτη διάσωση και στη χρεοκοπία. “ Τι πάει να πει αυτό μαμά; Ποια είναι η διαφορά;” Καμία!!! Αλλά απ΄την άλλη με περιμένει ο Λαίλαπας, εκείνος ο σκύλος που της δώρισε και που ποτέ δε χάνει το θήραμά του και εκείνα τα βέλη απ΄τη φαρέτρα που δεν αστοχούν ποτέ.


Ανεργία, φτώχια, πείνα, πόλεμος, τρομοκρατία, αξίες τορπιλισμένες  μέσα σε μολυσμένα ύδατα, σε μολυσμένη ατμόσφαιρα, σε μολυσμένο περιβάλλον. Ότι και να κάνω πάνω στο Δία πέφτω......... ορθάνοιχτο το κουτάκι της Πανδώρας και αυτή η ελπίδα στον πάτο βρε παιδί μου.  Ο κόσμος γέμισε από αποθαρρυμένους ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα, οι πόλεις από ανθρώπους που έχουν ανάγκη μια στέγη, τρόφιμα, ρούχα, εμβόλια.............. μα πάνω απ΄όλα καρδιά. Το θάρρος αυτό που θα τους βοηθήσει να φέρουν εις πέρας άλλη μια δύσκολη μέρα.  Τα πάντα γύρω τους έχουν γκρεμιστεί, δεν έχουν ανάγκη από άλλη κριτική, από άλλο γκρέμισμα. Ενθάρρυνση, αυτό έχουν ανάγκη. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη που δίνει ελπίδα, χαρά, διάθεση για αγώνα, τονώνει το ηθικό και την αυτοεκτίμησή τους αλλά και τη δική μας. Ώρα να καταπολεμήσουμε την τάση μας να καταβροχθίζουμε τους άλλους γιατί θα καταβροχθίσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας τελικά. Αλληλεγγύη!!!  Ο άνθρωπος λένε που είναι με  θάρρος οπλισμένος  έχει καρδιά, μα αυτός που ενθαρρύνει…………. είναι εκείνος που τη δίνει.  

Σε όλες τις περιπτώσεις αυτοί που πρέπει να κάνουν κάτι, αυτοί που πρέπει να παρέμβουν, είμαστε εμείς. Δε χρειάζεται καν εχθρότητα, μόνο εμπνευσμένοι άνθρωποι, εμπνευσμένη συνεργασία και εμπνευσμένη δράση. Τα κύματα σαρώνουν παραλίες και όλο και πλησιάζουν τη δική μας, το κύμα όμως όλων αυτών των ανθρώπων σύντομα θα σαρώσει όλον τον πλανήτη, προκειμένου να βάλει τέλος σε όλα αυτά. Κάποιοι από μας θρηνούμε ήδη για χαμένες και βυθισμένες στα νερά περιουσίες, μα αυτό δε θα ΄ναι τίποτα μπροστά στο βύθιση αξιών, χωρών, πολιτισμών.
Κάποτε ο Κριεζώτης κατόρθωσε με 300 άνδρες να σπάσει τον τουρκικό κλοιό και να ανεβεί στην πολιορκημένη Ακρόπολη, την οποία υπερασπίσθηκε με τόσο σθένος επί 9 μήνες, τι διάολο κάνουν σήμερα  οι 300; Τι σκέφτονται, τι νιώθουν, πού κοιτούν; Και η Ακρόπολη η δική μας; Το έμβλημα του πολιτισμού της ίδιας της ψυχής μας; Γιατί μπορεί η ιστορία να γράφεται με ηρωισμούς και βία, μα ο πολιτισμός  αποτυπώνεται με τη βαρύτητα της λέξης……. αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω τι κάνουν οι 300, αναρωτιέμαι όμως τι κάνουμε εμείς. Θα διαπραγματευτούμε τελικά το σύμβολο του πολιτισμού μας, την Ακρόπολη της ψυχής μας, την αξιοπρέπειά μας;


Θα αντέξουμε σε ότι μας πληγώνει.  Η ζωή θέλει θάρρος. Μακριά από σκιές. Δε μάθαμε τώρα για τις υποκρισίες της πάσης φύσεως 
πολιτικών, δε μάθαμε τώρα τι βασανίζει χρόνια την ανθρωπότητα. Φιλοτομαριστές είχαμε γίνει - με το συμπάθιο- και από την άλλη ενώ βλέπαμε το λύκο ψάχναμε για τα χνάρια, που λέει κι η παροιμία. Για να ανασκουμπωθούμε λοιπόν και ώρα για……. “βοήθα με να σε βοηθώ ν’ ανεβούμε στο βουνό”.  Μπορούμε!! Όλοι μπορούμε!!! Εμείς έχουμε μάθει και μπορούμε και με  Γερμανογαλλοαγγλοσκανδιναβικό καιρό όπως ο σημερινός, σε γκρίζο πάνω καμβά  ήλιους να ζωγραφίζουμε, ήλιους να βλέπουμε σε χαμόγελα, σε γκρίζα μέσα τοπία , φως να ακτινοβολούμε και ήλιοι οι ίδιοι να γινόμαστε για χάρη του διπλανού μας που κάποιες στιγμές χάνεται μέσα σε ομίχλες μαύρες. Τον ήλιο που βλέπουμε εμείς μόνο ο Θεός τον σβήνει........ 


Όχι σε άλλες Ατλαντίδες!! Άνθρωποι, σκέψεις, αναμνήσεις, όνειρα, ελπίδα, αλληλεγγύη, επικοινωνία, κατανόηση, αγάπη, χαμόγελα πάντα και παντού. Αυτές είναι οι πρώτες ύλες που κάνουν τον κόσμο να γυρνάει.  Αυτές  που κάνουν τον κόσμο να γεννά και να μας ξαναγεννάει. Αυτά και μόνο αυτά πρέπει να ξεχωρίσουμε από τα σκάρτα της εποχής, αυτά να σώσουμε, να εκφράσουμε, να γράφουμε, να μοιράζουμε. 
Με έναν ήλιο λαμπερό να λούζει τις Ακροπόλεις των ψυχών μας, με την ελπίδα που βρήκαμε στον πάτο που όλοι πιάσαμε , οι ήρωες βρίσκονται  στις θέσεις τους , κι αυτοί οι ήρωες είμαστε εμείς. Πρέπει να είμαστε εμείς, αλλιώς τη σκυτάλη θα πάρουν απ΄τα δειλά τα χέρια της ψυχής μας τα ίδια τα παιδιά μας. Θα  τους φορτώσουμε όλο αυτό το βάρος τελικά "αμαχητί"; 


"Τώρα εγώ δεν τα κατάλαβα όλα ρε μαμά, αλλά τελικά δε μου΄πες τι θα διαλέξεις τελικά.............. εκείνη τη διάσωση που δε θυμάμαι πώς την είπες ή τη χρεοκοπία;" 


Το Δρόμο του Ειρηνικού Πολεμιστή παιδί μου, του Dan Millman







Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Το πρώτο μου βιβλίο

Το πρώτο μου βιβλίο!!!!! Το πρώτο μου σας λέω βιβλίο!!! Κοιτάξτε το, στα χέρια μου το κρατώ!!
Το αγγίζω απαλά, το φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου. Eυωδιάζει από το άρωμα που αναδίδουν  όλα εκείνα τα γιασεμιά, το αγιόκλιμα και η πασχαλιά που φύτεψα στις σελίδες του όταν το 'γραφα. Μυρίζω και τον καφέ, παρέα μου αχνιστή, το στήριγμα, ο μάρτυρας σε όλα τα ξενύχτια μου μες την αγαπημένη του πάντα κούπα τη λευκή, όταν στα μάτια μου έλεγε η ψυχή: " εγώ ακόμα αντέχω!!!".
Το ακουμπώ στ' αυτί μου και σαν κοχύλι ακούω μέσα σ'αυτό ανάσες ηρώων και φωνές, κλάματα γέλια και σιωπές. Ακούω τα φύλλα να ψιθυρίζουν, τον άνεμο να λυσσομανά , πουλιά να καλημερίζουν και τα  βιολιά που συνοδεύουν λόγια αγάπης από πελάγη , την ώρα που ο ήλιος μέσα τους βουτά.
Το ανοίγω με συγκίνηση μα όμως χρειάζομαι γυαλιά. Μεγάλωσαν οι ήλιοι που άναβαν τις δάδες μου στα σκοτεινά στενά. Τους πότισα με τόσα δάκρυα χαράς όταν το " ΤΕΛΟΣ " έβαλα που εκείνοι όχι απλώς δεν έσβησαν, μα τώρα με τυφλώνουν. Τώρα κοιτώ τ' αυλάκι που ανοίγουν οι τράτες μου, μέσα σε θάλασσα απ' το φεγγάρι ασημί. Τις λίμνες που δίπλα στις όχθες τους κάθονται παιδιά και μέσα τους καθρεπτίζονται βουνά. Το χρώμα του ουρανού που έβαλε η εικονογράφος και που ένιωθα όσο το 'γραφα, πως μέσα από 'κει έπεφταν πάνω μου τα μάτια του Θεού. Να και οι πυραμίδες!!!! Της είχα πει: "πιστεύω στα θαύματα από μικρή!". Ο επίλογος..... "το Αστέρι" μου!!! Θυμάμαι που το'κλεισα στη χούφτα μου και έκανα την ευχή μου.
Στη μητέρα μου. Το πρώτο στο δέντρο μου στολίδι, σ' αυτήν τ΄αφιερώνω. Σ΄αυτήν που όταν με είδε από μακριά να σβήνω, ευχήθηκε άνθρωπος μέσα της να γίνω. Στη μάνα που ξέρω, πως κάθε φορά που σβήνω , στα δάση μου μέσα τρέχει τα σκοτεινά, ξερόκλαδα από τα μονοπάτια μου μαζεύει, σπίρτο η ίδια γίνεται, πονάει όπως τσουρουφλίζεται, λιώνει μέσα στην ίδια της τη φωτιά, μα έτσι από μικρή την έμαθαν τζάκια που παν να σβήσουνε ν΄ανάβει.
Στα χέρια μου το κρατώ και της το παραδίδω. Ψάχνω στα μάτια της να δω όσα τα χείλη της δε λένε. Μα τώρα όμως γνωρίζω...........για πράγματα που δεν έμαθε, πλέον δεν περιμένω. Βουτάω στο βλέμμα της με μιας, γαντζώνω τα ποδαράκια μου σε ένα απ' τα καλώδια που υπάρχουν στο μυαλό της και χάνομαι στους υπότλιτους, χάνομαι μες στις σκέψεις της, στην εσωτερική φωνή της. Τινάζω τις φτερούγες μου που στάζουν απ΄τα δάκρυα και με το σώμα πια στεγνό κουρνιάζω στη φωλιά της.
Σε μια φωλιά ίδια μ' αυτή που έπλεξα στην ψυχή μου, τη μέρα που έγινα μάνα και εγώ.
Χαίρονται τα αστέρια μου!!! Ακούν την καρδιά μου που γελά, στο νέο ρυθμό που αυτή χτυπά, την πιάνουν απ' τα χέρια και στήνουν χορό μαζί μου. Πήραν το στολιδάκι μου, το κρέμασαν στο δέντρο κι είπαν: "αυτό για τη γιαγιά!". Ούτε για μια στιγμή δεν έφυγε η λάμψη από τα ματάκια τους. Ξέρουν πως η μαμά τους σε αυτές και σ' όλους τους αγγέλους αφιερώνει όχι κομμάτια, μα όλη τη ζωή της. Ξέρουν καλά πως τώρα είμαι στο "πώς  θα αλλάξω τον τρόπο σκέψης τον δικό μου και έπειτα των άλλων". Ξέρουν πως ονειρεύομαι εδώ στη γη να βλέπω τους αγγέλους  ν' ανοίγουν τα φτερά τους. Στον ουρανό άγγελοι άλλοι δε χωρούν.........
Το πρώτο μου βιβλίο!! Τώρα η φωνή μου ακούγεται, μπαίνει σε αυτοκίνητα, πλοία και αεροπλάνα και με εξώφυλλο σμαραγδί, ταξίδι κάνει και ακουμπά ψυχές σαν τη δική μου, σε όλη την Ελλάδα.
Το ακούς Καιτούλα που γελάς, που ήσουν πριν γεννηθείς μαζί μου; Τα μάτια κάποιων κι οι καρδιές ρουφούν όλα τα λόγια μου που γράφτηκαν σε γραμμές και θέλουν ταξίδι να κάνουν, στο όμορφο άγνωστο μαζί μου. Θέλουν μαζί μου ν ' ανέβουνε στο πλοίο, τη ρότα μαζί μου να χαράξουν , βαλίτσες γεμάτες αγάπη και αξίες μαζί τους μόνο να πάρουν, θέλουν μόνο μ' αυτά μαζί μου ν' αρμενίσουν και εγώ ............ υπόσχομαι σε αυτούς, σε μένα που με πίστεψα , πως θα προσέξω το θησαυρό, στα χέρια δε θα αφήσω ποτέ να πέσει των πειρατών - εκτός αν αντικρύζοντάς τον θελήσουν να αλλάξουν τη μαύρη σημαία που ανεμίζει πάνω και μέσα στο "πλοίο" το δικό τους- μ' αυτόν θα συνεχίσω στο δεύτερο, στο τρίτο, στο τέταρτο βιβλίο........
Μόλις ανοίξαμε πανιά!!! Άγγελο έστησα για μαέστρο στην πλώρη του μυαλού μου, μία πυξίδα να μη χαθώ ακουμπώ επάνω στης καμπίνας μου το ωραίο κομοδίνο και πάντα τους φάρους θα κοιτώ. Ξέρω πως κρύβει ακόμα πολλούς υφάλους η ζωή μου...........
Ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου; Έχετε δίκιο!!! Ώρα λοιπόν να αποκαλύψω.................. πως όλα όσα διαβάσατε , δεν ήταν τίποτε άλλο από μια δήλωση μου θετική, που έστειλα πρώτη φορά  γραπτώς στο σύμπαν. Πειστική; Έβαλα όλο μου το πάθος , το πίστεψα, το ένιωσα με όλο μου το Είναι. Μια δήλωση θετική που εκφράζει ένα μεγάλο μου όνειρό, σαν να 'χει ήδη επιτευχθεί.
Το μέλλον μας λένε δημιουργείται από κάθε σκέψη που κάνουμε. Έτσι αποφάσισα και εγώ.......... να το δημιουργήσω με εικόνες από το μέλλον μου κι όχι απ' το παρελθόν μου. Από αυτό  κρατώ μόνο τις όμορφες στιγμές κι όλα τα "λάθη" αλλά όχι σαν βάρος, σαν χειρόφρενο που ξέχασα να λύσω.  Το καύσιμό μου είναι αυτά, πατώ το γκάζι και επιταγχύνω!!!!!!! Πρέπει  να φτάσω στο τέρμα, να κόψω το νήμα  νοερά , πριν καν ο αφέτης πατήσει τη σκανδάλη.
Πρέπει  να κινηθώ προς τ' όνειρο, αλλιώς.............
πώς θα το συναντήσω;

