Σε καταπίνει το "βαθύσκιωτο" άνθρωπε...

Αγνόησες εκείνο το πρώτο φιλί στα χείλη και αυτό σου μαύρισε τα ρηχά, τα ξέβαθα της ψυχής σου...και τώρα στοχεύει βάθη....
Έχεις αρχίσει να βλέπεις φως και να φοβάσαι άνθρωπε, να βλέπεις φως και πάνω του να χυμάς, να βλέπεις φως και εσύ σαν κάτι πια φυσιολογικό, απλά να το σβήνεις ή να το προσπερνάς...
Διψά το βαθύσκιωτο άνθρωπε, διψά πολύ, σε καταπίνει, μα σε έπεισαν...κάτι σαν δάσος να το δεις... να του καταπραϋνεις τη δίψα και να το απολαμβάνεις....
Και κάπως έτσι... σε προσπερνάει το παρόν και οριστικά, σε σβήνει απ΄τα πλάνα του το μέλλον....
Άνοιξ΄τα μάτια άνθρωπε!! Αν ξαναπέσεις πάνω σε αδέσποτο, άπλετο φως, όχι απλά μη φοβηθείς...μα ν' αδραχτείς από αυτό!! Και να το αδράξεις...