-“Ουπς! Αγγελική; Τι κάνεις εσύ εδώ;
- Εργάζομαι!
- Μα εσύ δεν ήσουν……… καημενούλα!!!
-Εγώ πάντως πέτυχα! Πήρα προαγωγή, ανέβηκα στη σκάλα της ιεραρχίας,, κάνω επενδύσεις, αγόρασα σπίτι, αυτοκίνητο, κότερο, ................................και σούζα τους έχω όλους φιλενάδα!!”
Κάπως έτσι πήγε η κουβέντα – μονόλογος- με έναν πρώην “φίλο”. Εντάξει καλέ μου παλιόφιλε, μπορεί αυτό που κάνω σήμερα να είναι περιορισμένο, να μη μου δίνει δυνατότητες εξέλιξης, αλλά το κάνω με αγάπη και νιώθω περηφάνια και ικανοποίηση. Πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσες μέσα απ’ το βλέμμα μου- γιατί να στα πω απ’ τη μια δεν σε προλάβαινα και απ’ την άλλη ούτε το σάλιο μου δεν άξιζε να χαλάσω για εσένα- να καταλάβεις το πόσο αξιολύπητο εγώ σε βρίσκω. Δε νιώθω σκλάβος, ούτε αλυσοδεμένος και το μυαλό μου μπορεί να προχωρά πέρα απ’ τη δουλειά που μου έχουν αναθέσει. Μπορεί να μην κάθομαι τώρα πια σε μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα τύπου SATO, ούτε ο καφές μου να περιμένει όπως ο δικός σου με αγωνία – ή μήπως φόβο;- την άφιξή σου αλλά εργάζομαι, και αυτό τα λέει όλα. Αλίμονο σ’ εκείνους που ζουν μες την αδράνεια!! Αλίμονο σ’ εκείνους που πίνουν το φραπεδάκι τους και περιμένουν μέχρι να τους τυπώσουν κάρτες που πάνω θα γράφει “αφεντικό” και αλίμονο σ’ εκείνους που σκόνταψαν, έπεσαν, τσακίστηκαν και αντί να σηκωθούν και να παλέψουν προτιμούν να κλαψουρίζουν και να μεμψιμοιρούν. Αλλά από την άλλη και αυτή η έπαρση!! Βρε φίλε μου, πιστεύεις στ’ αλήθεια τώρα ότι όλοι εκεί που βρίσκεσαι πραγματικά σε εκτιμούν; Ξέρεις τι λένε; “Το θέμα δεν είναι ποιος κάθεται στη διπλανή θέση του ακριβού αυτοκινήτου σου αλλά το ποιος θα σταθεί δίπλα σου αν χρειαστεί να πάρεις το λεωφορείο” Εγώ και μέσα από αυτήν την εργασία ,που σε τελική ανάλυση πολύ με ευχαριστεί, βρίσκω τον τρόπο να καλλιεργώ τους θησαυρούς του νου και της ψυχής μου. Και πάντα θα τους καλλιεργώ ,ακόμα και αν μοίρα ή οι όποιες επιλογές μου με στείλουν να πλένω σκάλες. Παρεμπιπτόντως, το έκανα ένα φεγγάρι και αυτό. Καθόλου δε με χάλασε, αντίθετα, θα το σκεφτώ δύο φορές όταν τα ποδαράκια μου πατήσουν ξανά βρεγμένη σκάλα.
Άκου λοιπόν φίλε μου που τώρα είσαι φτασμένος, και που πραγματικά θαυμάζω πολύ την ακαδημαϊκή σου μόρφωση και τα όσα έχεις πετύχει, αλλά και μέχρι εκεί, γιατί από μένα παλαμάκια δε θ’ ακούσεις αφού σαν άνθρωπο καθόλου δε σε θαυμάζω. Μπορεί να μάθαμε να χειροκροτούμε τους ήρωες, τα μπράτσα τα δυνατά και τα σπουδαία μυαλά τύπου Aϊνστάιν, και έτσι τους αξίζει, μπορεί τα νήματα σ’ αυτόν τον κόσμο να τα κινούνε κάποιοι λίγοι, αλλά ο κόσμος όλος κινείται από τις συσσωρευμένες προσπάθειες κάθε μικρού εργάτη. Και κάτι ακόμα για σένα και όχι μόνο! Μην αγνοείτε και μη χλευάζετε αυτούς που κατεβαίνουν τσουλώντας τη σκάλα της επιτυχίας όταν εσείς την ανεβαίνετε, γιατί μπορεί να τους βρείτε ξανά μπροστά σας , αν τύχει να την κατεβείτε εσείς. Και αν πέσετε πάνω σε κανέναν από εκείνους που αγνοήσατε, την ώρα που την ξανά ανεβαίνει…να παρακαλάτε να έχει παραμείνει άνθρωπος μέσα στο χαλασμό, γιατί αλλιώς...μαύρο φίδι που σας έφαγε!!
Και σας ικετεύω!! Μην τολμήσετε καν να ξεστομίσετε ότι αυτό ποτέ σε σας δε θα συμβεί. Τη λέξη ΠΟΤΕ διαγράψτε την απ’ τη ζωή σας!!!
Τελειώνω λέγοντας πώς εδώ καθόλου δεν ισχύει το “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια” Το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μου πάντα θα ανεβαίνει σε βουνά, θα φτάνει επάνω σε κορφές, σ’ εκείνες που σώμα χωρίς ψυχή δε φτάνει, και θ’ αγναντεύω τη δύση και την ανατολή.
