Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Χαιρετίζω όλη την όμορφη παρέα!!!!

Δε σας ξεχνώ, άμα το κάνω, είναι σαν να ξεχνώ εμένα, απλώς έχω αποφασίσει να μην είμαι δέσμια της τεχνολογίας. Μπορώ να δεθώ μαζί σας, αλλά όχι με αυτήν. Με βοηθά και είμαι ευγνώμων γι αυτό, αλλά μέχρι εκεί. Εάν τη στερηθώ...... θα ζήσω. Πρέπει να ζήσω. Δεν ξέρω, ίσως τη λογική μου την απορρίψουν πολλοί, μα εγώ δε θέλω να κάθομαι με τις ώρες μπροστά σε αυτό το μαραφέτι. Θέλω να βγω και εκεί έξω να νιώσω τον ήλιο και ας μου καίει το δέρμα, ζεσταίνει όμως τα κόκαλα και βοηθά να ανθίζει η ψυχή. Θέλω να νιώσω τη βροχή και ας κινδυνεύω αν μείνω ώρες κάτω απ' αυτή να πάθω πνευμονία, με εξαγνίζει, μου καθαρίζει το πνεύμα. Έχω ανάγκη από φως, με ανυψώνει, δεν τις αντέχω τις υπόγειες στοές, δεν είμαι τυφλοπόντικας. Όσο για σκοτάδι .....φυσικά  και το αγαπώ, αφού μου δείχνει τα άστρα, το φεγγάρι.

photo by Caras Ionut

Χαιρετίζω λοιπόν την αγαπημένη μου παρέα. Είστε μαζί μου και όταν δεν είστε εδώ, όταν δεν είμαι εδώ. Τα λόγια - κομμάτια της ψυχής του καθενός που με αγγίζουν, τα αναμιγνύω με τα δικά μου και το αποτέλεσμα, σε μένα τουλάχιστον, είναι μαγικό. Πώς ξεπέρασα νομίζετε το γεγονός ότι τα ανθρώπινα σχέδια μου έγιναν σκόνη για ακόμα μια φορά; Αντί για Ανάσταση στην Εύβοια, έκανα με την κόρη μου στο Παίδων, αλλά.........καμιά απ΄τις δυο μας δεν είχε απολαύσει τόσα βεγγαλικά. Μία Αθήνα γεμάτη φως, οι ήχοι απ΄τις χαρμόσυνες καμπάνες έφταναν στο μπαλκόνι από παντού, η Αγία Σοφία έλαμψε νωρίτερα από το Άγιο Φως και εμείς, υγιείς-άρρωστοι και άρρωστοι-υγιείς το λάβαμε με συναίσθημα βαθιάς ευλάβειας και ψυχικής ανάτασης. Συναισθήματα που θα έπρεπε να συνοδεύουν όλες τις παραστάσεις του Θείου, αλλά δυστυχώς τα φανταχτερά φορέματα των πιστών, τα σπρωξίματα, οι εκνευρισμοί, η μυρωδιά της μαγειρίτσας που φτάνει μέχρι την εκκλησία, δεν σου το επιτρέπουν πια. Αυτήν την Ανάσταση τη βίωσα. Για δύο μέρες δεν είχα ξεκολλήσει τα μάτια μου από τον ουρανό. Από τον έκτο όροφο του Παίδων τίποτα δεν με εμπόδιζε να δω τα μάτια Του, που - πείτε με αφελή, έμπιστο υπηρέτη, έμπιστο σκύλο, δε με νοιάζει- πάντα στον ουρανό μου τα γυρεύω. Τίποτα δε του ζήτησα για μένα, για πρώτη φορά μου, τίποτα. Ούτε καν για αυτούς που αγαπώ πολύ. Τον ευχαριστούσα μόνο για τη δύναμη που δίνει στο σώμα και στην ψυχή μας μπροστά στα εμπόδια.


Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που έχω χάσει τα περισσότερα από τα υλικά πράγματα, αυτά που περιτυλίγουν συνήθως τη ζωή όλων μας, αλλά εγώ ένιωθα πλήρης. Δε χρειαζόμουν τίποτα. Θυμόμουν όλα όσα χρόνια γράφω, όλα όσα γράφετε, κάποιους από εσάς που συχνά χειροκροτώ και ας μην πατώ το like. Ανάμιξα όλες τις λέξεις σας μαζί με τις δικές μου και μόνο μπέρδεμα δεν έγινε. Όλο το νόημα ήταν ξεκάθαρο και έτσι ξεκάθαρο, το άφησα ελεύθερα να ρέει μες στις φλέβες μου και εγώ να νιώσω σαν μέσα μου να ρέει, αίμα αριστοκρατικό. Τα έχω κάνει η αλήθεια είναι, όλα τα απαραίτητα βήματα για να παραμείνω άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους και τον εφησυχασμό δεν θα τον επιτρέψω στην ψυχή μου. Θέλω να μεγαλώνει όλο και περισσότερο η καρδιά μου, να μπορεί να ζεστάνει όλον τον κόσμο, να μπορέσει να ζεστάνει έστω έναν. Και θα το καταφέρω αν τη μοιράζομαι μαζί σας, όπως το καταφέρνετε όλοι εσείς που τη μοιράζεστε εδώ μαζί μου, μαζί μας, και ας μην τον καταλαβαίνετε. Από κάποιους από εσάς θέλω να ξέρετε πως αντιγράφω, μα δεν τα μεταφέρω στην διαδικτυακή μου κόλα, αλλά σε εκείνην της καρδιάς.
Δε θα ήθελα να είναι έτσι, θα προτιμούσα να σας άκουγα και να σας έβλεπα σε ένα τεράστιο τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλα και πάνω του φέτα, ντομάτα, ελιά, λίγο κρασί και μπόλικες δόσεις γέλιου, αγάπης και σοφίας, αλλά φοβάμαι πως στις μέρες μας, δύσκολα δέχεται κανείς την πρόσκληση από άγνωστο σε ένα τέτοιο γεύμα........


......οπότε......

Αυτή η λέξη, όπως και κάποιες άλλες, για να μην χάνουν την αξίας τους πρέπει να λέγονται σιωπηρά, μα εγώ θέλω σε όλους σας να πω δυνατά......ευχαριστώ!!!
Ευχαριστώ εσένα που είσαι πολύ νέος, γιατί η φλόγα της πίστης που κρύβεις με βοηθά.
Ευχαριστώ εσένα που είσαι ηλικιωμένος για τη σοφία που μου χαρίζεις.
Ευχαριστώ εσένα που λες πως έχεις αποτύχει, όμως εμένα μπορείς να με διδάξεις.
Ευχαριστώ εσένα που δείχνεις φιλόδοξος, γιατί μπορείς και εσύ να με εμπνεύσεις.
Όχι, δε φοβάμαι που εκθέτω την καρδιά μου. Η αγάπη που με βοηθά να ανοίγω καρδιές ανθρώπων γίνεται και ασπίδα για όλα τα βέλη που στέλνει το μίσος, η έχθρα, η οργή.
Σε εσένα που κάθε φορά με βοηθάς, σου λέω ευχαριστώ και σ' αγαπώ.
Σε εσένα που βοηθώ, λέω και πάλι ευχαριστώ και σ' αγαπώ, γιατί τη στιγμιαία έστω ανάσα σου, τη νιώθει η καρδιά μου. Φτάνει στ' αλήθεια μέχρι εδώ και τότε αυτή γκρεμίζει και άλλα τείχη και φτιάχνει γέφυρες στη θέση τους, για να μπορεί η ανάσα, η ελπίδα, η αγάπη, να πάνε σε όποιον τις έχει ανάγκη.
Με αγάπη και μόνο στην καρδιά, την όμορφη παρέα μας λοιπόν καλησπερίζω.
Μπορεί στα λόγια μου πολλοί να δυσπιστήσουν, το πρόσωπό μου πολλοί να μην το συμπαθήσουν, σε όλους δε γίνεται να είμαι αρεστή, όμως εγώ θα συνεχίσω και μόνο η καθαρή αλήθεια θα βρίσκεται αποσταγμένη σε όσες λέξεις ακολουθήσουν..........



2 σχόλια: