ΆΝΟΙΞΗ!!! Φυτέψτε ένα σποράκι και δείτε τι θα βγει …………….
Μπορεί όλα να μοιάζουν μαύρα αλλά…….μέσα απ’ τα σύννεφα έρχεται η άνοιξη. Πάντα έρχεται! Είμαστε δεν είμαστε εμείς εδώ, εκείνη πάντα θα καταφτάνει-εκτός αν λιώσουν οι πάγοι, αν μας την πέσει κάνας κομήτης - και άσε που αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρά πως, μάλλον επιθυμεί κι η ίδια τον αποκλεισμό απ το λεξικό της γης, της λέξης «ανθρώπινο είδος». Μια χαρά τα έβρισκαν οι μήνες και οι εποχές μεταξύ τους. Ούτε σπρωξίματα, ούτε χτυπήματα κάτω από τη μέση για τη θέση, ο καθένας στην ώρα του. Και δεν είχε, γιατί πρώτος εσύ και όχι εγώ. Τον κύκλο τον μάθαν από νωρίς οι εποχές και ένωσαν τα χέρια και εμείς ακόμα εδώ μετράμε ακτίνες και περιμέτρους, μη χάσουμε και κάνα πόντο απ το στρέμμα……..….
Κάπως έτσι λοιπόν και φέτος ο Χειμώνας, παρόλο που, εντάξει ήθελε ακόμα λίγο ως αρσενικό να δείξει τη δύναμή του, φέρθηκε τελικά ιπποτικά και άνοιξε υποκλινόμενος, την πόρτα στην όμορφη ανοιξιάτικη Θεά. Μια νέα εποχή, καθόλου βέβαια άγνωστη, και αφού ακόμα είμαστε εδώ ας κάνουμε κάτι για τη γη μας, μπας και μας λυπηθεί, αλλά και κάτι για εμάς, μπας και μας λυπηθεί το σύμπαν. Γιατί αυτή τη φορά όχι αστρική σκόνη δε θα μείνει από μας αλλά ούτε ράφι για να μας βάλουνε, κι ας μέναμε εκεί για πάντα……..
Μιας και αυτή λοιπόν είναι η κατάλληλη περίοδος ας φυτέψουμε και κάνα σπόρο. Τι είπα τώρα ε!! Πού χρόνος για τέτοια! Με τόση δουλειά, και μετά δουλειά για τη δουλειά, και μετά… “ύπνος, γιατί δουλεύουμε το πρωί’’. Και έπειτα ρωτάς κανέναν :“που είσαι ρε φίλε, πού χάθηκες, καινούριο amore μήπως;” και σου κλείνει το ματάκι…. Και έρχεται η απάντηση που, με ειλικρίνεια μιλώ, ούτε που φανταζόμουν!! ‘’Μπα!! Τα ίδια και τα ίδια”. Εμ, πώς βρε άνθρωπε να δεις κάτι καινούριο, κάτι ωραίο; Βγάζεις τα μάτια στη δουλειά – γι αλλού ούτε που λόγος- κοιτάς ξανά και ξανά λογαριασμούς, τα χρέη, το παρελθόν σου, τα λάθη να σβήσεις προσπαθείς , μα έλα που μελάνι εκτυπωτή δε σβήνει αυτή η γόμα………… Γι αυτό σας λέω, ας ρίξουμε και μια ματιά αλλού, ας κάνουμε και κάτι άλλο. Οι λογαριασμοί δε χάνονται, κανείς δε μας τους παίρνει. ,μα αν ανοιχτείς αν αφεθείς, μπορεί να βρεις τον τρόπο αντί απλώς να τους κοιτάς, ν’ αρχίσεις και να τους χαμογελάς. Να πληρωθούν πάντως με πηγμένο το μυαλό …δύσκολο!! Τι κάνουμε λοιπόν:
Άλλα πρέπει να δώσουμε στη ζωή για να μας δώσει. Νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες, νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα,- επιθυμητά και τα σωστά στην κατάλληλη θέση- θα έρθουν μόνο αν σηκώσουμε το βλέμμα και αν αρχίζουμε να καθαρίζουμε το μυαλό και την ψυχή μας από κάθε τι άχρηστο και περιττό. Μπλοκαρισμένοι πάντως στο παρελθόν ή βλέποντας μόνο τα ξέχειλα με υποχρεώσεις συρτάρια του μυαλού μας, όχι ΔΕΗ δε θα πληρωθεί, όχι δε θα βρεθεί για μας μια νέα εργασιακή ευκαιρία, όχι καινούριο ώμο να ακουμπήσεις δε θα βρεις, αλλά ένα είναι βέβαιο……… πως μέλλον δε θα υπάρχει. Όχι γι αυτό! Αυτό πάντα θα έρχεται, έτσι όπως πάντα έρχεται κι η άνοιξη. Για σένα και για μένα, δε θα υπάρχει…
Πάμε λοιπόν να υποδεχτούμε όλοι μαζί, τη νέα εποχή. Ας βρούμε το χρόνο, υπάρχει, τι είναι αυτό που μας τον στερεί; Αναποδογυρίστε αν χρειαστεί ακόμα και τα τραπέζια, βροντήξτε την πόρτα, σπάστε την, αλλά ας βρούμε το χρόνο και ας φυτέψουμε το σπόρο. Ας είναι αυτή η αρχή, ας μετακινηθούμε, και επειδή η φύση είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μας, ακόμα, δείτε τι μας επιστρέφει...ένα σπόρο εμείς, στρέμματα λουλούδια, λάχανα, κολοκύθια αυτή. Πρώτα όμως πρέπει να σκαλίσουμε, να οργώσουμε και να ξεπατώσουμε ζιζάνια απ’ το χωράφι μας. Ε, πώς αλλιώς; Λεφτά για εργάτες δεν υπάρχουν και μεταξύ μας αν δεν κοπιάσουμε εμείς, αν δεν ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι, πάλι στο τέλος θα βρεθούμε μες τα χωράφια που κάποιοι άλλοι θα ‘χουν χαράξει για εμάς και με το προϊόν που εκείνους θα χορταίνει… Έτσι είναι!! Σε ποιόν επιτρέπουμε να αδειάζει τα ντουλάπια του σπιτιού σας; Ποιος είναι αυτός που ξέρει καλύτερα από εμάς τι πρέπει να πετάξει, και ποιος είναι αυτός που γνωρίζει τελικά ποιοι είμαστε, που θέλουμε να πάμε:;
Φαντάζομαι όλοι έχετε δει μια επιλογή recycle bin για τ’ άχρηστα ακόμα και στο PC σας, και άμα κολλήσει δε αυτό και στην κλωτσιά δεν ξεκολλά, το δρόμο όλοι βρίσκουμε και για το total destruction bin. Εγώ προτείνω ανακύκλωση μονάχα για τη γη μας και λέω να πατήσουμε ένα delete στο βόλεμα, την κλάψα, τη μιζέρια, τον αναμηρυκασμό, σε ότι μας γερνάει πρόωρα, μας πνίγει, μας σκοτώνει. Ας στείλουμε για ολική καταστροφή ότι μας κλέβει χώρο, ας ανοίξουμε τα μάτια για να περάσει επιτέλους από κει η νέα ευκαιρία και σαν βελάκι, θα δείτε η ιδέα θα καρφωθεί στο άδειο και καθαρό μυαλό μας. Ας κάνουμε χώρο για κάθε τι νέο, και …ας ρισκάρουμε! . Απλώνοντας και τα δύο χέρια! Ας αρπάξουμε τη ζωή –όχι απ τα μαλλιά, γυναίκα είναι και πονάει -, σφιχτά στην αγκαλιά μας και ας της φερθούμε σα να είναι……μια ερωμένη. Αλλά και σ’ ένα κρεβάτι πάνω αν βρεθείς, άμα δε δώσεις, δεεεεε θα πάρεις!! Και το πραγματικό το δόσιμο, θέλει αυτό που λέμε, καθαρό μυαλό. Χωρίς αυτό, τα τρίγωνα Πανοράματος που εκείνη θα ζητάει, εσένα θα παραπέμπουνε σε γεωμετρία και όχι μόνο……… Γιατί να δώσει έτσι απλόχερα λοιπόν η Ζωή σε μας; Δε θέλω πάλι μορφασμούς, μας δίνει η ζωή! Εμείς απλώς θερίζουμε αυτά που έχουμε σπείρει κι αν άλλοι σπείρανε για μας ήταν με την ευχή μας. Αλλά κι αν πάτησαν κάποιοι πάνω μας, χωρίς τη θέλησή μας, delete στο παρελθόν και νέος χώρος στο μέλλον το δικό μας. Χρειάζεται βέβαια κάτι…… η τόλμη, αλλά και κάτι άλλο… το πάθος και το κουράγιο να πληρώσουμε το τίμημα. Κοστίζει!! Α ναι, αυτό είναι αλήθεια!! Μα έτσι κι αλλιώς πληρώνουμε ακριβά, οπότε λέω …αξίζει!!! Πώς θέλουμε να περάσουμε τελικά το υπόλοιπο της ζωής μας, σαν κότες σε κοτέτσι, που άντε στην καλύτερη να γίνουμε…… κι κιρίκου!!! Και άντε και εμείς επιλέγουμε αυτό. Με τα παιδιά; Αυτός είναι ο δρόμος που θα τους πούμε τελικά, ότι ανοίγεται μπροστά τους;
Μπορεί όλα να μοιάζουν μαύρα αλλά…….μέσα απ’ τα σύννεφα έρχεται η άνοιξη. Πάντα έρχεται! Είμαστε δεν είμαστε εμείς εδώ, εκείνη πάντα θα καταφτάνει-εκτός αν λιώσουν οι πάγοι, αν μας την πέσει κάνας κομήτης - και άσε που αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρά πως, μάλλον επιθυμεί κι η ίδια τον αποκλεισμό απ το λεξικό της γης, της λέξης «ανθρώπινο είδος». Μια χαρά τα έβρισκαν οι μήνες και οι εποχές μεταξύ τους. Ούτε σπρωξίματα, ούτε χτυπήματα κάτω από τη μέση για τη θέση, ο καθένας στην ώρα του. Και δεν είχε, γιατί πρώτος εσύ και όχι εγώ. Τον κύκλο τον μάθαν από νωρίς οι εποχές και ένωσαν τα χέρια και εμείς ακόμα εδώ μετράμε ακτίνες και περιμέτρους, μη χάσουμε και κάνα πόντο απ το στρέμμα……..….
