Με έναν ήλιο στην καρδιά, όλος ο κόσμος μια ευωδιά

Ήρθε η Άνοιξη ή είναι η ιδέα μου; Άνθισε στον κήπου του διπλανού η βερικοκιά και είναι τόση η χαρά της που άπλωσε τα ανθισμένα χέρια της και τύλιξε με αγάπη μια λεύκα που βρίσκεται δεξιά και μια πασχαλιά αριστερά που τώρα ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο πάλι τα δικά της, τα μπλε, ιώδη, πανέμορφα και αρωματικά παιδιά της.    

Όχι δεν είναι ιδέα μου, μου το επιβεβαίωσαν οι κότσυφες που κάθε μέρα χτίζουν σε δέντρα και σε θάμνους καλαθωτές περίτεχνες φωλιές, για να ακουμπήσουν τα υπέροχα γαλαζωπά αυγά τους. Νέα φιντάνια θα γράψουν την ιστορία τους στο μουσικό στερέωμα. Αυτά τα μαυροπούλια που σουλατσάρουν  κάθε μέρα στο μπαλκόνι μου και σκάβουν με θράσος μες τις γλάστρες μου, αυτές οι φωνές  με το σπάνιο μέταλλο, που βγαίνουν κάθε μέρα μέσα απ΄τα πορφυρένια ράμφη τους,  μου το’παν καθαρά.......... ήρθε η Άνοιξη πάλι κοπελιά!!!!

Μου το ‘πε και ο ήλιος που ένιωσα να μου χαϊδεύει απαλά το παγωμένο μάγουλο, τα παγωμένα απ΄την αγωνία  χέρια μου, τα παγωμένα, σχεδόν ανύπαρκτα  από το φόβο πόδια μου. Κάλυψα ευτυχώς και φέτος μέσα σε σκούφους και κασκόλ που μου ‘πλεξε κάποτε η γιαγιά, την τόσο ευαίσθητη καρδιά μου. Χθες τόλμησα, την ξεσκέπασα, άνοιξα το πουκάμισο, στάθηκα αν και γυναίκα στα δύο παλικαρίσια και παρακάλεσα τον ήλιο να βοηθήσει να πρασινίσω, να ανθίσω, δέντρο να γίνω, να απλωθούν οι ρίζες μου, να βγάλω καινούρια φύλλα στα κλαδιά.

Ικέτισσα έγινα και Ινδιάνα για άλλη μια φορά και παρακάλεσα όπως οι Ναβάχο το Πνεύμα το Μεγάλο που υπάρχει πριν απ’ ότι άλλο και ζει μέσα σε κάθε πρόσωπο και πράγμα να έρθει σε μένα πάλι, να έρθει σε όλους εμάς, από τα μέρη τα μακρινά. Γύρισα προς το Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, αυτό που με ταξιδεύει στον Όλυμπο, στην Μακεδονία, στο Νέστο, στο δάσος του Καϊμακτσαλάν, αυτό που βοηθά να αντέχω τις χιονοθύελλες και του ‘πα ευχαριστώ για όλη την ομορφιά που ξεπηδά απ’ τη γη μας τώρα που αυτή ξυπνά. Στα μάτια κοίταξα κι ας με τύφλωνε το Πνεύμα της Ανατολής, αυτό που κάθε μέρα ξεπροβάλλει πάνω απ΄τα νησιά του Αιγαίου,  αυτό που στα χέρια του κρατά τα χρόνια κι όλες τις ευκαιρίες της ζωής μας  και είπα να βοηθήσει μη χάσουμε  από οκνηρία όλα τα δώρα της ζωής και την ελπίδα της κάθε μέρας. Στο Μεγάλο Πνεύμα του Νότου, αυτό που πουλί με κάνει και με περνά πάνω απ΄τα άσπρα σπίτια των Κυκλάδων, πάνω απ’ τα  κάστρα της όμορφής μας Μάνης και μαλακά με προσγειώνει στης Γαύδου μία ακρογιαλιά, σ’ αυτό που η πνοή του τους πάγους λιώνει γύρω την καρδιά, ζήτησα τους φόβους όλων να διαλύσει, τα μίση μας να λιώσει και με τη  φλόγα της αλήθειας την αγάπη  να πυρπολήσει. Ζήτησα όλους μας να διδάξει πώς όποιος είναι δυνατός είναι κι ευγενικός, όποιος σοφός, ελεήμων κι όποιος γενναίος είναι και συμπονετικός. Στο Πνεύμα της Δύσης που τόσο αγαπώ, εκεί που χτύπαγε η καρδιά της Πηνελόπης, του Οδυσσέα και τώρα της Ιθάκης, στη γη, στη θάλασσα που ήλιος μέσα γέρνει, να μας διδάξει ζήτησα το πιο σημαντικό, ότι  το τέλος είναι πιο σημαντικό απ’ την αρχή και πως ο ήλιος δε βασιλεύει μάταια κάθε μέρα.........  

Δεν έμεινε ασυγκίνητος ο ήλιος στις ικεσίες μου και πάνω στην ξεσκέπαστη, εκτεθειμένη μου καρδιά, χωρίς να με πονέσει, ένα ωραίο τατουάζ με θέμα τον  ήλιο μου ζωγράφισε. Τρέχοντας πήγα στη δουλειά και έστειλα ένα μήνυμα  Ανοιξιάτικο, με τον Ερμή των ημερών μας,  τον ηλεκτρονικό μας, σε όλους τους άγνωστους και γνωστούς, πελάτες, φίλους, υπαλλήλους  και  “αφεντικά”……..

 «πατήστε γρήγορα μια αντιγραφή στον ήλιο κι ύστερα με επικόλληση βάλτε τον στην καρδιά σας». 

Δεν άργησαν οι απαντήσεις, γρήγορα εμφανίστηκαν καρδιές με αυτόν τον ήλιο, μαζί με δροσερές, δεκάδες καλημέρες ανθρώπινες, ζεστές. Μία ακτίνα τελικά, ακόμα και ηλεκτρονική είναι αρκετή για να ζεστάνει μια καρδιά.........

Για να βλέπω κι άλλες ζεστές και φωτεινές καρδιές, για να γεμίσουμε ήλιους τις πλατείες, τα σπίτια, τους δρόμους, τα γραφεία!!!!! Δε θα το κάνουμε μόνο για εμάς, θα είναι και για φίλους, για συγγενείς, για γείτονες, για αγνώστους, για συναδέρφους. Όσο ηλιόλουστες κι αν είναι αυτές οι μέρες, κάποιοι ακόμα σε μαύρα σύννεφα μέσα κατοικούν. Κάποιοι έχουν ανάγκη να τους χτυπήσει στον ώμο μία ζεστή, μία γελαστή καρδιά σαν τη δική σας. Για αυτούς Άνοιξη ακόμα δε μυρίζει, ζουν μέσα σε ένα ατέλειωτο, τον πιο βαρύ στα χρονικά Φλεβάρη. Αν η δική σας η καρδιά την έχει ήδη καλωσορίσει, τότε σωπάστε και ακούστε, σκύψτε και βοηθήστε αυτές που δίπλα σας χτυπούν με αγωνία. Κάθονται παγωμένες στον αποκάτω όροφο, στο απέναντι μπαλκόνι, στον καναπέ επίσκεψη στο σπίτι σας, στο διπλανό γραφείο. Κάποιες γνωρίζουν, έκαναν λάθη και τώρα τα πληρώνουν, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί είναι ανθρώπινες, σαν τις δικές σας τις όχι αλάνθαστες καρδιές. Μη μου τις κριτικάρετε λοιπόν, μη μου τις αγνοείτε, μη βάζετε ωτασπίδες, στήστε επίτηδες αυτί κι ακούστε τις, στείλτε τους μια ηλιαχτίδα από τον γενναιόδωρο ήλιο που βρήκε παράθυρο ανοιχτό και λάμπει στο “σπιτικό” σας, και μόνο αυτό ίσως αρκεί, γιατί ίσως έρθει μία μέρα που όλων μας οι καρδιές, χτυπήσουν στο ρυθμό τους..............

Δε γράφω για να σας ρίχνω, γράφω για να προλάβω, για να αφυπνίσω εμένα και εσάς!!! Γράφω με το δεξί μου χέρι που εντολή δεν παίρνει απ’ τον εγκέφαλο μα μόνο απ’ την  καρδιά. Αυτή είναι που βλέπει αγγέλους κάθε μέρα να θρηνούν, γιατί σ’ αυτούς έπαψαν όταν μεγάλωσαν οι άνθρωποι να πιστεύουν και τώρα θέλουν, μα πώς να βοηθήσουν αφού τους στέλνουν τόσα μηνύματα μα οι άνθρωποι αγγέλους κι ανθρώπους αγνούν; Το ανθρώπινό μας είδος μόνο με Ανθρωπιά θα επιβιώσει. Αυτός ο ήλιος ο  Ανοιξιάτικος, μετά από τόση πια βροχή, είναι ιδανικός για να τη δούμε  μες την καρδιά μας να φυτρώνει. Αν τελικά ανθίσει, αν γίνει δέντρο, καρποφορίσει, θα δείτε που ξαφνικά το ίδιο  άρωμα με εσάς, αυτό της Άνοιξης  θα φορά και ο διπλανός σας. Όλος ο κόσμος θα αναδίδει ευωδιά!!!!