Τι κοιτάς;

Σταμάτα να κοιτάς μέσα στα μάτια μας, δε θα βρεις εδώ την ομορφιά που ψάχνεις. Σε έναν καθρέφτη χίλια κομμάτια μες στις λάσπες σου βρίσκεται η αλήθεια. Άκου τι λέει…..εσύ είσαι η πιο ωραία. Σταμάτα να μας κοιτάς, δε θα δεις εδώ τον ελεύθερο κόσμο που ονειρεύεσαι. Αυτός σκλαβώθηκε τη μέρα που αρχίσαμε να περιφράζουμε, για να μη μας κολλήσεις φτώχεια και δυστυχία, τον δικό σου. Σταμάτα πια!! Δε θα δεις ούτε ένα φάρο μες στα μάτια μας. Σβήσαμε και τον τελευταίο. Τι να τον κάνουμε; Αφού πια δεν ταξιδεύουμε. Τι συνεχίζεις να κοιτάς; Τον φωτεινό τον άνθρωπο που ψάχνεις , οι πιθανότητες λένε πως θα τον βρεις πιο εύκολα μες στα σκουπίδια και μέσα στα σκοτάδια σου. Τι ψάχνεις; Γιατί επιμένεις;  Η καρδιά που γυρεύεις χτυπάει μέσα σου. Όχι, έλα, σε προκαλώ. Διάλεξε όποια θες, στην τύχη. Προσπάθησε να την στύψεις. Σταγόνες φόβου, αγωνίας, εγωισμού, μίσους, ηττοπάθειας, υπεροψίας, ζαμανφουτισμού, θα αισθανθείς, αλλά ανιδιοτελούς αγάπης, ούτε για δείγμα. Καλά κάνεις, μην πλησιάζεις, θα βάψεις τα χέρια σου και με αίμα. Το εκθαμβωτικό περιτύλιγμα της καρδιάς μας κρύβει από κάτω ένα άλλο, συρματόπλεχτο, θα τραυματίσεις άσχημα τα πεντακάθαρα και μαλακά σου χέρια.

Έεεεε!!!! Μίλα, πες κάτι. Μήπως δεν ψάχνεις κάτι μες στο βλέμμα μας, αλλά εκλιπαρείς με το δικό σου; Τι θες; Να σε φέρουμε στις γειτονιές του κόσμου μας; Εδώ η αλήθεια είναι πως τρώμε καλά, μα πρέπει να ξέρεις πως γίναμε πλάσματα αχόρταγα. Εδώ το νερό είναι για φτύσιμο, μόνο ότι ρουφάει βότκα, ουίσκι και ανθρώπινο αίμα επιβιώνει. Έχουμε θέρμανση, βέβαια, αυτόνομη και τζάκια και σόμπες και αιρκοντίσιον. Τα ανάβουμε όλα μαζί για να ζεστάνουμε τα σώματα, τις αγκαλιές τις αποφεύγουμε γιατί εκπέμπουν παγωνιά. Και σπίτια γερά, εννοείτε, με αρκετά δωμάτια και τηλεόραση στο καθένα, έτσι οι κάτοικοί τους σπάνια συναντιούνται. Ελευθερία; Εδώ και αν γελάμε…… αυτή είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έχουμε, γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη…..εδώ την ελευθερία την έχουμε μπερδέψει με το σεξ, τη γυμνή φωτογράφιση, το τόπλες στην παραλία, τα ξεδιάντροπα λόγια, τις ξετσίπωτες συμπεριφορές. Υπάρχει ελευθερία σε όλες τις κινήσεις μας, αλλά όχι στη σκέψη μας. Είμαστε ελεύθεροι να σε σκλαβώσουμε, να σε αφήσουμε να πεινάσεις, να πεθάνεις, άθαφτη να σε φάνε τα κοράκια, μα μέχρι εκεί. Πώς να σε νιώσει μία ζαμανφουτίστρια, σκλαβωμένη στην πραγματικότητα καρδιά; Γιατί θα σου πω κάτι που ίσως δεν γνωρίζεις…..ακόμα και αυτοί που υποτάσσουν είναι κάποιων άλλων υποταχτικοί. Ανθρώπων, του χρήματος, ακόμα και μιας θρησκείας.

