Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΟΧΙ

Σπάνε τα "τύμπανα" άραγε σήμερα αυτών που αντί για ΟΧΙ ακούν ......'"Παρακαλώ, είμαστε ανοιχτά, περάστε, ελεύθερα". Ματώνουν άραγε οι "κόρες" τους όταν κοιτούν τη χώρα μας να σερβίρεται αχνιστή πάνω σε ασημένιο δίσκο από τα χέρια μας τα ίδια; Γίνεται θρύψαλα άραγε σήμερα, η ψυχή του παλικαριού που αποχαιρέτησε κάποτε τη μάνα για να υπερασπιστεί την Πατρίδα μας, όταν Ελευθερία, Τόλμη, Πατρίδα, Αυτοθυσία, Ιδανικά, κατάντησαν λέξεις ξεθωριασμένες μέσα σε λεξικά; Μήπως πονάει σήμερα περισσότερο εκείνος που τότε του ακρωτηρίασαν τα πόδια; Εκείνων που τόλμησαν και κατέβασαν τη ναζιστική σημαία απ΄ την Ακρόπολη, η ψυχή όσων θυσιάστηκαν για ένα ελεύθερο, όχι δικό τους, αλλά δικό μας μέλλον, άραγε μες στην αιωνιότητα που τώρα ζουν, πονάει; Εκείνα τα παιδιά που πέθαναν από πείνα μέσα στην κατοχή και τώρα αναγνωρίζουν από τους ουρανούς τους εαυτούς τους σε αυτά τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα, πονάνε; Πονάνε άραγε οι άγγελοι;

Λυγίζει άραγε η περηφάνια όλων εκείνων των Ελλήνων ηρώων, που από φόβο μη χάσουμε άνεση, βόλεμα, επενδύσεις και υλικά αγαθά, μας βλέπουν σήμερα με λυγισμένα γόνατα και κεφάλια; Όλων εκείνων η περηφάνια που τα ονόματά τους δεν σκαλίστηκαν στο μάρμαρο κάποιου ηρώου, γιατί δεν χώραγαν, ήταν πολλά, πολλά, πολλά!!!!! Λυγίζει η περηφάνια τους που τα παιδιά μας τον Εθνικό μας ύμνο τον ακούν μόνο στις Εθνικές, με προχειρότητα διοργανωμένες συνήθως πια, σχολικές εορτές; Που δεν μπορούν να εντοπίσουν στο χάρτη, όχι πού είναι τα Καλάβρυτα ή το Δίστομο, αλλά η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη…… Που τα βιβλία της Ιστορίας σε λίγο δε θα φουντώνουν, αλλά θα σβήνουν και εκείνη τη φλογίτσα που ακόμα καίει μέσα στο τζάκια;. Κλαίνε, πονάνε, άραγε οι ψυχές; Αναρωτιούνται γιατί ενώ έχουμε πάλι κατοχή, ενώ κλέβουν μπροστά στα μάτια μας κομμάτι κομμάτι το γαλανό ουρανό μας, τη γαλανή μας θάλασσα, τη γαλανόλευκη ψυχή μας, εμείς δεν αντιστεκόμαστε; Απορούν γιατί ενώ μας κλέβουν πολύτιμα πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα, αιγιαλούς, νησιά, ορυκτό πλούτο, δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, μυαλά, επιστήμονες, το χθες μας, το σήμερα, το αύριο μας, εμείς δεν κάνουμε……απολύτως τίποτα; Να νιώθουν άραγε πως άδικα θυσιάστηκαν; Να έχουν μετανιώσει;
Μακάρι αύριο να καταφέρουμε τους πεθαμένους εκείνου του πολέμου να ξεγελάσουμε…..Να ακούσουν τις φιλαρμονικές, τα τύμπανα, τα χειροκροτήματα, να δουν σημαίες και σημαιάκια, στις παρελάσεις, στα μπαλκόνια και να πιστέψουν πως όλα βγαίνουν μέσα από τη δυνατή των απογόνων τους ψυχή. Μακάρι!! Ας βιώσουν πάλι τη λευτεριά, τη νίκη, έστω για μία μέρα, έτσι, να μαλακώσει για λίγες ώρες η ψυχή τους. Ας τους παραμυθιάσουμε για λίγο, την αξία τους άλλωστε εκείνοι τη γνωρίζουνε και εμάς, ας συνεχίζουμε, αφού ούτε κουράγια, ούτε τόλμη μάλλον έχουμε, να μας παραμυθιάζουμε τις υπόλοιπες 363 ημέρες ….. να λέμε πως είμαστε ελεύθεροι, πως έχουμε Δημοκρατία, πως η ανάπτυξη που είναι σε απόσταση ανάσας θα ομορφύνει πάλι τη ζωή μας, πως η Ελλάδα ανήκει σε εμάς του Έλληνες, πως μέσα μας κυματίζει η γαλανόλευκη, πως μέσα μας παραμένει άσβεστη η Ελληνική μας φλόγα. 


Πού είσαι μεγάλη Βέμπο να μας εμψυχώσεις; Γίναμε οι Έλληνες αυτόχειρες. Οι Έλληνες . Οι γεμάτες ήλιο και πελαγίσια κύματα ψυχές. Πνίξαμε αγαπημένη μας Σοφία με καλώδια τη ζωή μας, σβήσαμε τα λυχνάρια μας και ψάχνουμε τώρα μες το χάος και τα σκοτάδια να βρούμε την ελπίδα , το κουράγιο, την αξιοπρέπεια και την Ελληνική Ψυχή μας..
Τραγουδίστρια της Νίκης, συνέχισε με την Εθνική φωνή σου να ενθαρρύνεις και όλους εκείνους που είναι στα ουράνια. Φαντάζομαι πως νιώθουνε, μα πείσε τους πως τίποτα δεν τελείωσε. Όσο μας χαϊδεύει ο “αέρα” τους, υπάρχουνε ελπίδες……



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου