Η Μεγαλόνησος

Σήμερα είχε τόσο ανάγκη η ψυχή μου να πει κάτι.......
Δεν ξέρω πως θα βγει αυτό το κείμενο, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δε με αφορά. Τον πρώτο και τελευταίο λόγο, έχει και σήμερα η ψυχή μου. Εγώ απλώς πληκτρολογώ.....

Ξεκίνησα με τη Μεγαλόνησο, γιατί εκεί βρίσκω απάγκιο.

Ας προσπαθήσω όμως να βοηθήσω, μπας και τα πράγματα μπουν σε μία τάξη.........όχι, δεν είμαι Κρητικιά, αλλά μήπως μπορείτε να μου πείτε, πώς λέγεται αυτός που δεν αφήνει μέρα να περάσει χωρίς μια αναφορά στην Κρήτη; Χωρίς να ανατρέξει στις έγχρωμες αναμνήσεις απ΄ τη ζωή του εκεί; Δε χάνει μέρα χωρίς να οραματιστεί ότι ανεβαίνει πάλι στα βουνά της, τρέχει στα οροπέδια της, ζωγραφίζει ήλιους στις αμμουδιές της και μακροβούτια κάνει στην ιστορία, στις παραδόσεις, στα γαλανά νερά της;

Μπάλος 

Που "χάνεται" κάθε μέρα στα φαράγγια της;

Φαράγγι του Χα

"Ταξιδεύει" προς αυτήν με κάθε μέσο, κάθε τρόπο, με έναν στοίχο; Αυτός που γαληνεύει κάθε φορά που φέρνει στο νου του αυθεντικές ορεσίβιες μορφές; Πώς αποκαλούμε τελικά αυτόν που δεν είναι Κρητικός, μα κάθε μέρα κάνει νοερά τη διαδρομή Αθήνα-λιμάνι Πειραιά-Ηράκλειο Κρήτης και που σε κάθε σπηλιά που συναντά στην Πάρνηθα, χώνεται να κρυφτεί όπως η Ρέα στη Δίκτη;

Ηράκλειο

Αυτόν που Αρκάδι, Βιάννος, Θέρισος.....του προκαλούνε έντονα συναισθήματα και που με πάθος δηλώνει πως άλλος αέρας φυσά στις Πάχνες, στο Σπαθί, στον Τίμιο Σταυρό του Ψηλορείτη;

Ψηλορείτης

Κολλημένο; Μπορεί!!!

Όχι, η ταυτότητά μου δεν αναφέρει πουθενά αυτό το όμορφο νησί και από την άλλη, η καρδιά μου έχει χτυπήσει περήφανα και δυνατά, στην Καστοριά, στην Ύδρα, στην Ξάνθη, στα Ιωάννινα, στη Μάνη, στη Σαντορίνη, στο Βόλο, στη Χαλκίδα, στην "πληγωμένη" πρόσφατα Κεφαλλονιά ....... σε όλην σχεδόν τη χώρα. Μα εγώ, νιώθω σαν λαβωμένος αετός μακριά από την Κρήτη. Μακριά απ' τη γη μου, τον ουρανό μου και τους ανθρώπους που αγαπώ.

Αγιος Νικόλαος

Νησιώτισσα στην καταγωγή και γέννημα θρέμμα Αθηναία, μα με όλο το σεβασμό στους Ευβοιώτες μου γονείς........δεν ξέρω πού ακούσατε πρώτη φορά την καρδιά μου να χτυπά, δεν ξέρω τι λένε τα χαρτιά, μα η ψυχή μου, ίσως με κάποιο άλλο σώμα, γεννήθηκε σίγουρα στην Κρήτη.

Ρέθυμνο

Δεκάδες οι φορές που με παρότρυναν να σκίσω, να τσαλακώσω, να πετάξω, να αγνοήσω την ψυχική ταυτότητά μου. Το έβλεπα κι εγώ, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να νιώσω την πόλη που γεννήθηκα και στην οποία πάλι ζω, δική μου. Ένιωθα πως έπρεπε να ξεφύγω απ΄το κρητικό μου παρελθόν για να μπορέσω να έχω μέλλον αθηναϊκό. Μάταια!!!  Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, παντρεύτηκα, χώρισα, δημιούργησα, γκρέμισα, τσακίστηκα, γέλασα, έκλαψα, όμως παρόλα αυτά, το μυαλό και η ψυχή μου δεν ήταν πάντα εκεί. Ψάχνοντας, τα έβλεπα να πετούν επάνω από την Κρήτη. Εύκολα χαλιναγωγείς νομίζεις τα πάθη μίας ψυχής;

Έτσι, έστω κι αργά, πήρα απόφαση να πάψω να κρατώ για μένα μόνο και για εκείνους τους λίγους που με ξέρουν, ότι ποθώ και αγαπώ. Κρήτη θα φωνάζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, από τις Καστανιές του Έβρου μέχρι το Καστελόριζο. Ίσως μια μέρα φτάσει η φωνή μου και μέχρι την Κρήτη και κάποιο αεράκι να πάρει εμένα και εκείνους που αγαπώ και απαλά να μας ακουμπήσει πάλι στον Ψηλορείτη. Μέχρι τότε....... με τους αγαπημένους πια, Κρήτες της Μεταμόρφωσης.

 Ένωση Κρητών Μεταμόρφωσης 

Η Μεγαλόνησος

Είχα τόσο ανάγκη μια τέτοια ΈΝΩΣΗ  και για την ακρίβεια, περισσότερο από ποτέ. Γιατί εκεί, μπορείς όχι μόνο να φας, να πιεις, να μάθεις χορούς, λύρα και μαντολίνο, αλλά και να νιώσεις ότι μπορείς, αν και άγνωστος, σε ενός αγνώστου τον ώμο να ακουμπήσεις. Εκεί, μπορεί μια γουλιά βαριά, αλλά ζεστή κρητική φωνή, να διώξει, έστω για λίγο, εκείνα τα μαύρα σύννεφα που φέρνουν πάντα, μα πάντα δάκρυα και βροχή. Να νιώσεις ξανά παιδί, να πάρεις μέρος σε παρελάσεις, να διεκδικήσεις γκοφρέτες, σερπαντίνες, να κάνεις στο δρόμο πρόβα τα πέντε ζάλα, χωρίς καμιά ντροπή. Όπως ένα παιδί.

Εκεί μπορείς να κάνεις το πιο γευστικό, αρωματικό, συναρπαστικό και φευγάτο σου ταξίδι. Πολύ απλά.!!! Σε ένα ποτήρι τσικουδιά, βάζεις λαγούτο, λύρα, ανακατεύεις καλά καλά να αναμειχθούν οι νότες με τα αρώματα και αρχίζουν τα .......εβίβα!!!!

Ακούγεται λίγο όλο αυτό; Αν όλα ετούτα σού χαρίζονται; Χωρίς κανένα κρυφό, κανένα μικρό ή έστω συμβολικό αντίτιμο; Εντάξει, η αλήθεια είναι πως θέλει ο πρόεδρος να παίρνουμε μέρος στις εκδηλώσεις, αλλά.......εμένα δε με χαλάν καθόλου οι λέξεις παρέα, ρακή και μουσική. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ είχα πολύ ανάγκη για κάτι χωρίς "ναι μεν, αλλά...". να μου δοθεί. Εκεί μαζί τους, μπορώ ελεύθερα να ανεμίζω και την ψυχική και την ανθρώπινη ταυτότητά μου. Εκεί νιώθω........σαν στο σπίτι μου!!!

Και έχω ανάγκη να νιώθω κάπου σαν τον σπίτι μου, έχω ανάγκη να νιώσω ασφάλεια, να νιώσω ζεστασιά, να νιώσω άνθρωπος. Δύσκολοι καιροί και ακόμα πιο δύσκολα βρίσκεις πια ανθρώπους. Είπανε πως η "κρίση" θα φέρει τον κόσμο πιο κοντά, αλλά εγώ κάθε μέρα μετράω όλο και πιο πολλά παράθυρα, ορμητικά κλειστά κι αν κάνεις πως πας να μυρίσεις σε ξένους κήπους τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά...........θα σου ΄ρθει μια μυρωδιά φόβου, καχυποψίας και μοναξιάς. Σπάνια βρίσκεις άνθρωπο πια να σου πει μια ζεστή καλημέρα, να σε ακουμπήσει με την καρδιά του, να νιώσει δίχως τα αυτιά του τη δική σου, να κλείσει τα μάτια για να μπορέσει να σε δει και να σε καταλάβει.

Δεν έχω παράπονο όμως. Νιώθω τόσο, μα τόσο τυχερή, που στους δύσκολους καιρούς μου έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν. Είμαι ευγνώμων!! Τόσο για τους περαστικούς που μου άπλωσαν το χέρι και έπειτα έφυγαν, όσο και για εκείνους που ακόμα μου το κρατούν και μου το κρατούν, σφιχτά για να μην πέσω, αλλά και με αφήνουν πεσμένη όταν πρέπει. Είναι άνθρωποι απ΄ την Κρήτη, απ΄την Αθήνα, από τα Ιωάννινα, από το πάνω, απ΄το απέναντί μου σπίτι...... Είμαι ευγνώμων ακόμα και για εκείνους που βγήκαν απ΄τη ζωή μου, αλλά εμένα η μορφή τους ακόμα μου δίνει δύναμη. Ποιοι βοηθούν; Αυτοί που "γνωρίζουν" πια!!!! Αυτοί που έχουν πια καταλάβει, πως ένας κούκος την Άνοιξη δεν τη φέρνει. Που έχουν τον εαυτό τους αγαπήσει, τον άνθρωπο, τη ζωή, μετά από έναν, δυστυχώς, μικρό ή μεγάλο συνήθως Γολγοθά.

Λευκά Όρη

Έτσι είναι φίλε μου ........Βασίλη. Όλοι περνάμε το δικό μας Γολγοθά, κάποιοι από εμάς σταυρώνονται, κάποιοι ανασταίνονται, κάποιοι εύχονται να μην πονέσουνε πολύ στον πηγεμό για την ανατριχιαστικά κρύα αυτή κορφή, σε κάποιους χαρίζεται, όπως στα μήλα που παίζαμε μικροί, την τελευταία στιγμή η ζωή. Δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο, αυτό που σίγουρα όμως ξέρω είναι ότι στον κακοτράχαλο δρόμο που σήμερα περπατώ, εγώ νιώθω ευλογημένη. Για κάθε καρβέλι, για κάθε ψίχουλο - χρυσός όταν μου δόθηκε με αγάπη - για κάθε μεγάλο θαύμα, για κάθε μικρό που μου συνέβη. Για όλους αυτούς που με αγαπούν και για όλα τα απάγκια της σκέψης και της ψυχής μου.

Χανιά

Στον κάθε ένα από εσάς, που μου εμπιστεύτηκε της καρδιάς του τα κλειδιά, δωρίζω από ένα κομμάτι απ΄τη δική μου. Τι θαύμα κι αυτό......να πολλαπλασιάζεται κάτι αντί να μικραίνει, όταν αυτό μοιράζεται. Ισχύει όμως!! Έτσι δεν εξαπλώνεται και η επιδημία;  Μακάρι να οριζόσουν ως πανδημία αγάπη!!!!

Σήμερα που μπορώ, για κάθε ανάταση της ψυχής μου........Ζωή.........σε ευχαριστώ!!!

Το αύριο είναι άδηλο, δεν ξέρω τι θα φέρει........