Τι είναι ρίσκο καλέ μαμά;

“Τι είναι ρίσκο;” με ρώτησε χθες βράδυ η μικρή μου. Κι όταν της είπα το βρήκε επικίνδυνο αλλά επειδή αυτά τα μικρά σοφά παιδιά δεν αγνοούν τον κίνδυνο, αλλά έχουν μια υγιή θε έλεγα στάση απέναντι στο ρίσκο, το βρήκε και ενδιαφέρον. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί ακόμα θα μπουσούλαγαν, ποτέ δε θα μάθαιναν ποδήλατο, δε θα ξεκόλαγαν απ’ τη φούστα μας, δε θα ‘θελαν μαζί μας να μοιραστούν αυτόν τον κόσμο.
 “Μα αν θέλουμε να κερδίσουμε πρέπει και να ρισκάρουμε μικρούλα , αρκεί να μη μπερδέψεις ποτέ τη λέξη, με αυτή της αυτοκτονίας. Σ’αυτή τη ζωή τα πάντα είναι ένα ρίσκο. Απ’ το να πιάσεις κάπου δουλειά, να διασχίσεις ένα δρόμο, να οδηγήσεις πάνω σε αυτόν, να φας σε μέρος άγνωστο, να ανοίξεις τη πόρτα σ’ έναν συνάνθρωπο, να ξεκινήσεις μια επιχείρηση, μια σχέση, μια οικογένεια, μέχρι να πεις σε κάποιον σ’αγαπώ ή να τολμάς  να είσαι απλώς ο εαυτός σου. Αυτό να δεις τι ρίσκο κρύβει!!! Μα αυτό που μέσα σου θα νιώθεις δε θα στο δώσει ποτέ κανείς. Δε θα στο δώσει τίποτα ,όσα χιλιόμετρα και να διανύσεις.  Αλλά τι να κάνουμε; Στο όνομα της ασφάλειας και της εξασφάλισης να καταπνίγουμε την εσωτερική μας δύναμη, ενέργεια, την ίδια μας τη φύση; Να κάτσουμε μπροστά στην τηλεόραση και να θαυμάζουμε, να ζούμε, μέσα  από τα κατορθώματα των τηλεοπτικών ηρώων; Να αρχίσουμε δηλαδή να ξεφυλλίζουμε το βιβλίο της ζωής μας όταν θα έχουμε πια ασπρίσει και μέσα να δούμε χειροκροτήματα, αλλά όχι για μας, για άλλους; Και το χειρότερο, να ανακαλύψουμε πως οι περισσότεροι δεν το άξιζαν;"
“Τότε μπορώ μαμά να αρχίσω αργότερα να σκαρφαλώνω στα βουνά όπως εσύ; Δε θα φοβάσαι; Δε θα αγωνιάς;”
 “Τι σημασία έχει; Αν εκεί πάνω στις κορφές πιστεύεις πως βρίσκεται η δική σου ευτυχία, τότε προχώρα ακόμα και με τα τέσσερα αν χρειαστεί”.
 “Και θα τα καταφέρω;"
“ Μα αν θέλουμε να κερδίσουμε πρέπει και να ‘μαστε σοβαροί, πρέπει και να επιμένουμε. Πιάσε και ρώτα αν θες αυτούς που νικούν στο στίβο της ζωής. Πρώτα δεσμεύτηκαν στον ίδιο τον εαυτό τους πως θα τα καταφέρουν και έκαναν έπειτα γι αυτό, όχι ότι μπορούσαν, αλλά ότι χρειαζόταν. Κι ύστεραν σκόνταψαν πολλές φορές, δεκάδες άλλες γύρισαν ξανά στην αφετηρία και μέτρησαν ήττες άπειρες πριν τελικά κερδίσουν."
 “ Και αν αποτύχω παρ’ όλα αυτά, αν δε τα καταφέρω; Θα με κοροϊδεύουν μαμά;”
“Ποιός είναι αυτός στ’ αλήθεια που θα σε κρίνει; Αποτυχίες δε μετρούν, τη λέξη δε τη γνωρίζουν, μόνο αυτοί που τίποτα δε τόλμησαν στη ζωή τους. Ανέβα στο βατήρα και μόλις νιώσεις έτοιμη, βούτα μες στη ΖΩΗ. Πάντα με σοβαρότητα, με πείσμα, με επιμονή και έχοντας πάντα στο μυαλό σου πως πάνω σε άλλα σώματα, πάνω σε άλλων τα μυαλά, πάνω σε ανθρώπινες ψυχές ποτέ μας δεν πατάμε. Όσο επίπονες κι αν είναι οι προσπάθειες, ακόμα και αν τελικά δε καταφέρεις να φτάσεις εκεί ακριβώς που θες, θα λες τουλάχιστον πως ζεις. Όλη η κίνησή σου μες το δικό σου κουλουάρ θα δείχνει σε σένα και σε εμάς, πως δε φυτοζωείς..............”

 Πόσο καλό μας κάνουν τα παιδιά!!!! Μα πόσο τελικά τους πείθουν οι απαντήσεις μας, όταν αυτές είναι με λόγια και όχι με τις δικές μας πράξεις;