Στην Καίτη


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

2012.......

..........το τέλος στ'αλήθεια ή μήπως η αρχή;
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σ' ετούτον τον πλανήτη , ακούμε προβλέψεις για τέλος, για μερική ή ολική καταστροφή, για ημερολόγια που έχουν γραφτεί........... θα πέσει πάνω μας τελικά κάποιος κομήτης; Μια στέκα αόρατη, θα στείλει πάνω μας με θυμό έναν άλλο θεόρατο πλανήτη και θα μας στείλει μέσα σε μία μαύρη τρύπα που θα μας καταπιεί; Θα φύγει απ' τον ήλιο μακριά η γη και θα μετατραπεί στο πιο υπέροχο γλυπτό από πάγο που έχουν ποτέ δορυφόροι δει ή μήπως το απαγορευμένο θελήσει αυτή να αγγίξει , μέσα στο ίδιο το πάθος της να καεί, να λιώσει μέσα στην αγκαλιά του ήλιου η ίδια και εκατομμύρια που κουβαλά καημοί; Δεν ξέρω, δεν ξέρω!! Όλα τα ακούω με ενδιαφέρον, μαγεύομαι απ' τα μυστήρια και  πύλες που οδηγούν σε ανεξήγητα, μα δε με επηρεάζουν. Ποτέ μου δε με τρόμαξαν σενάρια, προβλέψεις ή εξωγήινοι εισβολείς. Αυτός ο πλανήτης που κάποιοι τον είπαν Γη, γεννήθηκε από μια μήτρα . Δεν τρόμαξε όταν έμαθε πως θα χορεύει ολόγυμνος αιώνες μέσα στο σύμπαν. Βρέφος ήτανε μα κατάλαβε πως θα 'ναι από παντού εκτεθειμένος, μα επειδή δεν έκλαψε , δώρο του δόθηκε σαν αντάλλαγμα , τη γύμνια του να καλύψει με θάλασσες, δάση και βουνά, ανάσα να αποκτήσει και ανάσες εκατομμύρια πάνω του να γεννήσει .
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε ετούτο τον πλανήτη, ξέρω τι θα συμβεί σ΄αυτήν την κοινωνία αν γρήγορα δεν αντικαταστήσει όλες τις δυσλειτουργικές και τόσο κοντόφθαλμες μεθόδους της.
2012, γιατί να είναι το τέλος και να μην είναι μια αρχή; Γιατί αντί τα μάτια να κλείνουμε στο τέλος, να μην τα ανοίξουμε καλά  ετούτη τη χρονιά; Τι θα γινόταν αλήθεια αν κάποιοι επιβεβαίωναν επιστημονικά πως πρέπει να αρχίσουμε αντίστροφα να μετράμε; Ρωτήστε κάποιον που οι γιατροί του δίνουν λίγους ακόμα μήνες ζωής. Αλλάζει!!! Παύει να ασχολείται με όλα τα υλικά και κάνει βουτιά για πρώτη φορά μες τη ΖΩΗ. Όχι, τίποτα δεν τελειώνει εδώ!!! Αυτός ο πλανήτης ακόμα αντέχει να ταξιδεύει μέσα στο σύμπαν, μα κάποιες φορές λυκνίζεται, φουντώνει και εκρήγνεται, γιατί απλώς δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να μας πει, πως αν δεν αλλάξουμε πορεία τότε στ'αλήθεια μόνος θα μείνει να ταξιδεύει, ολόγυμνος πάλι, χωρίς ζωή. Γιατί αντί να ψάχνουμε τον τρόπο μετεπιβίβασης σ'ένα καινούργιο πλοίο, δεν κάνουμε ότι περνά απ΄ το χέρι μας αυτό να να μη ναυαγήσει;
2012, δε με τρομάζει μια φανταστική ή όχι καταστροφή, το ΕΓΩ μας με τρομάζει. Γνωρίζω πως η κοινωνία μας κινείται με όλο και μεγαλύτερη κεκτημένη ταχύτητα προς κάπου, γι αυτό ορίζω  αυτή τη χρόνια σαν μια καινούργια αρχή και αυτό το κάπου το ονομάζω φώτιση. Θα αφοσιωθώ σε αυτό το όραμα και για να λειτουργήσει πρέπει ν' αφοσιωθώ στην πραγματοποίησή του. Γελάτε; Δεν είμαι μόνη μου, υπάρχουν πολλοί που όρισαν το 2000, το 2010, κάποιοι τώρα το 12, σαν μια αρχή για ανάδυση μίας πνευματικής αντίληψης επάνω στην πλανήτη. Είναι πολλοί αυτοί που ονειρεύονται λουκέτο επιτέλους να μπει σ' αυτό το σφαγείο που άνοιξε και ύστερα επεκτάθηκε ανοίγοντας παραρτήματα σ' όλη τη γη. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν υιοθετήσει ,και ακόμα περισσότεροι θα βρεθούν στο μέλλον, μια κουλτούρα που βασίζεται σε εκείνες τις ανθρώπινες αξίες της Αγάπης, του δέους, της ταπεινότητας, της συμπόνοιας. Δεν ξέρω αν θα' ναι η φετινή χρονιά, μα όχι αργά αλλά γρήγορα, όλοι θα ανακαλύψουμε πως η θέση , η κοινωνική  τάξη, η περιουσία , δε θα αποτελούν πια κίνητρα για μας.
Ορίζω το 2012 σαν τη  χρονιά για τη δική μου αλλαγή. Για τον προσωπικό μετασχηματισμό μου αν θέλω να λέω πως είμαι από εκείνους που θέλουν στον κόσμο την αλλαγή . Κοίταξα αλλάζοντας η χρονιά προσεκτικά εμένα στον καθρέπτη , είπα πως είμαι άρρωστη πριν άλλοι και άλλα με αρρωστήσουν και  μου υποσχέθηκα πως για όσο θα ζω, να ζήσω!!! Φέτος δεν έστειλα ευχές, στην αλλαγή του χρόνου, αυτές που μπλοκάρουν δίκτυα, πλουτίζουν εταιρίες μα όχι τις καρδιές. Φέτος ευχήθηκα σε όλους όσους αγαπώ κι έστειλα εκατομμύρια μηνύματα σε όλον τον κόσμο, που δε θα μπορούσα έτσι κι αλλιώς με κινητό ή σταθερό, κοιτώντας απλώς τον ουρανό.  Φέτος το γιόρτασα πραγματικά χωρίς πολλές φανφάρες και έκανα εγώ ποδαρικό στο νου και στην καρδιά μου. Δεν ξέρω τι λεν οι στατιστικές, η Ευρώπη, η Αμερική, αν πίσω απ'ότι συμβαίνει  υπάρχει κάτι σατανικό, μα ξέρω πως σχέδιο υπάρχει και αυτό είναι ένα ................ να επικρατήσει η ΑΓΑΠΗ. Ο αγώνας για δύναμη είναι μια τελειωμένη υπόθεση. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και εγώ επιλέγω τον δρόμο που οδηγεί εμένα και τα παιδιά μου σε μια ασφάλεια πρώτα απ΄όλα πνευματική. Ο δρόμος για υλική και μόνο μας έφερε εδώ και τώρα αναρωτιόμαστε πόσο θα αντέξει η Γη. Αν δεν αρχίσουμε εμάς να εξυψώνουμε αλλά και άλλους ψυχικά , αν πίσω πρώτα δε γυρίσουμε για να κοιτάξουμε με άλλα μάτια πια μπροστά, αν στο σκαρί που μας κουβαλά τρύπες δεν κλείσουμε που ανοίξαμε και αν την αγάπη, για μαέστρο, στην πλώρη αργήσουμε να τη στήσουμε, τότε μονάχοι μας θα πνιγούμε και μαυροφορεμένη θα βλέπουν τ' αστέρια να τριγυρνά στο σύμπαν η Μάνα Γη σαν ζωντανή νεκρή.


