Ήρθες…

μες στα μαύρα μεσάνυχτα. Ολόιδιος με πέρυσι, με πρόπερσι... με τα μαλλιά σου μπλεγμένα σαν ανεμοδαρμένα, ολόγυμνα κλαδιά.
Έντονη η παρουσία σου. Όψη…άγρια, βουκολική. Με βλέμμα όμως τρυφερό, φωτεινό, καθάριο και μες στο βάθος του…αυτό που βλέπω από παιδί... κατάλευκο, γιορτινό τοπίο. Τα ρούχα σου ταλαιπωρημένα και βαριά, μα πάντα, πάντα, με αυτόν τον καρφιτσωμένο Αγάπανθο στο πέτο. Προμήνυμα της αγάπης, που με χαρά γεννάς ξανά και ξανά στα εικοσιπέντε σου….
Καλωσόρισες Ασπρομηνά!! Πάντα καλοδεχούμενος. Να μπαίνεις, να στροβιλίζει ο άνεμος την κάπα σου και να γεμίζει νιφάδες αγάπης η καρδιά μου. 

Καλό Δεκέμβρη σε όλους!!!