Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Η πιο μεγάλη οφειλή

Δυσπιστία, αμφιβολία, ένταση, θυμός, φόβος, κούφιες κουβέντες και τελικά μοναξιά και ερημιά. Πώς γίνεται παρ΄όλη τη ζημιά να συνεχίζουμε σαν να μην τρέχει τίποτα; Ερημωμένο πια το ανθρώπινο τοπίο από βεντέτες που πλέον ξεσπούν ανάμεσα σε συντρόφους, αδέρφια, μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Φόνοι με ακονισμένα λόγια αντί μαχαίρια και σφαιροβόλα βλέμματα αντί πιστόλια. Ας αναγκάσουμε τα μάτια μας να δουν, τα σωθικά μας που πάσχουν από ατροφία πια να νιώσουν και το μυαλό μας να στραφεί στην πιο μεγάλη οφειλή............. να παραμένουμε Άνθρωποι. Να ζούμε με τους ανθρώπους μας, ανθρώπινα. Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!!!!!
Photo by Caras Ionut

5 σχόλια:

  1. Kαι εγώ αναρωτιέμαι πώς γίνεται...........
    Υπέροχες σκέψεις, θαυμάσια γραφή
    Καληνύχτα και καλή Κυριακή εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα!!! Θέλω να ζητήσω συγγνώμη που ως τώρα δεν έχω ανταποκριθεί στα σχόλια και τις ευχές αλλά μόλις τα διάβασα. Είχα ( σαν άσχετη την πάτησα) κάνει κάτι στις ρυθμίσεις σχολίων που δεν τα έβλεπα. Σε ευχαριστώ Άννα που με διαβάζεις!!! Είμαι βέβαιη ότι ένα κομμάτι της ψυχής σου καταλαβαίνει ένα μεγάλο της δικής μου. Την αγάπη μου!!

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Ζητώ συγγνώμη που δεν ανταποκρίθηκα στην καλημέρα σου, κάτι δεν είχα ρυθμίσει σωστά στα σχόλια και τώρα το είδα. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ και ήθελα να σου πω και εγώ με τη σειρά μου ότι μου αρέσει πολύ ο τρόπος που "γράφει" η ψυχή σου.

      Διαγραφή