2012, ελάτε να ζωγραφίσουμε, πινέλα αν χρειαστεί να γίνουμε , στα χρώματα να βουτήξουμε και χρώμα να δώσουμε στη Γη, χρώμα, αγάπη και αξία ,στην ίδια μας τη ΖΩΗ.


        
        
        Εξερευνώ την ομορφιά, βουτάω στο φεγγάρι
        Κι απ’ την κοιλιά του βγαίνω εγώ και χίλιοι δορυφόροι.
        Γη σε κοιτώ με θαυμασμό, στου σύμπαντος το μπαλκόνι
        Δεν είσαι πέτρα μα καρδιά, που λάβα οδυρμού σε λιώνει

         Εκατομμύρια ψυχές διαμάντια στο φλοιό σου
         Και κάποιοι σκάβουν για να βρουν πετράδια στο βυθό σου
         Μα έτσι σε ξέρω από μικρή, με αίμα είσαι βαμμένη
         Πάλλεσαι πάντα και χτυπάς, με βέλος καρφωμένη

         Μάτια χιλιάδων θεατών που γέννησε ο θαυμαστή σου
         Κρατούν κοχύλια και ακούν τον πόνο της ψυχής σου
         Γη σε κοιτώ με σπαραγμό, σε πρόδωσαν οι ανθρώποι
         Αν φλέβες ψάχνουν να χτυπούν, ας βρίσκουν μόνο αγάπη


                                   Αυτό δεν το έγραψα εγώ ,μα μ' ένα τρόπο μαγικό ,
                                   δίχως να πιάσω μολύβι ή στυλό, χωρίς να υπαγορεύω ,το έγραψε η ψυχή μου.
                                   Καλή Χρονιά με Αγάπη