Κάπως έτσι λοιπόν και φέτος ο Χειμώνας, παρόλο που, εντάξει ήθελε ακόμα λίγο ως αρσενικό να δείξει τη δύναμή του, φέρθηκε τελικά ιπποτικά και άνοιξε υποκλινόμενος, την πόρτα στην όμορφη ανοιξιάτικη Θεά. Μια νέα εποχή, καθόλου βέβαια άγνωστη, και αφού ακόμα είμαστε εδώ ας κάνουμε κάτι για τη γη μας, μπας και μας λυπηθεί, αλλά και κάτι για εμάς, μπας και μας λυπηθεί το σύμπαν. Γιατί αυτή τη φορά όχι αστρική σκόνη δε θα μείνει από μας αλλά ούτε ράφι για να μας βάλουνε, κι ας μέναμε εκεί για πάντα……..
Μιας και αυτή λοιπόν είναι η κατάλληλη περίοδος ας φυτέψουμε και κάνα σπόρο. Τι είπα τώρα ε!! Πού χρόνος για τέτοια! Με τόση δουλειά, και μετά δουλειά για τη δουλειά, και μετά… “ύπνος, γιατί δουλεύουμε το πρωί’’. Και έπειτα ρωτάς κανέναν :“που είσαι ρε φίλε, πού χάθηκες, καινούριο amore μήπως;” και σου κλείνει το ματάκι…. Και έρχεται η απάντηση που, με ειλικρίνεια μιλώ, ούτε που φανταζόμουν!! ‘’Μπα!! Τα ίδια και τα ίδια”. Εμ, πώς βρε άνθρωπε να δεις κάτι καινούριο, κάτι ωραίο; Βγάζεις τα μάτια στη δουλειά – γι αλλού ούτε που λόγος- κοιτάς ξανά και ξανά λογαριασμούς, τα χρέη, το παρελθόν σου, τα λάθη να σβήσεις προσπαθείς , μα έλα που μελάνι εκτυπωτή δε σβήνει αυτή η γόμα………… Γι αυτό σας λέω, ας ρίξουμε και μια ματιά αλλού, ας κάνουμε και κάτι άλλο. Οι λογαριασμοί δε χάνονται, κανείς δε μας τους παίρνει. ,μα αν ανοιχτείς αν αφεθείς, μπορεί να βρεις τον τρόπο αντί απλώς να τους κοιτάς, ν’ αρχίσεις και να τους χαμογελάς. Να πληρωθούν πάντως με πηγμένο το μυαλό …δύσκολο!! Τι κάνουμε λοιπόν:
Άλλα πρέπει να δώσουμε στη ζωή για να μας δώσει. Νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες, νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα,- επιθυμητά και τα σωστά στην κατάλληλη θέση- θα έρθουν μόνο αν σηκώσουμε το βλέμμα και αν αρχίζουμε να καθαρίζουμε το μυαλό και την ψυχή μας από κάθε τι άχρηστο και περιττό. Μπλοκαρισμένοι πάντως στο παρελθόν ή βλέποντας μόνο τα ξέχειλα με υποχρεώσεις συρτάρια του μυαλού μας, όχι ΔΕΗ δε θα πληρωθεί, όχι δε θα βρεθεί για μας μια νέα εργασιακή ευκαιρία, όχι καινούριο ώμο να ακουμπήσεις δε θα βρεις, αλλά ένα είναι βέβαιο……… πως μέλλον δε θα υπάρχει. Όχι γι αυτό! Αυτό πάντα θα έρχεται, έτσι όπως πάντα έρχεται κι η άνοιξη. Για σένα και για μένα, δε θα υπάρχει…
