Ο Απρίλης της νιότης μας....

Μπορείς να γυρίσεις πίσω το ημερολόγιό σου; Όχι στη χθεσινή μέρα, αλλά στην άνοιξη της νιότης σου. 
Τότε που η πηγή της ενέργειάς σου ήταν η ανεξάντλητη πίστη σου,  που έπαιρνες φόρα και πέρναγες μέσα απ' το σκοτάδι, που πίστευες στους αγγέλους, στους ανέμους, στη φιλία, στον άνθρωπο, στα θαύματα. Τότε που η θετική σου νοοτροπία δεν άφηνε άνθρωπο ανεπηρέαστο. Ο ενθουσιασμός κόχλαζε μέσα σου και εσύ γινόσουν συντριβάνι απ' όπου έρεε πάθος για ζωή. Οι γονείς σου σού έδειχναν την ισάδα, αλλά εσύ επέλεγες τους δρόμους εκείνους με όλα τα φυσικά και τεχνητά εμπόδια. Όπου δυσκολία, μέσα εσύ, πρώτος εσύ. Εκείνη την παιδική συνωμοσία τη θυμάσαι; "Μην αρχίσεις να κλαις , μην πεις πως πονάς, δε θα μας ξαναφήσουν...."  Δεν είχες μπόι, ούτε και δύναμη μυϊκή. Ήσουν γεμάτος μώλωπες και γδαρσίματα απ’ τις τρικλοποδιές και τα πεσίματα. Με τα σημάδια νωπά ακόμα από τα πρώτα ράμματα , εσύ εκεί...πάλι τολμούσες.  Φοβόσουν, μα ήσουν κι αγύριστο - ευτυχώς - κεφάλι . Αυτός ο αόρατος μπαμπούλας σου παραμόνευε, μα εσύ αντί να κρύβεσαι, τον έψαχνες. Όσο και αν χτύπαγε η καρδούλα σου, σε έτρωγε να τον δεις, να μάθεις με τι έχεις να παλέψεις. Σου έλεγαν, " Πρόσεχε!  Εκεί είναι, στο σκοτάδι. θα σου ορμήξει, θα σε βουτήξει, θα σε φάει!!".  Μα στη χειρότερη... γυρνούσες σπίτι με γρατζουνιές, μ' ένα χαμόγελο πλατύ, μπόλικο φως μες στην ψυχή και μ΄ένα πανέμορφο κουτάβι.  Σκαρφάλωνες πάνω σε δέντρα και σε κάγκελα και ισορροπούσες στους δοκούς της εποχής, γιατί τίποτα δεν αντικαθιστούσε αυτό που ένιωθες όταν τα κατάφερνες.  "Δεν είχα αίσθηση του κινδύνου", θα μου πείς... μα εγώ θα σου πω, πως τότε στ΄αλήθεια ζούσες.  Γιατί διασκέδαζες, γελούσες, ονειρευόσουν, έχανες και μόνο για λίγο μούτρωνες και ξαναπροσπαθούσες. Ζητούσες βοήθεια, έδινες. Εμψύχωνες. Μοιραζόσουν. Η κάθε μικρή σου νίκη, το κάθε μικρό κατόρθωμα σου, ήταν...το φαγητό σου. Είχε την ίδια αίσθηση... με εκείνο το χάδι καληνύχτας στο εξαντλημένο κορμάκι απ΄ τη μαμά. Με εκείνο το συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού απ΄τον μπαμπά ...  " Καλημέρα μικρέ μου ήρωα!!". 
Αν μπορούσες να ανατρέξεις σε αυτές τις φωτογραφίες της νιότης σου, στις μυρωδιές της άνοιξης, εκείνης που αναδίδει το άλμπουμ σου...αν μπορούσες για λίγο να καθόσουν ξανά στην κούνια που είχες δέσει επάνω στα νεανικά ματόκλαδά σου, θα θυμόσουν... ότι ο κόσμος φάνταζε και τότε ένα βουνό για σένα. Ταυτόχρονα όμως, μαγικός!!  Θυμάσαι; Θυμήσου!! Γιατί με τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο πια, χάνεις όλες τις νέες άνοιξες ....
Ο κόσμος δεν άλλαξε, η βία, ο πόνος, η φτώχεια, το άδικο υπήρχε και τότε. Ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο άλλαξε. Γι αυτό σου λέω....και μου λέω....ας "γυρίσουμε" στην Άνοιξη εκείνη... τότε που τα δύσκολα ήταν μια πρόκληση για εμάς....τότε που όλα τα δύσκολα φάνταζαν μαγικά!!!!
Καλό μας μήνα!!!