Πλατεία Ομονοίας, Βικτωρίας, Αμερικής…

πλατεία Αφρικής, Ευρώπης , Ασίας, Αυστραλίας…κάποια παιδιά τα χέρια πιάνουνε σφιχτά και κύκλο σχηματίζουν. Στη μέση ανάβουν μια φωτιά, με σπίρτα βρεγμένα που τα τρίβουν στο κέντρο της καρδιάς. 
Μάτια γαλάζια, καστανά…ψυχούλες, κορμάκια κουρασμένα, σημαία ανταλλάσσουν και ματιά ,στα μούτρα μας γελάνε και γίνονται όλα ένα. Δειλοί τα κοιτούν από μακριά, από έναν κόσμο που τρίζει πια, μα τρέχουν ακόμα οι μωροί...τρέχουνε να τον ενισχύσουν με επιπλέον σίδερα, μάρμαρα και μπετά. Το νιώθουν, το ξέρουνε καλά…ψεύτικο κόσμο έχτισαν και να που τώρα τα παιδιά, αρχίζουν να τον γκρεμίζουν. Κομμάτι κομμάτι, τοίχο τοίχο, σύνορο σύνορο… και αργά ή γρήγορα…αν όχι σήμερα, αν όχι αύριο, αγάπης θεμέλια θα ρίξουν. 

Στη Λιβερία, την Παλαιστίνη, στη Σομαλία, τη Συρία, το Αφγανιστάν… κάποια παιδιά βαρκούλες μεγάλες με πανιά, στην άμμο ζωγραφίζουν. Τολμούν τα όνειρα! Με χέρια αγνά και τρυφερά, με χέρια που τρέμουν, αρπάζουν τα κουπιά. Όνειρα αδύναμα, μα φωτεινά... που κάποια κατάμαυρα μυαλά ,ξανά και ξανά, στα πέλαγα βυθίζουν. 
Ουρλιάζει η θάλασσα, πονά. Συχνά σωπαίνει, μένει ασάλευτη, δείχνει νεκρή... μα είναι η στιγμή που πια γονυπετής, το έλεος του ανέμου αναζητά. Αυτού του εξουσιαστή, που αν και τη διάκριση τόσο επιθυμεί, μπροστά στις θάλασσες δακρύων, λυγάει και βοηθά. Μα...σαν ξεβρασμένα απ΄τα κύματα μπουκάλια, μοιάζουν στο τέλος τα παιδιά και μάνες στεριές , θρηνούν τα άψυχα κορμιά. Οι θαρραλέοι περισυλλέγουν τα επιζώντα όνειρα, και οι ειρηνικοί πολεμιστές …τα επιζώντα, μες στα νεκρά παιδιά, μηνύματα.

Πλατεία…Παραδείσου. Κάποια παιδιά αλλάζουν θέση στα φτερά, βάφονται και ελπίζουν… Τον ήλιο παρακαλούν, στη γη τα δάκρυα να στεγνώσει. Στις βαλτωμένες ανθρώπινες ψυχές, κρινάκι να φυτρώσει.  Άγγελοι με ινδιάνικα, τα σύνορα του άυλου κόσμου τους αρχίζουν να προασπίζουν. Στον ουρανό πια δε χωρούν!! και με ότι όπλο διαθέτουν πολεμάνε… Μα δεν αντέχουν οι άνθρωποι το φως και σκάβουν λαγούμια να κρυφτούνε. Λευκά και πολύχρωμα ουρανόσταλτα φτερά, τους φέρνουν αλλεργία, και με ότι μπορούν, τα καταπολεμούν…
Βρυχιέται το σύμπαν, ο Θεός, και τότε μόνο...για όσο κρατά ο βρυχηθμός, οι άνθρωποι ξυπνάνε και σιωπούνε. Mα λίγοι μπορούνε τελικά μες στη σιωπή τους να  “ακούσουν” και να “δουν".  Κάποιοι...πολλοί... ξεχνάνε γρήγορα και πάνω στο παιδικό μυαλό, στο παιδικό κορμί, στην παιδική ψυχή αρχίζουν πάλι να ασελγούνε….και κάποιοι άλλοι, πάρα πολλοί,  σαν λήξει ο συναγερμός, αδιαφορούν και συνεχίζουν, νομίζοντας, πως έτσι εκείνοι ζούνε…

Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, του Νότου, της Δύσης και της Ανατολής, του Ουρανού, της Γης, των Χριστουγέννων…Θεέ μου!!! 
Προσάναμμα κάνε όλους εμάς, αν είναι η φλόγα αγάπης μες στις πλατείες να φουντώσει…
Σανίδες κάνε μας  στις προχειροφτιαγμένες κιβωτούς , αν είναι πάνω μας τα όνειρα να πιαστούν και να σωθούνε…
Κάνε μας χώμα για σπορά...για την ευχή…στη γη παιδιά μας να ανοίγουν τα φτερά σας!!!!

Aς γίνουμε από φέτος η αλλαγή...
Καλές γιορτές!!