Μια αγκαλιά για τη ζωή

Την καλησπέρα μου σε όλους εσάς που έχετε αγκαλιάσει τη Ζωή!!!!!  

                                
Σε εσένα,

που απ’ το λίγο που έχεις δίνεις το πολύ και από το τίποτα τα πάντα, που καταφέρνεις να γελάς ενώ τα τραύματα σου ακόμα είναι νωπά, που μετατρέπεις τον πόνο σου σε δύναμη, που όλα τα δάκρυα σου τα μαζεύεις για να ποτίσεις του άλλου την  αγάπη, την ελπίδα, τη χαρά που μες το χώμα έχει φυτέψει και προσμένει.  

Που παραμένει άδολο το βλέμμα σου κι ας βλέπουν τα μάτια σου πολλά, που βάφτισες μάθημα το λάθος, την όποια αποτυχία τύχη, που ενώ ξανά και ξανά μπροστά σου στήνονται εμπόδια,  εσύ παραμένεις σε αυτό το δρόμο μέχρι να τα περάσεις. Που γελάς όταν σκοντάφτεις γιατί νιώθεις ευλογημένος που έχεις πόδια και μπορείς ξανά σε αυτά να σταθείς και προς τα εμπρός να κινηθείς, που δεν έχεις πόδια, 
μα το ποδοβολητό της ψυχής σου τραντάζει όλους εμάς που καθηλώνουμε το “υγιές “ μας σώμα σε   ένα καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. 



Που τολμάς το μαύρο σου χέρι σε  αυτόν που είναι στο έδαφος πεσμένος                                                      

να απλώσεις, ενώ γνωρίζεις πως είναι ρατσιστής, που αντιστέκεσαι στην   άσκηση κάθε μορφή βίας, που δεν κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά όταν αυτή ασκείται, που όταν “ανεβαίνεις” δεν αγνοείς αυτούς που “κατεβαίνουν”, που έχεις πετάξει όλες τις μάσκες που κατά καιρούς φορούσες μέσα απ΄τη ντουλάπα σου, δηλώνεις ομοφυλόφιλος, καρκινοπαθής, αδύναμος, λαϊκός, ευαίσθητος………. αυτό ακριβώς που είσαι δηλαδή, χωρίς καμιά ντροπή.

Την καλησπέρα μου σε εσένα,

που ξέρεις να συγχωρείς και ας είναι ακόμα  η πληγή σου ανοιχτή, που αρνείσαι μαζί με το μίσος να κάτσεις και να τα πιεις, γιατί είσαι από εκείνους που γνωρίζεις πως μόνο έτσι θα γιατρευτείς. Σε εσένα που είσαι ακριβώς εκεί που λέει η καρδιά σου και όχι η βολή σου, που δωρίζεις με αβάσταχτο πόνο του παιδιού σου,  για να νικήσει μια μάχη που δίνει κάπου στον κόσμο η ζωή.

Που πέφτεις στις φλόγες για να σώσεις από το δάσος έστω και ένα δέντρο, που ματώνεις τα χέρια σου  και τα γόνατά σου, γιατί δε θες κανένας ήλιος να σβήνει μέσα σε χαλάσματα, που περιθάλπεις έναν φτωχό, έναν λαθρομετανάστη, έναν πληγωμένο αετό, έναν                          
                 
κακοποιημένο “κακό” λύκο, που κάνεις χώρο σε ένα μυρμήγκι να περάσει, που υπερασπίζεσαι το δίκαιο, που προτιμάς αγκάθινο να βάλεις στο κεφάλι σου στεφάνι απ΄το να αδικήσεις, που δεν υποκλίνεσαι στο διάολο, με τόκο δε δανείζεις, που δεν προβάλεις το μπόι της ψυχής σου, που έχεις τα πάντα μα παραμένεις ταπεινός, που δεν έχεις τίποτα μα χαμογελάς σαν πλούσιος.                                               

Σε εσένα,

που κάθε μέρα με υπομονή καθαρίζεις τη βρωμιά που αφήνουν κάποιοι στο πέρασμά τους, που χτίζεις κάτι για πολλοστή φορά χωρίς να αγανακτείς αλλά και με μανία γκρεμίζεις τείχη που πόλεις και ανθρώπους κόβουνε στα δυο, που ψάχνεις και βρίσκεις την ομορφιά μέσα σε κάθε τι απλό, που έχεις χάσει τα πάντα αλλά καλωσορίζεις 

τη νέα ανατολή, που με κομμένα τα φτερά βοηθάς να ανοίξει ο άλλος τα δικά του για να πετάξει μακρυά, 

που δε χάνεις την πίστη σου παρόλο που όλα δείχνουν ότι ελπίδα στον πάτο του πιθαριού για σένα δεν υπάρχει, που παραμένεις αληθινός μέσα στην τόση υποκρισία, σε εσένα που λάμπεις ολόκληρος από αυτό που λάμπει μέσα σου κι ας το αγνοείς, μα χάρη σε εσένα φωτίζομαι και εγώ, που κάθε μέρα δηλώνεις με τις πράξεις σου, παρόλο το ανθρωποκυνηγητό, πως είσαι  Άνθρωπος………………


τα σέβη μου!!!

  

Μπροστά σας ντρέπομαι τόσο για όλες εκείνες τις φορές που είπα.......βαριέμαι, κουράστηκα, δεν τολμάω, δεν μπορώ. 
Θα αγκαλιάσω τη ζωή μου τώρα που μπορώ, γιατί μπορώ!!!! Γιατί έχω δυο χέρια, καρδιά και δίπλα μου αυτούς που αγαπώ.