Τώρα μας προκαλείς εσύ…. να αλλάξουμε θέσεις ε; Όχι, μη σε κοροϊδεύουμε, εμείς έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Να τρώμε σκουπίδια για παράδειγμα, μα μέσα σε ωραίο περιτύλιγμα. Εμείς δεν ψάχνουμε στα σκουπίδια. Μας τα σερβίρουν. Οι μακρόβιες διεφθαρμένες κυβερνήσεις, οι τηλεοράσεις και ναι, το απολαμβάνουμε. Εσείς εκεί ακόμα διεκδικείτε το δικαίωμα στη μόρφωση, εμείς που θα διδάξουμε; Εδώ τα ξέρουμε όλα, είμαστε όλοι δάσκαλοι μεγάλοι. Στα μέρη σου γίνονται πόλεμοι με βόμβες και όπλα, οι φωνές που ακούς είναι θανάτου και οι φυσικές από τυφώνες και πλημμύρες καταστροφές, πολλές. Εμείς έχουμε συνηθίσει τον πόλεμο μέσα στο κεφάλι μας, τις ένοχες και πωρωμένες φωνές των συνειδήσεών μας, τον καταιγισμό από σκέψεις. Εκεί που μένεις, εμείς πού θα τον δούμε το Θεό, μου λες; Εδώ χωρίς να λαχανιάσουμε, φτάνουμε με ασανσέρ στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη και τον φωνάζουμε. Βεβαίως και ανταποκρίνεται. Είναι καλός ο δικός μας ο Θεός. Μακρόθυμος και φιλεύσπλαχνος, γι αυτό και εμείς δεν έχουμε κανέναν ενδοιασμό, τα λάθη, την ανηθικότητα, την απατεωνιά, τους βιασμούς, τους φόνους , τα επαναλαμβάνουμε. Άσε που αν έχεις καλό δικηγόρο και λεφτά δεν Τον χρειάζεσαι. Ενώ εκεί, φτωχά έως ανύπαρκτα θα είναι τα ελέη Του για εμάς. Το άλλο πού το πας………εσύ εκεί δεν ξέρεις εάν θα ξημερώσεις την άλλη μέρα, ενώ εμείς κάνουμε σχέδια κυρίως μακροπρόθεσμα. Η μακροζωία είναι στο DNA μας και η αναβλητικότητα συνεπώς, το life style μας.

Γι αυτό σου λέμε…..σταμάτα να μας κοιτάς. Δε θα δεις τίποτα από εσένα μέσα σε εμάς και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για σένα. Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι……εμείς το είπα, δεν αντέχουμε με τίποτα στα μέρη τα δικά σου, αλλά εσύ; Πόσο θα άντεχες αλήθεια να ζεις με πεθαμένα συναισθήματα μες στον παράδεισό μας; Στην κόλασή σας ζουν, όσο ζουν, μόνο οι ζωντανοί. Πόσο θα άντεχες το μισό μας μάτι; Την υπεροψία, το ρατσισμό μας, γιατί μπορεί να ακούς πολλά από εμάς, αλλά ξεχάσαμε να σου πούμε και κάτι άλλο που μας χαρακτηρίζει……την ασυνέπεια που υπάρχει ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις μας. Θα μπορούσες πραγματικά να ζήσεις στα μέρη τα δικά μας; Εκεί που είσαι, ξέρεις με τι έχεις να παλέψεις. Εδώ στα άλλα, στα όμορφα για σένα μέρη, οι κτηνώδεις επιθυμίες των ανθρώπων είναι καλά κρυμμένες κάτω από κουστούμια με γραβάτες, πίσω από καλοραμμένες, φιλικές, καθησυχαστικές εμφανίσεις, πίσω από λαμπερά χαμόγελα, πίσω από δεκάδες διαφορετικές μάσκες. Εδώ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το κακό…..

