Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Σήμερα θα γιορτάζαμε τα γένεθλιά σου...

εγώ θα σου έφερνα λουλούδια και εσύ όπως πάντα θα μου γκρίνιαζες, γιατί σκορπάω τα λεφτά μου. Όσο εγώ θα έκανα τη γνωστή, πίσω απ΄την πλάτη σου γκριμάτσα, εσύ που μάτια είχες παντού, με μια κρυφή ικανοποίηση θα στόλιζες το βάζο σου.
Δεν πάει καιρός που φτιάξαμε έναν άγγελο και του έδωσα το όνομα σου, για να θυμάμαι...τι ήσουν για μένα και τι θα ΄σαι. Όμως... η αλήθεια είναι πως όσο κι αν σου μιλούν τα χείλια μου, εσύ δεν είσαι πια εδώ. Άνθρωπος βλέπεις είμαι, δε σε θωρεί η ματιά μου...

Πρώτη φορά δε θα γιορτάσουμε λοιπόν για τα γενέθλιά σου. Είσαι αλλού μαμά, είσαι μακριά. Μια διάσταση μας χωρίζει, ολάκερος ουρανός ανάμεσα μας...
Ή μήπως... σήμερα ειδικά είσαι εδώ; Σήμερα, που απ΄το ξημέρωμα, άνοιξαν πάλι οι ουρανοί...

Βρέχει...μούσκεμα πάλι η ψυχή μου σήμερα. Μα αντί να κρυώνω, ξεδιψώ...ναι, είσαι εδώ. 



2 σχόλια:

  1. Υπέροχο, συγκινητικό και μου έφερε δάκρυα στα μάτια μια και σε δυο μέρες κλείνει χρόνο η δική μου μαμά που έφυγε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ! Σε νιώθω...εφτά μήνες πάνε τώρα που έφυγε και ακόμα περιμένω να μου χτυπήσει την πόρτα. Να με μαλώσει για τα πεταμένα ρούχα...όλα μου λείπουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή