Αγάπης Ανάσταση

Κρατάμε βεγγαλικά στα χέρια και ανυπομονούμε……να ανάψει μέσα μας το φως. Ανάβουμε το κερί απ’ το καντηλάκι, απ’ το δικό μας καντηλάκι και μόνοι μας το σβήνουμε. Είναι με σπίρτο αναμμένο, δεν είναι φως αληθινό. Δεν έχουμε χρόνο, ας βιαστούμε, πρέπει να θυμηθούμε πώς μέσα μας ανάβει αυτό το φως…….

Αγάπη.
Αγάπη για όλους και για όλα. Για τον άνθρωπο που πονά, που κλαίει βουβά, που είναι μόνος, που πεινά, που πολεμά, που αγωνιά, που σκορπά το θάνατο, που έχει χάσει την πίστη του, που παραιτείται, που έχει πάψει να ονειρεύεται.

Photo by Caras Ionut

 Αγάπη για τον άνθρωπο που γελά, που δε σκουπίζει το δάκρυ που κυλά, που παλεύει, που χαίρεται, που ταξιδεύει, που χορεύει με ένα πόδι, που γεννά τη ζωή, που πιστεύει, που τολμά, που συνεχίζει να ονειρεύεται. 

Αγάπη για τα χέρια εκείνα που μάτωσαν για να σηκώσουν τείχη που χώρισαν πόλεις στα δύο, οικογένειες και ανθρώπινα κορμιά και για τα χέρια που με μανία τα γκρέμισαν και έχτισαν γέφυρες πολλές που ενώνουν τους ανθρώπους. 

Αγάπη για το μυρμήγκι και την τίγρη, για το σκουλήκι και τον αετό, για το ποτάμι με το διάφανο γάργαρο νερό και για αυτό που χρώμα αλλάζει από απόβλητα, που χρώμα κόκκινο παίρνει από αίμα μεταναστών.    

     

Αγάπη για τη βροχή που ξεδιψά, ποτίζει, καθαρίζει και σίγουρα εξαγνίζει. Για τη βροχή που βοηθά να φυτρώσεις σε κάποιους και εσύ ακόμα αγάπη, που κάποτε έδιωχνε τα πνεύματα τα κακά και σήμερα το χλώριο, το θειικό οξύ, όλα τα εντομοκτόνα, τα κατακάθια που φράζουν το λαιμό, που βάρυναν το στομάχι, που μαύρισαν την ψυχή. 

Αγάπη για τα δέντρο που μεγαλώνει, που γεννά, που σκιά χαρίζει και δροσιά και για το δέντρο που ουρλιάζει από πόνο όταν του κόβουν την ψυχή, όταν του καίνε το κορμί, γιατί γνωρίζει όμως πως οξυγόνο και σκιά δε θα υπάρχει πια για τα παιδιά. 

Αγάπη για τα βουνά, γιατί σου δίνουν μία μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου, τον ώμο να του χτυπήσεις, να τον ωθήσεις να κατακτήσει τις κορφές τους, μαζί και τις δικές του και για τα βουνά που γκρεμοτσάκισαν ζωές, μα όμως δεν ήταν θέλημα δικό τους.  

Αγάπη για τη θάλασσα που χαϊδεύει τα βότσαλα απαλά και τράτες φιλοξενεί στη γαλανή, γαλήνια αγκαλιά της και για τη θάλασσα που θέλησε από απέραντη μάλλον μοναξιά στα βάθη της να κρατήσει ανθρώπους, ναυάγια, μυστικά. 

Αγάπη για τον αέρα το δυνατό που βοηθά ανέξοδα τη σκέψη σου το γύρο του κόσμου αυτού σε λίγα λεπτά να κάνει και για το αεράκι που απαλά, δίχως καμία μελανιά,  σε προσγειώνει στην αγκαλιά του ονείρου που εσύ προσπαθούσες τόσο καιρό να προσεγγίσεις. 

photo by Caras 

Αγάπη για τον ουρανό γιατί εκεί μπορείς να βλέπεις τα γαλανά, μα και τα σκούρα γκρίζα μάτια του Θεού. 

Αγάπη για τα άστρα που λάμπουν και ανακουφίζουν εσένα που πιστεύεις ότι σε κάποιο απ΄αυτά ζει την αιώνια ζωή, σε χαιρετά και σε κοιτά, κάποιος που αγάπησες πολύ και για τα αστέρια που σβήνουν γιατί έχεις ανάγκη να κάνεις μια ευχή. 

Αγάπη για τη γη που κουβαλά στο σώμα της χωρίς να βαρυγκομά και τον κακό και τον καλό τον κόσμο και για τη γη εκείνη που η καρδιά της όμως δεν αντέχει άλλο να ασελγούμε πάνω της και κάποιες φορές χτυπάει τόσο δυνατά, που σείεται και ουρλιάζει η ζωή που φιλοξενείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κορμιού της. 

Αγάπη για την Ανατολή που σε κάνει να ανοίγεις τα χέρια, να ευγνωμονείς που ξύπνησες και πάλι,  που μπορείς να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι και για τη δύση που σε κάνει να θες να χαθείς μες στα φιλά, σε μια αγκαλιά, όπως ο ήλιος μες την υγρή και μελωμένη θαλασσινή αγκαλιά.  

Αγάπη για το σκοτάδι γιατί είναι απερίγραπτη η στιγμή που ανακαλύπτεις μετά από ώρες, μέρες, χρόνια το φάρο, τον προσανατολισμό, το φως. Αγάπη για το άπλετο, εκτυφλωτικό σου φως γιατί φωτίζει, σε βοηθά να εξερευνήσεις και κάνει ορατά όλα όσα βρίσκονται στα έγκατα της ψυχής σου.

photo by Caras Ionut

 Αγάπη για το θάνατο που δε σε πονά και κλείνει απαλά τα μάτια την ώρα που όνειρα κάνει κάποιος φεγγαρόλουστα και για το θάνατο εκείνον που σε κάνει να θες να τρέξεις προς ένα ξέφωτο, να ανέβεις στην πιο ψηλή ταράτσα, στο πιο ψηλό βουνό και να φωνάξεις, με όση δύναμη διαθέτεις……… πριν είναι αργά θέλω να ζήσω!!!!!

photo by Caras Ionut

Αγάπη για σένα  Χριστέ μου που μοίρασες την καρδιά σου, τα ιμάτια σου, το τίμιο ξύλο σου, πολύ αγάπη με λίγα λόγια. 

Αγάπη για σένα Χριστέ μου που χλευάστηκες, βασανίστηκες, σταυρώθηκες, συγχώρεσες και συγχωρείς ακόμα εμάς, που δεν μπορούμε ούτε τον εαυτό μας να αγαπήσουμε.

Μίσος. 
Πώς θα αρχίσει να γίνεται από μαύρο γκρίζο; Πώς θα αρχίσει να ξεθωριάζει, πώς θα αλλάξει μυρωδιά αν δεν το αγκαλιάσει η αγάπη; Πώς θα καταφέρει να συγχωρέσει το θύμα το θύτη, ο θύτης τον εαυτό του,  ο πληγωμένος άνθρωπος, το πληγωμένο ζώο, το πληγωμένο από χέρι ανθρώπου δάσος, θαλασσινό και ποταμίσιο νερό, η γη,  αν το λευκό πέπλο αγάπης δεν τα σκεπάσει;  

Μίσος. Έχει μια άλλη γεύση και αλλιώτικη μυρωδιά, που θα μπορούσε να συγκριθεί ίσως..... με εκείνη του βασανιστικού θανάτου. Εκείνου του θανάτου που μένει από μακριά να σε απειλεί, να σε κοιτά, μα όμως δεν πλησιάζει τελικά, γιατί μπορεί να νιώθεις ζωντανός, μα είσαι ήδη πεθαμένος. 

Κολλά σα βδέλλα στα τοιχώματα της ρινικής κοιλότητας, στη σάρκα επάνω της καρδιάς, μα όσο και αν ανοίγεις τα ρουθούνια, όσο και αν γδέρνεις τα σωθικά σου γίνεται ένα η βδέλλα με τη σάρκα, ένα με την καρδιά, μέχρι που αυτή αρρωσταίνει και αρχίζει αργά να χτυπά και τέλος να σωπαίνει. Μέχρι που πια δε λέγεται καρδιά, αλλά μαχαίρι, σφυρί, μαστίγιο και αρχίζει σα μανιακή το σώμα της,  σώματα αθώα άλλων μέχρι θανάτου να χτυπά.

Μίσος. Τόσο κοντά πραγματικά με την αγάπη...... 

Ανάσες δύο, αιώνες αντίπαλες, μέσα στο ίδιο ρινγκ. Η μια βρωμάει σαν πτώμα σε προχωρημένη σήψη και η άλλη σαν γιασεμί που έχει αγκαλιά μια πασχαλιά. Το μίσος παλεύει με βλέμμα βλοσυρό, σκέψη μοχθηρή, με σιδερολοστό, με όπλα πυροβόλα, χημικά, πυρηνικά και λόγια σπαθιά, ενώ η αγάπη, με βλέμμα καθάριο, σκέψη στραμμένη στο καλό, στέκει στη μέση του ρινγκ γλυκιά, άδολη, τρυφερή, ντυμένη με φόρεμα άσπρο, το φως να αντανακλά. 

Ποιος θα νικήσει τελικά; Το μίσος όταν νικά σαν έπαθλο παίρνει μοναξιά, παρέα μίσους ή πληρωμένη και όνειρα ξάστερα πια δεν έχει. Κάθε φορά που σουρουπώνει, το ίδιο μίσος, σιδηροδέσμιο καταδικάζει τον παλαιστή της μέρας, σε έργα καταναγκαστικά. Όταν η Νίκη στεφανώνει της Αγάπης τα όμορφα μαλλιά, εκείνη νιώθει πληρότητα, έχει όλα όσα χρειάζεται, τίποτα δεν της λείπει, νιώθει πως ολόκληρη η ύπαρξή της είναι στ’ αλήθεια θεϊκή.

Μίσος που οργιάζεις μέσα σε κάθε αγάπη, άρχισε να καταλαγιάζεις, τα μάτια να κλείνεις και όνειρα ελεύθερα σιγά σιγά πάλι  να κάνεις.

photo by Caras Ionut

Αγάπη που κρύβεσαι μέσα σε κάθε μίσος ήρθε η ώρα  το ανάστημά σου να ορθώσεις, με φως εκτυφλωτικό απ’ το χρώμα που φοράς, του μίσους την όραση μπορείς για πάντα να  θολώσεις.

Αγάπη……. Άνοιξη πάλι, όλος ο κόσμος, όλη η πλάση θέλει να ανθίσει, να γελάσει.

Εύχομαι απ’ τα βάθη της καρδιάς μου φέτος για όλους τους χριστιανούς, τους βουδιστές, τους μουσουλμάνους, τους πολυθεϊστές, τους άθεους………..να Αναστηθείς………Αγάπη.