- Εργάζομαι!
- Μα εσύ δεν ήσουν……… καημενούλα!!!
-Εγώ πάντως πέτυχα! Πήρα προαγωγή, ανέβηκα στη σκάλα της ιεραρχίας,, κάνω επενδύσεις, αγόρασα σπίτι, αυτοκίνητο, κότερο, ................................και σούζα τους έχω όλους φιλενάδα!!”
Κάπως έτσι πήγε η κουβέντα – μονόλογος- με έναν πρώην “φίλο”. Εντάξει καλέ μου παλιόφιλε, μπορεί αυτό που κάνω σήμερα να είναι περιορισμένο, να μη μου δίνει δυνατότητες εξέλιξης, αλλά το κάνω με αγάπη και νιώθω περηφάνια και ικανοποίηση. Πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσες μέσα απ’ το βλέμμα μου- γιατί να στα πω απ’ τη μια δεν σε προλάβαινα και απ’ την άλλη ούτε το σάλιο μου δεν άξιζε να χαλάσω για εσένα- να καταλάβεις το πόσο αξιολύπητο εγώ σε βρίσκω. Δε νιώθω σκλάβος, ούτε αλυσοδεμένος και το μυαλό μου μπορεί να προχωρά πέρα απ’ τη δουλειά που μου έχουν αναθέσει. Μπορεί να μην κάθομαι τώρα πια σε μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα τύπου SATO, ούτε ο καφές μου να περιμένει όπως ο δικός σου με αγωνία – ή μήπως φόβο;- την άφιξή σου αλλά εργάζομαι, και αυτό τα λέει όλα. Αλίμονο σ’ εκείνους που ζουν μες την αδράνεια!! Αλίμονο σ’ εκείνους που πίνουν το φραπεδάκι τους και περιμένουν μέχρι να τους τυπώσουν κάρτες που πάνω θα γράφει “αφεντικό” και αλίμονο σ’ εκείνους που σκόνταψαν, έπεσαν, τσακίστηκαν και αντί να σηκωθούν και να παλέψουν προτιμούν να κλαψουρίζουν και να μεμψιμοιρούν. Αλλά από την άλλη και αυτή η έπαρση!! Βρε φίλε μου, πιστεύεις στ’ αλήθεια τώρα ότι όλοι εκεί που βρίσκεσαι πραγματικά σε εκτιμούν; Ξέρεις τι λένε; “Το θέμα δεν είναι ποιος κάθεται στη διπλανή θέση του ακριβού αυτοκινήτου σου αλλά το ποιος θα σταθεί δίπλα σου αν χρειαστεί να πάρεις το λεωφορείο” Εγώ και μέσα από αυτήν την εργασία ,που σε τελική ανάλυση πολύ με ευχαριστεί, βρίσκω τον τρόπο να καλλιεργώ τους θησαυρούς του νου και της ψυχής μου. Και πάντα θα τους καλλιεργώ ,ακόμα και αν μοίρα ή οι όποιες επιλογές μου με στείλουν να πλένω σκάλες. Παρεμπιπτόντως, το έκανα ένα φεγγάρι και αυτό. Καθόλου δε με χάλασε, αντίθετα, θα το σκεφτώ δύο φορές όταν τα ποδαράκια μου πατήσουν ξανά βρεγμένη σκάλα.
Άκου λοιπόν φίλε μου που τώρα είσαι φτασμένος, και που πραγματικά θαυμάζω πολύ την ακαδημαϊκή σου μόρφωση και τα όσα έχεις πετύχει, αλλά και μέχρι εκεί, γιατί από μένα παλαμάκια δε θ’ ακούσεις αφού σαν άνθρωπο καθόλου δε σε θαυμάζω. Μπορεί να μάθαμε να χειροκροτούμε τους ήρωες, τα μπράτσα τα δυνατά και τα σπουδαία μυαλά τύπου Aϊνστάιν, και έτσι τους αξίζει, μπορεί τα νήματα σ’ αυτόν τον κόσμο να τα κινούνε κάποιοι λίγοι, αλλά ο κόσμος όλος κινείται από τις συσσωρευμένες προσπάθειες κάθε μικρού εργάτη. Και κάτι ακόμα για σένα και όχι μόνο! Μην αγνοείτε και μη χλευάζετε αυτούς που κατεβαίνουν τσουλώντας τη σκάλα της επιτυχίας όταν εσείς την ανεβαίνετε, γιατί μπορεί να τους βρείτε ξανά μπροστά σας , αν τύχει να την κατεβείτε εσείς. Και αν πέσετε πάνω σε κανέναν από εκείνους που αγνοήσατε, την ώρα που την ξανά ανεβαίνει…να παρακαλάτε να έχει παραμείνει άνθρωπος μέσα στο χαλασμό, γιατί αλλιώς...μαύρο φίδι που σας έφαγε!!
Και σας ικετεύω!! Μην τολμήσετε καν να ξεστομίσετε ότι αυτό ποτέ σε σας δε θα συμβεί. Τη λέξη ΠΟΤΕ διαγράψτε την απ’ τη ζωή σας!!!
Τελειώνω λέγοντας πώς εδώ καθόλου δεν ισχύει το “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια” Το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μου πάντα θα ανεβαίνει σε βουνά, θα φτάνει επάνω σε κορφές, σ’ εκείνες που σώμα χωρίς ψυχή δε φτάνει, και θ’ αγναντεύω τη δύση και την ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου