Το παραμυθάκι μου...

Ναι...δίκιο έχουν όλοι...ζω σ' έναν άλλο κόσμο εγώ, σ' αυτόν που όσες φορές στον αναφέρω θες να με πείσεις πως δεν υπάρχει, αλλά εγώ τον έχω ανάγκη για να ζω. Ναι, αυτή είναι αλήθεια, τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου φροντίζω να τις περνάω σε έναν κόσμο που η ομορφιά τολμάει να φυτρώνει μες στην καμένη ασχήμια. Που το καλό νικάει το κακό. Που η πουπουλένια αγάπη καταφέρνει με μια πολύ σφιχτή αγκαλιά, να μετατρέψει μία βραχώδη από το μίσος καρδιά σε πλαστελίνη. Σ΄ έναν κόσμο που επιλέγω εγώ τι θα με αγγίζει πια, τι θα με αναστατώνει, τι θα με ρίχνει, τι θα με ανεβάζει.
 Εσύ βλέπεις το καμένο δάσος και αλλάζεις διαδρομή, αλλά εγώ πάω για να χειροκροτήσω τα ορφανά ελατάκια που παρά τον πόνο τους παλεύουν να γίνουν έλατα. Το οξυγόνο μου. Εσύ βλαστημάς για αυτό το γκράφιτι πάνω στους τοίχους, μα εγώ βλέπω μια αγωνιώδη αναζήτηση για έκφραση, χαζεύω τις λέξεις, τα χρώματα και όλα γεννούν μηνύματα που διαπερνούν το δέρμα και φτάνουν στα αγγεία της καρδιάς. Η αφύπνιση μου. Εσύ περπατάς χωρίς να δίνεις σημασία πού πατάς , αλλά εγώ παραμερίζω αν δω ένα μυρμήγκι να κουβαλά τροφές για την αποθήκη του. Η επιμονή μου. Εσύ σκλαβώνεις τη φαντασία σου και μαυρίζεις την ψυχή σου μπροστά σε μία τηλεόραση, αλλά εγώ καλπάζω με άλογα φτερωτά στον δίχως σύνορα κόσμο της μουσικής. Η ελευθερία μου. Εσύ έχασες την πίστη σου, μα εγώ βράδυ πρωί επικαλούμαι τους αγγέλους, έτσι όπως έκανα και σαν παιδί. Το στήριγμά μου, η προστασία μου, η δύναμή μου. Εσύ δαγκώνεσαι για να μην ελευθερωθούν τα δάκρυά σου, μα εγώ με αυτά έχω τιτλοφορήσει κάμποσα αγαπημένα ποιήματά μου. Η αλήθεια μου. Εσύ σκοντάφτεις, πέφτεις, λερώνεσαι και θέλουν οι φλέβες σου να σκίσουν τη σάρκα απ΄το θυμό σου, και εγώ απλώνω το αίμα από τις πληγές μου σε όλο το πρόσωπο και παίζω τους Ινδιάνους. Το παιδί μέσα μου. Εσύ ακούς για βροχή και ακυρώνεις τα ραντεβού σου, αλλά εγώ αρπάζω την ευκαιρία να πάω μια βόλτα στο πάρκο, μία ολόγυμνη, δίχως αδιάβροχο ψυχή. Ο εξαγνισμός μου. Εσύ γελάς μόνο με αστεία, αλλά εγώ γελώ για να γελάς. Η χαρά μου. Εσύ κλαις μονάχα σε λύπες, αλλά εγώ με τον Εθνικό μας Ύμνο, με τα Κατορθώματα των παιδιών μου, την ώρα της Ανάστασης. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον μου. Η ελπίδα μου. Εσένα σκοντάφτει η ματιά σου πάνω στα σύννεφα και εγώ τα σκάβω με τη δικιά μου να βρω το φως μου. Η θέληση για ζωή.
Τα ίδια πράγματα και οι δυό μας βλέπουμε, τα ίδια ακούμε, τα ίδια αγγίζουμε, τα ίδια μυρίζουμε, τα ίδια ακριβώς γευόμαστε, μόνο που να…….βλέπω ένα κυκλάμινο πάνω στο βράχο που μόνο βλέπεις εσύ, ένα κοτσύφι να τραγουδά πάνω στο χέρι αυτού που χτυπά το τύμπανο του πολέμου που ακούς εσύ, αγγίζω το δέρμα του νεογέννητου μέλλοντος και εσύ έχεις κολλήσει στου παρελθόντος χείλη, μυρίζω το γιασεμί που έχει φυτρώσει δίπλα ακριβώς από το βόθρο που μυρίζεις εσύ, σε κάθε ευκαιρία γεύομαι τη Ζωή που εσύ δίχως λόγο δεν την περιλαμβάνεις πια μες στη διατροφή σου.
Ναι, τον περισσότερο καιρό μου θέλω να τον περνάω σε έναν κόσμο που η ομορφιά γεννά και ξαναγεννά χωρίς να εξαντλείται. Δεν τολμώ να κάνω αλλιώς. Δε μου επιτρέπεται, όταν παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο ανάμεσα σε χαλάσματα, όταν παλικάρια δίχως πόδια σκαρφαλώνουν με της ψυχής τους τα νύχια τα βουνά, όταν άστεγοι άνθρωποι βγάζουν το σκούφο τους και σηκώνουν το βλέμμα στον ουρανό όταν χτυπά η καμπάνα, όταν γονείς δωρίζουν τα όργανα του παιδιού τους για να νικήσει η Ζωή.
Ναι, όσο και να με λένε αφελή, ονειροπόλα, πως δε λέω να προσγειωθώ, να μεγαλώσω - λες κι είναι κακό αυτό- εγώ θα επιμένω... ναι, είναι αγγελικά πλασμένος αυτός ο κόσμος και οι σατανάδες φυσικά μέρος αυτού. Πολλές οι άσχημες, μα ακόμα πιο πολλές οι όμορφες μυρωδιές αυτής της ζωής. Άνοιξε τα ρουθούνια της ψυχής σου!! Έτσι φυσικά και με τη λαχτάρα που το έκανες όταν πρωτοήρθες εδώ. Δεν ήξερες - άσε που μπορεί και να 'ξερες - σε τι κόσμο θα έρθεις, αλλά φούσκωσες τόσο εκείνα τα μικροσκοπικά πνευμόνια σου με εκείνη την μεγάλη ζωής ανάσα σου...θυμάσαι; Προσπάθησε....να θυμηθείς, και μη μείνεις να ελπίζεις στις μυρωδιές της Άνοιξης και τα χελιδόνια. Μη θρηνείς άλλο για τα καλοκαιρινά αρώματα που δε φόρεσες ως τώρα. Είναι πλούσια και η φθινοπωρινή παλέτα, λεπτό και μοναδικό το άρωμα που αναδίδεται απ΄αυτή... Άσε που έρχεται αργά αργά και ο Χειμώνας. Φτιάξε τώρα με ότι μπορείς φωλιές χαράς και ελπίδας, στο σταυροδρόμι που τώρα στέκεις, βάλε έξω από κάθε είσοδό τους και χειμωνιάτικους βασιλικούς που αντέχουν τις κακουχίες και κρύα και δες τον μικρόκοσμό σου πώς θα αρχίσει να ομορφαίνει… Δες τι θα γίνεται απ΄όπου περνάς με το νέο άρωμα ψυχής που θα σκορπάς...
Κάνε τα μάτια σου να βλέπουν τη Ζωή, έτσι όπως της αξίζει……και τη ζωή σου, όπως πιστεύω πως σου αξίζει....

Παλιό το "παραμυθάκι" μου, όμως μ΄αρέσει συχνά να μου το διαβάζω, να κλείνομαι σε αυτό και να το ζω...μου αρέσει ο κόσμος όπως τον βλέπω...με βοηθά να μη χάσω ότι σε εμένα αγαπώ...να μη χαθώ... Μου αρέσει, όσο και να παλεύουν άνθρωποι και καταστάσεις για το αντίθετο, να ελπίζω, να ονειρεύομαι, να πιστεύω στον Άνθρωπο, σε εμένα, στα μάτια και στα αυτιά μου...στην καρδιά μου, στην αγάπη, στη φιλία, στη νίκη, στο καλό...με το δικό μου τρόπο στον αόρατο Θεό...
Μου αρέσει να βάζω σα σκύλος τη μύτη στο χώμα, να τη σηκώνω στον αέρα και να ψάχνω για ίχνη και μυρωδιές ζωής...όμορφες μυρωδιές ζωής...γιατί υπάρχουν, συνυπάρχουν με τις άσχημες, όπως ελαττώματα και προτερήματα συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο.

Σε κούρασα ίσως, αλλα έτσι είμαι εγώ, όταν ξεκινώ να γράφω συχνά ξεχνάω να σταματήσω, γι αυτό το αποφεύγω τελευταία. Δεν σε ξέρω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...αν οχι εσύ, ίσως κάποιος άλλος έχει την ίδια με εμένα ανάγκη σήμερα, από ένα παραμύθι....

 

photo by Karina Kiel