Ήταν ένα καλοκαίρι που.......

βούτηξε η ψυχή μας σε θάλασσες μελίχρυσες, πέταξε μες στον ουρανό με γλάρους, μέθυσε με βασιλικούς και γιασεμιά, τραγούδησε σε αυλές παρέα με κοτσύφια, περπάτησε σε βράχια, σε βότσαλα, σε άμμο, περιπλανήθηκε, ήπιε, χόρεψε, φιλήθηκε, αγκαλιάστηκε μες στα σοκάκια του Αιγαίου, ντύθηκε στα λευκά, κολύμπησε ολόγυμνη.........όμως τέλειωσε. Το φως αρχίζει να μειώνεται, ο ήλιος πέφτει για ύπνο πιο νωρίς, σύννεφα κρύβουν τα άστρα και το φεγγάρι, πλησιάζει ο καιρός..... πηχτά σκοτάδια θα περνάνε πλάι μας πάλι όλο και πιο συχνά, καταιγίδες θα σαρώνουν την ησυχία και τη γαλήνη μας, αστραπές θα χωρίζουν στα δυο τις νύχτες μας, δάκρυα και σταγόνες βροχής θα γίνονται ένα, ο φόβος που κάτω από τόσο φως άρχισε διάφανος να γίνεται, θα αρχίσει να βγάζει πάλι πλοκάμια και να θεριεύει. Δεν θα κλειστούμε όμως στο καβούκι μας, στους τέσσερις τοίχους με οράματα και εικόνες καλοκαιριού, του χθες. Θα ορμήσουμε και θα κυριεύσουμε ακόμα και το απόρθητο όπως μας φαίνεται κάθε χρόνο οχυρό, που λέγεται χειμώνας. Η θάλασσα πρέπει να αγριεύει και να γεννάει κύματα, για να μαζεύουμε κοχύλια το καλοκαίρι πάλι απ΄τις ακτές και για να βρίσκουμε μπουκάλια με μηνύματα.....
Όλα τα μαγικά τοπία και οι μαγικές στιγμές θα υπάρχουν πάντα μες στα συρτάρια του νου μας, της ψυχής μας, μα αν χαθούμε μέσα σ' αυτά, αν ναυαγήσουμε σε αυτά, θα χάσουμε τη συνέχεια.........