Έτσι είναι αυτά...

... κάποιοι φεύγουν, άλλοι έρχονται, άλλοι ανοίγουν πανιά για το άγνωστο, άλλοι τα μαζεύουν, κάποιοι φορούν τη νιτσεράδα και άλλοι στολή εργασίας και κάποιοι έμειναν άθελά τους ή μένουν πεισματικά... αμετακίνητοι.
Η ζωή πάντως κινούμαστε δεν κινούμαστε, προχωράει...και με γρήγορο μάλιστα βήμα... Οι εικόνες που βλέπουν τα μάτια μας δεν είναι ποτέ ίδιες, πάντα κάτι αλλάζει.... Μία το φόντο, μια τα χρώματα, η πρώτη ρυτίδα, μια επιπλέον... γκριμάτσες, γρατζουνιές, συναισθήματα, ήλιος, συννεφιές... και το σκηνικό δεν είναι ποτέ ίδιο. Γιατί δεν είναι ποτέ ίδιο μέσα μας.... και έτσι οι εικόνες, άλλοτε εμφανίζονται έγχρωμες και φωτεινές και άλλοτε ασπρόμαυρες, “καμμένες” , σκοτεινές. Ευτυχώς που η μνήμη μας είναι φωτογραφική και έτσι μπορούν και τα έγχρωμα πρόσωπα, τα τοπία, τα έγχρωμα συναισθήματα και οι στιγμές, να διατηρούνται αναλλοίωτα για χρόνια μέσα σε αυτή... Ευτυχώς που βρίσκουν τη θέση τους πάντα στα άλμπουμ και τις κορνίζες της ψυχής μας...και αυτό το “σαλόνι”, όσο φορτώνεται με χρώματα, τόσο φωτίζεται.... όλο και μεγαλώνει, όλο και ανοίγει....και υποδέχεται, ξανά και ξανά, το καινούριο, το όμορφο, συχνά και το απρόσκλητο, το πάντα άγνωστο....
Αλλάζει η ζωή, προχωράει, κινούμαστε δεν κινούμαστε εμείς. Κινείται ...υπόγεια, σε δρόμους, στον αέρα, σε θάλασσες. Κινείται ακόμα και αν πεισματικά καρφώσουμε το βλέμμα στο όμορφο ή άσχημο χθες. Άντε λοιπόν να προχωρήσουμε και εμείς παρέα με τη Ζωή... στους γνωστούς και στους άγνωστους δρόμους της, στις απάτητες μέρες του υπόλοιπου Αυγούστου της. Ας κάνουμε τις ώρες μας να μοιάζουν αιωνιότητα, πριν ανακαλύψουμε ότι τα χρόνια μας δεν ήταν τίποτα άλλο ...παρά λεπτά. Αφού υπάρχουμε ας ζήσουμε, στο γκρίζο πάλι της πόλης, σε αυτό. Πάμε για νέες αναμνηστικές φωτογραφίες και ας επιλέξουμε εμείς το χρώμα του φόντου της εικόνας ...εύκολα...φορώντας απλά ένα χαμόγελο...
Το καλοκαίρι δεν τελείωσε...μπορεί να μην έχει έρθει καν, ίσως το ζήσουμε μες στα βαθιά γεράματα κάποιου χειμώνα μας, ίσως του φετινού... αρκεί να κινηθούμε, να μετακινηθούμε..... Ίσως το ανακαλύψουμε όχι σε κάποια χρυσή αμμουδιά, μα εκεί στα “βαθιά” που κάποιοι μπορεί να κολυμπάμε....εκεί που απ΄όσο γνωρίζω είναι κρυμένοι, κάποιοι ανεκτίμητης αξίας θησαυροί.....
Καλό της ψυχής μας καλοκαίρι...!!