Έτοιμη είσαι, το βλέπω. Έτοιμη να μας γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις. Μα τι περίμενες στ’ αλήθεια; Να αντέξουμε; Να είμαστε ειλικρινείς απέναντί σου; Να αντέξω από την ώρα που σε είδα στη φωτογραφία και άρχισα να γράφω, αυτό το βλέμμα σου ; Να είμαι ειλικρινής; Να σου πω δηλαδή ότι εσύ είσαι Άνθρωπος του Θεού και εμείς ανθρωπάρια που έχουμε υποκλιθεί στο διάολο; Ότι εάν εσύ φοβάσαι μία τις βόμβες, εμείς φοβόμαστε δέκα όταν μας βομβαρδίζει η αλήθεια……… ποιος τώρα, η αλήθεια…… Δε γίνεται κορίτσι μου. Δεν το αντέχουμε με τίποτα αυτό το πονεμένο, διαπεραστικό, καθαρό σου βλέμμα. Είμαστε πολύ δειλοί, γι αυτό όπου βρούμε αδύναμο ξεσπάμε. Είμαι πολύ δειλή και όσα σου γράφω τόση ώρα είναι δικαιολογίες για να καλύψω τη ντροπή μου και την ανεπάρκεια που νιώθω ως άνθρωπος μπροστά σου. Όχι, φυσικά και δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ο κόσμος που ζούμε είναι πραγματικά όμορφος, μόνο που να, είναι πολλά τα όρθια τετράποδα που όταν αρχίζουν να μεγαλώνουν "ασχημαίνουν"….

Κορίτσι μικρό με την τεράστια καρδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν μπορέσω να κάνω κάτι σημαντικό για σένα όσο ζω, γιατί είμαστε και σε μία κατάσταση ο σώζων εαυτόν σωθήτω, αλλά επειδή θέλω είμαι από τους άλλους , εκείνους που νοιάζονται εσένα και όλου του κόσμου τα παιδιά, θα συνάψω μία διαθήκη με το Θεό. Με τον δικό μου, το δικό σου δεν με νοιάζει. Εξάλλου ένας είναι για όλους. Όνομα του αλλάζουμε, γιατί δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι ο Θεός που εγώ πιστεύω, ο Χριστός που εγώ λατρεύω, δεν νοιάζεται για σένα. Αυτόν λοιπόν που την αγάπη μόνο δίδαξε, θα Τον αναζητήσω και με περίσσια ταπεινότητα θα προσπαθήσω να του μιλήσω για αυτή τη διαθήκη που θέλω μαζί του να συνάψω. Μα είδες.........δεν μπήκα καν στον κόπο τόση ώρα να μάθω το όνομά σου. Λοιπόν, στη χειρόγραφη αυτή διαθήκη θα σε αναφέρω ως Άγγελο, Αγάπη, Ειρήνη, Ελπίδα, Σωτηρία μου και ότι καλό έχω και δεν έχω, θα γράφω να στο χαρίσει εσένα. 
Θέλω να σε βλέπω με λουλούδια στα μαλλιά, να τρέχεις μέσα σε γεμάτα στάχυα αγρούς. Να μαθαίνεις τους άλλους να σπέρνουν τα ονόματά σου, να τα οργώνουν, να τα θερίζουν. Να τους μαθαίνεις να ποτίζουν και να θρέφουν με αυτά και άλλους με τη σειρά τους. Οι χώρες απ΄όπου θα περνάς, παρέα με τον αχώριστο σύντροφό σου, τον Πλούτο της ψυχής σου, γρήγορα να πλουταίνουν, η γη να γεμίζει με καρπούς, να πρασινίζουν τα λιβάδια, τα ονόματά σου να γεννούν συνεχώς και να πληθαίνουν.

Τελικά θα σου πήγαινε  πολύ και το Θεά Δήμητρα…….

Ξέρω, τίποτα δεν αναζητούσες τόση ώρα σε εμάς, απλά μας επέτρεψες να ψάξουμε και να βρούμε μες στο βλέμμα σου, ότι καλό υπάρχει σε εμάς.
Προσωπικά, σε ευχαριστώ!!