Το Μήνυμα

«Μα πώς μπορώ να είμαι ευδιάθετος όταν ζω σ’ έναν κόσμο γεμάτο χαζούς; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι χαίρονται με τα Χριστούγεννα!! Είναι μια περίοδος που πρέπει συνεχώς να ξοδεύεις χρήματα. Γίνεσαι ένα χρόνο μεγαλύτερος κι ούτε μια πένα πλουσιότερος. Αν ήταν στο χέρι μου θα φρόντιζα όποιος λέει “Καλά Χριστούγεννα” να έβραζε μέσα στην ίδια του την πουτίγκα. Δε θα μου καιγόταν καρφί αν δε γιόρταζαν ποτέ τα Χριστούγεννα.» Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Τον ήρωα του Ντίκενς; Εμένα πάλι, εμάς!! «Μας έχει τρελάνει ο Δήμος με τα τραγούδια του όλη μέρα!! Κρίση, κρίση , αλλά όλοι έξω!! Θα μας πρήξουν πάλι μεθαύριο με τα κάλαντα!!!» Για φτιάξτε ένα φίλτρο επιτέλους μαγικό και δώστε απ’ αυτό στον  Εμπενίζερ Σκρουτζ να πιεί.  Ανοίξτε την πόρτα στο μήνυμα αυτών των ημερών, κρεμάστε το σαν αστέρι φωτεινό επάνω στην κορφή σας και μην το ξεκρεμάσετε  στο τέλος των γιορτών . Ανοίξτε τις πόρτες  σας στους καλαντιστές κι αφήστε τα λόγια τους να ποτίσουν τους τοίχους του “σπιτιού” σας . Αφήστε αυτά τα λόγια να γίνουν λευκές χιονονιφάδες και ν' ασβεστώσουν το μαύρο από φόβο "σπιτικό" σας. Και μόλις το περιβάλλον σας το νιώθετε ν'ασπρίζει, ανάψτε με την ελπίδα μία φωτιά στο χιόνι. Ζεστάνετε τα χέρια σας και νιώστε τη θερμότητα να ταξιδεύει μέσα στο σώμα μας. Στα αγγεία να φτάνει της καρδιάς, στα αγγεία του εγκεφάλου. θα δείτε!!!! Θα κάνει κορμιά μαρμαρωμένα, μυαλά ζωντανά που έχουν πέσει όμως σε κώμα, ψυχές που πάγωσαν στη νέα που ζούμε εποχή των παγετώνων και πάλι να κινούνται, να νιώθουν, να αισθάνονται, αερόστατα να γίνονται  και ταχυδρόμοι μέσα σ'αυτά, που τώρα με τη σειρά τους το μήνυμα αυτών των ημερών, σε "σπίτια" με φώτα όμως σβηστά θα θέλουν να μοιράσουν.
Ανοίξτε την πόρτα άνθρωποι στο μήνυμα αυτών των ημερών, μη βλέπετε απ' το ματάκι. Παιδάκια  στέκονται εκεί.  Στέκονται στο κατώφλι σας, στην πόρτα της ψυχής σας. Ακούστε καλά τα κάλαντα, από αγνά μα πάνσοφα Ανθρωπάκια, από ψυχές πλημμυρισμένες φως, ψυχούλες που περιμένουνε μαζί με το κερματάκι, φλόγα  να δουν στο βλέμμα μας, κίνηση και σπιρτάδα. Το μήνυμα ελπίζουν, αγωνιούν και εύχονται να μη σταθεί πάλι στα αυτιά, μα να κυλήσει, να φτάσει επιτέλους στην καρδιά μας. Το μήνυμα εκείνο που γεννήθηκε ,μέσα σε αρμονία αγγελική , 2012 χρόνια πριν..............

Στην Ανατολή, στον τόπο τον παράδοξο, μία γυναίκα με ρούχα μάλλον φτωχικά, με όψη πικραμένη, μα βλέμμα όμως λαμπρό και ένα άξιο για να θρονιάσει μία αγνή ψυχή κορμί, γέννησε ένα παιδί. Τον είπαν Εμμανουήλ, Ιησού , Χριστό, Ανώτερο απ΄τους ανθρώπους, οι μάγοι Βασιλέα ,τον είπανε Θεό. Η πιο υπέροχη ιστορία!!!!! Μα, αν δε θέλετε, μη  νοιάζεστε για εκείνο το προσωπάκι, το πρόσωπο αργότερα  με εκείνη τη  σεβαστή μελαγχολία, για εκείνον που  έγινε ψηλός, με καστανά μαλλιά κυματιστά στους ώμους, που κήρυττε στις συναγωγές με στόμα μελιστάλαχτο,  χιλιάδες λεν Τον άκουγαν και μύριοι ακολουθούσαν. Ξεχάστε τα όσα λέγονται , πως άπιστοι Τον πίστεψαν, τυφλοί πως φωτιστήκαν κι ανάπηροι περπάτησαν. Εκεί στην Ανατολή, μέσα σ’εκείνη τη σπηλιά, με το νεροστάλαχτο από πάνω της ουρανό και τα πλευρά της σκαλισμένα από τα βρόχινα νερά κι από ιστούς αράχνης, πάνω στα άχυρα και όχι σε στρώμα μαλακό μέσα σ’ ένα παλάτι, γεννήθηκε η Αγάπη. Μέσα σε μία φάτνη βγήκε η πρώτη της ανάσα και μύρισε βάλσαμο ο ντουνιάς. Σ' αυτήν την αγάπη και την καλοσύνη πρόσφεραν σμύρνα, λιβάνι, χρυσό οι μάγοι. Αυτή μαγνήτισε πάνω της βλέμματα και ψυχές, αυτή είναι που κήρυττε, αυτή ανέστησε νεκρούς, αυτή οδήγησε ανάπηρους και φώτισε τυφλούς. Δεν πέθανε κι ας σταυρώθηκε. Υπάρχει, έχει αποδειχτεί πως θεραπεύει και μόνο αυτή  μπορεί να αναστήσει και σήμερα ζωντανούς νεκρούς. Μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει, να συγχωρήσει, να επιτρέψει στο χέρι να απλωθεί, στην αγκαλιά να ανοίξει και να δεχτεί, τσιρότο να γίνει σε πληγές, πολέμου φωτιές να σβήσει , φωτιές να ανάψει για πίπες της ειρήνης. Μόνο αυτή μπορεί στον όμορφο κόσμο που κάποιος κάποτε μας παρέδωσε, να κάνει τον καθένα μας και πάλι να ελπίσει. 
Μια χαραμάδα είναι αρκετή. Μια ψαλιδιά στο ωραίο μας πουκάμισο, κάπου εκεί στο ύψος της καρδιάς, για να χυθεί το φως της σα θάλασσα στη σπηλιά μας. 

Εκείνο το μήνυμα που γεννήθηκε μαζί με έναν κρίνο τρυφερό, που κάποτε φωτίστηκε από αστέρι λαμπερό, ήρθε και πάλι σήμερα φορώντας σκούφους κόκκινους, κρατώντας τριγωνάκια, κιθάρες και μελόντικες  και χτύπησε την πόρτα.. Ανοίξτε!!!!!!!!!!!!!!!!!! Για την Αγάπη σας μιλά!!! Ανοίξτε, ακούστε αυτά τα λόγια, μη βιάζεστε να κλείσετε ,να πείτε .......... και του χρόνου!!! Τα χέρια που επίμονα χτυπούν το ρόπτρο πάνω στην πόρτα, δε θέλουν τον οβολό μας,. Θέλουν υπόσχεση να δουν στα μάτια μας γραμμένη, στην παγωμένη μας ματιά επάνω σκαλισμένη ......... πως σήμερα κιόλας όλοι εμείς ,όχι πάλι του χρόνου, στο θαύμα θα μείνουμε ανοιχτοί, στη φάτνη πάνω θα σκύψουμε που βρίσκεται όχι στη Βηθλεέμ, μα κάτω απ΄τα μπουφάν μας, με χνώτα θα τη ζεστάνουμε και ήλιο λαμπρό θα ανάψουμε επάνω στο κατάλευκο τοπίο της καρδιάς μας.


Μιας και αισθάνομαι παιδί, πιστεύω και στα θαύματα. Πιστεύω στη μαγεία που κρύβουμε όλοι μέσα μας,  στο πρόσωπο και στο μήνυμα αυτής της ιστορίας.  Πιστεύετε δεν πιστεύετε, εγώ σε όλους εύχομαι ........
Καλά Χριστούγεννα!!!!!!!!!!!