Στον ίδιο στίβο είμαστε, οπότε...

οφείλω να σε ενθαρρύνω, γιατί χθες ήμουν εγώ, σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είμαι πάλι εγώ…δεν έχουν τέλος αυτές οι πτώσεις και ο δρόμος μετ’ εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, είναι μακρύς απ’ ότι φαίνεται. Την κλάψα όμως φίλε μου, κανείς δεν την αντέχει, ούτε ο Θεός ο ίδιος. Τι νομίζεις; Πως κάθε πρωί τα μαξιλάρια όλων είναι πασπαλισμένα με ευτυχία; Άντε! Φόρεσε τα "καλά" σου και βγες να τη συναντήσεις. Και ας μην έχεις λεφτά να την κεράσεις. Δείξ΄της όμως το ενδιαφέρον σου. Δείξ΄ της πως την αξίζεις!!!
Έτσι μπράβο! Χαμογέλα...

Καλή εβδομάδα να έχεις!