Πάμε λοιπόν να υποδεχτούμε όλοι μαζί, τη νέα εποχή. Ας βρούμε το χρόνο, υπάρχει, τι είναι αυτό που μας τον στερεί; Αναποδογυρίστε αν χρειαστεί ακόμα και τα τραπέζια, βροντήξτε την πόρτα, σπάστε την, αλλά ας βρούμε το χρόνο και ας φυτέψουμε το σπόρο. Ας είναι αυτή η αρχή, ας μετακινηθούμε, και επειδή η φύση είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μας, ακόμα, δείτε τι μας επιστρέφει...ένα σπόρο εμείς, στρέμματα λουλούδια, λάχανα, κολοκύθια αυτή. Πρώτα όμως πρέπει να σκαλίσουμε, να οργώσουμε και να ξεπατώσουμε ζιζάνια απ’ το χωράφι μας. Ε, πώς αλλιώς; Λεφτά για εργάτες δεν υπάρχουν και μεταξύ μας αν δεν κοπιάσουμε εμείς, αν δεν ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι, πάλι στο τέλος θα βρεθούμε μες τα χωράφια που κάποιοι άλλοι θα ‘χουν χαράξει για εμάς και με το προϊόν που εκείνους θα χορταίνει… Έτσι είναι!! Σε ποιόν επιτρέπουμε να αδειάζει τα ντουλάπια του σπιτιού σας; Ποιος είναι αυτός που ξέρει καλύτερα από εμάς τι πρέπει να πετάξει, και ποιος είναι αυτός που γνωρίζει τελικά ποιοι είμαστε, που θέλουμε να πάμε:;
Φαντάζομαι όλοι έχετε δει μια επιλογή recycle bin για τ’ άχρηστα ακόμα και στο PC σας, και άμα κολλήσει δε αυτό και στην κλωτσιά δεν ξεκολλά, το δρόμο όλοι βρίσκουμε και για το total destruction bin. Εγώ προτείνω ανακύκλωση μονάχα για τη γη μας και λέω να πατήσουμε ένα delete στο βόλεμα, την κλάψα, τη μιζέρια, τον αναμηρυκασμό, σε ότι μας γερνάει πρόωρα, μας πνίγει, μας σκοτώνει. Ας στείλουμε για ολική καταστροφή ότι μας κλέβει χώρο, ας ανοίξουμε τα μάτια για να περάσει επιτέλους από κει η νέα ευκαιρία και σαν βελάκι, θα δείτε η ιδέα θα καρφωθεί στο άδειο και καθαρό μυαλό μας. Ας κάνουμε χώρο για κάθε τι νέο, και …ας ρισκάρουμε! . Απλώνοντας και τα δύο χέρια! Ας αρπάξουμε τη ζωή –όχι απ τα μαλλιά, γυναίκα είναι και πονάει -, σφιχτά στην αγκαλιά μας και ας της φερθούμε σα να είναι……μια ερωμένη. Αλλά και σ’ ένα κρεβάτι πάνω αν βρεθείς, άμα δε δώσεις, δεεεεε θα πάρεις!! Και το πραγματικό το δόσιμο, θέλει αυτό που λέμε, καθαρό μυαλό. Χωρίς αυτό, τα τρίγωνα Πανοράματος που εκείνη θα ζητάει, εσένα θα παραπέμπουνε σε γεωμετρία και όχι μόνο……… Γιατί να δώσει έτσι απλόχερα λοιπόν η Ζωή σε μας; Δε θέλω πάλι μορφασμούς, μας δίνει η ζωή! Εμείς απλώς θερίζουμε αυτά που έχουμε σπείρει κι αν άλλοι σπείρανε για μας ήταν με την ευχή μας. Αλλά κι αν πάτησαν κάποιοι πάνω μας, χωρίς τη θέλησή μας, delete στο παρελθόν και νέος χώρος στο μέλλον το δικό μας. Χρειάζεται βέβαια κάτι…… η τόλμη, αλλά και κάτι άλλο… το πάθος και το κουράγιο να πληρώσουμε το τίμημα. Κοστίζει!! Α ναι, αυτό είναι αλήθεια!! Μα έτσι κι αλλιώς πληρώνουμε ακριβά, οπότε λέω …αξίζει!!! Πώς θέλουμε να περάσουμε τελικά το υπόλοιπο της ζωής μας, σαν κότες σε κοτέτσι, που άντε στην καλύτερη να γίνουμε…… κι κιρίκου!!! Και άντε και εμείς επιλέγουμε αυτό. Με τα παιδιά; Αυτός είναι ο δρόμος που θα τους πούμε τελικά, ότι ανοίγεται μπροστά τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου